Περιέργεια & οικοσυσκευές, σε παιδιά ενός έτους και πάνω

[maria]

Καλημέρα σε όλους.

 

Ο γιός μου που είναι πλέον 13 μηνών, έχει αρχίσει να περπατάει (και τρέχει κιόλας) και φυσικά να πειράζει ότι φτάνει και πολλές φορές με του που θα γυρίσουμε το βλέμα μας αλλού για δευτερόλεπτα.

 

Τα πολύ επικίνδυνα πράγματα φυσικά που σπάνε τα έχουμε μαζέψει, όμως και πάλι όλο και κάτι θα βρει να πειράξει.

 

π.χ. μπρίζες (αν και έχουμε βάλει καλύματα), συρτάρια, ότι φτάνει πάνω στον πάγκο στο τραπέζι και άλλα πράγματα...

Ο φούρνος επίσης καθώς και το πλυντήριο είναι οι μεγάλες του αγάπες.

 

Φυσικά προσπαθούμε όσο μπορούμε να του απαγορεύσουμε την πρόσβαση όσο είναι δυνατόν, όμως κάποια στιγμή όλο και κάτι θα βρει...

 

Βέβαια όταν είμαστε μπροστά, τον αφήνουμε να πειράζει πράγματα, γιατί μπορούμε να τον ελέγξουμε...

 

Βέβαια κάποιες φορές,όπως όταν πειράζει π.χ. πρίζες ή τον φούρνο, του λέμε "μη", "οχι" ,"κακό","τζιζ", και διάφορα τέτοια. Το αποτέλεσμα είναι να σταματήσει, να γυρίσει να μας κοιτάξει και φυσικά να συνεχίσει να κάνει αυτό που κάνει αγνοώντας μας.

 

Δεν τον έχουμε μαλώσει ποτέ, αν και κάποια από αυτά κάποιες φορές τα έχουμε πει με αυστηρό τόνο ή μεγαλύτερη ένταση στην φωνή μας, αλλά αυτός δεν πτοείται...Φυσικά εαν αυτό που πειράζει είναι επικύνδυνο, τον σηκώνουμε και τον απομακρύνουμε και προσπαθούμε να του τραβήξουμε την προσοχή με κάτι άλλο.

 

Σίγουρα καταλαβαίνω την περιέργεια του και όταν είμαστε μπροστά κάποια απαγορευμένα πράγματα τα επεξεργαζόμαστε μαζί, όμως μήπως δεν θα έπρεπε να το κάνουμε καθόλου αυτό, ώστε όταν είναι μόνος του να μην τα πλησιάζει?

 

Από την άλλη βέβαια δεν θέλω να τον εγκλωβίσω κάπου ώστε να παίζει με τα παιχνίδια του. Απλά επειδή ξέρω ότι καταλαβαίνει τι του λέμε, αλλά μας αγνοεί, θα ήθελα να μάθω εαν πρέπει να έχουμε κάποια συγκεκριμένη συμπεριφορά σε αυτό το θέμα. Δεν με ενοχλεί να κάνω αυτό που κάνουμε όσες φορές και αν χρειαστεί, απλά θα ήθελα να τον μάθω ορισμένα πράγματα, χωρίς όμως να τον μαλώσω. Ακόμα είναι μικρός για να καταλάβει "επαίνους" και "τιμωρίες", άρα συνεχίζω με αυτό τον ρυθμό?

[Μαρια Στυλιανακη]

Η άποψή μου είναι ότι εάν απο τώρα υπάρχει ένας περιορισμός σε πράγματα ασφαλή ή απλώς αποφυγή επαφής με άλλα πιό επικίνδυνα πράγματα, ότι σε λίγο καιρό όταν είναι πχ 2 δυόμισυ, θα έχει πολύ μεγαλύτερη περιέργεια για αυτά και δεν θα την ικανοποιεί πλέον μόνο με το να κοιτάζει να ακουμπάει κτλ, αλλά και να θέλει να τα χρησιμοποιεί.

 

οπότε, όσο νωρίτερα υπάρχει εξοικοίωση τόσο λιγότερο θα είναι αυτά τα πράγματα ιδιαίτερα για εκείνο, οπότε δεν θα ασχολείται τόσο, θα τα θεωρεί μέρος της καθημερινότητας ίσως και βαρετό.

Πράγμα πιό ασφαλές απο ότι να έχει συνέχεια την επιθυμία να παίξει με κάτι επειδή αυτό δεν επιτρέπεται.

 

καλύτερα δηλαδή, να τα κοιτάτε, να του λέτε τι ισχύει για το καθε τί.

με κανονική γλώσσα, όχι μπεμπέδισμα, ... σαν να καταλαβαίνει κάθε λέξη, ακόμα και αν είναι πολύπλοκη. Μήν τονίζετε ιδιαίτερα τις εκφράσεις σας, ούτε αρνητικά ούτε θετικά. Αφήστε το παιδάκι σας να περιεργαστεί.

Μετά απο λίγο θα θέλει να δεί κάποιο άλλο αντικείμενο, μιάς και σε αυτή την ηλικία τα παιδιά δεν έχουν μεγάλη διάρκεια "συγκέντρωσης" σε ένα πράγμα.

 

Φαντατείτε ότι για τα παιδιά, ο φούρνος το πλυντήριο, κτλ είναι μαγικά πράγματα! απο εκεί βάζουμε και βγάζουμε πράγματα, μπαίνουν βρώμικα και βγαίνουν καθαρά!

είναι κρίμα να τους απαγορεύουμε απλώς το να τα δούν περιεργαστούν κτλ. όταν τα αφήνουμε να τα δούν να τα ακουμπήσουν να πατήσουν το κουμπί που χρειάζεται, τους δίνουμε τρομερή αίσθηση αυτοπεποίθησης και δύναμης.

έτσι και αλλιώς σε αυτή την ηλικια είναι πάντα κάποιος απο πάνω τους,... αργότερα τότε φυσικά ξεκαθαρίζεται ότι αυτά τα χρησιμοποιεί μόνο η μαμά ή το παιδάκι ΜΑΖΙ με τη μαμα. ΠΟΤΕ μονο του. αυτό είναι κάτι που θα δεχτεί ένα παιδάκι, ενώ το να του πείς " μην το ακουμπήσεις καθόλου ούτε με μενα μπροστα,..." ε αυτό είναι σαν να του φωνάζεις να το κάνει και τότε θα κάνει πιο εύκολα κάτι επικίνδυνο μιάς και θα το κάνει επίτηδες απο αντίδραση.

 

την επόμενη φορά που θα βάλετε πλυντήριο, κρατήστε τον αγκαλιά και πείτε του να πατήσει το κουμπί. να δεί τι θα γίνει κτλ κτλ.

μπορείτε και να τον κάνετε να τα βαρεθεί εάν το κάνετε πολύ συχνά με όλα τα ιδιαίτερα εργαλεία του σπιτιού. Θα δείτε ότι σύντομα θα κουραστεί εάν δει ότι αυτό δεν είναι πιά κάτι σπάνιο αλλά ρουτίνα!

[ΜΑΡΥ.Τ]

Και εμείς βάζουμε πολλές φορές μαζί πλυντήριο, εγώ του δίνω τα ρούχα και αυτός τα βάζει στον κάδο, και μετά πατάει το κουμπί.

Όταν μαζεύουμε τα ρούχα από έξω του τα δίνω ένα, ένα και βάζει πάνω στο κρεβάτι ( βέβαια έτσι κάνεις τον διπλάσιο χρόνο να τελειώσεις μια δουλια…. .)

 

Για τα Χριστούγεννα κάναμε μαζί κουλουράκια, εγώ άπλωνα το ζυμάρι και αυτός πατούσε τις φόρμες (φυσικά δεν σας περιγράφω την κουζίνα μου στο τέλος! )

 

Μπορώ να πω ότι είναι πολύ ποιο ήρεμος και υπάκουος όταν τον αφήνω να ¨μπλέκεται¨ στα πόδια μου, παρά όταν αρχίζω τα μη και μη.

Ένα διάστημα είχε μανία με τις πρίζες, όσο λέγαμε μη, τόσο ποιο πολύ έχωνε τα χέρια του ( είχαμε βέβαια τα προστατευτικά ) τελικά για περισσότερη σιγουριά βάλαμε και αυτόματο στον γενικό (πέφτει η ασφάλεια σε δευτερόλεπτα με το παραμικρό βραχυκύκλωμα) και όποτε έβαζε το χέρι του στην πρίζα απλός αδιαφορούσαμε και λέγαμε κάτι άσχετο για να τον αποκρίνουμε όπως: Αχ Αναστάση φέρε μου την Τσάντα μου ή Δείξε μου το παιχνίδι του Νουνού πως τρέχει το τρενάκι? Κλπ.

Πραγματικά είχε αποτέλεσμα, ο ¨κύριος¨ δεν δείχνει ποια κανένα ενδιαφέρων………

[maria]

Ναι, έχεις δίκιο.

 

Σε γενικές γραμμές προσπαθώ να μην υπάρχουν "απαγορευμένα" πράγματα στο σπίτι τα οποία είναι προσβάσιμα σε αυτόν τουλάχιστον.

 

Το πλυντήριο το κοιτάμε μαζί όταν μπαίνουμε στο μπάνιο μαζί. Ακόμα δεν βάζουμε τα ρούχα μέσα για πλύσιμο (βέβαια βάζουμε άλλα αντικείμενα, ή μπαίνουμε και εμείς λίγο μέσα ) όμως τα κουμπιά τα πατάμε. Συνήθως η πόρτα είναι πάντα κλειστή γιατί μέσα στο μπάνιο μεγάλο ενδιαφέρον έχουν επίσης η τουαλέτα καθώς και το καλαθάκι με τα σκουπίδια...Αν μπούμε μαζί και τα πιάσει, τουλάχιστον είμαι εκεί και του πλένω τα χέρια.

 

Τον φούρνο τον αφήνω να τον ανοίγει, αν και γίνεται χάλια. Η ασφάλεια της κουζίνας είναι κλειστή γιατί επίσης ανοίγει τα μάτια, οπότε κάθεται και παίζει αρκετή ώρα με τον φούρνο και ομολογώ ότι δεν τον έχει βαρεθεί ακόμα.Το μόνο άγχος μου είναι μην πάει να κάνει το ίδιο όταν ο φούρνος καίει. Δυστυχώς η κουζίνα δεν είναι απομονωμένη, οπότε υπάρχει πρόσβαση σε αυτή.Έτσι βάζω καρέκλες μπροστα, αλλά τις μετακινεί και αυτές. Του έχω πλησιάσει και το χεράκι κοντά ώστε να καταλάβει την θερμότητα και του λέω "τζιζ", αλλά και πάλι φοβάμαι ότι μπορεί να κάνει κάποια διαολιά κάποια στιγμή που μπορέι να μην κοιτάω(δεν χρειάζεται και πολύ ώρα για να κάνει ζημιά).

 

Έτσι σε γενικές γραμμές, τον αφήνω να επεξεργάζεται κάτι όσο αυτό είναι ασφαλές. Βέβαια και πάλι ποτέ δεν είσαι σίγουρος ότι κάνεις το σωστό γιατί μεν μπορεί κάποια συμπεριφορά του γονειού να εξυπηρετεί την παρούσα κατάσταση, όμως να έχει αντίκτυπο στο μέλλον. Γι αυτό ρωτάω και τους υπόλοιπους γονείς που έχουν περάσει αυτό το στάδιο να δω τι κάναν και πως συμπεριφέρονται τα παιδιά τους τώρα.

 

Σε ευχαριστώ και πάλι για την απάντηση σου γιατί νιώθω ότι υπάρχουν και άλλοι γονείς με ατίθασα παιδάκια που τα αντιμετωπίσαν με τον ίδιο τρόπο.

[ΜΑΡΥ.Τ]

Ναι, Ναι, ιδιαίτερο ενδιαφέρον στο μπάνιο έχει και η βούρτσα που καθαρίζουμε την τουαλέτα!!

Με το που μπαίνει μέσα το πρώτο που πάει να πιάσει είναι αυτό, οπότε τρέχω να προλάβω… ……..γενικός και σε μας η πόρτα της τουαλέτας είναι μονίμως κλειστή….

Μια φίλη μου, μου έλεγε ότι γιος της είχε πάρει την βούρτσα της τουαλέτας και μέχρι αυτή να τον καταλάβει……..είχε γυρίσει όλο το σπίτι … ….οπότε μετά έκανε η καημένη γενική απολύμανση.

Όπως βλέπεις δεν είναι μόνο τα δικά μας ζουζούνια ατίθασα και ζωηρά, μάλλον το φαινόμενο είναι γενικό και ιδιαίτερα στα αγόρια.

 

Αυτό με τον φούρνο το είχα δοκιμάσει και εγώ όταν ήταν περίπου 10 – 12 μηνών, τον είχα αφήσει επίτηδες να ακουμπήσει την πόρτα που έκαιγε ( όχι τόσο για να καεί αλλά αρκετά καυτό για να τρομάξει), ε!! το μόνο που κατάφερα είναι να λέει τζίζ όταν ακουμπάει τον φούρνο .

[almak]

.........Το πλυντήριο το κοιτάμε μαζί όταν μπαίνουμε στο μπάνιο μαζί. Ακόμα δεν βάζουμε τα ρούχα μέσα για πλύσιμο (βέβαια βάζουμε άλλα αντικείμενα, ή μπαίνουμε και εμείς λίγο μέσα ) όμως τα κουμπιά τα πατάμε. ........

Πλάκα μου κάνετε ΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ??????

 

Ακούστε την ιστορία μου:

 

Ο ανιψιός μου 4,5 χρόνων μπήκε μέσα στο στεγνωτήριο και η ανιψιά μου 3 χρόνων (αδελφή του) τον έκλεισε μέσα.

Ευτυχώς που το προηγούμενο πρόγραμμα είχε τελειώσει και δεν πήρε μπρος κλείνοντας την πόρτα.......πολλές φορές βγάζουμε τα πράγματα από το μικροκυμάτων ή από το στεγνωτήριο πριν τελειώσει το χρονόμετρο κι έτσι όποιος κλείσει πόρτα βλέπει πως η συσκευή πέρνει μπρος.

[Μαρια Στυλιανακη]

απίστευτο......

Σε θέματα τέτοια, αυτό που πρέπει φυσικά να έχει ξεκαθαριστεί σε παιδιά άνω των δυόμισυ - τριών ετών πχ, είναι και τί συμβαίνει στην χειρότερη περίπτωση...

είναι σημαντικό δηλαδή να λεμε με πολύ σοβαρό ύφος στα παιδιά το ότι το επικίνδυνο σημαίνει ότι "θα πονέσεις παααάρα πάρα πάρα πάρα πολύ"

όταν λέμε πολλές φορές το "πάρα " τότε μόνο καταλαβαίνουν τα παιδιά ότι ειναι κάτι πολύ σοβαρό.

 

σε παιδιά άνω των δυόμισυ, έτσι και αλλιώς πρέπει να υπάρχει μία εξήγηση για το θέμα του τί συμβαίνει εάν κάποιος (άνθρωπος ή ζώο) πάθει κάτι πολύ σοβαρό. ...

δηλαδή το θέμα του θανάτου (ώ μή γένοιτο!) είναι κάτι με το οποίο σιγά σιγά πρέπει να έρθουν σε επαφή, έτσι ώστε να μπορούν να καταλάβουν και να δεχτούν εάν / όταν το ζωάκι τους ή η γιαγιά τους πεθάνει,.. - το ότι δεν θα ξαναγυρίσει ποτέ.

Όχι θα κοιμηθεί (θα νομίζουν ότι εάν κοιμηθούν ίσως πεθάνουν αυτά ή ακόμα και οι γονείς τους), ούτε θα κοιμάται στον ουρανό. Ότι πεθαίνουν μόνο όσοι αρρωσταίνουν πάααααρρραα πολύ πολύ πολύ πολύ πολύ πολύ, ή όσοι είναι πολύ πολύ πολύ πολύ πολύ πολύ πολύ μεγάλοι.

 

Το θέμα δεν είναι ευχάριστο, αλλά μόνο έτσι καταλαβαίνουν τα παιδιά γιατί ανησυχούν οι γονείς για κάτι...

ένα παιδί πχ 4 ετών πρέπει να ξέρει οπωσδήποτε για τέτοια πράγματα... και πάλι χωρίς να σημαίνει αυτό φυσικά ότι είναι εγγύηση ότι δεν θα γίνει κάτι τέτοιο,... αλλά σίγουρα θα λειτουργήσει σαν ανατρεπτικός παράγοντας...

 

για αυτό το θέμα ίσως καλό είναι να ανοιχτεί βέβαια ξεχωριστό τόπικ,.. αλλά μετά απο αυτό που ανέφερες almak έκρινα απαραίτητο να γράψω αυτά..

[maria]

Το ξέρω ότι πολλά από αυτά είναι επικύνδυνα και γι αυτό προσπαθώ να αποκλείσω τους χώρους, έτσι ώστε να τα εξερευνούμε μαζί.

 

Πάντως το να εξηγήσεις σε ένα παιδί 1 έτους ότι κάτι είναι επικύνδυνο το θεωρώ εγώ αδύνατο, τουλάχιστον με το να του το λες.

Από την άλλη εαν κάτι είναι απαγορευμένο, με την πρώτη ευκαιρία που θα βρει το παιδί θα τρέξει προς τα εκεί. Και υπάρχουν στιγμές τις οποίες δεν μπορείς να ελέγξεις το παιδί, και αυτές οι στιγμές διαρκούν μόνο μερικά δευτερόλεπτα.

 

Συμφωνώ ότι πρέπει να ανημερώνουμε τα παιδιά μας για το χειρότερο, και αυτό ήδη προσπαθώ να κάνω, όμως δεν βλέπω αποτέλεσμα σε ένα παιδί τόσο μικρό (ο γιος μου συνεχίζει να κάνει τα κακά πράγματα, αλλά λέει και "κακό" ταυτόχρονα) και γι αυτό άνοιξα εξαρχής αυτό το θέμα.

Πως πρέπει δηλαδή να συμπεριφερόμαστε στα μικρά παιδιά, όταν δεν μπορούμε ακόμα να τους εξηγήσουμε (όσες φορές και να το πούμε) ότι κάτι είναι κακό!

[dora]

Το πλυντηριο ειναι το αγαπημενο του.. Το βγαζω παντα απο την μπριζα αλλα αυτο που φοβαμαι ειναι μην κλεισει τα δαχτυλα του με την πορτα..

Γενικα του αρεσει οτιεχει κουμπια και παει και τα παταει ή τα γυρναει. Στην κουζινα δεν παει παρα μονο οταν ειναι αναμενη

Και αυτο γιατι ειναι απο αυτες που τα κουμπια μπαινουν μεσα, οπότε δεν μπορει να τα γυρισει οταν ειναι κλειστα.. Ο φουρνος το ιδιο.. Του προκαλει το ενδιαφερον οταν ειναι αναμμενος οπότε εχει και φως..

Για να μαγειρεψω βαζω καιγω καρεκλες σαν την Μαρια γιατι και μας η κουζινα εινα ενιαιος χωρος με το σαλονι..

Φανταζομαι οταν αρχισει και μπορει να βγαλει εξω τα κουμπια θα την κλεινω από το γενικο... Και μαλλον θα ξεκινησω απο τωρα για να μου γινει συνηθεια.. Θα εχω και οικονομια στο ρευμα.

[ssidi]

Ο Γιωργάκης, 11 μηνών τώρα, έχει αρχίσει εδώ και κάτι μήνες να μπουσουλάει. Μέχρι τώρα η διαδρομή του ήταν σε ευθεία γραμμή για να με φράσει όπου έχω πάει. Τις τελευταίες μέρες όμως κάνει και εξερευνήσεις στον δρόμο του. Τα πολύ επικίνδυνα τα έχω μαζέψει εννοείται! Χθες όμως ήμουν στην κουζίνα και μαγείρευα, σε μια στιγμή το βλέπω τσούκου τσούκου έρχεται και γραμμή στον φούρνο! Του άρεσε που άναβε το φως. Εντάξει, το τζάμι δεν καίει πολύ (όχι ότι δεν το φοβάμαι βέβαια) αλλά φοβάμαι μην πιαστεί και ανοίξει την πόρτα όταν είναι αναμμένος! Είμαι συνέχεια από πίσω του αλλά το κακό δεν θέλει πολύ να συμβεί.

[elenik]

Την κουζινα την επεξεργαστηκε (με κατεβασμενη την ασφαλει της βεβαια) μεχρι το σημειο που βγηκε η πορτα τελειως. Εκει επαψε να εχει ενδιαφερον. Καλου κακου η ασφαλεια της κουζινας κατεβαινει οταν δεν λειτουργει και ιδως την νυχτα.

 

Το πλυντηριο ρουχων : Βαζουμε παρεα τα ρουχα μεσα, την σκονη και το μαλακτικο (να δεις να μπαινει η σκονη στη θηκη του μαλακτικου εχει ενα πανικο) και βαζουμε το χερι μπροστα δινουμε θετικη ενεργεια στο πλυντηριο και του λεμε ξεκινα. . Αν δειξω και την διαδικασια (ευτυχως ειναι πολυπλοκη) που ξεκιναει την πατησα. Θα πλενει μονο του μονιμα.

 

Αυτο με το στεγνωτηριο με σοκαρισε.Απαπα. Ανατριχιασα μονο που το διαβασα. Να θυμαμαι να βγαζω και το πλυντηριο απο την μπριζα το βραδυ καλου κακου.

[niked]

Συμφωνω σε οσα λετε εκτος απο το οτι να τα αφηνουμε να τα επεξεργαζονται με προσοχη μεχρι να τα βαρεθουν.

Η αποψη μου ειναι οτι πρεπει να παιδακια να καταλαβαινουν τη διαφορα μεταξυ οικοσυσκευων και παιχνιδιων. Παιζουμε με τα παιχνιδια μας οχι με τις οικοσυσκευες ... αλλα βοηθαμε τη μανουλα στις δουλιτσες μαθαινοντας πως δουλευουν οι οικοσυσκευες .

Τουλαχιστον ετσι εκανα εγω... π.χ.επαιρνε το παιδι μου το τηλεκοντρολ οταν ηταν 18μηνων και αφου το περιεργαζοταν λιγα δευτερολεπτα ελεγα με ηρεμο τονο οτι η θεση του ειναι εκει και το ξαναεβαζα στο τραπεζι. Φυσικα επαναμβανομασταν καμια 20αρια φορες (παντα με ηρεμο τονο οσες φορες και αν εκανε το ιδιο) αλλα στο τελος μαθαμε οτι δεν παιζουμε με πραγματα που δεν ειναι παιχνιδια. Ετσι δεν σηκωσα ποτε τπτ απο τα τραπεζια. Τωρα για τις πριζες επειδη γενικα μιλαω πολυ χαμηλοφωνα οποτε πηγαινε να τις πειραξει και ελεγα ενα Μη εκει πιο αποτομο τρομαζε το καημενο και δεν πλησιαζε ευτυχως.

Το σκ πηγα στην κουμπαρα μου που ειναι εγκυος στο τριτο και μεγαλωσε 2 αγορια και το δευτερο ειναι τωρα 3 χρονων και ουτε αυτη χρειαστηκε να σηκωσει τπτ απο τα τραπεζια. Αν και το τριτο της κανει το ιδιο τοτε τι να πω ..θα εχει βρει τη συνταγη της επιτυχιας στο θεμα.. δεν μπορει να ειναι τυχαιο

[mariakeh]

Στα jumbo έχει μια ειδική ασφάλεια για να μην ανοίγουν το φούρνο στις κουζίνες, μαζί με πολλά άλλα προστατευτικά για πρίζες, ντουλάπια, συρτάρια, λεκάνες, ψυγεία κλπ.

[xrysalis]

Είναι τόσο στο παιδί όσο και στο πως θα το μάθεις!

 

Στις πρίζες βάλαμε προστατευτικά και γενικά δε δείχνει ενδιαφέρον!

 

Τα μάτια της κουζίνας είναι χωνευτά και δε μπορεί να τα γυρίσει για να τα ανάψει, το τζάμι του φούρνου είναι διπλό και λειτουργεί ανεμιστήρας έτσι το τζάμι δεν καίει ακόμη και όταν ψήνει! όμως φοβάμαι μην τραβήξει την πόρτα και το ανοίξει όταν είναι αναμένος!

 

Το πληντήριο ρούχων, ανοίγει από πάνω οπότε δεν κινδυνέυει, απλά βοηθά τη μαμά να βάλει ή να βγάλει τα ρούχα! μου τα δίνει ή του τα δίνω εγώ αντίστοιχα!

 

Εννοείτε πως η πόρτα της τουαλέτας είναι μόνιμα κλειστή! όλα τελικά έχουν έρωτα με το πιγκάλ!!

 

Εντύπωση του κάνει το πληντήριο πιάτων που είναι στο ύψος του! για την ώρα απλά κλείνουμε την πόρτα και πατάμε το κουμπάκι!

 

Αγαπημένος του βέβαια... είναι ο απαρροφητήρας! οι αγκαλιές δίνουν και πέρνουν για να πατάει το κουμπάκι!!

 

niked συμφωνώ με αυτά που λες ότι πρεπει τα παιδακια να καταλαβαινουν τη διαφορα μεταξυ οικοσυσκευων και παιχνιδιων, κι εγώ δεν έχω μαζέψει τίποτε από τα τραπέζια και γενικά είναι πολύ υπάκουος! πχ σπάνια ανοίγει ντουλάπια ή συρτάρια και με το μη... σταματάει!

Το τηλεκοντρόλ βέβαια... είναι έρωτας αφού είναι αφής και ανάβει φως μόλις το ακουμπήσεις... αλλά αν τον αφήσω να το πατήσει μετά συμβιβάζεται και το αφήνει! τελευταία του κάνει εντύπωση το ηχοσύστημα... έχει πολλά κουμπιά ο ενισχυτής... αλλά ΟΚ! μαθαίνει πως δεν κάνει να πειράζει μόνος του!

 

Αυτό με την κουμπάρα σου είναι το πρώτο που είπα! είναι τόσο στο παιδί, όσο και στυο πως θα το μάθεις!!

[micnat]

Κι εμένα τα παιδιά μου (όπως και όλα του κόσμου φαντάζομαι) έχουν μεγάλη αγάπη με τις οικοσκευές μέχρι κάποια ηλικία. Τηλεκοντρόλ, τηλέφωνα, πλυντήρια, φούρνος, μάτια και πάει λέγοντας...

 

Κι εγώ έκανα γενικά αυτό που λέει η Μαρία η Στυλιανάκη, τους μάθαινα πως το χρησιμοποιούμε, με βοηθάνε όταν με παίρνει, και προσπαθώ να κλείνω τις πόρτες στα μπάνια, πράγμα αδύνατο με τα δύο μεγάλα να μπαινοβγαίνουν εκεί όλη μέρα...

 

Κι εμένα ο μικρός μόνο - ευτυχώς - έχει κόλλημα με το πιγκάλ (νέα λέξη που μόλις έμαθα!) και γενικότερα με το νεράκι μέσα στη λεκάνη στο οποίο αρέσκεται να πλατσουράει αν βρει ευκαιρία και με το φούρνο, που όμως από πολύ μωρό του έλεγα καίει και τώρα πια πλησιάζει εκεί σιγά-σιγά και το έχει μάθει πια... Γενικότερα, το "καίει" το ξέρει για οτιδήποτε και μαζεύει τα χεράκια του.

 

Το πλυντήριο ρούχων είναι έρωτας!!! Βάζει, βγάζει ρούχα, πατάει κουμπάκια, μου αλλάζει προγράμματα, βγάζει το στίψιμο από το πρόγραμμα... Ευτυχώς δεν πλένει το πλυντήριο αν είναι η πόρτα ανοιχτή και δεν ξέρει ακόμη ο Ερμής να την κλείνει...

 

Στα τραπέζια έχουμε παιχνίδια γενικώς, ποτέ δεν είχαμε τίποτε άλλο για να μην είμαστε συνέχεια στο "μη" με αποτέλεσμα όταν πάμε σε άλλα σπίτια που έχουν μπιμπελό κλπ. να θέλουν να τα πειράζουν και να τρέχω εγώ!!

 

Α! Αυτό που είχαν και τα 3 τα δικά μου είναι κόλλημα με τα συρτάρια της κουζίνας!!! Περνούσαν ώρες αδειάζοντας τα και ανοιγοκλείνοντάς τα και εγώ τρελλαινόμουν μην πιάσουν τα χέρια τους!!! Το ξεπεράσαμε όμως κι αυτό... Καλά μαχαίρια κλπ είναι όλα πάνω στον πάγκο πίσω πίσω.

[xrysalis]

και γενικότερα με το νεράκι μέσα στη λεκάνη στο οποίο αρέσκεται να πλατσουράει αν βρει ευκαιρία

το νού σου! η αδερφή μου είχε βουτήξει την κουτάλα που έχουμε για τη σούπα κι έπινε νερό από εκεί! μάλιστα όταν την τσάκωσε η μάνα μου της έκανε και "ααααχ" ευχαριστημένη!!!

χαρακτηριστικά επειδή ποιό μωρό είχε περάσει μια γαστρεντερίτιδα και είχε πασαλειφτεί με ... ως τα μαλλιά... όταν έγινε και το σκηνικό με το νερό της τουαλέτας η μαμά μου έλεγε... ε, δε μπορεί! κολώπαιδο θα γίνει!! αλλά ευτυχώς είναι πολύυυυυυυ καλή!!

[KUKU]

ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ. Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ 14 ΜΗΝΩΝ ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΤΡΕΛΛΑ ΝΑ ΣΚΑΡΦΑΛΩΝΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΑΕΙ ΠΑΝΩ ΣΤΟΥΣ ΚΑΝΑΠΕΔΕΣ, ΚΑΡΕΚΛΕΣ. ΦΥΣΙΚΑ ΤΟ ΜΗ ΕΝΩ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ ΔΕΝ ΔΙΝΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ. ΤΟΥ ΛΕΩ ΜΗ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΤΟΥ ΕΞΗΓΩ ΟΤΙ ΘΑ ΧΤΥΠΗΣΕΙ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΑΤΕΒΑΖΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΝΑΠΕ. ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΛΙΓΟ ΤΟ ΞΑΝΑΚΑΝΕΙ. ΤΟ ΕΧΕΙ ΔΕΙ ΠΑΙΧΝΙΔΙ.ΠΩΣ ΤΟ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΑΤΕ?

[evita]

ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ. Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ 14 ΜΗΝΩΝ ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΤΡΕΛΛΑ ΝΑ ΣΚΑΡΦΑΛΩΝΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΑΕΙ ΠΑΝΩ ΣΤΟΥΣ ΚΑΝΑΠΕΔΕΣ, ΚΑΡΕΚΛΕΣ. ΦΥΣΙΚΑ ΤΟ ΜΗ ΕΝΩ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ ΔΕΝ ΔΙΝΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ. ΤΟΥ ΛΕΩ ΜΗ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΤΟΥ ΕΞΗΓΩ ΟΤΙ ΘΑ ΧΤΥΠΗΣΕΙ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΑΤΕΒΑΖΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΝΑΠΕ. ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΛΙΓΟ ΤΟ ΞΑΝΑΚΑΝΕΙ. ΤΟ ΕΧΕΙ ΔΕΙ ΠΑΙΧΝΙΔΙ.ΠΩΣ ΤΟ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΑΤΕ?

 

Μαθαίνοντάς τον να κατεβαίνει. Επίσης τις πρώτες φορές που επιχειρούσε να κάνει κάτι επικίνδυνο κατά την κρίση μου, ήμουν δίπλα του έτοιμη να τον αρπάξω αλλά χωρίς να τον ακουμπάω. Αν έβλεπα ότι τα καταφέρνει τον άφηνα, αν όχι τον άρπαζα τελευταία στιγμή και έτσι καταλάβαινε και μόνος του ότι δεν τα καταφέρνει και δεν ξαναδοκίμαζε για λίγο καιρό.

Δεν μπορούμε να λέμε σε όλα "μη" και "όχι" όλη την ώρα.

[bebe-q]

Τελικά,όλα τα μωράκια τα ίδια κάνουν....Ο δικός μου μπουσουλάει,τον αφήνω στα παιχνίδια του στο δωμάτιό του και μπορεί να τον βρώ απο μπροστά στο πλυντήριο,ιδίως την ώρα που πλένει,μέχρι μπροστά στο μικροκυμάτων να γυρίζει το κουμπάκι,και μάλιστα δεν το φτάνει και καλά και σηκώνεται,πιάνεται,τεντώνεται και στις μήτες ίσα που το φτάνει με το άλλο χεράκι!!Εννοείται το βγάζω απο την πρίζα...το πλυντήριο όμως,όταν δουλεύει δδε μπορώ να κλείσω την πόρτα γιατί η πρίζα είναι έξω απο το μπάνιο...Και καλά,η πόρτα του είναι ασφαλείας και αν δεν τελειώσει δεν έχει φόβο να ανοίξει....οτι κοιλιέται όμως επάνω στα πλακάκια του μπάνιου μέσα στα μικρόβια,αυτό δεν το αντέχω...οπότε την ώρα που πλένω,αναγκαστικά περιορίζεται στο πάρκο του...

Αυτό με το φούρνο που λέτε,κι εμένα κρέμεται πάνω απο την πόρτα(το χερούλι της) αλλα ευτυχώς,όταν διάλεξα κουζίνα επίτηδες την πήρα με ασφάλεια στο φούρνο,κι έτσι δεν ενοίγει...Αλλα γενικά είναι πάρα πολύ δραστήριος,σε σημείο να μη μπορώ να τον κάνω καλά!Αν δεί να μιλάω στο τηλέφωνο και δεν του το δώσω,κλαίει σα να τον τσίμπησα!!Σπαρταράει!!Δεν θέλω να του το δίνω,(λόγω ακτινοβολίας και τα σχετικά),αλλα ο μπαμπάς του του έμαθε οτι μπορεί να παίζει με αυτό,οπότε εγώ έχω πρόβλημα...Δε μπορούμε να το τρελλάνουμε,ο ένας έτσι ο άλλος αλλιώς...

[Ellemphriem]

Η άποψή μου είναι ότι εάν απο τώρα υπάρχει ένας περιορισμός σε πράγματα ασφαλή ή απλώς αποφυγή επαφής με άλλα πιό επικίνδυνα πράγματα, ότι σε λίγο καιρό όταν είναι πχ 2 δυόμισυ, θα έχει πολύ μεγαλύτερη περιέργεια για αυτά και δεν θα την ικανοποιεί πλέον μόνο με το να κοιτάζει να ακουμπάει κτλ, αλλά και να θέλει να τα χρησιμοποιεί.

 

οπότε, όσο νωρίτερα υπάρχει εξοικοίωση τόσο λιγότερο θα είναι αυτά τα πράγματα ιδιαίτερα για εκείνο, οπότε δεν θα ασχολείται τόσο, θα τα θεωρεί μέρος της καθημερινότητας ίσως και βαρετό.

Πράγμα πιό ασφαλές απο ότι να έχει συνέχεια την επιθυμία να παίξει με κάτι επειδή αυτό δεν επιτρέπεται.

 

καλύτερα δηλαδή, να τα κοιτάτε, να του λέτε τι ισχύει για το καθε τί.

με κανονική γλώσσα, όχι μπεμπέδισμα, ... σαν να καταλαβαίνει κάθε λέξη, ακόμα και αν είναι πολύπλοκη. Μήν τονίζετε ιδιαίτερα τις εκφράσεις σας, ούτε αρνητικά ούτε θετικά. Αφήστε το παιδάκι σας να περιεργαστεί.

Μετά απο λίγο θα θέλει να δεί κάποιο άλλο αντικείμενο, μιάς και σε αυτή την ηλικία τα παιδιά δεν έχουν μεγάλη διάρκεια "συγκέντρωσης" σε ένα πράγμα.

 

Φαντατείτε ότι για τα παιδιά, ο φούρνος το πλυντήριο, κτλ είναι μαγικά πράγματα! απο εκεί βάζουμε και βγάζουμε πράγματα, μπαίνουν βρώμικα και βγαίνουν καθαρά!

είναι κρίμα να τους απαγορεύουμε απλώς το να τα δούν περιεργαστούν κτλ. όταν τα αφήνουμε να τα δούν να τα ακουμπήσουν να πατήσουν το κουμπί που χρειάζεται, τους δίνουμε τρομερή αίσθηση αυτοπεποίθησης και δύναμης.

έτσι και αλλιώς σε αυτή την ηλικια είναι πάντα κάποιος απο πάνω τους,... αργότερα τότε φυσικά ξεκαθαρίζεται ότι αυτά τα χρησιμοποιεί μόνο η μαμά ή το παιδάκι ΜΑΖΙ με τη μαμα. ΠΟΤΕ μονο του. αυτό είναι κάτι που θα δεχτεί ένα παιδάκι, ενώ το να του πείς " μην το ακουμπήσεις καθόλου ούτε με μενα μπροστα,..." ε αυτό είναι σαν να του φωνάζεις να το κάνει και τότε θα κάνει πιο εύκολα κάτι επικίνδυνο μιάς και θα το κάνει επίτηδες απο αντίδραση.

 

την επόμενη φορά που θα βάλετε πλυντήριο, κρατήστε τον αγκαλιά και πείτε του να πατήσει το κουμπί. να δεί τι θα γίνει κτλ κτλ.

μπορείτε και να τον κάνετε να τα βαρεθεί εάν το κάνετε πολύ συχνά με όλα τα ιδιαίτερα εργαλεία του σπιτιού. Θα δείτε ότι σύντομα θα κουραστεί εάν δει ότι αυτό δεν είναι πιά κάτι σπάνιο αλλά ρουτίνα!

 

Μου αρεσει αυτη η αντιμετωπηση. Το ιδιο κανουμε και εμεις. Ειδικα με το πλυντηριο. Βαζουμε μαζι πλυντηριο (αργω περισσοτερο αλλα της αρεσει και μαθαινει) και την βαζω εκεινη να πατησει το κουμπι και να ξεκινησει. Τωρα της λες παμε να βαλουμε πλυντηριο και σε παει εκεινη. Της λες πως κανει σου κανει βουβουβου και γυρναει γυρω γυρω το χερι της. Και πλεον δεν εχει ιδιαιτερη περιεργια με αυτο. Της εχει περασει

[mercedes1982]

ο δικός μου όταν βάζω πλυντήριο κάθεται μπροστά και παρακολουθεί πως γυρίζει γύρω γύρω και χαμογελάει :D

[nat2308]

Καλησπέρα σε όλες και όλους

Ο δικός μου μπόμπιρας είναι 7,5 μηνών, μπουσουλάει και σηκώνεται όταν έχει κάτι να πιαστεί, αλλά προς το παρόν είναι "περιορισμένος" στο πάρκο ή μαζί μας στον καναπέ ή το κρεβάτι.

Ήδη εδώ και καιρό έχει μια λατρεία στα τηλεκοντρόλ, τα τηλέφωνα και οτιδήποτε έχει κουμπάκια γενικά, από το ασανσέρ μέχρι ό,τι μπορείτε να φανταστείτε... Είναι και στη φάση που θέλει να πιάσει τα πάντα, οπότε όλα του κινούν την περιέργεια και με όλα ασχολείται, ακόμα και μυγάκι να πετάξει θα το δει!

Έχω αγχωθεί πολύ με το τι θα γίνει όταν πλέον περπατήσει κανονικά, γιατί φαντάζομαι ότι δεν θα μπορώ να τον αφήσω δευτερόλεπτο από τα μάτια μου. Δείχνει ότι μόλις μπορέσει, θα γκρεμίσει το σπίτι...

Είναι ένα υπερκινητικό μωρό, που δεν στέκεται ποτέ ακίνητο, αλλά τουλάχιστο τώρα είναι ακόμα "ελεγχόμενο". Επειδή τον παίρνω μαζί μου και στη δουλειά, με έχει πιάσει τρελή φοβία ότι κάποια στιγμή θα αφαιρεθώ και κάτι θα πάθει.

Με το όχι και το μη πάντως δεν αντιδρά καθόλου μέχρι στιγμής.

Τι λέτε, να πανικοβληθώ ή μεγαλώνοντας υπάρχει ελπίδα να τα βολέψουμε χωρίς καθημερινά ατυχήματα;