Πρόβλημα φαγητού και αγκαλιάς!!!

[Lia]

Η κορούλα μου 10 μηνών με παιδεύει πάρα πολύ για να φάει. Σε καθημερινή βάση την προσέχει η πεθερά μου μια και εγώ δουλεύω. Τις μισές μέρες τρώει και τις άλλες μισές τα φαγητά της τα πετάμε. Δεν με ενοχλεί που πάει χαμένο το φαγητό.... Ανησυχώ για το παιδί που μένει νηστικό. Γιατί μετά ακολουθούν ΄και ένα σωρό άλλα "προβλήματα". Αν δεν είναι χορτάτο γκρινιάζει συνέχεια.... εγώ εκνευρίζομαι... και πολλές το φορές το απόγευμα γίνεται μαρτυρικό.

Δεν μπορώ να καταλάβω αν κάνω εγώ κάτι λάθος ή αν απλά είναι έτσι μερικά μωρά.

Είναι φορές που δεν βάζει στο στόμα της ούτε κουταλιά. Αν σφραγίσει τα χείλια της δεν τα ανοίγεις.... ούτε με εγχείρηση!!!!

Μετά νευριάζει κι αυτή και φωνάζει, νευριάζω και εγώ - δεν πρέπει και το ξέρω αλλά δυστυχώς εκνευρίζομαι - ... και καταλήγουμε να κλαίμε και οι δυο.

Το άλλο πρόβλημα είναι η αγκαλιά. Θέλει πολύ αγκαλιά... Δε με πειράζει τόσο για το βάρος - άλλωστε δεν είναι και πολύ βαριά αφού δεν τρώει!.

Αλλά νιώθω ότι έτσι δεν θα έχει τη δυνατότητα να αναπτυχθεί καλύτερα.....

Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε. Εννοώ να αρχίσει να αποκτά διάφορα ερεθίσματα από τις βόλτες που θα κάνει στο σπίτι.

Είμαι υπερβολική; Βιάζομαι;

Ή απλώς ισχύει το "καλώς ήρθες στον κόσμο των μαμάδων";

[balabol]

Ή απλώς ισχύει το "καλώς ήρθες στον κόσμο των μαμάδων";

 

Αυτό το τελευταίο ξαναπέστο.

Θα σου πω τι μου είπε ο παιδίατρός μου για το φαγητό (η δικιά μου είναι 21 μηνών). Εφόσον η ανάπτυξή της και το βάρος της είναι σωστές άστηνε κι ας φάει ότι θέλει και όποτε θέλει (εννοώντας να κρατάμε κάποια ωράρια φυσικά). Απαραίτη προϋπόθεση ότι δεν θα τρώει μπινελίκια όταν πεινάει (κρουασάν, πατατάκια κλπ) γιατί έτσι θα συνηθίσει και δεν θα τρώει το φαγητό της. Επίσης μια φορά που το έκανε πάνω από 3 μέρες και σε συνδυασμό με κάποια άλλα συμπτώματα ανακάλυψα ότι είχε ψιλοκρυώσει και την πόναγε ο λαιμός της γι' αυτό δεν έτρωγε.

Βασική μου αρχή είναι να μην μασαμπουκώνω το παιδί μου να φάει όταν δεν θέλει και δεν της φωνάζω (εκτός εξαιρέσεων). Όπως κι εσύ η ίδια παραδέχεσαι φωνάζεις και μετά βάζεται και οι 2 τα κλάματα, οπότε βγάζει πουθενά, άστο καλύτερα.

Ακόμαι και τώρα καμιά φορά της βάζω διάφορα παιχνιδάκια μπροστά της και την απασχολώ με το παιχνίδι για να φάει. Επίσης κάποιες γεύσεις δεν της αρέσουν καθόλου οπότε δεν την πιέζω σώνει και καλά να το φάει επειδή μπορεί να είναι θρεπτικό.

Π.χ. της αρέσει πολύ το αγγούρι αλλά καθόλου το κρεας. Οπότε της βάζω στο πηρουνάκι ένα αγγουράκι και από πίσω πολύ λίγο κρεατάκι και τις μισές φορές το τρώει όλο. Τις υπόλοιπες το διαχωρίζει μέσα στο στόμα της , τρώει αυτό που της αρέσει και βγάζει το "κακό" στο τέλος (απορίας άξιο πως έχει τέτοια ικανότητα).

Θέλει πολύ υπομονή και εφευρετικότητα να ανακαλύψεις τι είναι αυτό που θέλουν ή τι τους πειράζει αφού δεν μπορούν να μιλήσουν ακόμα. Welcome to the club.

[aggeliki]

συμφωνω,με το να την πιεζεις και να της φωναζεις ειναι οτι χειροτερο,10 μηνων μωρακι ειναι,τι να καταλαβει?της κανεις κακο...μην της φωναζεις!

 

επισης στο θεμα της αγκαλιας,της λειπεις και γι αυτο θελει πολυ αγκαλια,εγω που ημουνα μεχρι να παει 15 μηνων μαζι του δεν ηθελε τοσο αγκαλια αλλα μολις αρχισα την δουλεια ηθελε συνεχεια.μην του το στερεις!!

[Lia]

Αυτό δε, που ξέχασα να αναφέρω δεν είναι ότι δεν πεινάει... Απλά δεν θέλει να τρώει τα δικά της φαγητά. Και όχι κάποιο από τα φαγητά της. Όλα τα δικά της φαγητά. Αντιθέτως, τρώει ευχαρίστως ό,τι κι αν υπάρχει στο δικό μας πιάτο. Και δεν θέλω να της δίνω ακόμα πράγματα που δεν μας έχει πει ο παιδίατρος. Της δίνω λίγο να δοκιμάζει αλλά όχι και για γεύμα!

Το άλλο περίεργο είναι ότι δυο εβδομάδες που είχα άδεια τώρα τον Αύγουστο και την είχα όλη μέρα εγώ, ε, ένα περίεργο πράγμα... Έτρωγε όλα τα γεύματά της μια χαρά.... (με καραγκιοζιλίκια από πλευράς μου και του μπαμπά της και με διάφορα αντικείμενα να απασχολείται...) αλλά τουλάχιστον έτρωγε. Από τη Δευτέρα που ξανάρχισα τη δουλειά.... έχουμε πάλι τα ίδια. Αρνείται να φάει... ακόμα και στη γιαγιά της.

Έγώ έχω εντοπίσει ότι βαριέται υπερβολικά εύκολα. Οτιδήποτε νέο το τρώει αχόρταγα. Μετά από μερες δε θέλει ούτε να το βλέπει. Έτσι άλλωστε κάνει και με άλλα πράγματα....

Εγώ πως μπορώ να κάνω υπομονή; Δεν θέλω να νευριάζω με το κατά τ' άλλα αξιολάτρευτο μωρό μου!

[aggeliki]

αρα,που οδηγουν αυτα που ειπες?οτι της λειπεις!γι αυτο και θελει πολυ αγκαλια,απο 1 ετους παντως (ε και λιγο πιο νωρις)μπορεις να της δινεις και απο οτι τρωτε εσεις.απο το να μην τρωει καθολου καλο ειναι να τρωει απο το φαγητο σας,κακο δεν κανει.

 

επισης αν δεν μπορεις να μην νευριαζεις πηγαινε σε αλλο δωματιο να ξεσπασεις,οχι μπροστα στο μωρο.

[rena]

Κι εγω νομιζω οτι μαλλον της λειπεις και μηπως θελει να σου τραβηξει την προσοχη με το να μην τρωει?....

 

γιατι δεν βαζεις απο το δικο της φαγητο σε ενα πιατο και για σενα και να τρωτε μαζι?Αν σε βλεπει να το τρως μπορει να το φαει....

[balabol]

Σαν να μου περιγράφεις την κόρη μου.... φυσικό είναι να θέλει να τρώει ότι και εσείς. Βάζε λοιπόν ένα πιάτο μεγάλο με το φαγηρό της με 2 κουτάλια (ένα δικό σου και το δικό της) και κάνε ότι τρως εσύ (ή η πεθερά σου) από αυτό. Εμένα η δικιά μετά από κάποιο σημείο και μετά δεν ήθελε τα λιωμένα πλέον και όταν της έβαλα ένα πιάτο με το ίδιο φαγητό μπροστά - όχι λιωμένο αλλά ψιλοκομένο σε μπουκίτσες το έκανε να!

Επίσης ανακάλυψα ότι αν δεν βλέπει το πιάτο με το φαγητό της (την ποσότητα) τρώει ευκόλοτερα καμιά φορά. Οπότε το κρατάω και στέκομαι όρθια και την ταϊζω από πίσω π.χ. μπαίνει το αυτοκίνητο (κουτάλι) στο πάρκινγ (στόμα) -με τους ανάλογους ύψους και μορφασμούς φυσικά.

Α! και το πιο κουλό που κάνουμε τώρα τελευταία... κάθεται πάνω στο καλάθι με τα άπλυτα στο μπάνιο μπροστά στο νιπτήρα και παίζει με τον αφρό ξυρίσματος του πατέρα της και τα μπουκάλια με τα σαμπουάν σε συνδυασμό με την ανοιχτή βρύση (π.χ. έρχεται ο κος. αφρούλης, άνοιξε το στόμα σου να σε δει....).

Είπαμε.. θέλει υπομονή και εφευρετικότητα

[Lia]

Ευχαριστώ πάρα πολύ για την ανταπόκριση. Θα δοκιμάσω κάποια από αυτά που μου γράφετε. Ελπίζω να "πιάσουν". Αλλιώς θα κάνω υπομονή αναγκαστικά.

Το μόνο που με παρηγορεί είναι ότι απ' όσο ξέρω και εγώ μικρή δεν έτρωγα τίποτε.

Απλά μερικές φορές νιώθω ότι εγώ δεν ξέρω να φροντίζω σωστά το παιδί.

[StellaK]

Κι εγω νομιζω οτι μαλλον της λειπεις και μηπως θελει να σου τραβηξει την προσοχη με το να μην τρωει?....

 

Για μένα είναι σίγουρο ότι συμβαίνει αυτό. Πιστεύω ότι με κάποιο τρόπο προσπαθεί να σε "τιμωρήσει" που δεν είσαι μαζί της.. κάπου το είχα διαβάσει αυτό. Και σε μια φίλη μου της έκανε παρόμοια το κοριτσάκι της, 10 μηνών και αυτό. Επειδή εκείνη είχε κάποια διαβάσματα με μια σχολή που παρακολουθούσε, δεν της αφιέρωνε αρκετή ώρα όπως έκανε παλιότερα. Και η μικρή για αντίποινα την "απέρριπτε" με την έννοια ότι έδειχνε μια σαφή προτίμηση προς τον πατέρα της. Η φίλη μου κόντεψε να σκάσει από τη στενοχώρια...

Το βασικό είναι να μη χάνεις την ψυχραιμία σου (εύκολα το λες, δύσκολα το κάνεις). Ρώτησε ίσως τον παιδίατρο για να σου δωσει κάποιες κατευθύνσεις.

[Lia]

Stella η αλήθεια είναι ότι την άποψη για "αντίποινα" δεν είχα σκεφθεί γιατί η πεθερά μου την προσέχει από πολύ μωρό και την έχει σαν δεύτερη μητέρα (έτσι δείχνει τουλάχιστον και από την προτίμηση που της έχει η μικρή).

Απ' την άλλη μάλλον δεν ξεκολλάει από πάνω μου παρά με απορρίπτει. Ούτε με τον πατέρα της δεν κάθεται για να πάω τουαλέτα. Αν με δει να περνάω δίπλα της και να μην την παίρνω αγκαλιά βάζει τα κλάματα.

Αφού αν λείψω λίγο -γιατί δεν γίνεται να είμαστε και συνεχώς αυτοκόλλητες! - μόλις επιστρέψω και με δει λάμπει ολόκληρη... Γελάει όλο το πρόσωπό της.

[StellaK]

Η μικρή σου όμως τώρα αρχίζει και καταλαβαίνει και να ξεχωρίζει πρόσωπα και καταστάσεις. Και το γεγονός ότι σου έχει μεγάλη αδυναμία επιτείνει αυτήν την εκδοχή. Επειδή ακριβώς θέλει να είναι συνέχεια μαζί και δεν συμβαίνει αυτό, αντιδρά με αυτόν τον τρόπο. Αν όντως ισχύει αυτό, το θεωρώ υγιές και πολύ τρυφερό για να μην πω συγκινητικό. Είναι κάτι παροδικό που σε λίγο καιρό θα της περάσει.

Εγώ δεν είπα ότι σε απορρίπτει..χρησιμοποιήσα το παράδειγμα με τη φίλη μου για να υποστηρίξω αυτήν την άποψη..το κάθε παιδί σίγουρα αντιδρά διαφορετικά.

[erica]

Lia καταρχάς να σου ζήσει!

 

Σχετικά με το θέμα του φαγητού, είναι σα να ακούω την περίπτωση της φίλης μου που γεννήσαμε με 3 εβδομάδες διαφορά. Ο γιος της έκανε ακριβώς τα ίδια τσαλιμάκια με το φαί.... τελικά αποδείχτηκε ότι εφταιγε ότι του έδιναν να δοκιμάζει από το δικό τους το φαγητο με αποτέλεσμα ο μπεμπης να θέλει το δικό τους το φαγητό και όχι τα δικά του. Με το που ο παιδίατρος τους συνέστησε να μην του δινουν να δοκιμάζει απο το δικό τους, ο μικρός άρχισε να τρώει το φαγητό του κανονικά!

 

Σχετικά με την αγκαλιά, η γνώμη μου είναι να μην της τη στερείς ποτέ και για κανέναν! Η αγκαλιά είναι ένας από τους ελάχιστους τρόπους που έχει να επικοινωνεί με την μαμά της σε αυτή την ηλικία και είναι ό,τι απέμεινε από το υπέροχο αίσθημα που είχε μεσα στην κοιλίτσα σου. Λείπεις και εσύ που είσαι το άλλο της μισό.... Αγκαλιά λοιπόν όποτε τη θέλει και μπορείς!

 

Ταπεινή μου γνωμη πάντα ε?

[dora]

Ο Χάρης ειναι μια από τα ιδια με την δικια σου αλλα δεν με ανησυχει καθόλου. Τα βρίσκω φυσιολογικα.. Αφου θέλει να τρωει "το φαγητό μας" φροντιζω να του σερβιρω το δικο του στα δικα μας πιατα και δεν τον βαζω να κατσει για να φαει, αλλα αντιθετα παιρνω το πιατο και κανω οτι τρωω εγω. Μάλιστα του λεω "οχι αυτο Χαρούλη, ειναι το φαγητο της μαμας.. δεν σου δινω.." και ανοιγει ενα στομα διαπλατο. Υπαρχουν βεβαια και φορες, που πειναει αρκετα και τρωει όλο του το φαγητο χωρις πολλα πολλα. Για να πεινασει όμως πρεπει το παιδι να μην ειναι "μπουχτησμενο". Δεν μπορει ας πουμε στις 11 να εχει φαει ενα τεραστιο πιατο φρουτοκρεμα και να εχουμε την απαιτηση να φαει στις 1 όλο το φαγητο. Εγω δεν τον ταιζω ποτε αν δεν περασουν τουλαχιστον 3 ωρες από το προηγουμενο γευμα και ανάλογα με την ποσοτητα που εχει φαει πριν, εχω και τις αναλογες απαιτησεις.

όσο αφορα το θεμα αγκαλια, εγω ειμαι σχεδον όλη μερα απο τη στιγμη που σχολαω με το Χαρη αγκαλια.

[lina]

Αγαπητή Λία, πάνω από όλα υπομονή! Για το φαγητό δεν ξέρω να σου πω, γιατί ο δικός μας (κοντεύει 11 μηνών) είναι φαγάνας. Αλλά για το θέμα της αγκαλιάς, και ο δικός μας είναι τρελός αγκαλίτσας. Επειδή περάσαμε πολλά και με κολικούς, του αρέσει να είναι αγκαλιά. Ειδικά με τον μπαμπά του, μόλις τον δει, πρέπει οπωσδήποτε να τον πάρει αγκαλιά γιατί μπήγει τα κλάματα. Βέβαια, όλα αυτά στον αόριστο, γιατί από τότε που άρχισε να μπουσουλάει με άνεση (εδώ και ένα μήνα), δεν θέλει αγκαλιές. Απλώνει τα χέρια για να τον πάρουμε μόνο και μόνο για να πιάσει ένα αντικείμενο που δεν φτάνει, η κύρα-Μάρω...Και το πιο κουλό είναι, ότι ο μπαμπάς του ήταν μια βδομάδα άρρωστος με ίωση και ο μικρός ούτε σημασία που του έδινε, ούτε αγκαλιές ζητούσε, λες και το ήξερε...Φαντάζομαι ότι το θέμα του φαγητού είναι πολύ κουραστικό, αλλά για την αγκαλιά, σκέψου ότι σε λίγο δεν θα θέλει το ίδιο το παιδί και θα νοσταλγείς λίγο τα κεφαλοκλειδώματα που σου κάνει τώρα...

[Lia]

Αποφάσισα να ακολουθήσω τις συμβουλές σας και να κάνω τα "στραβά μάτια" όταν δεν τρώει. Αν και χθες δεν μπορώ να πω. Έφαγε καλά και στη γιαγιά της αλλά και το απόγευμα που την τάισα. Το βράδυ δε, που βγήκαμε έξω έφαγε μέχρι και μερικές πατάτες τηγανιτές. Δεν μπορώ να μην της δώσω να δοκιμάσει από τα δικά μας φαγητά. Αφού από 4 μηνών κάθε φορά που μας έβλεπε να τρώμε γούρλωνε τα μα΄τια... σαν να έλεγε "Μα τι ωραία πράγματα τρων αυτοί και εμένα δε μου δίνουν".

Πως να ... τρώει η μάνα και του παιδιού να μη δίνει!!!

Το μόνο κακό ήταν σήμερα το βράδυ που τη βγάλαμε άυπνοι και οι τρεις μας γιατί η καλή μου είχε πυρετό. Ίσως να κρύωσε επειδή περπατά ξυπόλητη.

Εγώ κάποια στιγμή τα έβαλα με τον ευατό μου που της έδωσα τηγ. πατάτες αλλά ο γιατρός με καθησύχασε. Ας ελπίσουμε να πάει καλά σήμερα. Αν και μας χάλασε και το Σ/Κ που είχαμε σκοπό να πάμε Πλατανιά - Πήλιο.... Μένω στο Βόλο. Αλλά ας είναι καλά το παιδί.... και δε με νοιάζει τίποτε άλλο.

[dora]

Βρε κοριτσακι τα παιδια δεν ανεβαζουν πυρετο από τις τηγανιτες πατατες... Και γω του δινω από το φαγητο μας κι ας φωναζει ο γιατρος.. Λέει οτι το παιδι μου θα γινει παχυσαρκο αν τρωει από τωρα τηγανιτα και σαλτσες αλλα όλα τα παιδια στην οικογενεια μας ακολουθησαν τον ιδιο τροπο εισαγωγης τροφων και δεν εχουμε ουτε εναν παχουλο στην οικογενεια..