Εμμονες-φοβος θανατου. Χρειαζομαι βοηθεια

[nanakia]

Καλησπέρα σας,

 

1η μαιου γεννησα στις 23 εβδομαδες (και κατι μέρες) τα διδυμα κοριτσακια μου. Δυστυχως δεν τα καταφεραν. προσπάθησα να σταθώ δυνατη. να δω την κατασταση λογικα ομως μαλλον πλεον δεν τα καταφερνω και πολυ καλα. Μετα την γεννα μου προεκυψαν διαφορα αλλα προβληματα, ταχυπαλμιες ο αγαπημενος μου συζυγος λογω αγχους, ο θανατος της πεθερας μου (ηταν μεγαλη. ομως ηταν υπεροχος ανθρωπος. θα την ευγνομονω για παντα που εκανε αυτον τον υπεροχο γιο). Το μικροβιο που προκαλεσε τον τοκετο δεν εφυγε ετσι απο 17 μαιου εως και μια βδομαδα πριν πηραμε αρκετες αντιβιωσεις. Ο συζυγος πριν καποιες μερες παρουσιασε μια στρογγυλη πληγη στην γλωσσα. Πηγαμε σε στοματολογο η οποια μας ειπε πως είναι ή συφιλη :evil: (καθως ειχαμε επαφες με κλινικες και νοσοκομεια) ή ενα απλο δαγκωμα!απευθειας καναμε την εξεταση για την συφιλη η οποια φυσικα βγηκε αρνητικη. ομως η πληγη εκει..δεν φευγει..μου εχει γινει εμμονη ιδεα πως ειναι καρκινος και θα χασω τον αντρα μου που λατρευω..εχω φρικαρει ολοκληρωτικα. καθε μερα, ολη μερα ειμαι στο ιντερνετ και ψαχνω για τα σημαδια της γλωσσα που προμηνυουν καρκινο. εχω ηδη κλεισει ραντεβου περα απο την στοματολογο σε 2 ωρλ. το πιο πιθανο ειναι πως τελικα τιποτα δεν θα ειναι..μονο που εγω εχω φρικαρει. δεν ξερω πως να χειριστω τον ιδιο μου τον εαυτο. σκεφτομαι καθημερινα τι αλλο κακο θα συμβει μετα απο ολα αυτα!χρειαζομαι ψυχιατρο;;τι σστο καλο;;φταινε οι ορμονες τις γεννας;;σας παρακαλω βοηθηστε με λιγακι

[Sweet_troufaki]

Καλησπέρα νανάκια.

Έχω διαβάσει την ιστορία σου και πραγματικά λυπάμαι πολύ. Όντας ένας άνθρωπος που κάνει ψυχοθεραπεία εδώ και 5 χρόνια, έχω να σου πω ότι το να ζητήσεις βοήθεια τώρα που την χρειάζεσαι περισσότερο, δεν σε καθιστά ούτε τρελή, ούτε αδύναμη. Η απώλεια που βιώνετε κι εσύ και ο σύζυγός σου είναι τεράστια. Είναι φυσικό και επόμενο και δυσάρεστες σκέψεις να κάνεις και ψυχοσωματικά να εμφανίζονται.

Νομίζω ότι ένας ειδικός θα σε βοηθούσε να αντιμετώπισεις τον αβάσταχτοπόνο σου. Αν σε δυσκολευει η λέξη ψυχίατρος, θα μπορούσες να τηλεφωνήσεις σε κάποιο κέντρο όπως η Φαιναρετη (http://www.fainareti.gr/) οι οποίοι ως ειδικοί θα μπορέσουν να σε κατευθύνουν καλύτερα.

Πάντως να μη νιώθεις άσχημα. Με τέτοιο στραπάτσο που παίρνατε, όλα είναι αναμενόμενα.

Η σκέψη μου είναι κοντά σου κοριτσάκι μου

[nanakia]

Καλησπέρα νανάκια.

Έχω διαβάσει την ιστορία σου και πραγματικά λυπάμαι πολύ. Όντας ένας άνθρωπος που κάνει ψυχοθεραπεία εδώ και 5 χρόνια, έχω να σου πω ότι το να ζητήσεις βοήθεια τώρα που την χρειάζεσαι περισσότερο, δεν σε καθιστά ούτε τρελή, ούτε αδύναμη. Η απώλεια που βιώνετε κι εσύ και ο σύζυγός σου είναι τεράστια. Είναι φυσικό και επόμενο και δυσάρεστες σκέψεις να κάνεις και ψυχοσωματικά να εμφανίζονται.

Νομίζω ότι ένας ειδικός θα σε βοηθούσε να αντιμετώπισεις τον αβάσταχτοπόνο σου. Αν σε δυσκολευει η λέξη ψυχίατρος, θα μπορούσες να τηλεφωνήσεις σε κάποιο κέντρο όπως η Φαιναρετη (http://www.fainareti.gr/) οι οποίοι ως ειδικοί θα μπορέσουν να σε κατευθύνουν καλύτερα.

Πάντως να μη νιώθεις άσχημα. Με τέτοιο στραπάτσο που παίρνατε, όλα είναι αναμενόμενα.

Η σκέψη μου είναι κοντά σου κοριτσάκι μου

 

 

Sweet_troufaki σ'ευχαριστω παρα παρα πολυ που μου απαντησες. εχω κανει και γω 3 χρονια ψυχοθεραπεια στο παρελθον μου ειναι τοσο δυσκολο ομως αυτη τη στιγμη να ξαναξεκινησω απο την αρχη. Νιωθω τοσο μα τοσο πελαγωμενη. Ο αντρας μου προσπαθει να το παιξει πιο χαλαρος και ηρεμος αλλα το ξερω οτι η ψυχουλα του ειναι κομματια. Καθε μερα μου λεει πως εμεινε ορφανος απο μαμα και ας ειναι 47χρονων. θα επικοινωνησω με την Φαιναρετη αλλα πραγματικα δεν ξερω αν καποιος θα καταφερει να με βοηθησει αυτη τη στιγμη.. Φοβαμαι τοσο μα τοσο πολυ για την καθε μερα που ερχεται. δεν θελω να ανοιξω τα ματια μου το πρωι για να μην μας βρει αλλο κακο.

[Salomia]

Καλησπέρα σας,

 

1η μαιου γεννησα στις 23 εβδομαδες (και κατι μέρες) τα διδυμα κοριτσακια μου. Δυστυχως δεν τα καταφεραν. προσπάθησα να σταθώ δυνατη. να δω την κατασταση λογικα ομως μαλλον πλεον δεν τα καταφερνω και πολυ καλα. Μετα την γεννα μου προεκυψαν διαφορα αλλα προβληματα, ταχυπαλμιες ο αγαπημενος μου συζυγος λογω αγχους, ο θανατος της πεθερας μου (ηταν μεγαλη. ομως ηταν υπεροχος ανθρωπος. θα την ευγνομονω για παντα που εκανε αυτον τον υπεροχο γιο). Το μικροβιο που προκαλεσε τον τοκετο δεν εφυγε ετσι απο 17 μαιου εως και μια βδομαδα πριν πηραμε αρκετες αντιβιωσεις. Ο συζυγος πριν καποιες μερες παρουσιασε μια στρογγυλη πληγη στην γλωσσα. Πηγαμε σε στοματολογο η οποια μας ειπε πως είναι ή συφιλη :evil: (καθως ειχαμε επαφες με κλινικες και νοσοκομεια) ή ενα απλο δαγκωμα!απευθειας καναμε την εξεταση για την συφιλη η οποια φυσικα βγηκε αρνητικη. ομως η πληγη εκει..δεν φευγει..μου εχει γινει εμμονη ιδεα πως ειναι καρκινος και θα χασω τον αντρα μου που λατρευω..εχω φρικαρει ολοκληρωτικα. καθε μερα, ολη μερα ειμαι στο ιντερνετ και ψαχνω για τα σημαδια της γλωσσα που προμηνυουν καρκινο. εχω ηδη κλεισει ραντεβου περα απο την στοματολογο σε 2 ωρλ. το πιο πιθανο ειναι πως τελικα τιποτα δεν θα ειναι..μονο που εγω εχω φρικαρει. δεν ξερω πως να χειριστω τον ιδιο μου τον εαυτο. σκεφτομαι καθημερινα τι αλλο κακο θα συμβει μετα απο ολα αυτα!χρειαζομαι ψυχιατρο;;τι σστο καλο;;φταινε οι ορμονες τις γεννας;;σας παρακαλω βοηθηστε με λιγακι

 

Όλα αυτά που νιώθεις είναι φυσιολογικά. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από αυτό. Πάρε μια βαθιά ανάσα και δέξου ότι είσαι ένας φυσιολογικός άνθρωπος. Το πένθος πρέπει να το ζήσεις. Των χαμένων εμβρύων και της πεθεράς σου. Και τα δύο είναι πολύ πρόσφατα εξάλλου. Το περίεργο θα ήταν να συνεχιζες την καθημερινότητά σου σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Είμαι της άποψης ότι ένας ειδικός θα σε βοηθούσε να περάσεις αυτό που περνάς ίσως λίγο πιο ανώδυνα... Αυτό όμως θα το κρίνεις εσύ και μόνο εσύ! Από αυτά που διαβάζω καταλαβαίνω ότι σε έχει πιάσει φοβία θανάτου και εμμονή. Αν συνεχιστεί τότε σίγουρα θα χρειαστεί βοήθεια ειδικού. Ακόμα και κάποιο αντικαταθλιπτικό να σου χορηγήσει δεν το βρίσκω κακό. Προσπάθησε όσο μπορείς να μη διαβάζεις ότι υπάρχει στο ίντερνετ γιατί πολλές φορές δεν είναι αξιόπιστο. Για το πρόβλημα του συζύγου καλά έκανες και έκλεισες ραντεβού για μια δεύτερη γνώμη αν και πιστεύω ότι τελικά δε θα είναι κάτι σοβαρό. Εδώ μέσα σίγουρα θα ακούσεις πολλές γνώμες και συμβουλές αλλά εσύ είσαι αυτή που τελικά θα βοηθήσεις τον εαυτό σου. Εύχομαι γρήγορα να ξεπεραστούν όλα και θα δεις ότι θα βγεις δυνατότερη από ποτέ....

[Sweet_troufaki]

Δεν ξέρω τι λόγια παρηγοριάς να σου γράψω, γιατί μπροστά σε αυτό που περνάς ότι κι αν πω μου φαίνεται ανούσιο. Ο άντρας σου μέσα σε λίγο διάστημα έζησε 2 πολύ μεγάλες απώλειες. Γιατί παρόλο που η μαμά του ήταν μεγάλη, η απώλεια της μάνας είναι πάντα ζόρικη. Αν και κατά βάθος πιστεύω ότι όταν σου λέει για την μαμά του, μπορεί και ασυνείδητα να μιλάει για τα μωράκια σας, αλλά να του είναι πιο εύκολο να το εκφράσει έτσι,. Ίσως να νιώθει ότι έτσι δεν σε στεναχωρεί τόσο πολύ. Κι έπεσε τώρα ο κλήρος σε σένα να τον στηρίξεις που δεν μπορείς να στηρίξεις ούτε τον εαυτό σου. Όσο δύσκολο και αν σου φαντάζει, προσπάθησε να ζητήσεις βοήθεια από κάπου, γιατί πρέπει να στηρίξεις και τον αντρουλη σου. Και επειδή συνήθως για τους άντρες είναι πιο δύσκολο να ζητήσουν βοήθεια, καντο εσύ και για τους δύο σας.

[annoulen]

Ναι, να ζητήσεις βοήθεια από ειδικό (ψυχολόγο όμως, όχι ψυχίατρο). Όχι για την απώλεια της πεθεράς σου, αλλά για την απώλεια των μωρών σου. Πίστεψέ με, πολύς κόσμος πλέον απευθύνεται σε ειδικούς ακόμα κ για θέματα μικρής σημασίας, πόσο μάλλον εσύ.

 

Το καλό είναι ότι, απ' ότι καταλαβαίνω, είστε ΕΝΑ με τον σύζυγο - μπράβο σας ! πολύ σημαντικό για εσένα (κ για εκείνον).

[livinath]

Λυπάμαι πολύ για τις απώλειες σας.

 

Ξέρω πως δεν υπάρχουν λόγια παρηγοριάς, έχω βρεθεί στη θέση σου, έχασα κι εγώ το αγοράκι μου στις 18 1/2 εβδομάδες κύησης το 2011. Κι έπαθα ακριβώς αυτό που περιγράφεις. Ενώ ξεκίνησα με μια απάθεια, μια αδιαφορία προς όλους γύρω μου έγινα σταδιακά υπερπροστατευτική με την κόρη μου και τον άντρα μου, φοβόμουν πολύ μην τους χάσω. Μόλις συνειδητοποίησα ότι γίνομαι όλο και χειρότερα ζήτησα βοήθεια. Ήταν ξεκάθαρο ότι το σοκ ήταν πολύ μεγάλο για να το παλέψουμε μόνοι μας. Με τον χρόνο και πολλές επισκέψεις σε ψυχολόγο αρχίσαμε να βρίσκουμε ξανά την ισορροπία μας. Την βρήκαμε όμως. Ήρθαν κι άλλες απώλειες στη ζωή μας. Εξίσου οδυνηρές. Μάθαμε να ζούμε μ'αυτές.

 

Σου εύχομαι να βρεις τη δύναμη να ζητήσεις βοήθεια γρήγορα. Επειδή ποτέ μου δεν είχα ζητήσει την βοήθεια κανενός, άργησα πολύ να το κάνω, δυσκολεύτηκα. Όμως είναι λυτρωτικό να μπορείς να αφήσεις κάποιον να σε βοηθήσει πραγματικά. Το πένθος θα το βιώσετε. Έτσι γίνεται. Όμως δεν πρέπει να βυθιστείτε σ'αυτό. Ούτε να αφήσετε εγκατασταθούν στη ζωή σας φόβοι που είναι φυσικό να δημιουργούνται στις περιόδους πένθους.

 

 

Εύχομαι να φτιάξετε σύντομα μια όμορφη οικογένεια.

[Deena]

@nanakia

 

Το 2004 (σε ηλικία 22 ετών) έχασα την γιαγιά μου (μαμά της μαμάς μου), σε μεγάλη ηλικία μετά από μεγάλη μάχη με τον καρκίνο, την οποία έζησα από πολύ κοντά. Θα μου πεις τί σου λέω τώρα, πώς μπορεί να συγκριθεί αυτή η απώλεια με τον πόνο της απώλειας 2 μωρών!!! Σίγουρα δεν μπορεί όμως για 1-2 χρόνια ζούσα υπό έναν απίστευτο φόβο ασθένειας και θανάτου, νόμιζα ότι θα αρρωστήσω και θα πεθάνω νέα, ότι δεν θα προλάβω να κάνω παιδιά, να δουλέψω, να χαρώ την ζωή κλπ. Το ξεπέρασα σταδιακά χωρίς να απευθυνθώ σε ειδικό και αυτό που με βοήθησε είναι ότι ήρθαν έτσι τα πράγματα που η ζωή μου πήρε την πάνω βόλτα από εκείνη την ηλικία και μετά, δηλαδή έκανα μεταπτυχιακό, βρήκα καλή δουλειά, είχα μια πολύ καλή σχέση με τον μετέπειτα σύζυγό μου, έβγαζα αρκετά χρήματα και πήγαινα εκδρομές, αργότερα παντρεύτηκα κι έκανα παιδιά κλπ. Ακόμα και μετά από τόσα χρόνια, όταν περιμένω περίοδο που οι ορμόνες τρελλαίνονται (φαντάσου τί γίνεται στην δική σου περίπτωση!!!) οι μαύρες σκέψεις επιστρέφουν. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τον χειμώνα του 2010 είχα πάει εξωτερικό για σκί με τον άντρα μου και μια μεγάλη παρέα από φίλους και έτσι όπως καθόμασταν για καφέ σε ένα πανέμορφο μέρος πάνω στο βουνό, εγώ ξαφνικά άρχισα να σκέφτομαι "Είναι η τελευταία φορά που έρχομαι για σκι, του χρόνου δεν θα ζω":shock: Την επόμενη ημέρα αδιαθέτησα....

 

Αυτό που θέλω να πω με όλα αυτά ότι ακόμα και μια μιρκότερη απώλεια από την δική σου, μπορεί να κάνει άνω κάτω την ψυχολογία του οποιουδήποτε ανθρώπου και να ξυπνήσει τον φόβο του θανάτου, ο οποίος υπάρχει στον καθένα μας. Σημειωτέον ότι παρόμοιο θέμα δημιουργήθηκε και στην μητέρα μου μετά τον θάνατο της γιαγιάς και το παλεύει ακόμα, ποτέ δεν κατάφερε να ξεπεράσει τελείως τους φόβους της ότι θα αρρωστήσει και θα πεθάνει...και αυτή όμως είναι καλύτερα μετά την γέννηση των παιδιών μου :D:D

 

Μην διστάζεις να ζητήσεις βοήθεια από κάποιον ειδικό και αξιοποίησε το γεγονός της πολύ καλής σχέσης που έχεις με τον άντρα σου, μιλήστε, κλάψτε μαζί αν έτσι αισθάνεστε, όπως είπαν και άλλες κοπέλες αφήστε τους εαυτούς σας να ζήσετε το πένθος και όταν νιώσετε πάλι έτοιμοι αρπάξτε την ζωή από τα μαλλιά.

 

Εύχομαι κουράγιο και ό,τι καλύτερο!!!

[Rea_1971]

Δες τα αυτοάνοσα κούκλα. Ψωρίαση, έρπης ή μήκυτες cantita

[Fleur15]

Σου γράφω καθώς είμαι η ίδια νοσοφοβική και έχω πάρει αγωγη γιαυτό καθώς και έχω κανει και ψυχοθεραπεια. Εγινα ετσι απο διαφορες απωλειες που συνεβησαν στη ζωη μου και μου βγηκαν σε ψυχοσωματικα. χωρις να ειμαι γιατρος πιστευω οτι το πιθανοτερο ειναι να επεσε η αμυνα οργανισμου του συζυγου σου και να βγηκε αυτό σαν αντιδραση. Πηγαινε σε ΩΡΛ να αποκλεισετε οτιδηποτε αλλο, ΜΗΝ ενημερωνεσαι απο το γκουγκλ εγω κοντεψα να τρελλαθω και αν καπνιζει η πινει αλκοολ ας τα κοψει τελειως για λιγο. (όπως ισως θα σας πει και ο γιατρος) περιμενουμε νεα

[nanakia]

Σου γράφω καθώς είμαι η ίδια νοσοφοβική και έχω πάρει αγωγη γιαυτό καθώς και έχω κανει και ψυχοθεραπεια. Εγινα ετσι απο διαφορες απωλειες που συνεβησαν στη ζωη μου και μου βγηκαν σε ψυχοσωματικα. χωρις να ειμαι γιατρος πιστευω οτι το πιθανοτερο ειναι να επεσε η αμυνα οργανισμου του συζυγου σου και να βγηκε αυτό σαν αντιδραση. Πηγαινε σε ΩΡΛ να αποκλεισετε οτιδηποτε αλλο, ΜΗΝ ενημερωνεσαι απο το γκουγκλ εγω κοντεψα να τρελλαθω και αν καπνιζει η πινει αλκοολ ας τα κοψει τελειως για λιγο. (όπως ισως θα σας πει και ο γιατρος) περιμενουμε νεα

 

Κοριτσια καλησπερα σας. Χαλια συγνωμη που δεν απαντησα πιο πριν αλλα ειμαι στα χαμενα. Την περασμενη Τριτη πηγαμε ξανα στην στοματολογο μας ειπε οτι σε πολυ συντομο διαστημα (παρασκευη με Τριτη) το ειδε να επουλωνετε αισθητα. Το ιδιο λεει και ο συζυγος μου πως βλεπει. Σημερα ομως μας πηρε ενας φιλος οδοντιατρος και μας ειπε οτι αυτο δεν θα φυγει παρα μονο με επεμβαση(το ειδε μια και μοναδικη φορα στην αρχη). Ο συζυγος μου για το σημαδι στην γλωσσα σχεδον αδιαφορει. Ομως ειναι πολυ πολυ στεναχωρημενος γενικοτερα. Εγω ακομα στην φρικη μου. Φοβαμαι μην μου παθει κατι. Αλλα οταν ηρεμω και σκεφτομαι νορμαλ λεω πως μετα απο τοσες εξετασεις που εκανε απο 1η μαιου κ επειτα κατι θα καταλαβαιναμε απο πριν.. Κοριτσια ευχομαι να εχουμε αισιο τελος. Προσευχομαι καθε λεπτο. Ακομα δεν εχω παρει αποφαση να παω σε ειδικο οπως καταλαβαινετε.

[nanakia]

Καλημέρα και καλή εβδομάδα.

 

Σημερα ο συζυγος μετα από πολλύ πρήξιμο δικό μου το σαββατοκύριακο πήγε και έβγαλε σε γναθοχειρούργο το έλκος στη γλώσσα του. Περιμένουμε σε λίγες μέρες αποτελέσματα. Σας παρακαλώ ευχηθείτε μας όλα να πάνε καλά. Εχουμε κουραστεί αρκετά μετά από τοσες ταλαιπωρίες που ηρθαν μαζί...

[Salomia]

Καλημέρα και καλή εβδομάδα.

 

Σημερα ο συζυγος μετα από πολλύ πρήξιμο δικό μου το σαββατοκύριακο πήγε και έβγαλε σε γναθοχειρούργο το έλκος στη γλώσσα του. Περιμένουμε σε λίγες μέρες αποτελέσματα. Σας παρακαλώ ευχηθείτε μας όλα να πάνε καλά. Εχουμε κουραστεί αρκετά μετά από τοσες ταλαιπωρίες που ηρθαν μαζί...

 

Σου εύχομαι τα καλύτερα! Όμως το θέμα σου δεν ήταν αυτό καθαυτό το πρόβλημα του συζύγου... Προβλήματα υγείας ίσως να ξανά προκύψουν στο μέλλον - κάτι που απεύχομαι φυσικά. Το θέμα είναι εσύ πώς θα τα αντιμετωπίζεις...

[Μαρια Στυλιανακη]

Γειά σου εύχομαι περαστικά.

διαβασα τα προηγούμενα ποστ .

σε καταλαβαίνω πολυ καλά για πολλους λογους.

 

ευτυχως καταφερετε να τελειώσει τουλάχιστον το θέμα αυτό και να μην συνεχισει να υπαρχει..

 

θα σου πω ένα που με βοηθήσε εμένα σε αντιστοιχο προβλημα.

εάν η θεραπεία που είχες κάνει ήταν καλή και είχε βοηθήσει σίγουρα θα θυμάσαι τα εργαλεία (τεχνικές δηλαδή) που χρησιμοποίησε ο / η ειδικός που είχες επισκεφθεί.

 

Εάν πέτυχαν μία φορά θα πετύχουν και δεύτερη και τρίτη. θυμήσου τι κάνατε στις συνεδρίες και κάνε αυτές τις τεχνικές μόνη σου. Εάν θυμασαι δηλαδή να σε είχαν βοηθήσει.

Δες εωσ οτου πας σε ειδικό εάν το επιλέξεις, εάν σε βοηθάνε αυτές οι τεχνικές.

 

Δεν χρειάζεται πάντα να κάνεις νέα μακρόχρονη αρχή με θεραπευτή αλλά ίσως απλώς βρες κάποιον που θα σου δώσει τεχνικές νέες ή άλλες που θα σου μείνουν για να σε βοηθούν όποτε σου ενεργοποιείται πχ ακόμα και ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ απωλειας, ενεργοποιεί το μηχανισμό αυτό.

 

Η ουσία είναι ότι η απώλεια, σε βαραίνει, σε δυσκολεύει, και θέλει δουλειά. Θέλει να στίψεις το κλάμα... σαν λεμονόκουπα.... Αλλιώς δεν μπορείς να την αφήσεις πίσω σου, χωρίς βάρος.

 

Εσένα η απώλειά σας είναι πρόσφατη, δεν είναι ακόμα τόσο παρελθόν - εάν ήταν πιο μακριά θα σου έγραφα αυτά:

 

Για αργότερα, το κλειδί για μένα είναι να ξεχωρίζεις τι είναι αυτό που προέρχεται από το παρελθόν,

και τι από το παρόν.

Νομίζω οι ασκήσεις σε αυτό βοηθάνε. Στο να μπορέσεις να βάλεις πίσω αυτά που είναι πίσω, μέσω της αποδοχής, και να χειριστείς το τώρα με μόνο τα τωρινά μπαγκάζια, όχι τα προπερσινοπερσινά.

 

Ο κινδυνος μιας τωρινής απώλειας (πχ το ελκος του συζυγου) μπορεί να σε καταβάλλει,

επειδή πυροδοτείται πιθανώς πολύ γρήγορα ο φόβος επειδή πάει και κολλάει στη πρόσφατη απώλεια. .

 

Πολύ δύσκολο νομίζω είναι το θέμα του ζευγαριού δηλαδή όταν η απώλεια παει σε δυο ατομα που την αντιμετωπιζουν εντελώς διαφορετικά, γιατί αυτό μπορεί να σε απομακρύνει.

Κάθε παλλίνδρομη κιόλας πόσο μάλλον αυτό που ζήσατε εσείς, είναι μια απώλεια κ θελει ιδιαίτερη αντιμετώπιση/σεβασμό.

θέλει πολύ δυναμη ως ζευγάρι για να ξεπεραστεί κάτι τετοιο.

 

Εάν θυμάσαι τις τεχνικές κ σε είχαν βοηθήσει τότε γιατί να μην τις κάνετε στο σπίτι μαζί, ή απλώς να συζητήσεις για αυτές? Καμιά φορά και μόνο η συζήτηση κάπου κάπου (εάν από τον άλλο υπάρχει άρνηση για τέτοια) του στύλ,

"σημερα εγραψα/ζωγράφισα/φαντάστηκα αυτό θέλεις να το δεις - θα με βοηθήσει πολύ ? " ίσως βοηθησει στο να εκφραστούν συναισθήματα κ απο τις δυο πλευρές.

 

Τέλος αρκετές φορές μπορεί ο ένας να κάνει περισσότερη δουλειά με τον εαυτό του και αυτό να παίρνει σβάρνα προς το καλό και τον άλλο. Δηλαδή το ότι ο ένας δεν θέλει να πάει σε ψυχολόγο δεν είναι απαραίτητα μονόδρομος.

Ακόμα και ούτε εσύ να μην πας και απλως αν θυμασαι ασκησειες/τεχνικες και τις κανεις, μπορεί αρχικα να βοηθηθείτε / να μπει η κλωστή στη βελόνα που λένε.

 

φιλιά και κουράγιο!

[nanakia]

Μαρία Καλημέρα.

 

το μυαλό μου αυτη την στιγμή δεν είναι καθολου καθαρό για να μπορέσω να επαναλάβω τεχνικές και λογια που βοηθησαν στην τότε ψυχοθεραπεία.

 

Νιωθω εγκλωβισμένη. Καθημερινά δεν θέλω να ανοίξω τα μάτια μου να αντικρύσω την νέα μέρα που ξεκινά επειδή φοβάμαι για το τί θα μου φέρει. Το χειρότερο όλων είναι πως δεν εχω καμια θέληση να αντιμετωπίσω όλο αυτό το συναίσθημα φόβου που με έχει κυριευσει.

 

Νιωθω οτι μια μάζα κακών γεγονώτων που δεν έχουν τελειωμό με καταδιώκουν και δεν σταματάνε πουθενά.

Εχεις δίκιο οτι πυροδοτείται όλο αυτό από απώλειες που δεν έχουν ξεπεραστεί...Δεν προλάβαμε κιολας..

[nanakia]

Σου εύχομαι τα καλύτερα! Όμως το θέμα σου δεν ήταν αυτό καθαυτό το πρόβλημα του συζύγου... Προβλήματα υγείας ίσως να ξανά προκύψουν στο μέλλον - κάτι που απεύχομαι φυσικά. Το θέμα είναι εσύ πώς θα τα αντιμετωπίζεις...

 

Το θέμα είμαι εγω και μονο εγω. Εχω αρνηση για την αντιμετώπιση της κατάστασης. Δεν ξερω καν πως να πιεσω τον εαυτο μου για να ξεκινησω. Συνεχως βρισκω δικαιολογίες.

[Μαρια Στυλιανακη]

και μόνο το γεγονός ότι ξέρεις ότι βρίσκεσαι σε άρνηση, είναι ήδη το πρώτο βήμα!!!... είσαι ήδη στο σωστό μονοπάτι... ! keep on walking... δε μπορώ να σου πώ κάτι άλλο. εφόσον τα έχεις φρέσκα και λες ειμαι σε άρνηση δε μπορώ, είναι και αυτό κάτι.

το αποδέχεσαι πρώτα αυτό ως κατάσταση... ως διάλλειμα.

αναρωτιέσαι τι θα κάνεις σε αυτό το διάλλειμα, πχ. "δεν έχω όρεξη να κάνω τίποτα" είναι ήδη ένα statement που το ξέρεις και το βλεπεις και μετά από κάτι τέτοιο, είναι κάτι που υπάρχει ως επιλογή.

μπορείς απλά να μην κάνεις τίποτα και να το δείς ως κατάσταση μεταβατική την οποία χρειάζεσαι.

 

εχουμε και καποιες φορές μια ενοχή σε αυτό, σαν να μην επιτρέπεται. . εμ, επιτρέπεται απλώς να μην κάνεις τίποτα να είσαι σε άρνηση και να πεις εγω θέλω να κάνω το αντίθετο μαλιστα ή κάτι άλλο που δεν θα έκανα σε κανονική κατάσταση. κάτι εκτός χαρακτήρα, εννοώντας άλλο χόμπι, άλλη επιλογή ψυχαγωγίας,

διακοπή των συνηθισμένων, μιας και η ζωή σου όντως διακόπηκε από κάτι εντελώς όχι συνηθισμένο.

γιατί λοιπόν να είσαι πιεσμένη να συνεχίσεις την ζωή σου όπως πριν.

 

κάνε λοιπόν κάτι (προφανώς όχι κάτι που δεν κάνει καλό στο σώμα σου), που να είναι αλλιώς.

 

εξέφρασε την άρνηση, πχ με το να πεις εγω αυτη τη εβδομάδα θα λέω όχι σε όλα επειδή έτσι. επειδή έτσι είμαι τώρα. . νομίζω δικαιούσαι να το κάνεις

 

βρες ίσως κάτι συμβολικό? ...... πχ κάποιο βραχιόλι, άλλα ρουχα, που θα είναι το σημάδι σου προς τα έξω ότι βρίσκεσαι σε φάση τέτοια.

άλλοι θα το έλεγαν πένθος. βασικά, αυτό περνάς, η απώλεια,...είναι πένθος,

και λένε ότι το πενθος έχει στην αρχή του κιόλας θυμό.

και η άρνηση, .... είναι ένας τύπος θυμού...

[nanakia]

Καλημέρα σας.

 

Χαθηκα για λίγες μέρες. Πήραμε αυτη την βδομάδα τα αποτελέσματα από την βιοψία του συζυγου. Ολα καλα ευτυχως!Ηταν ένα έλκος που λογω κακής αγωγής από την στοματολόγο είχε κλεισει από πάνω αλλά από μέσα παρέμενε ανοιχτό με μύκητες. Μεχρι στιγμής δείχνει να αναρρωνει καλα. Προσπαθώ να χαμογελάσω και να αφησω ολα τα προβλήματα πίσω. Ισως και να το καταφέρω