Ενοχικοί γονείς βγάζουν κακομαθημένα παιδιά

[didumomama]

Καλησπέρα σας.

 

Πρόσφατα διάβαζα σε ένα περιοδικό ένα άρθρο με αυτό τον τίτλο και σκέφτηκα να το συζητήσουμε. Πόσες από εσάς έχετε νιώσει ότι κάνετε παραπάνω από ότι πρέπει τα χατήρια των μικρών σας, ότι υποκύπτετε στην πρώτη τους γκρίνια μόνο και μόνα από τύψεις επειδή δεν τα βλέπετε αρκετά?

[babystar]

Νομίζω ότι ενοχές δεν έχουν μόνο οι γονείς που δε βλέπουν τα παιδιά τους αρκετά αλλά τέλος πάντων...

 

Εγώ προς το παρόν, δε νομίζω ότι κάνω κανένα χατήρι παραπάνω στην κόρη μου, επειδή δε τη βλέπω...Ίσως να φταίει το γεγονός ότι δε δουλεύω και τοοοοοοοοσες πολλές ώρες, πια! Είμαι καθηγήτρια σε σχολείο και το ωράριο μου είναι αρκετά ελαστικό...Χατήρια, της χαλάω πολλά....Αλλά ίσως και επειδή είναι μικρούλα ακόμα...

Ας πούμε, έχει ξεσηκώσει ένα κόλπο και θέλει όλο να βλέπει βίντεο κλιπ παιδικά...Μου φέρνει το tv control Να της βάλω και γκρινιάζει..Ε, είμαι πολύ σκληρή!Της το έκοψα μαχαίρι!Θέλει όλο το πορτοφόλι μου...Δεν της το δίνω. Θέλει όλο τσουρέκι...Επίσης...(Αν και σήμερα το βράδυ θα της ζυμώσω 2 κιλά αλεύρι τσουρέκια, γιατί όντως της αρέσει πολύ και από το να τρώει τα έτοιμα...). Δε νιώθω ενοχές, πλέον, που φεύγω από το σπίτι για δουλειά (δε φεύγω και για κανένα άλλο λόγο βέβαια...). Στην αρχή ένιωθα, τώρα όχι...Οπότε ίσως να είμαι και εκτός θέματος...Μάλλον σας μπέρδεψα, εδώ μπερδεύτηκα εγώ...

[loukomamy]

Εγω εργάζομαι αρκετές ώρες (8 ώρες την ημέρα). Απο ενοχές... άλλο τίποτα. Απο "ζήλια" στην αγάπη που έχει στη γιαγιά του που τον κρατάει... άλλο τίποτα.

 

Αλλά χατήρια για ζουζουνιές... δεν του κάνω. Θέλω να πω οτι όταν μου ζητάει παραλογισμούς (πχ το ποτηράκι του με το νερό για να καταβρέχει το σπίτι) θα τον αφήσω να χτυπιέται κάτω όση ώρα θέλει μέχρι να σταματήσει. Το ποτηράκι όμως δε θα το πάρει. Συγχρόνως του εξηγώ τους λόγους που δε του κάνω το χατήρι.

 

Με τους μπαλονάδες στο δρόμο, παθαίνει φρίκη!!!!!! Ε δε μπορώ να του αγοράζω κάθε φορά που βγαίνουμε μπαλόνι. Παίρνει μαζί του το μπαλόνι που έχουμε στο σπίτι και παρότι μου ζητάει και άλλο, δεν του κάνω το χατήρι. Του εξηγώ ξανά γιατί δε του κάνω το χατήρι. Παρότι είναι 17 μηνών και δεν μπορεί να καταλάβει τους λόγους, τουλάχιστον καταλαβαίνει οτι δε μπορεί να γίνεται πάντα το δικό του.

 

Αν όμως θεωρούμε χατήρι οτι όλο μου το χρόνο τον περνάω αποκλειστικά μαζί του, οτι καθημερινά κάνω πράγματα που ευχαριστούν κυρίως τον μικρό (ας πούμε τον παω κούνιες αντί να τον πάρω και να παω βολτα στα μαγαζιά) αυτά ναι τα κάνω. Ο μικρός με απασχολεί διαρκώς και του κάνω τέτοιου είδους χατήρια. Ας πούμε αν μπω στο σπίτι χώμα απο τη δουλειά και παει στην πόρτα και μου ζητήσει βόλτα... δεν θα φαω καν. Θα του κάνω το χατήρι και θα βγούμε. Αν στην παιδικη χαρά κουραστώ και θέλω να γυρίσω σπίτι ενω αυτός καλοπερνάει και θέλει να κάτσουμε... θα του κάνω το χατήρι και θα μείνουμε περισσότερο.

 

Τον βλέπω τον κίνδυνο να κακομάθει... Πιστεύω οτι ένα αδελφάκι σώζει αρκετά την κατάσταση...

[ivet]

Εγω εργάζομαι αρκετές ώρες (8 ώρες την ημέρα). Απο ενοχές... άλλο τίποτα. Απο "ζήλια" στην αγάπη που έχει στη γιαγιά του που τον κρατάει... άλλο τίποτα.

 

Αλλά χατήρια για ζουζουνιές... δεν του κάνω. Θέλω να πω οτι όταν μου ζητάει παραλογισμούς (πχ το ποτηράκι του με το νερό για να καταβρέχει το σπίτι) θα τον αφήσω να χτυπιέται κάτω όση ώρα θέλει μέχρι να σταματήσει. Το ποτηράκι όμως δε θα το πάρει. Συγχρόνως του εξηγώ τους λόγους που δε του κάνω το χατήρι.

 

Με τους μπαλονάδες στο δρόμο, παθαίνει φρίκη!!!!!! Ε δε μπορώ να του αγοράζω κάθε φορά που βγαίνουμε μπαλόνι. Παίρνει μαζί του το μπαλόνι που έχουμε στο σπίτι και παρότι μου ζητάει και άλλο, δεν του κάνω το χατήρι. Του εξηγώ ξανά γιατί δε του κάνω το χατήρι. Παρότι είναι 17 μηνών και δεν μπορεί να καταλάβει τους λόγους, τουλάχιστον καταλαβαίνει οτι δε μπορεί να γίνεται πάντα το δικό του.

 

Αν όμως θεωρούμε χατήρι οτι όλο μου το χρόνο τον περνάω αποκλειστικά μαζί του, οτι καθημερινά κάνω πράγματα που ευχαριστούν κυρίως τον μικρό (ας πούμε τον παω κούνιες αντί να τον πάρω και να παω βολτα στα μαγαζιά) αυτά ναι τα κάνω. Ο μικρός με απασχολεί διαρκώς και του κάνω τέτοιου είδους χατήρια. Ας πούμε αν μπω στο σπίτι χώμα απο τη δουλειά και παει στην πόρτα και μου ζητήσει βόλτα... δεν θα φαω καν. Θα του κάνω το χατήρι και θα βγούμε. Αν στην παιδικη χαρά κουραστώ και θέλω να γυρίσω σπίτι ενω αυτός καλοπερνάει και θέλει να κάτσουμε... θα του κάνω το χατήρι και θα μείνουμε περισσότερο.

 

Τον βλέπω τον κίνδυνο να κακομάθει... Πιστεύω οτι ένα αδελφάκι σώζει αρκετά την κατάσταση...

 

 

Τα ίδια ακριβώς θα εγραφα και εγώ μονο που δεν δουλευω ειμαι σπίτη και πιστεψε με δεν σώζει την κατασταση κανενα αδελφάκι η συμπεριφορά μας παραμένει ιδια και με 10 παιδια εγω δεν εχω αλλαξη καθόλου τα ιδια χατήρια του εκανα πριν τα ιδια και τωρα μην σου πω χειροτερα για να μην νιωθει ασχημα με το μωρο.Ειναι τόσο αθωα πλασματα και απροστάτευα τη να κανεις εγω λιωνω αν τον βλέπω να κλαίει δεν μπορώ αλλα συγχρόνως θυμωνω γιατι με εχει παρει χαμπαρη και τελευται κλαιμε με το παραμικρο, ξεφυγα λιγο απο το θεμα ε??

[didumomama]

Εγώ κάνω και άλλα λάθη...

 

Εχω γράψει σε άλλο ποστ ότι καθυστερώ να τα βάλω για ύπνο για να τα παίξω... (μετράω τις ώρες που περνάμε μαζί και τις συγκρίνω με τις ώρες που περνάνε με τη babysitter)...

Οπως και η lookomamy προτιμάω να μη φάω για να τα πάω βόλτα. Η βόλτα θα είναι και πάρκο και luna park και βόλτα με το καρότσι ή τα πόδια. Στην υπερβολή του που λέει και ο άντρας μου. Και από παιχνίδι άλλο τίποτα. Από την ώρα που θα μπω σπίτι μέχρι την ώρα που κοιμούνται ασχολούμαι αποκλειστικά μαζί τους.

Επίσης μέχρι πρόσφατα απέφευγα να αρχίσουμε τη διαδικασία να μάθουν να κοιμούνται μόνα τους, ειδικά ο μικρός που είναι θαμώνας στο κρεβάτι μας, για να μην τα στεναχωρήσω... προτιμούσα να γίνω σαν σίγμα τελικό για να χωρέσουμε 4 άτομα στο κρεβάτι απο το να κλάψουνε...

Άσε το άλλο με τα δώρα. Κάθε μέρα τους έπαιρνα κάτι. Παραμύθι, παιχνίδι, μαρκαδόρους, δωροσακούλα, κάτι τέλος πάντων.. Γύρναγα απο τη δουλειά και με αγκάλιαζαν με φίλαγαν, και η πρώτη τους κουβέντα ήταν "τι μας έφερες μαμά?" Όσπου μια μέρα ταρακουνήθηκα. Λέω θα περιμένουν το δώρο αντί για τη μαμά. Οπότε τώρα λέω σας έφερα τη μαμά απο τη δουλειά για να παίξουμε!

 

Σε άλλους τομείς όρια βάζω. Δηλαδή δε μαλώνουμε , δε χτυπάμε τους άλλους, δε φωνάζουμε αλλά όταν θέλουμε κάτι το ζητάμε ευγενικά... Επίσης σε θέματα διατροφής το ίδιο. Όταν λέμε ένα μπισκοτο εννοούμε ένα, όταν λέμε όχι σοκολάτα είναι όχι.

Φοβάμαι επειδή ασχολούμαι τόσο μαζί τους και δεν τους χαλάω τα χατήρια, μήπως επειδή είναι το κέντρο του δικού μου κόσμου, θεωρήσουν ότι πρέπει να είναι το επίκεντρο και στη ζωή έξω και τελικά μόλις συνειδητοποίήσουν τη σκληρή πραγματικότητα πληγωθούν... Επίσης, αν γίνεται πάντα το δικό τους, θα απαιτούν και στο μέλλον το ίδιο από τους άλλους και θα γίνουν κακομαθημένα.

[Ellemphriem]

Ευτυχως οχι γιατι παρατησα την δουλεια μου και την μεγαλωνω μονη μου και ειμαι μαζι της 24/7.....!!!!!!:grin: ΑΛΛΑ καταλαβαινω απολυτα τι λες και ειναι πολυ ενδιαφερον θεμα. Θα το παρακολουθω ενδιαφερομαι για το τι εχουν να πουν οι μαμαδες μας. Παντως ενοχες δεν εχω και σιγουρα τα χατηρια ολα ΔΕΝ της τα κανω......

[kyra]

Καλώς σας βρήκα. Είμαι νέα στο φόρουμ και βρήκα το θέμα σας πολύ ενδιαφέρον. Οι ενοχές μπορεί να είναι και η δικαιολογία που χρησιμοποιούμε για τη ... βαρεμάρα μας και την κούρασή μας να εκπαιδεύσουμε το παιδί, το έχετε σκεφτεί?

Πχ. δεν το εκπαιδεύω να κοιμάται στο κρεβάτι του γιατί αυτό θέλει προσπάθεια, κι εγώ είμαι κουρασμένη. Δεν το λέω έτσι όμως. Λέω ότι μου λείπε όλη τη μέρα, έχω ενοχές και γι αυτό τον αφήνω.

Κανένας γονιός δεν είναι τέλειος, όλοι έχουμε κάποιες ενοχές, οπότε τί? όλα τα παιδιά έπρεπε να είναι κακομαθημένα? Απλά είναι πιο εύκολο να υποχωρήσεις στις πιέσεις ενός τρίχρονου από το να το 'διαπαιδαγωγήσεις' σωστά (δηλαδή, όχι να το αφήσεις να πλαντάξει στο κλάμα, αλλά να του πεις κάτι χίλιες φορές, να του δώσεις εναλλακτικές, να του δώσεις παράδειγμα κλπ κλπ.). Όλοι κάνουμε αυτό το λάθος. Απλά νομίζω ότι οι περισσότεροι γονείς προσπαθούμε αρκετά και αυτό πρέπει να μας απαλλάσσει από τις ενοχές!

[ivet]

Εγώ κάνω και άλλα λάθη...

 

Εχω γράψει σε άλλο ποστ ότι καθυστερώ να τα βάλω για ύπνο για να τα παίξω... (μετράω τις ώρες που περνάμε μαζί και τις συγκρίνω με τις ώρες που περνάνε με τη babysitter)...

Οπως και η lookomamy προτιμάω να μη φάω για να τα πάω βόλτα. Η βόλτα θα είναι και πάρκο και luna park και βόλτα με το καρότσι ή τα πόδια. Στην υπερβολή του που λέει και ο άντρας μου. Και από παιχνίδι άλλο τίποτα. Από την ώρα που θα μπω σπίτι μέχρι την ώρα που κοιμούνται ασχολούμαι αποκλειστικά μαζί τους.

Επίσης μέχρι πρόσφατα απέφευγα να αρχίσουμε τη διαδικασία να μάθουν να κοιμούνται μόνα τους, ειδικά ο μικρός που είναι θαμώνας στο κρεβάτι μας, για να μην τα στεναχωρήσω... προτιμούσα να γίνω σαν σίγμα τελικό για να χωρέσουμε 4 άτομα στο κρεβάτι απο το να κλάψουνε...

Άσε το άλλο με τα δώρα. Κάθε μέρα τους έπαιρνα κάτι. Παραμύθι, παιχνίδι, μαρκαδόρους, δωροσακούλα, κάτι τέλος πάντων.. Γύρναγα απο τη δουλειά και με αγκάλιαζαν με φίλαγαν, και η πρώτη τους κουβέντα ήταν "τι μας έφερες μαμά?" Όσπου μια μέρα ταρακουνήθηκα. Λέω θα περιμένουν το δώρο αντί για τη μαμά. Οπότε τώρα λέω σας έφερα τη μαμά απο τη δουλειά για να παίξουμε!

 

Σε άλλους τομείς όρια βάζω. Δηλαδή δε μαλώνουμε , δε χτυπάμε τους άλλους, δε φωνάζουμε αλλά όταν θέλουμε κάτι το ζητάμε ευγενικά... Επίσης σε θέματα διατροφής το ίδιο. Όταν λέμε ένα μπισκοτο εννοούμε ένα, όταν λέμε όχι σοκολάτα είναι όχι.

Φοβάμαι επειδή ασχολούμαι τόσο μαζί τους και δεν τους χαλάω τα χατήρια, μήπως επειδή είναι το κέντρο του δικού μου κόσμου, θεωρήσουν ότι πρέπει να είναι το επίκεντρο και στη ζωή έξω και τελικά μόλις συνειδητοποίήσουν τη σκληρή πραγματικότητα πληγωθούν... Επίσης, αν γίνεται πάντα το δικό τους, θα απαιτούν και στο μέλλον το ίδιο από τους άλλους και θα γίνουν κακομαθημένα.

 

 

Διαβασα οτι εγραψες προσεκτικά και επιασα τον εαυτό μου να χαμογελάει γλυκά ειναι τοσο ωραία ολα αυτα και εγω παθούσα ειμαι οπως τα λες, ξερεις τι πιστευω δεν εκανε κακό σε κανεναν η πολυ αγαπη το πολυ ενδιαφέρων το πολυ παιχνίδι η μεγαλη προσοχή παρα μόνο καλό τους κανει νομίζω τους δινει ασφάλεια, συγουριά και αυτοπεπίθηση η πολύ αγαπη δεν εβλαψε ποτε κανέναν!!!!!!

[elenik]

Εγω αν γινοταν διαγωνισμος θα επερνα το 1ο βραβειο :lol:

Ευτυχως ομως ειναι ΨΥΧΑΡΕΣ και απλα βγαινουν γλυκητατα παιδια. :D

Ζορικα :lol: αλλα ψυχαρες :cool:

[angela_kgr]

 

Σε άλλους τομείς όρια βάζω. Δηλαδή δε μαλώνουμε , δε χτυπάμε τους άλλους, δε φωνάζουμε αλλά όταν θέλουμε κάτι το ζητάμε ευγενικά... Επίσης σε θέματα διατροφής το ίδιο. Όταν λέμε ένα μπισκοτο εννοούμε ένα, όταν λέμε όχι σοκολάτα είναι όχι.

Φοβάμαι επειδή ασχολούμαι τόσο μαζί τους και δεν τους χαλάω τα χατήρια, μήπως επειδή είναι το κέντρο του δικού μου κόσμου, θεωρήσουν ότι πρέπει να είναι το επίκεντρο και στη ζωή έξω και τελικά μόλις συνειδητοποίήσουν τη σκληρή πραγματικότητα πληγωθούν... Επίσης, αν γίνεται πάντα το δικό τους, θα απαιτούν και στο μέλλον το ίδιο από τους άλλους και θα γίνουν κακομαθημένα.

κατα τη γνωμη μου θα συμβει το αντιθετο...θα γινουν δυο πολυ ισχυρες προσωπικοτητες που θα μπορουν να περνανε καλα χωρις ενοχες , που θα ξερουν να αυτοδιαχειριζονται εξαιτιας του οτι εχουν μια πολυ ασφαλη και δυνατη συναισθηματικη βαση να εξελιχθουν σαν ενηλικες ετσι οπως το περιγραφεις....τα παιδια μας πρεπει να ειναι το κεντρο του κοσμου μας ειδικα τα πρωτα τρια χρονια γιατι ετσι αναπτυσσονται με υγιει τροπο και δημιοργουν ασφαλεις δεσμους .

κακομαθημενα(συμφωνα με το πως εμεις οι ενηλικες φυσικα χρησιμοποιουμε αυτο τον ορο) γινονται τα παιδια που δημιουργουν ανασφαλεις δεσμους με τους γονεις τους ,οχι τα παιδια που εχουν μια υγιει βαση και εξελισσονται .....

 

"οι ασφαλεις μητερες ανταποκρινονται στα μωρα τους ,εναρμονιζονται μαζι τους και τους παρεχουν μια ασφαλη βαση για εξερευνηση.Ειναι σε θεση αν τα αγκαλιασουν,να τα απολαυσουν και αν διαχειριστουν τη δυσφορια τους και τη επιθετικοτητα τους κατα τροπο ικανοποιητικο...."

[kyra]

Δηλαδή εμείς όλοι οι γονείς που βάζουμε όρια στα παιδιά μας, που ασχολούμαστε ουσιαστικά που τα καθοδηγούμε να αποκτήσουν καλές συνήθειες, δηλαδή να μην τρώνε ό,τι θέλουν, να μην βλέπουν τηλεόραση όσο θέλουν, να μην έχουν ό,τι παιχνίδι θέλουν κλπ κλπ, δεν τους δίνουμε αρκετή αγάπη και θα γίνουν ανασφαλή?

Αντίθετα, οι γονείς που τους κάνουν όλα τα χατήρια και τα έχουν ήσυχα και ευχαριστημένα, είναι οι σωστοί?

Ουπς, κάτι κάνω λάθος!

 

ΥΓ. Κι εμάς είναι το κέντρο του κόσμου.

[kiknaki]

Έχει περάσει πολλές φορές από το μυαλό μου αν κακομαθαίνω την κόρη μου..πολλές φορές είμαι σίγουρη οτι την κακομαθαίνω και να πω την αλήθεια υπάρχουν στιγμές που φοβάμαι για το αν αυτό την φέρει δυσκολία στην ομαλή ένταξη της στο κοινωνικό σύνολο.

Ένοχη δεν αίσθανομαι επειδή δεν την βλέπω αρκετά. Αντιθέτως μάλιστα ήταν επιλογή μου να μην εργαστώ και να αφοσοιωθώ αποκλειστικά στην ανατροφή της για τα πρώτα της χρόνια τουλάχιστον.

Υπάρχουν όμως στιγμές, πολλές στιγμές μπορώ να σας πω που αισθάνομαι ένοχη διότι πιστεύω μέσα μου οτι δεν της έχω δώσει όλα όσα θέλω να της δώσω. Κάθε βράδυ αναρωτιέμαι αν αυτά που χαρίζω απλόχερα στο παιδί μου είναι αρκετά και ταυτόχρονα αισθάνομαι οτι έχω να της δώσω άλλα τόσα.

Το άγνωστο στοιχειό της προσφοράς μου προς το παιδί μου συναρτήσει της αστείρευτης και αμέριστης αγάπης που νιώθω για εκείνο είναι που με κάνει να νιώθω ένοχη κάποιες φορές με συνέπεια του τελευταίου να την κακομαθαίνω και εν τέλει να μην το μετανιώνω.

[nicole23]

Καλησπέρα κορίτσια,

 

Το δικό μου πρόβλημα είναι ότι δεν μπορώ να διακρίνω τα όρια ανάμεσα στο "κακομαθαίνω" και στο "χτίζω μια δυνατή προσωπικότητα".

 

Παράδειγμα: ο γιος μου τρελαίνεται να σκαρφαλώνει στα έπιπλα, τραπέζια, καρέκλες, μέχρι και βιβλιοθήκες. Αν του το επιτρέψω (πάντα με την επίβλεψή μου) τον κακομαθαίνω? Οκ είναι κάτι πολύ επικίνδυνο, αλλά είναι και κάτι που του αρέσει τρελά, αισθάνεται ότι κάνει κάτι σπουδαίο. Τι κάνω, του το κόβω?

[elenik]

Καλησπέρα κορίτσια,

 

Το δικό μου πρόβλημα είναι ότι δεν μπορώ να διακρίνω τα όρια ανάμεσα στο "κακομαθαίνω" και στο "χτίζω μια δυνατή προσωπικότητα".

Ελα να γινουμε 2 :lol:

[sweet_february]

Κοριτσια μου πολυ ωραιο θεμα ανοιξατε!

Ειμαι απο τις τυχερες μαμαδες που βρισκονται σπιτι και ασχολουνται οσο δεν παει αλλο με το παιδακι τους! Αυτο βεβαια ειναι καλο γιατι μπορω να ειμαι μαζι της οση ωρα με θελει αλλα στην τσεπη μου εχει ασχημες επιπτωσεις.. Αυτο ειναι αλλο θεμα ομως, οποτε παω παρακατω!

Παρ' ολο που ειμαι συνεχεια μαζι της, δεν της κανω ολα τα χατηρια.. Υπαρχουν φορες που θα φωναξω, θα κλαψω γιατι οσο και να εξηγεις σε ενα μωρο 13 μηνων πως "αν ακουμπησεις την πριζα θα σε τιναξει το ρευμα", δυστυχως αυτο θα πηγαινει συνεχεια εκει λες και καποιος το εχει κουρδισει.. Το ιδιο ισχυει και για αλλα θεματα οπως π.χ. το φαγητο, ο υπνος, οι ωρες που ειμαστε εκτος σπιτιου, το μπανιο. Τη λατρευω αλλα δεν μπορω να της δινω να τρωει συνεχεια ολα αυτα τα σκατολοϊδια που ζηλευει στο σουπερ μαρκετ ή στο φουρνο (δεν μιλαω για μια φορα, αλλα συστηματικα). Δεν θα τη βγαλω απο το δωματιο της τωρα πια οταν ξυπναει τα βραδυα γιατι μεχρι πριν 3 μηνες που το εκανα, απαιτουσε ολο και περισσοτερες ωρες να μενει ξυπνια με αποτελεσμα να κανουμε αναστροφη ωρων και να κοιμομαστε την ημερα ενω το βραδυ "στηναμε χορο". Εννοειται πως αν κλαψει, θα μπω στο δωματιο της, θα τσεκαρω θερμοκρασια, αν ειναι λερωμενη/διψασμενη/φοβισμενη, θα την καθησυχασω και αν ολα ειναι καλα θα την ξαναβαλω στο κρεβατι της και θα βγω εξω. Το ιδιο ισχυει και για τις κουνιες αλλα και για το μπανιο. Οσο και να ουρλιαζει επειδη θελει να κατσει να παιξει κι αλλο με τα χωματα ή με το νερο -στη δευτερη περιπτωση-, πρεπει καποια στιγμη να φυγουμε αφενος γιατι υπαρχει και η ωρα του ταϊσματος οποτε πρεπει να επιστρεψουμε σπιτι και αφετερου γιατι το νερο απο καποιο σημειο κι επειτα παγωνει κι αν την αφησω κι αλλο, θα αρρωστησει!

Ειμαι απο τη φυση μου ενοχικο ατομο.. Αισθανομαι πολλες τυψεις και οταν της φωναζω και οταν δεν θα της κανω το χατηρι.. Επισης αισθανομαι πολλες φορες τυψεις επειδη περασα επιλοχειο καταθλιψη και δεν καταφερα να θηλασω αλλα ουτε και να ειμαι κοντα στο παιδι το πρωτο 6μηνο στο οποιο νοσηλευτηκε κιολας δυο φορες για μηνιγγιτιδα. Και για τοσα αλλα θεματα αισθανομαι τυψεις απεναντι της που ειλικρινα ετσι και τα γραψω δεν θα χωρεσουνε ουτε σε τομο..

Κι ερχεται το βραδυ, που τη βαζω για υπνο και φτανω στην πορτα του υπνοδωματιου της. Τοτε γυριζω και την κοιταω κι εκεινη μου σκαει ενα τοσο μεγαλο χαμογελο που δεν αντεχω βρε κοριτσια... Σκεφτομαι τις ωρες που την εχω μαλωσει ή της εχω φωναξει και ανοιγει ο Νιαγαρας...

Πειτε μου πως μπορω να ξεχωρισω τα ορια του "σε κανω κακομαθημενο" και του "απλα σου κανω το χατηρι γιατι σου εχω μεγαλη αδυναμια".. Εγω εχω φτασει στο εντελως αντιθετο ακρο.. Απο τη μια να ειμαι ενοχικη απεναντι στο παιδι κι απο την αλλη να μην της κανω ολα τα χατηρια.. Με τη δικη μου την περιπτωση τι γινεται?

[Ellemphriem]

κατα τη γνωμη μου θα συμβει το αντιθετο...θα γινουν δυο πολυ ισχυρες προσωπικοτητες που θα μπορουν να περνανε καλα χωρις ενοχες , που θα ξερουν να αυτοδιαχειριζονται εξαιτιας του οτι εχουν μια πολυ ασφαλη και δυνατη συναισθηματικη βαση να εξελιχθουν σαν ενηλικες ετσι οπως το περιγραφεις....τα παιδια μας πρεπει να ειναι το κεντρο του κοσμου μας ειδικα τα πρωτα τρια χρονια γιατι ετσι αναπτυσσονται με υγιει τροπο και δημιοργουν ασφαλεις δεσμους .

κακομαθημενα(συμφωνα με το πως εμεις οι ενηλικες φυσικα χρησιμοποιουμε αυτο τον ορο) γινονται τα παιδια που δημιουργουν ανασφαλεις δεσμους με τους γονεις τους ,οχι τα παιδια που εχουν μια υγιει βαση και εξελισσονται .....

 

"οι ασφαλεις μητερες ανταποκρινονται στα μωρα τους ,εναρμονιζονται μαζι τους και τους παρεχουν μια ασφαλη βαση για εξερευνηση.Ειναι σε θεση αν τα αγκαλιασουν,να τα απολαυσουν και αν διαχειριστουν τη δυσφορια τους και τη επιθετικοτητα τους κατα τροπο ικανοποιητικο...."

 

Εχω διαβασει αρθρα στα Αγγλικα για αυτο και συμφωνω, οτι ουσιαστικα η κακομαθημενη συμπεριφορα ειναι ενας απελπισμενος τροπος να σου τραβηξουν την προσοχη γιατι δεν εγινε ασφαλεις δεσμος με την μαμα απο την αρχη. Συγνωμη για το οφ τοπικ, συνεχιστε (απλα διαβαστε για το παραπανω που λεει η κοπελα ειναι ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ενδιαφερον και εχει πολλα αρθρα πανω σε αυτο).......

[sternchen]

Ως άτομο είμαι πάρα πολύ ευαίσθητη , σε σημείο που είμαι για ξύλο μερικές φορές .

Όμως δεν μου αρέσει καθόλου η υπερβολή και το παράλογο . Όποτε έχω επιτρέψει κάτι στον μικρό για να του κάνω το χατήρι , ( γιατί κι εγώ εργάζομαι και μου λείπει τόσο πολύ ) το έχω μετανιώσει μετά , γιατί βλέπω πως ουσιαστικά τον αποπροσανατολίζω απο το σωστό και τον οδηγώ σε λάθος συμπεριφορές και σίγουρα δεν συμβάλλω στο να ανατραφεί με τον όσο το δυνατόν σωστό τρόπο .

Αυτό με πειράζει πάρα πολύ και είναι κάτι που μου δημιουργεί τύψεις , θεωρώ ότι είναι δική μου αδυναμία , να μην μπορώ να τον διαπαιδαγωγήσω σωστά .

Πάντως όποτε με βλέπει ότι δεν είμαι εντελώς δική του , τότε επιχειρεί να κάνει ο,τιδήποτε απαγορευμένο και όταν βλέπει ότι είμαι εντελώς δική του , τότε είναι πολύ πιο συνεργάσιμος .

Θα πρέπει να προσπαθούμε να μη νιώθουμε ενοχικοί , γιατί σίγουρα επηρεάζεται πολύ η κρίση μας και χωρίς να το καταλαβαίνουμε οδηγούμαστε σε λάθος επιλογές και αυτό το εκμεταλλεύονται όλα τα παιδάκια .

Τώρα πως θα διώξουμε έστω και τις ελάχιστες ενοχές , είναι κάτι που θέλει πολύ δουλειά με τον εαυτό μας και να αφιερώνουμε ποιοτικό χρόνο με τα μικρά μας και έτσι θα έχουμε την εσωτερική ισορροπία , που χρειάζεται για να μην κακομαθαίνουμε τα παιδάκια μας .

[kel]

Aυτο που πραγματικα μου κάνει εντυπωση ειναι πως καποιοι συγχέουν την οριοθετηση του παιδιου με την ελλειψη αγαπης.

Σε καμια περιπτωση δεν πρεπει να θεωρουμε οτι ειναι δυο αντικρουομενες εννοιες. Το αντιθετο! Τα παιδια που ειναι πλήρως αφημενα να κανουν οτι θελουν εχουν ανασφαλειες και χαμηλο αυτοσυναισθημα. Τα παιδια χρειαζονται τον οριοθετημενο "χωρο" για να νιωθουν ασφαλή και κάποιον από πισω που μονιμως θα τα ενθαρρυνει να αναπτυσσουν πρωτοβουλιες.

Το αν ενα παιδι ειναι κακομαθημενο ή όχι σίγουρα εχει να κανει και με την ιδιοσυγκρασια των γονεων δηλαδη καποιοι γονεις ειναι πιο ανεκτικοι στο ποια ειναι ή οχι ανεπιθυμητη συμπεριφορα.

Θα ηθελα και να παραθεσω και ενα αρθρο της Λιζας Βαρβογλη που κατα τη γνωμη μου είναι πολυ βοηθητικο σχετικα με το τι ειναι το "κακομαθημενο" ή μη οριοθετημενο οπως θα ελεγα εγω παιδι.

Το πιο σημαντικο ειναι το οτι τελικα αυτο που θα δυστυχησει απο αυτη τη συμπεριφορα θα ειναι το παιδι.

 

Πως να χειριστείτε ένα κακομαθημένο παιδί

Δρ Λίζα Βάρβογλη, Ph.D. Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια

 

Ποιος δεν έχει γυρίσει το κεφάλι του να δει τη σκηνή με το παιδάκι που κλαίει και χτυπιέται στο πάτωμα του σούπερ μάρκετ για να του αγοράσει η μαμά του τη σοκολάτα που θέλει; Και ποιος δεν έχει κοντοσταθεί για να δει αν η μαμά τελικά θα ενδώσει και θα του αγοράσει αυτό που θέλει; Αυτή και πολλές παρόμοιες σκηνές που εκτυλίσσονται σε εστιατόρια, μαγαζιά, φιλικά σπίτια, την παιδική χαρά, το ίδιο το σπίτι του παιδιού περιγράφουν την εικόνα του κακομαθημένου παιδιού.

 

Το κακομαθημένο παιδί δεν είναι ένα παιδί που το αγαπούν όλοι πάρα πολύ και δεν του χαλάνε χατήρι, αλλά είναι ένας μικρός τύραννος, ένα απείθαρχο παιδί που ξέρει να χειρίζεται τους άλλους και με το οποίο συνήθως είναι δυσάρεστο να συνυπάρχει κανείς για πολύ.

 

Τα χαρακτηριστικά του κακομαθημένου παιδιού

 

* Δεν ακολουθεί τους κανόνες, δε συμμορφώνεται με λογικές προτάσεις

* Δεν αντιδρά στο 'μη', 'όχι', 'σταμάτα' ή άλλες εντολές

* Διαμαρτύρεται για όλα

* Επιμένει να γίνουν τα πράγματα όπως το ίδιο θέλει

* Έχει άδικες ή υπερβολικές απαιτήσεις από τους άλλους

* Δε σέβεται τα δικαιώματα των άλλων

* Προσπαθεί να ελέγχει τους άλλους

* Νευριάζει εύκολα

* Γκρινιάζει και έχει συχνά ξεσπάσματα θυμού

* Διαρκώς διαμαρτύρεται ότι βαριέται

 

Γιατί τα παιδιά γίνονται κακομαθημένα;

 

Η βασική αιτία για την οποία ένα παιδί γίνεται κακομαθημένο σχετίζεται με το στυλ διαπαιδαγώγησής του από τους γονείς.

 

Οι υπερβολικά επιεικείς γονείς που τα επιτρέπουν όλα, δε βάζουν όρια, δεν θέτουν και δεν τηρούν συγκεκριμένους κανόνες (αλλά ακόμα κι αν βάλουν εκ των υστέρων, στην απόγνωσή τους, κάποιον κανόνα τον καταπατούν πολύ γρήγορα) και που υποχωρούν στη γκρίνια ή τα ξεσπάσματα θυμού του παιδιού τους, είναι αυτοί που με τη συμπεριφορά τους δημιουργούν ένα κακομαθημένο παιδί.

 

Αν οι γονείς δίνουν από πολύ νωρίς μεγάλη δύναμη στο παιδί και του μαθαίνουν να επικεντρώνεται στον εαυτό του, ευνοώντας την ανάπτυξη του εγωισμού, ενώ παράλληλα δεν του μαθαίνουν να λειτουργεί συνεργατικά και σε ένα ορισμένο πλαίσιο κανόνων που λαμβάνουν υπόψιν τους και τις ανάγκες των άλλων, το παιδί γίνεται κακομαθημένο.

 

Η συμπεριφορά του κακομαθημένου παιδιού έχει αρνητικές συνέπειες μόνο στους γύρω του ή και στον εαυτό του;

 

Πέρα από το γεγονός ότι η συμπεριφορά του κακομαθημένου παιδιού επηρεάζει αρνητικά τους γύρω του, μικρούς και μεγάλους, έχει και αρνητικές συνέπειες για το ίδιο το παιδί.

 

Το κακομαθημένο παιδί μαθαίνει να βασίζεται πάντα στους άλλους για την εκπλήρωση όλων των επιθυμιών του, με αποτέλεσμα να μη μπαίνει ποτέ στον κόπο να προσπαθήσει μόνο του. Με αυτό τον τρόπο όμως δεν αποκτά αυτοπεποίθηση και δε μαθαίνει να βασίζεται στις δυνάμεις του.

 

Ακόμα, το κακομαθημένο παιδί είναι διαρκώς σε κατάσταση εκνευρισμού, διότι μονίμως προσπαθεί να πετύχει κάτι περισσότερο και ξοδεύει πολύ χρόνο προκειμένου να βρει τον δυσλειτουργικό τρόπο να το καταφέρει.

 

Το πολύ κλάμα, τα μούτρα, η γκρίνια και τα ξεσπάσματα που χρησιμοποιεί ως τρόπους για να πετύχει το στόχο του παγιώνονται και μέσα του και αρχίζει να 'βλέπει' τον εαυτό του μέσα από αυτά τα επίκτητα χαρακτηριστικά.

 

Η κοινωνική ζωή του κακομαθημένου παιδιού επίσης υποφέρει, μια που τα άλλα παιδιά δεν έχουν υπομονή μαζί του και τη διάθεση να του κάνουν μονίμως από τα χατήρια. Με αυτό τον τρόπο το κακομαθημένο παιδί όχι μόνο απομονώνεται από τους συνομήλικους, αλλά χάνει μια σημαντική ευκαιρία να εξασκήσει τις κοινωνικές του ικανότητες στην ώρα τους, κάτι που θα φανεί και αργότερα στη ζωή του, όταν θα έχει διαπροσωπικές δυσκολίες ως έφηβος κι ενήλικας.

 

Η πορεία της συμπεριφοράς του κακομαθημένου παιδιού

 

Αν δε γίνουν οι απαραίτητες αλλαγές στη διαπαιδαγώγηση του παιδιού, όταν θα φτάσει στη σχολική ηλικία το παιδί αυτό θα βρεθεί αντιμέτωπο με δυσκολίες που οφείλονται στην κακομαθημένη συμπεριφορά του.

 

Τα κακομαθημένα παιδιά συνήθως είναι αγενή, εγωιστές και αυταρχικά. Τα άλλα παιδιά δε συμπαθούν και δε θέλουν να παίξουν με ένα κακομαθημένο παιδί που δεν ξέρει να συνεργάζεται, τα θέλει όλα δικά του και θυμώνει αν δε γίνει το δικό του.

 

Αλλά και οι ενήλικες δεν συμπαθούν ιδιαίτερα τα κακομαθημένα παιδιά για τους ίδιους λόγους και επιπλέον γιατί έχουν υπερβολικές απαιτήσεις. Ακόμα και οι γονείς φτάνουν σε σημείο να έχουν δυσκολία να αποδεχτούν τη συμπεριφορά και το χαρακτήρα του παιδιού τους.

 

Επειδή ακριβώς έχουν δυσκολία στις κοινωνικές σχέσεις με τα άλλα παιδιά κι ενήλικες, τα κακομαθημένα παιδιά σύντομα γίνονται δυσαρεστημένα. Συχνά δείχνουν μειωμένη διάθεση και κίνητρα για μάθηση και τα παρατάνε όλα εύκολα.

 

Στην εφηβεία είναι πιθανό να πειραματιστούν με τσιγάρα, αλκοόλ και ναρκωτικά. Γενικότερα, κακομαθαίνοντας ένα παιδί οι γονείς δεν το προετοιμάζουν για τις απαιτήσεις του πραγματικού κόσμου εκτός σπιτιού.

 

Πώς να μην... κακομάθετε το παιδί σας

 

* Βάλτε όρια και κανόνες ανάλογα με την ηλικία του.

* Μην αισθάνεστε ενοχές κάνοντας κάτι τέτοιο.

* Μην ξεχνάτε ότι τα παιδιά επιζητούν σταθερότητα από τους γονείς τους και συχνά τους τεστάρουν για να διαπιστώσουν αν οι γονείς πράγματι τηρούν αυτά που λένε. Κάτι τέτοιο δημιουργεί αίσθηση σταθερότητας και ασφάλειας στο παιδί.

* Δείξτε αγάπη, αλλά σταθερότητα και συνέπεια στις αποφάσεις σας (που θα πρέπει να είναι πάντα λογικές).

* Οι απαγορεύσεις είναι απαραίτητες από μικρή ηλικία, διότι τα παιδιά αρχικά χρειάζονται τα εξωτερικά 'όχι' και 'μη', μέχρι να μάθουν στον αυτοέλεγχο και την αυτοπειθαρχία.

* Η συνεργασία του παιδιού με τους γονείς στο θέμα των βασικών κανόνων θα πρέπει ν' αρχίσει ήδη από την προσχολική ηλικία (έτσι το παιδί δεν θα έχει δυσάρεστες εκπλήξεις όταν ξεκινήσει το σχολείο).

* Μερικές αποφάσεις/κανόνες των ενηλίκων δεν επιδέχονται διαπραγματεύσεις (πχ το παιδί θα πρέπει να κάθεται στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου στο ειδικό καρεκλάκι ή με ζώνη ασφαλείας).

* Aλλες φορές, πάλι, καλό είναι να έχει το παιδί τη δυνατότητα να επιλέξει ανάμεσα σε δυο πράγματα τα οποία οι γονείς ήδη εγκρίνουν (πχ τι είδους πρωινό να φάει, δημητριακά ή φρυγανιές με μέλι, ή να φορέσει το μπλε ή το καφέ παντελόνι).

* Διακρίνετε ανάμεσα στις ανάγκες κι επιθυμίες του παιδιού: οι ανάγκες συμπεριλαμβάνουν την ανακούφιση από το αίσθημα της πείνας, της δίψας, του πόνου και του φόβου και οι γονείς θα πρέπει ν' ανταποκρίνονται άμεσα σε αυτές, ειδικά όταν συνοδεύονται από κλάμα.

 

Όταν το παιδί κλαίει γι' άλλο λόγο συνήθως πρόκειται για επιθυμίες και δεν είναι κάτι σοβαρό. Το κλάμα είναι μια φυσιολογική αντίδραση στην αλλαγή και την απογοήτευση. Όταν το παιδί κλαίει την ώρα που έχει κι ένα ξέσπασμα θυμού θα πρέπει να το αγνοήσετε. Δείξτε κατανόηση για τα συναισθήματά του (καταλαβαίνω ότι νευρίασες) αλλά μην ενδώσετε να του κάνετε κάποιο παράλογο χατήρι.

 

* Αντιδράστε στο έξτρα κλάμα του παιδιού σας όταν επιμένετε στους βασικούς κανόνες δίνοντας στο παιδί σας περισσότερη αγκαλιά, προσοχή και ποιοτικό χρόνο όταν δεν κλαίει.

* Μην επιτρέπετε στα ξεσπάσματα θυμού να λειτουργήσουν (πχ ουρλιαχτά, κλάματα, χτύπημα των ποδιών στο πάτωμα, κράτημα αναπνοής, κλπ.), ενδίδοντας στις απαιτήσεις του παιδιού, απλά αγνοήστέ το.

* Μάθετε στο παιδί σας να αντιμετωπίζει τη βαριεστημάρα του και να μάθει να ευχαριστιέται και με τον εαυτό του (εσείς προσφέρετε παιχνίδια, χαρτιά, μπογιές και το παιδί πρέπει να τα απασχοληθεί κάποια στιγμή μόνο του).

* Μάθετε στο παιδί σας να έχει υπομονή και να περιμένει.

* Μην υπερπροστατεύετε το παιδί σας από τις καθημερινές μικροδυσκολίες, επιτρέψτε του να τις χειριστεί (στην αρχή με τη βοήθειά σας), ώστε να μάθει στη συνέχεια ότι μπορεί να ανταπεξέρχεται και μόνο του.

[sternchen]

Πολύ ωραίο άρθρο !!!

[Sam]

Πίσω από ένα κακομαθημένο παιδί βρίσκεται πάντα η σκιά ενός γονιού που δεν θέτει όρια στο μεγάλωμά του. Τα όρια και οι κανόνες συμπεριφοράς δεν είναι προϊόν γενετικής προδιάθεσης, αλλά αποτέλεσμα του πλαισίου μέσα στο οποίο το παιδί γεννιέται και μεγαλώνει. Κατ΄ αρχήν, λοιπόν, τα παιδιά είναι αθώα!

 

Ας δούμε όμως τι λάθη προκύπτουν μέσα από τις γονεϊκές διαδικασίες μάθησης, οι οποίες διαμορφώνουν εν τέλει την προσωπικότητα του παιδιού:

 

* Ο εγωκεντρισμός, ως μοτίβο ύπαρξης και διεκδικητικότητας: ένας εγωκεντρικός γονέας συχνά δημιουργεί αντίστοιχα αισθήματα στο παιδί του («όντας το επίκεντρο του κόσμου, έχω ό,τι θέλω»). Την πεποίθηση αυτή εύκολα υιοθετεί ένα μικρό παιδί, όμως ταυτόχρονα η ενίσχυση μιας καθήλωσης στον παιδικό εγωκεντρισμό προμηνύει έναν μελλοντικά απαιτητικό και ανικανοποίητο ενήλικα.

 

* Μη θεσμοθέτηση ορίων: όρια σημαίνει σχέση και εγγύτητα, αλλά με σεβασμό και ξεκάθαρες διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στον συμβολικό χώρο και τις ανάγκες του εαυτού και του άλλου. Οι γονείς συχνά τα καταπατούν.

 

* Άνευ όρων χατίρια: μεγάλη παγίδα ενός γονιού κουρασμένου από μια δύσκολη μέρα και με χαμηλή ανοχή στην γκρίνια και τις παράλογες απαιτήσεις του παιδιού είναι τα πολλά ναι.

 

Με ένα ναι νιώθεις να γλιτώνεις μια σύγκρουση, αλλά στην πραγματικότητα χτίζεις τη λάθος προσδοκία στο παιδί, μαθαίνοντάς το ότι μπορεί να έχει ό,τι θέλει προκειμένου να είναι ικανοποιημένο (και άρα «αν δεν έχω ό,τι θέλω - συνήθως αυτό συμβαίνει άλλωστε στην αληθινή ζωή!-, τότε δεν είμαι ευτυχισμένος»). Πώς μαθαίνεις, λοιπόν, σε ένα παιδί να ωριμάσει σε έναν κόσμο γεμάτο αντιξοότητες και αντιφάσεις, δίχως να του δείξεις πώς να αντέχει τη στέρηση, τη ματαίωση και την ανοχή σε αυτό που δεν έχει;

 

* Δώρα δίχως προϋποθέσεις: το δώρο έχει αξία όταν ακολουθεί ένα επίτευγμα ή μία προσπάθεια που το παιδί έκανε. Λειτουργεί ως ενισχυτής καλής συμπεριφοράς. Όταν όμως εδραιώνεται ως καθημερινός τρόπος έκφρασης προσοχής και αγάπης, το παιδί ξεχνά ότι η προσπάθειά του για κάτι μπορεί να του αποφέρει ένα μπράβο, καθότι το δεύτερο υπάρχει κάθε στιγμή και χωρίς λόγο.

 

* Παθητικότητα/ υποχωρητικότητα: τα διπλά μηνύματα («μη φας παγωτό», αλλά αν το παιδί κλαίει, τότε «φάε, εντάξει») μπερδεύουν το παιδί, του στερούν τη δυνατότητα να μπορεί να προβλέπει κάθε στιγμή αυτό που το περιμένει και το μαθαίνουν ότι με λίγο παράπονο ή με γκρίνια μπορεί να ελέγχει τον γονιό, να τον κάνει να υποχωρεί και να καταφέρνει αυτό που θέλει- πόσο απατηλή προσδοκία για τη μετέπειτα ζωή του, μια ζωή όπου η ματαίωση καραδοκεί και εκ των πραγμάτων δεν μπορείς να τον έχεις τον έλεγχο.

 

Η Μυρσίνη Κωστοπούλου είναι ψυχολόγος- ψυχοθεραπεύτρια (ΡhD)

[elenik]

Kel υπεροχο αρθρο

Sam επισης (αλλα γιατι με φωτογραφιζεις καλο μου :lol: - στα περισσοτερα δλδ )

[dora]

Εμενα ο μικρος μου εχει κατσει στο σβερκο.. οι ωρες που περναω μαζι του ειναι υπερβολικα πολλες οποτε σιγουρα δεν εχω ενοχες.

Ομως ειμαι κ εγω πολυ κακομαθημενη.. θα μου ηταν αδιανοητο να μην "κακομαθω" τα παιδια μου. και μου τη δινει οταν οι αλλοι επεμβαινουν κ τον λενε κακομαθημενο.. Τους λεω απλα να κοιτανε τα δικα τους παιδια κ τα χαλια τους.. το τι θελει να κανει ο καθενας με τα παιδια του ειναι δικαιωμα του.. Αν εγω θελω κ μπορω να του αγοραζω καθημερινα παιχνιδια ποιον ενοχλω? Αν θελω καθε μερα να πηγαινω στον παιδοτοπο το παιδι μου ποιον ενοχλω? Βαζω χερι στην τσεπη τους? Αν επιτρεπω στο παιδι μου να φαει παγωτο για μεσημεριανο κ σοκολατες για βραδινο πεφτει σε κανεναν λογος εκτος απο μενα? Ολα τα παραπανω τα κανω.. λαθος???

Γιατι πρεπει σωνει κ ντε ενα παιδι που στερειτε τη σοκολατα ως επιλογη για μεσημεριανο γευμα να μεγαλωσει καλυτερα απ΄το δικο μου που την εχει?

Ποσα παιδια γνωριζετε να τους προσφερουν σοκολατα, γλυκο η οτιδηποτε κ να λενε "οχι ευχαριστω εχω πολλα στο σπιτι μου" ΄η ''"οχι ευχαριστω εφαγα χτες"?

Εγω προσωπικα δεν γνωριζω κανενα εκτος απ΄το δικο μου..

Του δινουν καραμελα κ λεει "μαμα θελεις να την φας? οχι? ε τοτεν (βαζει κ το ν στο τελος) δεν θα την παρω"

Παμε στο βιβλιοπωλειο να αγορασουμε ενα συγκεκριμενο βιβλιο.. δεν το εχει. Του λεω ενταξει δεν πειραζει θα πουμε στην κοπελα να το φερει.. τωρα παρε κατι αλλο οτι θες.. (εννοωντας οτι δηποτε μπορει να εχει ενα βιβλιοπωλειο ανεξαρτητου αξιας).. απαντηση??

"Δεν θελω τιποτα μαμα θα περιμενω να μου φερουν το βιβλιο μου"

 

Γιατι το παιδι λοιπον πρεπει να εχει τα ορια που του θετω εγω κ να μην το αφησω ελευθερο να θεσει τα δικα του ορια?? Να βαλει τους δικου του κανονες?

Πως γινεται το δικο μου κακομαθημενο οταν παιζει στον πεζοδρομο να μην πεταγεται ποτε στο δρομο κ τα δικα τους μη κακομαθημενα να πεταγονται στη μεση του δρομου μπροστα στα αυτοκινητα που περνανε??

 

Σιγουρα βεβαια υπαρχουν κ περιοδοι πιο απαιτητικοι (πχ τωρα εμεις εχουμε ενα μωρο στο σπιτι κ η ζηλια εχει χτυπησει κοκκινο με οτι μπορει να συνεπαγεται αυτο+ οτι ο πατερας του εφυγε ταξιδι παλι μετα απο 4 μηνες που καθισε μαζι μας οποτε κ περναμε πολυ δυσκολη περιοδο ειδικα μετα την αποχωρηση του μπαμπα) αλλα σε γενικες γραμμες βλεπω πως το "κακομαθημενο " μου κατα πολλους ειναι ενα πολυ καλο παιδι με κριση κ αποψη κ κυριως με ορια που εχει θεσει μονο του.

[angela_kgr]

Γιατι το παιδι λοιπον πρεπει να εχει τα ορια που του θετω εγω κ να μην το αφησω ελευθερο να θεσει τα δικα του ορια?? Να βαλει τους δικου του κανονες?

αυτο dora ειναι και το πιο δυσκολο...σε αυτο ερχεται να κουμπωσει και οτι ανεφερα πιο πανω....ο γονιος πρεπει να λειτουργει ως ενα "βοηθητικο εγω" στα πρωτα χρονια της ζωης του παιδιου κ το ξαναλεω να δημιουργησει ενα ισχυρο και ασφαλη δεσμο μαζι του....στα διαφορα σταδια αναπτυξης που παιρναει το παιδι μπορει καλλιστα να παρατηρηθουν συμπερυφορες οι οποιες στο πρωτο αρθρο αναφερονται ως δειγμα συμπερυφορας κακομαθημενου παιδιου....δυστυχως αυτο ειναι πολυ αρνητικο και μας επηρεαζει ως γονεις προς τη λαθος κατευθυνση.

Στη συγχρονη παιδαγωγικη υπαρχει μια αποψη οτι ποτε δε χαρακτηριζουμε το παιδι,παντα ονομαζουμε και χαρακτηριζουμε τη συγκεκριμενη σταση ή συμπερυφορα.Αν απομονωσουμε τις οποιες αρνητικες(για εμας παντα) πραξεις των παιδιων μας,ισως αρχισουμε να τις ερμηνευουμε και να τις "χειριζομαστε" καλυτερα ,αλλα επισης και για τις δικες μας οποιες ενοχες εχουμε για την αντιδραση μας να παψουμε να τις νιωθουμε τοσο εντονα και να τις "χρησιμοποιουμε" προκειμενου ή να φερθουμε αυστηροτερα ή με μεγαλυτερη επιεικια....

θα τονισω παλι αυτο που ειπε η dora πουνιωθω πως ειναι πολυ σημαντικο,η αυτοδιαθεση και αυτοδιαχειριση ειναι αυτο που πρεπει να διδαξουμε στα παιδια μας,μεσα απο την αφοσιωση μας σε αυτα ,τη θετικη σταση μας απεναντι τους και την ομαλη συνεργασια μας μαζι τους στην καθημερινοτητα,ανεξαρτητα απο τις οποιες δυσκολιες και προβληματα προκυπτουν.Η αρνητικη συμπερυφορα ειναι συναγερμος για κατι που κρυβεται πισω και με τις ενοχες μας ειναι λιγο πολυ σα να εθελοτυφλουμε.

Σε ολα αυτα βαζω πρωτο τον εαυτο μου(το τονιζω για να αποφυγουν παρεξηγησεις...:-))

[elenik]

Τους λεω απλα να κοιτανε τα δικα τους παιδια κ τα χαλια τους..

Ax Dora μου ποσες φορες εχω ερθει στο τσακ να τους το πω ...

και παλι κρατιεμαι γιατι ετσι θα γινω σαν εκεινους και θα κρινω κατι που δεν με αφορα.

Αρχικα βεβαια κολωνω για να ειμαι ειλικρινης αλλα μετα σκεφτομαι οτι εκανα καλα και δεν μιλησα.

 

Αν εγω θελω κ μπορω να του αγοραζω καθημερινα παιχνιδια ποιον ενοχλω? Αν θελω καθε μερα να πηγαινω στον παιδοτοπο το παιδι μου ποιον ενοχλω? Βαζω χερι στην τσεπη τους? Αν επιτρεπω στο παιδι μου να φαει παγωτο για μεσημεριανο κ σοκολατες για βραδινο πεφτει σε κανεναν λογος εκτος απο μενα? Ολα τα παραπανω τα κανω.. λαθος???

Γιατι πρεπει σωνει κ ντε ενα παιδι που στερειτε τη σοκολατα ως επιλογη για μεσημεριανο γευμα να μεγαλωσει καλυτερα απ΄το δικο μου που την εχει?

Μαζι σου με τα χιλια :D

 

Ποσα παιδια γνωριζετε να τους προσφερουν σοκολατα, γλυκο η οτιδηποτε κ να λενε "οχι ευχαριστω εχω πολλα στο σπιτι μου" ΄η ''"οχι ευχαριστω εφαγα χτες"?

Καλα αυτο παρολο που τα ειχε απλετα δεν το εχω ζησει...

Παντα οση και να ειχε ετρωγε. Αλλα δεν επαιρνε χωρις να πω εγω το οκ και αν ελεγα εγω οχι δεν υπηρχε περιπτωση να την παρει . Ουτε καν γιατι δεν ρωτουσε . Και αυτο δεν το επεβαλα καν εγω .

Αλλα το να μην την θελει... αχαχα σαν ανεκδοτο μου φαινεται . Και μιλαμε για ενα παιδι που χθες εφαγε 2 κιντερ και 1/2 λακτα + 1 πακετο γαριδακια.

 

Πως γινεται το δικο μου κακομαθημενο οταν παιζει στον πεζοδρομο να μην πεταγεται ποτε στο δρομο κ τα δικα τους μη κακομαθημενα να πεταγονται στη μεση του δρομου μπροστα στα αυτοκινητα που περνανε??

Και να σε κραζουν που δεν το εχεις γατζωμενο στο χερι σου αλλα του μαθαινεις να μπορει να περπατησει διπλα σου μαθαινοντας του τον ασφαλη τροπο.

 

Του εδωσα χατζιλικι για να μαθει να διαχειριζετε τα χρηματα. Με κραξανε και γι αυτο.

Πηγε πηρε 1 (το τονιζω 1) παιχνιδι χωρις να του πω τιποτα , πηρε και του αδερφου του (απο μονος του) και φυλαξε τα υπολοιπα για την επομενη φορα που θα εβλεπε κατι να του αρεσει.

[angela_kgr]

Και να σε κραζουν που δεν το εχεις γατζωμενο στο χερι σου αλλα του μαθαινεις να μπορει να περπατησει διπλα σου μαθαινοντας του τον ασφαλη τροπο.

συμφωνω μαζι σου τοσο πολυ ....

κυριολεκτικα αλλα και μεταφορικα αυτη η προταση με εκφραζει....