Γιατί σε μένα

[chrysothemis]

Γιατί σε μένα…

Μία σκέψη που επαναλαμβάνεται και βασανίζει το μυαλό μου εδώ και τρία σχεδόν χρόνια που αποφασίσαμε «να προσπαθήσουμε» για παιδί. Αισιόδοξοι στην αρχή, θεωρώντας δεδομένο ότι διακόπτοντας την προφύλαξη θα συλλάβουμε αμέσως, και χάνοντας μήνα με το μήνα αυτή τη σιγουριά λόγω των «αποτυχιών».

Στη διάρκεια αυτών των χρόνων, όπως θα έχει συμβεί σε πολλούς στη θέση μου, γύρω μου όλες, μικρότερες και μεγαλύτερες, παντρεμένες και ελεύθερες, συγγενείς, γνωστές και συνάδελφοι έμεναν έγκυες. Άλλες για πρώτη, άλλες για δεύτερη και τρίτη φορά, άλλες επειδή το προγραμμάτισαν και άλλες επειδή έτυχε….

Παράλληλα, η πίεση συγγενών και φίλων –ευτυχώς εκτός της στενής οικογένειας- ολοένα και μεγάλωνε. «Τι θα γίνει», «τι περιμένετε!», «πότε θα κάνεις ένα παιδάκι μωρέ, γιατί δεν θες?» «μήπως δεν το κάνετε καλά???» (έλεος), «θα την αφήσει έγκυος κανένας άλλος!» (δεν είμαστε καλά), άλλοι καλοπροαίρετα (γιατί όποιος δεν το έχει περάσει δεν μπορεί να καταλάβει) και άλλοι από βλακεία ή και επίτηδες. Ιδίως σε αυτούς που ήξεραν ότι το θέλουμε και το επιδιώκουμε, έβλεπα στο βλέμμα τους μία συμπόνια «το άγχος σου φταίει, χαλάρωσε και θα γίνει», τα γνωστά.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες και αδυνατώντας να εκπληρώσω το όνειρο της ζωής μου, το πιο γλυκό πραγματικά από όλα όσα έχω ονειρευτεί, αναπόφευκτα πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται «Γιατί σε μένα;». Τι έχω κάνει για να το αξίζω, μήπως δεν θα γίνω καλή μάνα, μήπως η σχέση μου με τον άντρα μου δεν είναι ιδανική, μήπως δεν υπήρξα ή δεν είμαι αρκετά καλός άνθρωπος, μήπως φταίει το φορτωμένο μου πρόγραμμα και το σύμπαν το αποτρέπει γιʼ αυτό το λόγο; Γιατί στις άλλες εύκολα και σε μένα καθόλου. Γιατί σε μένα.

Προσπαθούσα να τις εκλογικεύσω αυτές τις σκέψεις. Τα πρώτα χρόνια με πήρε πολύ από κάτω, αλλά σταδιακά και αναγκαστικά έφτασα σε ένα επίπεδο συνειδητοποίησης, όπου μπορούσα να πω ότι γενικά δεν με πείραζε.

Για αρκετό καιρό. Και όμως πάντα κάτι συνέβαινε και ξανακυλούσα. Μία ακόμα διάγνωση από έναν καινούριο γιατρό που συμβουλευόμουν, που περιέπλεκε την κατάσταση, μία εγκυμοσύνη στο κοντινό μου περιβάλλον… Ξαναγύριζα στα ίδια. Απελπιζόμουν και θύμωνα. Γιατί σε μένα.

Σε μία αντίστοιχη περίοδο «πισωγυρίσματος» που είχα κατακλυστεί από τις παραπάνω σκέψεις, έτυχε να έχω μία συζήτηση με συγγενικό μου πρόσωπο νεαρής ηλικίας που αντιμετωπίζει δυστυχώς την «άσχημη αρρώστια». Έχω τρελαθεί μου λέει. Όταν συμβαίνει έξω από το σπίτι σου δεν δίνεις σημασία. Τώρα όμως έχω παγώσει. Γιατί σε μένα… Ξέρεις τι είναι να αναρωτιέσαι, λέει, γιατί σε μένα…

Ξέρω, ήθελα να πω. Το έχω αναρωτηθεί πολλές φορές. Αλλά δεν το είπα.

Θα ήταν βλάσφημο, αστείο και χαζό, γιατί όσο και αν το πρόβλημά μου με βασανίζει, δεν είναι συγκρίσιμο. Είναι μικρό. Δεν είναι ζήτημα ζωής και θανάτου.

Προσπάθησα λοιπόν να πω κάτι παρήγορο, αν μπορεί να πει κανείς και τίποτα. Μην αναρωτιέσαι, λέω, γιατί σε σένα. Αυτό δεν κάνει διακρίσεις. Έτυχε. Κοίτα τι μπορείς να κάνεις για να το αντιμετωπίσεις. Και αν παλεύεται, ξέχνα όλα τα άλλα.

Αυτό είπα.

Και πήρα και εγώ την απάντησή μου. Όχι ότι δεν είχα αναλογιστεί ποτέ ότι υπάρχουν σοβαρότερα προβλήματα, όπως θα το έχουμε αναλογιστεί όλοι. Πολλοί έχουμε βιώσει κιόλας τέτοια προβλήματα από κοντά. Αλλά ποτέ δεν είχα συνδυάσει με τον τρόπο αυτό τη δική μου την αγωνία για να αποκτήσω παιδί, με την αγωνία κάποιου που παλεύει για τη ζωή του. Ίσως δεν ήμουν έτοιμη. Ίσως έπρεπε να περάσουν μερικά χρόνια, να περάσω κι εγώ από τα διάφορα ψυχολογικά στάδια, να δουλέψω με τον εαυτό μου και να τύχει και μία τέτοια συζήτηση, ώστε αφενός να πάψω να γκρινιάζω για την υποτιθέμενη ατυχία μου και αφετέρου να απαντήσω και αυτό το γιατί που με έτρωγε.

Γιατί σε μένα λοιπόν;;;

Γιατί απλά έτυχε σε μένα. Όπως τυχαίνει στον καθένα και από κάτι. Και δεν έχει και τόση σημασία το γιατί. Σημασία έχει ότι υπάρχουν λύσεις. Σημασία έχει το ότι μετά από τρία χρόνια προσπαθειών, αγωνίας, άγχους, απογοήτευσης, ιατρικών εξετάσεων, εκνευρισμού, αισθήματος μειονεξίας, ντροπής, αμφισβήτησης του εαυτού μου, της θηλυκότητάς μου, της ύπαρξής μου της ίδιας, αλλαγής του τρόπου με τον οποίο βλέπω τον άντρα μου, τη σχέση μου, τον έρωτα.... κατάφερα και το διαχειρίστηκα. Δεν ξέρω πώς ακριβώς. Ήταν μία διεργασία που προφανώς ήθελε τον χρόνο της. Είμαι εδώ. Λύγισα αλλά δεν έχασα το μυαλό μου. Διατήρησα την αξιοπρέπειά μου. Απογοητεύτηκα αλλά δεν διέλυσα τον γάμο μου. Επαναπροσδιόρισα τη σχέση μου. Ξαναερωτεύτηκα τον άνθρωπό μου. Αγάπησα τη δουλειά μου. Γνώρισα τον εαυτό μου.

Και μέσα από όλα αυτά, απέναντι στους άλλους που αποκτούν χωρίς δυσκολία τα παιδιά τους (και μακάρι έτσι να γίνεται πάντα), αισθάνομαι πλέον όχι μειονεκτικά, αλλά πιο συνειδητοποιημένη, πιο δυνατή. Γιατί αυτό ήταν η ευκαιρία μου, το μάθημά μου και μακάρι και η μοναδική δοκιμασία μου.

Και φυσικά θα συνεχίσω να προσπαθώ, με τη βοήθεια του Θεού, της επιστήμης και της ψυχής μου.

Γιʼ αυτό σε μένα…

[mary b+e]

Καλησπερα, σου ευχομαι μεσα απ την καρδια μου να εισαι παντα δυνατη και την πιστη και την θεληση που εχεις ,να μην την εγκαταλειψεις ποτε...παντοτε να ελπιζεις οτι θα συμβει το θαυμα ..και ειμαι σιγουρη οτι θα συμβει!!!!

[Cooker]

Tην ιδια ακριβως ερωτηση εκανα και εγω στον ευατο μου πριν λιγο καιρο,αλλα για τον ακριβως αντιθετο λογο.

 

"Γιατι σε μενα,ετυχε να ερθει το μωρακι μου σχετικα συντομα,να εξελιχθουν ολα τοσο καλα,τοσο ηρεμα,τοσο ομορφα και τωρα να ειμαι μια ανασα πριν τον τοκετο και ολα να συνεχιζουν να ειναι τοσο καλα?!Γιατι σε μενα,την ωρα που φιλες μου και γνωστες προσπαθουν και προσπαθουν και τρεχουν σε γιατρους,κανουν εξετασεις,ελπιζουν και ξανα προσπαθουν?"

 

Ισως σου φανει βλασιμη η σκεψη μου,αλλα δεν το περιμενα με τιποτα να πανε ολα τοσο καλα και αυτο με φοβιζει οτι ισως κατι "να με περιμενει στην επομενη γωνια".

 

Ρωτησα τον πνευματικο μου και μου ειπε το εξης "Δεν ειναι ουτε τα λεφτα,ουτε η δουλεια ουτε τα παιδια αυτοσκοπος.Σκοπος μας ειναι η σωτηρια της ψυχης μας και ο Θεος οτι δινει,το δινει σαν εργαλεια με σκοπο να φτασουμε εκει που πρεπει να φτασουμε."

 

Προφανως διαμεσου της μητροτητας,ο Θεος θελει ΕΜΕΝΑ να περάσω στο πνευματικο επιπεδο που πρεπει να φτασω!

 

Και παλι ομως "κατι" δεν μου κολλαει,δεν μου αρεσει,δεν μπορω να καταλαβω,να δεχτω....

 

 

Σου ευχομαι να αποκτησεις το δικο σου θαυματακι πολυ πολυ γρηγορα και οτι και αν εχεις περασει να ανηκουν στο παρελθον!

[diste79]

chrysothemis δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο με το post σου. Προσπαθούμε και εμείς 4 χρόνια για μπεμπέ αλλά δεν τα καταφέραμε ακόμα. Πάντως μερικές φορές σκέφτομαι ότι όλο αυτό είναι μια εμπειριά που σου μαθαίνει τόσο πολλά πράγματα που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούν ούτε να διανοηθούν. Παρόλο που είναι φοβερά δύσκολο, τολμώ να πω ότι αυτή η δοκιμασία με έκανε πολύ πιο ισορροπημένο άνθρωπο.

[lagudaki]

σιγουρα ολες οι κοπελες που βιωνουν την υπογονιμοτητα το εχουν αναρωτηθει αυτο...το γιατί σε μενα!κι εγω το ιδιο σκεφτομουν τα πρωτα χρονια..το μαιο κλεινουμε 5 χρονια και το παιδακι ακομα δεν εχει ερθει..έχω περάσει από ολα τα σταδια, απο το γιατι σεμενα,απο την απογοήτευση, από την ελπίδα, απο το δε μπορω αλλο κουραστηκα, απο το να τα βαλω με το θεο, απτο να σιχαθω τον ερωτα που γινεται με σκοπο τη συλληψη,απτο να ζηλεψω αλλες εγκυες, απτο να αποφευγω το συγγενικο περιβάλον, απτο να χάνω τον ίδιο μου τον εαυτό...αυτο που εμαθα ολα αυτα τα χρόνια ειναι οτι ολοι οι άνθρωποι βιώνουν το γιατί σεμενα!!! αλλοι ερχονται αντιμετωποι με χειροτερες καταστασεις, με αρρωστιες, με καρκινους, με φτωχεια, με ανεργια, με με με...

καθε ανθρωπος ανεβαινει τον δικο του γολγοθα!σιγουρα απο ολες αυτες τις δοκιμασιες γινομαστε πιο δυνατοι και μαθαινουμε πολλα!

αντι να λέμε το ¨Γιατί σεμένα"? καλύτερα να λέμε "γιατί όχι και σε μένα"

[jackrussel]

κοριτσια ειμαστε τοσες πολλες πια, οποτε ακυρη η ερωτηση, αναμενομενη-λογικη αλλα αν το καλοσκεφτεις οταν οι μισες ταλαιπωρουματε και λεμε γιατι σε εμενα και οι υπολοιπες αναρωτιουνται σαν την cooker απο την αναποδη παλι γιατι σε εμενα, θα καταλαβεις οτι ολοι λιγο πολυ ανρωτιομαστε το ιδιο πραγμα, αρα ολοι με καποιο τροπο δοκιμαζομαστε, αρα κανενας δεν μενει εξω απο τον χορο...

 

ολοι στο ιδιο καζανι βραζουμε και πανω κατω τα ιδια σκεφτομαστε

[kel]

γλυκια μου αν δεν σου κανει κοπο διαβασε την αναρτηση που εκανα πριν μερικους μηνες. http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=98973&page=4

Και ναι μπορει σε καποιον το λαχειο να κληρωσει δυο φορες......

Σου ευχομαι καλη δυναμη και να ξερεις οτι ο Θεος μας δινει μονο οσα μπορουμε να αντεξουμε. Μη χανεις το θαρρος σου , η ζωη ειναι μπροστα σου να κυνηγησεις το ονειρο σου.

[sapientia000]

Γιατί σε μένα…

Γιατί απλά έτυχε σε μένα. Όπως τυχαίνει στον καθένα και από κάτι. Και δεν έχει και τόση σημασία το γιατί. Σημασία έχει ότι υπάρχουν λύσεις. Σημασία έχει το ότι μετά από τρία χρόνια προσπαθειών, αγωνίας, άγχους, απογοήτευσης, ιατρικών εξετάσεων, εκνευρισμού, αισθήματος μειονεξίας, ντροπής, αμφισβήτησης του εαυτού μου, της θηλυκότητάς μου, της ύπαρξής μου της ίδιας, αλλαγής του τρόπου με τον οποίο βλέπω τον άντρα μου, τη σχέση μου, τον έρωτα.... κατάφερα και το διαχειρίστηκα. Δεν ξέρω πώς ακριβώς. Ήταν μία διεργασία που προφανώς ήθελε τον χρόνο της. Είμαι εδώ. Λύγισα αλλά δεν έχασα το μυαλό μου. Διατήρησα την αξιοπρέπειά μου. Απογοητεύτηκα αλλά δεν διέλυσα τον γάμο μου. Επαναπροσδιόρισα τη σχέση μου. Ξαναερωτεύτηκα τον άνθρωπό μου. Αγάπησα τη δουλειά μου. Γνώρισα τον εαυτό μου.

Και μέσα από όλα αυτά, απέναντι στους άλλους που αποκτούν χωρίς δυσκολία τα παιδιά τους (και μακάρι έτσι να γίνεται πάντα), αισθάνομαι πλέον όχι μειονεκτικά, αλλά πιο συνειδητοποιημένη, πιο δυνατή. Γιατί αυτό ήταν η ευκαιρία μου, το μάθημά μου και μακάρι και η μοναδική δοκιμασία μου.

Και φυσικά θα συνεχίσω να προσπαθώ, με τη βοήθεια του Θεού, της επιστήμης και της ψυχής μου.

Γιʼ αυτό σε μένα…

 

chrysothemis, συγχαρητήρια για τον τρόπο σκέψης και γραφής σου !!! Είσαι άξια θαυμασμού για όσα διατυπώνεις. Σε ευχαριστώ που μας θυμίζεις πόσο αχάριστοι είμαστε κάθε φορά που φέρνουμε αυτό το ερώτημα στον εαυτό μας, και πόσο ευγνώμονες θα έπρεπε να αισθανόμαστε για όσα αξιωνόμαστε να βιώνουμε ευχάριστα ή μη !!!

Καλή επιτυχία στην προσπάθειά σου. Σου αξίζει η ευόδωση των ευχών και επιθυμιών σου.

Καληνύχτα ~

[Cooker]

Με το καλο να κρατησετε τα παιδακια σας στην αγκαλια σας!Και συντομα!Μεσα απο την καρδια μου....!

 

Εγω πιστευω οτι ειναι θεμα ισορροπιων τελικα,δεν μπορω να το εξηγησω διαφορετικα.

 

Πχ εγω ταλαιπωρουμαι με ενα προβλημα υγειας απο παιδι.Αυτο το προβλημα με οδηγησε στο να μην προσπαθησω για παιδακι για δεκα χρονια.Τωρα σκεφτομαι οτι πηραν ολα το δρομο τους,γιατι επρεπε καπως να "αποζημιωθω".

 

Το προβλημα ακομα δεν εχει ερθει στα ισια του,αλλα το εχω αφησει στην ακρη.Δεν μπορω να κανω θεραπεια ετσι και αλλιως,αφου ειμαι εγκυος!

 

Ουτε εχω σκοπο να "ασχοληθω" μαζι του,αμεσως μολις γεννησω.Αφου δεν απειλει την ζωη μου.Θα θηλασω πρωτα ο Θεος και μετα εχω χρονια μπροστα μου να δω τι θα γινει και με αυτο!

 

Ολοι μας εχουμε και απο κατι να αντιμετωπισουμε.Και συνηθως οταν λυνεται κατι,παρουσιαζεται κατι αλλο να σε αποσυντονισει!Το κουραγιο και την δυναμη μας να μην χανουμε.Αυτο ειναι πολυ σημαντικο!

 

Κοριτσια,νιωθω τον "καυμο" σας.Και εγω δεκα χρονια δεν ηξερα καν αν μπορω να μεινω εγκυος,αφου δεν μπορουσα να προσπαθησω καν, και ημουν μεσα στα νευρα,το αγχος,την μελαγχολια,την αγανακτηση και την πικρα.

 

Η επιστημη εχει προχωρησει τοσο πολυ πλεον,που ακουω συνεχεια απο γιατρους οτι ολες οι μανουλες μπορουν να γινουν μανουλες!!!Και με την βοηθεια Του Θεου,θα ερθει και το ποθουμενο.Μην το βαζετε κατω!!

[Carousel]

θυμαμαι και γω τον εαυτο μου ειδικα το τελευταιο εξαμηνο να κανει ακριβως αυτη την ερωτηση ξανα και ξανα και ξανα και απαντηση να μη παιρνει!

βλεπεις ειναι τοσο δυσκολο να διαχειριστεις μια σοβαρη κατασταση στα ξαφνικα.

 

ηταν καποτε μια κυρια που μου ειχε πει τη ζωη μου με αριθμους(αριθμολογια?βλεπεις εγω δε τα πολυπιστευω) και μου χε κανει τοση εντυπωση το γεγονος οτι ελεγε συνεχως οτι πρεπει να παλεψω για την αυτοπραγματωση και να τα βρω με τον εαυτο μου... ειχε αναφερθει στο οτι εχω καλο καρμα αλλα κατι ηταν αυτο που επρεπε να παλεψω. μετα απο καιρο τα σκεφτομαι και βλεπω ποσο αληθινη ειχε βγει.

οταν μαθαμε οτι εγω και αντρας μου δε μπορουμε να κανουμε τα βιολογικα μας παιδια κλειστηκα τοσο πολυ στον εαυτο μου, τοσο πολυ στις σκεψεις μου, τοσο πολυ στα ερωτηματικα που ειχαν δημιουργηθει μα πιο πολυ προσπαθουσα να βρω απαντηση στην ερωτηση Γιατι σε μενα!!!??

 

Αλλα ετσι ειναι, ολα για καποιο λογο γινονται. Ειναι δοκιμασιες που πρεπει να περασουμε για να τα γινουμε “καλυτεροι” ανθρωποι για την κοινωνια, για την οικογενεια μας μα πανω απολα για τον εαυτο μας.

 

Μετα απο ολα αυτα πλεον το μονο που σκεφτομαι ειναι οτι ειμαστε υγιεις και θα παλευουμε καθε μερα για να τα “βρισκουμε” με τους εαυτους μας .. και οποτε ο θεος και η επιστημη θελησει θα γινουμε γονεις..

[chrysothemis]

Καλημέρα,

Χαίρομαι που αντιμετωπίζετε την κατάσταση από το ίδιο πρίσμα, σαν μία ευκαιρία αυτοβελτίωσης. Μου πήρε καιρό για να το νιώσω κι εγώ, και ακόμα περισσότερο για να το εκφράσω.

kel έχω διαβάσει την ιστορία σου και με έχει συγκινήσει...Είσαι δυνατός άνθρωπος και σου εύχομαι το καλύτερο από δω και μπρος.

Cooker οι σκέψεις που κάνεις είναι φυσιολογικές για έναν άνθρωπο με αυξημένη ευαισθησία (συναισθηματική νοημοσύνη νομίζω λέγεται, χωρίς να είμαι ειδικός). Είσαι σε θέση να νιώθεις πραγματικά τους άλλους. Γι' αυτό μη δίνεις σημασία, τίποτα δεν σε περιμένει στη γωνία! Και εγώ έχω κάνει ανάλογες σκέψεις, όταν όλα μου πηγαίνουν καλά. Κράτα τα λόγια του πνευματικού σου, τα οποία σε ευχαριστώ που τα μοιράστηκες. Με το καλό να έρθει το μωράκι σου!

mary b+e, diste79, lagudaki (έχω διαβάσει κάποια ποστ σου), jackrussel, sapientia000, Carousel, σας ευχαριστώ για τις σκέψεις και τις ευχές σας και σας εύχομαι να αποκτήσετε αυτό που επιθυμείτε η καθεμία!

Υ.Γ. Cooker "ολες οι μανουλες μπορουν να γινουν μανουλες!!!", πόσο γλυκό..., γιατί ήδη νιώθω μανούλα και κανένας δεν το είχε αντιληφθεί ως τώρα!

Φιλιά κορίτσια

[chrysothemis]

Μετα απο ολα αυτα πλεον το μονο που σκεφτομαι ειναι οτι ειμαστε υγιεις και θα παλευουμε καθε μερα για να τα “βρισκουμε” με τους εαυτους μας .. και οποτε ο θεος και η επιστημη θελησει θα γινουμε γονεις..

 

Αυτό ακριβώς

[chrysothemis]

όλο αυτό είναι μια εμπειριά που σου μαθαίνει τόσο πολλά πράγματα που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούν ούτε να διανοηθούν.

Συμφωνώ απόλυτα...

[Cooker]

ι

Υ.Γ. Cooker "ολες οι μανουλες μπορουν να γινουν μανουλες!!!", πόσο γλυκό..., γιατί ήδη νιώθω μανούλα και κανένας δεν το είχε αντιληφθεί ως τώρα!

Φιλιά κορίτσια

 

Κραταω αυτο!!

 

Ειμαι σιγουρη οτι θα ερθει το μωρακι σας να φωτισει την ζωη σας!Θετικη σκεψη θελει σαν πρωτο βημα!

 

Ακου λιγο αυτο: Ειμαστε εγω και εσυ και δινουμε εξετασεις για την αποκτηση του Lower.Διαβαζουμε και οι δυο,αλλα τελικα περναει μονο η μια.Για την αλλη το ταξιδι συνεχιζεται και προσπαθει περισσοτερο.Την επομενη χρονια η προσπαθεια της ειναι επιτυχης.Ποια πιστευεις ενιωσε μεγαλυτερη χαρα και ικανοποιηση?Και οι δυο?Ναι,και οι 2!!Ισως ομως η κοπελα που προσπαθησε περισσοτερο,εμαθε κατι παραπανω,βιωσε "κατι αλλο" απο την πρωτη κοπελα.Ο στοχος ομως....πραγματοποιηθηκε!

[chrysothemis]

Ευχαριστώ Cooker!

Μου άρεσε αυτό με το lower! Πάω να διαβάσω και όταν το πάρω θα κεράσω

[maela]

Αγαπητη θεμοθετρια χαιρομαι που τα βλεπεις αλλιως πελον τα πραγματα .. γτ μονο ετσι θα ερθει το πολυποθητο πλασματακι στην αγκαλια σου!

Την ιστορια μου την εχω γραψει παρα πολλες φορες οποτε δεν θα πω πολλα παρα μονο οτι για 4 κααι κατι χρονια εζησα και ενιωσα ακριβως οπως τα περιγραφεις!Τα εβαλα με ολους και με ολα.Προσπαθουσα να παρω τα πανω μου .. και κατι γινοταν παλι γινομουν χαλι!Ολα ετσι πηγαιναν στραβα.. η σχεση μου με τον αντρα μου.. η σχεση μου με τους αλλους.. ολα!Αισθανομααι οτι ολο αυτο ηταν ενας εφιαλτης.Καποια στιγμη μετα απο ατελειωτο κλαμα γτ μολις ειχα αδιαθετισει κοιταξα τον εαυτο μου στον καθρεπτη και ειπα τελος!Κουραστηκα ρε παιδι μου.. δεν μπορω να το ζω αλλο αυτο.!!!Δεν μου αξιζει ρε γμτ καθε μηνα τα ιδια σ@#τα!!!!!Και εκει μου γυρισε το μαατι!Σκεφτηκα οτι ναι θα γινω μανα καποια στιγμη απλα προφανως καποιος (ο Θεος??) δεν θελει τωρα οσο και να το παλευω!Ετσι αποφασισα να ζησω εντονα.. να τα ξναβρω με τον αντρα μου.. να κανω παρτυ στο σπιτι να ερθει κοσμος να μπει λιγο θετικη ενεργεια.. κανονισα ταξιδι.. κααπνισαα να φουγαρο και ηπια σαν μπεκρης μεζες γτ σκεφτομουν οτι και που προσπαθουσα να προσεχω τιες κακες συνηθειες σαμπως εμεινα εγκυος??

Τελικα το μυστικο ηταν η θετικη ενεργεια και αυτοπεποιηθηση.. γτ εμεινα εγκυος οταν τα βρηκα με τον εαυτο μου, τον αντρ μου, τους φιλους μου... σταματησα να ζηλευω και αποδεχτηκα την καατασταση!

Φυσικα με την βοηθεια της επιστημης αν δεν γινεται φυσιολογικα(αν και εγω τελικα μετα απο μια αποτυγχυμενη σπερμαατεγχυση και μια εξωσωματικη εμεινα εγκυος φυσιολογικα) οπως και να εχει θελει πιστη για το τελικο αποτελεσμα που ααυτο και μονο μετραει!Μανουλες ολοες θα γινεται.. φτανει να το πιστεψετε!

Δεν ειναι λογια παρηγοριας.. γτ δυστηχως δεν ξεχνω τι περασα (ακομα οταν αδιαθετω κοιταω παγωμενη την σερβιετα και θυμαμαι τι σκεφτομουν πριν κανω το αγορακι μου).. ειναι λογια δυναμης γτ ολες τα καταφερνουμε στο τελος γτ ολες το αξιζουμε!

Το μακρυνο ονειρο .. καποτε γινεται πραγματικοτητα και αυτο ειναι η μονη αληθεια!

[anna-hope]

Χαίρομαι πολύ που άνοιξε αυτό το θέμα! Έλειπε αυτή η συζήτηση από το φόρουμ.

Πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε αναλωθεί όλες μας -με πρώτη και καλύτερη εμένα- σε ατελείωτους μονολόγους αυτολύπησης και αυτοοικτιρμού. Αναγκαίο κάποιες στιγμές για να εκτονώνουμε τον πόνο μας. Αρκεί να μην μένουμε σ' αυτό. Γιατί τότε το μόνο που καταφέρνουμε είναι να ταυτιζόμαστε με το πρόβλημά μας, να χανόμαστε μέσα σ' αυτό, να το συντηρούμε.

Γιατί σε μένα; "Γιατί σε μένα" αναρωτιούνται ένας ένας εκατομμύρια άνθρωποι που δοκιμάζονται ο καθένας με το δικό του τρόπο. Μοιάζει μ' ένα τεράστιο συλλογικό χορό που τραγουδάει τον ίδιο στίχο. Κι όμως οι συμμετέχοντες δεν έχουν επίγνωση της συμμετοχής τους και νιώθουν ανυπόφορα μόνοι. Κάπως έτσι ένιωθα κι εγώ πριν από ένα χρόνο. Μοναδικά άτυχη. Δεν καταλάβαινα τότε την αλαζονεία που κρύβει μια τέτοια πεποίθηση. Σήμερα νιώθω σχεδόν "τυχερή" (μη με παρεξηγήσετε) που έγινα κι εγώ κοινωνός του συλλογικού πόνου του ανθρώπου. Κατάλαβα τους ανθρώπους καλύτερα. Τους πλησίασα περισσότερο. Κατέβηκα από το βάθρο της άτρωτης και γονάτισα. Μαζί με τους άλλους. Όχι μόνη. Πιο μόνη ήμουνα πριν.

Το καλοκαίρι με συντρόφευσε ένα βιβλίο: "Inconceivable: A woman's triumph over despair and statistics" της Julia Indichova. Σ' αυτό της το βιβλίο καταγράφει την προσωπική της ιστορία. Άπαντες οι γιατροί της είχαν αποκλείσει το ενδεχόμενο να αποκτήσει δικό της βιολογικό παιδί. Τους διέψευσε. Βαθιά της πεποίθηση ότι τις προκλήσεις στο μέτωπο της γονιμότητας δεν πρέπει να τις βλέπουμε ως καταδίκη αλλά ως μια μοναδική ευκαιρία επανανακάλυψης του εαυτού μας και του κόσμου. Ως μια ευκαιρία να γίνουμε πρώτα καλύτεροι γονείς του εαυτού μας μέσα από μια σωματική και ψυχική αυτοφροντίδα, έτσι ώστε να υποδεχτούμε με μεγαλύτερη επάρκεια τα παιδιά μας.

Συμμερίζομαι απολύτως τη σκέψη της. Όπως και όλες τις σκέψεις που κατατέθηκαν σ' αυτή τη συζήτηση. Εύχομαι να είστε όλες γερές, δυνατές και φωτεινές στο ταξίδι σας προς τη μητρότητα!

[chrysothemis]

maela να χαίρεσαι το παιδάκι σου! Έχω διαβάσει τα ποστ σου. Κάπως έτσι μου γύρισε και εμένα το μάτι. Ξαφνικά. Και συνεχίζω να το παλεύω, μέρα με τη μέρα, γιατί είναι εύκολο να ξανακυλήσει κανείς. Ωστόσο, έχω μάθει πλέον ποια είμαι, τι αξίζω και για ποιο λόγο. Δεν το εννοώ υπεροπτικά, αλίμονο. Απλώς νιώθω ότι δεν με ορίζει η υπογονιμότητα, και αν με ορίζει, αυτό είναι μόνο υπέρ μου, όχι σε βάρος μου, γιατί έχω μάθει αρκετά από αυτήν την "περιπέτεια".

 

anna-hope "Κάπως έτσι ένιωθα κι εγώ πριν από ένα χρόνο. Μοναδικά άτυχη. Δεν καταλάβαινα τότε την αλαζονεία που κρύβει μια τέτοια πεποίθηση." Πόσο δίκιο έχεις!

Θα φροντίσω να πάρω το βιβλίο, δεν το γνώριζα. Σίγουρα θα μάθουμε και από αυτό.

 

Καλό απόγευμα!

[Μεφίνι]

Αυτο το "ΓΙΑΤΙ ΣΕ ΜΕΝΑ?" σίγουρα εχει φαει απο όλες μας ώρες και μερες απο τη ζωή μας...

 

Και γω ειναι μέρες, χρονικοί περίοδοι που δε με νοιάζει...που λέω θα γινει οτι θέλει ο Θεος, την υγειά μας να έχουμε...και απο την άλλη ειναι μέρες που πεφτω πολύ ψυχολογικά και λέω "δε θα γινει ποτε"...............

 

Αυτο το πανω κατω το ψυχολογικο ειναι που με κουράζει πιο πολύ....Αρκει μια αδιάκριτη ερώτηση συγγενή ή φίλου, μια ιατρική τοποθέτηση στο ιντερνετ ή μια σκέψη για να πέσω παρα πολύ εκεί που ήμουν καλα και έλεγα "δε με νοιάζει...." και τότε αρχίζω πάλι να σκέφτομαι ότι τα χρόνια περνάνε...ότι δε θα μου μείνουν ωάρια ή δε θα ειναι καλής ποιότητας ή δε θα χουμε σπέρμα ή....ή....ή.....

Την αλλη μέρα πάλι σκέφτομαι ότι άνθρωποι εχουν σοβαρες ασθενειες και γω κλαιγομαι ενω εχω τη δουλειά μου, τον άντρα μου και την υγεία μου...

 

Ψυχοπάθεια....:p:p:p:p:p:p:p

 

Δεν ξέρω αν γίνω μανα ποτε....ίσως ναι ίσως όχι...σίγουρα όμως όλο αυτο γινεται για κάποιο λόγο...το πιστεύω αυτο..

Ο κάθε ανθρωπος εχει εναν προορισμό απλα δεν τον ξέρει...

 

Σας ευχομαι ολοψυχα να γινουν οι ελπίδες και τα ονειρα σας πραγματικότητα και να ειστε παντα υγειείς και ευτυχισμένες με ή χωρίς παιδάκι!

[Ραχηλ29]

Αγαπημενη μου Χρυσοθεμις. Δεν σε γνωριζω αλλα η αναρτηση σου με συγκινησε τοσο ωστε να σε αποκαλεσω ετσι. Σου ευχομαι να ερθει γρηγορα στη ζωη σου ενα υγιες μωρακι. Ειμαι συγουρη οτι αυτο θα γινει συντομα. Θελω να μοιραστω μαζι σου την δικη μου ''εμπειρια'' Προσπαθω να συλλαβω 2 χρονια χωρις κανενα αποτελεσμα. καποια στιγμη μου χε γινει αυτοσκοπος. Να λεω αν δεν ειμαι εγκυος ως τοτε... θα χωρισω ή θα τα παρατησω ή θα κανω 1002 πραγματα. Ωσπου πριν μερικους μηνες λογω ενος περιστατικου κινδυνευσα να χασω τη ζωη μου. Τα ειδα ολα που λενε. Κ τοτε καλη μου μου επιβαιβεωσα οτι ολα γινονται για καποιο λογο. Παντα το πιστευα αλλα τωρα σιγουρευτηκα. Πριν απο αυτο λοιπον σκεφτομουν και ευχομουν αχ! να κανω ενα παιδι. Τωρα ξερεις τι λεω? Να μαστε καλα... να μαστε καλα κ ολα τα αλλα γινονται. Να μαστε καλα, να μαστε μαζι, να μαστε ζωντανοι. Ο μονος λογος που με σπρωχνει λιγο να κανω κινησεις πιο σπασμωδικες ειναι ο... αντρας μου! Θελει τοσο ενα παιδι, τωρα το θελει τωρα το λαχταρα. Τι να κανω κ εγω? Αυτα κατα παραγγελια δε γινονται. Κοριτσια καλες συλληψεις να χουμε Με υγιη και ζουμπουρλουδικα νεογνα

[matala]

Χρυσοθεμις η ανάρτηση σου με εκφράζει απόλυτα. Και γω τα τελευταία 4 περίπου χρόνια που προσπαθώ να γίνω μανούλα έχω περάσει από όλα όσα περιγράφεις. Αποφάσισα λοιπόν να ζήσω ξανά και να μην περιμένω απλά και μόνο να έρθει αυτό που τόσο όλες μας ποθούμε και δικαιούμαστε! Αν είναι να έρθει θα έρθει αν πάλι όχι τουλάχιστον δεν θα γυρίσω κάποια στιγμή πίσω καταμετρώντας όλα όσα έχω χάσει κάνοντας αυτοσκοπό το παιδί. Συνεχίζω να το παλεύω βλέποντας όμως πλέον την όλη διαδικασία από άλλη οπτική γωνία. Με πίστη, ελπίδα και την βοήθεια της επιστήμης εύχομαι όλες μας να αποκτήσουμε ένα υγιές μωράκι σύντομα!

[newbie G]

Δεν υπάρχει γιατί. Όλα είναι τυχαία. Το θέμα είναι, τι μπορεί να αποκομίσει τελικά κάποιος μέσα από τις δυσκολίες που του τυχαίνουν. Κανείς δεν θέλει να μας δοκιμάσει, ούτε κάποιες είναι πιο άξιες και πιο ικανές πιο νωρίς από άλλες που τους έρχεται πιο αργά. Πολύ απλά κάποιες έχουν πρόβλημα υπογονιμότητας και κάποιες όχι, όπως κάποιος υποφέρει απο ημικρανίες κι άλλος από τη μέση του. Ούτε το άγχος φταίει, ούτε τίποτα. Όσες προσπαθείτε πάνω από χρόνο και δεν έρχεται, ψαχτείτε. Δεν υπάρχει ανεξήγητη υπογονιμότητα, πάντα κάτι φταίει, απλά δεν το έχετε βρει. Μην αφήνετε το χρόνο να περνάει. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να αγχωθείτε, απλά βρείτε πολυ καλό γιατρό που να ειδικεύεται σε θέματα υπογονιμότητας (όχι εξωσωματικό!) ο οποίος θα σας παραπέμψει και σε άλλες ειδικότητες (πχ ενδοκρινολόγο, αιματολόγο, ανοσολόγο κλπ) Κάποιες θα πρέπει να περάσετε έναν "γολγοθά" εξετάσεων, θα χρειαστεί ίσως να κάνετε και λαπαροσκόπηση... αλλά κάτι καλό θα βγει μέσα απ' όλα αυτά. Θα έρθει τελικά το μωρό που τόσο περιμένετε. Αλλά μην το κάνετε αυτοσκοπό και νόημα της ζωής σας, γιατί τότε θα σας πάρει από κάτω. Στο μεταξύ, να περνάτε καλά. Και να ξέρετε πως χωρίς παιδί θα είστε μόνη με το σύντροφό σας λίγα μόνο χρόνια συγκριτικά. Μετά θα είστε για πάντα μαμά.

[chrysothemis]

Kορίτσια,

 

Συγκινούμαι που καταλαβαίνετε πώς νιώθω.

Είναι δύσκολο να ανοιχτεί κανείς στον "έξω κόσμο" για ένα τόσο λεπτό θέμα, πόσω μάλλον να βρει συμπαράσταση.

 

leuta, Ρακι87, matala, newbie G, ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας.

 

Υγεία πρώτα και πάνω απ' όλα, και η ζωή είναι ένα όμορφο ταξίδι με πολλές "Ιθάκες" που μας προσκαλούν να γίνουμε σοφότεροι...

 

Εύχομαι να πραγματοποιηθούν τα όνειρά σας και, σε όσες το επιθυμούν, καλές συλλήψεις όπως λέει και η αγαπητή Ρακι87;)

 

Χρυσόθεμις

[Cooker]

Εγω ξερω "γιατι" σε μενα.

 

Πρεπει να υπαρχει μια ισορροπια στην ζωη μας.Και οπως λεει και ο πνευματικος μου "Δεν μπορεις εσυ Χριστινακι να βιωνεις τον Παραδεισο σου,οταν οι αλλοι βιωνουν την κολαση"

 

Απο παιδι ταλαιπωριομουν με ενα θεμα υγειας.Ηταν η δικη μου "κολαση". Επειτα ηρθε το μωρο,αμεσως,με μια αριστη εγκυμοσυνη και βιωσα τον Παραδεισο.Εχτες,εχασα τον πατερα μου,παλι γευση απο κολαση και σε 20 μερες με τον ερχομο της μπεμπας παλι ξανα γευση απο Παραδεισο.

 

Τουλαχιστον στην δικη μου ζωη,φαινεται να ισχυει αυτο και να υπαρχει μια ισορροπια.

Να λοιπον γιατι σε εμενα,ηρθε τοσο ευκολα αυτο το μωρο

[chrysothemis]

Cooker μου λυπάμαι πραγματικά για τον πατέρα σου. Δεν έχω λόγια...

Εύχομαι να είσαι δυνατή και να υποδεχθείς το μωράκι σου όσο πιο ήρεμη γίνεται.

Να είσαι καλά