"ΚΟΛΛΗΜΕΝΟ" ΣΤΗ ΜΑΜΑ

[Lia]

Είναι φυσιολογικό που η Μαρία μου όσο πάει και "κολλάει" περισσότερο μαζί μου; Πιο μικρή άπλωνε τα χεράκια της σε οποιον ξένο έβλεπε και χαμογελούσε. Όσο μεγαλώνει δεν πηγαίνει ούτε στον μπαμπά.... Έχει κολλήσει σα βδέλλα πάνω μου και ούτε τουαλέτα δεν μπορώ να πάω μόνη μου. Ή πρέπει να την πάρω μαζί αλλιώς αν τη αφήσω στον άντρα μου κλαίει. Μόνο με τη γιαγιά κάθεται χωρίς πρόβλημα. Για τους ξένους πια δεν το συζητάω... Δεν τους θέλει καν....

Είναι πολύ κουραστικό, δεν μπορώ να κάνω καμμιά δουλειά.... Ή θα πρέπει να την έχω αγκαλιά να κάνω κάτι (πράγμα δύσκολο τώρα που έχει βαρύνει) ή να μην κάνω τίποτα.

Κάνω κάτι λάθος; Είναι επειδή με βλέπει μόνο τα απογεύματα και τα ΣΚ; Είναι της ηλικίας;

 

Επίσης, ενώ στη γιαγιά της κοιμάται μόνη της όταν νυστάζει (μάλιστα τραβάει τη γιαγιά απ΄το χέρι να πάνε στο κρεβάτι) όταν είμαι εγώ στο σπίτι δεν θέλει να κοιμηθεί με τίποτα (την μέρα, το βράδυ ευτυ΄χώς δεν έχω πρόβλημα). Ενώ κουτουλάει από την κούραση... αυτή εκεί.... θα κολλήσει πάνω μου και προτιμάει γκρινιάζει στην αγκαλιά μου παρά να κοιμηθεί. Φοβάται μήπως φύγω; Μα ΄δεν έχω φύγει ποτέ!!! Πέρα από τις ώρες που δουλεύω δεν την έχω αφήσει ποτέ.

[angelina]

Lia το post σου είναι λες και το έχω γράψει εγώ! Βέβαια γύρισα σχετικά πρόσφατα στη δουλειά κι αυτό έχει κάνει λίγο πιο έντονη την κατάσταση (κυρίως με τον ημερήσιο ύπνο που πριν δεν είχε πρόβλημα και τώρα γατζώνεται πάνω μου σα να φοβάται ότι άμα κοιμηθεί θα με χάσει ).

Αν τολμήσω να πάω τουαλέτα και να κλείσω την πόρτα (ενώ είναι κι ο άντρας μου στο σπίτι) έρχεται απέξω και χτυπάει και φωνάζει "μαμά μαμά" κλαίγοντας! Τις δουλειές δε τις έχω ξεχάσει (τελείως όμως) όσο είναι ξύπνια! Μετά που θα κοιμηθεί το βράδυ τρέχω να προλάβω να κάνω ό,τι μπορώ και αντέχω

[Μαρια Στυλιανακη]

Χρόνια πολλά!!!

 

ναι είναι το φημισμένο στάδιο της προσκόλλησης.

όσο μπορείς, να ενδίδεις σε αυτή της την ανάγκη... όταν καλυφθεί, (μετά απο κάποιο καιρό) θα αρχίσει να ηρεμεί και να "ξεκολλάει" απο μόνη της.

[Lia]

Ευχαριστώ Μαρία, να'σαι καλά...

 

Μετά το στάδιο προσκόλλησης πάω για "επισκευή" δηλ.;

[Μαρια Στυλιανακη]

α.... εκεί αρχίζουν άλλα.

η ενασχόληση τότε γίνεται περισσότερο πνευματική/λεκτική και λίγο λιγότερο σωματική. αυτό είναι βεβαίως λιγότερο αγχωτικό - σωματικά - για την μητέρα-

 

αλλά είναι πάλι μια διαφορετικού είδους πρόκληση

 

μάρσιππος και πάλι μάρσιππος... ίσως το pouch, είναι καλύτερο σε αυτή τη περίπτωση γιατί απο ότι είδα, κρατάει ακόμα πιο κοντά στην μητέρα το μωρό, με μεγαλύτερο κράτημα δηλαδή... ισχύει αυτό ή είναι λάθος διαπίστωση και εξαρτάται απο το τρόπο που το χρησιμοποιείς? (sstamoul,.. eyapap?)

[Afroditi D]

test

[Lia]

α.... εκεί αρχίζουν άλλα.

η ενασχόληση τότε γίνεται περισσότερο πνευματική/λεκτική και λίγο λιγότερο σωματική. αυτό είναι βεβαίως λιγότερο αγχωτικό - σωματικά - για την μητέρα-

 

αλλά είναι πάλι μια διαφορετικού είδους πρόκληση

 

 

A, αυτό το στάδιο είναι το αγαπημένο μου. Μου αρέσει πάρα πολύ να λέω διάφορα σε παιδάκια -παραμυθάκια, να μιλάμε, να παίζουμε, να τραγουδαμε, να ζωγραφίζουμε (τα πάω και καλά με τη ζωγραφική). Πόσο μάλλον στη δικιά μου κόρη. Πάντα, με παιδάκια από 2 και πάνω είχα μια ιδιαίτερη σχέση γιατί μου αρέσει να ασχολούμαι μαζί τους.

Θα το περιμένω πως και πως....

 

Και αυτή η φάση της προσκόλλησης μου αρέσει, ειδικά όταν με αγκαλιάζει, με φιλάει... αλλά είναι φορές που πρέπει να κάνω και κάποια άλλα πράγματα. Και τελευταίως που τη βλέπω ότι αποφεύγει όλους τους ξένους άρχισα να ανησυχώ μήπως φταίω εγώ γι αυτό.

Τέλος πάντων.... Θα κάνω υπομονη.....

Οι μαμάδες πρέπει να πάρουμε Πτυχίο Υπομονής κάποια στιγμή!!!!

[Afroditi D]

test

[christina]

Χρόνια πολλά!!!

 

ναι είναι το φημισμένο στάδιο της προσκόλλησης.

όσο μπορείς, να ενδίδεις σε αυτή της την ανάγκη... όταν καλυφθεί, (μετά απο κάποιο καιρό) θα αρχίσει να ηρεμεί και να "ξεκολλάει" απο μόνη της.

 

Απόλυτο δίκιο!! Φάση είναι θα περάσει, απόλαυσε το λοιπόν

[Afroditi D]

Καλημέρα, τις τελευταίες μέρες είμαι πολυ στεναχωρημένη.

Με τον Χαράλαμπο μας 16κ1/2 μηνών , (μοναχοπαίδι προς το παρρόν) τους 4 πρώτους μήνες της ζωής του , τους περάσαμε μαζί στο σπίτι. Απο εκεί κ ήστερα , εφόσον αποφάσισα να συνεχείσω την δουλεια μου(μιας κ έχω μάθει απο 18 χρονων να δουλευω κ το νιώθω σαν προσωπική μου ανάγκη ακόμα ) καταλήξαμε τα πρωινά του(απο τις 9.00) ο μικρός μας να τα περνάει με μια οικογενειακή κ χρόνια φίλη μας (57ετών) την "Γιαγιά Νίκη" όπως την ονομάζουμε!

Ο χαράλαμπος μας λοιπόν "δείχνει" πως περνάει πολύ καλά εκει.(βέβαια δεν μπορεί ακόμα να το εκφράσει με λόγια...). Έχουμε μεταφέρει πολλά απο τα"προσωπικά" του πράγματα εκεί( παρκοκρέβατο, παιχνίδια, σερβίτσια φαγητού,..κ.α).Κάποια απο τα πρωινά είναι μαζί τους κ το εγγονάκι της "γιαγ.Νίκης" κ πραγματικά κάνουν καλή παρέα.Πολλές φορές φεύγοντας απο το σπίτ μου ζητάει να πάρουμε μαζί διάφορα (π.χ μπάλες, ξύλινα παζλ ακόμα κ μπισκότα)για να τα δώσει στον φίλο του Αλέξανδρο! Από την ώρα που θα τον πάρω το μεσημέρι (4.15) ασχολούμαστε αποκλειστικά μαζί του (κ ο μπαμπάς του τα απογεύματα που δεν παει στο μαγαζι).Προσπαθώ να γεμίζω τις ώρες μας με δραστηριότητες (εντός κα εκτος σπιτιου) παίζουμε , διαβάζουμε, ζωγραφίζουμε, κάνουμε δουλειές (απο το να τακτοποιήσουμε τα ρούχα κ τα παιχνιδια του μέχρι το να βάλουμε μαζί πληντύριο ρούχων!)Ειναι πολύ καλό κ συνεργάσιμο παιδί (οχι πάντα βέβαια....).Μέχρι εδώ όλα καλά θεωρώ... .

Η στεναχώρια μου ξεκινάει τη τελευταία εβδομάδα περίπου. .Ενώ το πρωί ξεκινάμε κ μπαίνουμε στο αυτ/το με πολυ καλή διάθεση για να πάμε στην "γιαγια Νίκη" , όταν φτάνουμε εκεί κ πρέπει η μαμά να φύγει για το γραφείο, δεν θέλει να ξεκολλήσει απο την αγκαλιά μου! .Ποτέ μέχρι σήμερα δεν τον έχω "αφήσει" και να φύγω.Φροντίζω πάντα να είμαστε 5 λεπτα πρίν εκεί , ωστε αν χρειαστεί να μην φεύγω αμέσως.Εχω μείνει 5-10κ15 όταν έχει προκύψει θέμα μέχρι να νιώσει άνετα εντελώς.

Μέχρι κ πριν λιγες μέρες με φιλούσε , με αγκάλιαζε κ έλεγε μαμά "γειά τώρα" κ έτρεχε στα παιχνιδιά του.(Μπορώ να πώ οτι έγω ήμουν αυτή που έφευγε δύσκολα!!!). Για το μόνο που είμαι σίγουρη είναι οτι θα κάνω ότι περνάει απο το χέρι μου...θέλω Ο μικρός μου να εχει τις πιο ΟΜΟΡΦΕΣ παιδικές αναμνήσεις και όχι να στεναχωριεται ή να μην περνάει καλά όταν δεν είναι μαζί μας! Πως θα μπορούσα να "αντιδράσω"....

 

Ευχαριστώ

Μ.Φ.Χ

Afroditi D.

 

Υ.Γ:ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ κ ΑΓΛΑΙΑ με ενδιαφέρουν πολύ οι γνώμες σας και οι λύσεις.... που θα μπορούσατε να μου προτείνετε & φυσικά ΟΛΩΝ των υπολοίπων.

[jodido]

α αυτό το στάδιο είναι το αγαπημένο μου. Μου αρέσει πάρα πολύ να λέω διάφορα σε παιδάκια -παραμυθάκια, να μιλάμε, να παίζουμε, να τραγουδαμε, να ζωγραφίζουμε (τα πάω και καλά με τη ζωγραφική). Πόσο μάλλον στη δικιά μου κόρη. Πάντα, με παιδάκια από 2 και πάνω είχα μια ιδιαίτερη σχέση γιατί μου αρέσει να ασχολούμαι μαζί τους.

Θα το περιμένω πως και πως....

 

Και αυτή η φάση της προσκόλλησης μου αρέσει, ειδικά όταν με αγκαλιάζει, με φιλάει... αλλά είναι φορές που πρέπει να κάνω και κάποια άλλα πράγματα. Και τελευταίως που τη βλέπω ότι αποφεύγει όλους τους ξένους άρχισα να ανησυχώ μήπως φταίω εγώ γι αυτό.

Τέλος πάντων.... Θα κάνω υπομονη.....

Οι μαμάδες πρέπει να πάρουμε Πτυχίο Υπομονής κάποια στιγμή!!!!

και εγώ έτσι αισθάνομαι.... αλλα αυτός δεν έχει κανένα πρόβλημα να πάει βόλτα και με τον πρώτο τυχόντα..... έλα βόλτα να του πεις και θα έρθει χωρίς καμία αναστολή ότι φεύγει απο την αγκαλιά της μανούλας

[Αικατερίνη]

Κάνω κάτι λάθος; Είναι επειδή με βλέπει μόνο τα απογεύματα και τα ΣΚ; Είναι της ηλικίας;

Φοβάται μήπως φύγω; Μα δεν έχω φύγει ποτέ!!! Πέρα από τις ώρες που δουλεύω δεν την έχω αφήσει ποτέ.

Lia, δεν κάνεις τίποτα λάθος! Δεν έχει σημασία αν έχεις φύγει ποτέ ή αν πρόκειται να φύγεις! Είναι της ηλικίας όπως λες! Είναι φυσιολογική φάση στην ανάπτυξή της. Και είναι αναπόφευκτη! Μόνο υπομονή και κάλυψη των αναγκών της χρειάζεται, δηλαδή κυρίως σωματική εγγύτητα αρχικά!

Καλό κουράγιο και το Πτυχίο Υπομονής είναι δικό σου!

[Αικατερίνη]

Καλημέρα, τις τελευταίες μέρες είμαι πολυ στεναχωρημένη.

Με τον Χαράλαμπο μας 16κ1/2 μηνών , (μοναχοπαίδι προς το παρρόν) τους 4 πρώτους μήνες της ζωής του , τους περάσαμε μαζί στο σπίτι. Απο εκεί κ ήστερα , εφόσον αποφάσισα να συνεχείσω την δουλεια μου(μιας κ έχω μάθει απο 18 χρονων να δουλευω κ το νιώθω σαν προσωπική μου ανάγκη ακόμα ) ................................ .ς με φιλούσε , με αγκάλιαζε κ έλεγε μαμά "γειά τώρα" κ έτρεχε στα παιχνιδιά του.(Μπορώ να πώ οτι έγω ήμουν αυτή που έφευγε δύσκολα!!!). Για το μόνο που είμαι σίγουρη είναι οτι θα κάνω ότι περνάει απο το χέρι μου...θέλω Ο μικρός μου να εχει τις πιο ΟΜΟΡΦΕΣ παιδικές αναμνήσεις και όχι να στεναχωριεται ή να μην περνάει καλά όταν δεν είναι μαζί μας! Πως θα μπορούσα να "αντιδράσω"....

Ευχαριστώ

Μ.Φ.Χ

Afroditi D.

Υ.Γ:ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ κ ΑΓΛΑΙΑ με ενδιαφέρουν πολύ οι γνώμες σας και οι λύσεις.... που θα μπορούσατε να μου προτείνετε & φυσικά ΟΛΩΝ των υπολοίπων.

 

Afroditi D. δυστυχώς διάβασα πρώτα το πμ σου και μετά είδα την καταχώρησή σου εδώ... Βιάστηκα και σου απαντήσα με πμ...

[Afroditi D]

Η Αικατερίνη έγραψε:

Καλησπέρα Αφροδίτη. Νομίζω ότι οι αντιδράσεις του Χαράλαμπου και η συμπεριφορά του τελευταία συνδέονται με το άγχος αποχωρισμού που νιώθει. Το άχγος αποχωρισμού είναι η ανασφάλεια που νιώθει το παιδί, μετά τους 6-8 μήνες της ζωής του, κάθε φορά που οι γονείς του το αφήνουν. Μπορεί όσο ήταν πιο μικρός να μην το ένιωθε τόσο έντονα όμως μεγαλώνοντας και όσο δένεται περισσότερο μαζί σου να αντιδρά όταν φεύγεις. (διάβασε και τα σχετικά topics, έχουμε γράψει πολλά γι αυτό).

(πχ http://parents.org.gr/forum/viewtopic.php?t=1307&highlight=%DC%E3%F7%EF%F2+%E1%F0%EF%F7%F9%F1%E9%F3%EC%EF%FD)

 

Το άγχος αποχωρισμού δεν είναι κάτι που μπορούμε να αποφύγουμε, είναι μια φυσιολογική φάση στην ανάπτυξη του παιδιού. Κορυφώνεται γύρω στους 14-18 μήνες και μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει και μέχρι τα 3-4 έτη. Το βασικό που πρέπει οι γονείς να κάνουν είναι να δώσουν στο παιδί να καταλάβει ότι δεν το εγκαταλείπουν. Είναι απαραίτητο το παιδί να καταλάβει ότι οι γονείς συνεχίζουν να το αγαπούν και θα έρθουν να το πάρουν το απόγευμα.

 

Επέτρεψέ μου να σε ρωτήσω κάποια πράγματα για να έχω πιο ολοκληρωμένη εικόνα.

Αναφέρεις ότι "Ο χαράλαμπος μας λοιπόν "δείχνει" πως περνάει πολύ καλά εκει.(βέβαια δεν μπορεί ακόμα να το εκφράσει με λόγια...)." Ποιό είναι το επίπεδο ανάπτυξης του λόγου του? Λέει λεξούλες? Προτασούλες?

 

Επίσης, επέτρεψέ μου να σου πω τη γνώμη μου στο κομμάτι που λες ότι "Έχουμε μεταφέρει πολλά απο τα"προσωπικά" του πράγματα εκεί( παρκοκρέβατο, παιχνίδια, σερβίτσια φαγητού,..κ.α)." Αυτό, ίσως και να τον έχει μπερδέψει. Σίγουρα είναι ευκολία για εσάς και για το παιδί, να έχει τα δικά του πράγματα εκεί και να νιώθει οικεία. Αυτό όμως μπορεί και να τον μπερδεύει τελικά σχετικά με το ποιό είναι το σπίτι του. Θα ήταν προτιμότερο να έχει ξεχωριστά πράγματα, (δηλαδή σερβίτσια και χώρο να κοιμάται) όταν βρίσκεται στο σπίτι της "γιαγιάς Νίκης". Να γνωρίζει ότι είναι ένας χώρος που θα πηγαίνει για συγκεκριμένες ώρες, δεν είναι κάτι σαν το σπίτι του.

Θεωρώ ότι είναι σημαντικότερο να ξεχωρίζει το παιδί ποιό είναι το σπίτι του και ο χώρος του παρά να είναι πιο βολεμένο. Είναι ήδη σε μια ηλικία που συνειδητοποιεί ότι η μητέρα του φεύγει κάποιες ώρες και μπορεί να φοβάται ότι, μεταφέροντας και πράγματα εκεί, θα τον αφήσετε εκεί. Είναι καλύτερα να γνωρίζει ότι φιλοξενείται στης "γιαγιάς Νίκης". Μη φοβάσαι θα νιώθει εξίσου οικεία εφόσον έχει καλή παρέα και περνάει όμορφα, και δε θα μπερδεύει ποιό είναι το σπίτι του.

 

Επίσης, αν θέλει να παίρνει κάποια παιχνίδια για να παίζει με τον φίλο του τον Αλέξανδρο μπορεί να τα παίρνει, αλλά να τα επιστρέφει στο σπίτι του. Να του λέτε ότι είναι δικά του από το δωμάτιό του, και αν ο ίδιος τελικά επιλέξει να τα χαρίσει ή να τα αφήσει ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ εκεί για να παίζουν τότε εντάξει.

 

Επίσης, το "γιαγιά Νίκη" πως το έχετε εξηγήσει στο παιδί? Θεωρεί ότι είναι μητέρα σας? Ή ο όρος "γιαγιά" είναι κάτι γενικότερο και αναφέρεστε περισσότερο στην ηλικία της φίλης σας? Τον Αλέξανδρο τον γνωρίζει ως εγγονό της γιαγιάς Νίκης, ως φίλο, ως ξάδελφό του? Γενικά, καλό είναι να μην μπερδεύουμε τα παιδιά με τις συγγένειες και να είμαστε σαφείς και ακριβείς. Για να νιώσει κάποιο παιδί ασφάλεια στο οικογενειακό του πλαίσιο χρειάζεται να γνωρίζει με σαφήνεια ποιό είναι αυτό.

 

Γενικά, η φίλη σου σου έχει πει κάτι για την τελευταία αβδομάδα? Δηλαδή όντως και αφού φύγεις δυσκολεύεται να αρχίσει να παίζει ή να κάνει κάποια δραστηριότητα? Αν δε συμβαίνει αυτό και μόλις φεύγεις αρχίζει να παίζει ή να ασχολείται με κάτι, τότε πιθανότατα είναι απλά μήνυμα προς ενένα ότι στεναχωριέται που φεύγεις.

 

Είναι λογικό να κλάψει ή να παραπονεθεί για 1-2 λεπτά αφού φύγεις, όμως μετά να ασχοληθεί με κάτι. Το να πηγαίνει στο σπίτι της "γιαγιάς Νίκης" μπορεί να είναι κάτι που γίνεται καιρό τώρα όμως ας μην θεωρούμε σίγουρο ότι το παιδί έχει συνηθίσει. Σίγουρα θα προτιμούσε να είναι μαζί σας. Ειδικά όσο μεγαλώνει και δένεται μαζί σας και απολαμβάνει τη συντροφιά σας. Μπορείτε να το συζητήσετε μαζί του και να του πείτε ότι και σε σας λείπει και τον σκέφτεστε όμως δε γίνεται διαφορετικά (γιαυτό ρώτησα παραπάνω το επίπεδο ανάπτυξης του λόγου του). Ακόμη όμως και να μην έχει ανεπτυγμένο λεξιλόγιο, δε σημαίνει ότι δεν κατανοεί. Γιαυτό προσπαθείστε να του μιλήσετε με απλά λόγια και να του πείτε πως νιώθετε κι εσείς από την πλευρά σας και να τον επιβεβαιώσετε ότι τον αγαπάτε και τον σκέφτεστε όταν λείπετε.

 

Επίσης, μπορείτε να του λέτε κάθε πρωί τι θα κάνετε μετά, το απόγευμα όταν βρεθείτε και πάλι (πχ θα διαβάσετε παραμύθι ή θα παίξετε, ή θα κάνετε κάποια δουλειά του σπιτού μαζί, κάτι. Δε χρειάζεται ολόκληρο πρόγραμμα, μια δραστηριότητα αρκεί). Είναι καλό να ξέρει ότι υπάρχει μια συνέχεια, κάτι να περιμένει, κάτι σαν δέσμευση σπό μέρους σας. Αυτό που χρειάζεται δηλαδή είναι να νιώσει το παιδί ασφάλεια και σιγουριά ότι δε σας χάνει.

 

Είναι καλό που τα απογεύματα περνάτε χρόνο μαζί και σχολείστε μαζί του, σίγουρα το έχει κι αυτός ανάγκη. Επίσης, σκεφτείτε μήπως έγινε κάτι τις τελευταίες μέρες που να τον αναστάτωσε.. Μήπως ήταν κάπως αδιάθετος? Μήπως έγινε κάτι στης φίλης σας που τον τρόμαξε?

 

Πάντως, γενικά αν απλά διαμαρτύρεται και κλαίει λίγα λεπτά πριν φύγετε και μετά πρασαρμόζεται σχετικά εύκολα, δεν είναι κάτι που χρειάζεται να σας ανησυχήσει. Απλά, μεγαλώνοντας σας δείχνει ότι προτιμά τη συντροφιά της μαμάς του από κάποιον άλλο, που όμως περνά τελικά καλά. Βασικό είναι να τον επιβεβαιώσεις ότι θα επιστρέψεις, να του πείς ότι τον σκέφεσαι και τον αγαπάς και να του δώσεις και κάτι να περιμένει το απόγευμα.

 

Εύχομαι να πάνε όλα καλά και είμαι στη διάθεσή σου για οτιδήποτε. Θα χαρώ να μάθω τις εξελίξεις σας.

 

Αικατερίνη , καταρχήν σ'ευχαριστώ που ανταποκρίθηκες άμεσα στο καλεσμά μου!

Θα πάρω τα πραγματα απο την αρχή:

Το λεξιλόγιο του Χαράλαμπου προς το παρρον"περιορίζεται" σε λεξούλες: μαμά , μπαμπά,γιαγιά , νερό , γάλα,ναι,οχι, κ.α.... μερικές φορές 2 λέξεις μαζί,

(αλήθεια υπάρχει ηλικιακό όριο σ'άυτό ; δηλ.μετά απο πιο ηλικία θα πρέπει ενας γονιός να το "ψάξει";)Αν και λοιπόν δεν μιλάει με προτασούλες , καταλαβαίνει τα πάντα.(οταν π.χ ζητάω να μου φέρει κάτι ,παιχνίδι,μωρομάντιλα κ.α το κάνει κ με μεγάλη χαρά ).Οταν λοιπόν μπαινουμε στο αμάξι για να γυρίσουμε σπίτι τον ρωτάω πως πέρασε κ τι έκανε σήμερα , δείχνει χαρούμενος κ προσπαθεί να μου περιργάψει με ενθουσιασμό τα παιχνιδια που έπαιξε!

Αυτό που μου είπες για τα προσωπικά του αντικείμενα ομολογό δεν το είχα σκεφτεί, και τώρα που τα βλέπω καλύτερα τα πράγματα , μέσα απο την κουβέντα μας , ομολογω πως έχεις απολυτο δίκαιο.

Σχετικά με το "γιαγια Νίκη" το λέμε καθαρά για θέμα ηλικίας της ίδιας , θα ήταν καλυτερα να την λέμε Νίκη ή Κα Νίκη;

Με την μητέρα μου ο μικρός μας έχει πολύ καλές σχέσεις το ίδιο κ με την πεθερά μου.Τις βλέπει κ τις δυο πολύ συχνά κ μιλάμε καθημερινά μαζί τους.(Δηλ.πέρνει το ακουστικό κ λέει γιαγιά ή τους δίνει φιλιά ή απλά κάθεται με ο τηλ.στο αυτάκι του κ ακούει.)

Σήμερα λοιπόν κουβεντιάζοντας με την Κα Νίκη με διαβεβαίωσε οτι ο Χαραλαμπός αφού φεύγω μετά απο λίγο θα ξεχαστεί κ είναι μια χαρά,και οτι δεν έχει συμβεί το παραμικρό με το παιδί , που να το κανει να μην θέλει να είναι εκεί.(δεν εχω λόγο να μην την πιστεύω)Βέβαια μέσα στην ημέρα φωνάζει καποιες φορές μαμά αλλά χωρίς κλαματα κ στεναχώριες.

Οσο για την αδιαθεσία που ανέφερες, αυτές τις μέρες , βλάζουμε 2 ακόμα δόντια , δεν ξέρω το κατα πόσο μπορεί να παιζει κάποιο ρόλο;....

Τέλος για τον όρο "ξαδερφακι"(Αλέξανδρο)πιστεύω ότι το έχει κατανοήσει.Ξέρει ποια είναι τα ξαδερφάκια του και τα βλεπει πολύ συχνά.

Αυτό που είπες ότι μπορούμε το πρωί ξεκινώντας την ημέρα μας να προγραμματίζουμε κάποια δραστηριότητα πάρα πολύ μου άρεσε!!!

 

Αικατερίνη πραγματικά σ'ευχαριστώ πολύ , με βοηθάς να αλλάξω κάποια πράγματα προς το καλύτερό πιστεύω κ σίγουρα να αλλάξω τον τρόπο που σκέφτομαι σε κάποια πράγματα!

 

Ευχαιστώ

Μ.Φ.Χ

Afroditi D

υ.γ: Παραθέτω κ την απάντηση της Αικατερίνης που έλαβα με πμ. μπορεί ισως να βοηθήσει κ κάποιους απο εσάς.

[Αικατερίνη]

....Το λεξιλόγιο του Χαράλαμπου προς το παρρον"περιορίζεται" σε λεξούλες: μαμά , μπαμπά,γιαγιά , νερό , γάλα,ναι,οχι, κ.α.... μερικές φορές 2 λέξεις μαζί,

(αλήθεια υπάρχει ηλικιακό όριο σ'άυτό ; δηλ.μετά απο πιο ηλικία θα πρέπει ενας γονιός να το "ψάξει";) Αν και λοιπόν δεν μιλάει με προτασούλες , καταλαβαίνει τα πάντα.(οταν π.χ ζητάω να μου φέρει κάτι ,παιχνίδι,μωρομάντιλα κ.α το κάνει κ με μεγάλη χαρά )

 

Afroditi D, από όσο έχω συζητήσει με φίλους και συνεργάτες λογοπεδικούς μπορώ να σου πω μόνο ότι:

γενικά μεταξύ 1-2 ετών το παιδί εμπλουτίζει διαρκώς το λεξιλόγιό του και αρχίζει να βάζει και 2 λέξεις στη σειρά. Σημάδια ανησυχίας θα ήταν αν το παιδί στην ηλικία αυτή δεν δείχνει να κατανοεί απλές λέξεις, ερωτήσεις (πχ "που είναι ο μπαμπάς?") και εντολές (πχ "κάνε μια αγκαλια"), δεν ανταποκρίνεται στο όνομά του, δε δείχνει ενδιαφέρον για αυτά που του λέτε και δεν προσπαθεί να μιμιθεί κάποιες λέξεις που ακούει.

 

Σχετικά με το "γιαγια Νίκη" το λέμε καθαρά για θέμα ηλικίας της ίδιας , θα ήταν καλυτερα να την λέμε Νίκη ή Κα Νίκη;

 

...αυτές τις μέρες , βγάζουμε 2 ακόμα δόντια , δεν ξέρω το κατα πόσο μπορεί να παιζει κάποιο ρόλο;....[/u]

 

Εφόσον γνωρίζει ποιές είναι οι γιαγιάδες του και διαχωρίζει τους συγγενείς, νομίζω ότι θεν υπάρχει λόγος να αλλάξετε τον τρόπο που έχετε συνηθίσει να λέτε τη φίλη σας.

 

Γενικά, τα παιδιά όταν είναι αδιάθετα, έχουν πυρετό ή πονάνε κάπου έχουν ανάγκη από περισσότερη φροντίδα, αγάπη και χαδάκια. Μπορεί και λόγω αυτού του πόνου να θέλει λίγη περισσότερη προσοχή...

Πάντως, γνώμη μου είναι ότι εφόσον είναι κάτι που δε διαρκεί για ώρα μετά την αποχώρησή σου για τη δουλειά, στοχεύει περισσότερο στο να σου δείξει τη στεναχώρια του που φεύγεις και όχι ότι κάτι πάει στραβά.

[aglaia]

Τώρα είδα και το ποστ!

 

Η Αικατερίνη με υπερκάλυψε! Δεν έχω να προσθέσω τίποτα!

[Afroditi D]

H Αγλαΐα έγραψε....

.......Με πολλή εκτίμηση

Πάντα στη διάθεσή σου

 

Αγλαΐα

 

 

Αγλαϊα σ'ευχαριστώ πολύ! για τό ενδιαφέρον σου.

[Afroditi D]

Εχουν περάσει σχεδόν 10 ημερές και τα πραγματα ειναι καλύτερα!

Ο Χαράλαμπος με "αποχωριζεται"με λιγοτερη δυσκολία, του θυμίζω καθημερινά οτι η μαμά πρέπει και θέλει να πηγαίνει στη δουλειά και οτι το μεσημέρι δεν θα αργήσω να επιστρέψω για να πάμε σπιτάκι μας οπου μας περιμένει ο μπαμπάς.Προγραμματίζουμε απο το πρωί οταν ντυνόμαστε τι θα θέλαμε να κάνουμε το απόγευμα και βέβαια το τηρούμε! Τα μεσημέρια "ορμάει" επάνω μου στην κυριολεξία και με κάνει πραγματικά υπερήφανη που μου δινει να καταλάβω πως πιστεύει σε ότι του λέω

Του υποσχέθηκα οτι θα γυρισω γρήγορα να τον πάρω & αυτό έκανα!

Νομίζω πως τα πραγματα πάνε καλύτερα!...

[Αικατερίνη]

Χαίρομαι πολύ για τις ευχάριστες εξελίξεις σας!

[kgial]

Κι εμας,οταν μεναμε στην Καρβαλη δεν ηθελε κανεναν πλην της μαμας και του μπαμπα...βεβαια εφτασε σε σημειο να μην θελει ουτε τον μπαμπα...!!!

Αναγνωριζε και τον παππου Παναγιωτη (τον μπαμπα της μαμας),γιατι σχεδον καθε μερα ερχοταν και την εβλεπε. Τους δικους μου ουτε λογος!!! Δωστης κλαμα...λες και την διναμε για υιοθεσια!!!!

 

Με το που μετακομισαμε Χρυσουπολη,ξαφνικα και απο μονη της κοινονικοποιηθηκε!!! Πως εγινε αυτο??? Τωρα φευγουν οι γονεις μου απο το σπιτι και κλαιει για να μην φυγουν!!!!!! (Μαλλον η υιοθεσια πετυχε!!!)

 

Ωρες ωρες αυτο το παιδι με εκπλησει!

[Afroditi D]

Χαίρομαι πολύ για τις ευχάριστες εξελίξεις σας!

 

 

[χριστινα χ]

εμεις που πασχουμε απο "αυτοκολλητιαση" σε τοσο μοκρη ηλικια,,(7μιση μηνων)ειναι φυσιολογικο;αφηστε που ολοι εχουν βαλθει να με αγχωσουν...και μαλλον τα καταφεραν

[Ελένη]

και εμάς ο μικρός δείχνει μια ιδιαίτερη προτίμηση σε μένα αλλά θεωρώ ότι είναι μάλλον φυσικό αφού περνάει όλη του τη μέρα μαζί μου και δεν έρχεται συχνά σε επαφή με κόσμο. Τον μπαμπά του μάλιστα για ένα διάστημα τον έσπρωχνε (παράπονο ο μπαμπάς που περιμένει πως και πως να τον πει μπαμπάκα). Με κόσμο συνήθως είναι κοινωνικός και χαμογελαστός αλλά δυστυχώς δεν έχει την ευκαιρία να έρθει σε επαφή με συγγενείς και φίλους.