Η μοναξιά ενός πατέρα

[Πάνος Β]

Εσείς οι μανάδες να μην ξεχνάτε ποτέ τους άντρες σας και να μην τους αδικοπαρεξηγείτε. Ο άντρας είναι η πιο μοναχική φιγούρα μέσα στην οικογένεια. Όταν έρχονται τα παιδιά, τα πρώτα χρόνια, αναγκαστικά ο άντρας μπαίνει στην πάντα γιατί η επιβίωση της καινούργιας ζωής είναι η πρώτη επιταγή στο σπιτικό. Το μωρό χρειάζεται την μαμά του κι έτσι ο πατέρας αναλαμβάνει τα περιφερειακά - υποστηρικτικά. Όταν εσείς νανουρίζετε το παιδί σας, ο μπαμπάς τρέχει στο σούπερ μάρκετ να συμπληρώσει τα ψώνια του σπιτικού. Όταν εσείς ταΐζετε το παιδί σας, ο μπαμπάς επισκευάζει την αλλαξιέρα ή αλλάζει μια πρίζα που χάλασε. Όταν εσείς παίζετε με το παιδί σας, ο μπαμπάς μαλώνει με έναν προμηθευτή που τον γέλασε ή ιδρώνει να κάνει μια πώληση, προκειμένου να κερδίσει τον επιούσιο.

 

Μην με παρεξηγήσετε, δεν εννοώ πως ο μπαμπάς είναι ο φουκαράς και η γυναίκα την έχει εύκολη. Στα πρώτα "πεζικά" της ζωής ενός μωρού, όλοι είναι φουκαράδες σ' αυτή την ιστορία. Η μαμά είναι φουκαράς γιατί είναι εγκλωβισμένη στις ανάγκες του μωρού της. Ο μπαμπάς είναι φουκαράς γιατί τρέχει από εδώ κι από κει να υποστηρίξει την μαμά που υποστηρίζει το μωρό της. Και το μωρό ακόμα είναι φουκαράς γιατί δεν υπάρχει τέλειος γονιός, αλλά ακόμα και να υπήρχε θα ήταν μοιρασμένος σε τόσες πολλές δουλειές που η τελειότητα του θα μοιραζόταν ατελώς σε 100 κομμάτια, με αποτέλεσμα να ταλαιπωρείται κατά καιρούς από την αγνωσία και την ανικανότητα των γονιών του.

 

Αναφέρομαι απλά στο μοναχικό ρόλο του πατέρα. Μπορεί εσείς να είσαστε εγκλωβισμένες σε ένα μωρό παιδί που όλο θέλει αλλά ο πατέρας είναι εγκλωβισμένος σε ένα χώρο εργασιακό, σε ένα χώρο εξωτερικό. Ο χώρος του παιδιού είναι ενας χώρος αγάπης. Μπορεί το μωρό να κλαίει όλη μέρα και να μην έχετε ιδέα τι θέλει, όμως η ματιά του, οι φωνούλες του, ο τρόπος που σε αγκαλιάζει, σε κάνει ένα βασιλιά αυτού του κόσμου. Αυτός είναι ο επίγειος κήπος της Εδέμ και όταν είμαστε με τα παιδιά μας, μπορούμε κι εμείς να γυρίσουμε στην αρχική μας κατάσταση, να γίνουμε Αδάμ και Εύα (ή μάλλον Αδάμ ή Εύα, όχι και τα δύο! ).

 

Ο πατέρας είναι σε ένα χώρο εμπορικό, συναλλάσεται με επαγγελματίες και συνεργάτες, πελάτες και προμηθευτές. Δεν έχει καμία σχέση με αγάπη το πλαίσιο στο οποίο υπάρχει. Εξάλλου, στην βάση τους, εμπόριο και αγάπη είναι εκ διαμέτρου αντίθετα. Η αγάπη δίνει χωρίς να περιμένει αντάλλαγμα ενώ το εμπόριο δίνει μονάχα όταν πρόκειται να πάρει τουλάχιστον όσα έδωσε, ή δυνατόν κι ακόμα περισσότερα. Η αγάπη φέρνει στο προσκήνιο το αντικείμενο της αγάπης μας και βάζει στο παρασκήνιο τις δικές μας ανάγκες και επιθυμίες, ένα ένστικτο που υπάρχει σε όλες τις μανάδες. Το εμπόριο, αντίθετα, είναι απολύτως ιδιοτελές και κινείται πάνω στον άξονα του προσωπικού (ή της εταιρίας μας) συμφέροντος. Ο έμπορος λέει "θα σε πατήσω κάτω προκειμένου να κερδίσω" ενώ ο αγαπών λέει "θα πέσω κάτω για να έχεις αυτό που θέλεις".

 

Έτσι, όταν ο μπαρουτοκαπνισμένος άντρας σας μπαίνει μέσα μετά από μια σκατά μέρα στο γραφείο, εκνευρισμένος, αγχωμένος, δείτε την μεριά του και λυπηθείτε τον. Σίγουρα το μωρό σας σας έχει σκάσει, δεν έχει σταματήσει να γκρινιάζει όλη μέρα κι εσείς θέλετε επιτέλους, όχι να απολαύσετε ένα φραπέ ή να βγείτε με τις φίλες αλλά να κάνετε κάποιες δουλειές του σπιτιού χωρίς να σας κρατάει κάποιος το πόδι ή να ζητάει αγκαλιά ή να θέλει πάλι - μα πάλι;! - αλλαγή. Αυτή είναι η δική σας όψη του νομίσματος και έχετε 100% δίκιο. Στη ζωή όμως μπορεί δύο, ή περισσότεροι, άνθρωποι να έχουν δίκιο ταυτόχρονα γιατί η αλήθεια είναι μεγάλο πράγμα και κατά κανόνα εμείς οι άνθρωποι φωτίζουμε μια πλευρά της μόνο. Υπάρχει λοιπόν και η άλλη όψη του νομίσματος που λέει ότι ο άντρας σας ήταν μόνος του σε ένα βρώμικο, επιθετικό περιβάλλον. Ο άντρας σας συνυπήρχε σε μια συστάδα από εμπόρους όπου όλοι προσπαθούν, ο ένας ενάντια στον άλλον, να βγάλουν τον επιούσιο. Ένα ευγενές κίνητρο σε μια δύστροπη, άγρια αρένα. Σίγουρα ο άντρας σας εκεί ξέρει τι κάνει, όχι όπως εσείς που μαθαίνετε πάνω στο παιδί σας, είναι σίγουρος για τον εαυτό του γιατί έχει εμπειρία και ίσως και πτυχία γι' αυτό που κάνει, ενώ εσείς φουλάρετε με τύψεις και ενοχές εξαιτίας της αγνωσίας σας και της έλλειψης εμπειρίας.

 

Όμως, μην ξεχνάτε, ο άντρας σας ζει σε ένα βιομηχανικό γκέτο όταν εσείς ζείτε στον κήπο της Εδέμ - ή τέλος πάντων σε ένα όμορφο, ανοιξιάτικο πάρκο. Μπορεί ο άντρας σας να είναι βασιλιάς στο γκέτο του, όμως όποιος ζει στο γκέτο αποζημιώνεται κι από το γκέτο. Ότι ευτυχίες λαμβάνει, ότι επιτυχίες στέφεται, είναι όλες στα μουντά γκρίζα χρώματα του γκέτο. Αντίθετα εσείς μπορεί να είσαστε οι τελευταίοι των Μοϊκανών, όμως υπάρχετε σε ένα πράσινο, παραδεισένιο λιβάδι και οι απολαβές σας, όσο ισχνές, σύντομες και σπάνιες αν είναι, είναι απολαβές ενός κάτοικου του επίγειου παραδείσου.

 

Φαντάζομαι, αν είχαμε όλοι μας επιλογή, θα έπρεπε στην ουσία να απαντήσουμε στο ερώτημα: τι προτιμάτε να είσαστε, αρχηγός των φτωχών ή ο τελευταίος των πλουσίων; Γιατί στην συναισθηματική κλίμακα, στο ευτυχόμετρο, ο πατέρας είναι ο αρχηγός των φτωχών και η μητέρα η τελευταία των πλουσίων.

 

Φυσικά, δεν λέω πως δεν υπάρχουν ευτυχίες και επιτυχίες στην δουλειά. Αν δεν υπήρχαν τότε όλοι μας θα είμασταν βαρεμένοι στην δουλειά και θα θυμίζαμε τους σκλάβους κωπηλάτες στις γαλέρες. Όμως πολλοί από εμάς, κι είμαι ένας από αυτούς, αγαπάμε την δουλειά μας, την βρίσκουμε συναρπαστική και αφοσιωνόμαστε σε αυτήν. Απλά, επειδή εξ' ανάγκης ασχολήθηκα με τα παιδιά μου ολοκληρωτικά, κι όχι μονάχα στο μικρό καθημερινό παράθυρο μεταξύ 7 και 10 το βράδυ, που γυρνάμε όλοι από την δουλειά μας, είδα ότι το ευτυχόμετρο στην δουλειά μπορεί να φτάσει μέχρι ενός σημείου. Το καλύτερο που μπορώ να κάνω εγώ στην δουλειά μου είναι να δημιουργήσω ένα καινούργιο προϊόν. Η γυναίκα μου δημιουργεί έναν νέο άνθρωπο. Η καλύτερη φιλοφρόνηση που θα έχω εγώ στην δουλειά είναι ένα χτύπημα στην πλάτη από τον διευθυντή μου (ακολουθούμενο, ελπίζω, κι από ένα μικρό μπονουσάκι ). Η γυναίκα μου λατρεύεται από δύο μικρά ανθρωπάκια τα οποία την αγκαλιάζουν, για το πιο απλό πράγμα, με όλο τους το είναι.

 

Έτσι, θα κλείσω αυτό το καινούργιο μου σεντόνι (που λέτε κι εσείς οι έμπειροι ιντερνετικοί) με δύο υπενθυμίσεις προς εσάς τις μανάδες. Μην ξεχνάτε το μοναχικό χώρο που βρίσκονται οι άντρες. Μην τους αποπαίρνετε και μην τους παρεξηγείτε. Εσείς ιδρώνεται σε ένα οικείο χώρο κι εκείνοι κρυώνουν στο μέσον μιας ερήμου. Εσείς και τα παιδιά σας είσαστε ο πυρήνας της οικογένειας και εκείνοι,για το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας τους, είναι το ηλεκτρόνιο που στροβιλίζεται σε κάποια απόσταση από τον πυρήνα.

 

Επίσης, μην ξεχνάτε την δική σας κατάσταση. Μην αφήνετε την νάρκη της καθημερινότητας και την δυσκολία της μεγαλύτερης πρόκλησης της ζωής σας να σας βάζει ένα πέπλο στα μάτια και να κρύβει την όμορφη χώρα, αυτή τη χώρα αγάπης, ζεστασιάς και ευτυχίας που ζείτε. Μην αφήνετε την συνήθεια και το άγχος να σκοτώνουν τον συναισθηματικό πλούτο της οικογενειακής ζωής.

[christiana08]

Πανο,καλημερα.

 

Δεν ξερω πως τα καταφερες,αλλα πραγματικα με συγκινησες.

Το λεω αυτο γιατι δεν το εχω και ευκολο.

Συμφωνω απολυτα μαζι σου,ισως επειδη εχω συζυγο ναυτικο,ο οποιος δεν εχει καν τη χαρα το βραδυ να φιλησει τα παιδια του πριν πανε για υπνο.

Και ομολογω πως κι'εγω ειμαι διπλα κουρασμενη απο την μοναξια,την συνεχη του απουσια και το γεγονος οτι ολα περνανε απο το δικο μου χερι και γι'αυτο τον λογο του γκρινιαζω παραπανω.

Ομως,σου υποσχομαι οτι μολις ξυπνησει,τωρα που ειναι εδω με αδεια,θα τον φιλησω γλυκα και θα του πω πως αυτο το οφειλει σε σενα.

Να'σαι καλα.

[marandnik]

Α, μιλάς για τις γυναίκες που δεν εργάζονται...

[aleca]

Α, μιλάς για τις γυναίκες που δεν εργάζονται...

και εγώ αυτό σκέφτηκα μόλις το διάβασα!!!!!

Δε μπορώ να πω ότι δεν ήσουν συγκινητικός, και δέχομαι 100% ότι ο μπαμπάς είναι λίγο 'απ΄ έξω' από την όλη ιστορία μαμάς - νεογέννητου. Αλλά αυτή η αρχή είναι δύσκολη για όλους.

Εγώ δουλεύω πολύ Πάνο μου, σε μια δύσκολη δουλειά. Τον πρώτο τον κράτησε η μαμά μου, για τον δεύτερο θα έχω γυναίκα. Από την 10 ημέρα που γέννησα πήγα στην δουλειά, την οποία δε σταμάτησα ούτε μια ημέρα κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης.

Τώρα είμαι στον 8ο μήνα της δεύτερης εγκυμοσυνης μου, ξυπνάω το πρωί κατά τις 07.30, ετοιμάζω το μικρό να τον πάω στη μαμά μου, πάω στην δουλειά η οποία ξαναλέω ότι είναι σκληρή, όλη μέρα σκέφτομαι το παιδί μου και το άλλο που έχω στην κοιλιά, γυρίζω κατά τις 16.00, παίζω με το μικρό, κάνω λίγες δουλίτσες, προετοιμάζω δωματιάκια και τον εαυτό μου για την δεύτερη γέννα, ποτέ δε σταματάω να σκέφτομαι το άγχος της δουλειάς μια που είναι οικογενειακή επιχείρηση και κατά τις 20.00 έρχεται ο άντρας μου. Και ναι είναι κουρασμένος, έχει περάσει όλα αυτά που λες εσύ αλλά έχει περάσει μόνο αυτά!!!

Δε βαρυγομάω, είναι μια δύσκολη περίοδος που θα με ανταμοίψει και αυτή με τον ερχομό του δεύτερου παιδιού μου. Ούτε στεναχωρέμαι που θα με φάει το ξενύχτι για να μπορώ να πηγαίνω και στην δουλειά μου το πρωί, γιατί είναι μια καλή δουλειά και μου ΄χει προσφέρει πολλές υλικές απολαβές. Επίσης η αίσθηση ανεξαρτησίας που μου δίνει είναι εξίσου σημαντική.

Ποτέ δεν έχω τσακωθεί με τον άντρα μου, ξέρεις όμως γιατί? γιατί έχω μάθει να τα κάνω όλα μόνη μου. Προσφέρεται και εκείνος και προσπαθεί, είναι καλός άντρας και του το αναγνωρίζω αλλά την περνάει πολύ πιο 'ανώδυνα', όπως πιστεύω ότι την περνάτε όλοι οι άντρες. Όχι γιατί είσαστε αναίσθητοι αλλά γιατί έτσι είναι η άτιμη η φύση. Και σκέφτομαι καμιά φορά 'γιατί δεν ακολουθώ και εγώ τη φύση?' Να κάτσω να μεγαλώσω τα παιδάκια μου και να αφήσω μόνο τον άντρα μου να δουλεύει... αλλά γι αυτό φταίνε οι γονείς μου που με έμαθαν αλλιώς.

Στο σπίτι δεν μπαίνουμε και οι δυο 'μπαρουτιασμένοι' όπως λες, αν και δύο μας έχουμε 'μπαρουτιαστεί', γιατί απλά εγώ στη σκέψη του παιδιού μου, έχω σβήσει κάθε μπαρούτι. Ο μπαμπάς μας θα περιμένει να του το σβήσουμε.

Το παιδί λατρεύει τη μαμά του όχι επειδή περνάει όλο το χρόνο μαζί του, γιατί εγώ δεν τον περνάω και όμως με λατρεύει. Το παιδί λατρεύει τη μαμά γιατί νιώθει αυτή την ανιδιοτελή χωρίς τέλος και χωρίς όρους προσφορά της, το καθημερινό ξεγύμνωμα της ψυχής της, την αγάπη της που έχει γίνει προστασία ανά πάσα στιγμή, είτε αυτή είναι σπίτι, είτε στην δουλειά.

και αν ο μπαμπούλης νιώθει μόνος καμιά φορά ή 'απ΄ έξω' από αυτήν την αγάπη, θα πρέπει ο ίδιος να κάνει το παιδί του να νιώσει όλα τα παραπάνω για να γίνει και αυτός κομμάτι αυτού του παζλ.

Ναι συμφωνώ να σας 'κατανοήσουμε' γιατί η φύση σας δε σας έδωσε αυτό το χάρισμα, πρέπει να το καλλιεργήσετε, η μαμά το έχει μέσα της. Αρκεί όμως και εσείς να κάνετε την προσπάθειά σας για να το καλιεργήσετε, γιατί οι περισσότεροι μπαμπούληδες αρκούνται στο να έχουν τη μαμά 'ενδιάμεσο' αυτής της αγάπης.

[italiana]

Πολυ ομορφο και συγκινητικο.....σε ευχαριστω που με βοηθησες να δω καποια πραγματα με μια αλλη ματια....αλλα τι γινεται οταν η γυναικα ειναι και μεσα και εξω οπως καλη ωρα?:p

[fistikaki]

ολοι οι αντρες που βρισκονται μεσα στο φορουμ αυτη τη στιγμη, ψαχνοντας απεγνωσμενα λυση για τη δυσκοιλιοτητα του μωρου τους, πως να του βαλουν σταγονες στα ματια, γιατι βγαζει γουλιες, ποιο γαλα να δωσουν, γιατι δεν κοιμαται, θεε μου εχει 37.1, δεν εχει βγαλει ακομα δοντια, τρωει πολυ, δε τρωει καθολου,ειναι υδροχοος - ειναι καλο ζωδιο αυτο,

 

ολοι λοιπον οι αντρες που παρακολουθουν αυτα τα θεματα αυτη τη στιγμη

 

 

ΝΑ ΣΗΚΩΣΟΥΝ ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥΣ

 

 

 

(και σοβαρα τωρα.... αν νιωθετε εσεις οι αντρες μοναξια... ΙΣΟΤΗΤΑ ΔΕΝ ΘΕΛΑΤΕ? -λολ)

[xuito]

ολοι οι αντρες που βρισκονται μεσα στο φορουμ αυτη τη στιγμη, ψαχνοντας απεγνωσμενα λυση για τη δυσκοιλιοτητα του μωρου τους, πως να του βαλουν σταγονες στα ματια, γιατι βγαζει γουλιες, ποιο γαλα να δωσουν, γιατι δεν κοιμαται, θεε μου εχει 37.1, δεν εχει βγαλει ακομα δοντια, τρωει πολυ, δε τρωει καθολου,ειναι υδροχοος - ειναι καλο ζωδιο αυτο,

 

ολοι λοιπον οι αντρες που παρακολουθουν αυτα τα θεματα αυτη τη στιγμη

 

 

ΝΑ ΣΗΚΩΣΟΥΝ ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥΣ

 

 

 

(και σοβαρα τωρα.... αν νιωθετε εσεις οι αντρες μοναξια... ΙΣΟΤΗΤΑ ΔΕΝ ΘΕΛΑΤΕ? -λολ)

 

Επίσης να σηκώσουν το χέρι τους τώρα όλοι οι άντρες που πέφτουν στο κρεβάτι τους το βράδυ και γυρίζουν στο μυαλό τους τα εξής :

-έχουμε βρασμένο νερό για το πρωϊνό γάλα?

-έβαλα το ξυπνητήρι στις 7.15 για να τηλεφωνήσω στις 7.30 στο 184 για εμβόλιο?

-τα σιδέρωσα τα ρουχάκια που θα φορέσει αύριο στα γενέθλια του φίλου του?

-αυτό το σπυράκι στο δεξί του μάγουλο μήπως δεν είναι κουνούπι?

-να θυμηθώ αύριο να του κόψω τα νύχια πριν πάμε στο πάρτυ

-τελικά ας το βάλω το ξυπνητήρι στις 6μιση , να περάσω από το σούπερ μάρκετ πριν πάω στη δουλειά...

[MarcoPolo]

Φιστικακι σωστα ολα αλλα την ισοτητα οι γυναικες την διεκδικησαν!!!!!!!!!!!!!

 

Αυτο ειναι που λενε βαλαμε τα χερια μας και βγαλαμε τα ματια μας!!!!!!!! ΧΑ!!!!!!!! ΧΑ!!!!!!!!!

[aleca]

Φιστικακι σωστα ολα αλλα την ισοτητα οι γυναικες την διεκδικησαν!!!!!!!!!!!!!

 

Αυτο ειναι που λενε βαλαμε τα χερια μας και βγαλαμε τα ματια μας!!!!!!!! ΧΑ!!!!!!!! ΧΑ!!!!!!!!!

και εγώ ρε κορίτσια αυτό λέω!!! Ποιές χάλασαν την πιάτσα???

[Afroditi D]

Αγαπητέ Πάνο Β .... τα χρήματα στις δυσκολές μέρες που όλοι μας περνάμε , σίγουρα διευκολύνουν την ζωή μας κ την κάνουν πιο ευκολή , αλλά δεν ειναι το παν ...

 

Θα σου έλεγα να προσπαθήσεις να βρείς άλλους τρόπους να κάνεις "αισθητή" την παρουσιά σου μέσα στο σπίτι κ την οικογένεια , εκτός απο το να "κουβαλάς" να ευρόπουλα ....

 

υ.γ : Ζήτησε απο την γυναίκα σου για 1 ολόκληρ ημέρα να αντιστραφούν οι όροι ... να πάει εκείνη στο γραφείο κ εσυ να μεινείς σπίτι με το/τα παιδιά ...

υ.γ : Το θέμα της εργαζόμενης μητέρας ας μην το σχολιάσω ....

[peony]

Α, μιλάς για τις γυναίκες που δεν εργάζονται...

 

Mε πρόλαβες...

[Πάνος Β]

Καλησπέρα σε όλες,

 

θα μου επιτρέψετε να απαντήσω επιλεκτικά...

 

Χριστιάνα,

 

χαίρομαι που έπιασες τον σφυγμό του γραπτού μου. Ο πατέρας μου ήταν ναυτικός και αυτός είναι ένας από τους λόγους γιατί είμαι αφοσιωμένος πατέρας. Μου έλειψε στην ζωή μου η αντρική φιγούρα, ένα γεγονός που οδήγησε αφ' ενός μεν σε μια αναπτυγμένη ευαισθησία, καθώς μεγάλωσα με γιαγιά, μάνα κι αδερφή, και αφετέρου σε μια επίσης αναπτυγμένη αίσθηση ευθύνης και καθήκοντος. Ένας ψυχολόγος θα το ανέλυε πολύ καλύτερα, πάντως η έλλειψη στο σπίτι του μεγάλου άντρα με ανάγκασε να ...μεγαλώσω γρηγορότερα σε σχέση με τους συμμαθητές μου.

 

Αλέκα,

 

Εγώ δουλεύω πολύ Πάνο μου, σε μια δύσκολη δουλειά. Τον πρώτο τον κράτησε η μαμά μου, για τον δεύτερο θα έχω γυναίκα. Από την 10 ημέρα που γέννησα πήγα στην δουλειά, την οποία δε σταμάτησα ούτε μια ημέρα κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης

 

Λυπάμαι πολύ γι' αυτά που περνάς. Η ζωή σου ακούγεται πολύ δύσκολη. Τα πρώτα χρόνια του παιδιού σου περνάνε και δεν θα τα ξαναβρείς ποτέ. Όταν το παιδί ανεξαρτητοποιηθεί, σίγουρα έχει άλλες χάρες, το δέσιμο όμως των πρώτων χρόνων είναι μοναδικό. Ο δεσμός μιας μάνας με το μωρό παιδί της είναι βαθύς όσο βαθύς είναι κι ο κόσμος μας. Είναι πραγματικά θλιβερό να τα χάνεις όλα αυτά.

 

Εάν σκέφτεσαι να προσλάβεις μια γυναίκα να κρατάει το παιδί σου, γιατί δεν σκέφτεσαι καλύτερα να δουλεύεις part-time; Μπορεί ο μισθός σου να κοπεί σημαντικά, από την άλλη μεριά όμως θα δώσεις τον μισό σου μισθό σε μια γυναίκα για να κρατάει τα παιδιά σου κάθε μέρα. Δεν είναι καλύτερα να είσαι εσύ με το παιδί αν οικονομικά σας έρχεται περίπου τα ίδια; Βέβαια, εσύ ξέρεις αν αυτό που σου λέω εφαρμόζεται στην ζωή σου ή είναι μια ανοησία.

 

Στο σπίτι δεν μπαίνουμε και οι δυο 'μπαρουτιασμένοι' όπως λες, αν και δύο μας έχουμε 'μπαρουτιαστεί', γιατί απλά εγώ στη σκέψη του παιδιού μου, έχω σβήσει κάθε μπαρούτι. Ο μπαμπάς μας θα περιμένει να του το σβήσουμε.

 

Γιατί πιστεύεις συμβαίνει αυτό;

 

Αγαπητές υπόλοιπες,

 

δεν μιλάω μόνο για τις γυναίκες που δεν εργάζονται. Σίγουρα τα παραδείγματα μου έχουν αντληθεί από μια τέτοια διάταξη οικογενειακής ζωής, από εκεί και πέρα όμως εσείς ξέρετε σε ποιο βαθμό ταιριάζουν τα λόγια μου στη ζωή σας. Σε κάποιες από εσάς θα ταιριάζουν πολύ και σε κάποιες λίγο. Προφανώς σε ένα σπιτικό όπου εργάζονται και οι δύο, τότε και οι δύο γεύονται μια πολύ μικρή γεύση του πράσινου πάρκου της αγάπης. Σε αυτή την περίπτωση, η γυναίκα είναι ελαφρά ριγμένη όχι επειδή η κοινωνία, η μητέρα της και ο άντρας της περιμένουν από αυτήν να τα καταφέρει καλά και στην ανατροφή παιδιών, μεταξύ άλλων, αλλά επειδή οι ρόλοι στην οικογένεια δεν είναι ίσα μοιρασμένοι.

 

Το βάρος των ευθυνών και της εργασίας σε ένα σπιτικό δεν λειτουργεί αριθμητικά. Δεν έχει νόημα να πούμε ότι ο άντρας έχει την εργασία και η γυναίκα έχει την εργασία, το σπίτι και τα παιδιά. Δεν είναι πραγματικό να μιλήσουμε για μια μονοδιάστατη ζωή του αντρός και μια τρισδιάστατη ζωή της γυναίκας. Το ποσοστό συμμετοχής στους ρόλους που ο καθένας μας έχει επωμιστεί διαφέρει σημαντικά. Ξέρω περίπτωση άντρα που εργάζεται από τις 8 το πρωί μέχρι τις 10 το βράδυ (δύο δουλειές), με την γυναίκα του να μην εργάζεται και ξέρω περίπτωση που ο άντρας εργάζεται καθημερινά δύο με τρεις ώρες λιγότερες από την γυναίκα του. Προφανώς στην δεύτερη περίπτωση θα ήταν άθλος για την γυναίκα να εκπληρώνει όλους τους ρόλους του σπιτικού όπως θα ήταν παράλογο από την πρώτη γυναίκα να περιμένει από τον άντρα της να κάνουν τις δουλειές του σπιτιού και του παιδιού μισά μισά.

[christiana08]

ΠανοςΒ,καλησπερα.

 

Σε καταλαβαινω απολυτα γιατι κι'εγω ειμαι κορη ναυτικου.Και σου αναγνωριζω αν μη τι αλλο το οτι καταφερες να αναπτυξεις ενα χαρακτηρα (συμφωνα με το αρχικο ποστ σου) πιο ευαισθητοποιημενο προς το γυναικειο φυλο.

Γιατι ακομα και αν καποιος το διαβασει και σκεφτει οτι πας να βρεις "δικαιολογιες" για τους αντρες (εγω σιγουρα δεν καταλαβα αυτο),δεν μπορει να μην διακρινει πως καταλαβαινεις οσο μπορεις πως και ο δικος μας ρολος δεν ειναι ευκολος,ειτε δουλευουμε ειτε οχι.

Δεν το κανουν ολοι οι αντρες αυτο!Δεν σκεφτονται ολοι ετσι.

Απο'κει και περα,εγω εξακολουθω και το βρισκω πολυ τρυφερο αυτο που γραφεις.

Και πιστευω πως μια γυναικα η ενας αντρας αντιστοιχα που αισθανεται διαρκως περα απο κουραση,αγχος,ορμονες η οποιοδηποτε αλλο παραγοντα,οτι ο συντροφος του δεν τον βοηθαει η δεν τον καταλαβαινει,εχει κανει λαθος επιλογη συντροφου.

Μην νομιζεις,οπως σου εχω προαναφερει κι'εγω γκρινιαζω.

Αλλα οχι παντα.Και σιγουρα αναγνωριζω πως στις δεκα φορες τις μισες εχω αδικο.Απλα η κουραση,η μοναξια,η κλεισουρα η ο,τι αλλο μπορει να βιωνω με κανουν την τριχα να την κανω τριχια.

Θα κρατησω απ'ολο το thread,το αρχικο κειμενο στο μυαλο μου γιατι μου αρεσε πολυ.

 

Δεν ξερω γιατι αλλα οποτε διαβαζω κατι δικο σου,αναρωτιεμαι που ειναι ο Almak,ενας απο τους λιγους αντρες του φορουμ.

You could use the help!!!:lol::lol:

[aleca]

Γεια σας και πάλι σε αυτή την ωραία κουβεντούλα μας!!

Πάνο μου κουράζομαι πολύ αλλά είναι κάτι που έχω επιλέξει βάζοντας κάτω τις θετικές και αρνητικές συνέπειες που έχει αυτό στη ζωή μου και στα παιδια μου και λαμβάνοντας υπ όψιν τις συγκεκριμένες δομές της οικογένειας μου. Γιατί όπως καταλαβαίνεις δεν είναι όλες οι οικογένειες ίδιες. Και φυσικά απολαμβάνω τους καρπούς της κούρασής μου. Οι καρποί αυτοί δεν είναι μόνο υλικοί, είναι και συναισθηματικοι και ηθικοί μια που εγώ μεγάλωσα με τη νοοτροπία ότι η γυναίκα είναι πάνω από όλα μάνα αλλά όχι μόνο μάνα.

Ο δεσμός με το παιδί μου είναι βαθύς και μάλιστα νιώθω ότι είναι πιο βαθύς από τον κόσμο μας. Δεν ένιωσα ούτε μια στιγμή να χάνω το δέσιμο των πρώτων χρόνων, και ίσως για αυτό να κουράστηκα λίγο παραπάνω. Δεν ξέρω αν φταίει το ότι τα κατάφερα καλά ή ο 'εύκολος' χαρακτήρας του παιδιού μου, αλλά τωρα πια είμαι σίγουρη ότι η επιλογή μου ήταν σωστή γιατί έχω ένα πολύ ευτυχισμένο παιδάκι, πανέξυπνο και καθόλου αντιδραστικό, το οποίο δείχνει τη λατρεία του προς τη μαμά του, χωρίς αυτό να γίνεται προσκόλληση. Αν θα συμβεί και με το άλλο έτσι δεν ξέρω, θα σας πω σε λίγα χρονάκια!

Να δουλέψω part time δεν έχω την δυνατότητα γιατί η δουλειά μου είναι τύπου 'όλα ή τίποτα'. Έχω όμως την δυνατότητα να φύγω ανά πάσα στιγμή από το γραφείο μου που είναι ένα τέταρτο από το σπίτι μου και γενικότερα όποτε χρειαστεί να είμαι στο σπίτι. Και ο άντρας μου το ίδιο. Δεν δουλέυουμε μαζί αλλά ο επαγγελματικός μας στίβος είναι παρόμοιος. Δηλαδή το χρόνο μας τον καθορίζει η δουλεια και όχι κάποιος εργοδότης και αυτό μας δίνει σημαντική βοήθεια, όπως καταλαβαίνεις.

Σχετικά με το ερώτημά σου 'γιατί γίνεται αυτό?', η δική μου απάντηση είναι:' Γιατί αυτό συμβαίνει με το 90% των αντρών, χωρίς να θέλω να τους υποτιμήσω.' Πάνο μου κατά την δική μου άποψη εσύ είσαι η εξαίρεση αν δεν λειτουργείς έτσι και ο άντρας μου είναι ο κανόνας. Δεν λέω ότι εσύ είσαι ο καλός πατέρας και εκείνος ο κακός, είναι εξαιρετικός πατέρας ( όπως φαντάζομαι θα είσαι και εσύ). Όταν διάλεξα να περάσω τη ζωή μου μαζί του ήμουν σίγουρη ότι θα γίνει καλός πατέρας, με την έννοια του 'καλού' που εχω εγώ όμως. Με την δική μου λοιπόν λογική και τα δικά μου βιώματα, μόνο οι εξαιρέσεις από τους μπαμπούληδες ασχολούνται με τέτοια φόρουμ και θα άνοιγαν τέτοιου είδους θέματα. Δεν κάνει τον έναν καλύτερο από τον άλλον, μην παρεξηγηθώ, απλά οι περισσότεροι άντρες δείχνουν αλλιώς την ευαισθησία τους και την αγάπη τους. Πάντως πιστεύω ότι εξαιρέσεις και μόνο των αντρών θα ένιωθαν τέτοιου είδους μοναξιά, όπως εσυ την περιγράφεις.

Εγώ μεγάλωσα σε μια οικογένεια που ο μπαμπάς δούλευε πολύ και η μαμά έμενε στο σπίτι μεγαλώνοντας τα παιδιά της και προσπαθώντας να είναι καλή σύζυγος. Σε αυτή την περίπτωση, ναι! Πιστεύω ότι ο πατέρας μου ένιωσε μόνος. Ξέρεις πότε όμως? Όταν μεγαλώσαμε, τον ίδιο καιρό που ένιωσε μόνη και η μαμα μου. Ο ένας ένιωσε μόνος επειδή έχασε τη χαρά των παιδιών του, σύμφωνα με αυτά που γράφεις και εσύ, και ο άλλος ένιωσε μόνος επειδή πέρα από τη χαρά των παιδιών της δεν είχε κάτι άλλο να της δώσει χαρά. Πιστεύω λοιπόν ότι οι τύψεις τους έκαναν να αισθανθούν μόνοι. Ο ένας τύψεις απέναντι στα παιδιά του και ο άλλος τύψεις απέναντι στον εαυτό του. Για αυτό προτίμησα τη μέση οδό!!

Κλείνοντας, και συγνώμη αν κούρασα με τα προσωπικά μου βιώματα θα καταλήξω λέγοντας: Είναι πολύ ευχάριστο να συναντάμε γονείς και μάλιστα πατεράδες που διαρκώς αναζητούν τρόπους να γίνονται καλύτεροι. Και η κουβέντα μας πιστεύω αυτό κάνει. Είναι επίσης ευχάριστο να παραθέτουμε δικά μας παραδείγματα για να δείξουμε πόσο διαφορετική μπορεί να έιναι η ζωή και η νοοτροπία για τον καθένα. Όταν όμως μιλάμε για μοναξιά ενός γονιού επειδή δεν του δίνεται η δυνατότητα να δοθεί 100% στα παιδιά του, πιστευω ότι μιλάμε τελείως θεωρητικά γιατί στην πράξη έχει την δυνατότητα να επιλέξει. Και αν τελικά το νιωθει αυτό να αποφασίσει τελικά να μείνει σπίτι να μεγαλώσει τα παιδιά του είτε είναι άντρας είτε γυναίκα. Είναι σα να κάνω παράπονα εγώ στον άντρα μου ότι κουράζομαι πολύ. Μα εγώ το διάλεξα, αν δε μου αρέσει θα πρέπει να το αλλάξω. Σίγουρα δεν πρέπει να αδικοπαρεξηγούμε ο ένας τον άλλον αλλά δεν πρέπει ούτε να περιμένει το 'ντάντεμα' ο ένας από τον άλλον. δηλαδη δεν παρεξηγώ τον άντρα μου, τον λατρεύω και του αναγνωρίζω πολλά θετικά στοιχεία του. Αλλά αν νιώθει μόνος του και λίγο 'εκτός' από το δέσιμό μου με το παιδί, τότε του το καταλογίζω σαν λάθος του.

Ωραία η ψυχανάλυση εδώ μέσα τελικά.... φιλιά!

[ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 13]

Πάνος Β συγκινητικό το γραμματάκι σου αλλά δε μπορώ να πεισθώ με τίποτα ότι η δουλειά (όποια κι αν είναι αυτή ) δικαιολογεί τον κάθε πατέρα στο να μην ασχολείται με τα παιδιά του δημιουργικά και στο να μη βοηθά τη γυναίκα του. Και καλά στη δική σου οικογένεια ας πούμε ότι οι ρόλοι έχουν μοιραστεί. Για σκέψου όμως χιλιάδες άλλες γυναίκες εργαζόμενες μαμάδες. Να περνάνε κάθε πρωϊ (σχετικό το πρωϊ) στη δουλεια καταστάσεις δύσκολες σαν κι αυτές που περιγράφεις αλλά μετά να έχουν να φροντίσουν ΟΛΑ όσα χρειάζεται ένα σπίτι και μία οικογένεια για να συντηρηθεί ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ με το μεγάλωμα και τις ΕΥΘΥΝΕΣ των παιδιών απλά επειδή ο μπαμπάς αργει να έρθει από τη δουλειά. Επίσης μη ξεχνάμε ότι στη δουλειά υπάρχει και το διαλλειματάκι και το e-mailάκι και η πλακίτσα με τους συναδελφους, υπάρχει τέλος πάντων και το χαμήλωμα της έντασης (μη πείτε όχι αλλιώς όλοι θα είχαμε πεθάνει). Στο σπίτι με μικρά παιδιά εσύ πιστευεις ότι χαλαρώνουν οι μαμάδες;

Ο μπαμπάς μόνο δουλευει η μαμά και δουλευει και κάνει και τα ΠΑΝΤΑ.

 

όπως έγραψε η xuito :

 

 

Επίσης να σηκώσουν το χέρι τους τώρα όλοι οι άντρες που πέφτουν στο κρεβάτι τους το βράδυ και γυρίζουν στο μυαλό τους τα εξής :

-έχουμε βρασμένο νερό για το πρωϊνό γάλα?

-έβαλα το ξυπνητήρι στις 7.15 για να τηλεφωνήσω στις 7.30 στο 184 για εμβόλιο?

-τα σιδέρωσα τα ρουχάκια που θα φορέσει αύριο στα γενέθλια του φίλου του?

-αυτό το σπυράκι στο δεξί του μάγουλο μήπως δεν είναι κουνούπι?

-να θυμηθώ αύριο να του κόψω τα νύχια πριν πάμε στο πάρτυ

-τελικά ας το βάλω το ξυπνητήρι στις 6μιση , να περάσω από το σούπερ μάρκετ πριν πάω στη δουλειά...

 

Εδώ θα μπορούσα να προσθέσω κι άλλα πολλά αλλά μη συνεχίσω γιατί άρχισα να φουντώνω (ξύστηκαν πληγές)

[kounelitsa]

Δεν το πιστεύω ότι πλεον οι άντρες νιώθουν ότι πρέπει να τονίσουν όλα αυτά που προσφέρουν για να καταλάβουμε ότι νιώθουν μοναξιά......Πάνο μου πραγματικά δεν καταλαβαίνω τί σε έκανε να θες τόσο πολύ να "ταράξεις" τα νερά και να μας δείξεις την "αλλη" πλευρά!!!

Αν έπρεπε να τονίσουμε και να υπενθυμίσουμε οι γυναίκες το τί προσφέρουμε και το πόση απομόνωση νιώθουμε ορισμένες φορές, θα έπρεπε να γράψουμε βιβλίο κι όχι ποστ!!!!!

[MarcoPolo]

Μην τον βαρατε βρε κοριτσια τον ανθρωπο, αν το δειτε ρεαλιστικα και απο την πλευρα ενος πατερα που αγαπαει το παιδι του δεν εχει και πολυ αδικο.

Ετσι και αλλιως οι ανδρες δεν ειναι προικισμενοι απο την φυση οπως εμεις που μπορουμε να νιωσουμε το μεγαλειο της μητροτητας απο την πρωτη στιγμη της εγκυμοσυνης. Μην εχοντας αυτο το προνομιο προσπαθουν μονοι τους να χτισουν μια ζεστη σχεση με το παιδι τους κοντρα σε ολα οσα τους εμποδιζουν. Η αναγκαστικη απουσια πολλων ωρων απο το σπιτι λόγω δουλειας συχνα τους απομονωνει και τους στερει την συναισθηματικη φορτιση μπαταριων που παιρνει καποιος που μεγαλωνει ενα παιδι και ειναι συνεχως κοντα του.

 

Και ναι σιγουρα απο τα παιδια δεν παιρνουμε μονο ομορφες στιγμες αλλα και κουραση, φανταστειτε ομως πως μπορει να νιωθουν και οι αντρες που κουραζονται καθημερινα για ανουσια πραγματα που δεν σου αφηνουν καμια ικανοποιηση στο τελος της ημερας.

 

Το ψυχικο παρεδωσε που εχει η μανα που δεν δουλευει με το παιδι ειναι κατι που ο αντρας ειναι απιθανο να το αποκτησει ποτε. Και γιαυτο και μονο χρειαζονται την ζεστασια μας και οχι απομονωση. Σιγουρα η κουραση της μανας ειτε δουλευει ειτε οχι δεν συγκρινεται αλλα μαζι με την κουραση δεν συγκρινεται ουτε και το γεμισμα ψυχης που παιρνει απο το παιδι. Και αυτο ειναι λιγο αδικο για τους αντρες. Και φυσικα μιλαμε για εκεινη την μεριδα των αντρων που μπορουν να νιωσουν το μεγαλειο ενος παιδιου και την προσφορα της μανας μεσα στο σπιτι.

[kounelitsa]

Μην τον βαρατε βρε κοριτσια τον ανθρωπο, αν το δειτε ρεαλιστικα και απο την πλευρα ενος πατερα που αγαπαει το παιδι του δεν εχει και πολυ αδικο.

 

:roll:Και ρεαλιστικά να προσπαθήσω να το δω πάλι υπερβολικό μου φαίνεται το "Εσείς οι μανάδες να μην ξεχνάτε ποτέ τους άντρες σας και να μην τους αδικοπαρεξηγείτε. Ο άντρας είναι η πιο μοναχική φιγούρα μέσα στην οικογένεια."!!!

 

Συγνώμη Πάνο

[alcyon]

-Έχω πονόδοντο και πονάω πολύ!

-Κι εγώ έχω πονόδοντο και πονάω περισσότερο!

-Όχι.. αποκλείεται να πονάς εσύ πιο πολύ από εμένα!

-Μα τι λες... δε γίνεται να υπάρχει μεγαλύτερος πόνος από τον δικό μου....

 

Τα κριτήρια, υποκειμενικά ...

Τα προβλήματα, αντικειμενικά....

Οι ισορροπίες..........είναι ανάλογες της ιδιοσυγκρασίας των ατόμων και μελών της οικογένειας.

 

Δε φταίει η ισότητα, δε φταίει η ανισότητα. Οι ανάγκες δημιουργούν τα θέματα. Κι ας φτιάξουμε τη ζωή μας.... μοιράζοντας όσο καλύτερα μπορούμε τα χαρτιά μας.

 

Τάδε έφη η.... αισιόδοξη και ... κουρασμένη!

[elenik]

http://www.medlook.net.cy/article.asp?item_id=1196

[christiana08]

Eγω αυτο που καταλαβα απο το αρχικο ποστ του Πανου δεν ειναι οτι αντιπροσωπευει ολους τους αντρες.

Δεν πιστευω δηλαδη οτι θεωρει οτι ενας αντρας που με το που σχολαει απο την δουλεια του και παει και κατσικωνεται στον καναπε και εχει τον ακουνητο η ενας που σχολαει και δεν γυριζει καν σπιτι,αλλα πηγαινει απο εδω και απο εκει,μπορει να νοιωθει μοναχικος.

Πιστευω οτι γραφει τα συναισθηματα του οπως τα βιωνει αυτος και μας καλει να εντοπισουμε αν οι δικοι μας αντρες εχουν την ιδια πανω κατω ιδιοσυγκρασια και κοινα σημεια με αυτον και θελει να μας δειξει πως μπορει να αισθανονται.

Απο την αλλη η απαντηση της καθε μιας απο μας ειναι αναλογη με τον συντροφο μας και την συμπεριφορα του.Δηλαδη εγω δεν μπορω να πω στον Πανο πως δεν ειναι ετσι τα πραγματα.Γιατι ετσι αισθανεται εκεινος.

Τωρα εγω βρηκα πολλα κοινα σημεια μεταξυ του Πανου και του αντρα μου και ας ζουνε μια εντελως διαφορετικη ζωη.Π.χ αυτο που γραφει η Kounelitsa,με την λογικη φυσικα οτι το γενικευει,σιγουρα δεν μπορω να το δεχτω.Γιατι ειναι σιγουρο πως ο δικος μου συζυγος ειναι ο πιο μοναχικος μες στην οικογενεια μας.

Γιατι παρολο που κι'εγω ειμαι μονη,κλεισμενη καθε μερα μες στο σπιτι οντως εχω τα παιδια μου.Και αν δουλευα θα ειχα παλι την δυνατοτητα να βλεπω και λιγο ηλια (αποθημενο αυτο,σημερα κλεινω 2 βδομαδες και 2 μερες που δεν εχω παει ουτε μεχρι την εισοδο της πολυκατοικιας ).

Εκεινος ομως ειναι κλεισμενος μεσα σε ενα κλουβι,ερχεται σπιτι του για μιαμιση μερα στις 2 εβδομαδες και κοιμαται,τρωει,ειναι παντα μονος του.

Οποτε,μιλωντας απο την δικη μου μερια,σιγουρα καταλαβαινω τι θελει να πει ο Πανος.

Ουτε πιστευω οτι μπορει καποιος να ειναι ναυτικος για να νοιωθει μοναξια στην οικογενεια του.Και δεν μπορω να του καταλογισω οτι μπορει να το αλλαξει δουλευοντας λιγοτερο.Μια σιγουρη δουλεια,που σε εξασφαλιζει και που αν την χασεις δυσκολα θα βρεις αλλου να εργαστεις ετσι οπως εχουν γινει τα πραγματα,δεν μπορεις να ελεγξεις παντα εσυ το ωραριο της.Συνηθως το ελεγχουν αλλοι.

Και φυσικα δεν μπορω να πιστεψω οτι ειναι πολλοι οι ανθρωποι που προτιμουν να δουλευουν ολη μερα,παρα να πανε σπιτι μην τυχον αλλαξουν μια πανα η πλυνουν ενα πιατο.

Και συμφωνω με την Alcyon,η οποια δεν δουλευει,αλλα πιστευω οτι ειναι η πιο κουρασμενη απ'ολες μας.

[elenik]

Εκεινος ομως ειναι κλεισμενος μεσα σε ενα κλουβι,ερχεται σπιτι του για μιαμιση μερα στις 2 εβδομαδες και κοιμαται,τρωει,ειναι παντα μονος του.

Οποτε,μιλωντας απο την δικη μου μερια,σιγουρα καταλαβαινω τι θελει να πει ο Πανος.

Στην δικη σου περιπτωση Cristiana08 βγαζω το καπελο και στους 2 σας.

Στο συζυγο γιατι Θελει κοτσια να στερεισε το παιδι σου. Το τελευταιο φιλι το βραδυ, την μια τελευταια ματια πριν φυγεις για δουλεια το πρωι.

Βγαζω το καπελο σε σενα γιατι μονη σου μεγαλωνεις 2 παιδια. Ακομα και ενα σημαντικο θεμα να προκυψει δεν υπαρχει περιπτωση να μπορεσεις να τον παρεις τηλ και να του πεις "παρατα τα ολα και ελα σπιτι . Ειναι σοβαρο". Σοβαρο , ξεσοβαρο θα καθαρισεις μονη σου. Και σε θαυμαζω γι αυτο. Ειναι βαρυ το φορτιο.

 

Απλα στο ποστ του Πανου δεν μπορω να μην διακρινω πολλες παλιες αντιληψεις. Αντιληψεις του στυλ η γυναικα ζει σπιτι σε ροζ συνεφακι ενω ο βιοπαλεστης πατερας μαζευει κουραση σε γκετο (κατανοωντας παραληλα και την κουραση της μητερας εστω) . Δεν ειναι απολυτο πια αυτο.

Απλα απορω. Πως νοιωθεις ετσι Πανο μου? Πως νοιωθεις ετσι οταν και οι 2 σπιτι δουλευετε? Εχεις βιωσει την πατροτητα οσο κανενας αλλος (απολυτα μονος με 2 παιδια οσο η συζηγος εργαζεται) και ειλικρινα καμαρωνα και σε μακαριζα οταν διαβαζα το τοτε ποστ σου. Εχεις νανουρισει τα παιδια σου, τα εχεις κοιμησει στην αγκαλια σου, εχεις ψαξει και θαυμασει την ομορφια του να εισαι γονιος και σου αξιζει ενα μεγαλο μπραβο γι αυτο - τα παιδια σου θα εχουν υπεροχες αναμνησεις ειμαι σιγουρη γι αυτο . Γιατι νοιωθεις τοσο μοναξια ως πατερας?

 

Συγνωμη απλα μια απορια εκφραζω (ισως και απο την κουραση να μην εχω καταλαβει και καλα οποτε μην παρεξηγηθει καποιος )

[Μαριλίνα]

Δουλεύουμε και οι δύο, στην ίδια δουλειά (δημόσιο, για να μην παρεξηγούμαι), με λίγο διαφορετικά ωράρια.

Ο άντρας μου έρχεται στις 9:00 γιατί πάει το παιδί στον παιδικό και εγώ φεύγω στις 15:00 για να μην τον αφήνουμε πολλές ώρες.

Ο άντρας μου βρίσκεται συνήθως με ένα ποντίκι Η/Υ στο χέρι. Ή με ένα κατσαβίδι ή... ή...

 

Πάνο, αυτό που δεν μου αρέσει είναι ότι ΔΕΝ ΤΟΝ ΝΟΙΑΖΕΙ που δεν περνάει πολλές ώρες με το παιδί του. Γυρνάει από τη δουλειά, παίρνω εγώ το παιδί να το πάω βόλτα με μία φίλη μου, γυρνάμε 2 ώρες μετά και η ατάκα του είναι: "αφήστε με να ησυχάσω"!!!

Εγώ φτιάχνω την τσάντα του παιδιού για το σχολείο και τα ρούχα που θα βάλει.

Αν του πω "πω, πω, δεν έχουμε αφρόλουτρο" η απάντηση είναι "δεν μου το είπες" λες και δεν έχει μάτια.

Ο άντρας μου πάει σούπερ μάρκετ, αλλά εγώ κάνω τη λίστα.

Το καλύτερο: τώρα που ο μικρός ξεκίνησε παιδικό σταθμό κατήργησα το μαγείρεμα (εμείς τρώμε πολύ πρόχειρα). Ε, λοιπόν, δεν μαγειρεύει ούτε ο ίδιος (αν και ξέρει πολύ καλά)...

 

Και ναι, δεν αλλάζω τις ώρες που πέρασα με το μωρό μου, αλλά είχα και το άλλο... μωρό πίσω από μία οθόνη να μου λέει: "και τι με νοιάζει αν πρέπει να κάνει τώρα μπάνιο το παιδί, γιατί είναι η ώρα του, εγώ έχω δουλειά, σε καμία ώρα..."

[christiana08]

Elenic,καλημερα.

 

Σε παρατηρω,χαρα μου και εχω μια απορια!Μα δεν κοιμασαι ποτε?Να ξεκουραζεσαι,γιατι δεν θα αντεξεις για πολυ,ενταξει κοριτσι μου?

 

Στο θεμα μας τωρα.Σ'ευχαριστω πολυ για τα καλα σου λογια.

Η αληθεια ειναι πως εγω δεν εχω διαβασει παλια ποστ του Πανου που περιγραφουν την εποχη που αυτος φροντιζε τα παιδακια του.

Απο αυτα που γραφεις,βγαζω το συμπερασμα οτι ο Πανος νοσταλγει τις ημερες που εκεινος ηταν σπιτι και φροντιζε τα παιδακια του και τωρα που γυρισε στην δουλεια του νοιωθει ανικανοποιητος και στην "απ'εξω"απο τις ουσιαστικες χαρες της ζωης του.

Μπορει να κανω λαθος,ισως πρεπει να ψαξω και να διαβασω ολα του τα ποστ.

Μαριλινα,ο,τι και να πεις εχεις δικιο.

Και σε περιοδους που ο συζυγος μου ηταν ανεργος επι μηνες ποτε μα ποτε δεν μου ειπε καμια αποτις ατακες που σου εχει πει ο δικος σου η και τωρα που ερχεται αυτη την μιαμιση μερα στο σπιτι παντα κανει αυτο που μπορει,οση κουραση και αν εχει.

Αν μου ελεγε τα μισα απ'οσα ειχες ακουσει εσυ,τοτε θα τον κανονιζα.

Γι'αυτο και λεω πως ο καθενας αντιλαμβανεται το θεμα συμφωνα με τον συντροφο του.

Αν ημουν στην θεση σου και διαβαζα το ποστ του Πανου,θα εβγαζα καπνους!!!!

[MarcoPolo]

Oντως ετσι ειναι, ο καθενας αναλογα με τα βιωματα του το βλεπει απο τη δικη του σκοπια.

Ομως σιγουρα υπαρχουν και πατεραδες σαν τον Πανο που βιωνουν ετσι τα πραγματα γιατι θελουν να ειναι με τα παιδια τους και δεν εχουν αυτη την δυνατοτητα λογω δουλειας. Δυσκολο να το πιστεψουμε αλλα οντως υπαρχουν και αυτοι.