ΘΕΛΕΙ ΚΑΠΟΙΟΝ "ΆΛΛΟΝ ΜΠΑΜΠΑ.."

[manoula2009]

Καλησπέρα, είμαι μαμά ενός κοριτσιού 5 χρονών, χωρίσαμε με τον πατέρα της πριν 4 χρόνια, ήταν δική του απόφαση όπως και να μην το βλέπει! Καθόλου! Με το παιδί μια χαρά, δόξα τω θεώ, είναι ένα παιδί χαρούμενο, κοινωνικό και γενικά δεν είχα αντιμετωπίσει προβλήματα με την απουσία του πατέρα της έως τώρα.. Της το χω παρουσιάσει όσο πιο μαλακά μπορούσα ότι την αγαπά αλλά αποφάσισε να μείνει σε άλλο σπίτι που βρίσκεται πολύ μακρυά.. Χαζά τα παιδιά δεν είναι όμως.. Κάθε άλλο! όσο μακρυά κι αν είναι θα μπορούσε να την πάρει τηλ. οπότε δεν υπάρχουν και πολλά να πω.. Της λέω ότι κάποιοι άνθρωποι αγαπούν όπως εμείς οι δυο, που θέλουμε να είμαστε πολλές ώρες μαζί, να κάνουμε αγκαλίτσες και φιλάκια κλπ και κάποιο άλλοι μπορούν και αγαπούν από μακρυά. Με το να σε σκέφτονται.. Τι να της έλεγα????

Το θέμα είναι ότι δε με ρωτά για τον πατέρα της, καθόλου! Μόνο για την ιστορία γνωριμίας μας και της γέννησής της θέλει να της λέω ξανά και ξανά... (ίσως επειδή εκεί ο μπαμπάς της ήταν παρών και μας αγαπούσε πραγματικά.. ) Εδώ και λίγο καιρό λοιπόν, μου εξέφρασε την επιθυμία να τον πάρει τηλέφωνο. Τη ρώτησα τί θέλει να του πει και εκείνη μου είπε ότι θέλει να του πει ότι δεν τον αγαπά και ότι ούτε όταν ήταν μωρό τον αγαπούσε!! Αν την αφήσω να το κάνει θα νομίζει ότι βάζω λόγια στο παιδί ενώ δεν είναι έτσι σε καμία περίπτωση!! απλά αυτός τα χει κάνει σκατά και όσα "καλά" και να πω δε θα γίνουν πιστευτά από παιδάκι που όλοι μας ξέρουμε πόσο έξυπνα είναι! Τί να κάνω;; Σκέφτηκα να τον πάρω τηλ. να του πω ότι εξέφρασε θυμό και να την ακούσει τουλάχιστον επειδή της το οφείλει αλλά ειλικρινά δεν ξέρω καν αν ισχύει το τηλ, φοβάμαι ότι θα μου το κλείσει αν τον πετύχω με την ερωμένη ή τη μαμά ή και μόνο του δεν ξέρω, δεν έχουμε καμιά επικοινωνία! Καμιά απολύτως! Φοβάμαι πως αν τελικά μιλήσει στο παιδί ότι μπορεί να της μιλήσει άσχημα, ότι δεν την αγαπά ή κι εγώ δεν ξέρω. Για όλα τον έχω ικανό. Ρώτησα την κόρη μου αν της λείπε ο μπαμπάς και μου είπε "καθόλου δε μου λείπει ο μπαμπάς μου, θέλω όμως να βρεις έναν άλλον μπαμπά που θα μας αγαπά και τις δυο και θα ζει μαζί μας" ! Έμεινα με το στόμα ανοιχτό, δεν έχω κάνει σχέση από τότε και έχω πιεστεί τόσο πολύ με αυτό που μου είπε! Είχα αποφασίσει να μην ξαναεμπιστευτώ κανέναν και ότι αυτό ήταν και για το παιδί το καλύτερο! Όμως το παιδί μου έχει φανταστεί εικόνες και μια ζωή με έναν άλλον μπαμπά που προφανώς έχει ανάγκη κι εγώ δεν ξέρω τί να κάνω!!! Μπορώ να προσπαθήσω να το αποφασίσω μέσα μου, να το θελήσω κι εγώ εφόσον το θέλει το παιδί μου αλλά και πάλι αυτά δε γίνονται κατά παραγγελία ούτε εδώ και τώρα.. Αυτά είναι τυχερά ! Δε μπορώ να βγω έξω και να ψάχνω.. Ακόμα κι αν κάνω σχέση θα περάσει κάποιος καιρός μέχρι να της τον γνωρίσω.. Αν και έχω πάψει να πιστεύω ότι εκεί έξω υπάρχουν άντρες ΑΝΤΡΕΣ πόσο μάλλον όταν υπάρχει κι ένα παιδί κάποιου άλλου!!! Πώς να το χειριστώ λοιπόν όλο το θέμα??? Τί πιστεύετε και τί θα κάνατε εσείς?

 

Ευχαριστώ εκ των προτέρων!!

[vtgian]

Καλημέρα!

 

Κάνεις πολύ καλά που της μιλάς αλλά σε αυτή την ηλικία τα παιδιά νομίζω ότι δεν μπορούν ακόμα να επεξεργαστούν σύνθετες συναισθηματικές καταστάσεις του τύπου κάποτε αγαπιόμασταν αλλά τώρα όχι. Επίσης δεν είμαι σίγουρη για το αν το παιδί θέλει να έρθει σε επαφή με τον πατέρα γιατί όντως θέλει να του μεταφέρει την άρνησή της ή γιατί έχει ειλικρινή περιέργεια να τον γνωρίσει ή γιατί πιστεύει ότι θα αλλάξει κάτι. Φαίνεται να είναι πολύ έξυπνη οπότε όλα να τα περιμένεις

Είναι σαφές ότι της λείπει το αντρικό πρότυπο και η μορφή της "παραδοσιακής" οικογένειας μαμά-μπαμπάς-παιδί που βλέπει γύρω της. Ίσως μια καλή ιδέα θα ήταν να της δώσεις παραδείγματα ευτυχισμένων αλλά διαφορετικών οικογενειών ώστε να αποδεχτεί τη διαφορετικότητα σας. Εξήγησε της επίσης ότι δεν χρειάζεται να υπάρχει ένας μπαμπάς για να είστε ευτυχισμένες και ότι ακόμα και αν βρεις κάποιον μπορεί να μην της αρέσει της ίδιας. Δεν ταιριάζουν όλοι οι άνθρωποι. Δώσε της παραδείγματα από φίλες της (π.χ. η Ελένη είναι φίλη σου αλλά και φίλη με την Μαρία που δεν συμπαθείς).

Μη πιέζεσαι όμως από αυτή την ανάγκη της για πατρικά σύμβολα γιατί για να φτάσεις στο σημείο να εμπιστευτείς έναν άνθρωπο τόσο ώστε να την γνωρίσει και μείνετε και μαζί είναι κάτι που σίγουρα θα πάρει πολύ καιρό. Φρόντισε απλά να είσαι και να σε βλέπει το παιδί ευτυχισμένη και αυτάρκη.

Πραγματικά δεν ξέρω αν θα προσφέρει κάτι το να έρθεις σε επαφή με τον πατέρα της. Γενικά έχετε κάποια έστω υποτυπώδη επαφή ή όχι; Πιθανόν να έχει αλλάξει αλλά ακόμα και έτσι θα πρέπει να καταβάλει υπεράνθρωπη προσπάθεια για να κερδίσει την εμπιστοσύνη της κόρης σας. Δεν νομίζω όμως ότι θα έχει αλλάξει κάτι, διαφορετικά θα είχε ήδη εκφράσει επιθυμία να έρθει πιο κοντά της. Ίσως να είναι καλύτερο για το παιδί να "κλείσει" το θέμα του πατέρα οριστικά, να καταλάβει δηλαδή ότι ανήκει στο παρελθόν και δεν επηρεάζει καθόλου τις ζωές σας.

Η γνώμη μου είναι να συμβουλευτείς έναν παιδοψυχολόγο πριν προχωρήσεις, θα σε βοηθήσει σίγουρα περισσότερο να κατανοήσεις τις αντιδράσεις του παιδιού αλλά και τον τρόπο χειρισμού του προβλήματος.

Τέλος θα σου πω ένα μεγάλο μπράβο για το πως χειρίζεσαι το θέμα μέχρι τώρα.

Εύχομαι το καλύτερο!

[elenip]

Ευχαριστώ εκ των προτέρων!!

 

Καλώς ήρθες στην παρέα μας... όντως δύσκολη υπόθεση και θεωρώ ότι όσο μεγαλώνει η μικρή θα δυσκολεύει.... λες ότι δεν υπάρχει καμία επικοινωνία μεταξύ εσου και του πρώην άντρα σου... θεωρώ πως εάν είχε μία στοιχειώδη αίσθηση της ευθύνης του απέναντι στο παιδί, θα είχε προσπαθήσει να έχει μία επικοινωνία μαζί του... φαντάζομαι θα έχουν οριστεί κάποιες επισκέψεις από το δικαστήριο που από ότι καταλαβαίνω δεν τις έχει κάνει ποτέ... εγώ από την πλευρά μου θα έκανα το εξής: θα τον έπαιρνα ένα τηλ να βρεθούμε για ένα καφέ και θα του έλεγα ακριβώς ότι είπες και σε εμάς... και βλέποντας και κάνοντας.. από την άλλη επειδή με τον συγκεκριμένο δεν νομίζω ότι μπορείς να έχεις και πολύ εμπιστοσύνη ίσως είναι καλύτερα για το παιδί να μην εμπλακεί στην ζωή του.. γιατί εάν τον γνωρίσει και την "φτύσει" ξανά το παιδί θα πληγωθεί πολύ... τώρα τουλάχιστον υπάρχει ο πατέρας απλώς είναι μακριά.... το τι θα κάνεις εσύ με την ζωη σου είναι μεγάλη υπόθεση... εγώ προσωπικά δεν ξέρω εάν θα έβαζα έναν ξένο άντρα μέσα στο σπίτι και στο παιδί μου... από την άλλη εάν βρεις έναν άνθρωπο που όντως το αξίζει γιατί να μην δώσεις και στον ευατό σου μία δεύτερη ευκαιρία??

[Nordor]

καλα ρε παιδι μου τι ανθρωποι υπαρχουν.....κατι τετοια διαβαζω και γινομαι τουρκος.Χωρισε με την μανα .....μην της μιλας.....αλλα να μην θες να βλεπεις το παιδι σου οταν η αλλη σε αφηνει?? αφου το παιδι θελει αλλο μπαμπα πρεπει να εχει αλλο μπαμπα.τελος.

[vtgian]

καλα ρε παιδι μου τι ανθρωποι υπαρχουν.....κατι τετοια διαβαζω και γινομαι τουρκος.Χωρισε με την μανα .....μην της μιλας.....αλλα να μην θες να βλεπεις το παιδι σου οταν η αλλη σε αφηνει?? αφου το παιδι θελει αλλο μπαμπα πρεπει να εχει αλλο μπαμπα.τελος.

 

Δυστυχώς υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι, και άντρες και γυναίκες. Και καλύτερα που δηλώνουν εξαρχής ότι δεν θέλουν να έχουν σχέση με το παιδί παρά να εξαναγκάζονται και να αποτελούν αρνητική επιρροή. Κάποιοι άνθρωποι απλά δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στον ρόλο του γονέα, δεν κάνουν για γονείς, τόσο απλά. Θα μου πεις, δεν το σκέφτονταν πιο πριν; Όχι. Δεν έχουν όλοι την ωριμότητα να αποσαφηνίσουν τα θέλω τους.

 

Στο θέμα μας όμως. Το παιδί βλέπει γύρω του το κλασικό πρότυπο οικογένειας και είναι απόλυτα φυσιολογικό να το θέλει και για το ίδιο. Η κοινωνία όμως έχει αλλάξει και ακόμα και μία μονογονεϊκή οικογένεια μπορεί να προσφέρει ένα υγιές και ισορροπημένο περιβάλλον για την ανάπτυξη του παιδιού. Με διπλή προσπάθεια, πολύ θετικές σκέψεις και πράξεις και εναλλακτικά πρότυπα, είναι εφικτό.

Ωστόσο είναι εξαιρετικά δύσκολο να βρεις έναν σύντροφο και να φτάσεις στο σημείο να του εμπιστευτείς το παιδί σου. Για εμένα που ο σύζυγός έχει ένα κορίτσι από τον προηγούμενο γάμο του και ήταν πολύ πιο εύκολο να έρθω κοντά της ως γυναίκα, μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι απαιτείται μεγάλη αν όχι υπέρμετρη προσπάθεια από μέρος του ενηλίκου να κερδίσει την εμπιστοσύνη όχι μόνο του γονιού αλλά και του παιδιού. Το τρίτο άτομο πρέπει να δοκιμαστεί πολύ πριν την γνωριμία του με το παιδί αλλά και κατά τη διάρκεια της μεταξύ τους σχέσης.

Επίσης ως γονιός θα πρέπει να σκεφτείς τι θα κάνεις στην περίπτωση που το παιδί τα πάει άριστα με το νέο σου σύντροφο αλλά για χ/ψ λόγους πρέπει να χωρίσετε. Πως θα βιώσει το παιδί αλλά και το νέο άτομο τον χωρισμό. Δημιουργούνται δεσμοί. Με την θετή μου κόρη γνωριζόμαστε από όταν ήταν 2,5 ετών. Τώρα είναι 14. Αν μου έλεγε κανείς ότι δεν θα μπορούσα να την ξαναδώ, θα τρελαινόμουν από τη στεναχώρια. Είναι πολλοί οι παράμετροι που πρέπει να σκεφτεί κάποιος όταν αποφασίζει να εισάγει στη σχέση του ένα παιδί από προηγούμενο γάμο. Το "αφου το παιδι θελει αλλο μπαμπα πρεπει να εχει αλλο μπαμπα.τελος." είναι πολύ εύκολο να το λες, αλλά στην πράξη πολύ δύσκολο.

[Alexia1985]

Κάποιοι δεν ειναι γεννημένοι για να ειναι γονείς και δεν τους αξίζει...τελος!Εγω πιστευω οτι η μικρη εχει ανάγκη απο ενα αντρικό πρότυπο,ισως να περνάει και το Οιδίποδειο σύμπλεγμα που λενε...Θα ηταν καλο αν υπήρχε ένας Θειος η νονός η κάποιος απο το οικογενειακό περιβάλλον πιο έντονα στην ζωή της.Να τη παει μια βόλτα,να έρχεστε να την βλέπει που και που αν ειναι αυτο δυνατόν φυσικα!Ετσι ισως κάποιος άλλος να της καλύπτε το "κενό" του πατέρα.Οσο για τον αληθινό πατέρα της προσωπικά θα απέφευγα να επικοινωνήσει με το παιδι ειδικά αν πιστεύεις οτι μπορει να την πληγώσει!ειναι σε πολυ ευαίσθητη φάση ηλικιακά...

[manoula2009]

Κορίτσια κατ' αρχάς ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις και την υποδοχή!!!

 

Δε νομίζω ότι είναι πολύ εύκολο να βρω κάποιον που να είναι άξιος για το παιδί μου... Υπήρξαν στο δρόμο μου πολλοί που με πλησίασαν αλλά τους ακύρωνα πριν προσπαθήσουν. Ξέρω είμαι προκατειλημμένη πλέον δεν το αρνούμαι και ειλικρινά είχα τόσα να αντιμετωπίσω που το μόνο που είχα ανάγκη ήταν να σταθώ όρθια και χαμογελαστή απέναντι στο παιδί μου. Όσο περνά ο καιρός και μετά από την επιθυμία του παιδιού μου όλο και πιο συμπαθητικά βλέπω την ιδέα μιας νέας σχέσης αλλά μόνο αν κρίνω κάποιον κατάλληλο και η γνωριμία με το παιδί αν και όταν συμβεί θα γίνει μετά από καιρό και αφού η σχέση έχει δοκιμαστεί.. Ο φόβος όμως ενός δεύτερου χωρισμού είναι ο μεγάλος μου εφιάλτης και αυτός είναι μάλλον ο σημαντικότερος λόγος που δεν έκανα ως τώρα σχέση. Πιστεύω ότι όλα για καλό γίνονται οπότε αν είναι για καλό θα μου παρουσιαστεί μπροστά μου ο τέλειος(που λέει ο λόγος...) Εγώ πάντως δε θα ψάξω!!

 

Όσο για τον πρώην.. έτυχε πριν 9 μήνες να βρεθούμε στον ίδιο χώρο. Είδε το παιδί του που είναι ίδιο με αυτόν απέναντί του, 4 χρονών και είχε να το δει απο 13 μηνών και δεν έκανε τίποτα!!!!! Φάνηκε σκεπτικός, φύσαγε και ξεφύσαγε αλλά δεν την πλησίασε. Εγώ ενημέρωσα το παιδί ότι είναι ο μπαμπάς εδώ και αν θέλει να πάει να του μιλήσει ή να πάμε μαζί αλλά ήταν πολύ αρνητική! Με αγκάλιασε σφιχτά και είπε όχι μαμά δε θέλω... Η συμπεριφορά της ήταν νορμάλ από κει και πέρα παρόλο που ήξερε ότι βρίσκεται στο χώρο και εκείνος. Επαιζε, έτρεχε, γελούσε, δεν έδειξε να επηρεάζεται. Πίστευα ότι δε γύρισε να τον κοιτάξει αλλά όταν γυρίσαμε σπίτι μου περιέγραψε με λεπτομέρειες τί φορούσε, πώς ήταν τα μαλλιά του κλπ.. Εγώ αν είχα να δω το παιδί μου από μωρό και το βλεπα μπροστά μου ολόκληρο κοριτσάκι θα είχα πέσει στα πόδια της και θα τη φιλούσα!! Εγώ δε θα είχα αερα να ανασάνω μακρυά της βασικά.. τελοσπάντων. Αφού τότε δεν έτρεξε κοντά της, να της συστηθεί, να της ζητήσει συγγνώμη, κάτι.. πιστεύω ότι είναι ανώφελη η όποια προσπάθεια. Βέβαια ήταν και οι γονείς του μαζί οι οποίοι κάτι γύρισαν και του είπαν μόλις μας είδαν. Τι να πω , δεν ξερω.. Και να σκεφτείτε ότι τη λάτρευε κάποτε.. Κλαίγαμε από συγκίνηση πάνω από την κούνια της κάποτε.. Ουφ! Κάτι που δεν ανέφερα. Ένα χρόνο μετά την εγκατάλειψη η ερωμένη του ήταν έγκυος! Έχει και αλλο παιδί λοιπόν. Δε γνωρίζω τί πατέρας είναι στο άλλο αλλά ξέρω ότι δεν την έχει παντρευτεί και λογικά οι γονείς του τον αποτρέπουν. Αυτά! Και πάλι ευχαριστώ κορίτσια!

[vtgian]

manoula,

 

2 θέματα έχεις να αντιμετωπίσεις, τον ρόλο του πατέρα στη ζωή της κόρη σου και την εύρεση συντρόφου. Κατά την γνώμη μου αυτά τα 2 θέματα δεν πρέπει να συγχέονται.

Σημαντικότερο είναι η ενδυνάμωση του πατρικού προτύπου στη ζωή της κόρη σου. Μη μπερδεύεις το πως νιώθεις εσύ για το παιδί, με το τι οφείλει να νιώθει ο πατέρας του. Κανείς άνθρωπος δεν είναι υποχρεωμένος να νιώθει πατρικά ή μητρικά αισθήματα, όσο και αν εμάς μας φαίνεται κάτι τέτοιο παράλογο. Από τη στιγμή που ο ίδιος δεν εκδηλώνει ενδιαφέρον να προσεγγίσει την κόρη του, η οποιαδήποτε απαίτηση από μέρους σου να ενδιαφερθεί, να ζητήσει συγνώμη, να κάνει την οποιαδήποτε κίνηση, είναι άτοπη. Μην μπαίνεις καν στον κόπο να σκέφτεσαι γιατί φέρεται έτσι, αν φταίνε οι γονείς του ή η νέα του οικογένεια. Έχεις προχωρήσει και εσύ και η κόρη σου. Άποψή μου, κακώς της ανέφερες ότι είναι ο πατέρας της στον ίδιο χώρο, εφόσον δεν ήταν κάτι προσυμφωνημένο. Νομίζω πως πλέον θα έχεις αντιληφθεί ότι είναι κάτι που την επηρέασε αρκετά. Το γεγονός ότι τον "τσέκαρε" όσο εσύ νόμιζες ότι είναι ανέμελη, δείχνει ότι το παιδί έδειξε έντονο ενδιαφέρον και ενδεχομένως η απόμακρη στάση του πατέρα της να της έβγαλε όλο αυτόν τον αρνητισμό που περιέγραψες στην 1η δημοσίευση. Προσπάθησε να μαλακώσεις αυτή την ανάμνηση και αναζήτησε ισχυρά πατρικά πρότυπα στον στενό οικογενειακό κύκλο.

 

Στο 2ο θέμα, κάνεις πολύ καλά και είσαι επιφυλακτική (άλλωστε τόσα ακούγονται). Σίγουρα η κόρη σου είναι η πρώτη σου προτεραιότητα αλλά αυτό δε σημαίνει ότι απαγορεύεται να κάνεις σχέσεις και να δοκιμαστείς. Άλλωστε να θυμάμαι ότι ευτυχισμένοι γονείς κάνουν ευτυχισμένα παιδιά, αν είσαι καλά και ήρεμη εσύ, αυτό θα το εισπράττει και η κόρη σου. Μικρά και σταθερά βήματα, μην είσαι αρνητική σε νέες γνωριμίες απλά φύλαγε μικρό καλάθι, που λένε. Από εκεί και πέρα, ακόμα και αν όλα πάνε καλά με έναν νέο σύντροφο, θα πρέπει να συζητήσετε πάαααρα πολύ το θέμα της γνωριμίας. Αλλά κάθε πράμα στον καιρό του.

 

Ελπίζω να σε βοήθησα έστω και λιγάκι!

 

Φιλικά,

Βάσω

[free dom]

Καλημερα κι απο μενα! Αποφασισα να γραψω γιατι εχω βρεθει σε παρομοια θεση με τη διαφορα οτι ο πρωην μου βλεπει το παιδι κανα δυο φορες το χρονο..

 

Λοιπον εγω ξαναπαντρευτηκα κι αυτη τη στιγμη εχω αλλα δυο παιδακια και δοξα τω θεω ειμαστε μια χαρα. Ομως δε γινονται αυτα κατοπιν παραγγελιας. Σταθηκα τυχερη και γνωρισα τον καταλληλο ανθρωπο, μετα απο καποιο διαστημα γνωρισε το παιδι σαν φιλος, καναμε πραγματα ολοι μαζι, και οταν ενιωσα "σιγουρη" οτι μας αγαπαει και τον αγαπαμε, παντρευτηκαμε και το παιδι το δεχτηκε με μεγαλη χαρα. Απολυτα σιγουρη δεν μπορεις να εισαι για κανεναν, ομως δεν μπορεις να ζεις και με το φοβο γιατι ενδεχομενως να αφησεις να χαθουν ομορφες στιγμες και ευκαιριες..

 

Οσο για τον βιολογικο πατερα, χωρις να ειμαι ειδικος, κατα τη γνωμη μου ειναι πολυ μικρο το παιδι για να διαχειριστει τοσο δυσκολες καταστασεις,οπως να κανει το βημα για να τον γνωρισει η να βγαλει θυμο.. Εγω μεχρι τα πεντε,αντιμετωπιζα τις ερωτησεις με δικαιολογιες του τυπου εχει πολυ δουλεια, μενει μακρια κτλ, και εστιαζα στο οτι εχουμε ο ενας τον αλλον και περναμε ωραια. Οταν μεγαλωσε λιγο, του εξηγησα οτι καθε ανθρωπος εχει το δικο του τροπο, χωρις να σημαινει οτι δεν αγαπαει και πως οταν μεγαλωσει μπορουν να το συζητησουν. Σε καμια περιπτωση δεν αφησα να φανει θυμος,γιατι θεωρω οτι ετσι τα παιδια χανουν την ανεμελια τους και γενικα δεν εδινα εκταση στο θεμα. Να σου πω την αληθεια, εγω δε θα του ελεγα οτι ο πατερας του ειναι στον ιδιο χωρο και αν θελει να του μιλησει, αφενος για να μην παρει εκταση μεσα του, και αφετερου γιατι νομιζω πως ειναι μεγαλο βαρος αυτο για να το σηκωσει ενα μικρο παιδι(ξαναλεω δεν ειμαι ειδικος, προσωπικες κρισεις ειναι αυτα).

 

Παντα εστιαζαμε στο ποσο τυχεροι ειμαστε που εχουμε οσα και οσους εχουμε, και ειμαστε μια χαρα. Ευχομαι να σου ερθουν και σενα ολα βολικα οπως και σε μενα και αν μπορω να βοηθησω σε κατι ευχαριστως

[lelaki1980]

Καλημερα κι απο μενα! Αποφασισα να γραψω γιατι εχω βρεθει σε παρομοια θεση με τη διαφορα οτι ο πρωην μου βλεπει το παιδι κανα δυο φορες το χρονο..

 

Λοιπον εγω ξαναπαντρευτηκα κι αυτη τη στιγμη εχω αλλα δυο παιδακια και δοξα τω θεω ειμαστε μια χαρα. Ομως δε γινονται αυτα κατοπιν παραγγελιας. Σταθηκα τυχερη και γνωρισα τον καταλληλο ανθρωπο, μετα απο καποιο διαστημα γνωρισε το παιδι σαν φιλος, καναμε πραγματα ολοι μαζι, και οταν ενιωσα "σιγουρη" οτι μας αγαπαει και τον αγαπαμε, παντρευτηκαμε και το παιδι το δεχτηκε με μεγαλη χαρα. Απολυτα σιγουρη δεν μπορεις να εισαι για κανεναν, ομως δεν μπορεις να ζεις και με το φοβο γιατι ενδεχομενως να αφησεις να χαθουν ομορφες στιγμες και ευκαιριες..

 

Οσο για τον βιολογικο πατερα, χωρις να ειμαι ειδικος, κατα τη γνωμη μου ειναι πολυ μικρο το παιδι για να διαχειριστει τοσο δυσκολες καταστασεις,οπως να κανει το βημα για να τον γνωρισει η να βγαλει θυμο.. Εγω μεχρι τα πεντε,αντιμετωπιζα τις ερωτησεις με δικαιολογιες του τυπου εχει πολυ δουλεια, μενει μακρια κτλ, και εστιαζα στο οτι εχουμε ο ενας τον αλλον και περναμε ωραια. Οταν μεγαλωσε λιγο, του εξηγησα οτι καθε ανθρωπος εχει το δικο του τροπο, χωρις να σημαινει οτι δεν αγαπαει και πως οταν μεγαλωσει μπορουν να το συζητησουν. Σε καμια περιπτωση δεν αφησα να φανει θυμος,γιατι θεωρω οτι ετσι τα παιδια χανουν την ανεμελια τους και γενικα δεν εδινα εκταση στο θεμα. Να σου πω την αληθεια, εγω δε θα του ελεγα οτι ο πατερας του ειναι στον ιδιο χωρο και αν θελει να του μιλησει, αφενος για να μην παρει εκταση μεσα του, και αφετερου γιατι νομιζω πως ειναι μεγαλο βαρος αυτο για να το σηκωσει ενα μικρο παιδι(ξαναλεω δεν ειμαι ειδικος, προσωπικες κρισεις ειναι αυτα).

 

Παντα εστιαζαμε στο ποσο τυχεροι ειμαστε που εχουμε οσα και οσους εχουμε, και ειμαστε μια χαρα. Ευχομαι να σου ερθουν και σενα ολα βολικα οπως και σε μενα και αν μπορω να βοηθησω σε κατι ευχαριστως

 

αν μπορουσες να τα κανεις πραξη ολα αυτα που γραφει η κοπελα απο την αρχη μεχρι το τελος θα ηταν οτι καλυτερο συμφωνω με ολα και θα κανει καλο και σε σενα και πανω απο ολα στο παιδακι σου

[manoula2009]

Έχετε δίκιο σε όλα. Ο λόγος που της είπα ότι ήταν στο χώρο είναι επειδή ήθελα να ξέρω ότι πραγματικά δε θέλει και δεν έχει ανάγκη να του μιλήσει. Ήθελα να βεβαιωθώ ότι δεν το κάνει για μένα ενδεχομένως.. για να με προστατέψει.. κρύβοντας μια πραγματική της ανάγκη που "φοβάται" να δείξει.. Μου είχε πει παιδοψυχολόγος ότι ο λόγος που δεν εκδήλωνε κάποια ανάγκη να τον δει μπορεί να ήταν για να μη "στεναχωρήσει" εμένα. Παρόλο που εγώ ποτέ δεν της είπα ότι θα στεναχωρηθώ αν έχουν επικοινωνία. Τα παιδιά μονογονεϊκής οικογένειας μου είχε πει γίνονται προστατευτικά προς τον γονέα που τα μεγαλώνει. Όσο για κείνον, η παιδοψυχολόγος μου είχε πει ότι δεν είναι απαραίτητα αδιάφορος αλλά έχει "τιθασεύσει" τον εαυτό του να μην το σκέφτεται και να κάνει πολλά άλλα πράγματα για να το καταφέρει. Ξέρω ότι έπεσε με τα μούτρα στα μεταπτυχιακά και ότι ίσως να ισχύει.. Σε κάθε περίπτωση, είναι απαράδεκτος και πρέπει να σταματήσω να σκέφτομαι και να απορώ για τη συμπεριφορά του. Έχετε δίκιο! Πρέπει να προχωρήσω.. Όσο για τα ανδρικά πρότυπα, υπάρχει ο πατέρας μου και τα δυο μου αδέρφια με τους οποίους έχει πολύ στενή σχέση και επαφή και μένουμε στην ίδια πολυκατοικία. Είμαι σίγουρη ότι επηρεάστηκε από το νηπιαγωγείο, μιλούν συνέχεια για την οικογένεια. Ζητούν φωτό από τη μαμά και το μπαμπά, περιγράψτε τί κάνετε όλοι μαζί στο σπίτι κλπ. Της έχω πει ότι υπάρχουν διαφόρων ειδών οικογένειες. Οτι άλλα παιδάκια ζουν με τους δυο γονείς, άλλα μόνο με τη μαμά, άλλα μόνο με το μπαμπά και κάποια άλλα μόνο με γιαγιά και παππού και ότι εμείς είμαστε το ένα είδος οικογένειας από τις τόσες.. Κάνουμε συνέχεια πράγματα που την ευχαριστούν και πραγματικά περνάμε καλά οι δυο μας. Λατρεύει ό,τι κάνουμε! Είτε πάμε για ψώνια είτε σινεμά είτε μαγειρεύουμε είτε παίζουμε ακόμα και να με βοηθάει στις δουλειές (πχ να μου δίνει τα ρούχα που απλώνω ή να πατάει εκείνη τα κουμπιά στο πλυντήριο, τη διασκεδάζουν!) Είχε έρθει σε επαφή με οικογένειες φυσιολογικής δομής (τα ξαδερφάκια της) και έπαιζε κι εκείνη με το μπαμπά τους και δε μου είχε εκφράσει το οτιδήποτε..

 

vtgian σε ευχαριστώ για το σχόλιό σου και συμφωνώ σε όλα εκτός από αυτό: Κανείς άνθρωπος δεν είναι υποχρεωμένος να νιώθει πατρικά ή μητρικά αισθήματα, όσο και αν εμάς μας φαίνεται κάτι τέτοιο παράλογο.

αν δεν είναι ικανός κάποιος να νιώσει μητρικά ή πατρικά αισθήματα, τότε καλύτερα να μην κάνει παιδιά και οικογένεια γιατί το παιδί δεν το έκανα μόνη μου ούτε "έτυχε".. Τί φταίει αυτό το παιδί να πληρώνει τώρα τη δική του ανωριμότητα?? Και τί φταίει και το άλλο γιατί δεν πιστεύω ότι κάποιος που δεν είναι ικανός να αγαπήσει το ένα του παιδί, μπορεί να αγαπήσει το άλλο ή τα άλλα.. Τα παιδιά σου τα αγαπάς επειδή είναι παιδιά σου όχι επειδή αγαπάς ή δεν αγαπάς τη μαμά τους ή το μπαμπά τους. Δεν εισέπραξε αγάπη και δε θα μπορέσει να δώσει ποτέ.. Το πιστεύω ειλικρινά και δεν είναι λόγια πικρίας.. Είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο άλλωστε..

 

lelaki1980 Συγχαρητήρια! Σου εύχομαι ό,τι καλύτερο ολόψυχα! Μία ερώτηση: Είδες κάποια διαφορά στην αντιμετώπιση του συζύγου σου προς το παιδί σου και προς τα δικά σας παιδιά;; (Έίναι άλλος ένας φόβος μου αυτός, γι'αυτό ρωτάω.. )

 

Σας ευχαριστώ όλες! Πολύ ενδιαφέροντα και ουσιαστικά όσα μου είπατε.. Μακάρι να καταφέρω να βγάλω από την καρδούλα της κάθε σκιά και να είναι μόνο ανέμελη όπως αρμόζει σε κάθε παιδάκι !!!

[vtgian]

Καλημέρα!

 

Αυτό που σου είπε η παιδοψυχολόγος "Τα παιδιά μονογονεϊκής οικογένειας μου είχε πει γίνονται προστατευτικά προς τον γονέα που τα μεγαλώνει" είναι σωστό και το βλέπω ότι συμβαίνει με την κόρη του άντρα μου και την μητέρα της. Ωστόσο δεν νιώθει προστατευτικά απέναντι στον μπαμπά της και τελικά με την παιδοψυχολόγο εντοπίσαμε ότι αυτό συμβαίνει στη δική μας οικογένεια το παιδί εισπράτει ισορροπία, αγάπη και δύναμη ενώ υπάρχουν πάρα πολλές φορές που η μητέρα της δείχνει αδυναμία να ανταπεξέλθει στον ρόλο του γονιού (είναι αμελής, εκδηλώνει αδυναμία να χειριστεί καθημερινά προβλήματα κ.α.) Αυτό το παιδί το μετατρέπει σε ευθύνη που έχει το ίδιο να προστατέψει την μητέρα. Στη δική σου περίπτωση (αν και δεν είμαι γιατρός) δεν φαίνεται να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Το παιδί είναι ευτυχισμένο και αυτάρκες μαζί σου. Πιο πιθανό είναι να επηρεάστηκε όντως από το νηπιαγωγείο. Μίλησες καθόλου με την νηπιαγωγό για το θέμα;

 

Δυστυχώς στο θέμα του χωρισμού, αυτός που δεν φταίει σε τίποτα αλλά επηρεάζεται περισσότερο είναι το παιδί. Μάλλον δεν εξέφρασα σωστά αυτό που εννοούσα. Αυτό που έχω δει είναι μανάδες αλλά και πατεράδες που ναι μεν αγαπάνε τα παιδιά τους αλλά είναι συναισθηματικά ανίκανοι να το εκφράσουν. Επίσης, ενώ για εσένα η επιλογή να αποκτήσεις παιδί μπορεί να ήταν τελείως ώριμη και συνειδητή, αυτός δε σημαίνει και το ίδιο για τον πρώην σύζυγό σου. Δυστυχώς υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που μπαίνουν στην διαδικασία απόκτησης παιδιού όχι επειδή πραγματικά το θέλουν αλλά επειδή πείθουν τον εαυτό τους ότι το θέλουν. Στην πραγματικότητα η οικογενειακή πίεση (όλοι έχουμε ακούσει μια μαμά/θεία/συγγενείς να λένε "εσύ πότε θα αποκτήσεις ένα παιδί, περνάνε τα χρόνια..."), η πίεση μέσα από το ζευγάρι (εγώ πότε θα γίνω μάνα/πατέρας ακόμα και η κοινωνική πίεση (οι φίλοι μου όλοι έχουν παιδί, για να είμαι κοινωνικά αποδεκτός πρέπει να έχω παιδί μέχρι τα...) όλα αυτά σε συνδυασμό με ανωριμότητα, μπορούν να πιέσουν τόσο έναν άνθρωπο σε σημείο που να πείσει τον εαυτό του ότι θέλει ο ίδιος να κάνει παιδί. Δυστυχώς το έχω δει να συμβαίνει πολλές φορές και με άντρες και με γυναίκες. Στα κρίσιμα όμως 1-2 πρώτα έτη της ζωής του παιδιού, συνειδητοποιούν ότι δεν μπορούν να αναλάβουν την ευθύνη. Το πως θα αντιδράσει κανείς τότε, κανείς δεν το ξέρει. Ενώ κάποιοι αποκτούν με κόπο την ανωριμότητα που τους λείπει, κάποιοι προτιμούν να "εξαφανιστούν" πείθοντας τον εαυτό τους ότι με αυτό τον τρόπο απαλλάσσονται από το πρόβλημα.

Προσωπικά αν με ρωτάς, μου φαίνεται αδύνατο να αποκτήσεις παιδί έστω και υπό πίεση και να μη νιώσεις την ελάχιστη ευθύνη απέναντί του. Για την αγάπη δεν το συζητώ, δε μπορείς παρά να αγαπήσεις ένα πλασματάκι τόσο δα. Η αγάπη όμως είναι πράξη ανιδιοτέλειας και κάποιοι άνθρωποι έχουν τόσο εγωισμό μέσα τους που δεν υπάρχει χώρος για κάτι άλλο. Όπως έγραψες "Δεν εισέπραξε αγάπη και δε θα μπορέσει να δώσει ποτέ.." Δυστυχώς πολλοί συνάνθρωποί μας είναι συναισθηματικά ανάπηροι και αυτή την αναπηρία πληρώνουν τα παιδιά τους.

Όπως και να'χει, η συζήτηση που είχαμε ήταν πολύ όμορφη και πραγματικά χαίρομαι που είσαι ένας άνθρωπος με πραγματικό ενδιαφέρον για την ψυχική υγεία του παιδιού σου! Να χαίρεσαι την κορούλα σου και όλα θα πάνε καλά

[free dom]

 

lelaki1980 Συγχαρητήρια! Σου εύχομαι ό,τι καλύτερο ολόψυχα! Μία ερώτηση: Είδες κάποια διαφορά στην αντιμετώπιση του συζύγου σου προς το παιδί σου και προς τα δικά σας παιδιά;; (Έίναι άλλος ένας φόβος μου αυτός, γι'αυτό ρωταω

Μαλλον απευθυνεται σε μενα η ερωτηση Κοιταξε μια διαφορα υπαρχει απ την αποψη οτι τα μικρα ειναι 2 χρονων και 2 μηνων, ενω ο μεγαλος 9 χρονων. Δεν μπορεις να συμπεριφερεσαι με τον ιδιο τροπο σε ενα μωρο και σε ενα μεγαλο παιδι ειναι λογικο.Κατα τ αλλα δε δειχνει κατι διαφορετικο και τα θετικα που εφερε η παρουσια του στη ζωη μας ειναι παρα πολλα. Εγω πιστευω πως τον αγαπαει πολυ, αλλα οπως και να χει αλλο ειναι το δεσιμο με το βιολογικο σου παιδι.. Μπορει να κανω και λαθος.

 

Επισης πιστευω πως παντα το παιδι θα χει αναγκη την παρουσια του βιολογικου του πατερα, εφοσον ομως αυτος την αρνειται, προσπαθω να του δωσω τη δυναμη και τη γνωση μεσα του να το διαχειριζεται οσο καλυτερα γινεται, να μην κολλησει σ αυτο το γεγονος και λυπαται τον εαυτο του και γενικα τον παει πισω στη ζωη του.

[manoula2009]

Καλημέρα!

 

Αυτό που σου είπε η παιδοψυχολόγος "Τα παιδιά μονογονεϊκής οικογένειας μου είχε πει γίνονται προστατευτικά προς τον γονέα που τα μεγαλώνει" είναι σωστό και το βλέπω ότι συμβαίνει με την κόρη του άντρα μου και την μητέρα της. Ωστόσο δεν νιώθει προστατευτικά απέναντι στον μπαμπά της και τελικά με την παιδοψυχολόγο εντοπίσαμε ότι αυτό συμβαίνει στη δική μας οικογένεια το παιδί εισπράτει ισορροπία, αγάπη και δύναμη ενώ υπάρχουν πάρα πολλές φορές που η μητέρα της δείχνει αδυναμία να ανταπεξέλθει στον ρόλο του γονιού (είναι αμελής, εκδηλώνει αδυναμία να χειριστεί καθημερινά προβλήματα κ.α.) Αυτό το παιδί το μετατρέπει σε ευθύνη που έχει το ίδιο να προστατέψει την μητέρα. Στη δική σου περίπτωση (αν και δεν είμαι γιατρός) δεν φαίνεται να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Το παιδί είναι ευτυχισμένο και αυτάρκες μαζί σου. Πιο πιθανό είναι να επηρεάστηκε όντως από το νηπιαγωγείο. Μίλησες καθόλου με την νηπιαγωγό για το θέμα;

 

Δυστυχώς στο θέμα του χωρισμού, αυτός που δεν φταίει σε τίποτα αλλά επηρεάζεται περισσότερο είναι το παιδί. Μάλλον δεν εξέφρασα σωστά αυτό που εννοούσα. Αυτό που έχω δει είναι μανάδες αλλά και πατεράδες που ναι μεν αγαπάνε τα παιδιά τους αλλά είναι συναισθηματικά ανίκανοι να το εκφράσουν. Επίσης, ενώ για εσένα η επιλογή να αποκτήσεις παιδί μπορεί να ήταν τελείως ώριμη και συνειδητή, αυτός δε σημαίνει και το ίδιο για τον πρώην σύζυγό σου. Δυστυχώς υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που μπαίνουν στην διαδικασία απόκτησης παιδιού όχι επειδή πραγματικά το θέλουν αλλά επειδή πείθουν τον εαυτό τους ότι το θέλουν. Στην πραγματικότητα η οικογενειακή πίεση (όλοι έχουμε ακούσει μια μαμά/θεία/συγγενείς να λένε "εσύ πότε θα αποκτήσεις ένα παιδί, περνάνε τα χρόνια..."), η πίεση μέσα από το ζευγάρι (εγώ πότε θα γίνω μάνα/πατέρας ακόμα και η κοινωνική πίεση (οι φίλοι μου όλοι έχουν παιδί, για να είμαι κοινωνικά αποδεκτός πρέπει να έχω παιδί μέχρι τα...) όλα αυτά σε συνδυασμό με ανωριμότητα, μπορούν να πιέσουν τόσο έναν άνθρωπο σε σημείο που να πείσει τον εαυτό του ότι θέλει ο ίδιος να κάνει παιδί. Δυστυχώς το έχω δει να συμβαίνει πολλές φορές και με άντρες και με γυναίκες. Στα κρίσιμα όμως 1-2 πρώτα έτη της ζωής του παιδιού, συνειδητοποιούν ότι δεν μπορούν να αναλάβουν την ευθύνη. Το πως θα αντιδράσει κανείς τότε, κανείς δεν το ξέρει. Ενώ κάποιοι αποκτούν με κόπο την ανωριμότητα που τους λείπει, κάποιοι προτιμούν να "εξαφανιστούν" πείθοντας τον εαυτό τους ότι με αυτό τον τρόπο απαλλάσσονται από το πρόβλημα.

Προσωπικά αν με ρωτάς, μου φαίνεται αδύνατο να αποκτήσεις παιδί έστω και υπό πίεση και να μη νιώσεις την ελάχιστη ευθύνη απέναντί του. Για την αγάπη δεν το συζητώ, δε μπορείς παρά να αγαπήσεις ένα πλασματάκι τόσο δα. Η αγάπη όμως είναι πράξη ανιδιοτέλειας και κάποιοι άνθρωποι έχουν τόσο εγωισμό μέσα τους που δεν υπάρχει χώρος για κάτι άλλο. Όπως έγραψες "Δεν εισέπραξε αγάπη και δε θα μπορέσει να δώσει ποτέ.." Δυστυχώς πολλοί συνάνθρωποί μας είναι συναισθηματικά ανάπηροι και αυτή την αναπηρία πληρώνουν τα παιδιά τους.

Όπως και να'χει, η συζήτηση που είχαμε ήταν πολύ όμορφη και πραγματικά χαίρομαι που είσαι ένας άνθρωπος με πραγματικό ενδιαφέρον για την ψυχική υγεία του παιδιού σου! Να χαίρεσαι την κορούλα σου και όλα θα πάνε καλά

 

Η αγάπη όμως είναι πράξη ανιδιοτέλειας και κάποιοι άνθρωποι έχουν τόσο εγωισμό μέσα τους που δεν υπάρχει χώρος για κάτι άλλο. Όπως έγραψες "Δεν εισέπραξε αγάπη και δε θα μπορέσει να δώσει ποτέ.." Δυστυχώς πολλοί συνάνθρωποί μας είναι συναισθηματικά ανάπηροι και αυτή την αναπηρία πληρώνουν τα παιδιά τους.

 

Τα είπες όλα!!! Με τη νηπιαγωγό δεν έχω μιλήσει.. Δεν ξέρω τί θα μπορούσα να πω. Το θέμα της οικογένειας πρέπει να το αναλύσουν και ίσως είναι καλύτερα να γίνει μέσα στο "μάθημα" ώστε να της δοθεί η ευκαιρία να παρουσιάσει τη δική της οικογένεια υπό την επίβλεψη των δασκάλων της και άρα με μια "προστασία" σε τυχόν προσβλητικά αυθόρμητα σχόλια άλλων παιδιών.. Δεν ξέρω, έτσι το σκέφτομαι.. Σε ευχαριστώ και πάλι!!! Όντως ήταν όμορφη η συζήτηση μας και νιώθω πιο δυνατή και έτοιμη να αντιμετωπίσω κάθε πρόβλημα !!

[manoula2009]

Μαλλον απευθυνεται σε μενα η ερωτηση Κοιταξε μια διαφορα υπαρχει απ την αποψη οτι τα μικρα ειναι 2 χρονων και 2 μηνων, ενω ο μεγαλος 9 χρονων. Δεν μπορεις να συμπεριφερεσαι με τον ιδιο τροπο σε ενα μωρο και σε ενα μεγαλο παιδι ειναι λογικο.Κατα τ αλλα δε δειχνει κατι διαφορετικο και τα θετικα που εφερε η παρουσια του στη ζωη μας ειναι παρα πολλα. Εγω πιστευω πως τον αγαπαει πολυ, αλλα οπως και να χει αλλο ειναι το δεσιμο με το βιολογικο σου παιδι.. Μπορει να κανω και λαθος.

 

Επισης πιστευω πως παντα το παιδι θα χει αναγκη την παρουσια του βιολογικου του πατερα, εφοσον ομως αυτος την αρνειται, προσπαθω να του δωσω τη δυναμη και τη γνωση μεσα του να το διαχειριζεται οσο καλυτερα γινεται, να μην κολλησει σ αυτο το γεγονος και λυπαται τον εαυτο του και γενικα τον παει πισω στη ζωη του.

 

Έχεις δίκιο!! Τελικά μου έκανε πολύ καλό που έγραψα και πολύ περισσότερο που γράψατε!! Το να είμαι δυνατή και αποφασιστική είναι μονόδρομος! Το οφείλω στο παιδί μου και θα το κάνω με χαρά!! Η "αναπηρία" κάποιων δε μπορεί να τσακίζει εμάς! Εμείς δόξα τω θεώ ΝΙΩΘΟΥΜΕ και δεν τα παρατάμε!! Μπράβο σου που προχώρησες και που δε φοβήθηκες... και που τελικά χάρισες στα παιδιά σου εικόνες και στιγμές που αξίζουν να ζουν!!!

[free dom]

Έχεις δίκιο!! Τελικά μου έκανε πολύ καλό που έγραψα και πολύ περισσότερο που γράψατε!! Το να είμαι δυνατή και αποφασιστική είναι μονόδρομος! Το οφείλω στο παιδί μου και θα το κάνω με χαρά!! Η "αναπηρία" κάποιων δε μπορεί να τσακίζει εμάς! Εμείς δόξα τω θεώ ΝΙΩΘΟΥΜΕ και δεν τα παρατάμε!! Μπράβο σου που προχώρησες και που δε φοβήθηκες... και που τελικά χάρισες στα παιδιά σου εικόνες και στιγμές που αξίζουν να ζουν!!!

Μπραβο σου, ετσι ακριβως ειναι. Μην αφησεις κανεναν να σας παει πισω, ακομη κι αν αυτος ειναι ο πατερας της μικρης. Και δωστε του στη ζωη σας την εκταση που του αξιζει..Κι εγω εχω παψει να απορω πως ειναι δυνατον να φερθηκε ετσι. Ειναι αυτος που ειναι και τελειωσε, Εμεις τι κανουμε..

[Elena2014]

Βέβαια ήταν και οι γονείς του μαζί οι οποίοι κάτι γύρισαν και του είπαν μόλις μας είδαν. ....

Ουφ! Κάτι που δεν ανέφερα. Ένα χρόνο μετά την εγκατάλειψη η ερωμένη του ήταν έγκυος! Έχει και αλλο παιδί λοιπόν. Δε γνωρίζω τί πατέρας είναι στο άλλο αλλά ξέρω ότι δεν την έχει παντρευτεί και λογικά οι γονείς του τον αποτρέπουν.

 

Εγώ θα ήθελα να σταθώ λίγο πάνω σ' αυτό. Οι γονείς του τι στάση είχαν απέναντί σου στο γάμο σας? Απ' ό,τι φαίνεται επηρεάζεται πολύ από εκείνους. Ξέρω αρκετά ζευγάρια που τους έχουν χωρίσει οι γονείς, γιατί ο γιος ήταν ακόμα εξαρτημένος από εκείνους. Και για ποιό λόγο τον αποτρέπουν να ξαναπαντρευτεί?

Πάντως θα σου έκανε καλό να ξαναφτιάξεις τη ζωή σου και θα έκανε καλό και στη κόρη σου. Όταν έρθει ο κατάλληλος φυσικά και χωρίς βιασύνη. Πριν βάλεις κάποιον στη ζωή του παιδιού εννοείται ότι έχει δοκιμαστεί η σχέση. Εφόσον βλέπεις και ψυχολόγο όμως, είμαι σίγουρη ότι θα σε βοηθήσει να ξεπεράσεις το παρελθόν και να προχωρήσεις μπροστά.