Η αποδοχή της αποτυχίας ως μέσο διαπαιδαγώγησης

[Μαρια Στυλιανακη]

Η αποδοχή της αποτυχίας ως μέσο διαπαιδαγώγησης, είναι γενικά γνωστός παιδαγωγικός στόχος - που συνδέεται με την ικανότητα ενός παιδιού

να ανασκουμπώνεται

να επιμένει στην εύρεση άλλης λύσης

να είναι δημιουργικό μέσα από αυτή την συχνή αλλαγή πορείας προς άλλες κατευθύνσεις

να είναι ελαστικό στο τρόπο που σκέφτεται.

 

(δεν υπαρχει μια κατεύθυνση, δεν υπάρχει μία μόνο λύση, δεν υπάρχει μόνο ένα πιθανό αποτέλεσμα).

 

ένα βίντεο που είδα πρόσφατα ήταν αφορμή για να έχουμε ένα θέμα και εδώ για να συζητήσει όποιος θέλει το πώς χειρίζεται τις αποτυχίες του παιδιού του,

τι του μαθαίνει τις στιγμές εκείνες κλπ.

 

ας επικεντρωθούμε στο τι κάνει ο καθένας σπίτι..... γιατί στο σχολείο ή στον παιδικό, ήδη ξέρουμε οτι υπαρχουν λαθασμένες μεθόδοι.

 

αυτό που αναφέρω, αφορά ακόμα και τις ΠΙΟ μικρές ηλικίες,

δηλαδή από 1 + έτους όπου τα παιδιά προσπαθούν να κάνουν κάτι

 

και το πώς τα ενθαρρύνουμε εμποδίζουμε, επιβραβευουμε ή περιορίζουμε στις επιλογές τους, που επηρεάζει ΑΜΕΣΑ, και θα έλεγα σίγουρα για αρκετά χρόνια, το τρόπο που αντιδρούν σε αυτές τις αποτυχίες

όπως και το ΤΙ αντιλαμβάνονται ως ΑΠΟΤΥΧΙΑ.

που απογοητεύονται σε αυτές τους τις προσπάθειες.

 

κατά πόσο οι γονείς μπορούν να δούν όλες αυτές τις μικροπροσπάθειες ενός 1έτους παιδιού, 1,5 ετών, 2 ετών,

ως διαδικασίες μάθησης /διαπαιδαγώγησης

στις οποίες ήδη το παιδί σχηματίζει την εικόνα που έχει σχετικά με αυτές τις έννοιες,

 

πότε οι δράσεις του, προκαλούν άσχημα συναισθήματα

στους γονείς/περιβάλλον, χωρίς αυτές να εξισώνονται με δυνατότητες θετικές

 

πότε οι δράσεις τους ακόμα και εάν δεν πετυχαίνουν κάτι, ενθαρρύνονται (ενισχύεται η αποδοχή της φαινομενικής αποτυχίας)

 

παράδειγμα

το μωρό παει να παρει κατι να πιασει απο το τραπεζι να το πετάξει κάτω,

 

- το αφήνεις να το πιάσει, αλλά το ανταλάσσεις με κάτι άλλο/δινεις να παρει κατι αλλο να πεταξει, του κινείς την προσοχή προκαλώντας μια άλλη ευκαιρία για αποτυχία ?

Η αποτυχία (δεν μπορεσε να πεταξει αυτο που ηθελε) στα μάτια του μωρου ήταν ανωδυνη, αλλαζει πορεία σε κάτι άλλο, με θετική έκβαση (μπορεί να πετάξει κάτι άλλο με επίσης ωραίο αποτέλεσμα) .

 

- του το παίρνεις απο τα χέρια/ το μαλλωνεις, χωρίς να του δώσεις εναλλακτική, τελειώνεις την φάση εκεί? (η αποτυχία στα ματια του μωρού ειναι "επωδυνη" - κακά συναισθήματα στο κηδεμόνα, φωνές όχι χαρα, δεν μπόρεσε τελικά να βρεί κάτι άλλο να πετάξει, και του απαγορευεται να κανει και κάτι άλλο.

 

στη δευτερη περίπτωση βλέπουμε μια ανελαστική προσέγγιση που δείχνει ότι μέσα από μια προσπάθεια που ενδεχομενως δε μπορεί να γίνει αποδεκτή , δεν

μπορεί να προκύψει κάτι άλλο...

 

Επίσης να θυμίσω ότι η πρώτη περίπτωση αποτελεί θετική ενίσχυση, ενώ η δεύτερη αρνητική.

 

το πως μαθαίνουν τα παιδιά/ενήλικες/ ανθρώπινος εγκέφαλος, γνωρίζουμε ότι γίνεται καλύτερα με βαση έρευνες που έχουν γίνει, με την θετική ενίσχυση.

 

Ειδικά λοιπόν την στιγμή που θέλουμε να δώσουμε και ένα μάθημα στα παιδιά σε σχέση με την αποτυχία, είναι πολύ σημαντικό,

να χρησιμοποιήσουμε ΘΕΤΙΚΗ ενίσχυση,

δίνοντας εναλλακτικές δείχνοντας ότι και η αποτυχία οδηγεί κάπου αλλού.

 

ότι η αποτυχία δεν είναι μονόδρομος, αδιέξοδο, κόλαση δίχως τέλος.

 

Το βίντεο της δισεκατομυριούχου της εταιρείας spanx.

η νεότερη αυτοδημιούργητη δισεκατομυριούχος στην αμερική, 41 ετών.

Sara Blakely

[YOU TUBE]_kYJNagU-cM[/YOU TUBE]

 

https://www.youtube.com/watch?v=_kYJNagU-cM

μιλάει για το πώς ο πατέρας της σε κάθε της αποτυχία της έλεγε μια χαρά μπράβο , εξισώνοντας την αποτυχία, με την προσπάθεια.

 

ότι η πραγματική αποτυχία είναι να μην προσπαθείς.

ότι δεν είναι ποτέ κακή αποτυχία, το να μην πετυχαίνει μια σου προσπάθεια, αλλά ότι σε οδηγεί σε κάτι καινούριο, νέο, διαφορετικό.

 

νομίζω δεν υπάρχει μεγαλύτερο δώρο που μπορείς να κάνεις στο παιδί σου, από το να το κάνεις να αισθάνεται ότι δοκιμάζοντας, προχωρά, και ας αποτυγχάνει, και ας δεν είναι όλα επιτρεπτά όσα επιθυμεί να κάνει, υπάρχει πάντα κάτι άλλο, που μπορεί να κάνει και ίσως είναι και πολύ καλύτερο.

[vtgian]

Πολύ ωραίο θέμα όντως!

Η ενίσχυση της αυτοεκτίμησης και της συνεχους προσπάθειας ξεκινά από την πρώτη μέρα κιόλας. Η αντίδρασή μας στις προσπάθειες του μωρού βάζει τα θεμέλια για το πως θα αντιμετωπίσει αργότερα τα όποια εμποδια.

Πρόσφατα διάβαζα για το πόσο κακό κάνει η αλόγιστη χρήση του "πρόσεχε".

 

1.Πρόσεχε μη πέσεις!

2.Πρόσεχε θα σου πέσει το ποτήρι!

3.Πρόσεχε είναι ψηλό το σκαλοπάτι!

 

Προσταγές που τελικά θα φοβίσουν το παιδί και θα περιορίσουν την φυσική του περιέργεια για ανακάλυψη.

 

Αντίθετά, αν είμαστε δίπλα του και στις δυσκολίες του δώσουμε εναλλακτικές, το βοηθάμε να πιστέψει στις δυνάμεις του. Π.χ.

 

1. Περπάτα αργά, δε σε προλαβαίνω!

2. Αυτό το ποτήρι είναι πολύ βαρύ! Είσαι πολύ δυνατός που το σήκωσες! Θέλεις να με βοηθήσεις με αυτό το ελαφρύτερο;

3. Βάλε πολύ δυναμη στο πόδι σου, αυτό είναι πολύ ψηλό σκαλοπάτι. Αν θέλεις βοήθεια πιάσε το χέρι μου. Δεν πειράζει που δεν τα κατάφερες! Θέλεις να ξαναπροσπαθήσεις;