Είναι στο παιδί...???!!

[naina]

Κορίτσια, ακούω γύρω γύρω αντικρουόμενες γνώμες για τη συμπεριφορά των μωρών. Άλλοι μου λένε ότι τα μωρά που γκρινιάζουν πολύ και έχουν προβλήματα με τον ύπνο (κυρίως) είναι από φυσικού τους έτσι και οι γονείς πρέπει να κάνουν απλά υπομονή, κι άλλοι μου λένε ότι κατά 90% ακόμα και ένα μωρό διαπαιδαγωγείται, και τα παιδάκια που είναι δύστροπα, οι γονείς τους έχουν κάνει λάθη στις συνήθειες που τους επέβαλαν (ή δεν τους επέβαλαν). Τι από τα δύο πιστεύετε ότι ισχύει? Προσπαθώ να είμαι προετοιμασμένη για να ξερω πόσο να επιμείνω ή να δεχτώ όποια κατάσταση μου προκύψει...

[Μαμά του Ωρίων]

για μένα δεν υπάρχει 100% η μία ή η άλλη περίπτωση

θεωρώ ότι όλα παίζουν το ρόλο τους και είναι συνδυασμός πολλές φορές

 

ναι μεν πιστεύω ότι μπορεί το παιδί να είναι από φύση του δύστροπο αλλά αυτό δε σημαίνει ότι ο γονιός θα πρέπει να το αφήσει εντελώς ανεξέλεγκτο μιας που "έτσι είναι"

 

νομίζω επίσης, απ όσο βλέπω απ τον εαυτό μου, ότι μια μανούλα σχεδόν πάντα καταλαβαίνει πότε η γκρίνια του μωρού της είναι από κακοτροπιά και πότε είναι επειδή πράγματι κάτι θέλει, κάτι του συμβαίνει

εγώ δλδ τον βλέπω τον δικό μου όταν γκρινιάζει επειδή "έτσι" ξύπνησε στραβά και θέλει να γίνει το δικό του και πότε επειδή κάτι πραγματικά τον ενοχλεί

στην πρώτη περίπτωση προσπαθώ να μην "επιτρέπω" να περνάει το δικό του (όχι ότι τα καταφέρνω πάντα, γιατί γενικά έχω όριο στο πόσο θα τον αφήσω να κλαψουρίσει) ενώ στη δεύτερη περίπτωση τον κανακεύω πάντα

 

Βασικά για μένα ο κανόνας είναι να προσπαθεί η μητέρα να είναι ρεαλίστρια, και να βλέπει μόνη της το παιδί της και να μην ακούει κανέναν σε τέτοια θέματα εκτός του ενστίκτου της

[elepet]

Λοιπόν.....επειδή έχω ρωτήσει γιατρό για όλα αυτά και κατα πόσο τελικά φταίμε ή δε φταίμε στις ιδιοτροπίες των παιδιών μας..η απάντηση είναι ΟΧΙ δεν φταίει η ανατροφή που δίνουμε στα παιδιά για τα προβλήματα ύπνου...γκρίνιας...κτλ. Το δικό μου παιδί πάσχει απο το σύνδρομο κατακράτησης αναπνοής, το έχω αναφέρει ήδη σε άλλο topic εκτενέστερα.Γι αυτό το λόγο απευθυνθήκαμε σε ειδικό νευρολόγο γιατιί το παιδί όταν του αρνηθούμε κάτι ξερένεται και χάνει τις αισθήσεις του..εκνευρίζεται..πέφτει κάτω και χτυπιέται.Λοιπόν μας είπε ότι η συμπεριφορά είναι θέμα χαρακτήρα του παιδιού και όχι κακής ανατροφής ή ότι το έχουμε καλομάθει όπως λένε κάποιοι που δυστυχώ δε γνωρίζουν!! Είναι θέμα γονιδίων ....το παιδί γεννιέται με κάποια χαρακτηριστικά δικά του και οι γονείς ότι συμπεριφορά και να έχουν απλά ίσως το επηρεάσουν όχι όμως να αλλάξουν τη βάση του χαρακτήρα του.

[Maya]

Μέχρι τους 6 μήνες εγώ ακολουθούσα το ρυθμό του. Γενικά όμως ήταν θετικό παιδί, συνεργαζόταν. Πχ. έτρωγε 5 φορές την ημέρα με αποκλειστικό θηλασμό, δεν έτρωγε το βράδυ, κοιμόταν στο δωμάτιό του κλπ. Δεν μπορώ να σου πω όμως αν του τα έμαθα ή αν μου τα έμαθε. Δεν είναι ξεκάθαρα τα πράγματα. Αυτό που μπορώ να σου πω σίγουρα είναι ότι δεν το άφηνα να κλαίει σχεδόν καθόλου. Σου ξαναλέω όμως, ήταν ευπροσάρμοστο παιδί. Τώρα πια΄και από τον ένα χρόνο και μετά ήδη, κάνω μικρές υποχωρήσεις σε πράγματα που ζητάει, αλλά όχι σε πράγματα βασικά. Η γνώμη μου στο θέμα σου είναι : ακολούθα το ρυθμό του παιδιού στην αρχή, και αργότερα, όταν θα αισθανθεί συγουριά, άλλαξε ό,τι δεν σου αρέσει. Έχε όμως στο νου σου ότι τις περισσότερες φορές στα πολύ μικρά παιδιάκια αντανακλάμε τις δικές μας ανάγκες. Πχ. το παιδί δεν έχει ανάγκη από ζαχαρίτσα στο γαλατάκι του, εμείς νομίζουμε ότι έχει. Οπότε πρόσεξε να ξεχωρήσεις ποιες είναι οι πραγματικές ανάγκες του. Με το καλό!

[Tassie]

Εγώ είμαι υπέρ τις άμεσης ικανοποίησης των αναγκών των μωρών, και πιστεύω πως αυτό μπορεί να βοηθήσει στο πρόβλημα της γκρίνιας, ασχέτως του χαρακτήρα του μωρού. Δηλαδή έστω και αν είναι γκρινιάρικο από φύση, η καλή σχέση και κατανόηση με τη μητέρα μπορεί να βοηθήσει σημαντικά. Δεν πιστεύω ότι η διαπαιδαγώγηση στην ηλικία λίγων μηνών μπορεί να φέρει κάτι εκτός από προβλήματα.

 

Η αντίληψη μου βασίζεται στην εμπειρία των γονέων μου και τον ένστικτο μου. Οι γονείς μου προσπαθούσαν να με «διαπαιδαγωγούν» από πολύ μικρή σύμφωνα με τις συμβουλές του γιατρού Σποκ που ήταν διάσημος στον τομέα φροντίδας παιδιών εκείνα τα χρόνια. Μου έλεγε μετά η μαμά μου πώς ράγιζε τη καρδιά της το κλάμα μου, αλλά αυτή δεν άφηνε τον εαυτό της να ακολουθήσει τον ένστικτο της και να με παρηγορήσει, επειδή πίστευε ότι αν θα το έκανε το μωρό θα άρχισε να την εκμεταλεύεται. Κανένας στο σπίτι δεν μπόρεσε να κοιμηθεί, αλλά επειδή πίστευαν ότι το κάνουνε για το καλό μου, δεν με έπαιρναν αγκαλιά.

 

Τώρα που το συζητάμε, μου λένε ότι το θεωρούν μεγάλο λάθος τους, και κάποια από τα προβλήματα που είχα και μπορεί και ακόμα να έχω να προέρχονται από εκείνη την εποχή. Η αδελφή μου που κανένας δεν είχε κουράγιο να τη μεγαλώνει σύμφωνα με τα αυστηρά συστήματα είναι πιο συναισθηματικά διαθέσιμη, πάντα ήταν πιο υπάκουη από μένα και είχε λιγότερα προβλήματα στην εφηβεία. Βέβαια σίγουρα παίζει ρόλο και ο χαρακτήρας.

 

Αν δεν κάνω λάθος είναι οι Σιρς (Martha & William Sears «Everything you need to know about your baby from birth to age two») που λένε ότι το πόσο γκρινιάρικο είναι το μωρό εξαρτάται και από το πόσο δύσκολος ήτανε ο τοκετός και αν το μωρό είχε αρκετή παρέα της μαμάς του τις πρώτες μέρες της ζωής του, και αν θήλαζε από τις πρώτες ώρες της ζωής, και αν το κρατάνε αρκετά στα χέρια αργότερα etc. Τουλάχιστον από αυτά που είχα δει εγώ από τους συγγενείς και φίλους μου, αυτό μπορεί να ισχεί. Ο δικός μου ήταν πολύ γκρινιάρης, αλλά είχα καισαρική, μετά ο καημένος ήταν σε θερμοκοιτίδα τις πρώτες 10 μέρες, με φάρμακα και χωρίς τον θηλασμό, και ούτε με άφηναν να τον κρατήσω τις πρώτες μέρες.

 

Βέβαια μερικές φορές σκέφτομαι ότι τελευταία είναι πολύ της μόδας οι «back to basics» μέθοδη, όπως ήταν κάποτε και ο Σποκ, και ίσως κάνουμε και εμείς κάποια λάθη, και σίγουρα πρέπει να προσέχουμε να μην κάνουμε τα παιδιά μας εγωκεντρικά με τόση προσοχή που τους δίνουμε. Αλλά τουλάχιστον οι ιδέες που χρησιμοποιούμε τώρα είναι πιο φυσιολογικές, και η φύση πρέπει να ξέρει καλύτερα. Γιʼαυτό πιστεύω πως αν και είναι γκρινιάρης το μωρό, η αγκαλιά της μαμάς, το χαμόγελο της, και αν γίνεται, η δυνατότητα να θηλάζει οπότε θέλει, μπορούνε να κάνουν θάυματα!

[aglaia]

κι άλλοι μου λένε ότι κατά 90% ακόμα και ένα μωρό διαπαιδαγωγείται, και τα παιδάκια που είναι δύστροπα, οι γονείς τους έχουν κάνει λάθη στις συνήθειες που τους επέβαλαν (ή δεν τους επέβαλαν). ...

 

Με το καλό να έχεις το μωράκι σου!

 

Μην ακούς τους τόσο ειδικούς γονείς... Οι περισσότεροι αυθαιρετούν επικίνδυνα και ανάγουν σε κοσμοθεωρίες αυτά που τους βολεύουν.

 

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι όλα τα μωρά μπορούν να στρώσουν στο ίδιο καλούπι; αυτό λέει αυτή η αντίληψη: ότι δεν πρέπει να σεβαστείς την προσωπικότητα και τις ανάγκες ενός νεογέννητου και να το βάλεις από την αρχή σε πρόγραμμα φαγητού και ύπνου.

 

Τα νεογέννητα κοιμούντα κατά μέσο όρο 16 ώρες το 24ωρο. Ξέρεις τι σημαίνει αυτό; Ότι υπάρχουν πάρα πολλά μωρά που χρειάζονται μόνο 8-9 ώρες το 24ωρο, ενώ άλλα μωρά κοιμούνται 23 ώρες το 24ωρο. Υπάρχουν φυσικά και πολλά μωρά που κοιμούνται 14-18 ώρες το 24ωρο. Αυτά που κοιμούνται μόνο 8 ώρες χαρακτηρίζονται ως δύστροπα και οι γονείς ως αμελείς που δεν τα έστρωσαν; (μελέτες δείχνουν ότι τα πιο έξυπνα παιδιά κοιμόταν λίγες ώρες ως νεογέννητα...)

 

Η πρόθεση να επιβάλλουμε συνήθειες σε μωρά είναι πραγματοποιήσιμη, άλλωστε τα μωρά δεν έχουν περιθώρειο επιλογής. Η μακροπροθεσμες συνέπειες αυτών των πρακτικών δεν έχουν μελετηθεί γιατί είναι ανήθικο να γίνει τέτοια μελέτη και να ζητηθεί από γονείς να στεσάρουν έτσι τα μωρά τους.

 

Για το δικό σου παιδί κάνε αυτά που εσύ επιθυμείς. Αν νιώθεις ότι θα έπρεπε να ξέρεις περισσότερα, μπορείς να διαβάσεις κάποιο καλό βιβλίο για την ψυχολογία του παιδιού, πχ τα έξη πρώτα χρόνια της ζωής, της Λουκίας Χατζηνεοφύτου. Αυτό το βιβλίο είναι αρκετά πλήρες, έχει βιβλιογραφία και αναφέρεται σε όλες τις τρέχουσες θεωρίες (μόνο για το θηλασμό δεν γράφει σχεδόν τίποτα και δεν έχει βιβλιογραφία...).

 

Με τις καλύτερες ευχές μου

[Μαμά του Ωρίων]

δεν κατάλαβα ότι ρωτούσε για νεογέννητο

[aglaia]

Αν δεν κάνω λάθος είναι οι Σιρς (Martha & William Sears «Everything you need to know about your baby from birth to age two») που λένε ότι το πόσο γκρινιάρικο είναι το μωρό εξαρτάται και από το πόσο δύσκολος ήτανε ο τοκετός και αν το μωρό είχε αρκετή παρέα της μαμάς του τις πρώτες μέρες της ζωής του, και αν θήλαζε από τις πρώτες ώρες της ζωής, και αν το κρατάνε αρκετά στα χέρια αργότερα etc. Τουλάχιστον από αυτά που είχα δει εγώ από τους συγγενείς και φίλους μου, αυτό μπορεί να ισχεί. Ο δικός μου ήταν πολύ γκρινιάρης, αλλά είχα καισαρική, μετά ο καημένος ήταν σε θερμοκοιτίδα τις πρώτες 10 μέρες, με φάρμακα και χωρίς τον θηλασμό, και ούτε με άφηναν να τον κρατήσω τις πρώτες μέρες.

 

Οι Sears επίσης λένε ότι υπάρχουν μωρά υψηλών απαιτήσεων και άλλα πιο καλόβολα. Σε κάθε κατηγορία μωρών συστήνουν να ανταποκρινόμαστε στις ανάγκες τους για να γίνουν τελικά και τα μωρά υψηλών απαιτήσεων πιο συνεργάσιμα και γαλήνια. Οι ίδιοι έχουν μεγαλώσει 8 παιδιά, το 7ο με σύνδρομο Down και το 8ο υιοθετημένο.

 

Για τον Σποκ δεν θα πω τίποτα γιατί όσα έγραψε σωστά ή λάθος ήταν αυθαιρεσίες και δεν έχουν καμια επιστημονική τεκμηρίωση... εκφράζει μια κοινωνική αντίληψη για το μεγάλωμα του μωρού και τίποτα περισσότερο.

 

Γιʼαυτό πιστεύω πως αν και είναι γκρινιάρης το μωρό, η αγκαλιά της μαμάς, το χαμόγελο της, και αν γίνεται, η δυνατότητα να θηλάζει οπότε θέλει, μπορούνε να κάνουν θάυματα!

[κατερινα/καστορια]

Εμενα και τα 2 κοιμουνται το βραδυ σερι,αλλα ολη τη μερα μου βγαινει το λαδι!Τι γινεται?Ειναι δυστροπα ή οχι?Η ταραντουλα διαρκως λεει οτι ο μεγαλος πρεπει να κοιμαται με το ζορι για να ξεκουραζεται!Το θεμα ειναι οτι τωρα περπαταει και απο τη χαρα του δεν κοιμαται καν,παρα μονο το βραδυ!!Κανω τιποτα λαθος κι εγω?

[Ονειράκι]

Εμένα κοπιμάται σερί το βράδυ.Άντε το πολύ να ξυπήνσει 1 φορά γιατί διψάει και θέλει νεράκι.Αλλά ρε κορίτσια,δεν μπορείτε να φανταστείτε όταν θέλει κάτι και επιμένει(έχει πάρει το πείσμα του μπαμπά της),σκάει και γάιδαρο.Κάνει αυτό το πονοκεφαλιαστικο "ιιιιιιιιιιιιιιιιι".Και το σπαστικό είναι ότι μετά ξεκαρδίζεται και χαμογελάει πονηρά,πράγμα που σημαίνει ότι μας δουλεύει.

[felinidoc]

Προσωπικά προσπαθώ όσο μπορώ να ανταποκρίνομαι στις ανάγκες του παιδιού μου, και όχι να τις αγνοώ. Πιστεύω ότι τα μωρά που βλέπουν την μαμά ή τον μπαμπά τους που τα "ακούει" και τα "καταλαβαίνει" και ανταποκρίνεται στο κάλεσμα τους (το κλάμα είναι ο μοναδικος τρόπος έκφρασης των μωρών, να είσαι σίγουρη ότι αν ήξεραν να μιλάνε, θα το κάνανε) είναι πιο ήρεμα ψυχικά μιας και εμείς οι γονείς είμαστε τα παράθυρα τους στον κόσμο.

 

Αποφεύγω τις πολλές συζητήσεις περί ανατροφής των παιδιών εκτός από μητέρες που ξέρω ότι με καταλαβαίνουν και βρισκόμαστε στο ίδιο μήκος κύματος...Άλλωστε δεν οδηγούν πουθενά, και τελικά εσύ ο ίδιος κοιμίζεις, ταίζεις, παίζεις το παιδί σου και όχι η μαμά που σου είπε ότι το παιδάκι της κοιμάται και ξυπνάει σαν ρολόι, τρώει σαν ρολόι, αναπτύσσεται σαν ρολόι και εν συντομίας είναι ένα ρολόι...

 

Το παιδί μου δεν κοιμήθηκε ποτέ όλη την νύχτα, ή τελος πάντων τις φορές που κοιμήθηκε τις έχουμε αναρτήσει στο memorial του σπιτιού μας, γενικά δεν είναι του ύπνου (Αγλαΐα, λες να γίνει η νέα Μαρία Κιουρί; ) αλλά κατά τα άλλα είναι ένα καλό παιδάκι! Εμείς προσαρμόσαμε τις δικές μας ανάγκες (να κοιμόμαστε!) με τις δικές της (να κοιμάται μαζί μας!) και είμαστε όλοι ευχαριστημένοι

 

Επειδή έχω γίνει υπερευαισθητη με το θέμα μετά την γέννηση της κόρης μου, δεν αντέχω να ακούω μωρά που κλαίνε και η μαμά να τα κοιτάει για ώρα αδιάφορη, λέγοντας επίσης "Κάποια στιγμή θα κουραστεί και θα το βουλώσει!"

[nnm004]

Καλημερα κουκλιτσα μου ,

Τα τελευταια 2 χρονια πολλες απο απο την παρεα καναμε παιδακια ,συγκεκριμενα 4-5 ατομα ειναι που γνωριζω με παιδακια , αρα ειχα την ευκαιρια να γνωρισω πολλα μωρακια και να δω πως ειναι στην καθημερινοτητα τους . Στο θεμα υπνου θεωρω οτι ειναι τελικα στο παιδι , δεν νομιζω οτι ο θηλασμος παιζει καμια σημασια στο αν κοιμαται ενα μικρο η οχι , μετα απο το τεραστιο λαθος που εκανα οταν γεννηθηκε ο μικρος μου και αποφασησα να μην θηλασω και το μετανοιωσα πλεον . Με τον αδελφο του αντρα μου τα παιδια μας εχουνε 2 μηνες διαφορα ( ο δικος μας μεγαλυτερος ) πλεον ειναι διαφορα που δεν φαινεται καν , ε ο Ρωμανουλης ( ο ξαδελφος ) απο μικρο κοιμοτανε συνεχεια ολο το βραδυ ο δικος μας εχει γενικα δυσκολιες στον υπνο αν και ειναι απο τα παιδακια που κοιμουνται . Επειτα ξερω και ενα κοριτσακι λιγο πιο μικρο οπου δεν κοιμαται ακομα τα βραδια .

Στο θεμα συμπεριφορας ειναι βεβαια στην ιδιοσυγκρασια του καθε παιδιου αλλα εκει εχει να κανει και λιγο με τη συμπεριφορα των γονεων . Δηλαδη αν σε ενα παιδακι με το που αρχησει να γκρινιαζει δεν του χαλαμε χατιρι και τρεχουμε πανικοβλητοι κατευθειαν , τοτε το παιδακι παντα θα κλαιει για να του κανουμε το χατηρι ( το ξερω γιατι το εχω περασει και το περναω ακομα δηλαδη ) , σε ενα παιδακι δηλαδη ουτε παντα του κανουμε ολα τα χατηρια ουτε φυσικα το αφηνουμε να τσιριζει και να κλαιει . Προσπαθουμε παντα με ηρεμο τροπο να του δειξουμε πιο ειναι το σωστο . Τωρα σιγουρα υπαρχουνε καποια παιδακια πιο γκρινιαρικα απο αλλα οπως και σε εμας τους ενηλικες συμβαινει αυτο . Βεβαια μιλαω για παιδακια ανω των 12 μηνων οταν αρχησουνε να καταλαβαινουνε σιγα σιγα , γιατι μικροτερα παιδακια κλαινε συνηθως επειδη χρειαζονται κατι αρα εκει τρεχουμε να δουμε τι χρειαζονται. Γεινκως ειναι δυσκολο το μεγαλωμα ενος παιδιου ιδιαιτερα οταν φτασει σε καποια ηλικια οπου θα χρειαστει και να το μαλωσουμε και να αρχησουμε να του μαθαινουμε διαφορα πραγματα , η καθε ηλικια εχει τις δικιες της δυσκολιες για τους γονεις. Θυμαμαι οταν γυρησαμε απο το μαιευτηριο τα ειχαμε παι3ει με τον Πανο , ενα μωρακι και εμεις δεν ξεραμε ουτε πανα να αλλαξουμε , αλλα και τωρα ενα παιδακι 16 μηνων οπου χρειαζεται και να τον μαλωσουμε καποιες φορες και να συγκρατουμε και τα νευρα μας διοτι ανθρωποι ειμαστε και εμεις , να μην φωναζουμε μπροστα στο παιδι ουτε και αν εχουμε δικιο . Αυτο που λεω εγω ειναι οτι καλος γονεας μαθαινεις να εισαι μερα με τη μερα , μηνα με το μηνα .

[Μαμά του Ωρίων]

Επειδή έχω γίνει υπερευαισθητη με το θέμα μετά την γέννηση της κόρης μου, δεν αντέχω να ακούω μωρά που κλαίνε και η μαμά να τα κοιτάει για ώρα αδιάφορη, λέγοντας επίσης "Κάποια στιγμή θα κουραστεί και θα το βουλώσει!"

 

 

η αλήθεια είναι ότι το έχω ακούσει κι εγώ αυτό...

όχι ακριβώς έτσι αλλά στο στυλ... άστο, θα κλάψει θα κουραστεί και θα κοιμηθεί

μου ήρθε να την χαστουκίσω αλλά τι να πεις... σε κάποια πράγματα καλύτερα να κοιτάς τη δουλειά σου και τι κάνεις εσύ με το παιδί σου παρά να γίνεσαι ο κακός της παρέας

[felinidoc]

η αλήθεια είναι ότι το έχω ακούσει κι εγώ αυτό...

όχι ακριβώς έτσι αλλά στο στυλ... άστο, θα κλάψει θα κουραστεί και θα κοιμηθεί

μου ήρθε να την χαστουκίσω αλλά τι να πεις... σε κάποια πράγματα καλύτερα να κοιτάς τη δουλειά σου και τι κάνεις εσύ με το παιδί σου παρά να γίνεσαι ο κακός της παρέας

 

Μαμά του Ωρίων καταρχήν ο μικρός είναι κούκλος και έχει και το τέλειο όνομα! Δεν είχα άλλη φορά την ευκαιρία να σου εκφράστω!

 

Το ξέρω γι αυτό και εγώ απλά δεν ασχολούμαι, και πιστεύω ότι όπως εγώ δεν δέχομαι "υποδείξεις" από καλοθελητές, έτσι δεν θέλω να ανακατώνομαι σε ότι κάνουν οι άλλοι. Άλλωστε με μια τέτοια συμπεριφορά, μάλλον τα λόγια (μας) περιττεύουν...

[Tassie]

aglaia, μπράβο σου για τη συμαντική δουλειά που κάνεις! Εδώ στην Ελλάδα σίγουρα χρειάζεται πολύ ενημέρωση στα θέματα με τα οποία ασχολείσαι. Είχα διαβάσει κάποια από τα posts σου σε διάφορα θέματα, ελπίζω πως δεν είμαι η μοναδική που βρίσκει χρήσιμες τις συμβουλές και πληροφορίες που δίνεις. Σ'ευχαριστώ

[manina]

Προσωπικά προσπαθώ όσο μπορώ να ανταποκρίνομαι στις ανάγκες του παιδιού μου, και όχι να τις αγνοώ. Πιστεύω ότι τα μωρά που βλέπουν την μαμά ή τον μπαμπά τους που τα "ακούει" και τα "καταλαβαίνει" και ανταποκρίνεται στο κάλεσμα τους (το κλάμα είναι ο μοναδικος τρόπος έκφρασης των μωρών, να είσαι σίγουρη ότι αν ήξεραν να μιλάνε, θα το κάνανε) είναι πιο ήρεμα ψυχικά μιας και εμείς οι γονείς είμαστε τα παράθυρα τους στον κόσμο.

 

Αποφεύγω τις πολλές συζητήσεις περί ανατροφής των παιδιών εκτός από μητέρες που ξέρω ότι με καταλαβαίνουν και βρισκόμαστε στο ίδιο μήκος κύματος...Άλλωστε δεν οδηγούν πουθενά, και τελικά εσύ ο ίδιος κοιμίζεις, ταίζεις, παίζεις το παιδί σου και όχι η μαμά που σου είπε ότι το παιδάκι της κοιμάται και ξυπνάει σαν ρολόι, τρώει σαν ρολόι, αναπτύσσεται σαν ρολόι και εν συντομίας είναι ένα ρολόι...

 

Επειδή έχω γίνει υπερευαισθητη με το θέμα μετά την γέννηση της κόρης μου, δεν αντέχω να ακούω μωρά που κλαίνε και η μαμά να τα κοιτάει για ώρα αδιάφορη, λέγοντας επίσης "Κάποια στιγμή θα κουραστεί και θα το βουλώσει!"

 

θα μπορουσα να τα εχω γραψει εγώ

[elenik]

Δεν εχω διαβασει τα υπολοιπα ποστ (αν και με ενδιαφερει το θεμα και θα επανελθω).

 

Η μεχρι στιγμης προσωπικη μου γνωμη ειναι οτι το παιδι εχει την προσωπικοτητα του απο μωρό.

Ο Βασιλης απο μωρό ηταν γκρινιαρικο και απαιτητικο μωρο με τα θελω του και το πεισμα του. Πηγαιναμε στον παιδιατρο και εβλεπα τα άλλα μωρα να κάθονται στην αγκαλια της μαμας τους χαλαρά και αδιαφοροντας για το τι γινεται γυρω τους (κατι που ζηλευα για να ειμαι ειλικρινης) και αντιθετα ο συνομιλικος τους Βασιλης παρακολουθουσε τα παντα με ενα έντονο υφος.

Βεβαια δεν μπορουσα να αδιαφορήσω ποτε οταν έκλαιγε παρολο που εκλαιγε υπερβολικα συχνα.

 

Πιστευω οτι ο χαρακτηρας πλάθεται αλλα κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικα τα έχει το παιδι απο μωρό.

[erica]

Προσωπικά προσπαθώ όσο μπορώ να ανταποκρίνομαι στις ανάγκες του παιδιού μου, και όχι να τις αγνοώ. Πιστεύω ότι τα μωρά που βλέπουν την μαμά ή τον μπαμπά τους που τα "ακούει" και τα "καταλαβαίνει" και ανταποκρίνεται στο κάλεσμα τους (το κλάμα είναι ο μοναδικος τρόπος έκφρασης των μωρών, να είσαι σίγουρη ότι αν ήξεραν να μιλάνε, θα το κάνανε) είναι πιο ήρεμα ψυχικά μιας και εμείς οι γονείς είμαστε τα παράθυρα τους στον κόσμο.

 

Αποφεύγω τις πολλές συζητήσεις περί ανατροφής των παιδιών εκτός από μητέρες που ξέρω ότι με καταλαβαίνουν και βρισκόμαστε στο ίδιο μήκος κύματος...Άλλωστε δεν οδηγούν πουθενά, και τελικά εσύ ο ίδιος κοιμίζεις, ταίζεις, παίζεις το παιδί σου και όχι η μαμά που σου είπε ότι το παιδάκι της κοιμάται και ξυπνάει σαν ρολόι, τρώει σαν ρολόι, αναπτύσσεται σαν ρολόι και εν συντομίας είναι ένα ρολόι...

 

Το παιδί μου δεν κοιμήθηκε ποτέ όλη την νύχτα, ή τελος πάντων τις φορές που κοιμήθηκε τις έχουμε αναρτήσει στο memorial του σπιτιού μας, γενικά δεν είναι του ύπνου (Αγλαΐα, λες να γίνει η νέα Μαρία Κιουρί; ) αλλά κατά τα άλλα είναι ένα καλό παιδάκι! Εμείς προσαρμόσαμε τις δικές μας ανάγκες (να κοιμόμαστε!) με τις δικές της (να κοιμάται μαζί μας!) και είμαστε όλοι ευχαριστημένοι

 

Επειδή έχω γίνει υπερευαισθητη με το θέμα μετά την γέννηση της κόρης μου, δεν αντέχω να ακούω μωρά που κλαίνε και η μαμά να τα κοιτάει για ώρα αδιάφορη, λέγοντας επίσης "Κάποια στιγμή θα κουραστεί και θα το βουλώσει!"

 

felini ,

 

Θα μπορούσα να είχα υπογράψει εγώ αυτά που γράφεις!!!!

Με εξέφρασες απόλυτα!

[felinidoc]

manina, erica

Ευχαριστώ

[ΛΗΤΩ]

felini ,

 

Θα μπορούσα να είχα υπογράψει εγώ αυτά που γράφεις!!!!

Με εξέφρασες απόλυτα!

 

Ακριβώς το ίδιο!!!!Η αγαπητή felinidoc με κάλυψε απόλυτα για ακόμη μια φορά....

[helen18]

Ο μικρούλης μου είναι 18 μηνών. Τον έχουμε πολύ χαιδεμένο και δεν του χαλάμε χατήρι. Ότι και να μου κάνει δεν μπορώ να τον μαλώσω, απλά δεν μπορώ. Μερικές φορές αν τον μαλώσει ο μπαμπάς τουεπειδή π.χ. ξαπλώνει στα ΄πλακάκια ο μικρός τσατίζεται και του κάνει μούτρα και δεν τον πλησιάζει καθόλου μέχρι να το ξεχάσει.

 

Ο μεγάλος μου γιος είναι 13 χρονών. Ποτέ δεν τον έχω χτυπήσει, μόνο τον μάλωνα όταν έπρεπε και τον περιόριζα εκεί που θεωρούσα οτι έπρεπε. Επειδή ήταν πολύ ζωηρό ως παιδί όλοι μου έλεγαν να είμαι πιο αυστηρή γιατί θα κακομάθεικαι θα έχω πρόβλημα όταν μεγαλώσει. Αυτά τα έλεγαν συνήθως οι παπουδογιαγιάδες.

Κι όμως τώρα που μεγάλωσε έχει γίνει ένα πολύ καλό παιδί και είμαι περήφανη γι΄αυτόν και για τον τρόπο που τον μεγάλωσα. Τώρα δεν μιλάει κανένας γιατί βλέπουν τα αποτελέσματα.

Τα παιδιά πρέπει να μεγαλώνουν με αγάπη και να το νιώθουν.

Δεν πρέπει να φοβούνται τους γονείς τους αλλά να τους καταλάβαίνουν , γιατί στην ηλικία που είναι ο γιός μου με καταλαβαίνει και δεν κάνει πράγματα που ξέρει οτι θα με στεναχωρίσουν.Είναι πολύ μετρημένος σε όλα του και δεν κάνει ποτέ τίποτα του κεφαλιού του.Βλέπω πολλά παιδιά αυτής της ηλικίας με πολλή άσχημη συμπεριφορά.

Βέβαια τώρα που είναι στην προεφηβία μου σπάει λίγο τα νεύρα γιατί θέλει να το πέζει μεγάλος και ανεξάρτητος.

Εντομεταξύ έπαθε και ένα σοκ όταν γεννήθηκε το μωρό και έφυγε η προσοχή που ήταν στραμένη όλη πάνω του. Για 11 χρόνια είχε μεγαλώσει σαν μοναχοπαίδι. Όμως πιστεύω οτι τώρα προσαρμόστηκε πια και έχει μεγάλη τρέλα για τον αδερφό του.

Τέλος θέλω να πω ότι καλύτερα είναι να αφήσουμε το ένστικτό μας ελεύθερο και να μεγαλώσουμε τα παιδιά μαςελεύθερα με απεριόριστη αγάπη βάζοντας λογικά όρια, μόνο εκεί που πρέπει χωρίς να κάνουμε υπερβολές. Ας προσπαθήσουμε να μπούμε λίγο και στην δική τους θέση. Κι εμείς κάποτε παιδιά είμασταν, θυμάστε?

Δώστε πολύ αγάπη και πολλή αγκαλιά και όταν μεγαλώσουν θα το θυμούνται και θα σας το ανταποδώσουν.

Ότι δίνεις παίρνεις!!!!!!

[helen18]

Ισως και να είμουν λίγο εκτός θέματος΄αλλά αυτά σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή να γράψω . Και απαντώντας στην ερώτηση: αν είναι στο παιδί, πιστεύω οτι ναι παίζει μεγάλο ρόλο ο χαρακτήρας του παιδιού, αλλά εξίσου σημαντικό ρόλο παίζει και ο τρόπος που θα βοηθήσουμε εμείς ως γονείς τον χαρακτήρα του να εξελιχθεί και να βγάλουμε στην επιφάνεια τα καλά στοιχεία του χαρακτήρα του. Δηλαδή να επικεντρωνόμαστε στα θετικά στοιχεία και να αδιαφορούμε για τα αρνητικά. Να του βγάζουμε στην επιφάνεια τον καλό τους εαυτό που σίγουρα όλα τα παιδιά έχουν.

Ελπίζω να έγινα κατανοητή.

[naina]

Ποιες συνήθειες και ποιους κανόνες πρέπει νομίζετε το παιδί να βλέπει στο σπίτι για να μάθει ανάλογα? θα εξηγήσω τι εννοώ:

ο μπαμπάς μας πχ, έχει άσχημες συνήθειες με το φαγητό. Όταν έρχεται από τη δουλειά αλλά και τα ΣΚ, μπορεί να υπάρχει μαγειρεμένο φαγητό και να τραφεί με βλακείες. Μπορεί να κανονίσουμε να πάμε για φαγητό με τρίτους και να αρχίσει τα 'δεν πεινάω τώρα, θα πάρω ένα καφέ' και να χαλάσει τη διάθεση σε όλη την παρέα. Μπορεί να μην καθήσει στο τραπέζι όπως εγώ για φαγητό αλλά και να σηκωθεί πριν ο άλλος τελειώσει το φαγητό του Αυτά και μόνο να υιοθετήσει και ο μικρός βλέποντας το μπαμπά του καταστραφήκαμε, θα τον κυνηγάω στο σπίτι με το κουτάλι, που το σιχαίνομαι

[DALIA]

Eγώ παιδια από την προσωπικη μου εμπειρία πιστευω οτι η βάση ειναι καθαρα στον χαρακτηρα του παιδιου.Το καθε παιδι ειναι ΜΟΝΑΔΙΚΟ. Της αδερφης μου ο μικρος εχει την ιδια ηλικία με τον δικο μου.Και οι 2 τα μεγαλωνουμε σχεδον με τον ιδιο τροπο το βλεπω γιατι με την αδερφη μου και τα μικρα μας συναντιωμαστε πολυ συχνα και τα π/σ/κ τωρα τα καλοκαιρια μενουμε στο ιδιο σπιτι.Επίσης βλέπω και της διπλανης μου τα παιδακια που εχουμε και πολυ καλη φιλικη σχεση.Ειναι 2 εντελως διαφορετικοι χαρακτηρες Η ΜΕΡΑ ΜΕ ΤΗ ΝΥΧΤΑ κυριολεκτικά.Τελικα πιστευω οτι εν μερη και οχι μεσα σε ιδιαιτερες συνθηκες " ο ανθρωπος γεννιεται και δεν γινεται "

[Aquarius]

Ένα παιδί γεννίεται αναμφισβήτητα με κάποιον Α χαρακτήρα όχι όμως και με συγκεκριμένους τρόπους συμπεριφοράς. Αυτοί καλλιεργούνται μέσα απο το περιβάλλον του π.χ. καθότι τα παιδιά εχουν την τάση να μιμούνται, ένα αγοράκι αν ακούει τον πατέρα του (το είδωλο του) να βρίζει, θα βρίζει και αυτό.

Σε ένα νεογέννητο που αντιδρά και λειτουργεί καθαρά για την ικανοποίηση των βασικών του αναγκών και όχι γιατί είναι ιδιότροπο ή κάνει καπρίτσια οι γονείς οφείλουν να ανταποκρίνονται άμεσα.

Σε μεγαλύτερη ηλικία πρέπει οι γονείς να είναι πιο προσεκτικοί και να μην ικανοποιούν όλες τις απαιτήσεις των παιδιών τους αλλά να βάζουν λογικά όρια όχι βέβαια με την επιβολή εξουσίας αλλα με το να δίνουν τις απαραίτητες εξηγήσεις.

Τέλος ο χαρακτήρας κάποιου παιδιού μπορεί να διαμορφωθεί απο τον τρόπο που θα μεγαλώσει.

Πολυ ωραία η θεωρία στην πραξη να μας δω

Είναι μεγάλος ο ρόλος και η ευθύνη μας σαν γονείς.

 

Αυτές είναι οι αποψεις μιας νέας μαμας δηλ. σίγουρα δε μιλώ εκ πείρας!!