Να μετακομίζω ή όχι; Ιδού η απορία

[karita]

Καλησπέρα!

Όπως λέει και ο τίτλος είμαι στα πρόθυρα της ψυχολογικής κατάρρευσης εξαιτίας του διλήματος αυτού. Επειδή θέλω τη γνώμη σας θα σας πω περιληπτικά το πρόβλημά μου και ελπίσω να μην σας κουράσω...

Απο το 2008 έμενα στην επαρχία στον τόπο του άντρα μου. Με την πεθερά έχω περάσει τα απίστευτα (είχα μιλήσει σε άλλο τόπικ για αυτό το θέμα) και αποφασίσαμε με τον άντρα μου ότι για να ηρεμήσω ψυχικά και να βοηθηθώ πρακτικά, να πάρει απόσπαση και να πάμε να μείνουμε στην πόλη μου όπου έχω την οικογένειά μου. Το κακό είναι ότι μια μέρα πριν βγουν τα αποτελέσματα των αποσπάσεων νοικιάσαμε το σπίτι που έχουμε στην πόλη μου και έτσι αναγκαστήκαμε να έρθουμε να μείνουμε με τους δικούς μου...

Το πρόβλημά μου είναι ότι ενώ τους αγαπάω πολύ τους δικούς μου εντούτοις δεν μπορώ να συμβιώσω μαζί τους. Δεν ξέρω αν είναι ότι έμαθα να ζω μόνη μου, να έχω το σπίτι μου, τα πράγματά μου, να βλέπω πιο ποιοτικά τα παιδιά μου, να κάθομαι αγκαλιά με τον άντρα μου και να βλέπω το βράδυ όταν ηρεμήσουμε απο τα παιδιά τηλεόραση (γιατί εδώ ο πατέρας μου είναι 20 ώρες στην τηλεόραση και αν δεν δεις αυτό που βλέπει απλά δεν μπορείς να δεις τηλεόραση στο σαλόνι)...μικρά πράγματα αλλά απο ότι φαίνεται για εμένα είναι σημαντικά. Οι γονείς μου δεν είναι και οι πιο εύκολοι και διακριτικοί άνθρωποι. Π.χ. δεν μπορώ να καλέσω έναν άνθρωπο στο σπίτι γιατί ο πατέρας μου θα στρογγυλοκάτσει και θα μιλάει συνέχεια. Φωνάζουν συνέχεια, έχουν στο διαπασών την τηλεόραση, αφήνουν πράγματα σε μέρη που μπορεί να τα φτάσει το 16μηνών μωρό μας κτλ. και έτσι εγώ συνέχεια τρέχω πίσω απο το μωρό (επειδή είναι στη φάση της εξερεύνησης) και πίσω απο τους γονείς μου για να μαζεύω ότι απροσεξία κάνουν.

Αναρωτιέμαι αν είμαι αχάριστη...Έφυγα απο ένα αρρωστημένο περιβάλλον που κυριολεκτικά με είχε καταστρέψει ως προσωπικότητα και είμαι σε ένα περιβάλλον που αισθάνομαι αγάπη και φροντίδα. Απλά νοιώθω ότι είχα ανάγκη να ηρεμήσω και με αυτές τις συνθήκες δεν μπορώ να ηρεμήσω παρά φορτίζομαι και ξεσπάω καθημερινά με πολλά νεύρα και κλάματα.

Λέω στον άντρα μου να μετακομίσουμε και να πάμε σε άλλο σπίτι αλλά η αποσπασή του είναι για έναν χρόνο (δεν ξέρουμε αν θα ανανεωθεί του χρόνου), όπως επίσης για να μετακομίσουμε θα πρέπει να νοικιάσουμε το σπίτι μας στην επαρχία και εδώ τα ενοίκια είναι πιο ακριβά.

Πραγματικά είμαι πολύ μπερδεμένη...

[polina26]

καλησπέρα

απο οτι κατάλαβα ειχατε σπίτι και το νοικιάσατε???

 

επίσης στους 2 ο τριτος δεν χωρει.. και ο τρίτος αυτη την στιγμη ειναι η οικογενεια σου.. δεν μπορώ να καταλάβω γιατι δεν πήγατε εξαρχης σε ενα σπιτι δικό σας μονο πήγατε στους γονεις σου..

ειτε στους γονεις εισαι ειτε στα πεθερικά είναι το ιδιο και το αυτο διοτι δεν έχεις το δικο σου χωρο το δικο σου κουμάντο το δικο σου νοικοκυριο το δικο σου προγραμμα..

 

για να μην μαλωσεις λοιπόν με τους δικους σου καλό θα είναι να φυγεις και να πας με τον αντρα σου σε ενα σπιτακι δικο σας και να μην ξαναμπλεξετε στην ζωη σας τους γονεις σας... θα δεις μεγάλη δοιαφορά οταν μπεις στο δικο σου σπίτι....

[new mum in town]

Συμφωνώ με την polina. Την ηρεμία σου θα τη βρεις μόνο αν είσαι στο σπίτι σου, όπου θα μπορείς να έχεις το νοικοκυριό σου, να κυκλοφορείς όπως θέλεις, να φέρνεις όποιον θέλεις και γενικά να κάνεις το κουμάντο σου. Γνώμη μου είναι να νοικιάσετε έστω ένα μικρό σπίτι για να περάσετε τη χρονιά, αν δε σας παίρνει οικονομικά για μεγαλύτερο, αλλά τουλάχιστον να έχετε το χώρο σας.

Να δεις που στο σπίτι σου θα ηρεμήσεις και θα βρείτε τους ρυθμούς σας σαν οικογένεια.

[Little Monkey]

Επειδή τα έχω περάσει κι εγώ, θα σου έλεγα να μετακομίσετε άμεσα. Στην ανάγκη σε γκαρσονιέρα ή δυάρι. Ας είσαστε όλη μέρα στους γονείς σου, το βράδυ να μπορείτε να φύγετε και να πάτε στο σπίτι σας, στο δικό σας χώρο.

 

Η μόνη άλλη εναλλακτική (αν έχετε χώρο στο πατρικό σου) είναι να φτιάξετε σπίτι μέσα στο σπίτι τους, με δικό σας σαλόνι ώστε να είσαστε ανεξάρτητοι.

[karita]

Καλημέρα!

Ναι είχαμε σπίτι πάνω απο τους δικούς μου και το νοικιάσαμε δυστυχώς...Περιμέναμε όλο το καλοκαίρι να βγουν οι αποσπάσεις και είχαμε πλέον απογοητευτεί...Φανταστείτε ότι Δευτέρα έπρεπε να παρουσιαστεί στη δουλειά του (είναι εκπαιδευτικός) και Παρασκευή βράδυ βγήκαν τα αποτελέσματα των αποσπάσεων...

Και εγώ πιστεύω ότι πρέπει να φύγουμε, απλά φοβάμαι ότι θα στεναχωρηθούν οι δικοί μου γιατί το σπίτι είναι μεγάλο και δεν θα καταλάβουν το λόγο ότι θέλουμε να είμαστε μόνοι μας σε μια εποχή κρίσης...Επίσης έχουμε σκυλί και φοβάμαι ότι δεν θα μας νοικιάσουν εύκολα σπίτι (με το δίκιο τους δηλαδή). Αυτό θα είναι πρόβλημα αν χρειαστεί και του χρόνου να γυρίσουμε στην επαρχία γιατί αν νοικιάσουμε το σπίτι μας στην επαρχία ποιός πάλι θα μας νοικιάσει όταν θα ψάχνουμε σπίτι;

Είμαι μπερδεμένη...εχθές έκανα 4 τεστ κατάθλιψης στο internet όπου και στα 4 η απάντηση ήταν ότι έχω κατάθλιψη και ότι θα πρέπει να δω ειδικό...Δεν τα πολυεμπιστεύομαι, απλά επειδή δεν νοιώθω καλά για αυτό μπήκα στη διαδικασία να δω τι μου συμβαίνει και όπως καταλαβαίνετε σοκαρίστηκα απο τα αποτελέσματα.

Φοβάμαι ότι θα πληγώσω ανθρώπους που με αγαπάνε, απλά δεν μπορώ να ηρεμήσω (και πραγματικά με ότι είχα περάσει στο παρελθόν ήταν αναγκαίο να νιώσω όμορφα)σε ένα σπίτι που δεν νοιώθω ελεύθερη...

[Little Monkey]

Τα τεστ κατάθλιψης μην τους δίνεις σημασία. Αν δεν αισθάνεσαι καλά, δες το γιατρό σου. Αν αισθάνεσαι ΟΚ αλλά στρεσαρισμένη, πάρε την κατάσταση στα χέρια σου και κάνε κάτι για να την αλλάξεις.

 

Οι γονείς σου κατά πάσα πιθανότητα θα ανακουφιστούν. Αν ενοχληθούν, να είσαι σίγουρη ότι θα τους περάσει.

 

Το σκυλί μήπως μπορείτε να το αφήσετε στους γονείς σου;

 

Μην σκέφτεσαι τι θα γίνει του χρόνου. Μέχρι τότε έχετε καιρό!

[new mum in town]

Τα περισσότερα τεστ που κυκλοφορούν στο internet είναι για να περνάει η ώρα, οπότε μη δίνεις σημασία, εκτός κι αν νιώθεις ότι δε μπορείς να πιαστείς από πουθενά. Κατά τη γνώμη μου πρέπει να πάρεις την κατάσταση στα χέρια σου και να αρχίσεις άμεσα να ψάχνεις για σπίτι. Μη σκέφτεσαι το πως θα το πάρουν οι γονείς σου, μπορεί στην αρχή να προσπαθήσουν να σε μεταπείσουν αλλά θα το καταλάβουν ότι έχετε ανάγκη από το χώρο σας και θα συνηθίσουν την ιδέα. Προσπάθησε κιόλας να τους το φέρεις ήρεμα και μην τους ρίξεις φταιξίματα για τίποτα. Όσο για το σκύλο, άφησέ τον στους γονείς σου αν δε βρεις σπίτι που να δέχεται σκύλους. Γενικά οι ιδιοκτήτες σπιτιών που είναι κάπως παλιά είναι πιο ευέλικτοι.

[karita]

Σας ευχαριστώ και πάλι για τις απαντήσεις σας,

Δεν νοιώθω καλά εδώ και πολύ καιρό (μπορεί και 3-4 χρόνια) απλά τώρα μου βγαίνει πιο πολύ το νεύρο και όχι η μελαγχολία...νοιώθω ασήμαντη...πραγματικά η μάνα του έκανε εξαιρετική δουλειά στο να χαθεί τελείως η αυτοεκτίμησή μου και η αξιοπρέπειά μου....

Θα αρχίσω να κοιτάω, αλλά ξέρω ότι έχω γολγοθά να περάσω όχι μόνο απο τους γονείς μου αλλά και απο τον άντρα μου ο οποίος δεν πολυψήνεται στην ιδέα να νοικιάσουμε σπίτι εδώ γιατί θα πρέπει να νοικιάσουμε το σπίτι μας στην επαρχία για να μπορούμε να πληρώνουμε το ενοίκιο -έχω την βεβαιότητα ότι θα ήθελε να ξαναγυρίσουμε πίσω στο σπίτι μας με τη μάνα του απο κάτω...στη φυλακή μου

[matsina]

Karita μου, πήρατε απο κοινου μια απόφαση με τον σύζηγό σου να φύγετε απο τα πεθερικά σου.Οσο και να αγαπάς τους γονείς σου ξέρω οτι είναι δύσκολη η συμβίωση μαζί τους.Το ίδιο μπορεί να νοιώθουν και αυτοί.Εχεις ψάξει καθόλου για σπίτι;Αν βρεις κατι κατάλληλο και οικονομικό το συζητάς μαζί τους.Ενημέρωσε τον άνδρα σου και καντε μια συζήτηση περι αυτού.Προφανώς δεν πέρασες καλά τα τελευταία χρόνια γι αυτο αντιδράς έτσι.Είσαι μπερδεμένη και γι αυτο δεν ξέρεις στην ουσία τι θέλεις.Προσπάθησε να χαλαρώσεις συνέχισε την ζωή σου με τα δεδομένα που έχεις και βρες διεξόδους για να πολεμήσεις τα άγχη σου.Πρόσεξε μη δώσεις την εντύπωση επιπολαιότητας στον σύζηγό σου και φρόντιζε να μην μαλώσεις με τους δικούς σου.Ολα θα πάνε καλά!

[elenip]

Σας ευχαριστώ και πάλι για τις απαντήσεις σας,

Δεν νοιώθω καλά εδώ και πολύ καιρό (μπορεί και 3-4 χρόνια) απλά τώρα μου βγαίνει πιο πολύ το νεύρο και όχι η μελαγχολία...νοιώθω ασήμαντη...πραγματικά η μάνα του έκανε εξαιρετική δουλειά στο να χαθεί τελείως η αυτοεκτίμησή μου και η αξιοπρέπειά μου....

Θα αρχίσω να κοιτάω, αλλά ξέρω ότι έχω γολγοθά να περάσω όχι μόνο απο τους γονείς μου αλλά και απο τον άντρα μου ο οποίος δεν πολυψήνεται στην ιδέα να νοικιάσουμε σπίτι εδώ γιατί θα πρέπει να νοικιάσουμε το σπίτι μας στην επαρχία για να μπορούμε να πληρώνουμε το ενοίκιο -έχω την βεβαιότητα ότι θα ήθελε να ξαναγυρίσουμε πίσω στο σπίτι μας με τη μάνα του απο κάτω...στη φυλακή μου

 

Συγνώμμη βρε κοπέλα μου εάν θα σε στενοχωρήσω αλλά μου φαίνεται ότι θες και τα παθαίνεις... εφόσον έχετε πάρει την απόφαση να μετακομίσετε και περιμενετε την απόσπαση εγώ δεν καταλαβαίνω γιατί έπρεπε να νοικιάσετε το σπίτι σας πριν δείτε τι θα γίνει με την δουλειά.. όσο χάλια και να είναι τα οικονομικά σας, πρώτα περιμένεις να δεις εάν όντως θα πάρει ο άντρας σου την απόσπαση και μετα νοικιάζεις το σπίτι που υποτίθεται θα μείνεις.. από την άλλη άντε και το νοικιάσατε, μόλις βγήκε η απόσπαση γιατί δεν νοικιάσατε σπίτι (εφόσον το δικό σας δεν ήταν διαθέσιμο) και πήγατε και μείνατε με τους δικούς σου??? όσο καλοί / χρυσοί και άγιοι να είναι οι άνθρωποι, η συγκατοίκηση δεν είναι καθόλου εύκολη... και όπως για εσένα είναι δύσκολο να βάζει π.χ. ο μπαμπάς σου στο διαπασών την τηλεόραση και να μην μπορείς να πεις μια κουβέντα με άνθρωπο έχεις σκεφτεί ότι και για τον μπαμπά σου π.χ. μπορεί να θέλει να δει τηλεόραση και να έχει τις φίλες σου μέσα στα πόδια του??? δες και την άλλη όψη του νομίσματος γιατί έχεις αφήσει και σε έχει κυριεύσει ένα παράπονο μονίμως .. μήπως αλλού είναι το πρόβλημα και εσύ εστιάζεις αλλού??? μήπως έχεις ανάγκη να δουλέψεις / να βγεις από το σπίτι και σου φταίνει όλοι και όλα??? Συμβουλή μου: ενημερώστε τους νοικάρηδες ότι θα χρειαστείτε το σπίτι για ιδιοκατοίκηση και ότι θα πρέπει να βρουν άλλο, δυστυχώς κάτι προέκυψε κλπ κλπ... δεν τα ξέρω καλά αυτά, αλλά νομίζω ότι άμα θες το σπίτι για ιδιοκατοίκηση ειναι πιο εύκολο να "βγάλεις έξω ένα νοικάρη"... διαφορετικά νοικιάστε αλλού να μείνετε για να βρεις την υγειά σου.. συγχώρεσέ με εάν σου μιλάω λίγο σκληρά αλλά νομίζω ότι θα πρέπει να βάλεις τα πράγματα κατω και να δεις τι πραγματικά σε ενοχλεί αλλά και να εκτιμήσεις κάποια πράγματα.... υπάρχουν μαμάδες (καλή ώρα εγώ) που δεν έχουν ΚΑΝΕΝΑΝ να τους βοηθήσει (διάβασε δικές μου αναρτήσεις) .. οπότε η συγκατοίκηση με τους δικούς σου έχει τα πολλαααααααααααααααααα καλά της.... δες και αυτά, μην είσαι αχάριστη..

[jannis]

αν κατάλαβα καλά έχετε και 1 σπιτι στην επαρχία?

Μια οικονομική λύση μπορεί είναι να καθισετε με τους γονείς σου για τους επόμενους 8 μήνες και να πηγαίνετε στις σχολικές γιορτές και τα ΣΒΚ (ή κάποια ΣΒΚ αν ειναι μακρια) στο άλλο σας σπίτι.

[novak]

Θα διαφωνήσω με το ότι τα τέστ για κατάθλιψη στο διαδίκτυο είναι για να περνάει η ώρα...Προφανώς και δεν υποκαθιστούν τη διάγνωση ενός ειδικού, αλλά σαφώς δίνουν μια ένδειξη για το κατά πόσο χρειάζεται περαιτέρω αξιολόγηση από ειδικό. Και το να σου βγάζουν 4 τεστ ότι έχεις κατάθλιψη σίγουρα δεν είναι τυχαίο (δε σημαίνει βέβαια ότι σίγουρα έχεις)...

 

Φίλη karita, αντιλαμβάνομαι ότι έχεις πιεστεί πολύ τα τελευταία χρόνια και σε καταλαβαίνω. Νομίζω ότι ανήκεις, όπως κι εγώ, στην κατηγορία των ανθρώπων που επηρεάζονται πολύ από κακόβουλα σχόλια και άδικες, κομπλεξικές συμπεριφορές, και αυτό, σε συνδυασμό με τις δυσκολίες της καθημερινότητας, την κούραση κλπ. σε έχει κλονίσει.

 

Καταλαβαίνω όμως ότι έχεις ένα σύζυγο ο οποίος είναι δίπλα σου και διατεθειμένος να βοηθήσει στο να βρεθεί βιώσιμη λύση, και αυτό είναι πολύ σημαντικό.

 

Θα σε συμβούλευα να προσπαθήσεις να πάρεις μια βαθιά ανάσα, και να βάλεις τα πράγματα σε μια σειρά με ψυχριαμία. Τί είναι πιο σημαντικό, και ταυτόχρονα, τί είναι πρακτικά εφικτο;

 

Το καλύτερο θα ήταν να μετακομίσετε σε δικό σας σπίτι, έστω και μικρό, έστω και προσωρινά (θα συμφωνήσω με την προλαλήσασα, άσε το τί θα γίνει του χρόνου και πάρε μια απόφαση για φέτος).

Σου φαίνεται βουνό η μετακόμιση και η διαχείριση της αντίδρασης των γονιών σου; Αναζήτησε πρακτικούς τρόπους να βελτιωθούν οι συνθήκες συμβίωσής σας. Όπως είπε και η elenip, έχει και τα πλεονεκτήματά της.

 

Και οπωσδήποτε αναζήτησε προσωπικές διεξόδους για να βελτιωθεί η διάθεσή σου. Είτε αυτό είναι μια δραστηριότητα, είτε απλά προσωπικός χρόνος για ξεκούραση και 'αποσυμπίεση'...Θεωρώ ότι θα ήταν πολύ καλή ιδέα να μιλήσεις με κάποιον ειδικό - θα σε βοηθήσει να βάλεις σε τάξη τις σκέψεις σου, να αποδεχτείς και να ξεπεράσεις πράγματα που σε στοιχείωνουν, να ηρεμήσεις και να πατήσεις στα πόδια σου.

[karita]

Ναι έχουμε στην ουσία 2 σπίτια (ένα σε κάθε πόλη, αλλά δυστυχώς δεν μπορούμε να πηγαινοερχόμαστε κάθε Σ/κ γιατί οι δυο πόλεις απέχουν 250 χιλιόμετρα και δεν θέλω να βάζω σε κίνδυνο την οικογένειά μου τόσο συχνά.

Νοικιάσαμε το σπίτι γιατί πιστεύαμε ότι για να μην έχουν βγει οι αποσπάσεις όλο τον Αύγουστο δεν θα βγουν τελευταία στιγμή. Πέμπτη συμφωνήσαμε με τους ενοικιαστές και Παρασκευή 12 η τη νύχτα βγήκαν οι αποσπάσεις, όπου τη Δευτέρα έπρεπε να παρουσιαστεί στην υπηρεσία του.

Σαφώς και εκ των υστέρων βλέπω ότι δεν πήραμε τη σωστή απόφαση όταν δώσαμε το σπίτι , ούτε είχαμε την πολυτέλεια μέσα σε ένα Σ/Κ να αδειάσουμε ένα σπίτι, να βρούμε ενοικιαστές στην επαρχία και να νοικιάσουμε και σπίτι εδώ...και σε όλα αυτά να υπάρχουν 2 παιδιά απο πίσω και ο άντρας μου, που ενώ όταν έκανε τα χαρτιά του για απόσπαση ήθελε να φύγουμε και να δοκιμάσουμε την τύχη μας εδώ, εντούτοις όταν βγήκαν τα αποτελέσματα ήταν στεναχωρημένος γιατί θα έφευγε απο την πόλη του και θα ερχόταν σε ρήξη με τη μάνα του (που φεύγει απο κοντά της). Τον πρώτο καιρό σκεφτόμουνα να γυρίσουμε πίσω για να μην πάθει τίποτα ο άντρας μου απο το άγχος και τη στεναχώρια (δεν είναι εύκολο να τα βάλεις με αυτή τη γυναίκα- το έχω αναφέρει και αλλού-) και έτσι δεν μπήκαμε στη διαδικασία να ψάξουμε για σπίτι.

Επίσης δεν έχω φέρει ποτέ άνθρωπο όσο καιρό είμαστε στο σπίτι των γονιών μου γιατί ξέρω ότι δεν θα είναι εύκολο για κανέναν μας...Όμως ένα απο τα πράγματα που μου είχαν λείψει ήταν η συναναστροφή με άλλους ανθρώπους γιατί στην επαρχία ήμουν κυριολεκτικά μόνη μου, κλεισμένη σε ένα σπίτι με σπανιότατες εξόδους για να πάμε π.χ. στον παιδίατρο, για ψώνια ή στο τσακίρ κέφι 1 φορά το τρίμηνο σε κανέναν φίλο ή συγγενή του άντρα μου....Ούτε όταν έχεις τόσο μικρά παιδιά μπορείς να βγαίνεις έξω συχνά, ώστε να βλέπω μεν τους φίλους μου αλλά να βγαίνουμε έξω (καλά για το οικονομικό δεν το συζητώ)...

Δεν είχα ποτέ μου την παραμικρή βοήθεια ποτέ μου, ούτε καν για να πάω στο γιατρό...όχι για να βγώ. Ποτέ μου δεν περίμενα βοήθεια, όμως έχω ανάγκη να έχω κοντά μου ανθρώπους που να ξέρω ότι αν μου συμβεί κάτι, θα μπορούν να κρατήσουν τα παιδιά μου.

Σαφώς και ένας απο τους λόγους που είμαι τόσο χάλια είναι το γεγονός ότι δεν έχω δουλειά (είμαι πτυχιούχος κοινωνικών επιστημών με μεταπτυχιακό) και αισθάνομαι την ματαιότητα των κόπων μου τόσων ετών (όπως και χιλιάδες άλλοι νέοι στη χώρα μας) Την ενέργεια μου τόσα χρόνια την έβγαζα στην καθαριότητα. Καθάριζα μονίμως για να έχω κάτι να απασχολείται το μυαλό μου και να μην τρελαθώ.

Όπως και να έχει το πράγμα είμαι εδώ, δεν ξέρω τι είναι σωστό να κάνω γιατί αισθάνομαι ότι δεν είμαι ικανή πια να αποφασίσω για το τίποτα. Νοιώθω εγκλωβισμένη απο τη μια και ότι δεν μου αξίζει όλο αυτή η κατάσταση που περνάω 6 χρόνια τώρα και απο την άλλη νοιώθω ότι είμαι αχάριστη και καλά τα παθαίνω όσα παθαίνω γιατί άφησα τον εαυτό μου να ζήσει αυτήν την αρρώστημένη κατάσταση και δεν σηκώθηκα να φύγω...

Ευχαριστώ που με ακούτε και με συμβουλεύετε...και μόνο που αποτυπώνω τις σκέψεις μου σε χαρτί νομίζω ότι μου κάνει καλό.

[rosaki]

Karita μου, για να είμαι ειλικρινής δεν έχω καταλάβει καλά το πρακτικό μέρος της ιστορίας σου.

Για να συνοψίσω: μένατε σε επαρχία σε δικό σας σπίτι, κοντά στην πεθερά, αποφασίσατε να φύγετε. Ήρθατε Αθήνα αλλά νοικιάσατε το σπίτι εδώ και μένετε με τους γονείς σου.

 

όταν πήρατε την απόφαση να φύγετε από το πατρικό του άντρα σου, αποφασίσατε να φύγετε για χρόνια ή για ένα χρόνο?

 

γιατί αν είναι για χρόνια τότε ναι θα πρέπει να βρείτε το δικό σας χώρο. αν αποφασίσατε να φύγετε μόνο για ένα χρόνο τότε ίσως θα ήταν καλύτερα να μείνετε με τους δικούς σου.

 

Γενικά, έιμαι της άποψης ότι πρέπει να εστιάζεις στα καλά σε κάθε κατάσταση που βρίσκεσαι.

π.χ αν μείνετε με τους γονείς σου, οκ δεν μπορείς να απολαύσεις το σπίτι και γενικά πράγματα που έκανες στο σπίτι σου, αλλά μπορείς να εκμεταλλευτείς την παρουσία των γονιών σου για να κρατησουν κάποιες στιγμές τα παιδιά και:

-να πας ένα γυμναστήριο

-να ψάξεις για δουλειά

-να βγαίνεις λίγο περισσότερο με τον άντρα σου. οκ δεν θα έχει αγκαλιές στον καναπέ, αλλά μπορεί να έχει βόλτες, ποτάκι με φίλους, κινηματογράφο.

 

πρέπει να δεις λίγο και την πλευρά των γονιών σου.

εισβάλετε στην ζωή τους με δική σας απόφαση και τους ζητάς να αλλάξουν τις συνήθειες τους. π.χ πόσο και τι βλέπουν στην τηλεόραση, πως συμπεριφέρονται. στην τελική είναι σπίτι τους και εσείς φιλοξενούμενοι. οπότε είτε ακολουθείτε το πρόγραμμα και τις συνήθειες των οικοδεσποτών (ακόμη και αν αυτοί είναι οι γονείς σου) και απλώς ζείτε τις δικές σας στιγμές εκτός σπιτιού ή μετακομίζετε σε δικό σας χώρο.

 

Ξέχνα παράπονα των γονιών. θα γκρινιάξουν και στην τελική δεν θα πάθουν και τίποτα αν δεν μείνετε μαζί τους. αυτό δεν μπορώ να το δεχτώ σαν δικαιολογία για τη μη μετακόμιση. το οικονομικό είναι ένα βασικό θέμα, οπότε αυτό μετρήστε και δείτε αν σας παίρνει.

 

Γενικά μου δίνετε την αίσθηση ότι και εσύ και ο άντρας σου είστε δεμένοι/εξαρτημένοι πολύ από τους δικούς σας. δεν ξέρω για μένα, που έφυγα από το πατρικό από τα 18 για να σπουδάσω μου φαίνεται κάπως (και στο λέω εγώ, που είμαι πολύ δεμένη με τους δικούς μου) όλη η ζωή σας να περιστρέφεται γύρω από γονείς/πεθερά.

 

Για να βρεις τον εαυτό σου, μην κολλάς στο ίντερνετ. δέξου την βοήθεια της μαμάς σου και ελμεταλλευσου τον ελεύθερο χρόνο που σου χαρίζει η παρουσία της. μπορείς να γίνεις εθελόντρια σε κάποια από τις πολλές δομές που έχουν δημιουργηθεί για να βοηθούν ευάλωτες κοινωνικές ομάδες που έχουν πληγεί από την κρίση. ίσως μια τέτοια δραστηριότητα να έδινε άλλο περιεχόμενο στην καθημερινότητά σου και να μετρίαζε το άσχημο αίσθημα που γεννάει η ανεργία.

[karita]

Rosaki μου καταρχήν ευχαριστώ πολύ για το μήνυμά σου (όπως και όλες τις άλλες κοπέλες που μου απάντησαν)

Όταν έκανε την αίτηση για απόσπαση γνωρίζαμε ότι θα είναι για ένα χρόνο συν 1 χρόνο που μπορεί να πάρει του χρόνου σαν άδεια ανατροφής στην περίπτωση που δεν του ανανεωθεί η απόσπαση. Προφανώς κάναμε τεράστιο λάθος που δώσαμε το σπίτι πριν, έστω και τυπικά, δεν έληγε το θέμα με το αν θα πάρει απόσπαση ή όχι.

Οι γονείς μου, απο πέρισυ που τους είπα ότι θα έκανε αίτηση απόσπασης μου είχαν πει να πάμε να μείνουμε μαζί τους και να νοικιάσουμε και τα 2 σπίτια για να ανασάνουμε λίγο οικονομικά (εγώ άνεργη και ο άντρας μου παίρνει μισό μισθό γιατί τα άλλα του τα κρατάει η τράπεζα λόγω του δανείου για να φτιάξουμε το σπίτι μας). Εγώ τότε είχα πει ότι αποκλείεται να μείνουμε μαζί σας γιατί θα φρικάρω (χωρίς να δώσω εξηγήσεις για το τι με φρικάρει). Έτσι όμως όπως ήρθαν τα πράγματα δεν προλάβαμε να μπούμε στη διαδικασία να νοικιάσουμε το σπίτι στην επαρχία και να νοικιάσουμε εδώ. Παρεπιπτώντως υπάρχει και το θέμα του σκύλου που γνωρίζω σαφώς ότι θα δυσκολευτούμε πολύ αν το αποφασίσουμε γιατί δεν θέλω να υποχρεώνω τον οποιοδήποτε (ακόμα και αν είναι οι ίδιοι μου οι γονείς) να μου φυλάει τον σκύλο μου, που στην τελική είναι δική μου υποχρέωση.

Υπάρχουν καλά της συγκατοίκησης, τα οποία προφανώς λόγω της άσχημης ψυχολογικής μου κατάστασης δεν μπορώ να δω. Αυτήν την στιγμή νοιώθω απλά ένα ανεξήγητο βάρος γιατί παρόλο που τους αγαπάω υπερβολικά (όπως διαπίστωσες και εσύ), εντούτοις δεν μπορώ (τουλάχιστον σε αυτή τη φάση) να υποχωρήσω σε θέματα συγκατοίκησης. Θα σας πω ένα πράγμα:και οι δυο οι γονείς μου καπνίζουν και δεν θέλω να βρίσκονται σε έναν τεκέ τα παιδιά μου. Επίσης η μάνα μου δεν ασχολείται καθόλου με τις δουλειές του σπιτιού απο τότε που ήρθαμε και κουράζομαι υπερβολικά να καθαρίζω συνεχώς ένα σπίτι που ζουν μέσα 6 άνθρωποι και περνάνε καθημερινά άλλοι τόσοι (η αδερφή μου με τα παιδιά της κτλ).

Νομίζω όμως ότι αυτό που με πνίγει πιο πολύ απο όλα είναι το γεγονός ότι νοιώθω ότι είχα ιδρυματοποιηθεί σε ένα σπίτι και σε μια έντονη μοναξιά και τώρα δεν μπορώ να θέσω τη ζωή μου σε νέα βάση. Νοιώθω ότι είμαι σαν ένα άγριο ζώο που απο το κλουβί μου βρέθηκα σε ένα τσίρκο που απο τη μια μου έδωσε την ελευθερία αλλά πρέπει να υπακούω σε κανόνες που πριν δεν είχα.

Είναι μπερδεμένο αυτό που λέω, το ξέρω...

Σε ότι αφορά στους γονείς μου επειδή δυστυχώς μιλάω, τσακώνομαι μαζί τους καθημερινά, χωρίς όμως να αλλάζει κάτι στα πράγματα που θεωρώ αναγκαία να αλλάξουν. Ποτέ μου δεν είπα στον πατέρα μου να δω εγώ τηλεόραση στο σαλόνι (άσχετο που με ενοχλεί...καταλαβαίνω όμως ότι αυτό του αρέσει να κάνει και το σέβομαι), αλλά του την λεω για το κάπνισμα ή που ταϊζει μονίμως το σκυλί μας (της δίνει μέχρι και μανταρίνι και μετά αυτό έχει διάρροιες τις οποίες εγώ καθαρίζω). Ούτε στη μάνα μου της λεω ότι μου έχει φύγει ο τάκος στο καθάρισμα, γιατί θεωρώ ότι είναι μεγάλη γυναίκα και δεν μπορεί να μπει στη λογική του πρέπει να είναι μονίμως σκουπισμένο το σπίτι μήπως βρει κανένα σκουπιδάκι ο μικρός και φάει.

Το κακό επίσης με τους δικούς μου είναι ότι ενώ αγαπάνε πολύ τα εγγόνια τους (βλέπω πώς τα κοιτάνε), εντούτοις δεν ασχολούνται τόσο ώστε να ξεκουραστώ απο τα βραδινά μου ξυπνήματα του μωρού ή να βρω δουλειά. Συγκεκριμένα η μάνα μου πριν 1 μήνα μου είπε να βρω δουλειά, ότι θα μου κάνει καλό και όταν της είπα "ρε μαμά δεν έχουμε λεφτά για παιδικό σταθμό", γύρισε και μου είπε ότι και 300 να δίνω στον παιδικό είναι προτιμότερο να δουλεύω τσάμπα για να βγαίνω απο το σπίτι παρά να είμαι μέσα. Βέβαια απο την άλλη όποιο βράδυ της έχω αφήσει (κοιμισμένα εννοείται τα παιδιά) το κάνει με ευχαρίστηση.

[rosaki]

οπότε Karita μου, θα μείνετε εδώ το πολύ 2 χρόνια. μετά πίσω στο πατρικό του άντρα σου, που από ότι λες υπάρχουν πολλά θέματα με την πεθερά.

 

οκ, άρα συζητάμε, πως θα αξιοποιήσεις αυτά τα 2 χρόνια για να συνέλθεις από την πίεση που δέχτηκες από την πεθερά, να σταθείς πάλι στα πόδια σου και να δικεκδικήσεις κάτι.

 

έτσι όπως μου τα λες, όντως δεν ξέρω αν σας συμφέρει να νοικιάσετε ένα σπίτι, γιατί με ένα μισθό έχετε πολλές ανοικτές εκκκρεμότητες.

 

αυτό που παρατηρώ σε σένα είναι ότι σε ένα βαθμό αυτοεγκλωβίζεσαι. τι εμμονή είναι αυτή με την καθαριότητα. το παιδάκι σου από ότι βλέπω δεν είναι και τόσο μικρό. Εγώ μια σκληρά εργαζόμενη μαμά, πρέπει να σου πω, ότι δεν έχω ούτε χρόνο ούτε αντοχες για νοικοκυριό κάθε μέρα.

Ένα γρήγορο σκούπισμα το βράδυ με swiffer και οκ. η μικρή μου 14 μηνών δεν έπαθε και τίποτα.

όσο αναλαμβάνεις να κάνεις εσύ τα πάντα οι άλλοι θα επαναπαύονται και τόσο θα εγκλωβίζεσαι.

 

Βάλε προτεραιότητες.

1. ψάξε για δουλειά. το έχεις ανάγκη. και σε πάω στοίχημα πως όταν βρεις η μαμά σου θα κρατήσει τα μικρά. τώρα βλέπει ότι το έχεις πάρει όλο πάνω σου και για αυτό δεν πολυανακατεύεται.

2. αφού το σπίτι είναι μεγάλο. επέλεξε 1-2 δωμάτια που θα είναι δικά σας και εκεί θα κινείστε κυρίως και εσύ και τα παιδιά. και σε αυτά τα 2 δωμάτια, οι γονείς σου δεν θα καπνίζουν. στο δικό μου σπίτι που μένουμε και μόνοι μας, η μικρή δεν έχει κάνει κατάληψη σε όλα τα δωμάτια. π.χ στο γραφείο του μπαμπά της δεν πηγαίνει γιατί εκεί ο μπαμπάς χαλαρώνει και καπνίζει. στο σαλόνι δεν κινείται γιατί έχει ακόμη πράγματα επικίνδυνα για την ηλικία της. παίζει στη βεράντα (ευτυχώς το καλοκαίρι ατην Αθήνα κρατάει πολύ καιρό), στο δωμάτιό της και σε ένα μινι καθιστικό που χαλαρώνει όλη η οικογένεια (το πιο αγαπημένο δωμάτιο). εμείς βλέπουμε τηλεόραση, ακούμε μουσική, και έχουμε ρίξει και ένα στρώμα στο πάτωμα που η μικρή παίζει και κάνει ταρζανιές άνετα και χωρίς φόβο.

3. άσε το σκούπισμα και πάρε τα παιδάκια σου και πηγαινε τα βόλτες. αν είστε Αθήνα σίγουρα υπάρχουν παιδικά μουσεία, ο εθνικός κήπος, θέατρα, κουκολθέατρα, δραστηριότητες που δεν μπορείτε να τις βρείτε έυκολα στην επαρχία. και υπάρχουν και δωρεάν δραστηριότητες. Στην Αθήνα τα Χριστούγεννα αρχίζουν από μέσα Νοέμβρη με εκδηλώσεις, στολισμούς. άντε να τα χαρείς με τα παιδάκια σου.

4. και αυτό που σου έγραψα και την άλλη φορά. βάλε τα παιδάκια σου για ύπνο και πάρε τον άντρα σου και έξω για βόλτα, για σινεμαδάκι. μην μιζεριάζετε, τώρα που μπορείτε να έχετε χρόνο.

5. πρακτικές δυσκολίες πάντα θα υπάρχουν. μην σκέφτεσαι πρώτα τις δυσκολίες και αυτό σε τρενάρει από το να κινητοποιηθείς. πάρε πρωτοβουλίες, κυνήγησε πράγματα και το πρακτικό θα το λύσεις. άντε, που κάθεσαι και χαλιέσαι και χαλάς και τη ζωή σου για μια παρανοϊκή πεθερά ή για μια μαμά που δεν σε καταλαβαίνει απόλυτα.

στα γράφω όλα με πολλή αγάπη

[sad_sam]

Γεια σου karita και απο εμενα.

 

Αν μου επιτρεπεις θα ηθελα να σου προτεινω οτι καλο θα ηταν να μιλησεις με καποιο ειδικο (αν και το forum ειναι ενα ειδος ψυχοθεραπειας ).

 

Απο αυτα που περιγραφεις βιωνεις μια πολυ ασχημη κατασταση που μπορει να μην σε αφηνει να δεις τις ευχαριστες πτυχες της ζωης σου.

 

Και μια μικρη συμβουλη που ακολουθω και εγω για τον εαυτο μου. Μην ψαχνεις τεστ καταθλιψης και αλλα τετοια παρομια. Σου ριχνουν την ψυχολογια. Διαβασε αλλα αρθρα (π.χ πως θα ανεβασω την αυτοεκτιμηση μου κ.τ.λ) εχουν πολυ απλες συμβουλες που σιγουρα θα νιωσεις καλυτερα.

[vivien9]

Υπάρχουν καλά της συγκατοίκησης, τα οποία προφανώς λόγω της άσχημης ψυχολογικής μου κατάστασης δεν μπορώ να δω. Αυτήν την στιγμή νοιώθω απλά ένα ανεξήγητο βάρος γιατί παρόλο που τους αγαπάω υπερβολικά (όπως διαπίστωσες και εσύ), εντούτοις δεν μπορώ (τουλάχιστον σε αυτή τη φάση) να υποχωρήσω σε θέματα συγκατοίκησης.

Βρε κοριτσάκι δεν φταίει η ψυχολογική σου κατάσταση που δεν βλέπεις τα θετικά της συγκατοίκησης. Δεν υπάρχουν και τόσα καλα στην συγκατοίκηση γονιών με τα ενήλικα παιδιά τους και την οικογένεια αυτών! Μόνο ένα βασικό καλό υπάρχει, η ξεκούραση, που απ'ό,τι γράφεις ούτε αυτήν την έχεις. Α, και το οικονομικό βέβαια. Αντιθέτως υπάρχουν πολλοί μεγάλοι συμβιβασμοί που επηρεάζουν έντονα την καθημερινότητά σου , τον ψυχισμό σου και την ποιότητα των σχέσεων με τον άντρα και τα παιδιά σου.

 

Βρείτε άμεσα ένα μικρό έστω σπιτάκι να μείνετε, δεν παίρνετε το νοίκι από το σπίτι όπου σκοπεύατε να μείνετε αρχικά?? Άρχισε να ψάχνεις και όλα θα μπουν σε μια σειρά, σταμάτα να σαμποτάρεις κάθε σκέψη μετακόμισης (πχ με το εμπόδιο του σκύλου). ΟΚ μπορεί να δυσκολευτείς λίγο παραπάνω να νοικιάσεις σπίτι με τον σκύλο, αλλά αν δεν ψάξεις πώς θα βρεις?

[miriki]

Επίσης νοικιάστε τώρα το άλλο σας σπίτι. Ποιος σας εμποδίζει. Αφιερώστε 2 σ/κ γιαυτή τη δουλειά. Ακόμη κι αν επιστρέψετε στην πόλη του συζύγου, γιατί να πάτε να μείνετε εκεί;

[rosaki]

δεν ξέρω βρε κορίτσια μου αν και εμείς εύκολα θα νοικιάζαμε σπίτι για ένα χρόνο με πιθανότητα και δεύτερου. γιατί από οτι κατάλαβα μετά τα 2 χρόνια το αργότερο η φίλη μας και η οικογένειά της επιστρέφουν επαρχία.

 

Παίρνουν ένα ενοίκιο το οποίο χρησιμοποιούν για να πληρώνουν το στεγαστικό που έχουν πάρει για το σπίτι τους στην επαρχία.

είναι που είναι και οι εποχές δύσκολες.

κόστος μετακόμισης + κόστος νέων επίπλων + νοίκια για εγγύηση και όλα αυτά για 1 χρόνο!

 

αν υπήρχε μεγάλη οικονομική άνεση θα έλεγα εύκολα κάντε το, αλλά εμένα π.χ δεν θα με έπαιρνε.

 

καταλαβαίνω πως η συμβίωση με τους γονείς μας σε αυτή την ηλικία είναι ότι δυσκολότερο, αλλά από την άλλη φαντάζομαι ότι το είχατε σαν πιθανότητα όταν ξεκινούσατε να έρθετε προς Αθήνα.

 

εσείς ξέρεις πόσο δύσκολη είναι η συμβίωση. αν αισθάνεσαι ότι τα νεύρα σου δοκιμάζονται, κάνε το βήμα και νοίκιασε.

 

αφού οι γονείς σας επεμβαίνουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στη ζωή σας γιατί δεν επιλέγατε ένα άσχετο τόπο για την απόσπαση? π.χ μια άλλη επαρχιακή πόλη. και πιο φτηνή θα ήταν η ζωή και μακριά από όλους θα είσαστε.

 

πάντως βρε karita μου -και στο λέω φιλικά- δεν είναι ζωή και αυτή τη μια να τρέχετε να γλιτώσετε από την πεθερά, την άλλη από τους γονείς σου. Γιατί δεν οργανώνετε τη ζωή σας, μόνοι σας?

οι γονείς και τα πεθερικά είναι μέρος της ζωής μας αλλά δεν περιστρέφονται όλα γύρω από αυτούς.

μην κάνετε γενικά σπασμωδικές κινήσεις. συζητείστε και οργανώστε προσεκτικά τα βήματα και τη ζωή σας για να ζήσετε καλύτερα στον τόπο που θα επιλέξετε για μόνιμη κατοικία.

[karita]

Καλησπέρα και πάλι,

Πραγματικά με βοηθάτε πάρα πολύ όλοι σας και σας ευχαριστώ όλους για αυτό!!!

Rosaki μου με έχεις πραγματικά σκλαβώσει με την υπομονή σου να βρεις λύση στο πρόβλημά μου!!! Ειλικρινά σε ευχαριστώ πάρα πολύ!Καθαρίζω γιατί έμαθα να απασχολώ το μυαλό μου σε αυτό και τώρα έχω γίνει ψυχαναγκαστική με το καθάρισμα...εννοείτε ότι το swiffer που κάνεις είναι αρκετό!

 

Σήμερα πηγαίνοντας βόλτα το μωρό είπα να κοιτάξω καμιά κολώνα μην βρω κανένα ενοικιαστήριο και έχω κάτι πιο πρακτικό στο χέρι μου ώστε να αποφασίσω. Έχω κρατήσει κανά δυο τηλέφωνα να πάρω αύριο να δω τι θα μου πουν...Φαντάζομαι απο τώρα τη απάντησή τους όταν τους πω τα δεδομένα του 1-2 χρόνια (μπορεί και παραπάνω αν μπορεί να παίρνει αποσπάσεις), του σκυλιού και των 2 παιδιών αυτών των ηλικιών: "Μήπως θέλετε να μας π@@@ξετε κιόλας κυρία μου;":lol:

Πραγματικά είμαι πολύ δύσκολη περίπτωση...Το κακό είναι αυτό που εντοπίσατε: είναι τόσο αβέβαιη η ζωή μας που δεν ξέρω που θα είμαστε του χρόνου. Έτσι δεν μπορώ να στοχεύσω κάπου και μετά να προσπαθήσω να το υλοποιήσω. Π.χ. αν ήξερα ότι θα είμασταν Αθήνα θα ήταν πιο εύκολο να μπούμε στη διαδικασία να νοικιάσουμε το σπίτι στην επαρχία. Αν πάλι είναι να γυρίσουμε πίσω τότε...ας μην το σκέφτομαι καλύτερα...

Παρόλο που στην επαρχία είναι το σπίτι μου, είναι ο τόπος που γέννησα τα παιδιά μου, που είναι μια πόλη η οποία μου άρεσε πολύ, η γυναίκα αυτή με έχει κάνει να φρικάρω και μόνο στην ιδέα ότι θα γυρίσω πίσω και θα περνάω τα ίδια με αποτέλεσμα.

Μια κοπέλα (η novak) με ψυχολόγησε πολύ σωστά λέγοντας ότι επηρεάζομαι απο κακόβουλα σχόλια...πραγματικά έχω φθαρεί σε απίστευτο βαθμό κάνοντας τα πάντα για να είμαι αρεστή στη μάνα (και κατά συνέπεια στο σόι του) και γνωρίζοντας ότι μονίμως με θάβει λέγοντας ψέμματα και κακίες απο εδώ και απο εκεί μόνο και μόνο επειδή "της πήρα το γιο" και επειδή είμαι απο την Αθήνα (και φοβάται ότι θα τον πάρω και θα τον φέρω εδώ). Δεν μπήκε ποτέ της στη διαδικασία ότι η δική της συμπεριφορά με έκανε να θέλω να φύγω απο εκεί. Έτσι τώρα πως θα ξαναγυρίσω στο σπίτι μου; Γιατί πιστέψτε με ότι περνάει απο το μυαλό μου μήπως πρέπει να ξαναγυρίσουμε πίσω κάνοντας ανάκληση της απόσπασης γιατί ο άντρας μου θα είναι καλύτερα αν γυρίσουμε και εγώ αφού εδώ δεν μπορώ να ηρεμήσω (για άλλους λόγους) και να ξαναβρώ τον εαυτό μου, είμαι καμμένο χαρτί όπου και να πάω...Ας είναι τουλάχιστον ο ένας μας ευτυχισμένος...

[rosaki]

αχ βρε Karitaki στενοχωριέμαι όταν βλέπω ότι ταλαιπωρείσαι.

Είναι δυνατόν εσύ ένας μορφωμένος και συγκροτημένος άνθρωπος να αφήνεις μια σχιζοφρενή και κακιασμένη γριά κυρία (βλ. πεθερά) να σου καθορίζει τη ζωή σου, τη ζωή της οικογένειάς σου, την ψυχολογία σου?

 

γιατί να φθείρεσαι να είσαι αρεστή σε έναν άνθρωπο που δεν εκτιμάς?

 

γιατί να έχεις ανάγκη την καλή της κουβέντα?

 

γιατί να αλλάζει όλη σου τη ζωή κάνοντας σπασμωδικές κινήσεις για να γλιτώσεις από αυτή?

 

Μην μου πεις, έτσι είμαι εγώ. γιατί αυτή δεν είναι απάντηση. Η γριά κυρία θα πεθάνει σε λίγα χρόνια και εσύ θα χτυπάς το κεφάλι σου που δεν χάρηκες αυτά τα χρόνια. τα χρόνια με μικρά τα παιδάκια μας, με την υγεία μας και τον άντρα μας, είναι τα καλύτερα. μην τα σπαταλάς βρε κοριτσάκι.

 

Εξαρτάστε οικονομικά από την πεθερά? Ζείτε στο σπίτι της?

 

Αν οι απαντήσεις είναι ΟΧΙ, τότε βάλτε της ένα Χ και αφήστε την έξω απ΄οτη ζωή σας. και τι έγινε που θα σε κακολογήσει στο σόι? που θα σε καταραστεί, που θα ξεκατινιαστεί? μην ανησυχείς καμία πεθερά δεν έπαθε τίποτα γιατί ο γιος της παντρεύτηκε, γιατί έφυγε από το σπίτι, γιατί δεν μένει κοντά της. Δεν υπάρχει περίπτωση να πάθει τίποτα, και αν πάλι έχει ξεπεράσει όρια σχιζοφρένειας και δεν αντέξει ότι ο γιος της επέλεξε να ζήσει σε άλλη πόλη...ε....τότε τι να πω άδοξος θάνατος (επέτρεψε μου λίγο χιουμοράκι).

ο κόσμος σου είναι η πεθερά, οι θείες του άντρα σου και το σόι του? δεν ξέρω, καμία μοντέρνα γυναίκα/μαμά να σκέφτεται έτσι. ίσως η γενιά των μανάδων μας να είχε ανάγκη την αποδοχή της πεθεράς αλλά στη δική μας νομίζω ότι το έχουμε ξεπεράσει.

Ο κόσμος σου πρέπει να είναι τα παιδιά σου, ο άντρας σου, οι γονείς σου, οι φίλοι σου, οι συνάδελφοι σου.

 

Δεν είσαι ηρωίδα παραμυθιού με την κακιά μάγισσα να σε ταλαιπωρεί. Ζήσε την πραγματική ζωή και άσε τις γριές κυρίες στο παραλήρημά τους.

 

Συγχωρεσέ με για τον τόνο, αλλά πραγματικά στενοχωριέμαι όταν σε ακούω να παραιτείσαι.

 

Εισαι μάνα και δεν έχεις το δικαίωμα να πεις "είναι τόσο αβέβαιη η ζωή μου". Η ζωή σας και κυρίως οι ζωές των παιδιών έχουν ανάγκη από σταθερότητα. το παιδάκι σε λίγο θα πάει σχολείο, θα κάνει τους φίλους του. θα συνηθίσει μια δασκάλα. και εσύ τι θα κάνεις? θα το τραβάς κάθε λίγο και λιγάκι από δω και από κει για να γλιτώσεις από πράγματα που δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις κατά πρόσωπο? και τι είναι αυτά τα πράγματα, μια παράφρων πεθερά. οκ, υπάρχουν και χειρότερα. Γιατί στην πεθερά κλείνεις και την πόρτα, δεν σηκώνεις και τα τηλέφωνα, και σιγά σιγά την ξεχνάς και σας ξεχνάει.

 

Δεν σκέφτεσαι καθαρά. κάθισε και οργάνωσε το μέλλον σας και το τόπο διαμονής σας με γνώμονα που θα είναι καλύτερα για τα παιδιά σας.

 

Μήπως τώρα που είστε στην Αθήνα και δεν υπάρχει ο φόβος της επαρχίας με την έννοια ότι μπορεί να σχολιαστεί, να επισκεφτείς κάποιον ειδικό που θα σε βοηθήσει να βάλεις σε τάξη τα πράγματα? αν αποφασίσετε να μείνετε για ένα χρόνο στους δικούς σου και κάνετε μια σχετική οικονομία, μήπως να αξιοποιούσες αυτά τα χρήματα για σένα, για να αρχίσεις κάποιες συνεδρίες?

 

Υπάρχει ένα στίχος από τραγούδι του αγαπημένου μου συγκροτήματος "Τρύπες" που λέει "δεν χωράς πουθενά." και αυτό έχεις πάθει karitaki μου.

Στην επαρχία,ενώ ήσουν σπίτι σου, δεν ήσουν ευτυχισμένη γιατί υπήρχε στα πέριξ η πεθερά.

Στην Αθήνα δεν είσαι ευτυχισμένη γιατί δεν είσαι σε δικό σου σπίτι.

Φοβάμαι, πως κάπου αλλού να πας, πάλι δεν θα είσαι ευτυχισμένη γιατί ίσως βρεθεί κάποιος άλλος (π.χ μια γειτόνισσα) που θα σου κάνει τη ζωή δύσκολη.

όλοι έχουμε στη ζωή μας ανθρώπους που μας καταπιέζουν και μας κάνουν τη ζωή δύσκολη. αλλά το παλεύουμε δεν παραιτούμαστε και δεν τους χαρίζουμε τη ζωή μας.

κάποια στιγμή θα σου πω για το αφεντικό μου, που έχει στοιχειώσει τη ζωή μου, αλλά όχι δεν θα του κάνω το χατήρι να καταρεύσω και να χαλάσω την ησυχία της οικογένειάς μου.

 

Έχετε δικό σας σπίτι, σε εποχές που ο κόσμος περιμένει με φόβο πότε θα του κάνουν έξωση για απλήρωτα νοίκια. και το αφήνετε και φεύγετε νύχτα (που λέει ο λόγος) εξαιτίας μιας τρελής που δεν μπορείς να απομονώσεις. όταν αγοράζατε το σπίτι σας δεν έκανες όνειρα με τον άντρα σου για την ζωή σας εκεί? γιατί τα εγκαταλείπεις τόσο εύκολα?

 

κάθισα και διάβασα το παλιότερο θέμα σου με τα προβλήματα με την πεθερά.

οκ μιλάμε για όσκαρ κατινιάς η πεθερούλα, για φλερτ με την σχιζοφρένεια, για απύθμενη κακία.

Εσύ γιατί πρέπει να αποδείξεις σε ένα τόσο σκάρτο άνθρωπο ότι αξίζεις?

Γιατί φοβάσαι, μια κατίναι που σε λοξοκοιτάζει και πετάει κοτρώνες και φοβέρες?

Πως την έλεγαν την κλασσική κακιά των ελληνικών ταινιών? Τασώ Καββαδία. οκ μια τέτοια είναι και η δική σου. αλλά εσύ δεν είσαι η Λάσκαρη ή κάποια άλλη ηρωίδα που πρέπει να υπομείνει βασανιστικά, μαζοχιστικά, τα κόλπα της τρελής.

Εσύ είσαι η karita. Έχεις σπουδάσει, είσαι ένας ευγενικός άνθρωπος, εχεις 2 παιδιά, έναν άντρα που αγαπάς και ήρθε ο καιρός να αφήσει τη μαυρίλα και να τους δώσεις χαρά. και τότε θα την πάρεις πίσω πολλαπλάσια και θα νιώσεις δυνατή και καμιά κακιά πεθερά/μάγισσα δεν θα σε τρομάζει.

 

Το ξέρεις ότι λειτουργείς σαν πρότυπο για τα παιδιά σου. θέλεις να μεγαλώσεις φοβισμένα παιδιά που θα υποκύπτουν και θα κάνουν τα χατήρια όλων απλά για να είναι αρεστά?

Για να μεγαλώσεις ψυχικά υγιή και παιδιά με δυνατή προσωπικότητα πρέπει και η ίδια να συμπεριφέρεσαι έτσι. Σκέψου τα πράγματα και άλλαξε όσο είναι καιρός. γιατί όταν τα μικράκια σου αρχίσουν να καταλαβαίνουν περισσότερα τότε θα είναι πιο δύσκολα τα πράγματα.

[miriki]

Ένας ψυχολόγος, θα ήταν καλή ιδέα, για να σε βοηθήσει να δεις τον εαυτό σου από άλλη σκοπιά. Ξέρω πώς είναι να νιώθεις έτσι αβοήθητη (άσχετα με πεθερές) και χρειάζεσαι βοήθεια.

[karita]

Για μια ακόμη φορά μου αποδεικνύεις rosaki μου πόσο βαθιά κοιτάζεις το πρόβλημά μου...πραγματικά σε ευχαριστώ πολύ! Με βοηθάς πολύ, όπως και τα υπόλοιπα κορίτσια στο να βάλω τα πράγματα σε μια σειρά μέσα μου.

Δεν ξέρω γιατί έχω τόσο ανάγκη την "καλή της την κουβέντα". Ίσως γιατί εκεί ήμουν τελείως μόνη μου μακριά απο την οικογένειά μου και είχα ανάγκη να έχω τη οικογενειακή θαλπωρή. Ίσως γιατί υπεραγαπώ τον άντρα μου και επειδή η γυναίκα αυτή είναι σημαντική για αυτόν, ήθελα να είμαι αρεστή σε αυτήν ώστε να είναι ευτυχισμένος ο άντρας μου. Πραγματικά δεν ξέρω...

Γενικά πάντως είμαι πολύ ευαίσθητη και πληγώνομαι όταν σε έναν άνθρωπο δεν έχω κάνει κακό (ίσα ίσα θεωρώ ότι μέχρι κάποια στιγμή ήμουν υπόδειγμα νύφης) και αυτός αντίθετα με "κακοποιεί ψυχικά". Συγνώμη αν ακούγεται βαριά η έκφραση αλλά έτσι έχω κατά καιρούς νιώσει. Για να καταλάβεις τον πρώτο χρόνο που ήμουν εκεί και ενώ η κόρη μου ήταν 3 μόλις μηνών είχα δει ένα όνειρο που ακόμα το θυμάμαι. Είχα δει ότι κάποιος με βίαζε και εγώ έκλαιγα γυρισμένη απο την άλλη μεριά. Κάποια στιγμή πήρε με τα 2 της χέρια το πρόσωπό μου για να δω τον βιαστή μου και όπως καταλαβαίνεις ο βιαστής ήταν η πεθερά μου...

Ξέρω ότι αυτό το όνειρο σημαίνει πολλά για τον ψυχισμό μου. Όμως παρόλο που το μυαλό και η ψυχή μου μου έδειχναν μέσα απο αυτό το όνειρο, ότι "αντιστάσου, ο άνθρωπος αυτός με τον τρόπο του σε κακοποιεί ψυχικά", εγώ συνέχιζα να κάνω ότι περνάει απο το χέρι μου για να είμαι αρεστή σε αυτήν. Μέχρι που έχασα...είδα ότι δεν υπάρχει περίπτωση να ζήσω καλά κοντά της και ευτυχώς (μου πήρε κάποια χρόνια) έκανα την επανάστασή μου! Έφυγα για να μην καταδιώκομαι απο την καθημερινή τυχαία επαφή μαζί της.

Ο άντρας μου όμως ενώ έχει καταλάβει ότι για την ψυχική μου υγεία πρέπει να είμαι μακριά απο αυτήν, νομίζω ότι με τον τρόπο του προσπαθεί να με φέρει πίσω. Και τον καταλαβαίνω γιατί αρχικά είναι η μάνα του και σαφώς θα έχει θετικές αναμνήσεις απο αυτήν, δεύτερον είναι η πόλη του, το σπίτι του που το χτίσαμε με μεράκι.

Όταν του λέω ότι δεν μπορώ με τους δικούς μου γιατί τρελαίνομαι, ας νοικιάσουμε να έχουμε το σπιτικό μας αλλά και τα θετικά του να είμαστε κοντά με ανθρώπους που μας αγαπάνε και τους 2, μου λέει και τι θα κάνουμε αν πρέπει να ξαναγυρίσουμε πίσω; Του λέω να νοικιάσουμε το σπίτι μας και να νοικιάσουμε αλλού στην επαρχία και με κοιτάει σαν να είμαι εξωγήινος.

Πάντως πρέπει να κοιτάξω το θέμα του ειδικού. Νοιώθω η ίδια τον συναγερμό μου να χτυπάει, εδώ και χρόνια. Δεν το έχω κάνει όμως γιατί σκέφτομαι τον οικονομικό παράγοντα και το γεγονός ότι το πρόβλημά μου είναι η πεθερά μου...βγάζοντάς την απο τη ζωή μου θα συνέλθω. Απλά με αυτήν την αναμπουμπούλα της συμβίωσης θα καθυστερήσω.

[roubies]

karita μου γλυκιά είσαι πραγματικά πολύ μπερδεμένη και χρειάζεται να τα βρεις λίγο με τον εαυτό σου.Συμφωνώ προσωπικά σε κάθε λέξη που σου έχει πει η rosaki.Επέτρεψέ μου να σου πω με όλη μου την αγάπη ότι το πρόβλημα δεν είναι η πεθερά σου,αλλά ο τρόπος που την αντιμετωπίζεις.Και στο λέω αυτό γιατί είμαι και εγώ πεθερόπληκτη,ώσπου κάποια στιγμή πήρα την απόφαση ότι δεν μπορώ να ζω με το αν την ικανοποιώ ή όχι αφού αυτό δεν θα γινόταν ποτέ όσο κι αν προσπαθούσα.Έτσι λοιπόν λίγο πριν παντρευτώ το γιό της τα είπαμε ένα χεράκι.Κόπηκαν φυσικά οι συχνές επαφές και εννοείται ότι δεν με απασχολεί διόλου τι λέει για μένα πίσω από την πλάτη μου και είμαι ευτυχισμένη.

Προσπάθησε λοιπόν να αλλάξεις εσύ την συμπεριφορά σου αν θέλεις να γυρίσετε στο σπίτι σας.Απομακρύνσου και προσπάθησε να μην σε επηρεάζουν όσα λέει,τότε θα δεις ότι θα σταματήσει και να τα λέει ίσως.Δεν ξέρω τι σου έχει κάνει,αλλά μερικοί άνθρωποι έχουν την τάση να χτυπάνε όπου πονάς και όσο σε βλέπουν να πέφτεις χτυπάνε ακόμα πιο πολύ,ενώ αν απλά αδιαφορείς γι'αυτούς και αυτοί σταματούν,γιατί βλέπουν ότι δεν μπορούν να σε αγγίξουν.Συζήτησε με τον άντρα σου διεξοδικά.Πες του πως νιώθεις για την μητέρα του,ώστε να σε βοηθήσει και αυτός με το να της βάλει κάποια όρια.Δεν σου λέω να του βρίσεις τη μητέρα του φυσικά,αλλά να τον βοηθήσεις να δει και το δικό σου συναισθηματικό κομμάτι.Πώς θα είναι ευτυχισμένος ο άντρας σου άμα γυρίσετε πίσω,ενώ εσύ θα είσαι δυστυχής????Του αρκεί απλώς να είναι στον τόπο που μεγάλωσε για να είναι ευτυχισμένος???Δεν θα ήθελε να είναι και η γυναίκα του ευτυχισμένη???Πιστεύω πως θα ήθελε και γι'αυτό έκανε και τα χαρτιά του για την απόσπαση.Θωρακίστε την οικογένειάς σας,να περνάτε όμορφες στιγμές εσύ,ο άντρας σου και τα παιδάκια σου και μην σε νοιάζει τι λένε ή τι κάνουν οι άλλοι.Εσύ τη δουλειά σου και αυτοί τη δική τους.Μην της χαρίζεις τα ωραιότερα χρόνια της ζωής σου,μην της χαρίζεις το σπίτι που με τόσο κόπο χτίσατε,μην τις χαρίζεις τις ευχάριστες στιγμές που θα μπορούσες να έχεις με την οικογένειά σου αν δεν σε κατέτρωγε αυτό το συναίσθημα.Μίλα αν θες με κάποιο ψυχολόγο να σε βοηθήσει να φτιάξεις την αυτοεκτίμησή σου.Ξέρω δεν είναι εύκολο,αλλά πρέπει να προσπαθήσεις για σένα και για την οικογένειά σου.Υπάρχουν και δωρεάν γραμμές ψυχολογικής υποστήριξης,αλλά και σε ορισμένους δήμους παρέχεται βοήθεια δωρεάν από ψυχολόγους σε όσους το έχουν ανάγκη.Κάνε ένα βήμα τη φορά και σιγά σιγά θα νιώθεις καλύτερα.Εκμεταλλεύσου το γεγονός ότι είσαι τώρα μακρυά της προς όφελός σου και έτσι αν και όταν χρειαστεί να ξαναγυρίσετε πίσω να έχεις θωρακίσει τον εαυτό σου και να μπορείς να την αντιμετωπίσεις όπως της αξίζει.

Εύχομαι πραγματικά να βρεις την άκρη σου και να νιώθεις σύντομα καλύτερα.