Νταντά ή μαμά;

[Capricorn]

Καλημέρα, έχω ένα αγοράκι που σε 10 μέρες θα γίνει 3 μηνών. Μέχρι τώρα είμαστε μαζί στο σπίτι, αυτοκολλητακια, τον θηλαζω κιόλας, οπότε έχω πάθει μια εξαρτηση θα έλεγα.. επειδή όμως σε κανένα μήνα σκοπεύω να γυρίσω στη δουλειά μου ( έχω δική μου δουλειά) θα ξεκινήσει αύριο μια γυναίκα που θα προσέχει το μωρό. Στην αρχή θα είμαστε μαζί, και όταν νιώσω έτοιμη θα την αφήσω μονη. Ομως μόνο στην ιδέα άρχισαν οι προβληματισμοί μου για το αν πρέπει να επιστρέψω στη δουλειά ή να τον μεγαλωσω εγώ. Οικονομικά με παίρνει να μην δουλέψω, αλλά δεν είμαι και απο τις γυναίκες που κάθονται. Ισα ίσα η δουλειά μου ειναι πολυ δημιουργική και δυναμική και με γεμίζει πολύ. Μήπως το να μείνω σπίτι τελικά λειτουργήσει αντίθετα στην ψυχολογία μου και τελικά είς βάρος του παιδιού; Η μήπως ειναι χαζομαρα εφόσον μπορώ να το κάνω, να μην τον μεγαλωσω εγω; Αραγε υπάρχει μέση λύση;

[mariab]

Εάν θα υπήρχε η δυνατότητα, μήπως να το ανέβαλες μέχρι να πάει 6 μηνών;

Αλλιώς, αφού η δουλειά είναι δική σου, θα μπορούσες να κανονίσεις να δουλεύεις 3 ή 4 φορές την εβδομάδα, ή να μην δουλεύεις 8ωρο, αλλά λιγότερες ώρες; Ξέρεις, να βρεις μια μέση λύση.

Φοβάμαι ότι εάν αφήσεις τη δουλειά σου για μεγάλο διάστημα θα είναι δύσκολο να την ξαναπιάσεις. Από την άλλη, σε καταλαβαίνω και για το ότι δεν θέλεις να αφήσεις το μωρό ακόμη. Είναι πολύ μικράκι. Γι' αυτό λέω. Μήπως μία μέση λύση;

[sofi@p]

συμφωνώ με τη mariab. αφού έχεις τη δυνατότητα, μπορείς να επιλέξεις να εργάζεσαι λίγες ώρες τη μέρα. ακόμη είναι νωρίς αλλά αργότερα το να μένεις όλη μέρα στο σπίτι με το μωρό θα σε "πνίξει" αν δεν είσαι συνηθισμένη.

[Izaki]

Χμμ μεγάλο θέμα άνοιξες τώρα. Νομίζω ότι αφού έχεις την οικονομική δυνατότητα να επιλέξεις αν θα δουλέψεις ή όχι θα πρέπει να δεις τί πραγματικά θέλεις εσύ να κάνεις.

Εγώ ήξερα ότι ήθελα να μεγαλώσω εγώ τα παιδιά μου, οπότε το καλοκαίρι που παντρεύτηκα παραιτήθηκα από τη δουλειά μου επειδή θέλαμε με τον άντρα μου να προσπαθήσουμε αμέσως για παιδάκι αλλά αν μην δουλεύω όσο θα διαρκούσε η εγκυμοσύνη οπότε δεν ήθελα αν έμενα έγκυος μέσα στο καλοκαίρι που είχα διακοπές -είμαι νηπιαγωγός- να παραιτηθώ το Σεπτέμβριο και να τους αφήσω ξεκρέμαστους. Ήταν λίγο ρίσκο αλλά ευτυχώς έμεινα έγκυος αμέσως οπότε όλα καλά. Στην αρχή ήταν λίγο περίεργα να μην δουλεύω αλλά μου άρεσε που πέρασα την εγκυμοσύνη χαλαρά και χωρίς άγχη. Τώρα που έχω το μωρό μου και περνάμε όλη την ημέρα μαζί σου λέω με το χέρι στην καρδιά πώς δεν θα άλλαζα αυτές τις στιγμές που ζούμε με τίποτα. Τα πρώτα χρόνια του παιδιού είναι τόσο σημαντικά και περνάνε τόσο γρήγορα!Δεν θα πω πως δεν υπάρχουν στιγμές που κουράζομαι από την κλεισούρα αλλά ένα του χαμόγελο αρκεί για να τα ξεχάσω όλα.

Στην δική σου περίπτωση αν το θέλεις και αφού είναι δική σου η δουλειά θα μπορούσες ίσως να γυρίσεις αργότερα, που θα έχει ξεπεταχτεί λίγο το μωρό. Όμως αυτή είναι μία απόφαση πολύ προσωπική και μόνο εσύ ξέρεις τί είναι το καλύτερο για εσάς, οπότε σκέψου το καλά και είμαι σίγουρη πως θα διαλέξεις το σωστό.

[Μαρία1982]

Καλημέρα. Και εγώ το ίδιο θα σου πρότεινα. Αν μπορέις προσπάθησε να μείνεις όσους περισσότερους μήνες μπορέσεις με το μικρό σου, τουλάχιστον να ξεπεταχτεί κια μετά να επιστρέψεις. Και πίστεψε με μετά θα σου έρθει τρελή επιθυμία να επιστρέψεις στη δουλειά οπότε δεν θα έχεις το θέμα ότι θα κολλήσεις στο σπίτι. Κάποιαστιγμή και στο λέω εκ πείρας, ενώ έχεις συνηθίσει να δουλεύεις όσο καλά κια να είσαι στο σπίτι θες να επιστρέψεις. Από τη στιγμή που έχεις τη δυνατότητα καθιστέρησε το και όταν γυρίσεις δεν θα έχεις τόσο το άγχος ότι τον αφήνεις μόνο του. Θα έχεις και περισσότερη όρεξη για δουλειά!

[chrimai]

εξαρτάται και από το πόσες ώρες θα λείπεις...

 

εμένα μου ανακοίνωσαν από τη δουλειά ότι δεν μπορώ να λείψω παραπάνω

από 4 μήνες συνολικά....όσο δηλαδή δίνει το ΙΚΑ που αναγκαστικά δεν μπορούν να το αρνηθούν.....(έχω κρατήσει και έξτρα εργάσιμες αλλά δεν μου τις δίνουν)

 

μετά θα έχω μόνο το μειωμένο 2 ώρες αλλά με υποχρεώνουν να το παίρνω από το πρωί....όχι να φεύγω νωρίτερα το απόγευμα...δηλαδή θα γυρίζω σπίτι

στις 7

 

θα γυρίσω όταν θα είναι 3 μηνών.....κι αυτό με σκοτώνει

 

μακάρι να είχα την επιλογή να κάτσω τουλάχιστον μέχρι να γίνει 6 μηνών

για να μπεί στις στερεές και αποφύγω τις πολλές αντλήσεις με το θήλαστρο(γιατί σκοπεύω να θηλάσω)

 

εσύ έχεις την επιλογή....θα σου πρότεινα να κάτσεις μαζί με το μωρό το πρώτο εξάμηνο...να το βάλεις και στις στερεές και μετά πας δουλειά....

 

μην αφήσεις τη δουλειά σου αλλά καλό είναι να κλείσει 6 μήνες το μωρό

και μετά να φύγεις....αφού θηλάζεις κιόλας

[Capricorn]

Η αλήθεια ειναι ότι κι εγω για 6 μήνες σκεφτόμουν, αλλά να, με επηρρεασε ο άντρας μου γιατί με έβλεπε πολυ κουρασμένη. Τη λύση με το παιδί και τη γυναίκα μαζί στη δουλειά την έχει εφαρμόσει καμία απο σας;

[Niki81]

Εγω παλι δεν καταλαβα.Εχεις απορια για το αν ειναι καλυτερα για ενα βρεφακι να μεγαλωνει με τη μαμα του η με μια ξενη?

[xena]

Φυσικά και οι πρώτοι μήνες, τα πρώτα χαμόγελα, τα πρώτα κατορθώματα και όλες αυτές οι "μαγικές" στιγμές, ερχονται μία φορά στην ζωή μας, μαζί με το κάθε παιδί μας.

Εγώ το πρωτοτάϊσα, πρωτοείδα χαμόγελα, το χεράκι του να πιάνει την κουδουνίστρα, να πιάνει το πρόσωπο μου κοιτώντας με στα μάτια την ώρα που θήλαζε... αχ τι λετε τώρα.....

Με τις δυσκολότερες προϋποθέσεις στην δουλειά μου, κατορθωσα και έμεινα 6 μήνες με το μωρό μου. Τι συζητάς ;

[AthinaP]

Καταρχήν ίσως δεν υπάρχει ισορροπία απόψεων γιατί όλα αυτά γράφονται πρωινές ώρες προς το παρόν.

 

Το έκανα, έμεινα 1,5 χρόνο με τα παιδιά (όχι σπίτι, αλλά σε βόλτες ) και ήταν μια χαρά. Και πιστεύω ότι λίγες γυναίκες μπορούν να δώσουν αυτό που μπορεί να δώσει η μαμά.

 

Από την άλλη, δεν είναι όλες οι δουλειές να τις πιάσεις από εκεί που τις άφησες και από πλευράς χρημάτων και από πλευράς ενέργειας για να ξαναπάει κανείς εκεί που ήταν, αν το καταφέρει και ποτέ. Δεν ξέρω και τι δουλειά κάνεις.

 

Το να είναι μια γυναίκα ευχαριστημένη από την επαγγελματική της ζωή δεν είναι λίγο, ειδικά στις μέρες μας. Και το οικονομικό, έχει αντίκτυπο και στο παιδί. Τι σχολεία θα πάει, τι εκπαίδευση θα έχει... Που μακροπρόθεσμα μπορεί να έχει πιο πολλή σημασία σε σχέση με το να πάει η μαμά στη δουλειά στους 3 ή στους 6 μήνες.

 

Σκέψου ότι το να ξαναχτίσεις κάτι, αργότερα, μπορεί να είναι πιο περίπλοκο, έχοντας και τα επιπλέον βάρη μιας εργαζόμενης μαμάς, με τα δρομολόγια στους παιδικούς αργότερα, το να έχεις πιθανόν δουλειές σπιτιού κτλ. Αν είσαι και από τις μαμάδες που δεν έκαναν παιδί μικρές, κάποια στιγμή και τα χρόνια μοιάζουν να βαραίνουν κάπως, μαζί με όλες τις υποχρεώσεις. Με λίγα λόγια μπορεί να μη φτάσεις ποτέ εκεί που ήσουν. Δεν ξέρω αν θα σε νοιάζει κιόλας.

 

Επίσης, η διαφορά 3 έως 6 μηνών βρίσκω ότι δεν έχει πολλή σημασία. Τα παιδάκια δεν κάνουν και πολλά πράγματα τότε. Προσωπικά είχε πιο πολύ ενδιαφέρον από 8 μηνών περίπου έως 1,5 ετών που ξεδιπλώνουν την προσωπικότητά τους. Και κυρίως από 1 έτους και πιο πέρα. Εκεί πραγματικά ήξερα το παιδί πώς σκεφτόταν και πώς αντιδρούσε, γιατί το ζούσα όλο το 24ωρο και πραγματικά ένιωθα διαφορετικά σε σχέση με το να έχανα έστω και λίγες ώρες από τη ζωή του.

 

Πιο πολύ ως θέμα ασφάλειας θα το έβλεπα, πού θα αφήσεις μωρό με μια ξένη γυναίκα, αλλά αυτό υπάρχει μέχρι 2 ετών περίπου, γιατί πιο πριν δεν μπορεί να διηγηθεί το παιδί κάτι με λεπτομέρειες ή χειραγωγείται. Οπότε, αν έχεις σωστό άνθρωπο να προσέχει το παιδί, ο κίνδυνος είναι παρόμοιος, όποτε και να το αφήσεις.

[AthinaP]

A, η λύση με το παιδί στη δουλειά ακούγεται αρκετά καλή, αλλά θέτει μια σειρά από θέματα. Καταρχήν δεν την έχουν κάνει πολλές, γιατί δεν έχουν πολλές την ευχέρεια να φέρουν τον εργασιακό χώρο στα μέτρα τους. Είναι αρκετά καλή λύση για τις ηλικίες που συζητάς. Από ένα σημείο και πέρα το παιδί θα θέλει και τη βολτίτσα του και το μαγειρεμένο φαγητό και κάποια ευρυχωρία να παίζει και να εξερευνά.

 

Επίσης, καλό ειναι να το φέρεις με τρόπο στη γυναίκα, γιατί ήδη της έχεις περιγράψει συγεκριμένα καθήκοντα και μπορεί να νομίζει ότι την κορόιδεψες.

 

Επίσης φαντάζομαι διαδικαστικά ίσως είναι λίγο πιο περίπλοκο, γιατί θα πρέπει να ετοιμάζεις παιδάκι για έξω, σε σχέση με το απλά να υποδέχεσαι μια γυναίκα σπίτι σου. Πάντως αν είσαι κάπου κοντά, θα μπορείς και να επιβλέπεις καλύτερα και να ασχολείσαι με το μωρό, όποτε μπορείς. Ίσως πάλι η παρουσία του μωρού δεν σου επιτρέπει να συγκεντρώνεσαι στη δουλειά;

 

Μια τέτοια λύση με νταντά θυμάμαι να είχε αναφέρει η Άννα Πατσούρου ότι είχε κάνει με τις δίδυμες κόρες της προκειμένου να συνεχίσει να έχει ιατρείο.

[bebbakos]

Προσωπικά αν και γύρισα στην δουλειά οταν ο μικρός ήταν 6 μηνών - γυρνώντας το χρόνο πισω και αν είχα δική μου δουλειά , θα προσπαθούσα να κάτσω μαζί του όσο περισσοτερο μπορούσα. Η μητέρα είναι αναντικατάστατη και το καταλαβα αφου ο μικρός έφτασε 2 χρονων- αν και τον αφηνα με δικους μου ανθρωπους που ηξερα πως τον μεγαλωναν σωστά - Αν εχεις την δυνατοτητα να καθυστερησεις την επιστροφή σου στην δουλεια και αυτό δεν σου δημιουργεί προβλημα , ας το σκεφτεις . Μπορεί να ειναι μικρός αλλα καταλαβαινουν και αισθάνονται πολυ περισσοτερα απο οτι νομιζουμε

[Capricorn]

Εγω παλι δεν καταλαβα.Εχεις απορια για το αν ειναι καλυτερα για ενα βρεφακι να μεγαλωνει με τη μαμα του η με μια ξενη?

 

Καλα προφανώς με τη μαμά του, αλλά ο προβληματισμός μου ειναι στην ουσία το γνωστό " δουλειά ή οικογένεια;"

[Capricorn]

Αυτό ακριβώς ειναι το θέμα μου athinaP- αν ήταν με τη γιαγιά του τουλάχιστον θα ήμουν πιο ήσυχη. Ειναι καθαρά θέμα τύχης σε τι άνθρωπο θα πέσεις.

[AthinaP]

Σε αυτό να απαντήσω ότι ο λόγος που πήρα μεγάλη άδεια ήταν ακριβώς αυτός. Αλλά οι δικές μας συνθήκες ήταν διαφορετικές. Έβλεπα ότι δεν μπορουσα να τα βγάλω πέρα μόνη μου ως μαμά, οπότε δεν εμπιστευόμουν κανέναν καμία ξένη γυναίκα μόνη της στο σπίτι. Κάποιες στιγμές ήταν πολύ δύσκολες και δεν ήθελα να δοκιμάσω τις αντοχές μιας ξένης γυναίκας. Εγώ η ίδια χρειαζόμουν βοήθεια και χέρια και τελικά για τους πρώτους μήνες είχα και βοήθεια στο σπίτι.

 

Όμως είχαμε μια πολύ δύσκολη κατάσταση στο σπίτι, με δύο μωρά και κολικούς στο ένα, να θέλει συνέχεια χέρια, γενικά να κάνει ένα συστηματικό σπάσιμο νεύρων για κάποιο διάστημα τουλάχιστον. Αλλά και μετά, στο σπίτι, κάποια στιγμή μετά το χρόνο άρχισαν να βαριούνται αρκετά στο σπίτι. Σίγουρα δεν ήταν τόσο δύσκολα όπως τους πρώτους μήνες, αλλά και πάλι.

 

Μέσα σε αυτό το σκηνικό είχα και μια δουλειά που μου επέτρεπε να πάρω άδεια αποδοχών. Δεν ήταν σαν να μην την είχα πάρει, από πλευράς ενσήμων αλλά και σε σχέση με το ότι μπορούσα να ξαναγυρίσω με τα ίδια περίπου χρήματα, έχοντας χάσει όμως κάποια επεισόδια. Νομίζω όμως ότι ήμουν από τις προνομιούχες, που στην ουσία μπορούσα να πάρω αυτή την άδεια χωρίς πολλές αρνητικές συνέπειες. Και είχαμε και άνεση για διακοπές, βοήθεια στο σπίτι, γενικά να είμαστε με το χαμόγελο και αυτό επίσης έπαιξε ρόλο στη γεύση που άφησαν όλα αυτά. Γιατί χωρίς βοήθεια θα ήμουν ένα εξαντλημένο πλάσμα χωρίς χαμόγελο και τα παιδιά επίσης.

 

Θέλω να πω ότι εξαρτάται και τι έχουν αφήσει πίσω οι γυναίκες που επιλέγουν σπίτι.

 

Εξάλλου κάποιες δουλειές λόγω οικονομικών ή συνθηκών ή οτιδήποτε, φωνάζουν, άφησε με για λίγο, δεν θα πάθεις τίποτα, άλλες κάνουν το αντίθετο και υπάρχουν και οι ενδιάμεσες καταστάσεις.

 

Τέλος πάντων, αν δεν είχα άλλη λύση και έπρεπε να γυρίσω στη δουλειά, δεν ξέρω τι θα είχα κάνει στο θέμα της ασφάλειας. Θα είχα κινήσει γη και ουρανό, ίσως είχα πάρει δύο γυναίκες, ίσως είχα παρακαλέσει μια θεια από το χωριό να έρθει σπίτι μέχρι να βρω την κατάλληλη γυναίκα η να ξεπετάγονταν λίγο τα μικρά και να ήταν πιο διαχειρίσιμα, γενικά δεν ήμουν ευχαριστημένη με την ιδέα μια γυναίκα μόνη της στο σπίτι με τα παιδιά.

 

Πάντως έτσι όπως το βλέπω, δεν ακούγεται κακή η λύση το παιδί στη δουλειά, αν δεν επηρεάζει αρνητικά τη δουλειά. Ίσως η γυναίκα "πήξει" σε έναν μικρό χώρο; Αυτό σε κάποιο βαθμό μπορεί να συμβεί και στο σπίτι σου και συνέβη και σε εσένα την ιδια, όπως είπες! Δηλαδή η μέρα ίσως χρειάζεται ποικιλία, κάποια βολτίτσα, τώρα που φτιάχνει ο καιρός, κάτι τέτοιο.

 

Πιστεύω με τον καιρό η γυναίκα μπορεί να δεθεί με το παιδί και κάπως περισσότερη εμπιστοσύνη μπορεί να έχει κανείς. Γενικά πάσχω από το θέμα εμπιστοσύνης γιατί και από την πρώτη γυναίκα που έφερα στο σπίτι, όταν τα παιδιά ηταν μικρά, όχι για να της φορτώσω τα παιδιά, αλλά για να βοηθάει όσο ήμουν συνεχώς εκεί, δεν είχα δει και τα καλύτερα... Αλλά μάλλον δεν είμαι καλό παράδεγμα. Γιατί στο σπίτι πράγματι λόγω διδύμων και ζωηράδας είχαμε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης.

 

Πάντως αυτό που λες ότι μαράθηκες στο σπίτι οφείλεται και στην κλεισούρα. Δεν είναι ανάγκη να κλείνεστε όλη την ώρα, τώρα που φτιάχνει ο καιρός. Και για το παιδί και για όποιον το προσέχει. Όσο μεγαλώνει είναι πιο άνετο να βγαίνεται λιγάκι. Δεν θα κάνετε και τη μεγάλη ζωή, αλλά δεν χρειάζεται να είστε συνεχώς στο σπίτι.

 

Και το άλλο που λες, ότι ο σύζυγος έχει άποψη, σαφώς και έχει άποψη και ίσως χρειάζεται να πάρεις μια απόσταση να δεις πώς θα σε έβλεπε και εκείνος ανάλογα με την κάθε απόφαση. Η γνώμη όλων παίζει το ρόλο της σε κάθε οικογένεια.

 

Σόρυ για το μεγάλο ποστ. Θέλω να πω ότι τις αποφάσεις που τις παίρνει κανείς δεν χρειάζεται να τις ζυγίσει σε σχέση με το τι έκανε ένας άλλος πάρα πολύ. Εγώ αν ήμουν σε άλλες συνθήκες θα έκανα κάτι άλλο και δεν θα έβαζα το η "μάνα πάνω από όλα". Στο κάτω κάτω, ξεχωρίζουν τα παιδάκια στο δημοτικό, σε σχέση με το αν καθόταν η μαμά στο σπίτι για καιρό; Ξεχωρίζουν μετά στη ζωή τους; Ίσως, σε κάποιες ακραίες περιπτώσεις.

 

Στη μια περίπτωση, κερδίζεις εσύ ένα δέσιμο παραπάνω. Και το λέω, γιατί τα παιδιά ξεχνάνε στην ουσία. Αυτή την εποχή πχ τα δικά μου έχουν αγάπη μεγάλη προς τον πατέρα τους, γιατί έχει πάρει πιο ενεργό ρόλο στη φροντίδα τους (όπως στην πρόσφατη διαφήμιση με το παριζάκι, αν έχεις δει). Εσύ, αν αφήσεις τη δουλειά μπορείς να κρατήσεις για πάντα μια γλυκιά ανάμνηση αυτών των μηνών που ζήσατε μαζί. Πραγματικά για εμένα ήταν ωραία χρόνια, αλλά δεν μείναμε μόνο σπίτι, το τονίζω αυτό. Σπίτι δεν γινόταν να περνάμε καλά, από ένα σημείο και πέρα. Αν διαλέξεις σπίτι, θα είσαι και σίγουρη για το θέμα της ασφάλειας. Όμως αργότερα, θα είναι μια ανάμνηση που ολοένα και θα απομακρύνεται, ενώ το παρόν σου, το επαγγελματικό και το οικονομικό, θα είναι το παρόν σου και θα χαράζει και το μέλλον των παιδιών σου. Το λέω γιατί πλέον εμείς έχουμε απόσταση από την εποχή εκείνη, τα παιδιά είναι τώρα ξεπεταγμένα.

[Niki81]

Καλα προφανώς με τη μαμά του, αλλά ο προβληματισμός μου ειναι στην ουσία το γνωστό " δουλειά ή οικογένεια;"

 

Για μενα το διλλημα ηταν εγω ή το μωρο?Βαζω πιο πανω την αναγκη τη δικη μου να εργαζομαι...να εχω οικονομικη ανεση...να βγαινω ή την αναγκη του μωρου να μεγαλωσει στην αγκαλια της μαμας του.Προφανωςκαι η απαντηση ηταν μονοδρομος.Αφησα τη δουλεια και εμεινα με το παιδι...και δεν το μετανιωνω καο καθολου.Οσο για το καθισιο πιστεψε με με μικρα παιδια δεν εχω την πολυτελεια να καθομαι.Δε θα παθεις τπτ να μεινεις για λιγους μηνες στο σπιτι...ατιθετως για το παιδι θα ειναι μεγαλη η διαφορα.Ειναι πολυ μικρουλι ακομα.

[AthinaP]

......

Edited February 20, 2013 by AthinaP
Διπλό ποστ

[sofi@p]

Καλημέρα, έχω ένα αγοράκι που σε 10 μέρες θα γίνει 3 μηνών. Μέχρι τώρα είμαστε μαζί στο σπίτι, αυτοκολλητακια, τον θηλαζω κιόλας, οπότε έχω πάθει μια εξαρτηση θα έλεγα.. επειδή όμως σε κανένα μήνα σκοπεύω να γυρίσω στη δουλειά μου ( έχω δική μου δουλειά) θα ξεκινήσει αύριο μια γυναίκα που θα προσέχει το μωρό. Στην αρχή θα είμαστε μαζί, και όταν νιώσω έτοιμη θα την αφήσω μονη. Ομως μόνο στην ιδέα άρχισαν οι προβληματισμοί μου για το αν πρέπει να επιστρέψω στη δουλειά ή να τον μεγαλωσω εγώ. Οικονομικά με παίρνει να μην δουλέψω, αλλά δεν είμαι και απο τις γυναίκες που κάθονται. Ισα ίσα η δουλειά μου ειναι πολυ δημιουργική και δυναμική και με γεμίζει πολύ. Μήπως το να μείνω σπίτι τελικά λειτουργήσει αντίθετα στην ψυχολογία μου και τελικά είς βάρος του παιδιού; Η μήπως ειναι χαζομαρα εφόσον μπορώ να το κάνω, να μην τον μεγαλωσω εγω; Αραγε υπάρχει μέση λύση;

 

εγώ πάλι νόμιζα ότι το δίλημμα ήταν αυτό....

 

δε βιώνουν όλες οι γυναίκες με το ίδιο τρόπο την αρχική περίοδο της παραμονής στο σπίτι με ένα μωρό, όπως δε βιώνουν όλες οι γυναίκες την περίοδο της εγκυμοσύνης με τον ίδιο τρόπο. αυτό δε σημαίνει ότι δεν αγαπούν το μωρό ή δε νοιάζονται για αυτό.

 

για κάποιες είναι καλύτερο να βγαίνουν από το σπίτι κάποιες ώρες και να ασχολούνται με κάτι άλλο, εκτός του μωρού, ώστε να είναι ευτυχισμένες και ήρεμες όταν είναι μαζί του, παρά να είναι συνεχώς με το μωρό με συμπτώματα κατάθλιψης ή υστερίας.

[Aimee]

εγώ πάλι νόμιζα ότι το δίλημμα ήταν αυτό....

 

δε βιώνουν όλες οι γυναίκες με το ίδιο τρόπο την αρχική περίοδο της παραμονής στο σπίτι με ένα μωρό, όπως δε βιώνουν όλες οι γυναίκες την περίοδο της εγκυμοσύνης με τον ίδιο τρόπο. αυτό δε σημαίνει ότι δεν αγαπούν το μωρό ή δε νοιάζονται για αυτό.

 

για κάποιες είναι καλύτερο να βγαίνουν από το σπίτι κάποιες ώρες και να ασχολούνται με κάτι άλλο, εκτός του μωρού, ώστε να είναι ευτυχισμένες και ήρεμες όταν είναι μαζί του, παρά να είναι συνεχώς με το μωρό με συμπτώματα κατάθλιψης ή υστερίας.

 

 

ΣΩΣΤΑ!

Αυτή η τοποθέτηση συμπυκνώνει για μένα το νόημα της συζήτησης.

Κάθε άνθρωπος είναι ένα μοναδικό πλάσμα και εξίσου μοναδική είναι η αλήθεια του.

[κανίνα]

Καλημέρα, έχω ένα αγοράκι που σε 10 μέρες θα γίνει 3 μηνών. Μέχρι τώρα είμαστε μαζί στο σπίτι, αυτοκολλητακια, τον θηλαζω κιόλας, οπότε έχω πάθει μια εξαρτηση θα έλεγα.. επειδή όμως σε κανένα μήνα σκοπεύω να γυρίσω στη δουλειά μου ( έχω δική μου δουλειά) θα ξεκινήσει αύριο μια γυναίκα που θα προσέχει το μωρό. Στην αρχή θα είμαστε μαζί, και όταν νιώσω έτοιμη θα την αφήσω μονη. Ομως μόνο στην ιδέα άρχισαν οι προβληματισμοί μου για το αν πρέπει να επιστρέψω στη δουλειά ή να τον μεγαλωσω εγώ. Οικονομικά με παίρνει να μην δουλέψω, αλλά δεν είμαι και απο τις γυναίκες που κάθονται. Ισα ίσα η δουλειά μου ειναι πολυ δημιουργική και δυναμική και με γεμίζει πολύ. Μήπως το να μείνω σπίτι τελικά λειτουργήσει αντίθετα στην ψυχολογία μου και τελικά είς βάρος του παιδιού; Η μήπως ειναι χαζομαρα εφόσον μπορώ να το κάνω, να μην τον μεγαλωσω εγω; Αραγε υπάρχει μέση λύση;

καλημερα!καταρχην να σου ζησει ο μπεμπακος!!!!κατα την γνωμη μου δες αν υπαρχει περιπτωση να πας στη δουλεια με μειωμενο ωραριο ετσι ωστε αν υπαρχει δυνατοτητα να στο κραταει καμια αδερφη-μαμα-φιλη για λιγες ωρες...απο την αλλη δεν ειναι λιγο χαζο να δουλευεις για να πληρωνεις μια ξενη γυναικα να στον κραταει και να χασεις τη χαρα να το μεγαλωσεις εσυ?δεν ξερω τι θα εκανα στη θεση σου..μαλλον θα εμενα σπιτι για λιγο καιρο ακομα μαζι του.εμενα ευτυχως η δουλεια μου ειναι ευελικτη και μπορω να την κανω και απο το σπιτι μου εκτος καποιων μικρων μη χρονοβορων περιπτωσεων!!υπαρχει τετοιο ενδεχομενο στη δικη σου δουλεια??κανε οτι θεωρεις καλυτερο για τον μπεμπακο σου και εσενα!!!

[Capricorn]

Σήμερα ξεκινήσαμε με τη γυναίκα κι εμένα μαζί στο σπίτι. Ειναι σημαντικό να έχεις ένα χέρι βοήθειας χωρίς να λείπεις και να χάνεις τις χαρές του μωρού σου. Νομίζω θα προσπαθήσω να κάτσω μαζί της μέχρι να νιώσω έτοιμη να τον αφήσω( άραγε θα νιώσω έτοιμη ποτέ.Τουλαχιστον ένα εξάμηνο ώστε να ξεπεταχτεί... πάντως όλες οι γνώμες σας ειναι αξιόλογες και καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι τελικά ειναι θέμα ανθρώπου και προσωπικής ανάγκης οι επιλογές σου. Πρέπει να είμαστε χαρούμενες για να ειναι κι αυτά χαρούμενα..