Είμαι φυσιολογική;

[kLiMt]

Γέννησα πριν από 22 μέρες ένα κοριτσάκι. Δεν ξέρω τι έχω πάθει ή αν φταίνε οι ορμονικές αλλαγές αλλά από τότε που γέννησα είναι σαν να έχω ερωτευτεί τυφλά! Στο μαιευτήριο είχα rooming in και την είχα μαζί μου στο δωμάτιο σχεδόν συνέχεια. Την είχα στην αγκαλιά μου όταν θήλαζα και με πιάνανε τα κλάματα από ευτυχία και το πόσο όμορφη μου φαινόταν. Δε σκέφτομαι τίποτε άλλο παρά μόνο αυτήν. Τώρα στο σπίτι δεν θέλω να την αγγίζει κανείς άλλος εκτός από εμένα και τον άντρα μου. Η πεθερά μου με ρώτησε κάποια στιγμή να τη σηκώσει αγκαλιά από την καλαθούνα της και της είπα όχι, οπότε η γυναίκα έκανε μεταβολή και έφυγε. Ούτε τη μάνα μου αφήνω να την πάρει αγκαλιά. Όταν γιαγιάδες ή άλλα άτομα πάνε και στήνονται πάνω από την καλαθούνα και τη χαϊδεύουν ή της λένε γλυκόλογα, κοιτάζω σαν κέρβερος μπας και κάποιος ξεπεράσει τα όρια. Κάποια στιγμη πήγε η πρόγιαγιά της και τη φίλησε στο σώμα πάνω στα ρούχα της και μου ήρθε να βγάλω καντήλες κυριολεκτικά! Ο άντρας μου φυσικά την παίρνει αγκαλιά, αλλάζει πάνες ή την παίρνει να ρευτεί μετά το θηλασμό. Και μ' αυτόν είχα λίγο πρόβλημα τις πρώτες μέρες αλλά μετά σκέφτηκα ότι δεν πρέπει να είμαι παράλογη και είναι παιδί του και καλό είναι που θέλει να συμμετέχει. Θεωρώ ότι τον πρώτο καιρό και για λόγους υγιεινής και για λόγους συναισθηματικής ανάπτυξης το παιδί δεν χρειάζεται να το αγκαλιάζουν ή να το φροντίζουν διαφορετικοί άνθρωποι, αλλά το βασικό είναι να γνωριστεί με τους γονείς του μόνο. Το θέμα είναι ότι μου αρέσει πολύ αυτή η προστατευτικότητα που αισθάνομαι - και μάλιστα και δεν το περίμενα από μένα να βγάλω τέτοια συναισθήματα - και δεν θέλω να αλλάξει ή τέλος πάντων ας μου φύγει από μόνο του...απλά σκέφτομαι αν ειναι φυσιολογικό...έτσι νιώθατε και εσείς στην αρχή;

[momitsi]

μεχρι ενα βαθμο ειναι φυσιολογικο αυτο που νιωθεις..απο ενα σημειο και υστερα θα ελεγα εισαι ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΗΗΗΗΗΗΗ.μην γινεις μια υπερπροστατευτικη και υστερικη μαμα και δεν θα μπορει να ξεκολαει το μικρο απο πανω σου αργοτερα....χαλαρωσε και ασε και τους γυρω ανθρωπους να δωσουν αγαπη στο παιδι σου.στα λεω με πολυ αγαπη κ μη παρεξηγεις

[anastasiaspil]

Να σου πω την αλήθεια, δεν είχα τέτοιο πρόβλημα. Την βοήθεια πάντα την επιζητούσα, γιατί είχα καθημερινά υποχρεώσεις, που δεν με άφηναν να απολαμβάνω ώρες με το μωρό μου. Τώρα, ίσως επειδή είναι αρχή, γι' αυτό να νιώθεις έτσι. Μπορεί να παίζουν ρόλο και οι ορμόνες και γενικά ότι η ζωή σου άλλαξε απ' τη μια στιγμή στην άλλη.

[kLiMt]

Βοήθεια έχω αρκετή αλλά περιορίζεται στο ότι μαμά και πεθερά μου μαγειρεύουν ή κάνουν κάνα σίδερο. Με το μωρό είναι που δεν θέλω να το πλησιάζει κανείς. Τα υπόλοιπα ευπρόσδεκτα.

[anastasiaspil]

Βοήθεια έχω αρκετή αλλά περιορίζεται στο ότι μαμά και πεθερά μου μαγειρεύουν ή κάνουν κάνα σίδερο. Με το μωρό είναι που δεν θέλω να το πλησιάζει κανείς. Τα υπόλοιπα ευπρόσδεκτα.

 

 

Σκέψου όμως πως αν για οποιοδήποτε λόγο χρειαστεί να λείψεις για λίγο, έστω και για μια ώρα που λέει ο λόγος, κάποιον πρέπει να έχει κοντά του το παιδί που να γνωρίζει. Να το έχει πάρει αγκαλιά, να το έχει ταίσει, να το έχει αλλάξει. Να γνωρίζει τη μυρωδιά του.

[goody]

Καλε 22 ημερων ειναι το μωρο!! Εγω δεν σε βρισκω καθολου υπερβολικη! Ενταξει αντε λιγο... εγω θα αφηνα την πεθερα μου και τη μαμα μου να το παρουν μια αγκαλια, γιαγιαδες του ειναι εξαλλου!

Αλλα ταισμα,αλλαγμα,μπανιο κτλ η μαμα και ο μπαμπας μονο.

Και εγω τον ερωτευτηκα το γιο μου μολις τον γεννησα, δεν εκλαιγα αλλα τον χαζευα και δεν πιστευα ποσο ομορφος ειναι, κουκουβαγια κανονικη!

Να σου ζησει!

[AFRODITI]

kliMt, να σου ζήσει το κοριτσάκι σου.

Με κάθε καλή διάθεση, προσπαθώ να μπω στη θέση της γιαγιάς. Λαχταρά κι εκείνη να αγκαλιάσει το εγγόνι της και ίσως η στάση σου τη πληγώνει. Δηλαδή είναι αρκετά καλή και καθαρή για να προσφέρει βοήθεια (που σε αυτή τη φάση είναι υπερπολύτιμη), αλλά όχι για να πάρει τη μικρή στην αγκαλιά της? Δε συζητώ για υπερβολές και φαντάζομαι ότι αναφέρομαι σε ανθρώπους που συμμορφώνονται με τις οδηγίες σας σε θέματα υγιεινής. Τώρα, σε ότι έχει να κάνει με το θέμα της συναισθηματικής ανάπτυξης που έθιξες και χωρίς να είμαι ειδική, πιστεύω ότι η αγάπη και η τρυφερότητα, απ' όπου κι αν προέρχεται, δε βλάπτει το παιδί, το οποίο σε κάθε περίπτωση ξέρει να ξεχωρίζει τους γονείς του και την αγάπη που του προσφέρουν.

Ελπίζω να μη σε στεναχωρώ με όσα έγραψα. Προσπάθησα απλώς να δώσω και μια άλλη οπτική (ενδεχομένως λανθασμένη). Και πάλι να σας ζήσει το κοριτσάκι σας.

[kLiMt]

Εντάξει, το ξέρω ότι είμαι λίγο υπερβολική - γι' αυτό έβαλα και το θέμα - αλλά ειλικρινά μ' αρέσει αυτό που αισθάνομαι....Φαντάζομαι χρειάζομαι χρόνο για να ισορροπήσω ...

Για το θέμα της συναισθηματικής ανάπτυξης αναφέρομαι κυρίως στους πρώτους 2-3 μήνες. Τα βρεφη κατά τη γνώμη μου δεν πρέπει να τα ταΐζουν, αλλάζουν, χαϊδεύουν πολλοί διαφορετικοί άνθρωποι αυτόν τον πρώτο καιρό, παρά μόνο η μάνα τους, άντε και ο πατέρας. Γιατί μπερδεύονται, πρέπει να ξέρουν μόνο ένα άτομο για "μάνα", αυτή είναι η άποψή μου. Αργότερα, σιγά-σιγά θα μάθει κι άλλες αγκαλιές και θα επικοινωνήσει φυσιολογικά και με άλλα άτομα. Αναμφίβολα.

[MARIAEVA]

προσωπικά, σε βρίσκω υπερβολική.

εσύ είσαι η μανούλα του και πίστεψε με, δε θα μπερδεύεται το μωράκι σου, ξέρει.

Σκέψου ότι ο άντρας σου είναι ο πατέρας και οι γονείς σας οι παππούδες κια οι γιαγιάδες του...

αν σε ενοχλεί κάτι στη συμπεριφορά τους, πχ θέλουν να το έχουν συνέχεια αγκαλιά και δε θες να το κακομάθουν, ή δεν πλένουν τα χέρια τους πριν το πιασουν κια άλλα τέτοια

τότε ναι, οκ μπορείς να τους το πεις!

αλλά να μην αφήνεις να το πάρουν αγκαλίτσα ή να του γλυκομιλήσουν....

[Eve]

κι εγω σε βρισκω υπερβολικη αν μου επιτρεπεις...

 

εχω κι εγω ΛΑΤΡΕΙΑ με τη μικρη μου και υπαρχουν φορες που μου ερχεται η εικονα να εχει δικο της μωρο ποσο θα το αγαπαω, δεν το χωραει το μυαλο μου.

Ειλικρινα θα με στενοχωρησει παρα πολυ αν παω να το αγκαλιασω και με διωξει ή αν το φιλησω και βγαλει καντιλες οπως λες εσυ απο το θυμο της..

 

Εδω η αδερφη μου γεννησε και το ανηψι το λατρευω και θελω να το παιρνω αγκαλια με την ιδια χαρα που επαιρνα τα δικα μου!

Και φυσικα δεν με μπερδευει το βρεφος με τη μανα του, ουτε συγχιζεται συναισθηματικα, απο μια διαφορετικη αγκαλια και ενα χαδι...

 

μην στερεις τη χαρα του να εκδηλωσουν την αγαπη και την τρυφεροτητα τους προς το μωρο σου οι ανθρωποι που κυριολεκτικα το λετρευουν!

[Morchelina]

Είναι η ρουτίνα του μωρού τέτοια που δεν αφήνει και πολλά πειρθώρια για τρίτα άτομα. Ευνοεί και ο θηλασμός την αποκλειστική σχέση με τη μαμά. Αν κάνετε ακόμη μαραθώνιους θηλασμούς και μετά το μωρό ρεύεται, την αλλάζεις και κοιμάται πότε να την πάρει αγκαλιά άλλος άνθρωπος; Μόνο στο μπάνιο της ουσιαστικά. Όσο μεγαλώνει όμως και θα παραμένει ξύπνια ανάμεσα στα γεύματα θα έχουν και οι άλλοι την ευκαιρία να επικοινωνούν μαζί της. Φυσικά και δεν μπερδεύεται. Ή αν την πιάσουν οι κολικοί τον άλλο μήνα και περνάς όλο το απόγευμα όρθια και κουνώντας θα δεχθείς με ανακούφιση μια άλλη αγκαλιά για να σε ξεκουράσει. Σε μερικούς μήνες δε που θα γλύφει τις παντόφλες σας στο πάτωμα θα ξεπεράσεις και όποιο φόβο για μικρόβια έχεις.

[PEPI1979]

Ναι και εγω συμφωνώ με τις κοπέλες παραπάνω ! Μονο σε ξένους δεν πολύηθελα αγκαλιες αλλα απο γιαγιάδες και παππούδες δεν ειχα θέμα Ειδικά με την μαμα μου και γιαγιά μου !!! Εντάξει ο ένας μας παππούς εχει σκύλο και εκει ημουν λίγο προσεχτική . Μονο εκει. Η υπερπροστατευτικότητα πάντα θα υπάρχει απλά μην είσαι τόσο υπερβολικη . Μαλλον είναι οι πρώτες μέρες .

[Μαριρενα]

να σου πω την αληθεια αφηνα την μικρη λιγο αγκαλιτσα στην γιαγια και τον μπαμπα και πολυ δικους μου ανθρωπους αλλα εγω την επλενα την θηλαζα της αλλαζα την πανα και την ειχα σχεδον ολη μερα μαζι μου ακομα και τωρα δεν μου αρεσει να λειπω πολυ ωρα απο το σπιτι αν δεν ειναι για δουλεια αν ειναι για διασκεδαση οπου και αν ειναι οτι ωρα και αν ειναι την εχω μαζι μου

Να χαιρεσαι το μωρακι σου και να το δεις οπως επιθυμεις

απλα φροντισε αυτοι που θα το πιανουν να εχουν πλυνει καλα τα χερια και να βαζουν οινοπνευμα και προσοχη να μην σου ερθει κσνενας συναχομενος να κολλησει το μωρακι γιατι σε τοσο μικρη ηλικια σημαινει διαμονη σε νοσοκομειο και ειναι κριμα

[summer99]

Εγώ αυτό που δεν πολυήθελα ήταν να έρχεται κόσμος στο σπίτι μου και όταν γέννησα το πρώτο μου αλλά και όταν γέννησα το δεύτερο. Ή να ερχονται και να είναι άρρωστοι. Όμως και τον άντρα μου άφηνα να με βοηθησει και τη μαμά μου. Και με τις αδερφές μου το ίδιο. Δεν είχα πρόβλημα, ίσα ίσα που χαιρόμουν και ένιωθα ότι ενδιαφέρονται για τα μωρά μου. Το ίδιο έκανα εγώ για τα ανήψια μου. Ειδικά όταν γέννησα το δεύτερο, ο άντρας μου με βοηθησε πολύ και η μαμά μου. Εντάξει νομίζω ότι θα σου περάσει, είναι και οι ορμόνες, είσαι και λίγο πιο ευαίσθητη. Μετά από λίγο καιρό θα ζητάς από μονη σου βοηθεια.

[Katsarida]

Γέννησα πριν από 22 μέρες ένα κοριτσάκι. Δεν ξέρω τι έχω πάθει ή αν φταίνε οι ορμονικές αλλαγές αλλά από τότε που γέννησα είναι σαν να έχω ερωτευτεί τυφλά! Στο μαιευτήριο είχα rooming in και την είχα μαζί μου στο δωμάτιο σχεδόν συνέχεια. Την είχα στην αγκαλιά μου όταν θήλαζα και με πιάνανε τα κλάματα από ευτυχία και το πόσο όμορφη μου φαινόταν. Δε σκέφτομαι τίποτε άλλο παρά μόνο αυτήν. Τώρα στο σπίτι δεν θέλω να την αγγίζει κανείς άλλος εκτός από εμένα και τον άντρα μου. Η πεθερά μου με ρώτησε κάποια στιγμή να τη σηκώσει αγκαλιά από την καλαθούνα της και της είπα όχι, οπότε η γυναίκα έκανε μεταβολή και έφυγε. Ούτε τη μάνα μου αφήνω να την πάρει αγκαλιά. Όταν γιαγιάδες ή άλλα άτομα πάνε και στήνονται πάνω από την καλαθούνα και τη χαϊδεύουν ή της λένε γλυκόλογα, κοιτάζω σαν κέρβερος μπας και κάποιος ξεπεράσει τα όρια. Κάποια στιγμη πήγε η πρόγιαγιά της και τη φίλησε στο σώμα πάνω στα ρούχα της και μου ήρθε να βγάλω καντήλες κυριολεκτικά! Ο άντρας μου φυσικά την παίρνει αγκαλιά, αλλάζει πάνες ή την παίρνει να ρευτεί μετά το θηλασμό. Και μ' αυτόν είχα λίγο πρόβλημα τις πρώτες μέρες αλλά μετά σκέφτηκα ότι δεν πρέπει να είμαι παράλογη και είναι παιδί του και καλό είναι που θέλει να συμμετέχει. Θεωρώ ότι τον πρώτο καιρό και για λόγους υγιεινής και για λόγους συναισθηματικής ανάπτυξης το παιδί δεν χρειάζεται να το αγκαλιάζουν ή να το φροντίζουν διαφορετικοί άνθρωποι, αλλά το βασικό είναι να γνωριστεί με τους γονείς του μόνο. Το θέμα είναι ότι μου αρέσει πολύ αυτή η προστατευτικότητα που αισθάνομαι - και μάλιστα και δεν το περίμενα από μένα να βγάλω τέτοια συναισθήματα - και δεν θέλω να αλλάξει ή τέλος πάντων ας μου φύγει από μόνο του...απλά σκέφτομαι αν ειναι φυσιολογικό...έτσι νιώθατε και εσείς στην αρχή;

 

 

Είναι σα να το έγραψα εγώ..... Τα ίδια ένιωθα (και μη σου πω ότι νιώθω ακόμη) και εγώ όταν γεννήθηκε η κορούλα μου... Ήθελα να είμαι εγώ και μόνο εγώ...

Τώρα 2,5 χρόνια μετά θα σου πω ότι βελτιώθηκε λίγο η κατάσταση... Την μικρή την κράτησαν και οι γιαγιάδες (γιατί έπρεπε να πάω στη δουλειά) και δεν είχε κανένα πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι δικό μας... και μόνο δικό μας... Εγώ δεν την έχω αποχωρηστεί ούτε για να πάω για ένα καφέ. Είναι πάντα μαζί μου... Τώρα που πλησιάζει ο καιρός για να γεννήσω σκέφτομαι το πως θα την αφήσω 4 μέρες...

Ο κάθε άνθρωπος εκφράζει διαφορετικά την αγάπη του.... όπως κι αν έχει δεν είναι κακό αυτό που νιώθεις απλά με τον καιρό θα μαλακώσει και θα επιτρέψει και σε τρίτους όχι να μπουν ανάμεσά σας αλλά να σταθούν δίπλα σας!!!!

Να σου ζήσει καλή μου και μη στεναχωριέσαι για τέτοια πράγματα...

(απλά άσε και τη γιαγιά να την κάνει μια αγκαλίτσα... έχει και αυτή τη λαχτάρα της... σου το λέω τώρα που το αναγνωρίζω γιατί και εγώ τότε δεν άκουγα τίποτα)

[AFRODITH]

και εγω το ιδιο ενιωθα στην αρχη ....το επεξεργαστικα ομως ευτυχως πολυ γρηγορα και μου περασε ....δεν ηταν δυνατον να μην αφησω τισ γιαγιαδες να το παρουν αγκαλια ...δεν θα το εβλεπαν και καθε μερα (ειναι μακρια) ετσι εβαλα τον εαυτο μου κατω και του ειπα "ξεκολλα μην στεναχωρισεις αγαπημενους σου ανθρωπους "

αν βλεπεις οτι δεν μπορεις να το κανεις αυτο (το ξεκολλα) βαλε κατω την μαμα σου και την πεθερα σου και πες τους πως νιωθεις και ζητα χρονο ,θα σε καταλαβουν και δεν θα νιωθουν και αυτες ασχημα .

[Maiden1]

Κι εγώ το ένιωθα αυτό. Δεν ήθελα πολλά πολλά και μάλιστα αισθανόμουν ότι ενώ η μικρή ήταν ολόδική μου όταν ήταν στην κοιλιά, τώρα θα πρέπει να την μοιράζομαι. Ειδικά όταν άκουγα "τι κάνει η μπεμπούλα μας;" τρελλαινόμουν!

 

Στο μαιευτήριο μας είχαν πει στα μαθήματα ανώδυνου τοκετού ότι τις πρώτες 40 ημέρες το παιδί δεν πρέπει να αλλάζει και πολλές αγκαλιές (είναι ανεμβόλιαστο, ευαίσθητο κτλ). Εκτός αυτού θα πρέπει να αποσαφηνίσει την μυρωδιά του μπαμπά και της μαμάς (κάτι που επιτυγχάνεται με τον θηλασμό κυρίως). Παρόλ'αυτά το θεωρούσαν αυτονόητο ότι μια αγκαλιά θα την επιτρέψεις στους παππούδες και τις γιαγιάδες όταν έρχονται να το δουν. Μας είχαν πει τότε να βάζουμε σε όλους ένα καθαρό πανάκι (πάνα) στην αγκαλία τους και μετά να τους δίνουμε το μωρό. Εννοείται φιλιά απαγορεύονται (ούτε στα χέρια, τα βάζουν στο στόμα) και τα πρόσωπα σε απόσταση από το βρέφος.

 

Μην στερείς αυτή την χαρά στους δικούς σου ανθρώπους, μαζί με σένα το περιμέναν κι αυτοί το μωρό. Μια αγκαλιά θα τους χαρίσει χρόνια ζωής, ακόμα θυμάμαι τον πατέρα μου και την πεθερά μου που κλαίγανε όταν το παιδί ήρθε στο δωμάτιο και την είδαν.

 

Και κάτι άλλο. Δεν υπαρχει περίπτωση το βρέφος να μπερδευτεί. Τις φωνές την δική σου και του μπαμπά της τις άκουγε από την κοιλιά ακόμα. Την δικιά μου, μόλις έιχε γεννηθεί την κράταγε ο πατέρας της και πλησίασε η πεθερά μου και της μίλησε. Τότε η μικρή έβαλε τα κλάματα. Την καθησύχασε ο άντρας μου και όταν η πεθερά μου απόρησε γιατί τρόμαξε μόνο με την δική της φωνή η απάντηση της μαίας που έτυχε να βρισκεται μέσα στο δωμάτιο ήταν " η δική σας φωνή είναι άγνωστη, του πατέρα της την άκουγε μήνες τώρα από την κοιλιά"

[mirtoula4]

Κ γω ακριβώς έτσι ήμουν. Κ δεν το θεωρώ παράλογο....πώς η σκύλα φυλάει τα παιδιά της και αμα πλησιάσεις σου ορμάει,έτσι ήμουν. μάλλον είναι το ένστικτο της μάνας για να προστατεύσει το μωρό της. Τώρα που χρονίζει η μικρή μου χαλάρωσα λιγο. Πολύ δεν θέλω κιόλας....δεν το χρειάζομαι

[ARNIKOL]

Να σου ζήσει το μωράκι σου! Μάλλον εγώ δεν ήμουν φυσιολογική γιατί δεν αισθάνθηκα καθόλου έτσι, εσένα μια χαρά σε βρίσκω!

[Katerina45]

Πρώτα από όλα, Να σου ζήσει το μωράκι σου!!!

Εμένα πάλι μου φαίνονται γνώριμες οι αντιδράσεις και τα συναισθήματα διότι ένιωθα ακριβώς το ίδιο όταν γέννησα την κόρη μου (το 2ο παιδί μου). Όχι απλά είχα ερωτευτεί, την κοιτούσα και φτερούγιζε η καρδούλα μου!

Δεν ήθελα να την αφήνω σε κανέναν και το έκανα αναγκαστικά όταν πήγαινα σ-μ.

Θα ξεπεράσεις εν καιρώ την υπερβολή οπότε μη σε ανησυχεί.

Για μικρόβια δε διαφωνώ. Κι εμείς ακόμη τη φιλούσαμε στα ρουχαλάκια πόσο μάλλον ο συγγενικός κύκλος!

Είναι πολύ μικρή κι ευαίσθητη ακόμη! Θα προλάβουν να τη χαρούν την εγγονούλα τους...

[zouzounel]

Εγώ πάντως μαζί σου είμαι!

Καλά κάνεις και δεν αφήνεις να το πιάνουν το μωρό, ειναι νεογέννητο ακόμα, μεχρι να σαραντήσει κανείς άλλος δεν πρεπει να ερχεται σε επαφή, μόνο οι γονείς. Αργότερα που θα αναπτυχθεί το ανοσοποιητικό του σύστημα και θα γλύφει τα πάντα, οπως ανέφερε και μια κοπελα πιο πάνω, ειναι διαφορετικά, ούτε κι εσύ θα εχεις το ίδιο αγχος. Το νεογέννητο δεν το φιλάμε, ούτε το χαϊδεύουμε στα χεράκια, ήμουν κι εγώ απόλυτη και στα δυο παιδιά μου. Βεβαια ήμουν από τις τυχερές, η πεθερά μου από μακριά το κοιταζε το μωρό, ενώ ήταν το πρώτο της εγγόνι και ξερω ότι το λαχταρούσε, δε μου ζήτησε ποτέ να το παρει αγκαλιά πριν σαραντήσει, μόνη της ελεγε οτι θα το ευχαριστηθεί αργότερα. Δεν πειράζει να είσαι υπερβολική, αφού ετσι νιώθεις, έτσι να κάνεις. Εγω όταν γεννησα τον γιο μου, με το που μου τον φερανε στο δωμάτιο πρωτη φορά, θυμάμαι ενιωσα ενα φοβερό συναισθημα, ότι ετσι και μου τον πειράξει κανείς ειμαι ικανή να ισοπεδώσω τα πάντα! Αγριο θηρίο μιλάμε! Σωστά λενε για το ενστικτο προστασίας που έχουν όλες οι μαμάδες του ζωικού βασιλείου, τότε το κατάλαβα!

[goody]

Ειδικά όταν άκουγα "τι κάνει η μπεμπούλα μας;" τρελλαινόμουν!

 

 

Αυτο με ενοχλουσε και εμενα παρα πολυ, τωρα εχει αρχισει να μου φευγει..

Με επαιρναν τηλεφωνο φιλες μου ή κοντινοι συγγενεις που τους αγαπουσα και αγαπαω πολυ και χαιρομουν που ενδιαφερονται για το παιδακι μου αλλα αυτο το ''τι κανει ο μπεμπης μας?'' μου γυριζε το ματι!

[Μαριρενα]

Αυτο με ενοχλουσε και εμενα παρα πολυ, τωρα εχει αρχισει να μου φευγει..

Με επαιρναν τηλεφωνο φιλες μου ή κοντινοι συγγενεις που τους αγαπουσα και αγαπαω πολυ και χαιρομουν που ενδιαφερονται για το παιδακι μου αλλα αυτο το ''τι κανει ο μπεμπης μας?'' μου γυριζε το ματι!

 

 

στην αρχη ειδικα με ενοχλουσε και μενα δεν το ελεγα πουθενα τι ωραια που δεν ειμαι η μονη :lol:

[mylife10]

Κοίτα, ως ένα βαθμό-ένα ε?- είναι φυσιολογικό αυτά που νιώθεις! Σε καταλαβαίνω απόλυτα! Εγώ βέβαια από την πρώτη μέρα το έδινα να το παίρνουν αγκαλιά, παρόλο που έιμαι παράξενη σε αυτά.Απλά ποιο ήταν το θέμα? Η μόνη που δεν ήθελα να το παίρνει ήταν η πεθερά μου και γιατί δεν ήξερε να το κρατήσει(της έπεσε 2 φορές το κεφαλάκι πίσω αφού δεν το έπιασε σωστά) και γιατί έδειξε μία έντονη κτητικότητα και "γιο"της τον ανέβαζε, "γιο" της τον κατέβαζε!Μα συνέχεια λέμε! Ασχετα από το ότι δεν ήθελα να της το δίνω, το έδινα γιατί είναι η γιαγιά του.Και από τη στιγμή που το έπαιρνε αγκαλιά η μάνα μου δεν είναι δίκαιο να μην το πάιρνει η πεθερά μου, έτσι δεν έιναι?

Να σου πω βέβαια ότι πάνω στις 40μέρες ακριβώς ηρέμησα αρκετά και δεν με πείραζαν όλα τόσο πολύ.Απλώς επειδή πέρασα μέσα από πολλές άτυχες εγκυμοσύνες μέχρι να αποκτήσω το γιο μου, δεν ήθελα μία άλλη γυναίκα να δείχνει τέτοια συμπεριφορά, παρόλο που ήταν πολύ καλή και το έκανε καθαρά από άγνοια!Είναι και οι ορμόνες και όλα τα βλέπουμε υπερβολικά! Θα σου περάσει πιστεύω σε λίγο καιρό.Απλώς κοίταξε μήπως δεν θέλεις να το πιάνει η πεθερά σου λόγω κάποιων απωθημένων ίσως και αν ισχύει αυτό, θα ήταν προτιμότερο να μιλήσεις ειλικρινά και να τα βγάλεις από μέσα σου.

Ξέχασα!! Να σου ζήσει το κοριτσάκι σου!!

[elenik]

Αυτο με ενοχλουσε και εμενα παρα πολυ, τωρα εχει αρχισει να μου φευγει..

Με επαιρναν τηλεφωνο φιλες μου ή κοντινοι συγγενεις που τους αγαπουσα και αγαπαω πολυ και χαιρομουν που ενδιαφερονται για το παιδακι μου αλλα αυτο το ''τι κανει ο μπεμπης μας?'' μου γυριζε το ματι!

 

Eγω παλι αντιθετα λατρευω οσους λατρευουν το παιδι μου. Και μ αρεσει πολυ οταν το λενε αυτο (εκτος και αν τους αντιπαθω ή ειναι προσποιητο)

 

 

kLiMt οσον αφορα το δικο σου συγνωμη κι ολας αλλα ναι εισαι υπερβολικη .

Ειδικα απο την στιγμη που δεχεσαι την βοηθεια τους στα του σπιτιου... σημαινει οτι εχεις καλη σχεση και δεν το δικαιολογει ολο αυτο.

Για το θέμα της συναισθηματικής ανάπτυξης αναφέρομαι κυρίως στους πρώτους 2-3 μήνες. Τα βρεφη κατά τη γνώμη μου δεν πρέπει να τα ταΐζουν, αλλάζουν, χαϊδεύουν πολλοί διαφορετικοί άνθρωποι αυτόν τον πρώτο καιρό, παρά μόνο η μάνα τους, άντε και ο πατέρας. Γιατί μπερδεύονται, πρέπει να ξέρουν μόνο ένα άτομο για "μάνα", αυτή είναι η άποψή μου. Αργότερα, σιγά-σιγά θα μάθει κι άλλες αγκαλιές και θα επικοινωνήσει φυσιολογικά και με άλλα άτομα. Αναμφίβολα.

 

Όμως η παρουσία των γιαγιάδων και η συχνή, άμεση ή έμμεση, εμπλοκή τους στην ανατροφή των βρεφών

είναι ένα αναμφισβήτητο γεγονός, που επιδρά στην ανάπτυξη τους, έστω κι αν με το πέρασμα των δεκαετιών παρατηρούνται αλλαγές στον τρόπο επαφής προς τα εγγόνια και τα παιδιά τους. Στις μέρες μας

γνωρίζουμε αρκετούς από τους παράγοντες που προάγουν ή τροχοπεδούν την επικοινωνία των παιδιών με τις γιαγιάδες και τους παππούδες τους (π.χ. ηλικία, φύλο, τάξη, αστικοποίηση, γεωγραφική απόσταση,

περιβάλλον ζωής των γιαγιάδων και των παππούδων, σχέσεις μεταξύ της γιαγιάς και της μητέρας κ.τ.λ.). Η απουσία, όμως, συστηματικών, διαχρονικών, νατουραλιστικών μελετών πάνω στις σχέσεις

βρέφους-γιαγιάς δεν βοηθά στη δημιουργία μίας όσο γίνεται πιο πραγματικής αναπτυξιακής εικόνας των δεσμών, των σχέσεων και των επί μέρους επικοινωνιών που δημιουργούνται μεταξύ του βρέφους και άλλων,

εκτός των γονέων του, αγαπημένων προσώπων.

 

http://openarchives.gr/view/243679

 

 

Διαβασε λιγο και αυτο

Προσκόλληση. Η πρώτη διαπροσωπική σχέση!