Να γυρνούσε ο χρόνος πίσω..

[Elsa75]

Είμαι καινούριο μέλος και νιώθω ότι στον κόσμο σας θα βρω λίγη γαλήνη και κάποιο παρήγορο λόγο... Πριν 4 μήνες προχώρησα σε διακοπή της εγκυμοσύνης μου την 20η εβδομάδα λόγω πολύ σπάνιας χρωμοσωμιακής ανωμαλίας του εμβρύου. Είμασταν πεπεισμένοι ότι αυτό ήταν το σωστό που έπρεπε να κάνουμε, γιατί όταν θα γεννιόταν θα υπέφερε, δεν θα μπορούσε να ζήσει για πολύ, θα ήταν συνέχεια στους γιατρούς, δεν ήταν από τις σχετικά ελαφριές χρωμοσωμιακές ανωμαλίες που δεν έχουν πολλά προβλήματα. (Στα νεότερά μου χρόνια έλεγα και το παινευόμουν ότι δεν είχα κάνει ποτέ μου έκτρωση κι ήμουν ευτυχής γι' αυτό. Δεν ήξερα όμως πως θα μου τα έφερνε αργότερα η ζωή...) Μετά τη διακοπή αυτή η ζωή μου έχει γίνει κόλαση... Το ξέρω ότι όλες οι μανούλες που αναγκάστηκαν να κάνουν το ίδιο έτσι θα ένιωθαν.... Εγώ όμως νιώθω ότι δεν αντέχω άλλο τις σκέψεις που με τρώνε. Δεν είναι που γκρέμισε το όνειρο ενός παιδιού που τόσο λαχταρούσαμε και για το οποίο προσπαθούσαμε 3 χρόνια. Δεν είναι που όλο αυτόν τον καιρό δεχόμασταν συγχαρητήρια και ευχές για τον ερχομό του... Δεν είναι που ονειρευτήκαμε πράγματα γι' αυτό χωρίς να ξέρουμε ότι ποτέ δεν θα ερχόταν στη ζωή.

Αυτό που μου έχει ματώσει την ψυχή είναι οι ενοχές μου. Με βασανίζουν οι τύψεις που πήρα αυτή την απόφαση....Που αποφάσισα σαν θεός ποιά ζωή θα έρθει στον κόσμο και ποιά όχι...

Όλοι μου λένε ότι ήταν υποχρέωσή μας να φέρουμε στον κόσμο ένα γερόπαιδί.... Αυτή την υποχρέωση θα την είχαμε πριν τη σύλληψη θαρρώ. Αν γνωρίζαμε γι' αυτό πριν ξεκινήσει η ζωούλα του. Το παιδάκι μας ήταν ζωντανό, χτυπούσε η καρδιά του και αισθανόταν πόνο... πώς μπορέσαμε να του αφαιρέσουμε τη ζωή; Ποιά θα ήταν η διαφορά αν του την αφαιρούσαμε όταν γεννιόταν ή λίγα χρόνια μετά; Αφού και πριν και μετά πάλι ζωντανή ψυχούλα ήταν. Έπρεπε να τα αφήσω όλα στο Θεό. Γιατί πήρα αυτό το βάρος; Δεν μπορώ να ζήσω με αυτό .. Χρειάζομαι βοηθεια, εναν λόγο παρήγορο. Συγνώμη αν σας στεναχώρησα κι εσάς αλλά περιμένω λίγο φως, νιώθω μετανιωμένη, νιώθω ότι αποφάσισα για πράγματα που άλλος θα έπρεπε να αποφασίζει... Τολμώ να πω ότι θα ήθελα το παιδάκι μου πίσω...όπως κι αν ήταν, εγώ θα έκανα τα πάντα για να το φροντίσω, να του προσφέρω ότι χρειάζεται... Αφού είχε ήδη ξεκινήσει η ζωούλα του... Μανούλες που περάσατε το ίδια, στηρίξτε με, αφού δεν μπορώ να γυρίσω το χρόνο πίσω... Στηρίξτε με αν έχετε προχωρήσει ψυχολογικά, αν το έχετε σκεφτεί ίσως πιο ώριμα από μενα... Ή τουλάχιστον ας ήξερα ότι δεν αισθάνονται τίποτα με τον τρόπο που γίνεται η διακοπή.... θα με βοηθούσε ...

[Lioula]

ΣΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΩ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙΣ ΜΕ ΠΕΥΜΑΤΙΚΟ. ΜΟΝΟ ΕΤΣΙ ΘΑ ΒΡΕΙΣ ΓΑΛΗΝΗ. ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ ΦΥΣΙΚΑ. ΣΟΥ ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΒΡΕΙΣ ΓΑΛΗΝΗ ΓΡΗΓΟΡΑ!

[ismin]

Λυπαμαι για την απωλεια σου . Ομως την αποφαση σου την πηρες , ο χρονος δεν γυριζει πισω και κακα τα ψεματα οι περισσοτεροι απο μας την ιδια αποφαση θα περναμε κανεις δεν μπορει να σε κατηγορησει.

Θελω να πιστευω οτι το παιδι σου ειναι αγγελακι και ειναι τωρα ευτυχισμενο δεν βασανιζεται. Αν ισως σε βοηθησει αυτο μιλησε του, γραψε του ι, πες του πως νιωθεις , ζητα του συγνωμη . Υπαρχουν πολλα παιδακια που αντιμετωπιζουν προβληματα αν θελεις μπορεις να τα βοηθησεις οικονομικα , ψυχολογικα κλπ ετσι σαν να προσφερεις κατι σε αυτα που δεν μπορεσες να κανεις στο δικο σου.

Να ξερεις πως καποια στιγμη τα πραγματα θα βελτιωθουν και το μικρο σου αγγελουδι θα σου στειλει το αδερφακι του που θα ειναι γερο και δυνατο και θα σας γεμισει χαρα.

[demi]

ΠΙΣΤΕΥΩ στον Θεο αλλα πολλες φορες τον βρισκω απεναντι μου...ειμαι φυσιοθεραπευτρια και εργαστηκα σε παιδια με ειδικες αναγκες για λιγους μηνες γιατι δεν αντεξα..Θεε μου συγχωρα με ,και ολες οι μανες που εχουν παιδια με ιδιαιτερες ικανοτητες..

μιλαω για βαρεια περιστατικα που τα εβλεπες και ματωνε η καρδια σου..ολοι τα λυπομασταν φρικτα και δεν ειχαν καμμια ποιοτητα ζωης...δεν ηταν ζωη αυτο που ζουσαν ...Ηταν η κολαση επι γης..και για τα παιδια και για τους γονεις...και τι θα απογινουν αυτα τα παιδια οταν φυγουν οι γονεις?ποιος θα απλωσει το χερι να τ απροστατεψει?στην χειροτερη θα τα δεναν σε ενα κρεβατι ιδρυματος με λουρια και θα τα εδιναν ηρεμιστικα...

Ειμαι εγκυος και εκανα παρακεντηση για να ελαχιστοποιησω τους κινδυνους..βεβαια 100% δεν το ξερω οτι θα ειναι καλα το παιδι μου αλλα προσευχομαι στον θεο..

Δεν ειμαι Θεος ,δεν οριζω την ζωη και τον θανατο κανενος...ΑΛΛΑ και εγω δυστυχως το ιδιο θα εκανα...θεωρω εγωιστικο απο μερους μου να κρατησω ενα παιδι και να τυρρανιεται για ολη του την ζωη...κανε μια βολτα σε ενα τετοιο ιδρυμα και ισως αναθεωρησεις την αποψη σου..

σε φιλω ,σου ευχομαι γρηγορα μια νεα εγκυμοσυνη και το αγγελουδι σου ειναι στον κηπο του Θεου ..ηρεμο και απαλλαγμενο απο τα παντα..χαιρεται και γελαει τωρα..επι γης δεν θα γελουσε ΠΟΤΕ οσο και αν αγωνιζοσουν....

[Elsa75]

Eυχαριστώ κορίτσια για τις απαντήσεις σας...

 

demi μου τα έχω σκεφτεί αυτά όλα που λες..

Όμως αφού ήδη ζούσε το παιδάκι μου τότε.... Αν είναι τότε ας τα σκοτώσουν πριν πάνε στο ίδρυμα.. το ίδιο δεν θα είναι;...

ή κάποιον καρκινοπαθή που υποφέρει το ίδιο ή ένα παππού εγκαταλελλημένο στο γηροκομείο....

Μακάρι να μπορούσα να το δω όπως το λες, αλλά θεωρώ ότι εγωιστικό θα ήταν αν πριν τη σύλληψη γνωρίζεις και προχωράς σε εγκυμοσύνη. Όταν ήδη είναι εμβρυάκι μεγάλο είναι το ίδιο σαν γεννημένο, σαν άνθρωπος μεγάλος, δεν έχει σημασία πότε του αφαιρείς τη ζωή...Απ' ότι καταλαβαίνεις τιμωρώ τον εαυτό μου μ' αυτές τις σκέψεις. Ίσως το χρειάζομαι κι αυτό. Να υποφέρω κι εγώ λίγο... όχι μόνον αυτό εκείνη την ώρα...

Σίγουρα είναι αγγελούδι, αλλά ξέρει ότι το απέρριψα, ξέρει ότι ήταν ζωντανό όταν έγινε η διακοπή... Απλά ξέρω ότι εφόσον ζει και μέσα στην κοιλιά είναι σαν να το σκοτ... και μετά τη γέννηση. Δεν πιστεύω ότι έχει διαφορά. Αυτό μου τρώει την ψυχή.....

[iro]

Έλσα μου,

 

Έτσι όπως διαβάζω τις γραμμές σου και τις σκέψεις σου, ένα πράγμα αντιλαμβάνομαι καθαρά: μπήκες συνειδητά σε μια προσωπική κόλαση για να χαρίσεις στο μωρό σου έναν ήρεμο παράδεισο.

 

Τούτη τη στιγμή, δε μπορώ να φανταστώ μεγαλύτερη θυσία Μάνας...

 

Φιλικά,

Ηρώ

[Haris1]

Ελσα μου, ειλικρινα διαβασα με πολυ προσοχη την ιστορια σου και δεν μπορω να παψω να σκεφτομαι ποσο ασχημα αισθανομαστε ολες μας και ποσο ευκολα ριχνουμε ευθυνες στον εαυτο μας, οταν η εγκυμοσυνη μας δεν εχει το ευτυχες τελος που ολες ονειρευομαστε.

Απο τη μερια μου, θελω να σου πω πως ειμαι νηπιαγωγος. Στο χωρο μου, εχω συναντησει πολλα παιδακια με διαφορα προβληματα, αλλοτε σοβαρα και αλλοτε πιο ελαφριας μορφης. Εχω καταληξει σε ενα πραγμα: η κοινωνια μας, δυστυχως, δεν εχει την ευαισθησια, την ενσυναισθηση, να δεχθει στους κολπους της το διαφορετικό, το ιδιαιτερο, το ξεχωριστο. Ό,τι παρεκκλινει από αυτο που εμεις αυθαιρετα οριζουμε "φυσιολογικο", το περιθωριοποιει, το διωχνει. Και παντοτε κραταω στο νου μου οτι αυτος ο κοσμος ειναι πολυ αφιλοξενος για τα αδυναμα πλασματα. Σκεψου λιγο, ποσες φορες εμεις, οι "φυσιολογικοι", εχουμε σηκωσει ψηλα τα χερια και εχουμε απορησει με την απανθρωπια και την αδιαφορια των γυρω μας. Ποσες φορες δεν εχουμε λυγιζει και δεν θελαμε να παραδωθουμε!!!Αναλογισου, ποσο πιο δυσκολη θα ηταν η ζωη του παιδιου, οταν θα ειχαν φυγει ολοι οσοι το προστατευαν απο την κοινωνια, οταν δεν θα υπηρχες εσυ και ο αντρας σου.

Δεν εχω αναλογη εμπειρια, εχω ομως μια εξισου επωδυνη αναμνηση. Εχασα το μωρακι μου την 36η εβδομαδα πριν απο 6 μηνες. Ακομα προσπαθουμε να συνελθουμε. Αυτο που θελω να πω, ειναι πως ο πονος ειναι ο ιδιος για ολες μας. Κι εγω που δεν το επελεξα ποναω οσο κι εσυ, αισθανομαι τις ιδιες τυψεις με σενα, σκεφτομαι κι εγω τι θα μπορουσα να ειχα κανει, αν ηξερα...

Ειναι πολυ νωπες ακομα οι αναμνησεις. Πρεπει να φανουμε δυνατες και να παραμεινουμε υγιεις, για να καταφερουμε να φερουμε στον κοσμο ΓΕΡΑ παιδια. ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ ΑΠΟ ΔΩ ΚΑΙ ΠΡΟΣ

[ΝΤΟΛΗ]

Eυχαριστώ κορίτσια για τις απαντήσεις σας...

 

demi μου τα έχω σκεφτεί αυτά όλα που λες..

Όμως αφού ήδη ζούσε το παιδάκι μου τότε.... Αν είναι τότε ας τα σκοτώσουν πριν πάνε στο ίδρυμα.. το ίδιο δεν θα είναι;...

ή κάποιον καρκινοπαθή που υποφέρει το ίδιο ή ένα παππού εγκαταλελλημένο στο γηροκομείο....

Μακάρι να μπορούσα να το δω όπως το λες, αλλά θεωρώ ότι εγωιστικό θα ήταν αν πριν τη σύλληψη γνωρίζεις και προχωράς σε εγκυμοσύνη. Όταν ήδη είναι εμβρυάκι μεγάλο είναι το ίδιο σαν γεννημένο, σαν άνθρωπος μεγάλος, δεν έχει σημασία πότε του αφαιρείς τη ζωή...Απ' ότι καταλαβαίνεις τιμωρώ τον εαυτό μου μ' αυτές τις σκέψεις. Ίσως το χρειάζομαι κι αυτό. Να υποφέρω κι εγώ λίγο... όχι μόνον αυτό εκείνη την ώρα...

Σίγουρα είναι αγγελούδι, αλλά ξέρει ότι το απέρριψα, ξέρει ότι ήταν ζωντανό όταν έγινε η διακοπή... Απλά ξέρω ότι εφόσον ζει και μέσα στην κοιλιά είναι σαν να το σκοτ... και μετά τη γέννηση. Δεν πιστεύω ότι έχει διαφορά. Αυτό μου τρώει την ψυχή.....

Καλή μου...το πως θα διαλέξουμε να δούμε τα πράγματα στη ζωή μας, εξαρτάται από μας και μόνο...Αν θεωρείς ότι πρέπει να τιμωρείς τον εαυτό σου κατά αυτόν τον τρόπο είναι δικαίωμα σου να το κάνεις...κανείς δεν θα μπορέσει να σε βγάλει από αυτήν τη κατάσταση που ξεπερνάει τα όρια της θλίψης και του πένθους παρά μονάχα εσύ...αν επιλέξεις να μην προχωρήσεις στη ζωή σου είναι δική σου απόφαση και δικές σου και οι συνέπειες της απόφασής σου....Μου συνέβη ακριβώς το ίδιο πριν από 49 ημέρες...αναγκάστηκα να γεννήσω το μωρό μου για να πεθάνει και όχι για να του δώσω ζωή...όμως δεν θα ήταν ζωή αυτή που θα ζούσε αν αποφάσιζα να συνεχίσω..Δεν θα έλιωνα κι εγώ μαζί του κάθε μέρα? Δεν θα καταδίκαζα και το άλλο μου παιδί (ή το παιδί που θα αποκτούσα αν δεν είχα άλλο) να ζει κάτω από αυτό το βάρος? Πόνεσα όσο δεν έχω πονέσει ποτέ στη ζωή μου..και πονάω πολύ ακόμη, όμως επέλεξα να μην αφήσω το μωρό μου να υποφέρει..επέλεξα να γίνει αγγελούδι και να είναι ευτυχισμένο (τουλάχιστον στα όνειρά μου). Αυτήν την απόφαση θα την κουβαλάω βαθιά μέσα μου, είναι κομμάτι της ζωής μου. Όμως αν ξανατύχαινε, πίστεψέ με την ίδια απόφαση θα έπαιρνα. Εδώ μέσα βρήκα ανθρώπους που έχουν βιώσει τον ίδιο πόνο και με στήριξαν πολύ..Εχθές πήγα στον γιατρό μετά από τον τοκετό και μου είπε ότι μπορώ να προχωρήσω, να ξεκινήσω προσπάθειες για μια νέα εγκυμοσύνη..Ένιωσα την ελπίδα να γεννιέται ξανά μέσα μου..Το μωρό μου θα είναι πάντα για μένα το δεύτερο μου αγοράκι, και τα όνειρα που έκανα γι αυτό θα μείνουν ανεκπλήρωτα...όμως αν μπορούσα να του μιλήσω θα ήμουν σίγουρη ότι ξέρει πόσο πολύ το αγάπησα και δεν θα έχει σκεφτεί ούτε μια στιγμή ότι το πρόδωσα και το απέρριψα. Στην καρδιά μου θα έχει πάντα την δική του θέση που κανένα μωρό δεν θα μπορέσει να την πάρει, γιατί απλούστατα αυτό που θα έρθει (αν έρθει) θα διαλέξει τη δική του...Σε φιλώ

[ΝΤΟΛΗ]

Είμαι καινούριο μέλος και νιώθω ότι στον κόσμο σας θα βρω λίγη γαλήνη και κάποιο παρήγορο λόγο... Πριν 4 μήνες προχώρησα σε διακοπή της εγκυμοσύνης μου την 20η εβδομάδα λόγω πολύ σπάνιας χρωμοσωμιακής ανωμαλίας του εμβρύου. Είμασταν πεπεισμένοι ότι αυτό ήταν το σωστό που έπρεπε να κάνουμε, γιατί όταν θα γεννιόταν θα υπέφερε, δεν θα μπορούσε να ζήσει για πολύ, θα ήταν συνέχεια στους γιατρούς, δεν ήταν από τις σχετικά ελαφριές χρωμοσωμιακές ανωμαλίες που δεν έχουν πολλά προβλήματα. (Στα νεότερά μου χρόνια έλεγα και το παινευόμουν ότι δεν είχα κάνει ποτέ μου έκτρωση κι ήμουν ευτυχής γι' αυτό. Δεν ήξερα όμως πως θα μου τα έφερνε αργότερα η ζωή...) Μετά τη διακοπή αυτή η ζωή μου έχει γίνει κόλαση... Το ξέρω ότι όλες οι μανούλες που αναγκάστηκαν να κάνουν το ίδιο έτσι θα ένιωθαν.... Εγώ όμως νιώθω ότι δεν αντέχω άλλο τις σκέψεις που με τρώνε. Δεν είναι που γκρέμισε το όνειρο ενός παιδιού που τόσο λαχταρούσαμε και για το οποίο προσπαθούσαμε 3 χρόνια. Δεν είναι που όλο αυτόν τον καιρό δεχόμασταν συγχαρητήρια και ευχές για τον ερχομό του... Δεν είναι που ονειρευτήκαμε πράγματα γι' αυτό χωρίς να ξέρουμε ότι ποτέ δεν θα ερχόταν στη ζωή.

Αυτό που μου έχει ματώσει την ψυχή είναι οι ενοχές μου. Με βασανίζουν οι τύψεις που πήρα αυτή την απόφαση....Που αποφάσισα σαν θεός ποιά ζωή θα έρθει στον κόσμο και ποιά όχι...

Όλοι μου λένε ότι ήταν υποχρέωσή μας να φέρουμε στον κόσμο ένα γερόπαιδί.... Αυτή την υποχρέωση θα την είχαμε πριν τη σύλληψη θαρρώ. Αν γνωρίζαμε γι' αυτό πριν ξεκινήσει η ζωούλα του. Το παιδάκι μας ήταν ζωντανό, χτυπούσε η καρδιά του και αισθανόταν πόνο... πώς μπορέσαμε να του αφαιρέσουμε τη ζωή; Ποιά θα ήταν η διαφορά αν του την αφαιρούσαμε όταν γεννιόταν ή λίγα χρόνια μετά; Αφού και πριν και μετά πάλι ζωντανή ψυχούλα ήταν. Έπρεπε να τα αφήσω όλα στο Θεό. Γιατί πήρα αυτό το βάρος; Δεν μπορώ να ζήσω με αυτό .. Χρειάζομαι βοηθεια, εναν λόγο παρήγορο. Συγνώμη αν σας στεναχώρησα κι εσάς αλλά περιμένω λίγο φως, νιώθω μετανιωμένη, νιώθω ότι αποφάσισα για πράγματα που άλλος θα έπρεπε να αποφασίζει... Τολμώ να πω ότι θα ήθελα το παιδάκι μου πίσω...όπως κι αν ήταν, εγώ θα έκανα τα πάντα για να το φροντίσω, να του προσφέρω ότι χρειάζεται... Αφού είχε ήδη ξεκινήσει η ζωούλα του... Μανούλες που περάσατε το ίδια, στηρίξτε με, αφού δεν μπορώ να γυρίσω το χρόνο πίσω... Στηρίξτε με αν έχετε προχωρήσει ψυχολογικά, αν το έχετε σκεφτεί ίσως πιο ώριμα από μενα... Ή τουλάχιστον ας ήξερα ότι δεν αισθάνονται τίποτα με τον τρόπο που γίνεται η διακοπή.... θα με βοηθούσε ...

Καλή μου...το πως θα διαλέξουμε να δούμε τα πράγματα στη ζωή μας, εξαρτάται από μας και μόνο...Αν θεωρείς ότι πρέπει να τιμωρείς τον εαυτό σου κατά αυτόν τον τρόπο είναι δικαίωμα σου να το κάνεις...κανείς δεν θα μπορέσει να σε βγάλει από αυτήν τη κατάσταση που ξεπερνάει τα όρια της θλίψης και του πένθους παρά μονάχα εσύ...αν επιλέξεις να μην προχωρήσεις στη ζωή σου είναι δική σου απόφαση και δικές σου και οι συνέπειες της απόφασής σου....Μου συνέβη ακριβώς το ίδιο πριν από 49 ημέρες...αναγκάστηκα να γεννήσω το μωρό μου για να πεθάνει και όχι για να του δώσω ζωή...όμως δεν θα ήταν ζωή αυτή που θα ζούσε αν αποφάσιζα να συνεχίσω..Δεν θα έλιωνα κι εγώ μαζί του κάθε μέρα? Δεν θα καταδίκαζα και το άλλο μου παιδί (ή το παιδί που θα αποκτούσα αν δεν είχα άλλο) να ζει κάτω από αυτό το βάρος? Πόνεσα όσο δεν έχω πονέσει ποτέ στη ζωή μου..και πονάω πολύ ακόμη, όμως επέλεξα να μην αφήσω το μωρό μου να υποφέρει..επέλεξα να γίνει αγγελούδι και να είναι ευτυχισμένο (τουλάχιστον στα όνειρά μου). Αυτήν την απόφαση θα την κουβαλάω βαθιά μέσα μου, είναι κομμάτι της ζωής μου. Όμως αν ξανατύχαινε, πίστεψέ με την ίδια απόφαση θα έπαιρνα. Εδώ μέσα βρήκα ανθρώπους που έχουν βιώσει τον ίδιο πόνο και με στήριξαν πολύ..Εχθές πήγα στον γιατρό μετά από τον τοκετό και μου είπε ότι μπορώ να προχωρήσω, να ξεκινήσω προσπάθειες για μια νέα εγκυμοσύνη..Ένιωσα την ελπίδα να γεννιέται ξανά μέσα μου..Το μωρό μου θα είναι πάντα για μένα το δεύτερο μου αγοράκι, και τα όνειρα που έκανα γι αυτό θα μείνουν ανεκπλήρωτα...όμως αν μπορούσα να του μιλήσω θα ήμουν σίγουρη ότι ξέρει πόσο πολύ το αγάπησα και δεν θα έχει σκεφτεί ούτε μια στιγμή ότι το πρόδωσα και το απέρριψα. Στην καρδιά μου θα έχει πάντα την δική του θέση που κανένα μωρό δεν θα μπορέσει να την πάρει, γιατί απλούστατα αυτό που θα έρθει (αν έρθει) θα διαλέξει τη δική του...Σε φιλώ

[alexele]

Έλσα καλημέρα,

Μάλλον ο Θεός που σου έστειλε το μωράκι σου, επέλεξε να το πάρει γρήγορα κοντά του για να το κάνει αγγελούδι.

Μη κατηγορείς τον εαυτό σου για τίποτα, οι ψυχές διαλέγουν μόνες τους πότε θα φύγουν και το μωράκι σου αυτό έκανε. Για κάποιο λόγο προτίμησε να σε κάνει να υποφέρεις για κάποιο διάστημα παρά για μια ζωή.

Δε πρόκειται να το ξεχάσεις αυτό το μωρό, αλλά προσπάθησε να συνεχίσεις τη ζωή σου (αν και είναι νωρίς ακόμα), ένα άλλο μωράκι σίγουρα θα απαλύνει το πόνο σου.

Εγώ γέννησα ένα μωρό νεκρό και πάνω στα γιατί που με βασάνιζαν μία μανούλα που έχει ένα μωρό με ειδικές ανάγκες μου είπε:

"Καλύτερα που έγινε έτσι παρά να γεννηθεί και να το βλέπεις να υποφέρει μια ζωή", τότε δε καταλάβαινα τα λόγια της. Τώρα όμως που βλέπω το γιο μου ενάμιση έτους καταλαβαίνω τι εννοούσε τότε!

[Elsa75]

Alexele μεγάλος κι ο δικός σου πόνος΄...

Σε σένα όμως τουλάχιστον προνόησε η φύση, η μοίρα, ο Θεός και στο πήρε. Δεν το σκότωσες εσύ... Και σε μένα μπορεί να συνέβαινε αυτό από μόνο του, αλλά βιάστηκα ...

Σκέφτομαι δηλαδή αν ένα παλικάρι για παράδειγμα του συμβεί ένα ατύχημα και αποκτήσει κάμια βαριά σωματική ή νοητική αναπηρία, αν χάσει τα λογικά του θα πρέπει να το σκοτώσουν για να μην υποφέρει, να μην είναι βάρος στους γύρω; Γιατί αν φύγουν οι γονείς του ποιον θα έχει; ... Κανείς δεν το κάνει αυτό εννοείται... Εγώ γιατί το έκανα; Ποια η διαφορά; Ζωή και η μία, ζωή και η άλλη... Επειδή δεν είχα οπτική επαφή μαζί του σημαίνει ότι δεν υπήρχε, δεν ένιωθε;..

 

Δεν θέλω να σας κουράσω άλλο και φοβάμαι μην με όλες αυτές μου τις σκέψεις χαλάσω την ψυχολογία όσων κόπιασαν να την φτιάξουν. Σας ευχαριστώ για τη συμπαράσταση, σας ευχαριστώ που προσπαθείτε να με κάνετε να νιώσω καλύτερα... Ίσως ο καθένας θέλει το δικό του χρόνο ... Η κάθε ψυχή κάνει τη δική της διαδρομή και περνάει τα στάδιά της...

Ευχαριστώ όλες σας μία προς μία.

[Eviri]

Αγαπητή Elsa75 συμμερίζομαι τις απόψεις σου και τις σκέψεις σου με τις οποίες ταυτίζομαι απόλυτα. Είναι και οι δικές μου πεποιθήσεις ίδιες περί εκτρώσεως. Ο κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα στη ζωή. Και οι υγιείς και η ανάπηροι οποιασδήποτε μορφής. Το σωστό δεν είναι να τους κόβουμε το νήμα πριν καν έρθουν στο φως της ζωής, εξάλλου και στη μήτρα της μητέρας ζωή έχουν δεν περιμένουν να ξεκινήσουν να ζουν μόλις γεννηθούν. Το σωστό θα ήταν να αλλάξουν οι αντιλήψεις του καθενός από μας ξεχωριστά, ως προς το ρατσισμό που δείχνουμε στα άτομα με οποιαδήποτε ειδική ανάγκη.

Θα σε προέτρεπα κι εγώ όπως η φίλη Lioula να πας σε πνευματικό και να προτιμήσεις κάποιον με άγια μορφή, ίσως σε κάποιο μακρινό δύσβατο μοναστήρι, να βγάλεις από μέσα σου τον πόνο που έχεις και να κάνεις αυτά που θα σου συστήσει.

Είναι ο μοναδικός δρόμος για να βρεις απάλυνση ψυχής και ηρεμία μυαλού.

[bouboukakia]

Αν είναι μέσα στις πεποιθήσεις σου η συμβουλή από πνευματικό κάντο, αλλά να σιγουρευτείς ότι είναι άνθρωπος που έχει εμπειρία από τέτοια περιστατικά. Ίσως κάποια φίλη που βρήκε ανάπαυση και παρηγοριά ή κάποια κοπέλα από το φόρουμ να μπορεί να σε παραπέμψει κάπου.

[mama maria]

Γλυκιά μου Elsa75, λυπάμαι πάρα πολύ για την απώλεια σου! Μην τα βάζεις με τον εαυτό σου όμως… δεν φταις εσύ για ότι έγινε… Ήταν μοιραίο να γίνει. Ίσως έτσι έπρεπε να γίνει… για να ζει ευτυχισμένο στο Παράδεισο !! (αλήθεια το πιστεύω αυτό). Μην ξεχνάς όμως κοριτσάκι μου ότι είσαι καλά και καλά θα κάνεις να προσπαθήσετε γρήγορα για να κάνετε ένα μωράκι. Μην αδικείς τον εαυτό σου, μην χάνεσαι στις τύψεις… στις ενοχές… Αν σε βοηθάει να μιλήσεις σε κάποιο πνευματικό , κάντο. Αν σε βοηθάει να μιλάς μαζί μας κάντο… Αν σε βοηθά να του γράψεις ένα γράμμα, κάντο… Το έχω κάνει… αλλά τα γράμματα δεν τα ξαναδιάβασα παρά μετά από πολλά χρόνια… Συνέχισε τη ζωή σου για να γίνεις ευτυχισμένη… Εκείνο είναι ευτυχισμένο και θέλει και εσύ να γίνεις ευτυχισμένη….

[maman]

Κάποτε είχε τύχει το ίδιο σε μια φίλη.Να φανταστείς τότε ήμασταν 22 και της ήρθε κεραμίδα η εγκυμοσύνη.Το κράτησε τελικά το μωρό και έμαθε μετά απο μερικούς μήνες,πάνω που είχε αρχίσει να κάνει όνειρα και να αποδέχεται τον νέο της ρόλο,οτι το μωρό έπασχε απο το σύνδρομο Down.Δεν συνέχισε την εγκυμοσύνη γιατι το είχε αγαπήσει και ήθελε το καλύτερο για εκείνο.Ήξερε πως το παιδί θα υπέφερε.Για να σου δώσω κουράγιο,σήμερα,6 χρόνια μετά,έχει ένα νεογέννητο και υγιέστατο αγοράκι.Δεν έχει ξεχάσει αλλά έχει προχωρήσει.

Εκεινη την εποχή,είχα βάλει τον εαυτό μου στη θέση της και είχα συνειδητοποιήσει πως τα φέρνει καμιά φορά η ζωή.Ταρακουνήθηκα γιατι και εγώ είμαι απο αυτές που λέγαν και λένε όχι στην έκτρωση.Σκεφτόμουνα τότε πως αν μου τύχαινε ,τι θα έκανα;Χωρίς να το έχω βιώσει,είχα κλάψει απίστευτα μόνο με την ιδέα και όταν διάβασα το μήνυμα σου,είδα διατυπωμένες τις σκέψεις που είχα τότε.Θα είχα άραγε το δικαίωμα να αφεραίσω μια ζωή ΑΝ μου συνέβαινε;Δεν έδωσα ποτέ σαφή απάντηση στον εαυτό μου,αλλά μάλλον θα διάλεγα αυτό που έκανες εσύ και η φίλη μου.

Δεν ξέρω ποιά λόγια θα απαλύνουν τον πόνο σου.Μίλα σε κάποιον,όχι απαραίτητα πνευματικό,σε κάποιον που να εμπιστεύεσαι

[Elsa75]

Μακάρι να είχε down. Tα down δεν υποφέρουν επειδή μαθαίνουν αργότερα ή έχουν σχιστά ματάκια.. Έχω γνωρίσει 2-3 οικογένειες. Καμία σχέση. To δικό μου αγγελούδι είχε μια πολύ σοβαρή και σύνθετη χρωμοσωμιακή βλάβη και ελλείψεις σε δύο χρωμοσώματα και δεν ξέρω αν θα κατάφερνε να ζούσε για μέρες ή μήνες... Και πάλι νιώθω ότι και πάλι αυτό δεν ήταν αρκετός λόγος.. Δυστυχώς ο χρόνος πίεζε και δεν είχα τη δυνατότητα να το σκεφτώ καλύτερα. Άπό τον πόνο μου ούτε κατάλαβα τι μου συνέβαινε, όλα έγιναν γρήγορα...

Ευχαριστώ κορίτσια μου. Σας εύχομαι να είστε ευτυχισμένες με τα μωράκια σας ή τα μελλοντικά σας μωράκια και εύχομαι να βρω κι εγώ μιαν άκρη στο μυαλό μου και να προχωρήσω... Αλλά προς το παρόν έχω το συναίσθημα τελικά ότι αυτό το συναίσθημά μου θα κρατήσει αιώνια... άσχετα με το τι θα κάνω στην πορεία..

Αν προκύψει πάλι μια εγκυμοσύνη δεν θα κάνω καμία εξέταση, θα υποδεχθώ το μωρό μου όπως είναι. Το μόνο που έχω υποχρέωση να κάνω είναι να ελέγξω το δικό μου dna και του άντρα μου πρώτα απ' όλα. Αν έχει κάποιο πρόβλημα, τότε δεν θα δοκιμάσουμε ξανά. Εξάλλου μπορείς να είσαι γονιός και χωρίς να είσαι ο βιολογικός. Δεν υπάρχει διαφορά. Αν είναι οκ οι εξετάσεις μας τότε ίσως προχωρήσουμε όταν νιώσουμε έτοιμοι.

[Λιζα14]

δεν ξέρω τι να σου γράψω....έκανες το καλύτερο για το παιδάκι σου...το γλίτωσες από τον πόνο και από το να υποφέρει και να βασανίζεται για όσο του ήταν γραφτό να ζήσει.δεν υπάρχει πρόνοια από το κράτος γι'αυτές τις περιπτώσεις και υποφέρουν γόνεις και παιδιά.κι όταν φεύγουν από τη ζωή αυτοί οι γονείς.....αλίμονο στα παιδιά!κοιτά μπροστά....κάνε άλλα παιδάκια και συνέχισε.αφού αυτό αποφάσισες πιστεύοντας οτι ήταν το καλύτερο που κατά τη δικιά μου άποψη ήταν συνέχισε...

[katerina2]

Έλσα, για όλα αυτά που νιώθεις, η δική μου γνώμη είναι ότι θα πρέπει να απευθυνθείς και να τα συζητήσεις με κάποιον ψυχολόγο-ψυχοθεραπευτή. Πρώτα από όλα για να νιώσεις εσύ καλύτερα και ύστερα για να πάρεις ψύχραιμες αποφάσεις στο μέλλον.

Εύχομαι πάντως η ζωή να σου χαρίσει μόνο χαμόγελο από εδώ και πέρα.

[Aggeloudia]

Ναι και εγώ αυτό θεωρό σωστό...με μιλήσεις με έναν ψυχολόγο αλλά και με έναν πνευματικό, αν έχεις αν και εκεί τα πράγματα είναι δίκοπο μαχαίρι...δεν είναι όλοι κατάλληλοι να σου μιλήσουν μια τέτοια στιγμή...

Σου κρατώ ομως σφιχτά το χερι και θεωρω πως η iro αλλά και οι άλλες κυρίες είπαν το σωστό...

Όλα για κάποιο σκοπό γίνονται...βρες το δικό σου...

Μαρία

 

[Κοριτσομανα]

Ελσα, θα σου πω τη γνωμη μου την οποια αν θελεις την αποδεχεσαι!Με το θαρρος του οτι ζουμε σε ορθοδοξο κρατος και κατα πλειοψηφια υπαρχει ομοθρησκεια. Την ειπε και μια κοπελλα στην πρωτη απαντηση και εγω θα το αναλυσω εν ολιγοις:

Μονο με την εξομολογηση σε καποιον ΚΑΛΟ Πνευματικο θα βρεις την ηρεμια... Αυτος θα σε παρεχει με την συγχωρητικη ευχη και θα σε υποδειξει τη συγχωρεση απο τον Θεο,τον τροπο να βοηθησεις την ψυχουλα του εκει που ειναι και να ζησεις πιο ηρεμα. Γιατι η στεναχωρια σου ειναι απο πληγη της ψυχης και αφορα τον ψυχικο σου κοσμο. Το θεμα λοιπον πνευματικα και βαθια αντιμετωπιζεται. Οχι επιφανειακα!

 

Και με την πιστη οτι μετα απο αυτην την αντιμετωπιση, ξεκινας απαλλαγμενη απο ενα φορτιο και ανοιγεις παλι τα φτερα σου!

 

Εχει σημασια η ευαισθησια που δειχνεις η οποια υποδεικνυει ενα υγιες ατομο που εχει διαθεση να πατησει γερα στα ποδια του, σε αληθινες βασεις, στα ποδια του και να προχωρησει παρακατω...Μην απελπιζεσαι, ολοι μα ολοι εχουν την ευκαιρια να συμφιλιωθουνε με τον εαυτο τους χαρη στην αγαπη του Θεου...

Μην απελπιζεσαι μονο! Αν ενδιαφερθεις, δεν ξερω και την πολη που μενεις, ισως να εχω ακουστα για καποιον καλο πνευματικο και να σε ενημερωσω ή να πας στην ενορια σου- εκκλησια και να συναντησεις τον εξομολογο της ενοριας σου.

 

Εγω δεν ετυχε να βρεθω στη θεση σου... Αυτο το δρομο τον ξερω απο κοπελλες που εκαναν εκτρωση και ετσι βρηκαν τη γαληνη...και ετυχε και μου το ειπαν και ετσι το εμαθα...

[nnm004]

Γλυκια μου ελσα , μια μεγαλη αγκαλια απο μενα και ας μην σε ξερω , ολα θα πανε καλα , μην ανυσηχεις ,δε μπορουσε να γινει τπτ αλλο , θα συμφωνησω οτι αυτο που εκανες ηταν η μεγαλυτερη θυσια , συντομα ο Θεος θα σου χαρησει ενα παιδακι και ολα θα γινουνε ευτιχισμενα .

[elenik]

Δεν μπορω να πω κατι να σε κανει να νοιωσεις καλυτερα.

Το μονο που μπορω να σου πω ειναι οτι θα εκανα αυτο που εκανες στην θεση σου.

 

Πιστευω και εγω οτι ενας ψυχολογος θα ηταν πολυ χρησιμος ωστε να σε στηριξει και να σε βγαλει απο τον βαλτο των τυψεων.