Όταν η Μανούλα δεν έχει δίκιο

[ΑΝΝΑ24]

Πριν λίγες μέρες έπεσε στα χέρια μου το παρακάτω άρθρο:

 

ΟΛΑ ΤΑ ΛΑΘΗ ΤΩΝ ΜΑΜΑΔΩΝ ΣΕ 10 ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

 

"Δυο είναι οι λέξεις κλειδιά που ανοίγουν τον ασκό του Αιόλου: προσωπική θεώρηση των πραγμάτων και προβολή αποθημένων στο παιδί μας. Αυτές είναι οι κυριότερες αφετηρίες που μπορούν να κάνουν την ανατροφή ενός παιδιού τοξική. Άλλες φορές από υπέρμετρη αγάπη, άλλες από άγνοια και άλλες από δικά τους βιώματα οδηγούν τα παιδιά σε αδιέξοδα και αγκυλωμένο μεγάλωμα. Η Ρωσίδα φωτογράφος Anna Padchenko μέσα σε μερικές εικόνες έκλεισε όλα τα θανάσιμα λάθη που κάνουν οι μαμάδες όλου του κόσμου."

 

http://tvxs.gr/news/paideia/ola-ta-lathi-ton-mamadon-se-10-fotografies

 

Θεωρώ ότι είναι τροφή για σκέψη για όλους μας.

Κλασικά, επαναλαμβανόμενα, τυπικά λάθη που εύκολα αναγνωρίζουμε σε μια εικόνα, στην απέναντι οικογένεια, στον τρόπο που μεγάλωσε η πεθερά μας τον άντρα μας, στη μαμά της παιδικής μας φίλης.

Πόσο εύκολο είναι να τα αναγνωρίσουμε στον εαυτό μας?

Τι μπορεί να πάει λάθος στη σχέση μας με το παιδί μας, στη νοοτροπία που αναπτύσσουμε ενώ γινόμαστε όλο και πιο "έμπειρες" μαμάδες, στην βεβαιότητα για το ορθό των πράξεων και των λόγων μας από την οποία πεισματικά γατζωνόμαστε?

 

Πόσα λάθη μπορούμε ακούσια να κάνουμε?

 

Ξεδιάλεξα 2-3, όλα όμως είναι σοβαρά και συχνά.

 

όταν αποφασίζουμε ότι ο κόσμος είναι κακός και η μόνη ασφαλής φωλιά είναι η αγκαλιά της μανούλας.

(Τότε, δαιμονοποιούμε τον παιδικό σταθμό, τους κακούς γιατρούς, τους άσχετους δασκάλους, τους επικίνδυνους συμμαθητές, τις παρεμβατικές γιαγιάδες, τον παραπλανημένο σύζυγο, τον ανώνυμο γείτονα.

Όλους όσους θέλουν να παρέμβουν στο έργο μας, στο αριστούργημά μας, που μόνο εμείς ξέρουμε πως ακριβώς θέλουμε και πρέπει να χρωματίσουμε).

 

Καταλαβαίνουμε άραγε σε τι δεινή θέση φέρνουμε το παιδί μας?

 

 

όταν προσπαθούμε να ελέγξουμε κάθε κίνηση, κάθε συμπεριφορά και εμπειρία του παιδιού μας.

 

 

όταν του κόβουμε τα φτερά, ώστα να βεβαιωθούμε ότι δεν θα πετάξει ποτέ μακρυά μας.

 

 

 

Πως μπορούμε να τα αποφύγουμε, χωρίς να χάσουμε από τη φροντίδα, από την αφοσίωση και την πρόνοια για το παιδί μας?

Πως να ξέρουμε πότε να "σπρώχνουμε" και πότε να "λασκάρουμε"?

Πως μαθαίνεις να κάνεις πίσω? Ακόμα και αν η κατάσταση στην οποία κάνεις χώρο δεν είναι απολύτως σωστή? Αλλά πρέπει να το κάνεις γιατί το παιδί πρέπει να βγει στον κόσμο, πρέπει να ζήσει τη δικιά του ζωή?

Ναι, από τώρα. Σε κάποια θέματα αυτό ξεκινάει από τώρα.

[AthinaP]

Συνήθως όταν φτάσει το παιδί σε σχολική ηλικία με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αφομοιώνεται. Ή χαρακτηρίζεται ως ούφο! Κανονικά, οι μαμάδες έχουν το αισθητήριο να μην συμβεί το δεύτερο ενδεχόμενο στο παιδί τους και δεν το παρατραβάνε με την υπερπροστασία για χρόνια. Γενικώς στη σχολική ηλικία ισορροπούν αρκετά πράγματα και τα παιδιά πετάνε με τα φτερά τους, γιατί δεν γίνεται και αλλιώς.

[goody]

Πολυ ωραίο θέμα!!

Δεν νομίζω οτι υπάρχει μαμά που να μην έχει νιωσει εστω και για λίγο ότι το παιδί της είναι το δημιούργημα της! Και ειναι και φυσιολογικό νομίζω απο τη στιγμή που σχηματίζεται μέσα μας και βγαίνει μέσα απο το σώμα μας, μας έχει απόλυτη ανάγκη για τουλάχιστον δύο χρόνια και έτσι βάζουμε αναγκαστικά τον ρόλο της μάνας πρώτα απο όλους τους άλλους.

Είναι δύσκολο να το ξε-μάθεις αυτό και να κάνεις πίσω αφήνοντας χώρο σε άλλους αλλά και στο παιδί να κάνει τα λάθη του και τις επιλογές του.

Το βλέπω και εγώ έντονα γύρω μου και το έχω κάνει και εγώ κάποιες φορές, οι επιλογές που κάνουμε για το παιδί μας θεωρούμε οτι δείχνουν κάτι και για μας, για την αξία μας, για το επίπεδο μας. Και κάποιες καταλήγουν σε υπερβολές όπως είναι για παράδειγμα το home schooling που ήταν και της μόδας προσφάτως ως θέμα συζήτησης, ή κάποια υπερβολικά υγιεινή διατροφή ή το να ξεκινάει το παιδί υπερβολικά πολλές δραστηριότητες απο πολύ μικρή ηλικία ωστε να ξέρει μέχρι τα 5 Αγγλικά, γαλλικά, σκάκι, ξιφασκία και κολύμπι!

Συνέπεια όλων των παραπάνω είναι να τρελαινόμαστε μην μας τα μαγαρίσει κανένας με μη αποδεκτές μεθόδους και μεγαλοποιούμε περιστατικά. Παραδείγματα, κάποιος πρόσφερε γλυκό σε παιδί 2 χρονών...οδυρμός! Δασκάλα ξεστόμισε τη λέξη τιμωρία ή την λέξη κακό παιδί, στην πυρρά! Πεθερά ή μαμά έδωσε συμβουλή αταίριαστη στις δικές μας πεποιθήσεις, νεύρα νεύρα νεύραααα!!! Γενικά υπερβολική αντίδραση...

 

Μακάρι να ήταν όπως το λέει η AthinaP αλλά εγώ γύρω μου δεν το βλέπω αυτό.

Ναι μεν γίνονται συστάσεις απο το σχολείο αλλά πλέον η γνώμη των εκπαιδευτικών έχει χάσει το κύρος της, πολλοί γονείς θεωρούν οτι ξέρουν καλύτερα και δεν λαμβάνουν υπόψιν τις συμβουλές, το αντίθετο μάλιστα, πολλοί θυμώνουν.

 

Και αυτό το τελευταίο που οι γονείς δεν αφήνουν τα παιδιά να ανοίξουν τα φτερά τους το βλέπω πάρα πολύ έντονα σε συνομήλικους μου, άτομα γύρω στα τριάντα, δεν φαντάζομαι οτι είναι μόνο στον δικό μου κύκλο, υπάρχουν πολλοί εξαρτημένοι απο τους γονείς τους, ειδικά όσοι δεν έχουν κάνει ακόμα οικογένεια.

Είναι και η κρίση που δεν ευνοεί την ανεξαρτησία αλλά όταν συνδιάζεται με χαμηλή αυτοπεποίθηση, συνήθως οι γονείς έχουν βάλει το χεράκι τους σε αυτό! Και δεν υπάρχει χειρότερο να βλέπεις πχ μια μορφωμένη, όμορφη, καλοσυνάτη κοπέλα 30 χρονών και τελικά όλες τις αποφάσεις της ζωής της να τις έχει πάρει ο πατέρας της! Και μόλις παντρευτεί οι αποφάσεις παίρνονται απο τον σύζυγο. Προσποιείται οτι συναποφασίζουν αλλά στην ουσία είναι άβουλη.

Γενικά σε σύγκριση με τους γονείς μας νιώθω οτι οι σημερινοί τριαντάρηδες είναι πιο (επιτρέψτε μου) βουτυρόπαιδα...(με το συμπάθειο, και εγώ βουτυρόπαιδο νίώθω). Οι γονείς μας στα 30 τους έμοιαζαν πιο ενήλικοι, έτσι μου φαίνεται εμένα τουλάχιστον.

 

Το βρίσκω θετικό που κάθε νέα γενιά γονέων ασχολείται όλο και περισσότερο με την διαπαιδαγώγιση των παιδιών του αλλά θέλει προσοχή στις υπερβολές. Γιατί κάποιοι απο την πολλή μελέτη κοντεύουν να γίνουν ψυχολόγοι, παιδίατροι και παιδαγωγοί σε συσκευασία μανούλας που συμφέρει και τα ξέρει ολα! :D

[alcyon]

Συνήθως όταν φτάσει το παιδί σε σχολική ηλικία με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αφομοιώνεται. Ή χαρακτηρίζεται ως ούφο! Κανονικά, οι μαμάδες έχουν το αισθητήριο να μην συμβεί το δεύτερο ενδεχόμενο στο παιδί τους και δεν το παρατραβάνε με την υπερπροστασία για χρόνια. Γενικώς στη σχολική ηλικία ισορροπούν αρκετά πράγματα και τα παιδιά πετάνε με τα φτερά τους, γιατί δεν γίνεται και αλλιώς.

 

Όχι Αθηνά... όχι δυστυχώς δε συμβαίνει έτσι.

Και φαίνεται... από το είδος των ενηλίκων που παραλαμβάνει η κάθε κοινωνία και το είδος των πεθερικών που έχει επίσης κάθε κοινωνία. Μαμάδες που τα παιδιά τους παραμένουν μωρά μέχρι τα 80 τους, όπου και πεθαίνουν οι ίδιες αλλά τα παιδιά εξακολουθούν να είναι μωρά...

 

Ο ελεγκτικός άνθρωπος είναι υπερπροστατευτικός και όταν χάνει τον έλεγχο γίνεται και επιθετικός. Πόσες πεθερές δεν είναι σε αυτή την κατηγορία;

Το παιδί ενός τέτοιου ανθρώπου είναι ευθυνόφοβο, άβουλο, βολεψάκιας...

 

Φυσικά υπάρχουν πολλές διακυμάνσεις και μεγάλο φάσμα συμπεριφορών. Αλλά... δεν αλλάζουν αυτά από εξωτερικούς παράγοντες. Μόνο εκ των έσω.......

[Χαρά-Μαρία]

Το θεμα ειναι πολυσυνθετο.

 

Ξεκιναει γενικα με την -καλη- προθεση μιας μητερας να κανει ο,τι καλυτερο.

 

Καταληγει σε μια κατασταση αγχους και αρνητισμου, απεναντι σε ολους και ολα. Στο εκπαιδευτικο συστημα, γιατι ειναι "λιγο" για το παιδι της. Στους νοσοκομους, γιατι δεν ειναι αρκετα ευαισθητοποιημενοι. Στους παιδιατρους, γιατι θελουν να πουλησουν το κακο, αγελαδινο γαλα. Στους συμμαθητες του παιδιου, γιατι δεν προερχονται απο καλη οικογενεια συμφωνα με τα δικα της προτυπα. Στις βιομηχανιες, που θελουν να πουλησουν σκαρτα προιοντα με γνωμονα μονο το κερδος.

 

Στην ουσια οι μητερες αυτες συγχεουν τον -σημαντικοτατο- ρολο της μανας, με το ρολο ολων των φορεων κοινωνικοποιησης, των γιατρων και πασων ειδικοτητων. Και εμμεσως, αμφισβητουν την κριση του ιδιου τους του παιδιου.

 

Ως αποτελεσμα εχουμε παιδια που στην ουσια δεν ειναι ενσωματωμενα στο κοινωνικο συνολο. Που δεν προσαρμοζονται ευκολα. Και που κυριως, δεν εχουν την αυτοπεποιθηση και τα εφοδια, να πραγματοποιησουν τα ονειρα τους. Για να ακολουθησουν τη δικη τους πορεια, πρεπει να ειναι ανεξαρτητα, να εχουν κοινωνικες δεξιοτητες και κυριως, να εχουν την αυτοπεποιθηση οτι μπορουν μονα τους, να αξιολογησουν τι τους ταιριαζει και τι οχι. Τελος, πρεπει να ειναι ελευθερα να κανουν και λαθη. Κι αυτα μεσα στη ζωη ειναι και συχνα εχουν και τη γλυκα τους.

 

ΥΓ προσφατα, πεθανε ο πατερας ενος ξαδερφου του αντρα μου, εχασε τη μητερα του προπερισυ. Εμενε με τους γονεις του στη Θεσ/νικη, οι οποιοι τον ειχαν αλυσοδεμενο, να τους κανει παρεα, να τους πηγαινει στους γιατρους κλπ. Οποτε γνωρισε κοπελα, περνουσε απο Ιερα Εξεταση απο τη μαμα του, πριν καλα καλα βγουν δευτερο ραντεβου. Ειναι 47 χρονων....

[xena]

Respect για τον προβληματισμό της θεματοθέτριας αλλά και την άποψη όλων των υπολοίπων ως εδώ.

Είναι θέμα που με έχει προβληματίσει πάρα πολύ κατά καιρούς, κυρίως από πέρισυ που ξεκινήσαμε σταθμό και αρχίσαμε να βλέπουμε υπερβολικές αντιδράσεις προς τη διεύθυνση του σταθμού, είδαμε μητέρες που είχαν αποκλείσει απλά καθημερινά πράγματα απ' τη ζωή του παιδιού τους, σε σημείο να ενημερώνονται και να λείπουν τα παιδιά τους σε γενέθλια για να μην φάνε γλυκό. Είδα πολλά και άρχισα να σκέφτομαι την δική μου θέση, τον χώρο που αφήνω - αν αφήνω στους εκπαιδευτικούς, στο ίδιο μου το παιδί που μεγαλώνει και αναζητά τον δικό του κύκλο.

Πραγματικά συγχαρητήρια, απ' τα πιο αξιόλογα θέματα που θα το παρακολουθήσω με πολύ πολύ θετική διάθεση για αυτοκριτική πρώτα απ' όλα αλλά και ενδιαφέρον για το τι θα συναντήσουν τα παιδιά μου εμπρός τους στο μέλλον.

 

Με κάποιες πάντως μητέρες με εμμονές ή υπερβολικές αντιδράσεις, έχω σκεφτεί πως το τελευταίο πράγμα που θα ήθελα ποτέ είναι να τις έχω συμπεθέρες. Και αυτό δεν είναι αστείο. Καθόλου αστείο.

Είναι βέβαιο αυτό που όλες εδώ λέμε αυτή τη στιγμή και φοβόμαστε, να το συναντήσουν τα παιδιά μας στο πρόσωπο της πεθεράς, της αυταρχικής εμμονικής γυναίκας και του γιου τους, έναν άντρα που πραγματικά δεν ξέρω πόσο αποφασιστικός ή πόσο δυναμικός για την δική του οικογένεια θα μπορεί να είναι. Και πόσα τραύματα θα κουβαλά.

Κι αυτά ασφαλώς πρώτα απ' όλα αν και εφόσον δεν ανήκω σε αυτή την κατηγορία! Αν σκεφτώ λίγο καλύτερα, έχω βρεθεί πάντως κάποιες στιγμές στα όρια αυτά. Και νομίζω πως έχω συνέλθει σχετικά σύντομα!

 

Εχω ανοιχτό το μυαλό μου να σκεφτώ τις απόψεις σας. Λογικά τα παιδιά μας είναι σχεδόν ίδιας γενιάς!

[elenip]

Πολύ ωραίο θέμα το οποίο δίνει την δυνατότητα σε όλες τις μαμάδες να κάνουν την αυτοκριτική τους... πιστεύω όμως ότι τις "σουπερ - τέλειες - ξερόλες" μαμάδες δεν θα της προβληματίσει αυτό το θέμα γιατί δεν θα αναγνωρίσουν τον ευατό τους στις φωτογραφίες... προσωπική μου άποψη είναι πως εάν μία μαμά είναι ισορροπημένη, που ζει σε ένα περιβάλλον υγιές, που υπάρχει αγάπη γύρω της, που είναι δυναμική και με αυτοεκτίμηση (όπως είμαι εγώ δηλαδή ) αφήνει στο παιδί της όλο το χώρο για να αναπτύξει μία ισορροπημένη προσωπικότητα... όλες τις άλλες περιπτώσεις τις θεωρώ προβληματικές.... γνώμη μου..

[mkcm]

Κορίτσια, εγώ θα μακρυγορήσω και θα απαντήσω μέσα από τα δικά μου βιώματα.

1. Δε νομίζω ότι στις μέρες μας η υπερβολή είναι ο κανόνας. Γενικά η μαμάδες είμαστε πιο ενημερωμένες και προσπαθούμε πολύ πιο συνειδητά να διαπαιδαγωγήσουμε - όχι απλά να μεγαλώσουμε - τα παιδιά μας. Αυτό όμως που υπάρχει είναι η μη ανοχή. Και τι εννοώ. Πολλές φορές κυριαρχεί μια απολυτότητα στις απόψεις, αντιλήψεις και προτεραιότητές μας και πέφτουμε στη λούμπα να σχολιάζουμε μεθόδους διαπαιδαγώγησης που δεν ταιριάζουν στα δικά μας στάνταρ. Εγώ, π.χ. παλιότερα - τώρα πια το έχω δουλέψει και εξαλείψει - σχολίαζα να έχει μια μαμά το παιδί της ξύπνιο μέχρι τις 11 το βράδυ, να το αφήνει να βλέπει με τις ώρες τηλεόραση, να μην έχει πρόγραμμα στο φαγητό του, να μην το βγάζει έξω όταν κάνει κρύο, να μην το αφήνει να λερώνεται, κλπ.

Πλέον, έχω καταλήξει ότι όλα είναι αποδεκτά και θεμιτά και σωστά αν απέναντί σου βλέπεις ένα παιδί γελαστό, ξέγνοιαστο και χαρούμενο.

2. Από την προσωπική μου εμπειρία. Είμαι από τις μαμάδες που έχουν ως πρώτη προτεραιότητα τα παιδιά τους θυσιάζοντας τα πάντα από τις προσωπικές μου ανάγκες. Ούσα εργαζόμενη, θεωρώ ότι κάθε δευτερόλεπτο από τον ελεύθερο χρόνο μου ανήκει στα παιδιά μου. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να μη θυσιάζω ούτε λεπτό από το χρόνο μου για καφέ, γυμναστήριο, κομμωτήριο, κλπ. Σε ό,τι μπορούσα να πάρω μαζί μου το παιδί το έκανα, τα υπόλοιπο ή δεν τα έκανα ή τα έκανα εφόσον είχε κοιμηθεί το βράδυ.

Οι περισσότεροι μου έλεγαν ότι "έπνιγα" το παιδί, την "ευνούχιζα", ότι ως άνθρωπος θα έμενα στάσιμος, θα κουραζόμουν, θα μπούκωνα και ένα σωρό άλλα. Αυτό όμως που εισέπραξα εγώ στην πορεία είναι ότι αυτό που κατάφερα να δημιουργήσω είναι ένα ασφαλές δίχτυ συναισθηματικής ασφάλειας γύρω από το παιδί μου. Τώρα πια στα 3 της είναι όσο ανεξάρτητη χρειάζεται για την ηλικία της. Η πιο τρανταχτή απόδειξη είναι όταν πήγα να γεννήσω το δεύτερο παιδάκι μου πριν λίγους μήνες. Η μικρή δεν έχει κοιμηθεί ποτέ και δεν έχει ξυπνήσει ποτέ χωρίς εμένα στο σπίτι. Με πολύ καλή προετοιμασία όμως οι μέρες που πήγα στο μαιευτήριο ήταν πολύ ομαλές. Κάποια στιγμή μελαγχόλησε μοναχά και όταν τη ρώτησε ο άντρας μου τι έχει του απάντησε: "μου λείπει η μανούλα, αλλά δεν πειράζει γιατί ξέρω ότι με αγαπάει και με σκέφτεται και αύριο θα έρθει σπίτι".

Πλέον το παιδί αυτό που πριν ένα χρόνο δεν έπαιζε ούτε δευτερόλεπτο μόνο του, δεν ήθελε να πάει πουθενά χωρίς τη μαμά, ζητά από μόνο του να πάει το απόγευμα μόνο του στο σπίτι της θείας, να πάει μια βόλτα με τον μπαμπά, να κάτσει μόνο του στο δωμάτιό του να παίξει μια ωρίτσα. Και έρχεται μετά και μου λέει: "τώρα ήρθε πια η ώρα να παίξουμε παρέα".

Αυτό στο οποίο κατέληξα είναι ότι ο ασφαλέστερος και σωστότερος μπούσουλας στην ανάπτυξη των παιδιών μας είναι τα ίδια. Όσο μας χρειάζονται αυτοκόλλητες θα είμαστε, στη συνέχεια σιγά - σιγά θα μας δείχνουν πότε είναι έτοιμα να παίξουν μόνα τους, να φάνε μόνα τους, να πάνε βόλτα με έναν συγγενή μόνα τους, κλπ.

Όταν αφουγκραζόμαστε τις ανάγκες τους, τις ικανότητές τους, τα συναισθήματά τους και ανταποκρινόμαστε σε αυτά δεν πρόκειται να κάνουμε λάθος.... Και στο τέλος της ημέρας αυτό που θα μετρήσει είναι πόσα γέλια, αγκαλιές, σ' αγαπώ θα εισπράξουμε.

[goody]

Ξαναειδα τωρα τις φωτογραφιες, ειναι τρομερη δουλεια, απεικονιζουν πολυ εξυπνα τα λαθος μονοπατια που μπορει να παρουμε. Και νομιζω λιγο πολυ ολες θα τα παρουμε για λιγο καποια στιγμη! Το θεμα αυτο δηλαδη δεν ειναι κριτικη στις λαθος ή τις προβληματικες μαμαδες, σιγουρα υπαρχουν ακραιες συμπεριφορες αρα και προβληματικες, αλλα εδω μιλαμε για πραγματα που ολες θα κανουμε καποια στιγμη. Αν τα αναγνωρισουμε ειναι πιο ευκολο να τα αποβαλουμε.

 

Ας πουμε πολλες μαμαδες δυσκολευομαστε να σταματησουμε να νταντευουμε τα παιδια μας. Να τα πλυνουμε,ντυσουμε, ταισουμε, να τους φερουμε νερο, να δεσουμε τα κορδονια κλπ. Πολλες φορες συμβαινει γιατι μας φαινονται μικρα για να ειναι ικανα, αλλοτε νιωθουμε οτι θα χασουμε ενα κομματι απο το ρολο μας, δεν θα μας χρειαζονται, αρα το παρακανουμε για δικους μας εγωιστικους λογους. Και το χειροτερο ειναι η πεποιθηση οτι το παιδι δεν θα το κανει αρκετα καλα.

Εγω το κανω ακομα αυτο ειδικα στο φαγητο, ενας Θεος ξερει πως κρατιεμαι να μην βουτηξω το κουταλι και να αρχισω το ταισμα! Το βλεπω, μονος του αργει να φαει, τρωει πιο λιγο σε σχεση με οταν τον ταιζω. Και ντυνεται πιο αργα... και βαζει τα παπουτσια αναποδα καμια φορα, και παιζει στο μπανιο αντι να σαπουνιζεται και αλλα πολλα... Ναι αλλα πως θα μαθει; Οποτε κρατιεμαι...εκτος αν ειμαι κουρασμενη οποτε παρεμβαινω. Λαθος βεβαια οποτε πλεον ευτυχως το κανω σπανια.

 

Επισης παρατηρω οτι οσο και να θελουμε να μην γινουμε οι γονεις μας καποιες συμπεριφορες ξεπηδουν απο μεσα μας σαν αυτοματα! Ποσο ευκολο ειναι για καποιον που εχει μεγαλωσει υπερπροστατευτικα να μην κανει το ιδιο στο παιδι του;

Ποσο ευκολο ειναι για καποιον που μεγαλωσε σνομπαροντας τα παντα και τους παντες λες και ειναι ο καλυτερος ολων να μην συμπεριφερεται με την ιδια αλλαζονεια και σνομπισμο ως γονιος;

Πραγματικα ισχυει οτι μεγαλωνοντας ενα παιδι ερχομαστε αντιμετωποι με τον εαυτο μας. Τα παιδικα μας βιωματα και τραυματα, τα λαθη στη συμπεριφορα μας.Ειναι πολυ ωφελιμο να εχουμε ανοιχτο το ρανταρ μας ωστε να βελτιωσουμε συμπεριφορες και αντιληψεις! Και θελει μονιμη προσπαθεια.

[Dragonfly]

Πολύ ωραίο θέμα Άννα!

Εγώ βλέποντας τις φωτογραφίες, αναγνώρισα (όχι τον εαυτό μου ευτυχώς), αλλά πολλές περιπτώσεις ατόμων (όλων των ηλικιών) από τον περίγυρό μου...

 

Μαμάδες με καλές αρχικές προθέσεις που όμως κατέληξαν να καταδυναστεύουν τα παιδιά τους προσπαθώντας να τα "πλάσουν" με πολύ συγκεκριμένο τρόπο όπως θεωρούν ότι είναι καλύτερα.

Που έχουν φορέσει παρωπίδες και δεν δέχονται καμιά άλλη άποψη. Και όποιος προσπαθεί να διατυπώσει διαφορετική άποψη είναι εχθρός ή παραπλανημένος από τους εχθρούς.

 

Μαμάδες με όχι και τόσο καλές προθέσεις που θεωρούν τα παιδιά τους κτήμα τους. Που τους τσαλακώνουν την αυτοπεποίθηση για να τα έχουν υπό τον έλεγχό τους ή που τα έχουν φοβισμένα για το τι θα αντιμετωπίσουν στον έξω κόσμο, μακρυά από τη μαμά...

[elenip]

Πολύ ωραίο θέμα Άννα!

Εγώ βλέποντας τις φωτογραφίες, αναγνώρισα (όχι τον εαυτό μου ευτυχώς), αλλά πολλές περιπτώσεις ατόμων (όλων των ηλικιών) από τον περίγυρό μου...

 

Μαμάδες με καλές αρχικές προθέσεις που όμως κατέληξαν να καταδυναστεύουν τα παιδιά τους προσπαθώντας να τα "πλάσουν" με πολύ συγκεκριμένο τρόπο όπως θεωρούν ότι είναι καλύτερα.

Που έχουν φορέσει παρωπίδες και δεν δέχονται καμιά άλλη άποψη. Και όποιος προσπαθεί να διατυπώσει διαφορετική άποψη είναι εχθρός ή παραπλανημένος από τους εχθρούς.

Μαμάδες με όχι και τόσο καλές προθέσεις που θεωρούν τα παιδιά τους κτήμα τους. Που τους τσαλακώνουν την αυτοπεποίθηση για να τα έχουν υπό τον έλεγχό τους ή που τα έχουν φοβισμένα για το τι θα αντιμετωπίσουν στον έξω κόσμο, μακρυά από τη μαμά...

 

Είναι οι προβληματικές περιπτώσεις που ανέφερα πιο πάνω

μην γελιόμαστε κορίτσια.. .ακόμη και εδώ πόσα θέματα δεν έχουν ανοιχτεί για το αν θα φάει πατατάκι το παιδί και δακτυλοδεικτούμενη αυτή που δεν συμφωνεί με τα δικά μας πρότυπα ... όποια και εάν είναι αυτά... δυστυχώς ο κάθε πειραγμένος γονιός για εμένα βγάζει όλα τα κόμπλεξ του στο παιδί του... το κακό είναι ότι δεν το καταλαβαίνουν και ζουν ανάμεσά μας

[Dragonfly]

Είναι οι προβληματικές περιπτώσεις που ανέφερα πιο πάνω

μην γελιόμαστε κορίτσια.. .ακόμη και εδώ πόσα θέματα δεν έχουν ανοιχτεί για το αν θα φάει πατατάκι το παιδί και δακτυλοδεικτούμενη αυτή που δεν συμφωνεί με τα δικά μας πρότυπα ... όποια και εάν είναι αυτά... δυστυχώς ο κάθε πειραγμένος γονιός για εμένα βγάζει όλα τα κόμπλεξ του στο παιδί του... το κακό είναι ότι δεν το καταλαβαίνουν και ζουν ανάμεσά μας

 

Ναι και τέτοια θέματα έχουν και μεγάλη ανταπόκριση... Ενώ στο συγκεκριμένο που το θεωρώ πολύ πιο σοβαρό, δεν βλέπω και πολλή κίνηση...

[xena]

Ηθελα κι εγώ να το σχολιάσω αυτό. Βλέπω πως ένα θέμα τόσο σημαντικό στην ανατροφή ενός παιδιού, κάτι που χρήζει συζήτησης και ανταλλαγής απόψεων και ενδιαφέρει όλους τους γονείς, είναι λιγότερο ενδιαφέρον απ'τον στολισμό του δέντρου, τις τούρτες γενεθλίων και τις δραστηριότητες.

Συγνώμη στις μαμάδες αυτές που προβληματίζονται με άλλα, καλά κάνουν, κι εγώ άλλωστε το κάνω μαζί τους, όμως θα περίμενα να δω και την άλλη άποψη ως γονέας.

Αυτό είναι λυπηρό από δύο απόψεις:

- Είτε οι μαμάδες νομίζουμε πως δεν κάνουμε λάθη και πως τα παραπάνω αφορούν τις υπόλοιπες - κρίμα...

- Απ'την άλλη τονίζεται πως τελευταία σε τούτο εδώ το φόρουμ δεν γίνονται παραγωγικές συζητήσεις... πάλι κρίμα...

[skountoufla]

Ενώ στο συγκεκριμένο που το θεωρώ πολύ πιο σοβαρό, δεν βλέπω και πολλή κίνηση...

 

Ε, και η κινηση που υπάρχει είναι λιιιιιιγο να ευλογήσουμε τα γένια μας, ή η ιδέα μου είναι ?

Ολες οι παθολογικές μαμάδες ειναι περιπτώσεις που ξερουμε, που έχουμε ακουστά, που εχουμε δει στο σχολείο των παιδιών...

Καμία περίπτωση δεν ειμαστε...εμείς? Ή δεν υπήρξαμε εμείς κάποτε?

Οι 9 στις 10 απόψεις που εκφράζονται στο φορουμ σε γονεϊκά θεματα, εκφράζονται με υπερβολική σιγουριά (ας μην πω απολυτότητα, αν και θα ηθελα να το πω), δηλαδη "αυτό να κάνεις (ή να μην κάνεις)" γιατί εγω έτσι έκανα με το παιδί μου και το είχα ψαξει και πήγε μια χαρά. Αν δε, ακουστεί και καμιά άλλη άποψη (γιατί, ω, ναι, μπορεί και μια άλλη μαμά να έκανε κατι άλλο και να το είχε κι εκείνη ψάξει και να πήγε κι αυτό μια χαρα!), μμμμ τότε στη χειρότερη ακυρώνουμε, στην καλύτερη παγωνει η διάθεση.

Ψαχτείτε, μαααααααλλον το έχετε κανει κι εσεις.

Δεν ειναι όλες οι τραβηγμενες περιπτωσεις με τα πατατάκια, τα σοκολατάκια και τους παιδότοπους, επικίνδυνες. Μπορεί να ειναι επικίνδυνες για την ψυχολογία του παιδιού και πιο ελαφρές περιπτώσεις και ο λόγος που εδωσα το παραδειγμα της έκφρασής μας και της σιγουριάς μας εδω μεσα, ειναι γιατί αποτελεί ΣΙΓΟΥΡΑ καθρεύτη της έκφρασής μας σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητάς μας και προεχόντως στα παιδιά μας.

Καταλαβαίνω -το έχω ζήσει στο πετσί μου- ότι με το να γίνεσαι γονιός (ειδικά φουλ-ταιμ γονιός και δεν το εννοω με την έννοια της εργαζόμενης ή μη μαμάς αλλά με την έννοια του πόσοι τρίτοι εμπλέκονται στην ανατροφή), τότε (πρέπει να/ επιβάλλεται να) γινόμαστε πιο αποφασιστικοί, κάθετοι, σκληροί, σκυλιά, να παίρνουμε την κατάσταση στα χέρια μας, απλά και μόνο για να τα βγάλουμε περα, για να μη χάσουμε τη μπάλα, το παιχνίδι, την ίδια μας τη λογική.

Αλλά, θα θελα να ακουω πιο συχνα "μμμ, λες? θα το σκεφτω, θα το δοκιμασω" και "ωχ, μαλλον μακακία εκανα" και "εχεις δικιο, έχω άδικο" και λιγότερο "ακου να δεις, έτσι θα το κάνεις, το παιδί δεν χρειάζεται αυτό κι αυτό, αλλά το άλλο και εκείνο".

Ειναι ευκολο να διαβαζουμε τα "τραβηγμενα απ' τα μαλλιά" γιατί πιθανόν να μη μας δούμε εκεί μεσα. Το δύσκολο ειναι να κοιταχτούμε στα καθημερινά φάουλ και να παραδεχτούμε το λαθος.

[Dragonfly]

Σκουντούφλα, εμένα προσωπικά όλα αυτά τα θέματα είναι θέματα που με απασχολούν και με απασχολούσαν και πριν διαβάσω το άρθρο. Δεν γράφω εδώ για για να ευλογήσω τα γένια μου. Κάνω προσπάθεια πολλές φορές για να μην υπερβώ κάποια όρια και να διατηρώ τις ισορροπίες. Και πάνω σε αυτά θα ήθελα να ακούσω γνώμες.

Προφανώς θα είναι λίγες αυτές οι ακραίες περιπτώσεις... Αλλά επειδή βλέπω γύρω μου τι γίνεται, τελικά δεν είναι και τόσο σπάνιες...

Το θέμα είναι βλέποντας αυτές τις φωτογραφίες και τις καταστάσεις που διαβάζουμε, συμφωνούμε όλοι ότι τις βρίσκουμε ακραίες ή είναι κανείς που τις δικαιολογεί εν μέρει;;;

[skountoufla]

Οι φωτογραφίες ειναι εντυπωσιακές, αλλά το κείμενο είναι κάπως ελαφριάς κουλτούρας.

Ειδικά έτσι όπως ειναι διατυπωμένα τα ...λάθη :

 

"όταν αποφασίζουμε ότι ο κόσμος είναι κακός και η μόνη ασφαλής φωλιά είναι η αγκαλιά της μανούλας"

"όταν προσπαθούμε να ελέγξουμε κάθε κίνηση, κάθε συμπεριφορά και εμπειρία του παιδιού μας"

"όταν του κόβουμε τα φτερά, ώστα να βεβαιωθούμε ότι δεν θα πετάξει ποτέ μακρυά μας"

:shock:

κανείς δεν θα πει "διαφωνω! εγω του κόβω τα φτερα και καλά κάνω" !

Επίσης, η "υπέρμετρη αγάπη" ως ορολογία και δη ως αιτία του λάθους, είναι άτοπη, κατά τη γνώμη μου.

Εσυ δεν εχεις υπέρμετρη αγάπη στο παιδί σου?

Εγω νιώθω ότι έχω στο δικό μου. Ειναι κάποια που θα πει ότι δεν εχει υπέρμετρη αγάπη για το παιδί της?

Αλλο : "δαιμονοποιούμε τον παιδικό σταθμό, τους κακούς γιατρούς, τους άσχετους δασκάλους, τους επικίνδυνους συμμαθητές, τις παρεμβατικές γιαγιάδες, τον παραπλανημένο σύζυγο, τον ανώνυμο γείτονα"

ναι, τους δαιμονοποιούμε, αλλά πόσες το κάνουμε λόγω της ασφαλούς αγκαλίτσας της μαμάς (ή πόσες θα παραδεχτούμε ότι το κάνουμε γι' αυτο) και πόσες το κάνουμε γιατί πχ στον παιδικό το παιδί μας θα κολλήσει εκατό ιώσεις, ο δάσκαλος τον βάζει σε καρεκλάκι σκέψης (παρεμπιπτόντως, αν πέτυχες το θεμα αυτό, θα εβλεπες την απολυτότητα που έλεγα στο άλλο μου ποστ), γιατί ο γιατρός σου προτείνει όλα τα μβόλια (ντααα, γιατρός ειναι), γιατί οι συμμαθητές απλώνουν χέρι και δέρνουν και, στην τελική, γιατί αυτοί οι λόγοι να ειναι δικαιολογίες/λάθη των γονιών και να μην είναι η αιτία? Αυτα ως προς το κείμενο του άρθρου.

 

Και βεβαια το να μην δει καν πατατακι και σοκολάτα το παιδί, ειναι -κατά την πλειοψηφία των εδω συμμετεχόντων- τραβηγμένο, αλλά έχοντας δηλώσει οσες εχουμε γραψει μεχρι τωρα, την απαξία μας για τη μαμά που το πιστέυει, γιατί αυτή η μαμά να μπει και να μας γραψει την άποψή της?

Θελω να πω, ας μην μας ξενιζει η απουσία στο θέμα των μαμάδων που ήδη...κράξαμε.

 

Γι' αυτούς τους λόγους πρότεινα να προβληματιστούμε για πιο αληθινές και καθημερινές καταστάσεις, αυτό ειναι το δύσκολο για μένα και όχι αν θα του κόψω τα φτερα

[Niki81]

Ε, και η κινηση που υπάρχει είναι λιιιιιιγο να ευλογήσουμε τα γένια μας, ή η ιδέα μου είναι ?

Ολες οι παθολογικές μαμάδες ειναι περιπτώσεις που ξερουμε, που έχουμε ακουστά, που εχουμε δει στο σχολείο των παιδιών...

Καμία περίπτωση δεν ειμαστε...εμείς? Ή δεν υπήρξαμε εμείς κάποτε?

Οι 9 στις 10 απόψεις που εκφράζονται στο φορουμ σε γονεϊκά θεματα, εκφράζονται με υπερβολική σιγουριά (ας μην πω απολυτότητα, αν και θα ηθελα να το πω), δηλαδη "αυτό να κάνεις (ή να μην κάνεις)" γιατί εγω έτσι έκανα με το παιδί μου και το είχα ψαξει και πήγε μια χαρά. Αν δε, ακουστεί και καμιά άλλη άποψη (γιατί, ω, ναι, μπορεί και μια άλλη μαμά να έκανε κατι άλλο και να το είχε κι εκείνη ψάξει και να πήγε κι αυτό μια χαρα!), μμμμ τότε στη χειρότερη ακυρώνουμε, στην καλύτερη παγωνει η διάθεση.

Ψαχτείτε, μαααααααλλον το έχετε κανει κι εσεις.

Δεν ειναι όλες οι τραβηγμενες περιπτωσεις με τα πατατάκια, τα σοκολατάκια και τους παιδότοπους, επικίνδυνες. Μπορεί να ειναι επικίνδυνες για την ψυχολογία του παιδιού και πιο ελαφρές περιπτώσεις και ο λόγος που εδωσα το παραδειγμα της έκφρασής μας και της σιγουριάς μας εδω μεσα, ειναι γιατί αποτελεί ΣΙΓΟΥΡΑ καθρεύτη της έκφρασής μας σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητάς μας και προεχόντως στα παιδιά μας.

Καταλαβαίνω -το έχω ζήσει στο πετσί μου- ότι με το να γίνεσαι γονιός (ειδικά φουλ-ταιμ γονιός και δεν το εννοω με την έννοια της εργαζόμενης ή μη μαμάς αλλά με την έννοια του πόσοι τρίτοι εμπλέκονται στην ανατροφή), τότε (πρέπει να/ επιβάλλεται να) γινόμαστε πιο αποφασιστικοί, κάθετοι, σκληροί, σκυλιά, να παίρνουμε την κατάσταση στα χέρια μας, απλά και μόνο για να τα βγάλουμε περα, για να μη χάσουμε τη μπάλα, το παιχνίδι, την ίδια μας τη λογική.

Αλλά, θα θελα να ακουω πιο συχνα "μμμ, λες? θα το σκεφτω, θα το δοκιμασω" και "ωχ, μαλλον μακακία εκανα" και "εχεις δικιο, έχω άδικο" και λιγότερο "ακου να δεις, έτσι θα το κάνεις, το παιδί δεν χρειάζεται αυτό κι αυτό, αλλά το άλλο και εκείνο".

Ειναι ευκολο να διαβαζουμε τα "τραβηγμενα απ' τα μαλλιά" γιατί πιθανόν να μη μας δούμε εκεί μεσα. Το δύσκολο ειναι να κοιταχτούμε στα καθημερινά φάουλ και να παραδεχτούμε το λαθος.

 

Λοιπον σημερα είναι η μερα που συμφωνω σε όλα μαζι σου...χαχαχα.

 

Κι επειδή εχεις απολυτο δικιο...παντα όλα τα εχουμε ακουσει/δει/παρατηρησει σε άλλες μαμαδες...εμεις προς Θεου δεν κανουμε τετοια...κι επειδή ετσι παραγωγικη συζητηση δε γινεται...εγω θα πω για μενα...και τα δικα μου λαθη.

 

Καταρχας να πω ότι η πεθερα μου είναι ενας ανθρωπος που μεγαλωσε τα παιδια της να είναι τα στρατιωτάκια της.Κολλημενα πανω της...με δυσκολια να παρουν την παραμικρη πρωτοβουλια...με αυτή να πρεπει να ελεγχει και να κανει κουμαντο σε όλα και πολλα αλλα.Εχοντας λοιπον μια τετοια πεθερα και οντας κι εγω αγορομανα (γιατι ναι οι αγορομανες είναι οι χειρότερες πεθερες)...από την αρχη ειχα τη φοβια μη γινω ετσι κι εγω.Εξ αρχης ηθελα να κανω τα παιδια ανεξάρτητα,να πατανε στα ποδια τους.

Ο μεγαλος μου είναι σχεδόν 5...παει νηπειαγωγειο.Απο περσι που ξεκινησε σχολειο ΜΕ ΤΗ ΒΟΗΘΕΙΑ της δασκάλας και της περσινης και της φετινης...διαπιστωσα πολλα λαθη που εκανα με το παιδι μου και το εμποδιζα ΑΘΕΛΑ μου να γινει ανεξαρτητο.

 

πχ 4 ετων δε το ειχα μαθει να ντύνεται μονος του..τον εντυνα εγω.Οχι δεν αρέσκομαι στο να τον ντυνω...το εκανα απλα για να γλυτώσουμε χασιμο χρονου.Ομοιως πολλες φορες τον ταιζα για να τελειώνουμε γρηγορα η για να μη λερωθεί.Δε τον αφηνα να βαλει το γαλα του πχ μονος του γιατι φοβομουν μη το χυσει και γινουν όλα χαλια.Τον εκανα μπανιο εγω γιατι φοβομουν μη γλιστρισει τη μπανιερα.

 

Όλα αυτά μανουλες..τα απλα,καθημερινα...οσο βλακείες κι αν φαινονται είναι σημαντικα.Η ανεξαρτητοποιηση ενός παιδιου ξεκιναει από αυτά τα απλα πραγματα.Πραγματικα από περσι που συνειδητοποιησα τα λαθη μου και αλλαξα τελειως συμπεριφορά...το παιδι μου εχει οφεληθει παρα πολύ.

[skountoufla]

Λοιπον σημερα είναι η μερα που συμφωνω σε όλα μαζι σου...χαχαχα.

δδδδδδδδδδδδδδδδδδδδδδδδδδδδδδδδδ

[ΑΝΝΑ24]

Οι φωτογραφίες ειναι εντυπωσιακές, αλλά το κείμενο είναι κάπως ελαφριάς κουλτούρας.

Ειδικά έτσι όπως ειναι διατυπωμένα τα ...λάθη :

 

"όταν αποφασίζουμε ότι ο κόσμος είναι κακός και η μόνη ασφαλής φωλιά είναι η αγκαλιά της μανούλας"

"όταν προσπαθούμε να ελέγξουμε κάθε κίνηση, κάθε συμπεριφορά και εμπειρία του παιδιού μας"

"όταν του κόβουμε τα φτερά, ώστα να βεβαιωθούμε ότι δεν θα πετάξει ποτέ μακρυά μας"

:shock:

κανείς δεν θα πει "διαφωνω! εγω του κόβω τα φτερα και καλά κάνω" !

Επίσης, η "υπέρμετρη αγάπη" ως ορολογία και δη ως αιτία του λάθους, είναι άτοπη, κατά τη γνώμη μου.

Εσυ δεν εχεις υπέρμετρη αγάπη στο παιδί σου?

Εγω νιώθω ότι έχω στο δικό μου. Ειναι κάποια που θα πει ότι δεν εχει υπέρμετρη αγάπη για το παιδί της?

Αλλο : "δαιμονοποιούμε τον παιδικό σταθμό, τους κακούς γιατρούς, τους άσχετους δασκάλους, τους επικίνδυνους συμμαθητές, τις παρεμβατικές γιαγιάδες, τον παραπλανημένο σύζυγο, τον ανώνυμο γείτονα"

ναι, τους δαιμονοποιούμε, αλλά πόσες το κάνουμε λόγω της ασφαλούς αγκαλίτσας της μαμάς (ή πόσες θα παραδεχτούμε ότι το κάνουμε γι' αυτο) και πόσες το κάνουμε γιατί πχ στον παιδικό το παιδί μας θα κολλήσει εκατό ιώσεις, ο δάσκαλος τον βάζει σε καρεκλάκι σκέψης (παρεμπιπτόντως, αν πέτυχες το θεμα αυτό, θα εβλεπες την απολυτότητα που έλεγα στο άλλο μου ποστ), γιατί ο γιατρός σου προτείνει όλα τα μβόλια (ντααα, γιατρός ειναι), γιατί οι συμμαθητές απλώνουν χέρι και δέρνουν και, στην τελική, γιατί αυτοί οι λόγοι να ειναι δικαιολογίες/λάθη των γονιών και να μην είναι η αιτία? Αυτα ως προς το κείμενο του άρθρου.

 

Και βεβαια το να μην δει καν πατατακι και σοκολάτα το παιδί, ειναι -κατά την πλειοψηφία των εδω συμμετεχόντων- τραβηγμένο, αλλά έχοντας δηλώσει οσες εχουμε γραψει μεχρι τωρα, την απαξία μας για τη μαμά που το πιστέυει, γιατί αυτή η μαμά να μπει και να μας γραψει την άποψή της?

Θελω να πω, ας μην μας ξενιζει η απουσία στο θέμα των μαμάδων που ήδη...κράξαμε.

 

Γι' αυτούς τους λόγους πρότεινα να προβληματιστούμε για πιο αληθινές και καθημερινές καταστάσεις, αυτό ειναι το δύσκολο για μένα και όχι αν θα του κόψω τα φτερα

 

 

Θα επανέλθω γιατί δεν προλαβαίνω αυτή τη στιγμή να τοποθετηθώ, αλλά πρέπει να λύσω μια παρεξήγηση, ίσως το έγραψα μπερδεμένα.

Το άρθρο είναι μέχρι το σημείο του λινκ.

Τα σημεία που σχολιάζεις, Σκουντούφλα, είναι οι δικές μου σοφίες. Δεν είναι επίσημο άρθρο, είναι οι αναζητήσεις του ποστ μου.

Απλώς το διευκρινίζω για να μην φορτωθεί ο αρθρογράφος τα δικά μου.

[skountoufla]

Θα επανέλθω γιατί δεν προλαβαίνω αυτή τη στιγμή να τοποθετηθώ, αλλά πρέπει να λύσω μια παρεξήγηση, ίσως το έγραψα μπερδεμένα.

Το άρθρο είναι μέχρι το σημείο του λινκ.

Τα σημεία που σχολιάζεις, Σκουντούφλα, είναι οι δικές μου σοφίες. Δεν είναι επίσημο άρθρο, είναι οι αναζητήσεις του ποστ μου.

Απλώς το διευκρινίζω για να μην φορτωθεί ο αρθρογράφος τα δικά μου.

 

Ουπς!

Ελπιζω να μη σε προσεβαλα!

Ουτε την αρθρογραφο ηθελα να προσβαλλω, δεν υπονοουςα οτι ηταν γραμμενο απλοικά, απλα επεσημανα οτι -κατ' εμε- αυτα ειναι οντως τρανταχτα λαθη που μαλλον πλεον δυσκολα τα κανουμε, γι' αυτο εβαλα πιο καθημερινους προβληματισμους

[ΑΝΝΑ24]

Όχι καλέ!

Ορθώς ένιωσες ότι είναι "κάπως" για άρθρο. Το τράβηξα για να διασκεδάσουμε μεταξύ μας.

 

Θα επανέλθω, έχουμε διάβασμα!!!

[less_serious]

Για κάποιο λόγο βλέποντας τις φωτογραφίες ήρθε στο μυαλό μου το "on children" του Kahlil Gibran.

 

Νομίζω ότι αυτό είναι το ζουμί, να θυμόμαστε ότι δεν έχουμε ιδιοκτησιακό καθεστώς στα παιδιά μας - δεν μας ανήκουν. "Your children are not your children" που λέει και ο Kahlil.

 

Στη θεωρία βέβαια όλα ωραία είναι, στην πράξη είναι που πρέπει να ακροβατούμε κάθε μέρα στα όρια. Γιατί που τελειώνει το "νοιάζομαι" και που αρχίζει το "επεμβαίνω"; Που τελειώνει το "ενημερώνομαι για την καλύτερη πχ διατροφή" και αρχίζει το "ακολουθώ ακραίες διατροφές"? Και τόσα άλλα θέματα φυσικά.

 

Σίγουρα υπάρχουν οι εντελώς ακραίες περιπτώσεις που είναι και εύκολο να τις εντοπίσεις, με τις υπολοιπες (όλους εμάς) τι γίνεται...

[less_serious]

Επίσης να πούμε ότι οι φωτογραφίες είναι μέρος του project "reverse side of mother's love" και μπορείτε να τις δείτε όλες εδώ:

http://artnaz.com/mother-love/

[goody]

Χαιρομαι που γινεται αντιλογος και συζητηση!

 

Σκουντουφλα συμφωνω μαζι σου ως προς την αυτοκριτικη διαφωνω ως προς τις συνεπειες απλων καθημερινων περιστατικων. Ξαναβαζω το ποστ μου για να μην επαναλαμβανομαι,

 

Ξαναειδα τωρα τις φωτογραφιες, ειναι τρομερη δουλεια, απεικονιζουν πολυ εξυπνα τα λαθος μονοπατια που μπορει να παρουμε. Και νομιζω λιγο πολυ ολες θα τα παρουμε για λιγο καποια στιγμη! Το θεμα αυτο δηλαδη δεν ειναι κριτικη στις λαθος ή τις προβληματικες μαμαδες, σιγουρα υπαρχουν ακραιες συμπεριφορες αρα και προβληματικες, αλλα εδω μιλαμε για πραγματα που ολες θα κανουμε καποια στιγμη. Αν τα αναγνωρισουμε ειναι πιο ευκολο να τα αποβαλουμε.

 

Ας πουμε πολλες μαμαδες δυσκολευομαστε να σταματησουμε να νταντευουμε τα παιδια μας. Να τα πλυνουμε,ντυσουμε, ταισουμε, να τους φερουμε νερο, να δεσουμε τα κορδονια κλπ. Πολλες φορες συμβαινει γιατι μας φαινονται μικρα για να ειναι ικανα, αλλοτε νιωθουμε οτι θα χασουμε ενα κομματι απο το ρολο μας, δεν θα μας χρειαζονται, αρα το παρακανουμε για δικους μας εγωιστικους λογους. Και το χειροτερο ειναι η πεποιθηση οτι το παιδι δεν θα το κανει αρκετα καλα.

Εγω το κανω ακομα αυτο ειδικα στο φαγητο, ενας Θεος ξερει πως κρατιεμαι να μην βουτηξω το κουταλι και να αρχισω το ταισμα! Το βλεπω, μονος του αργει να φαει, τρωει πιο λιγο σε σχεση με οταν τον ταιζω. Και ντυνεται πιο αργα... και βαζει τα παπουτσια αναποδα καμια φορα, και παιζει στο μπανιο αντι να σαπουνιζεται και αλλα πολλα... Ναι αλλα πως θα μαθει; Οποτε κρατιεμαι...εκτος αν ειμαι κουρασμενη οποτε παρεμβαινω. Λαθος βεβαια οποτε πλεον ευτυχως το κανω σπανια.

 

Επισης παρατηρω οτι οσο και να θελουμε να μην γινουμε οι γονεις μας καποιες συμπεριφορες ξεπηδουν απο μεσα μας σαν αυτοματα! Ποσο ευκολο ειναι για καποιον που εχει μεγαλωσει υπερπροστατευτικα να μην κανει το ιδιο στο παιδι του;

Ποσο ευκολο ειναι για καποιον που μεγαλωσε σνομπαροντας τα παντα και τους παντες λες και ειναι ο καλυτερος ολων να μην συμπεριφερεται με την ιδια αλλαζονεια και σνομπισμο ως γονιος;

Πραγματικα ισχυει οτι μεγαλωνοντας ενα παιδι ερχομαστε αντιμετωποι με τον εαυτο μας. Τα παιδικα μας βιωματα και τραυματα, τα λαθη στη συμπεριφορα μας.Ειναι πολυ ωφελιμο να εχουμε ανοιχτο το ρανταρ μας ωστε να βελτιωσουμε συμπεριφορες και αντιληψεις! Και θελει μονιμη προσπαθεια.

 

Ουπς!

Ελπιζω να μη σε προσεβαλα!

Ουτε την αρθρογραφο ηθελα να προσβαλλω, δεν υπονοουςα οτι ηταν γραμμενο απλοικά, απλα επεσημανα οτι -κατ' εμε- αυτα ειναι οντως τρανταχτα λαθη που μαλλον πλεον δυσκολα τα κανουμε, γι' αυτο εβαλα πιο καθημερινους προβληματισμους

 

Σε αυτο που λες παραπανω διαφωνω με την εννοια οτι τα τρανταχτα λαθη οπως πχ του κοβω τα φτερα δεν ειναι κατι που γινεται με τρανταχτο τροπο για να πει καποια 'μα ναι εγω του κοβω τα φτερα και καλα κανω!'' αλλα ειναι μικρα καθημερινη λαθη που κανουμε αθελα μας πολλες φορες και οδηγουν στο κοψιμο των φτερων!

Τετοιες συζητησεις μας βοηθουν να το συνειδητοποιησουμε! Οπως λεει η Νικη και οπως κανω κι εγω το ιδιο λαθος, το ταισμα/ντυσιμο κλπ δεν βοηθαει το παιδι να αυτονομηθει και να ανοιξει μελλοντικα τα φτερα του. Μπορει αθελα μας να του δημιουργησουμε την αισθηση οτι δεν ειναι αρκετα ικανο, ή οτι δεν θα το κανει αρκετα καλα... Ολα ειναι μια αλυσιδα!

[magdoulini]

ολες τις φωτο του αρθρου τις εχω δει προσφατα και σε αλλη ιστοσελιδα...ειναι μια εικονογραφηση που "με χαλαει" ιδιαιτερα....δεν μου αρεσει...νομιζω οτι περιγραφει καταστασεις μιας αλλης εποχης κυριως...

φυσικα και ολοι οι γονεις κανουμε λαθη,αλλα απο την αλλη νομιζω,οτι ειμαστε και πολυ πιο ενημερωμενοι για μια καλυτερη διαπαιδαγωγηση των παιδιων μας και οχι απλα μια ανατροφη τους...το σιγουρο για μενα,ειναι οτι η αγαπη των γονιων δεν εβλαψε ποτε κανενα παιδι,το αντιθετο ομως ναι...τα ορια αγαπη-υπερπροστασια-καταπιεση, ο καθενας πρεπει να τα δουλευει μεσα του και να προσπαθει να βρει που τελειωνουν τα ορια της μιας καταστασης και που ξεκινουν τα ορια της αλλης...κανεις μας δεν ειναι τελειος,ολοι κατι κουβαλαμε απο τις δικες μας οικογενειες που καλως ή κακως,μας ακολουθει...και επειδη στην σημερινη εποχη εχουμε φτασει στα ακρα και σπανιως συνανταει κανεις και την μεση λυση ή αποψη,εχουμε πολυ δρομο με καθημερινες αναζητησεις ωστε να μεγαλωσουμε τα παιδια μας ο καθενας δινοντας τους εφοδια ωστε να μπορουν να ειναι ενηλικες συναισθηματικα ωριμοι ωστε να μπορουν να αντιμετωπισουν τις προκλησεις της δικης τους πλεον ζωης...