Jump to content
➔ ParentsCafe.gr
  • Tell a friend

    Love Parents.org.gr? Tell a friend!

Αποχή από τη δουλειά και προτεραιότητες!!


Recommended Posts

Καλησπέρα!!! Δεν ξέρω αν η κατηγορία είναι σωστή αλλά θα στριμώξω κι εγώ εδώ το θεματάκι μου!!! Αφού έχει σχέση με την ψυχολογία φαντάζομαι ότι κολλάει κάπως:P:p:p

Λοιπόν για να μην πολυλογώ και σας κουράζω.....Δουλεύω άπο τα 18 μου με το που τελειωσα το Λύκειο και μπήκα στη σχολή...ταυρόχρονα μάθαινα ξένες γλώσσες (6 στον αριθμό) έκανα ιδιαίτερα το απόγευμα..έβγαινα..έτρεχα κλπ κλπ...ήρθε ο σύζυγος στη ζωή μου ξεκινήσαμε τα πανευρωπαικά ταξίδια, μείναμε μαζί και εγώ συνέχιζα να δουλεύω το πρωί και κάθε απόγευμα ιδιαίτερα (ήθελα να πλουτίσω τρομάρα μου....πράγμα που φυσικά δεν έγινε:P:p:p)

Ηλικία 26 ετών σήμερα..σας τα περιέγραψα όλα αυτά για να καταλάβετε πόσο γεμάτη ήταν η ζωή μου και τί έπεθα όταν σταμάτησα να δουλεύω στον 4ο μήνα της εγκυμοσύνης (λόγω 40 εμετών την ημέρα...φρίκη!!!)

Κορίτσια μιλάμε για μεγααααλη στεναχώρια λες και μου είπε κανεις ότι δεν θα ξαναδοουλέψω ποτε!!!) Έβλεπα τον άντρα μου να φεύγει για τη δουλειά και ένιωθα άχρηστη που έμενα πίσω......(εντάξει βοήθησαν και οι ορμόνες σε αυτό)

Να τονίσω ό τι ο άντρας μου έμενε απο πριν μόνος του και μιλάμε για νοικοκύρη με τα όλα του...βέβαια αφού εγώ δούλευα τόσες ωρες ο καημένος έκανε όοολες τις δουλειές του σπιτιού και το μαγείρεμα (χωρίς παράπονο)!!!!!Εγώ ούτε αυγό!!!!

 

Όταν λοιπόν σταμάτησε η μούρλα της καθημερινότητας κατι έπρεπε να κάνω στο σπίτι όλη μέρα...έμαθα να μαγειρεύω:oops:, να κρατάω όλο το σπίτι (με είχε κακομάθει η μανούλα) και επιτέλους κακομαθαίνω κι εγώ τον αντρούλη μου (είχα ανάγκη να το κάνω), είδα ότι η ζωή δεν έιναι μονο δουλειά και πόση ώρα έχασα με το να βάζω πρώτη τη δουλειά μου...κοινώς χαλάρωσα..να φανταστείτε η μαμά μου μένει τρια στενά πιο κάτω και την έβλεπα μια φορά το μήνα (ντροπήηηηη:oops:).

Εκτίμησα ακομα περισσότερο τον άντρα μου και το μωράκι μας που έρχεται σε ένα μήνα...Δεν ξέρω αν έχετε φτάσει κι εσείς σε μια στιγμή της ζωής σας που αναθεωρήσατε εντελώς τις απόψεις σας και τις προτεραιότητές σας....Φυσικά και ανυπομονώ να ξαναξεκινήσω τη δουλειά αλλά σε πιο χλαρούς ρυθμούς..θα κρατήσω τα ιδιαίτερα και θα σταματήσω την πρωινή...τώρα βλεπω τους γονείς μου σχεδόν κάθε μέρα..βέβαια κανόνισα να ξεκινήσω και το μεταπτυχιακό μου από σεπτέμβρη αλλά το σίγουρο είναι ότι πάνω απ'ολα θα είμαι μανούλα και σύζυγος!!!

Ευχαριστώ για όσες κάνατε τον κόπο και το διαβάσατε (όλο) και θα ήθελα να ακούσω αν έχετε παρόμοιες εμπειρίες...

 

Φιλιά!!!

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις


Ρωτας αν εχω αναθεωρησει? Πιο πολυ ΔΕΝ γινεται. Δουλευα απο 20 κατι σε πολλες δουλειες και πολλων ειδων (αστα........) δουλευα πολλα χρονια *μιας και την μικρη την γεννησα 34*......και η τελευταια δουλεια μαλιστα ηταν πολυ καλη με πολυ καλα χρηματα και σε πολυ γνωστη εταιρεια. Και οταν ημουν εγκυος σταματησα να δουλευω στον 6ο μηνα λογω επιπλοκων. Ηθελα ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ να γυρισω δουλεια μετα τον χρονο και τρωγομουν να βρω γυναικα να με βοηθαει στο παιδι με το που θα γεννησω γιατι ημουν πρωτο-μανα ΧΩΡΙΣ εμπειρια και δεν ειχα κανενα να μου πει πως γινεται οεο?......ουτε γονεις ουτε πεθερικα. Στο τελος δεν πηρα γυναικα ποτε και αφοσιωθηκα στο να την μεγαλωσω μονη μου και την ημερα που ηταν να παω δουλεια μετα απο 1 χρονο σηκωθηκαμε με τον αντρα μου το πρωι για να ετοιμαστω (θα την κρατουσε εκεινος, μεχρι να βρισκαμε γυναικα).......και πηγα στο τηλεφωνο και τους πηρα να τους πω οτι παραιτουμαι. Ετσι απλα....Ο αντρας μου ειχε μεινει κοκκαλο. Και γυρισα και του ειπα 'οχι, δεν θα δουλευω να βλεπω την μικρη 3 ωρες ΜΟΝΟ την μερα για να πληρωνω μια ξενη να κανει την ΔΙΚΗ μου δουλεια μαζι της. Μια ξενη που ΔΕΝ θα την κανει τοσο καλα οσο εγω. Θα κατσω σπιτι να την μεγαλωσω μεχρι να παει παιδικο σταθμο 'η νηπιαγωγειο'.....Κοκκαλο και αυτος και εγω σου λεω. Και ετσι εγινε. Και δεν το μετανιωνω με τιποτα. Δεν θα αλλαζα την δουλεια που κανω με την μικρη με καμια εξωτερικη δουλεια και ουτε θα γινομουν χιλια πενατκοσια κομματια μεταξυ σπιτιου και καρριερας. Η καρριερα μου ειναι το παιδι και το σπιτι. Και αν αυτο πισωγυριζει ισως καποιες γυναικες εμενα με κανει υπερηφανη οταν βλεπω οτι ειμαι ισως και η ΜΟΝΗ μανα σε μια παιδικη χαρα γεματη ντανταδες που εχουν παρατημενα τα παιδια και μιλαν στο κινητο ή μεταξυ τους αντι να παιζουν μαζι τους.....(τα ζω πλεον απο μεσα και τα βλεπω καλα).....και αυτη η δουλεια που αποφασισα τελικα να κανω θελει ΠΟΛΥ θαρρος γιατι ειναι η ΠΙΟ δυσκολη που εχω κανει στην ζωη μου. Ειναι μια δουλεια που ΔΕΝ εχει ωραριο και ειναι συνεχομενη, ΔΕΝ μπορεις να ξεκουραστεις, ΔΕΝ σε πληρωνει και συνηθως ΔΕΝ σου την αναγνωριζουν.......αλλα και παλι δεν θα το αλλαζα με τιποτα. Και για δευτερο και για τριτο παιδι. Οποτε ΝΑΙ εχω αναθεωρησει τα παντα, και ολα γυρω μου λειτουργουν διαφορετικα. Δυσκολη αποφαση πολυ δυσκολη.....

 

Φιλακια κοριτσι μου και καλη λευτερια με 1 πονο!!!!!!!!

Don't give me love, i've had my share. Give me the truth instead.....

Link to comment
Share on other sites

και αυτη η δουλεια που αποφασισα τελικα να κανω θελει ΠΟΛΥ θαρρος γιατι ειναι η ΠΙΟ δυσκολη που εχω κανει στην ζωη μου. Ειναι μια δουλεια που ΔΕΝ εχει ωραριο και ειναι συνεχομενη, ΔΕΝ μπορεις να ξεκουραστεις, ΔΕΝ σε πληρωνει και συνηθως ΔΕΝ σου την αναγνωριζουν.......αλλα και παλι δεν θα το αλλαζα με τιποτα. Και για δευτερο και για τριτο παιδι.

 

Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου.

Η σωστή σχέση μάνας-παιδιού είναι ίσως η μοναδική σχέση αποκλειστικής προσφοράς και όχι ζήτησης.

Όσο για την αναγνώριση που αναφέρεις,αν και καμία μάνα δεν πιστεύω πως σκέφτεται αν θα αναγνωριστεί η προσφορά της,αυτή πιστεύω πως θα τη λάβεις από το ίδιο το παιδί με την πάροδο του χρόνου.

Link to comment
Share on other sites

Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου.

Η σωστή σχέση μάνας-παιδιού είναι ίσως η μοναδική σχέση αποκλειστικής προσφοράς και όχι ζήτησης.

Όσο για την αναγνώριση που αναφέρεις,αν και καμία μάνα δεν πιστεύω πως σκέφτεται αν θα αναγνωριστεί η προσφορά της,αυτή πιστεύω πως θα τη λάβεις από το ίδιο το παιδί με την πάροδο του χρόνου.

 

Πολυ ομορφο αυτο που μου λες κοριτσι μου αλλα ακομα και να μην το εκτιμησει φανερα ευχομαι τουλαχιστον να βοηθησει εκεινη και την μελλοντικη ψυχολογια της εστω και υποσυνειδητα....:roll: Και οντως απο την μικρη δεν σκεφτομαι να αναγνωριστει εχεις δικιο απολυτο. Οταν το ειπα 'αλλους' ειχα στο μυαλο....που μερικες φορες δειχνουν να το αναγνωριζουν αλλα αλλες παλι οχι.......:?:mad::cry: τες πα......

Don't give me love, i've had my share. Give me the truth instead.....

Link to comment
Share on other sites

Γεια σας κοριτσια να σας πω και εγω που ημουν εργασιομανης τα παιδια μου τωρα ειναι μεγαλα.Σταματησα να δουλευω οταν εμεινα εγκυος στον γιο μου γιατι ηθελα εγω να τον μεγαλωσω και να τον χαρω μετα απο τρια χρονια ηρθε η κορη μου και ηθελα να της δωσω οτι εδωσα και στο πρωτο παιδι,οποτε ουτε σκεψη να ξεκινησω δουλεια ειχα αφιερωθει στα παιδια και στο σπιτι.Ξεκινησα να δουλευω πριν τεσσερα χρονια,και ξερεται ποια ειναι η αναγνωριση για την προσφορα? η καλη σχεση που ανεπτυξα με τα παιδια και το βλεπω καθημερινα πλεον.Δεν το μετανιωσα που επελεξα να σταματησω την δουλεια.Να σας ζησουν τα παιδακια σας:-D

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Καλησπέρα!!! Δεν ξέρω αν η κατηγορία είναι σωστή αλλά θα στριμώξω κι εγώ εδώ το θεματάκι μου!!! Αφού έχει σχέση με την ψυχολογία φαντάζομαι ότι κολλάει κάπως:P:p:p

Λοιπόν για να μην πολυλογώ και σας κουράζω.....Δουλεύω άπο τα 18 μου με το που τελειωσα το Λύκειο και μπήκα στη σχολή...ταυρόχρονα μάθαινα ξένες γλώσσες (6 στον αριθμό) έκανα ιδιαίτερα το απόγευμα..έβγαινα..έτρεχα κλπ κλπ...ήρθε ο σύζυγος στη ζωή μου ξεκινήσαμε τα πανευρωπαικά ταξίδια, μείναμε μαζί και εγώ συνέχιζα να δουλεύω το πρωί και κάθε απόγευμα ιδιαίτερα (ήθελα να πλουτίσω τρομάρα μου....πράγμα που φυσικά δεν έγινε:P:p:p)

Ηλικία 26 ετών σήμερα..σας τα περιέγραψα όλα αυτά για να καταλάβετε πόσο γεμάτη ήταν η ζωή μου και τί έπεθα όταν σταμάτησα να δουλεύω στον 4ο μήνα της εγκυμοσύνης (λόγω 40 εμετών την ημέρα...φρίκη!!!)

Κορίτσια μιλάμε για μεγααααλη στεναχώρια λες και μου είπε κανεις ότι δεν θα ξαναδοουλέψω ποτε!!!) Έβλεπα τον άντρα μου να φεύγει για τη δουλειά και ένιωθα άχρηστη που έμενα πίσω......(εντάξει βοήθησαν και οι ορμόνες σε αυτό)

Να τονίσω ό τι ο άντρας μου έμενε απο πριν μόνος του και μιλάμε για νοικοκύρη με τα όλα του...βέβαια αφού εγώ δούλευα τόσες ωρες ο καημένος έκανε όοολες τις δουλειές του σπιτιού και το μαγείρεμα (χωρίς παράπονο)!!!!!Εγώ ούτε αυγό!!!!

 

Όταν λοιπόν σταμάτησε η μούρλα της καθημερινότητας κατι έπρεπε να κάνω στο σπίτι όλη μέρα...έμαθα να μαγειρεύω:oops:, να κρατάω όλο το σπίτι (με είχε κακομάθει η μανούλα) και επιτέλους κακομαθαίνω κι εγώ τον αντρούλη μου (είχα ανάγκη να το κάνω), είδα ότι η ζωή δεν έιναι μονο δουλειά και πόση ώρα έχασα με το να βάζω πρώτη τη δουλειά μου...κοινώς χαλάρωσα..να φανταστείτε η μαμά μου μένει τρια στενά πιο κάτω και την έβλεπα μια φορά το μήνα (ντροπήηηηη:oops:).

Εκτίμησα ακομα περισσότερο τον άντρα μου και το μωράκι μας που έρχεται σε ένα μήνα...Δεν ξέρω αν έχετε φτάσει κι εσείς σε μια στιγμή της ζωής σας που αναθεωρήσατε εντελώς τις απόψεις σας και τις προτεραιότητές σας....Φυσικά και ανυπομονώ να ξαναξεκινήσω τη δουλειά αλλά σε πιο χλαρούς ρυθμούς..θα κρατήσω τα ιδιαίτερα και θα σταματήσω την πρωινή...τώρα βλεπω τους γονείς μου σχεδόν κάθε μέρα..βέβαια κανόνισα να ξεκινήσω και το μεταπτυχιακό μου από σεπτέμβρη αλλά το σίγουρο είναι ότι πάνω απ'ολα θα είμαι μανούλα και σύζυγος!!!

Ευχαριστώ για όσες κάνατε τον κόπο και το διαβάσατε (όλο) και θα ήθελα να ακούσω αν έχετε παρόμοιες εμπειρίες...

 

Φιλιά!!!

 

Βρε κοριτσια επειδη και εγω ειμαι στην φαση του τα παραταω και την κανω απ την δουλεια... πειτε μου πως θα τα βγαζετε περα οικονομικα? ποσο μεγαλος ειναι ο μισθος του συζυγου? Μπορεις να περασεις με 1000ε υρω?

*O μονος πραγματικος χρόνος είναι το εδώ και το τώρα

 

Όταν καταλάβουμε τι σημαίνει ελπίδα, θα πάψουμε να πιστεύουμε σ' αυτήν...

aMppp3.png

Link to comment
Share on other sites

kounelitsa κι εγώ στο club!

σπουδές και πάλι σπουδές και δουλειά και γυμναστήριο και ξενες γλώσσες και καλλιτεχνικά και σταματημό δεν είχα. Θέλω 2 μαθηματα για να παρω το 3ο μου πτυχίο, μιλάω 3 ξένες γλωσσες και δουλεύω (δούλευα μάλλον) από το πρωί μέχρι το βράδυ στην κυριολεξία. Θυμάμαι κάποια συζήτηση στο γυμναστήριο πριν μερικά χρόνια, δυο κυρίες συζητούσαν και έλεγε η μια "έτρεχα για την καριέρα μου και τελικά μόλις έγινα μητέρα τα παράτησα όλα" και μέσα μου έλεγα "την κακομοίρα... και είναι όλη μερα σπίτι/δουλειές/μωρά..." Μέχρι που ήρθε η σειρά μου! Όταν σταμάτησα να δουλεύω τον 8ο μήνα της πρώτης μου εγκυμοσύνης, μόνο που δεν έκλαιγα. Οταν όμως ήρθε ο καιρός να επιστρέψω, τα είχα βάψει μαύρα, αν δεν είχαμε ανάγκη τον δεύτερο μισθό, θα είχα σταματήσει σίγουρα... Μεγάλο θέμα η μητρότητα, αν δεν το ζήσεις δεν καταλαβαίνεις... Προσπαθώ να περνάω όσο περισσότερο χρόνο μπορώ με τον μικρό μου, ευτυχώς μου τον κρατάει μια ξαδέλφη μου (και όχι μια ξένη) που ξέρω ότι τον αγαπάει και ασχολείται μαζί του.

Τώρα με το δεύτερο δεν ξέρω τι φλας θα φάω, περιμένω να δω!

:)

EXXQp3.pngAIzKp2.png
Link to comment
Share on other sites

Βρε κοριτσια επειδη και εγω ειμαι στην φαση του τα παραταω και την κανω απ την δουλεια... πειτε μου πως θα τα βγαζετε περα οικονομικα? ποσο μεγαλος ειναι ο μισθος του συζυγου? Μπορεις να περασεις με 1000ε υρω?

Κοιταξε εμενα τοτε ειχε εναν πολυ καλο μισθο και δεν στερηθηκαμε τιποτε,αλλα χρονια τοτε ομως η ζωη ηταν φθηνη σε σχεση με τωρα.Και εχεις δικιο με 1000 ευρω ειναι δυσκολο να περασεις.Να σου πω και κατι ξερω κοπελες που ηταν ολη μερα με τα παιδια τους αλλα δεν ηταν ουσιαστικα και αλλες παλι που ηταν για δυο ωρες μαζι τους αλλα ηταν μαζι τους ουσιαστικα και αυτο φαινετε τωρα που τα παιδια ειναι μεγαλα.Αρα ολα ειναι σχετικα.

Link to comment
Share on other sites

Πολυ ομορφο αυτο που μου λες κοριτσι μου αλλα ακομα και να μην το εκτιμησει φανερα ευχομαι τουλαχιστον να βοηθησει εκεινη και την μελλοντικη ψυχολογια της εστω και υποσυνειδητα....:roll:

 

Σίγουρα θα το εκτιμήσει κάποια στιγμή,το πιθανότερο όταν γίνει και αυτή μαμά.

Αλλά και να μην....σίγουρα θα την βοηθήσει υποσυνείδητα όπως εσύ αναφέρεις.

 

Και οντως απο την μικρη δεν σκεφτομαι να αναγνωριστει εχεις δικιο απολυτο. Οταν το ειπα 'αλλους' ειχα στο μυαλο....που μερικες φορες δειχνουν να το αναγνωριζουν αλλα αλλες παλι οχι.......:?:mad::cry: τες πα......

 

Και εγώ μίλησα κυρίως για τα παιδιά μας και δευτερευόντως για τους άλλους.

Αλλά να σου πω,γιατί τα πράγματα είναι απλά.Δεν μας ενδιαφέρουν οι άλλοι.

Ας μην το αναγνωρίσει ποτέ κανένας.Πολύ απλά δεν με ενδιαφέρει.

Καταλαβαίνω πως το θέτεις,σίγουρα η αναγνώριση της προσφοράς σου από κάποιους άλλους και σε χαροποιεί και σου δίνει δύναμη.

Απλά αυτό που ενδιαφέρει εμένα και πιστεύω και εσένα και τις περισσότερες μαμάδες είναι να είμαστε όσο το δυνατόν καλύτερες ως μαμάδες.Να μπορούμε να τους προσφέρουμε ό,τι εμείς θεωρούμε καλύτερο...και ας μην το αναγνωρίσει ποτέ κανένας...δεν έχει σημασία.

Link to comment
Share on other sites

Βρε κοριτσια επειδη και εγω ειμαι στην φαση του τα παραταω και την κανω απ την δουλεια... πειτε μου πως θα τα βγαζετε περα οικονομικα? ποσο μεγαλος ειναι ο μισθος του συζυγου? Μπορεις να περασεις με 1000ε υρω?

 

Κοιτα εχουμε καποια μικρα εισοδηματα εκτος εργασιας (μην νομιζεις τιποτα μεγαλο, ετσι να τα βγαζουμε περα)....βεβαια μειον ενας καλος μισθος μας φανηκε πολυ πιστεψε με και ειδικα αυτες τις εποχες, και σε ποιον δεν φαινεται. Απλα κοψαμε τα πολλα περιττα εξοδα. Ας πουμε ψωνια κανω καθε 6μηνο για ρουχα μικρης και δικα μας οχι καθε βδομαδα. Με 1000 ευρω δεν ξερω. Αν εχεις σπιτι δικο σου ισως.....βεβαια ειναι νερο/τηλ/ρευμα. Αλλα πιστευω οτι αν κοψεις αρκετα την βγαζεις αν και ειναι δυσκολο. Εσυ πως το αισθανεσαι εχει σημασια. Αν θες να κατσεις με το μωρο σου κατσε και απλα σφιξτε τα ζωναρια οπως καναμε και εμεις. :mrgreen:

Don't give me love, i've had my share. Give me the truth instead.....

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Και εγώ μίλησα κυρίως για τα παιδιά μας και δευτερευόντως για τους άλλους.

Αλλά να σου πω,γιατί τα πράγματα είναι απλά.Δεν μας ενδιαφέρουν οι άλλοι.

Ας μην το αναγνωρίσει ποτέ κανένας.Πολύ απλά δεν με ενδιαφέρει.

Καταλαβαίνω πως το θέτεις,σίγουρα η αναγνώριση της προσφοράς σου από κάποιους άλλους και σε χαροποιεί και σου δίνει δύναμη.

Απλά αυτό που ενδιαφέρει εμένα και πιστεύω και εσένα και τις περισσότερες μαμάδες είναι να είμαστε όσο το δυνατόν καλύτερες ως μαμάδες.Να μπορούμε να τους προσφέρουμε ό,τι εμείς θεωρούμε καλύτερο...και ας μην το αναγνωρίσει ποτέ κανένας...δεν έχει σημασία.

 

ΜΑ ΠΟΣΟ ΔΙΚΙΟ ΕΧΕΙΣ!!!!!!!!!!!:-D:grin::-D:grin::-D

Don't give me love, i've had my share. Give me the truth instead.....

Link to comment
Share on other sites

Αχ κορίτσια χαίρομαι που δεν είμαι η μόνη που σκέφτεται έτσι!!! Η αλήθεια είναι ότι εμένα η μαμά μου σταμάτησε τη δουλειά μόλις γεννήθηκα και έτσι έχω τη μητρική φιγούρα συνδεδεμένη συνεχώς με το παιδί και το σπίτι...μου φάινεται πολύ περίεργο να αφήνω τη μπουμπού με τη μαμά μου όλη μέρα (πάλι καλα βέβαια που θα έχουμε και βοήθεια ΔΕΝ ΤΟ ΣΥΖΗΤΩ)....όσο για τα λεφτά..σίγουρα δεν θα σταματήσω να δουλεύω αλλά θα προσπαθήσω να μειώσω αρκετά τις ώρες ώστε να μη στερώ και χρονο από τη μπουμπού...

Πιο παλιά στεναχωριόμουν με τις γυναικες που έμεναν στο σπίτι (και για τη μαμά μου), θεωρούσα ότι είχε τελειώσει η ζωή τους...(τόσα ήξερα τότε.....)...

Link to comment
Share on other sites

Και εγω στην ιδια φαση δουλευα απο τα 17 που περασα στο πανεπιστημιο ειχα κερδισει χρονια γιαυτο τελειωσα νωρις το λυκειο. Για μενα η δουλεια μου ηταν το παν. Δουλευα χωρις ωραριο γιατι ετσι ηταν η φυση της δουλειας και Σαββατοκυριακα και αργιες. Ποτε δεν ενιωσα οτι στερουμουν πραγματα και προσωπικο χρονο γιατι κυριολεκτικα γουσταρα πολυ αυτο που εκανα και εχω υπεροχες εμπειριες απο τα 8 αυτα χρονια που αφιερωσα απολυτα τον εαυτο μου στην δουλεια που λατρεψα. Ολα ομως κανουν τον κυκλο τους και οταν γνωρισα τον αντρα μου και αποφασισα να γερασω μαζι του ταυτοχρονα αποφασισα να κυνηγησω και το ονειρο της μητροτητας που στην δικη μου περιπτωση εμοιαζε με ονειρο θερινης νυχτος.

 

Απο την στιγμη που γεννησα τον Μαριο δεν υπηρχε περιπτωση ουτε μια στο εκατομμυριο να τον μεγαλωνει αλλος. Τελειωσα με την δουλεια τουλαχιστον οσο τα οικονομικα μας το επιτρεπουν να συμβαινει αυτο. Οταν μεγαλωσει ο Μαριος και παει σχολειο θα ηθελα πολυ να ξαναδουλεψω αλλα οχι στην δουλεια που ημουν γιατι τα ωραρια ειναι απανθρωπα.

 

Και για μενα τον πρωτο καιρο ηταν αδιανοητο να μην δουλευω καθως για μενα η δουλεια ηταν τροπος ζωης. Φανταστειτε οτι ντρεπομουν να παιρνω χρηματα απο τον αντρα μου γιατι απλα δεν ηξερα πως ειναι να ζητας χρηματα απο καποιον και να μην ειναι βγαλμενα απο δικο σου κοπο. Γιαυτο και αυτος μου εβγαλε καρτα αναληψης για να μην νιωθω ασχημα και μου εξηγησε ενα εκατομμυριο φορες οτι τα χρηματα ειναι δικα μας και οχι δικα του.

 

Δεν το μετανιωσα που παρατησα την δουλεια μου και δεν περιμενω απο κανεναν να με ανταμειψει. Η ανταμοιβη μου ειναι το καθε δευτερολεπτο που ζω με τον μονακριβο μου!!!!!!!!!

Link to comment
Share on other sites

Αχ kounelitsa ποσο σε νοιωθω.

Ξεκινησα να δουλευω περιστασιακα 17-18 ετων (διακοπες Χριστουγεννα - Πασχα σε συνοικιακο βιβλιοπωλειο).

Στα 18 αποφασισα τι θελω να κανω αλλα παραλληλα με αυτο δουλευα παλι.

 

Στα 22 εκανα 2 δουλειες με το ιδιο αντικειμενο τις οποιες ανελαβα μετα απο παρακληση του εργοδοτη. Σχετικα υψηλοβαθμες και οι 2.

 

Αυτο συνεχιστηκε ως τα 27 μου.

 

Στα 28 αλλαξα εταιρεια. Εμεινα εγκυος και ειδα πως αντιδρουν οι εργοδοτες στην εγκυμοσυνη.. δεν μου αρεσε αυτο που ειδα .

 

Αποφασισα να παρω αδεια (μιας και κινδυνευε η εγκυμοσυνη μου) και εμεινα σπιτι. Ο πρωτος καιρος ηταν εφιαλτικος. Ηρθε ο Βασιλης και απο την μια εννοιωθα οτι θελω να μεινω διπλα του απο την αλλη οτι επρεπε να δουλεψω. Ειχα μαθει να ζω με 3 μισθους και ξαφνικα επρεπε να επιβιωσω με εναν. Με το που γενναω δηλωνω οτι αποχωρω απο εκει .

 

2 μηνων ο Βασιλης ξαναξεκιναω (τα οικονομικα που λεγαμε...), γινομαι διευθυντρια και ο Βασιλης φτανει 2 ετων. Εφευγα 7 το πρωι και γυρνουσα 7 το βραδυ. Εβλεπα το παιδι μου μια ωρα πριν κοιμηθει το πολυ. Εχανα τοσα πολλα.:?

 

Εκει σε συνδυασμο με καποιες συγκυριες κανω στροφη 180 μοιρων.

Βρισκω δουλεια με ημιαπασχοληση (καλα μην φανταστειτε 7ωρο εγινα αλλα σε συνδυασμο με το κοντινο της αποστασης και με το οτι πια υπαρχει ωραριο 4 η ωρα ειμαι σπιτι μου) χωρις μεγαλες προοπτικες εξελιξης. Εβλεπα και χαιρομουνα ομως το παιδι μου.

Οταν ηρθε και ο Γιαννης το θεμα καριερα φανταζε αδυνατο.

 

ΑΝ το μετανοιωσα.....

Δεν ξερω....

Μου λειπει η οικονομικη ανεση που ειχα, μου λειπει ολη αυτη η μαχη που εδινα και η αναγνωριση των γυρων μου. Ναι μου λειπουν και υπαρχουν φορες που αποζηταω εκεινη την παλια εικονα, ενταση ολα αυτα.

 

Καποια στιγμη εκανα μια αποπειρα να επανελθω στο παιχνιδι αλλα οι ωρες που απαιτουντουσταν ηταν απαγορευτικες για μενα. Χαρηκα ομως που ημουνα ακομα αποδεκτη , εστω και αν δεν μπορουσα να "παιξω".

 

Οταν ομως σχολαω μεσημερι και εχει λιακαδα και μπορω να παω μια βολτα τα παιδια μου (κατι που δεν υπηρχε περιπτωση να κανω παλιοτερα) κοιταω την φυση, τον ηλιο, το χαμογελο των παιδιων μου και λεω μεσα μου

 

"Ναι αξιζε" :D

Σιγουρα ο γυαλος ειναι στραβος.. δεν εξηγειτε αλλοιως!!

Link to comment
Share on other sites

  • 2 weeks later...

κορίτσια δεν είναι μόνο το οικονομικό (πρωτεύον βεβαίως) αλλά και το ασφαλιστικό. Δηλαδή να μήν πάρεις ποτέ σου σύνταξη;(ούτε όταν δεν θα έχεις να μεγαλώνεις παιδιά γιατί αυτά θα έχουν πάρει τον δρόμο τους). Είναι & η ασφάλεια - ανεξαρτησία. Ξέρω ερωτευμένα ζευγάρια που κλέφτηκαν και στην στραβή η γυναίκα έπρεπε στα 40 να δουλέψει καφε για 600 ευρώ και να μεγαλώνει 2 παιδιά. Εκεί τί λέτε ;Σύν ότι βγαίνεις από το σπίτι και αλλάζεις παραστάσεις, δεν είσαι μόνο μαμά. Ξεσκάς. Λατρεύω τα 2 παιδιά μου και τον άντρα μου μετά από 15 χρόνια μαζί. Και ναι ξεθεώνομαι να τα προλάβω όλα, αλλά κάνω κάτι για μένα και για ...τα γεράματα που κάποια στιγμή δυστυχώς θα ρθουν. Θα μπορώ εξάλλου και τότε να τα βοηθώ οικονομικά και όχι να περιμένω με ανοιχτό το χέρι και πότε θα θέλει το έτερον ήμισυ. Στα 28 μου (δουλεύω από τα 18) πήραμε σπίτι με μικρό δάνειο (μικρότερο από ενοίκιο) χωρίς βοήθεια οικονομική από γονείς- πεθερικά(ούτε στο κράτημα των παιδιών -εκεί για την παραλαβή των παιδιών από σχολείο πλήρωνα και ακόμα πληρώνω γυναίκα). Στα 37 μου πήραμε εξοχικό επίσης χωρίς οικονομική βοήθεια από τρίτους. Όσο για τις λιακάδες και τα μεσημέρια που τα παραλαμβάνεις από το σχολείο υπάρχουν και οι κανονικές άδειες κορίτσια. Νόμιμα , ωραία και ξεκούραστα από την δουλειά. Μια γυναίκα όλα τα μπορεί.

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

κορίτσια δεν είναι μόνο το οικονομικό (πρωτεύον βεβαίως) αλλά και το ασφαλιστικό. Δηλαδή να μήν πάρεις ποτέ σου σύνταξη;(ούτε όταν δεν θα έχεις να μεγαλώνεις παιδιά γιατί αυτά θα έχουν πάρει τον δρόμο τους). Είναι & η ασφάλεια - ανεξαρτησία. Ξέρω ερωτευμένα ζευγάρια που κλέφτηκαν και στην στραβή η γυναίκα έπρεπε στα 40 να δουλέψει καφε για 600 ευρώ και να μεγαλώνει 2 παιδιά. Εκεί τί λέτε ;Σύν ότι βγαίνεις από το σπίτι και αλλάζεις παραστάσεις, δεν είσαι μόνο μαμά. Ξεσκάς. Λατρεύω τα 2 παιδιά μου και τον άντρα μου μετά από 15 χρόνια μαζί. Και ναι ξεθεώνομαι να τα προλάβω όλα, αλλά κάνω κάτι για μένα και για ...τα γεράματα που κάποια στιγμή δυστυχώς θα ρθουν. Θα μπορώ εξάλλου και τότε να τα βοηθώ οικονομικά και όχι να περιμένω με ανοιχτό το χέρι και πότε θα θέλει το έτερον ήμισυ. Στα 28 μου (δουλεύω από τα 18) πήραμε σπίτι με μικρό δάνειο (μικρότερο από ενοίκιο) χωρίς βοήθεια οικονομική από γονείς- πεθερικά(ούτε στο κράτημα των παιδιών -εκεί για την παραλαβή των παιδιών από σχολείο πλήρωνα και ακόμα πληρώνω γυναίκα). Στα 37 μου πήραμε εξοχικό επίσης χωρίς οικονομική βοήθεια από τρίτους. Όσο για τις λιακάδες και τα μεσημέρια που τα παραλαμβάνεις από το σχολείο υπάρχουν και οι κανονικές άδειες κορίτσια. Νόμιμα , ωραία και ξεκούραστα από την δουλειά. Μια γυναίκα όλα τα μπορεί.

 

Χαρα μου ειναι πως το βλεπει ο καθενας. Εγω δεν θα μπορουσα ποτε να δουλευω 9-5 και να βλεπω την μικρη 2 ωρες απο τις 6 (που θα εφτανα) μεχρι τις 8 που κοιματε. Αυτος ο χρονος για μενα προσωπικα ΔΕΝ ειναι αρκετος με το παιδι μου. Αλλα ειναι προσωπικη αποψη. Επισης δεν αισθανομαι οτι δεν ειμαι ανεξαρτητη ή οτι δεν εχω ασφαλεια και φυσικα δεν περιμενα ετσι και αλλιως να συνταξιοδοτηθω απο την κανονικη μου δουλεια σε αυτες τις ηλικιες. Αμφιβαλω αν θα ζω τοτε αστεια αστεια. Εχω καποια κουτσο-εισοδηματακια εδω και εκει (οχι σημαντικα πραγματα, για να περναμε) και εχω να δωσω και κατι στην μικρη οταν θα μεγαλωσει. Εγω σαν χαρακτηρας δεν μπορω να κανω 3 δουλειες μαζι. Και επειδη το μεγαλωμα του παιδιου το θεωρω full time job μια δουλεια (αυτη δηλαδη) για μενα ειναι υπερ-αρκετη. Απλα δεν μπορω να κανω πολλα μαζι. Μου αρεσει να επικεντρωνομαι σε ενα. Αλλα απο την αλλη δεν μου λειπει καθολου που δεν δουλευω. Ο υπνος ναι μου λειπει. Η δουλεια μου οχι :lol: Μια γυναικα (και ενας αντρας) οταν θελουν οντως ολα τα μπορουν. Το θεμα ποσο εισαι διατεθημενος να 'δωσεις' σε καθε τομεα της ζωης σου και αν ειναι πολλοι τομεις, ολοι παιρνουν απο 'λιγο'. Αλλα σου ξαναλαεω ειναι θεμα οπτικης. Ας πουμε εγω ειμαι τωρα ΜΟΝΟ μαμα και δεν θελω να ειμαι κατι αλλο. Αργοτερα θα δουμε. Οπως προειπα κατι κουτσο-εχω δεν θα βγουμε στον δρομο......

Don't give me love, i've had my share. Give me the truth instead.....

Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.
Note: Your post will require moderator approval before it will be visible.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

×
×
  • Create New...