ΠΑΙΔΙΑ ΜΕ ΥΠΕΡΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΙΚΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ

[Serba]

Θέλουμε τόσο πολύ να τα βοηθήσουμε, που πολλές φορές

χάνουμε το μέτρο,

τα προστατεύουμε από πιθανούς και απίθανους κινδύνους,

οι οποίοι ''παραμονεύουν'' σε κάθε τους βήμα,

αποφασίζουμε γι' αυτά, αυτά που θα αποφασίζαμε για τον εαυτό μας

ακούω μαμάδες να λένε ''σήμερα βγάλαμε το πρώτο μας δοντάκι'',

μαζί το βγάλατε;

αυτός ο στενός κλοιός που τα περιβάλλει,

από την στιγμή που θα γεννηθούν (μέχρι...πότε,

πόσο τους βοηθάει, πόσο τους προστατεύει, και τελικά

πόσο ανεξάρτητα και αυτόβουλα άτομα θα τα κάνει;

[Maya]

Λίγο άσχετο, αλλά φοβεή ατάκα θείας μου: 'Ο Γιώργος (γιος) δεν διάβασε καλά πέρσυ και δεν πέρασε στις εξετάσεις, φέτος όμως που στρωθήκαμε, τα καταφέραμε και περάσαμε στη νομική!'.

[Afroditi D]

εχτες στο mega είχε μια σχετική εκπομπή "το κουτι της Πανδώρας"

είχε αρκετό ενδιαφέρον και πραγματικά με εντυπωσίασαν (θετικά)οι απόψεις των νέων παιδιών για το θέμα της "αυτοσυντηρησής - ανεξαρτητοποίησης"

 

ένα απο τα πιο εύστοχα που άκουσα ηταν αυτο που ειπε μια κυρία : "Το ζακετάκι είναι , αυτο που φοράει η μαμά στο παιδί , όταν εκείνη κρυώνει"...

 

Πάντως είναι πραγματικά πολυ δυσκολο πιστευω να κρατηθούν οι ισορροποίες , εγω προσωπικά όταν ειμαστε εκτος σπιτιου - οικογ.περιβάλλοντος είμαι κάποιες φορές υπερβολικη ισως , στον "χώρο μας" και οσο αφορά την οικογένεια - φίλους νιώθω πιο σίγουρη.

[Vann]

Εγω μαλλον ειμαι το κλαμπ της ΥΠΕΡΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΙΚΟΤΗΤΑΣ.

οταν τυχει και αρρωστησει η μικρη πραγματικα σας μιλαω αισθανομαι κ εγω αρρωστη,κ εννοειτια οτι δεν μιλιεμαι μου φταινε ολοι κ ολα.

Ειμαι σε πολλα πραγματα υπερβολικη, αλλα το προτιμω να ειμαι ετσι παρα να ζω στον κοσμο μου.Θα μου πειτε παν μετρον αριστον αλλα δυστυχως δεν το ελεγχω μου βγαινει αυθορμητα.

το καλο τηε υποθεσης ειναι οτι η κορη μου ειναι πολυ ανεξαρτητη σαν παιδι κ αυτο λιγο με ισορροπει

[myrto]

εεεεε...κι εγώ μιλάω καμιά φορά στο πρώτο πληθυντικό.. ...και το σιχαινόμουνα παλιά όταν το άκουγα...πως αλλάζει ο άνθρωπος....και το ζακετάκι της το φοράω όταν κρυώνω εγώ....αλλά αφού δε μιλάει ακόμα, τι να κάνω!!!! (δε ξέρω αν είμαι υπερπροστατευτική, ενοχική πάντως σίγουρα! )

[Nantia]

Serba μου ωραιο θεμα ανοιξες............

 

Εγω μεγαλωσα σε μια οικογενεια που ηταν πολυ υπερπροστατευτικη και ορκιστηκα να μην το κανω αυτο στην κορη μου.

 

Αφηστε τα παιδια σας ελευθερα, αφηστε τα να αποκτησουν αυτοπεποιθεση, δυναμισμο, αυτοελεγχο. Παντα θα ειμαστε στην ζωη τους αλλα αυτα θα ειναι πρωταγωνιστες και εμεις θα ειμαστε κομπαρσοι...

 

Να τους δωσουμε τα εφοδια και να ειμαστε εκει οταν μας εχουν αναγκη...

 

Ας τους αφησουμε να τρεξουν και ας πεσουν, να σκαρφαλωσουν, να ματωσουν τα γονατα τους απο το πεσιμο στο τσιμεντο. Ας τους μαθουμε να λυνουν μονοι τους τις διαφορες τους με τα αλλα παιδια. Εμεις εχουμε υποχρεωση να τους δειξουμε τους τροπους και να τους μιλησουμε για τους κινδυνους.

Ας τα κανουμε ανεξαρτητες προσωπικοτητες με αποψη....

 

 

Ολα αυτα φυσικα δεν γινονται απο την μια μερα στην αλλη αλλα ας προσπαθησουμε...

[Maya]

Δηλαδή πότε το φοράμε το ζακετάκι βρε παιδιά? Όταν κρυώνουμε εμείς, το φοράμε. Όταν τους το φοράμε, ενώ εμείς σκάμε από τη ζέστη, τότε υπάρχει πρόβλημα!

[Nantia]

Δηλαδή πότε το φοράμε το ζακετάκι βρε παιδιά? Όταν κρυώνουμε εμείς, το φοράμε. Όταν τους το φοράμε, ενώ εμείς σκάμε από τη ζέστη, τότε υπάρχει πρόβλημα!

 

[DALIA]

Serba μου ωραιο θεμα ανοιξες............

 

Εγω μεγαλωσα σε μια οικογενεια που ηταν πολυ υπερπροστατευτικη και ορκιστηκα να μην το κανω αυτο στην κορη μου.

 

Αφηστε τα παιδια σας ελευθερα, αφηστε τα να αποκτησουν αυτοπεποιθεση, δυναμισμο, αυτοελεγχο. Παντα θα ειμαστε στην ζωη τους αλλα αυτα θα ειναι πρωταγωνιστες και εμεις θα ειμαστε κομπαρσοι...

 

Να τους δωσουμε τα εφοδια και να ειμαστε εκει οταν μας εχουν αναγκη...

 

Ας τους αφησουμε να τρεξουν και ας πεσουν, να σκαρφαλωσουν, να ματωσουν τα γονατα τους απο το πεσιμο στο τσιμεντο. Ας τους μαθουμε να λυνουν μονοι τους τις διαφορες τους με τα αλλα παιδια. Εμεις εχουμε υποχρεωση να τους δειξουμε τους τροπους και να τους μιλησουμε για τους κινδυνους.

Ας τα κανουμε ανεξαρτητες προσωπικοτητες με αποψη....

 

 

Ολα αυτα φυσικα δεν γινονται απο την μια μερα στην αλλη αλλα ας προσπαθησουμε...

 

 

Νantia μου με υπερκάλυψες!!!! Εγώ πάντως έτσι λειτουργώ. Δεν ειμαι καθόλου υπερβολική αλλά βλεπω ότι ο μικρος έχει πάρει αυτό το στοιχείο.Δεν κλαίει ποτέ για ψίλλου πήδημα ( που μου την δινει αφανταστα αυτο ).Ημασταν με μια φίλη και παίζαν τα μικρά μας ο δικός μου σε κάποια φάση έπεσε, τον βλέπεις σηκώνεται σκουπίζεται και αντε παλι στο παιχνιδι του.Η φίλη μου πανικοβληθηκε, μου λεει καλα επεσε ο μικρος και'συ τίποτα γυρνάω και της λέω με χιουμορ φυσικά " αφου δεν κλαιει, δεν εχει αιματα και εχει τις αισθησεις του μια χαρα ειναι".Χίλιες φορες αναισθητη με ειπε καθώς η δικη της κόρη 2 χρονια μεγαλύτερη με το παραμικρο βαλαντωνει στο κλαμα, πρεπει να την παρηγορεί καμια ωρα και να βάλουν οπωσδηποτε χανζαπλαστ και μεχρι το βραδυ οποτε το θυμαται κλαει με λυγμους.

[Stam]

Πω!!!! Πω!!!! Serba άνοιξες ένα θέμα που θα μπορούσα να ανλύω για ώρες!!! Θα προσπαθήσω όμως να μην μακρυγορήσω...

Λοιπόν η δική μου εμπειρία έχει ως εξής: Στην πρώτη μου κόρη είχαμε πέσει όλοι - μα όλοι - πάνω από το κεφάλι της. Να τη βοηθήσουμε να ντυθεί, να τη βοηθήσουμε να πλυθεί, να τη βοηθήσουμε να φάει κ.ο.ε. Ίσως από την τόση υπερπροστατευτηκότητα που εισέπραττε το παιδί να είχε ανάγκη να "ξεφύγει" λίγο από εμάς. Γι αυτό ίσως το λόγο ποτέ δεν έκλαψε ή δεν δυσανασχέτησε όταν την αφήναμε σε γιαγιάδες και παππούδες, ή όταν πήγε πρώτη φορά παιδικό. Πάντα ήτανε το συνεσταλμένο παιδάκι που ποτέ δεν ενοχλούσε τους άλλους. Και λέω ήτανε διότι στην πορεία τα πράγματα αλλάξανε και το παιδί μου από τη γέννηση της αδελφής της και ίσως μισό χρόνο αργότερα, μεταμορφώθηκε κυριολεκτικά, όσον αφορά τη κοινωνικοποίηση της και τη διεκδικητικότητα της σε όλα τα επίπεδα.....Γιατί άραγε????!!!!

Οι συνέπειες όμως αυτής της συμπεριφοράς μας φαίνονται ακόμη και τώρα σε θέματα αυτοεξυπηρέτησης. Είναι σχεδόν 5 χρονών και ενώ εννοήται ότι μπορεί και να ντυθεί και να φάει μόνη της, ζητάει από εμάς είτε να την ντύσουμε είτε να είμαστε παρόντες στη διαδικασία ντυσίματος και πάει λέγοντας τώρα. Η μικρή τώρα που είναι σχεδόν 2 χρονών ως δεύτερο παιδί της οικογένειας δεν πήρε από κανέναν μας "παραπανίσια" φροντίδα, με αποτέλεσμα να είναι πολύ πιο κοινωνική, να εξυπηρετείται μόνη της στο να βάζει νερό, να ξεντύνεται, να βάζει & να βγάζει παπούτσια και σε πολλά άλλα πράγματα και θεωρώ ότι μεγαλώνει με πολύ καλύτερες βάσεις από ότι η μεγάλη. Και για αυτήν την κατάσταση αποκλειστικά υπεύθυνοι είμαστε οι γονείς τους και κατ' επέκταση και οι υπόλοιποι γιαγιάδες-παππούδες που τη μεγαλώνουμε!!!!

[Vann]

Κοριτσια πιστευω οτι αυτα που λετε ειναι στο παιδι,εγω την κορη μου την κυνηγαω απο πισω,εαν πεσει κατω δεν κλαιει ΠΟΤΕ ΜΑ ΠΟΤΕ ,καθομαστε κ ακουμε ξαφνικα μπουμ της λεω χτυπησες κ μου λεει οχι,κ μετα απο λιγη ωρα βλεπω στο κουτελο της ενα τεραστιο καρουμπαλο.Δεν πιστευω οτι παιζει ρολο ποσο προστατευτικος ειναι ενας γονιος, εαν το παιδι του γινει μυγιαγγιχτο .Εγω ας πουμε εχω τρελα με τις αρρωστιες οπως εγραψα κ παραπανω,τις φοβαμαι παρα πολυ,οπως φοβαμαι κ τα νοσοκομεια,θελω να κανω οτι περναει απο το χερι μου,ωστε να μην μου αρρωσταινει,δεν την παω σε κλειστους παιδοτοπους,αποφευγω να πηγαινω σε σπιτια που ξερω οτι τα παιδια τους πανε σχολειο.Εχω τετοιες μουρλες,οχι εαν θα πεσει κατω κι αν θα κλαψει γιατι ευτυχως σ αυτο το θεμα ο μπαμπας μας την εχει κανει Ο.Υ.Κ.

[Demi7]

Η απάντηση ίσως να είναι κάπου στη μέση.... Εγώ προσπαθώ να μην την κάνω αυτοκολλητάκι μου γιατί θέλω να είμαστε και οι δύο ανεξάρτητες... Σαν παιδί λογικό είναι να θέλει και τα ναζάκια του και τα ζουζουνίσματα κλπ... Αλλά οχι δεν θα το κάνω κρεμμύδι για να βγει βόλτα ούτε θα πεταχτώ (όπως οι γονείς μου) σαν ελατήριο αμα σκοντάψει η μικρή... Καμιά φορά πέφτει -φροντίζω να την έχω πάντα στο οπτικό μου πεδίο γιατί είναι ζωηρή- και έρχετε τρέχοντας και μου λέει "μαμάτα έπεσα" της λέω "χτύπησες?".... αναλόγως α) "όχι" "ΟΚ τράβα να παίξεις πάλι" και συνεχίζει το παιχνίδι της κανονικά και β) "ναι" "έλα να το δω" οπότε αν είναι κάτι σημαντικό θα πάρω τηλ. την παιδίατρο (αν δεν μπορώ να το χειριστώ μόνη μου) ή θα το "κάνω μάκια" που απίστευτο πως θα της περάσει αμέσως........

 

Πάντως κάθε παιδάκι έχει και τη δική του ψυχοσύνθεση να μην το ξεχνάμε και σίγουρα θέλει διαφορετικούς χειρισμούς... που πιστεύω ότι πάνω κάτω όλες οι μανάδες ξέρουμε πως να τα αντιμετωπίσουμε...!

[Serba]

στην καλακαιρινή γιορτή του παιδικού,

3-χρονα παιδάκια ανέβηκαν στην σκηνή

να πουν το ποίημα τους...παρέα με την μαμά!

έλεγε μια λεξη η μαμά, μισή λέξη το παιδί, πάνω από το κεφάλι του,

και όλο αυτό για να πουν το ποίημα, σώνει και καλά!

αυτοί οι γονείς είναι οι ίδιοι, που όταν δίνει το παιδί εξετάσεις,

θα στηθούν από έξω, με ένα κομμάτι κολοκυθοτυρόπιτα και ένα φρεσκοστυμένο χυμό στο χέρι, περιμένοντας να βγει με την αγωνία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο,

και όταν βγει το 18-χρωνο μωρό, θα ρωτήσουν ''περάσαμε;''

Μπορεί αυτό το παιδί να αναπνεύσει τον αέρα της ελευθερίας;

[Vann]

Serba τα βλεπεις λιγο στραβα τα πραγματα,κ εμενα η κορη εαν δινει πανελληνιες απ εξω απο το σχολειο θα την βγαλω,αλλα οχι για να της δωσω την πορτοκαλαδα της,αλλα για να ειμαι εκει κ να ξερει οτι την στηριζω,γραψει δεν γραψει καλα,εγω θα ειμαι παντα διπλα της κ οπου εκεινη με χρειαζεται.Απλα για συμπαρασταση,εαν ομως μου ελεγε το παιδι μου οτι δεν με θελει,εκει τοτε ουτε καν θα το συζηταγα,θα περιμενα στο σπιτι μου να ερθει να μου πει πως τα πηγε.Εαν παλι παιδι μου εχει αγχος κ θελει να του κραταω το χερι για να πει το ποιημα του,τοτε θα του το κραταγα μεχρι να ανεβει στην σκηνη, κ αν ηθελε να ανεβω μαζι του τοτε θα προσπαθουσα να του εξηγησω γιατι δεν γινεται να ανεβω κ εγω μαζι του.

[Sam]

εχτες στο mega είχε μια σχετική εκπομπή "το κουτι της Πανδώρας"

είχε αρκετό ενδιαφέρον και πραγματικά με εντυπωσίασαν (θετικά)οι απόψεις των νέων παιδιών για το θέμα της "αυτοσυντηρησής - ανεξαρτητοποίησης"

 

ένα απο τα πιο εύστοχα που άκουσα ηταν αυτο που ειπε μια κυρία : "Το ζακετάκι είναι , αυτο που φοράει η μαμά στο παιδί , όταν εκείνη κρυώνει"...

 

Πάντως είναι πραγματικά πολυ δυσκολο πιστευω να κρατηθούν οι ισορροποίες , εγω προσωπικά όταν ειμαστε εκτος σπιτιου - οικογ.περιβάλλοντος είμαι κάποιες φορές υπερβολικη ισως , στον "χώρο μας" και οσο αφορά την οικογένεια - φίλους νιώθω πιο σίγουρη.

 

ούτε το κανάλι που έβλεπες δεν θυμάσαι κούκλα

μιας και παρακολουθούσα την συγκεκριμένη εκπομπή ήρθα με την διάθεση

να ανοίξω καινούριο θέμα αλλά με πρόλαβε η Sebra

H εκπομπή του κυρίου Κώστα Βαξεβάνη στην τηλεόραση του Αλφα διαπραγματεύτηκε χθες «Διάπλαση των Παίδων»

 

Το 9χρονο αγοράκι, κρατά το χέρι της μητέρας του και περπατά μαζί της σε πολυσύχναστο εμπορικό δρόμο.

Παρά την ηλιόλουστη και ζεστή ημέρα, είναι ντυμένο με πουλόβερ και μπουφάν.

Το παιδί ωστόσο, δείχνει ανακουφισμένο καθώς έχει απαλλαγεί από το πρόσθετο βάρος της σχολικής του τσάντας,

το οποίο έχει επωμιστεί η μητέρα του. «Μαμά θέλω να μου πάρεις αυτό το αυτοκινητάκι!» απαίτησε ο πιτσιρικάς

. «Δεν μπορώ παιδί μου τώρα, θα το πάρουμε άλλη φορά», απάντησε η μητέρα του για να εισπράξει την θυμωμένη αντίδραση του γιου της.

Μετά από πολλές φωνές και έντονες διαμαρτυρίες που μικρού, η μητέρα του μπαίνει στο κατάστημα και αγοράζει το παιχνίδι.

Πόσο ωφελούνται τα παιδιά από την «γενναιοδωρία» των γονέων;

Πόσα λάθη και υπερβολές μπορούμε να μετρήσουμε καθημερινά, σε ό,τι αφορά την ανατροφή των παιδιών μας;

Γιατί οι γονείς δεν μπορούν να πουν «όχι» στα παιδιά τους;

Είναι η υπερπροστασία ένοχη για τα κακομαθημένα, ανασφαλή και ευνουχισμένα παιδιά;

Πως οι ανασφάλειες και τα απωθημένα των γονέων μεταφέρονται στα παιδιά τους.

Πως τα υπερπροστατευμένα παιδιά εξελίσσονται σε ανασφαλείς ενήλικες;

Τελικά, γιατί και σε τί διαφέρει η Ελληνίδα μάνα από την Ευρωπαία;

 

Το «Κουτί της Πανδώρας» ανοίγει για την ενοχή που διαπλάθει τις νεότερες γενιές Ελλήνων.

 

Από τις καλύτερες εκπομπές που έχω δει και φυσικά για ακόμη μία

φορά προβληματίστηκα κατά πόσο μεγαλώνουμε ανεξάρτητα-αυτόνομα παιδιά ...........

 

Φοβερο ήταν και το πλάνο που έδειχνε τα σπίτια με τα σιδερα να εξέχουν στην οροφή, για να χτιστεί το σπίτι του παιδιού ακριβώς από πάνω.

Δηλαδή όλα προγραμματισμένα από την αρχή ως το τέλος....

 

Δεν νομίζω ότι αυτός ο γονιός που είδα στην εκπομπή με αντιπροσωπεύει

αλλά σίγουρα εντόπισα και μερικά δικά μου λάθη γιατί θεωρούσα ένα παιδί

2.5 χρόνων πολύ μικρό για να αντιληφθεί ορισμένα πράγματα αλλά τελικά

διαπίστωσα ότι λειτουργώ ως τροχοπέδη στην εξέλιξη του ευτυχώς το αντιλήφθηκα νωρίς

οπότε από σήμερα τελείωσε το μη πρόσεχε θα πέσεις..

[yasemi]

ναι την ειδα και εγω την εκπομπη και μαλιστα σε καποια σημεια γελασα παρα πολυ (ειδικα εκει που δειχνανε τις πολυκατοικιες με τα σιδερα και τις αναμονες)και εκει που αναφερανε τις διαφορες με τα παιδια του εξωτερικου....γελαγα γιατι μου ερχονταν οι σκηνες απειρου καλλους οταν εγω τη μικρη την αφηνω πριν χρονισει να τρωει μονη της και να πασαλειυεται και απο την αλλη τα πεθερικα μου (γιατι ειπαμε οι δικοι μου ουτε καν θελουν να εχουν επαφες μο εγγονι τους) με λεγανε τρελοι οτι το παιδι ετσι δε τρωει και τα κανει ολα χαλια και δεν εισαι καλη νοικουρα κλπ κλπ κλπ

ή επειδη δε κρατησα τα σαραντα και στις 2-3 βδομαδες που ο καιρος ητανε πολυ καλυτερος την εβγαζα βολτα εξω (στο μπαλκονι ειχε βγει απο την δευτερη μερα που γυρισαμε απο το μαιευτηριο ) και ακομη και τωρα δε παει να εχει κρυο εξω εμεις βγαινουμε βολτουλες και ντυνομαστε κανονικα ...οπως ντυνομαι εγω (που δε ειμαι και κρυουλιαρα)ντυνω και την μικρη....μονιμη κουβεντα ολως τρυγυρω ακομη και στο δρομο....το παιδι θα κρυωσει...βαλτου σκουφακι ,βαλτου κουβερτα (παλιοτερα οταν ειμασταν σε καροτσι) βαλτου γαντια...κλπ κλπ οταν εξω απλα εχει συνεφια και βγαινεις εξω με μια ζακετα,,,,

 

 

δε ξερω πιστυεω το αν αγαπας ενα παιδι δε σημαινει οτι πρεπει να το πιεζεις....ποτε δεν μιλησα(τουλαχιστον απο οσο θυμαμαι)με τον πληθυντικο....βγαλαμε δοντια κλπ κλπ ...ακομη και οταν αρρωσταινει να μη τρελαινομαστε γιατι ετσι εγω τουλαχιστον ξερω οτι αποκταει αντισωματα....η μονη φορα που ειχα φαει φρικη ητανε που ειχε κολλησει σε ενα 39,8 ενω ειχε παρει αντιπυρετικα (ποτε αντιβιωση)και ητανε βραδυ για το τι θα κανω γιατι ειμασταν διακοπες σε νησι (Ελαφονησος)και εκει δεν εχει στο νησι κεντρο υγειας πρεπει να βγεις εξω με βαρκα ή το φεριμποουτ και ειχε τοτε και απαγορευτικο....εκει με ξεκολλησε ο αντρας μου και μου ειπε οται οτι και να γινει μεχρι και σουοερ πουμα θα σηκωσει αν χρειαστει...(

 

 

 

τωρα ειμαστε στη φαση που τα τρωει ολα μονη της και ακομη λερωνεται βεβαια που και που ειδικα αμα ειναι καμια σουπα αλλα σιγα τα αιματα....

αυτο που λετε για το πεσιμο το ειχα και γω και τους το περασα τελικα σε ολους...ΟΤΑΝ ΠΕΦΤΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΗ ΚΑΝΕΤΕ ΑΑΑΑΑΑ ΙΙΙΙΙ ΟΟΟΟΟ γιατι τοτε τρομαζει....το παιδι (αν δε χτυπησει σαφως σοαβαρα) λεει μαμα μπαμ και συνεχιζει παιχνιδι....

 

τωρα αρχιζουν τα γλεντια που θα κοψουμε πανες...μ,ου λενε ειναι νωρις (ασχετα οτι το παιδι τα λεει οτι κανει κακα και που και που τσισα)και μου λενε οτι το καλοκαιρι που θα ειναι καλυτερα και δε θα εχεις στρωμενα χαλια γιατι μπλα μλπα μπλα...τους πεταω το κουλο με αθωο υφος:δηλαδη στην βορεια ευρωπη που δε ξεστρωνουν ποτε δε τους κοβουνε τις πανες????

 

 

το θεμα ειναι το παιδια να ξερει οτι θα εισαι διπλα του αλλα πρωτα να το ενθαρυνεις να βρισκει λυσεις μονο του...οταν η μικρη καρτι δε καταφερνει σε καποιο παιχνιδι και μου λεει :Μαμα για να το κανω εγω την παροτρυνω να το κανει μονη της στην αρχη .....

 

κατι λεγατε για το πρωτο παιδι...μα ειδικα στα πρωτα δε πρεπει να ειμαστε υπερπροστατευτικοι γιατι τοτε θα γινουν κακομαθημενα και θα εχουνε ασχημες αντιδρασεις οταν θα ερθει νεο αδερφακι ξαδερφακι κλπ στρην οικογενεια....

 

)

 

 

συμφωνω με την ναντια....ας τα αντιμετωπισω σαν ανεξαρτητες προσωπικοτητες....\

 

 

δηλαδη εμενα οι γονεις μου που δεν ητανε εξω οταν εδωσα παννελληνιες τι επαθα???και μαλιστα οταν γυρισα δε με ρωτησανε πως πηγα για να μη με πρηξουνε...το οτι ειχανε παρει χαλαρα το θεμα ...(ε και δεν ηρθε και η συντελεια του κοσμου αν δε περασεις )εμενα με βοηθησε παρα πολυ...βεβαια απο την αλλη με παραειχανε χαλαρη νομιζω....εγω δε ξερω αν θα αφησω την κορη μου να παει 16 χρονων διακοπες 10 μερες σε νησι με τον γκομενο (τοτε) νυν ανρτα τωρα....μου ειχαν εμπιστισυνη...και τυο θελω να εχει και η κορη μου με μενα εμπιστοσυνη και να ξερει οτι μπορει να μου πει τα παντα....τωρα ποως θα το πετυχω αυτο ενας θεος ξερει....

 

 

αμ πνιγεις καποιον ειτε ειναι παιδι ειτε ενηλικας καποια στιγμη θα αντιδρασει...και θα αντιδρασει ασχημα.....

[Nantia]

Κοριτσια μια χαρα βλεπω τα λεμε....

 

Αλλα η θεωρια απο την πραξη πολλες φορες απεχει πολυ............. Ποσες φορες δεν εχουμε πει "αχ τωρα ακουγομαι σαν την μαμα μου?"

 

Ναι θα κανουμε λαθοι, θα μαθουμε ομως απο αυτα... Και εξαλου οταν μεγαλωνεις ενα παιδι συνεχως μαθαινεις πραγματα.

 

Το πρωτο βημα ειναι να εντοπισουμε εκεινα που θα θελαμε να εφαρμοσουμε για το μεγαλωμα των παιδιων μας.

Μετα να προσπαθησουμε να τα εφαρμοσουμε.

 

Και το σημαντικοτερο απο ολα ειναι να ακουμε το παιδι μας οταν μας μιλαει οταν μας κοιταει στα ματια σαν να θελει κατι να μας πει.......

Το καθε παιδι ειναι διαφορετικο και ειναι μια ξεχωριστη προσωπικοτητα οπως σωστα υποθηκε πιο πανω, αλλο ειναι γεματο πχ αυτοπεποιηθηση και αλλο οχι.

Εμεις πρεπει να εντοπισουμε τις ιδιαιτεροτητες του παιδιου μας και αλλες να τις ενισχυσουμε ενδεχομενος και αλλες να τις μειωσουμε. Να τους δωσουμε κινητρα και ερεθισματα να μεγαλωσουν οπως αυτα θελουν....

 

Το να πουμε πχ ναι ειμαι υπερπροστατευτικος γονιος για μενα ειναι μια αρχη... Εντοπισαμε ενα προβλημα επομενως πρεπει να το δουλεψουμε πρωτα με εμας τους ιδιους να βρουμε απο που πηγαζει αυτην η συμπεριφορα μας, μηπως ειναι καταλοιπα των παιδικων μου χρονων, μηπως συνεβει κατι που μου ειναι δυσκολο να το ξεπερασω και αυτο με εχει κανει να φοβαμαι περισσοτερο με τους ανθρωπους που αγαπαω????

 

Καλο ειναι να μαθουμε πρωτα τον ευατο μας να βρουμε εμεις τι ειμαστε και τι οχι. Τι θα θελαμε να δουλεψουμε πανω μας για να βελτιωθουμε..

 

 

Τιποτα δεν ειναι απλο και ευκολο ολα θελουν δουλεια και εχουμε οι περισσοτεροι απο μας μπει στο μεγαλυτερο σχολειο. Εμεις ειμαστε μαθητες και καλουμαστε συνεχεια να δινουμε εξετασεις...

[kiknaki]

Η πολλή αγάπη...βλάπτει!...

 

Δρ. Λίζα Βάρβογλη, Ph.D. Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια

 

Το πορτρέτο του υπερπροστατευτικού γονιού είναι λίγο πολύ γνωστό σε όλους: πρόκειται για το εκείνο το γονιό που τρέχει πίσω από το παιδί του και του βάζει χίλιες δυο απαγορεύσεις και κανόνες για να το προστατέψει, να το προφυλάξει, να σιγουρευτεί ότι δε θα πάθει κάτι κακό.

Ο γονιός αυτός ζει σε μια συνεχή υπερένταση και είναι μονίμως στρεσαρισμένος, μια που οι πιθανοί κίνδυνοι (τόσο οι υπαρκτοί, όσο και εκείνοι που βρίσκονται στη φαντασία του) δεν τελειώνουν ποτέ.

 

Γιατί ένας γονιός γίνεται υπερπροστατευτικός; Γιατί όμως ένας γονιός αποφασίζει να υιοθετήσει τέτοια ακραία συμπεριφορά; Οι λόγοι είναι ποικίλοι.

Πολλές φορές ο ίδιος ο γονιός κινείται από ένα αίσθημα δικής του ανασφάλειας κι έλλειψης αυτοπεποίθησης σχετικά με το πόσο καλός είναι στο γονεϊκό ρόλο. Προκειμένου να αισθάνεται ότι τα κάνει όλα σωστά, καταφεύγει στην υπερβολή.

Αλλες φορές ο ίδιος ο γονιός αισθάνεται ότι στη δική του παιδική ηλικία δεν είχε αρκετή φροντίδα από τους γονείς του και προσπαθεί να δώσει στο παιδί του αυτό που έλειψε από τον ίδιο, χάνοντας όμως το μέτρο και πάλι καταφεύγοντας στην υπερβολή.

Αλλά και ο γονιός τον οποίο υπερπροστάτευαν οι γονείς του όταν ήταν παιδί έχει μάθει σε αυτό το στυλ ανατροφής και φροντίδας και δε γνωρίζει άλλον τρόπο για να ασκήσει τα γονεϊκά του καθήκοντα.

Και στις δύο αυτές περιπτώσεις ο γονιός κινείται από τα προσωπικά του βιώματα σε συνδυασμό με έλλειψη σωστής πληροφόρησης για την ανατροφή και φροντίδα του παιδιού.

 

 

Επιπτώσεις στο παιδί.

Κι ενώ η έγνοια και η φροντίδα μπορεί καταρχήν ν' ακούγονται ως θετικά στοιχεία, στην υπερβολική τους μορφή μπορεί ν' αποβούν αρνητικά για την ψυχική και σωματική εξέλιξη του παιδιού.

Όταν ο γονιός δεν αφήνει το παιδί του να παίξει στην παιδική χαρά από φόβο μήπως πέσει και χτυπήσει, του στερεί πολύ περισσότερα πράγματα απ' ότι θα του στερούσε ένα χτύπημα, μια μελανιά ή, στη χειρότερη περίπτωση, ένα σπασμένο χέρι ή πόδι: ο γονιός στερεί από το παιδί του την ευκαιρία να αναπτύξει φυσικές δεξιότητες (τρέξιμο, σκαρφάλωμα, πώς να κάνει κούνια) αλλά και πώς ν' αναπτύξει κοινωνικές δεξιότητες και να συναναστρέφεται με τους συνομήλικους, μια που στις μικρές ηλικίες συνδέονται και συχνά αναπτύσσονται παράλληλα. Έτσι, το παιδάκι που κάθεται παράμερα στην παιδική χαρά και βλέπει τα άλλα παιδιά να παίζουν χωρίς αυτό να συμμετέχει, μοιραία είναι αποκλεισμένο από αυτόν τον κοινωνικό κύκλο αφού του λείπει η ικανότητα και το ενδιαφέρον που συνδέει τα υπόλοιπα παιδιά. Αργότερα στη ζωή του, λόγω έλλειψης ικανοτήτων, αυτό το παιδί είναι πολύ πιθανό ν' αποφεύγει τις αθλητικές δραστηριότητες. Η μαμά που παρακολουθεί την κόρη της σε κάποιο άθλημα και βλέπει ότι έχει δυσκολία ή φοβάται ότι είναι επικίνδυνο κι επεμβαίνει στα καθήκοντα του γυμναστή για να του υποδείξει τη δουλειά του, όχι μόνο δε σέβεται τον επαγγελματία και την κατάρτισή του, αλλά κάνει κακό και στην κόρη της: της μαθαίνει ότι στα δύσκολα θα μπορεί πάντα να ξεγλιστρήσει και να ξεφύγει, αρκεί ο γονιός να έρθει να τη "σώσει" από τη δύσκολη κατάσταση. Πέρα όμως από την υπερπροστασία στον τομέα της φυσικής και σωματικής κατάστασης, οι γονείς μπορεί να είναι ιδιαίτερα προστατευτικοί και σχετικά με τον συναισθηματικό κόσμο του παιδιού. Ο γονιός που αλλάζει γυμναστήριο, σχολή χορού ή φροντιστήριο στο παιδί του επειδή δεν αρίστευσε ή δεν πήρε βραβείο, το κάνει για να μην πληγώσει τα αισθήματα του παιδιού του. Κι ενώ εκείνη την ώρα υπάρχει η πιθανότητα όντως να μην πληγώσει τα αισθήματά του (ούτε αυτό όμως είναι σίγουρο, γιατί τα παιδιά γνωρίζουν πολύ καλά τι συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις και νιώθουν άσχημα), στη συνέχεια είναι σίγουρο ότι θα υπάρξουν ευκαιρίες για να πληγωθεί το παιδί και ο γονιός δεν θα μπορεί να κάνει τίποτα.

 

 

Τι συμβαίνει με την υπερπροστασία λοιπόν; Ενώ βραχυπρόθεσμα μπορεί να είναι μια ασπίδα προστασίας για το παιδί, μακροπρόθεσμα του στερεί την ευκαιρία να μάθει να χειρίζεται δύσκολες καταστάσεις και αυτή η ανικανότητα θα το ακολουθεί σε όλη του τη ζωή. Για παράδειγμα, σε μια σχολική τάξη ένα παιδάκι κάλεσε όλους τους συμμαθητές του στο πάρτι γενεθλίων του εκτός από δύο παιδάκια. Πέρα από το ότι ο χειρισμός αυτής της μαμάς ήταν λανθασμένος, ας δούμε τι έκαναν οι μητέρες των παιδιών που δεν πήραν πρόσκληση. Οι ενέργειές τους ήταν διαμετρικά αντίθετες: η μία μαμά τηλεφώνησε στη μητέρα του παιδιού που έκανε το πάρτι και με παρακάλια και φωνές εξασφάλισε με το ζόρι πρόσκληση για το παιδί της (όμως το παιδί της είχε ήδη βιώσει την απόρριψη του να μην προσκληθεί στο πάρτι).Η άλλη μαμά επέλεξε διαφορετικό δρόμο: το συζήτησε με το παιδί της, του εξήγησε ότι η ζωή δεν είναι πάντα δίκαιη, ότι δεν ήταν δικό του το λάθος που δεν προσκλήθηκε, του μίλησε για την αγένεια και τους κανόνες κοινωνικής ευγένειας, το παρηγόρησε, και το βοήθησε να βρει να κάνει κάτι άλλο όμορφο την ώρα του πάρτι. Ο χειρισμός της δεύτερης μητέρας είναι ο σωστός: διδάσκει στο παιδί της ένα μάθημα ζωής και ταυτόχρονα, μέσα σε ένα πλαίσιο αγάπης και κατανόησης του δείχνει πώς να μάθει να στέκεται στα πόδια του και να χειρίζεται δύσκολες καταστάσεις.

 

 

Τι πρέπει να κάνουν οι γονείς;

Και βέβαια οι γονείς θα πρέπει να προστατεύουν και να φροντίζουν τα παιδιά τους. Όμως, αυτό θα πρέπει να γίνεται με μέτρο και με συναίσθηση του τι άλλο στερούν από το παιδί όταν δεν του επιτρέπουν διάφορα πράγματα ή όταν παρεμβαίνουν άκριτα. Όλα τα παιδιά χρειάζονται ευκαιρίες να εξερευνήσουν τον φυσικό και τον συναισθηματικό κόσμο γύρω τους, χωρίς τη συνεχή παρέμβαση των γονιών τους, προκειμένου να αποκτήσουν σιγουριά, αυτοπεποίθηση, υπευθυνότητα, χαρακτηριστικά που θα τους ακολουθούν μια ζωή.

 

 

http://www.specialeducation.gr/modules.php?op=modload&name=News&file=article&sid=226&mode=thread&order=0&thold=0

[DaF]

ωραίο θέμα κι ανεξάντλητο...

 

συμφωνώ από τη μία με την άποψη περί πανελληνιων και ..πορτοκαλάδας...από την άλλη όμως, το παιδί χρειάζεται να ξέρει ότι είσαι εκεί...

 

ωραίο επίσης αυτό που έβαλε το κικνάκι..πολύ χρήσιμο..

 

επίσης θέλω να σχολιάσω κι εγω κάτι που μου φάινεται πολύ άσχημο...

γιατί τις σχολικές τσάντες των παιδιών τις κουβαλάνε μονίμως οι μαμάδες;;Δεν θα τα πιάσει η μέση ούτε θα πάθει η ..σπονδυλική στήλη, παρόλο που τα έχουν φορτώσει τα καημένα με ένα σωρό βιβλία πια..και εν πάσει περιπτώσει, υπάρχουν τσάντες με ροδάκια (βέβαια αντε να τις μεταφέρεις στην Αθήνα...)

αλλά δεν είναι δουλειά των μαμάδων είναι η δουλειά των παιδιών στην τελική

 

και γιατί βλέπω τόοοοσο συχνα μεγάλα παιδιά που ήδη περπατάνε, να τα μεταφέρουν στο καροτσάκι;επειδή δεν υπάρχει χρόνος να περιμένουν οι γονείς το παιδί που περπατάει με πιο μικρά βήματα; ή για να μην...τους φύγει ίσως;;;

 

μπορεί οι λόγοι να είναι πρακτικοί, δεν ξέρω..αλλά μου φαίνεται τόσο άσχημο.. και μου βγάζει κάτι σαν "δεν μπορείς να τα καταφέρεις μόνο σου"...

[DALIA]

από την άλλη όμως' date=' το παιδί χρειάζεται να ξέρει ότι είσαι εκεί...

[/quote']

 

Μπορούμε να ήμαστε εκεί στο μυαλό τους και την ψυχη τους.Μπορούμε να τους δωσουμε από πολύ μικρά να καταλάβουν οτι ήμαστε εκεί χωρίς να τα πνιγουμε.Να νιώσουν μέσα τους οτι,οτι και να γινει οι γονείς τους θα ειναι εκει.

Αναφερθηκε καπου παραπανω για αγκαλιτσες,φιλακια κτλ. αυτο ειναι άλλο θεμα το κανω και γω πολυ και ας μην ειμαι απο τους υπερπροστατευτικους γονεις.

Εχω δει μάνα να μπουκωνει το υπερβαρο παιδι της, να ειναι κρυμμενη εξω απο τα καγκελα νηπιαωγειου , να μην πλησιαζει ΠΟΤΕ οικογενεις που εχουν παιδια ( να μην παρει το δικος της παιδι κανενα μικροβιο), να ψαχνει την κορη της εξωνυχιστικά οταν την περνει απο το σχολειο μη τυχον εχει κανενα σημαδι απο κανενα παιδι............να την διωχνουν συνεχεια οι παιδιατροι ( γιατι αραγε?).

Ε συγνωμι κιολας αυτο δεν ειναι υπερπροστασια αυτό ειναι βλακεία με καμμένη φλατζα στον εγκεφαλο.

 

kiknaki μπράβο κορίτσι μου, το κειμενο που εβαλες μας τα "ειπε ολα"

[Afroditi D]

εχτες στο mega είχε μια σχετική εκπομπή "το κουτι της Πανδώρας"

 

ούτε το κανάλι που έβλεπες δεν θυμάσαι κούκλα

....τηλεόραση του Αλφα διαπραγματεύτηκε χθες «Διάπλαση των Παίδων»...

 

... άστα να πάνε Sam ... και όλο λέω να ξεκινήσω να λύνω σταυρόλεξα ...

[Afroditi D]

Kiknaki μας πολύ ωραίο το άρθρο που μας παραθέτεις!

 

Παρόλα αυτά θεωρώ πως άλλο η υπερπροστασία & άλλο η αγάπη ...

η υπερπροστασία δεν είναι πάντα = με αγάπη ...

 

Στη σύγχρονη εποχή, όπου τα παιδιά είναι καθημερινά εκτεθειμένα σε πολλαπλούς κινδύνους και οι γονείς αισθάνονται ιδιαίτερα ανασφαλείς είμαι σίγουρη πως η περισσότερη αγάπη δεν θα τα βλάψει ...

[Afroditi D]

Δηλαδή πότε το φοράμε το ζακετάκι βρε παιδιά? Όταν κρυώνουμε εμείς, το φοράμε. Όταν τους το φοράμε, ενώ εμείς σκάμε από τη ζέστη, τότε υπάρχει πρόβλημα!

 

έλα ντε ; εύλογο το ερώτημα και εγω κατι παρόμοιο σκέφτηκα

[Maya]

Μιλάμε για υπερπροστατευτικούς γονείς, σαν να ξέρουμε όλοι τί σημαίνει αυτό. Εγώ δεν είμαι βέβαιη. Και φέρνω το δικό μου παράδειγμα. Εγώ μεγάλωσα πολύ ανεξάρτητα από την οικογένειά μου. Η μαμά μου δεν με είχε 'διαβάσει' ποτέ, με βοηθούσε μόνο όταν το ζητούσα, πράγμα που γινόταν σπάνια. Όταν έδινα πανελλαδικές, είδα τον εαυτό μου να την έχω ανάγκη. Την έβαζα να με 'ακούει' στην ιστορία, και φυσικά θα έπεφτα να πεθάνω αν οι γονείς μου δεν με περίμεναν απ' έξω στις εξετάσεις. 'Οταν ήταν τόσο σίγουροι για μένα που δεν σηκώθηκαν πρωί πρωί να πάνε να δούνε τους βαθμούς μου, στα αποτελέσματα, ενώ οι άλλοι γονείς στριμώχνονταν, εγώ αιστάνθηκα εγκατάλειψη (ολόκληρη γυναίκα). Θέλω να πω ότι πολλές φορές τα παιδιά ερμηνεύουν την άνεσή μας ως αδιαφορία, γι αυτό πρέπει να τα ακούμε όταν, ακόμα και χωρίς λόγια, μας ζητάνε να είμαστε εκεί.

[Sam]

kiknaki πολύ ωραίο άρθρο ευχαριστώ