επιθετικοτητα ΜΟΝΟ ΠΡΟΣ ΕΜΕΝΑ...

[Μαράκι]

καλημέρα σε όλους! ήθελα να σας ρωτήσω πώς πρέπει να αντιμετωπίσω την επιθετικότητα που βγάζει η μικρούλα μου σε μένα?ορμάει και με τσιμπαει και με χτυπάει..δεν ξέρω αν νομίζει ότι είναι χάδια αυτά, αλλά ε΄χω προσέξει ότι κάποιες φορές γίνεται αφού έχει τσατιστεί με κάτι..άλλες φορές στο άσχετο..με έχει διαλύσει στο πρόσωπο!! σας έχει συμβεί κάτι παρόμοιο??με στενοχωρεί πολύ αυτό..φάση είναι?δεν ακούει με τίποτα ότι και αν της πω..είναι1 5 μηνών τώρα πια..

[rit@]

Παράξενο μου φαίνεται βρε εσύ, μήπως σε είδε με κάποιο άλλο μωρό ή με τον άνδρα σου σας βλέπει να κάνετε αγάπες και ζηλεύει? Κάτι της έχει μείνει στο μυαλό της πάντως δεν μπορεί! Μήπως κάτι ήθελε πάρα πολύ κάποια στιγμή και δεν της έκανες τη χάρη? Ψάχτω λίγο μόνη σου θα βρεις την αιτία, μπορεί ακόμα να της λείπει ο μπαμπάς της αν τον βλέπει λίγο και να αντιδράει έτσι μου έχει τύχει αυτό και εμένα.

[Μαρια Στυλιανακη]

Δεν ειναι κατι περίεργο καθόλου.

 

υπάρχουν πολλά θέματα για αυτό

 

ακόμα και αν θυμώνει ειναι κατι φυσιολογικό,

εσείς απλώς θα βαζετε τα χέρια ενδιάμεσα έτσι ώστε να μη σας πετυχαίνει.

Δεν θα λέτε πολλά πολλά,

και απλως θα την ηρεμείτε ή θα της δίνετε ένα μαξιλάρι για να κανει τα χέρια της έτσι.

Στόχος ειναι να δείξετε οτι αυτή την κίνηση εχει πλάκα να την κάνει σε ένα μαξιλάρι ή σε ένα μουσικό όργανο,

 

αλλά όχι επάνω στο πρόσωπό σας,

αλλά το δείχνετε ετσι ακριβώς,

χωρίς άλλες παρατηρήσεις ή φωνές ή θυμούς απο δική σας πλευρά.

 

διάβασε αυτο οπωσδηποτε (τυπωσε το κιολας γιατι θα σας χρειαστεί και για το μέλλον)

 

http://parents.org.gr/psych/a183

 

επίσης δες αυτά που εχω γράψει εδώ!

http://parents.org.gr/forum/viewtopic.php?p=104786#104786

 

και αυτά τα πολυ ενδιαφέρον θέματα που εχουν τον ίδιο προβληματισμό!

http://parents.org.gr/forum/viewtopic.php?t=546

http://parents.org.gr/forum/viewtopic.php?t=3593

 

όπως θα δείς συμβαίνει στις περισσότερες οικογένειες!

[fistikaki]

η μικρη μου ειναι 14 μηνων...

 

εδω και ενα διμηνο περιπου, συμβαινει το εξης...

 

οτι δυσαρεστο της συμβαινει, με ψαχνει για να με χτυπησει και να με δαγκωσει..

 

ας πουμε, σκονταφτει και πεφτει.... σηκωνεται,γκρινιαζει, και ερχεται προς το μερος μου τρεχοντας... μολις ερθει σε μενα, ειτε αρχιζει και με χτυπαει ή με δαγκωνει με δυναμη... πολλες φορες παραμεριζει το υφασμα απο το ρουχο μου για να μπορεσει να δαγκωσει καλα..

 

θα με ψαξει ακομα κι αν ειμαστε σε διαφορετικο δωματιο...

 

αν προσπαθησω να την αγκαλιασω και να την ηρεμησω, θυμωνει ακομα περισσοτερο...

 

ολα αυτα γινονται μονο αν ειναι νευριασμενη... ποτε δεν χτυπαει, ουτε δαγκωνει στο παιχνιδι, ουτε ποτε στα καλα καθουμενα...

 

επισης, δεν το κανει ποτε σε κανεναν αλλο, μονο σε μενα... αν λειπω απο το σπιτι, αν της συμβει κατι και να πονεσει ή να νευριασει αλλα δεν θα χτυπησει τον πατερα της, ή οποιον αλλον ειναι μαζι της...

 

μιλησα με γνωστη μου νηπιαγωγο, που με συμβουλευσε να κανω το εξης.. καθε φορα που ειναι πολυ νευριασμενη και ερχεται να με χτυπησει/δαγκωσει να την οδηγω προς μια κουκλα της και να της λεω 'εδω ντα' και να χτυπαω τη κουκλα, ωστε να κανει και εκεινη το ιδιο και να ξεσπαει εκει..

 

δε ξερω... δε μου πολυαρεσει σαν ιδεα να οδηγω αλλου το θυμο του παιδιου μου και να την ενθαρρυνω να χτυπαει κατι, εστω κι αν ειναι ενα αψυχο αντικειμενο....

[_mpoumpou_]

Φυστικάκι καλησπέρα,

 

Ισως θα ήταν προτιμότερο να ρωτήσεις κάποιον ψυχολόγο για να σου εξηγήσει αυτή τη συμπεριφορά..Αλήθεια συνέβη κάποιο γεγονός ή ξαφνικά ξεκίνησε? Εγινε κάποια αλλαγή στη ζωή σας ή το πρόγραμμα σας? Μήπως βγάζει ζήλια για κάποιο λόγο?

 

Σε μία αναζήτηση στο διαδίκτυο βρήκα αυτό το 'αρθρο - ίσως να σου φανεί χρήσιμο

 

http://e-psychology.gr/children-teens-family/245-------

[fistikaki]

διαβασα το αρθρο, ευχαριστω..

 

οχι, δεν εχει αλλαξει κατι στην καθημερινοτητα μας!!

 

το μονο που αλλαξε ειναι οτι περπατησε... και αυτη η ιστορια συνεπεσε με το περπατημα, δεν ξερω αν εχει σχεση...

 

γενικα, ειναι ηρεμη, (οσο ηρεμο μπορει να ειναι ενα παιδακι ενος ετους!!!) δεν δημιουργει προβληματα, γενικα αρκετα ανεξαρτητη, προσχαρη, κοινωνικη...

 

ιδιαιτερα τρυφερη δεν ειναι, αλλα αυτο το εχει εκ γεννετης, δηλαδη δεν της αρεσουν και πολυ τα χαδια, προτιμαει να παιχνιδια...

 

δεν ξερω αν αυτο εχει σχεση....

 

ισως εχει σχεση με το οτι δεν βρισκει ανακουφιση απο τα νευρα της με τα χαδια και τις αγκαλιες...

[ANNA27!]

γεια σου φυστικι

εγώ να δεις τι ξύλο έχω φάει και τρώω!!! ειδικά αυτες οι κλωτσιές εν μέσω θυμού δε παλεύονται με τίποτα! κι εμείς κοντεύουμε τα 3! κι όσο μεγαλώνει το παιδί μεγαλώνει και το παπούτσι! εκεί να δεις μελανιά με τα ογκώδη αθλητικά του σπάιντερ μαν!

 

προφανώς το κάνει επειδή είσαι εσύ εκεί, και είσαι πάντα εκεί και σε έχει πρόχειρη και ξέρει ότι θα της "περάσει" η ενεργητικότητα και ο θυμός χωρίς σοβαρές κυρώσεις! είναι η αντίδραση προς κάτι δεδομένο, η σιγουριά και η άνεση του να δείξει τα πιο ακραία της συναισθήματα αλλά και κατά κάποιο τρόπο να τα κατευνάσει!

 

αυτό με το άψυχο αντικείμενο δε θα το συνιστούσα, όταν πάθαινε κάτι ο Δημήτρης αυτό έκανα κι εγώ "ντα η κούνια" "ντα η κακιά καρέκλα" κτλ όταν ήταν στη δική σας ηλικία. μια χαρά συνέχιζε να χτυπάει. το θέμα δεν είναι να επαναλαμβάνει η μαμά το "ντα" γιατί το εδραιώνει στα μάτια του παιδιού.

 

νομίζω η σωστότερη αντιμετώπιση είναι να κατεβαίνεις στο ύψος του και να του κρατάς σταθερά και αποφασιστικά τα χέρια μιλώντας του με ήπιο,ζεστό αλλά αυστρό τόνο. πρέπει να φαίνεται ότι οι εκρήξεις θυμού πρέπει να διαχειρίζονται απ την ίδια, δε πειράζει αν πέφτει, της πέφτει κάτι, κάνει κατα λάθος μια ζημιά...ας μαλώνει κατά κάποιο τρόπο τον εαυτό της για να ναι πιο προσεχτική, πχ η Μαρία πρέπει να προσέχει...μετατόπισε το βάρος των πράξεών της στην ίδια.

 

αυτά σε θεωρητικό επίπεδο μου χουν πει κι έχω διαβάσει. το προσπαθώ κι εγώ γιατί τα ίδια έχω, εμένα τώρα ο δικός μου μέσα απ τα κλαματα όταν του λέω "πονάει η μαμά" μου απαντάει "σε χτυπάω αλλά μετά θα σου δώσω φιλάκια για να περάσει"!!!!!

[fistikaki]

συμφωνω μ αυτο που λες, για το να χτυπαει κατι αλλο... δεν ειναι λυση, ισα ισα που σε μιμειται και της περναει η εντυπωση πως ειναι οκ να χτυπας κατι (ή καποιον) αρκει να μην ειναι η μαμα...

 

απλα μου εχει κανει εντυπωση... στην παιδικη χαρα την εχει χτυπησει αλλο παιδακι και δεν σηκωσε το χερι της για να τον χτυπησει κι εκεινη...

στο σπιτι των πεθερικων μου εκλεισε τα δαχτυλα της σε ενα συρταρι... εκλαψε αλλα δεν χτυπησε κανεναν..

σημερα με μενα, με εχει ρημαξει στο ξυλο και τις δαγκωνιες... μια φορα επειδη ηθελε να λυθει στο αμαξι απο το καρεκλακι της, μια επειδη δεν ηθελε να φαει τα φρουτα της, και μια επειδη χτυπησε το χερι της σε ενα παιχνιδι....

ειδικα της τελευταια φορα, βαζει τσιριδες, τρεχει προς το μερος μου, μου αγκαλιαζει το ποδι και με δαγκωνει με ολη της τη δυναμη.... τρομαξα να την ξεκολλησω, νομιζα θα κοψει κομματι.... την κρατησα σταθερα και της ελεγα 'μη μαρια, ποναει η μαμα, μη!!!!' αλλα εκεινη παλευε να φυγει απο τα χερια μου για να με χτυπησει.... περασε αρκετη ωρα για να ηρεμησει και να ξεχαστει

[ΣΟΦΗ]

Διαβάζοντας αυτά που γράφεται κορίτσια μου ήρθε κάτι απλό στο μυαλό.Ακόμα και εμείς που είμαστε ολόκληρες γυναίκες όταν νευριάζουμε που ξεδίνουμε?Στα κοντινά μας πρόσωπα.Εγώ έτυχε πολλές φορές να φωνάξω σαν υστερική στην μανούλα μου και μετά το μετάνιωσα γιατί ήξερα ότι δεν μου έφταιγε τίποτα.Όμως το κάνουμε γιατί ξέρουμε πως μας αγαπάει τόσο που δεν θα μας κρατήσει κακία και εμείς θα χαλαρώσουμε λίγο από τα νεύρα.Σε άλλους μπορεί να μην το κάνει γιατί μπορεί να φοβάται μήπως την μαλώσουν ή ξέρει ότι δεν την "παίρνει" να το κάνει.Δεν ξέρω αν και στην περίπτωσή σας με την μικρή ισχύει το ίδιο,ίσως όχι,αλλά αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα όταν περιέγραψες τι κάνει η μικρή σου.

[ANNA27!]

Σόφη αυτό ακριβώς θέλω να πω κι εγώ!

 

φυστικι προς το παρόν δεν άπλωσε το χέρι της στη παιδική χαρά όταν δει ότι τη παίρνει θα το κάνει κι αυτό (όλα το κάνουν) αλλά να μην έχει στο μυαλό της ότι είναι οκ αφού το κάνουμε και στο σπίτι.

όλα τα παιδιά στις μανες ξεσπάνε...

φάση είναι κι αυτή θα περάσει

[alcyon]

Όταν έρχεται σε σένα με τέτοια πρόθεση, προσπάθησε να αποφεύγεις τα χτυπήματά και τις δαγκωνιές της. Μην της επιτρέπεις να "τα καταφέρνει" να χτυπάει κι εσένα.

 

Θα φωνάξει, θα τσιρίξει (αφού δε θα το πετυχαίνει). Μετά το ξέσπασμα (στο οποίο καθ' όλη τη διάρκεια δε θα της επιτρέπεις να σε χτυπήσει με κανέναν τρόπο), όταν ηρεμήσει, εξήγησέ της πως "δεν αφήνουμε κανέναν να μας πονάει, ούτε τη μαμά, ούτε το μπαμπά, ούτε τη γιαγιά κτλ κτλ, ούτε το.. (φυστικομωρό)". Κι επίσης ότι όταν κάποιος έρχεται να μας χτυπήσει, τον αποφεύγουμε, τον απομακρύνουμε, τον διώχνουμε.

 

Σιγά σιγά θα το καταλάβει.

 

Όσο καταφέρνει να σε χτυπάει, εκτονώνεται, κι έτσι επιβραβεύεται αυτή η συμπεριφορά της, επομένως ενισχύεται, άρα θα συνεχίσει να σε χτυπάει! Επίσης, πρέπει να καταλάβει πως όταν νευριάζουμε δεν είναι "οκ" να ξεσπάμε σε κάποιον που αγαπάμε. Πως εκεί μπορούμε να βρούμε παρηγοριά (με άλλο τρόπο) κι οχι μεταφέροντας τα νεύρα μας και μεταδίδοντας το θυμό μας.

 

Θεωρώ κάκιστη την πρόταση μεταφοράς του θυμού σε κάποιο αντικείμενο. Σαφώς και δεν πρέπει να "δείξουμε" πως είναι οκ το χτύπημα ή η εκτόνωνση με κάποιο βίαιο τρόπο.

 

Στη θέση σου θα την έπερνα σε μια ήσυχη στιγμή και θα της έλεγα... το και το... αυτό δε μου αρέσει, γιατί ........ .... ... . Μπορείς όμως να κάνεις... αυτό κι αυτό.... και να έρχεσαι σε μένα και να σε παίρνω αγκαλιά... κτλ κτλ

 

Θυμίσου επίσης:

α. Συμπεριφορές που αφήνουμε τώρα να αναπτυχθούν, αργότερα δε φεύγουν ή θέλουν πολύ δουλειά για να φύγουν.

β. Αν μάθει τώρα να εκτονώνεται πάνω σου, θα το κάνει αυτό και μεγαλώνοντας (ίσως όχι με δάγκωμα), αλλά για σκέψου εσένα κι εκείνη π.χ. στην εφηβεία... [δεν είναι νωρίς να κάνεις τέτοιες σκέψεις... πολλές συμπεριφορές και βασικές αντιδράσεις εδραιώνονται σε αυτά τα πρώτα χρόνια, ειδικά με ότι έχει να κάνει με το συναίσημα και τις εκφράσεις του].

 

Δώσε ρουφιχτά φιλιά στο φυστικο-μπεμπε!

 

Υ.Γ. Ξέχασα να σχολιάσω... Το ότι συμπεριφέρεται έτσι μόνο σε σένα έχει να κάνει με την αντίληψή της ότι "εισακούγεται" η συμπεριφορά της. Κι όσο την επιτρέπεις θεωρεί πως είναι εντάξει και εντός των ορίων, άρα μπορεί να την επαναλάβει.

[DALIA]

Υ.Γ. Ξέχασα να σχολιάσω... Το ότι συμπεριφέρεται έτσι μόνο σε σένα έχει να κάνει με την αντίληψή της ότι "εισακούγεται" η συμπεριφορά της. Κι όσο την επιτρέπεις θεωρεί πως είναι εντάξει και εντός των ορίων, άρα μπορεί να την επαναλάβει.

 

συμφωνώ...βρίσκει και κάνει το φυστικακι

[fistikaki]

πως να εξηγησω ρε γμτ σε τοσο μικρο μωρο?

αυτο ειναι το προβλημα μου..

 

και οτι εχω διαβασει, αναφερεται σε λιγο μεγαλυτερα παιδακια, οχι τοσο μικρα... και επιπλεον, τα παιδακια που φερονται ετσι, ειναι ειναι συνηθως γενικοτερα επιθετικα, η δικια μου ειναι ενας αγγελος, γενικοτερα... (με ολους εκτος απο μενα... )

[alcyon]

Εξηγείς όπως και σε μεγαλύτερο.

Μόνο προσέχεις να κάνεις μικρές φράσεις - προτάσεις.

 

π.χ.

Α .

-Η μαμά πονάει.

-Δε μου αρέσει.

-Άου - πονάω - όχι.

 

Β.

-Έλα μια αγκαλίτσα στη μαμά.

-Στενοχωρήθηκες; Έλα αγκαλιά!

 

Γ. Δεν αφήνουμε να μας πονάνε. Κανέναν! Μόνο αγκαλίτσες. Μόνο φιλάκια. ... ... ...

 

Διαλέγεις μια πρόταση από την ομάδα Α, μια πρόταση από την ομάδα Β, και όλη την ομάδα Γ (χαχαχα, αυτή θα την καταλάβει μια χαρά ολόκληρη) Κάπου εκεί... ρώτα, τι έπαθε. Αν ξέρεις... πες το εσύ αντί για εκείνη.

π.χ. (αν έχεις δει πως έπεσε και χτύπησε...):

-Γιατί είσαι θυμωμένη;

-(Απάντηση, που δίνεις εσύ αντί για εκείνη ... αφού περιμένεις λίγο να δεις αντιδράσεις): Ααα... έπεσες και χτύπησες! Μμμ και πω πω.. σίγουρα θα πόνεσες. Αχχ... έλα να σου δώσω ένα φιλάκι...

[zwza]

να σου πω κάτι που έκανα εγώ όταν άρχισε η κόρη μου να με χτυπάει όταν ήταν 1 μισι χρονων. Και καλά έκανα πως έβαζα τα κλάμματα, πως πονούσα πολύ απο τα χτυπήματα της. Τότε αυτή σταματούσε και με αγκαλιαζε και με φιλούσε να με παρηγορήσει.

Ετσι συνεχίσαμε και πολύ γρήγορα περάσαμε αυτή τη φάση.

Όταν έγινε 2μισι είχαμε τη φάση του τσιμπίματος. Τσιμπούσε συνέχεια και όπου έβρισκε και αρκετά δυνατα μερικές φορές. Τότε άρχισα να την τσιμπάω όταν με τσιμπούσε και δυσφορούσε ή έβαζε τα κλάματα η κυρία.... τότε της εξηγούσα πως πόνεσε όπως πονάω κι εγώ απο τις τσιμπιές της. Μια δυο.... το κοψε τελείως.

Δεν ξέρω αν είναι αποδεκτές παιδαγωγικά οι μέθοδοι που ακολούθησα- ξέχασα να πω πως αρχικά δοκίμασα και με το καλό τρόπο (εξηγώντας στο παιδί πως δεν είναι σωστό αυτό που κάνει) και αυστηρά (μ ε έντονο ύφος να μην το ξανακάνει) και καμία δεν έπιασε-οι συγκεκριμένες όμως είχαν αποτέλεσμα

και μάλιστα πολλές φορές την βλέπω όταν παίζει με την αδερφούλα της (14 μηνών) να την χτυπάει πάνω στο παιχνίδι και όταν το μικρό βάζει τα κλάματα, ξεχνάει τα νεύρα της και την αγκαλιάζει λέγωντας της γλυκόλογα (μην κλαις μικρούλι μου, σ'αγαπάω πολύ, εγώ είμαι εδώ και τέτοια).

[alan]

στο ζητημα του να χτυπάει το αντικειμενο επειδη το ειχα συζητήσει με την παιδοψυχολόγο για αλλο θέμα είναι σωστό: τον θυμό μας κάτι πρεπει να τον κάνουμε αλλιώς θα μας πνίξει.

οπως το διαβάζω τι να πω δεν ξέρω. Καμιά φορά τα παιδιά καθρεφτίζουν τα δικά μας συναισθήματα. Μηπως λοιπον αυτόν τον καιρό εχεις νευρα στην δουλειά ή άγχος και το παιδί με τις ευαισθητες κεραιούλες του το πιάνει κι στο ξεσπάει?????? (λέω μια ιδέα)

[elenik]

ερωτημα

Εδω και ένα διάστημα η μικρή έχει αρχίσει και μας χτυπάει. Κυρίως τον μπαμπά της αλλα και εμένα. Στο περιβαλλον μας (από όσο μπορώ να ξέρω) δεν έχει δει αυτήν την κίνηση, πχ δεν έχει δει άλλα παιδάκια. ή αν τα έχει δει θα είναι πολύ αποσπασματικά (πχ στη θάλασσα ή στην παιδική χαρά). Χτυπάει με δύναμη και (νομίζω) πολύ συνειδητά πχ όταν τη μαλώνουμε ή όταν κάτι δεν της πάει καλά. Εγώ το μόνο που μπορώ να κάνω (αφού αγριοκοιτάξω παπουδες κτλ που γελάνε) έιναι να της λέω "¨πώς κάνουμε τον μπαμπα?? καλόοοο . καλόοοο" και όταν σταματάει να χτυπάει, την επιβραβεύω "μπράβο άννα που είσαι γλυκειά και τρυφερή"

Κάνω καλά?

Απαντηση :

καλά κάνεις,

αλλά όσο της το λές δεν την αφήνεις να συνεχίζει να χτυπά - βάζεις το χέρι σου ενδιάμεσα σαν εμπόδιο, σαν μπάρα προστασίας έτσι ώστε να μην καταφέρει να χτυπήσει, και τότε λές καλό κτλ κτλ.

με τον ίδιο τρόπο που θα έβαζες το χέρι σου ενδιάμεσα, εάν πήγαινε ας πούμε να ακουμπήσει κάτι που καίει ή να βάλει το χεράκι της στην χαραμάδα της πόρτας. (όχι με τον ίδιο πανικό όμως)

εάν έχει θυμώσει, δεν χρειάζεται και να πείς "καλοοοο καλόοοο"

γιατί είναι και λίγο σαν να της λές ότι μην θυμώνεις όλα είναι καλά, και κάπως να ακυρώνεις δηλαδή το θυμό της.

δηλαδή ίσως είναι καλύτερο, εάν ο λόγος του χτυπήματος είναι θυμός, και όχι η θέληση για παιχνίδι, απλώς να προστατέψεις όποιον είναι στο στόχαστρο και να εμποδίσεις το να πετύχει το χτύπημα, και χωρίς ακόμα να πείς κάτι.

Στόχος είναι να μην εμποδιστεί στο να θυμώνει, αλλά να εμποδιστεί στο να χτυπάει όταν θυμώνει.

 

Δες και εδω ολο το ποστ μηπως βγαλεις καμια ακρη http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=19744

 

Παντως η μαμα μου που το ανεχτηκε ακομα εχει την αισθηση ο μικρος οτι εκει ολα επιτρεπονται.

 

 

Επισης :

Πώς θα βάλετε όρια στο παιδί σας

 

ΔΑΓΚΩΜΑΤΙΕΣ ΚΑΙ ΧΤΥΠΗΜΑΤΑ -16 ΤΡΟΠΟΙ ΝΑ ΤΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙΣ

 

Επιθετικότητα: τι να κάνετε αν δαγκώνει, χτυπάει, κλωτσάει...

 

Κακές συνήθειες; Θέλουν τον... τρόπο τους! (αυτο εχει τη λυση που προτεινε η δασκαλα σου βαζω το κειμενο)

Λύσεις Επειδή, άσχετα από την αιτία, το αποτέλεσμα δεν είναι αρεστό σε κανέναν, προσπαθήστε να κόψετε αυτήν την κακή συνήθεια στο παιδί, εξηγώντας του πως αυτό που κάνει δεν είναι καθόλου σωστό. Χωρίς φωνές, πείτε του πως το άλλο παιδάκι πονά και πως, εάν έχει τη διάθεση να δαγκώσει, μπορεί να δαγκώσει το χνουδωτό ζωάκι ή την κούκλα του. Πάντως, πρόκειται για μια συνήθεια που δεν έχει διάρκεια. Στις περισσότερες περιπτώσεις, κρατά λίγους μήνες...

 

 

«Όταν ένα μικρό παιδί νοιώθει θυμωμένο, αυτό του προκαλεί μεγάλο φόβο γιατί δεν καταλαβαίνει από πού προέρχεται», λέει η Rebecca Marks, μητέρα δύο παιδιών απʼ το Οχάιο. Όταν η 14μηνη κόρη της Madeline νευριάζει ή χτυπάει, η Marks της λέει: «Ξέρω πως είσαι απογοητευμένη ή θυμωμένη». Με αυτό τον τρόπο η Madeline μαθαίνει να αναγνωρίζει τα συναισθήματά της και να τα κατονομάζει. Τότε είναι που μπορούμε να της διδάξουμε να χρησιμοποιεί λόγια αντί να χτυπάει».

Η Masia-Warner όμως προειδοποιεί ότι δεν πρέπει να αντιδρούμε υπερβολικά στα αρνητικά συναισθήματα του παιδιού μας. «Είναι φυσιολογικό για τα μικρά παιδιά να αντιδρούν έντονα ή να δείχνουν νευρικότητα ή έστω να κολλούν πάνω μας όταν κάτι δεν πάει καλά στο περιβάλλον τους. Δεν είναι κάτι το σοβαρό, ούτε σημαίνει πως είναι δυστυχισμένα».

http://mamalydia.wordpress.com/2008/12/26/how_to_raise_a_happy_child/

 

αχταρμα στα εκανα αλλα δεν προλαβαινω να ξεδιαλεξω. Παντως εχουν ενδιαφεροντα πραγματα που με ειχαν βοηθησει

[Eve]

πως να εξηγησω ρε γμτ σε τοσο μικρο μωρο?

αυτο ειναι το προβλημα μου..

 

και οτι εχω διαβασει, αναφερεται σε λιγο μεγαλυτερα παιδακια, οχι τοσο μικρα... και επιπλεον, τα παιδακια που φερονται ετσι, ειναι ειναι συνηθως γενικοτερα επιθετικα, η δικια μου ειναι ενας αγγελος, γενικοτερα... (με ολους εκτος απο μενα... )

 

 

εγώ πιστεύω οτι έχει περισσοτερο "θαρρος" με σενα και περισσοτερη "ανεση" απο οτι με οποιονδηποτε άλλο και γι αυτο το κάνει...

πιο πολύ νομιζω οτι δειχνει οικειοτητα παρά επιθετικοτητα ολο αυτό...

[fistikaki]

και παλι το ζητουμενο ειναι, πως δινουμε σε τοσο μικρο παιδι να καταλαβει...

 

οταν κανω πως κλαιω, γελαει... της φαινεται αστειο!! (η ιδια ειναι ενα παιδι που κλαιει δυσκολα και σπανια, και ετσι της φαινεται πολυ παραξενο γενικα να βλεπει καποιον να κλαιει... εχω γινει απειρες φορες ρεζιλι ετσι... να κλαινε αλλα παιδακια και η δικια μου να τα κοιταει και να γελαει!!! :oops:)

 

αυτη τη στιγμη, που γραφω, ειμαι καθισμενη στο τραπεζι τσου σαλονιου και η μικρη θελει να περασει πισω απο την καρεκλα για να παει να πειραξει ενα φωτιστικο δαπεδου... επειδη δεν την αφηνω, εχει αγκαλιασει το ποδι μου και ποτε το χαιδευει, ποτε το χτυπαει και ποτε προσπαθει να με δαγκωσει...

ολα αυτα για να περασει... τι να κανω?? την σηκωνω συνεχεια και την παω παραπερα, την χαιδευω και της λεω 'μη', θυμωνει και με χρυπαει ακομα πιο δυνατα και ταυτοχρονα φωναζει...

 

[alcyon]

Κάθε σου "όχι", να συνοδεύεται από ενα "ναι".

 

"Δεν μπορείς να κάνεις........., αλλά ναι μπορείς να .............. "

"Όχι! Δεν είναι καλό αυτό .............., αλλά κοίτα! μπορείς να ........................ "

 

Όταν εσύ κρατάς σταθερά κάποια πράγματα, θα το καταλάβει. Δε γίνεται αμέσως. Θα δοκιμάσει εκείνη να παρακάμψει τη συμπεριφορά σου και να επιτύχει αυτό που θέλει. Όσο εσύ κρατάς σταθερότητα στις αντιδράσεις σου, σταδιακά θα συμβιβαστεί μαζί σου.

[fistikaki]

η παιδιατρος που παρακολουθει την μικρη μου συνεργαζεται με παιδοψυχολο και αυριο το μεσημερι θα την συναντησω μαζι με το παιδι, να μου πει και εκεινη τη γνωμη της..

 

επισης, υπαρχει περιπτωση να σχηματιστει ενα γκρουπ γονιων-μωρων-παιδοψυχολογου που θα συναντιεται καθε βδομαδα.. αυτο θα ειναι ιδανικο!! και θα μαθω ενα σωρο πραγματα, και θα μας αξιλογησει και καλυτερα η ειδικος (και θα παιζει και η μικρη, και θα ξεδινει με παιδακια της ηλικιας της!!)

[Ellemphriem]

στο ζητημα του να χτυπάει το αντικειμενο επειδη το ειχα συζητήσει με την παιδοψυχολόγο για αλλο θέμα είναι σωστό: τον θυμό μας κάτι πρεπει να τον κάνουμε αλλιώς θα μας πνίξει.

οπως το διαβάζω τι να πω δεν ξέρω. Καμιά φορά τα παιδιά καθρεφτίζουν τα δικά μας συναισθήματα. Μηπως λοιπον αυτόν τον καιρό εχεις νευρα στην δουλειά ή άγχος και το παιδί με τις ευαισθητες κεραιούλες του το πιάνει κι στο ξεσπάει?????? (λέω μια ιδέα)

 

Εισαι ΠΟΛΥ μεσα κοπελα μου. Ξερεις εχουμε τσακωθει σπανια με τον αντρα μου αλλα συμβαινει (οπως στα περισσοτερα ζευγαρια). Η μικρη ειναι παντα ενα ηρεμο χαρουμενο γελαστο παιδακι. Τις λιγες φορες που ξυπναμε τσακωμενοι και ας μην της δειχνουμε τιποτα εκεινης, ειναι ΠΑΝΤΑ μεσα στο απιστευτο νευρο, κλαιει, δεν θελει τιποτα, δεν εχει κεφια. Αθλια η κατασταση. Μια φαση ΤΕΛΕΙΩΣ αναποδη με την καθημερινοτητα της. Φτασαμε λοιπον στο συμπερασμα και οι δυο οτι κατα ενα περιεργο τροπο ρουφαει τα συναισθηματα τα δικα μας με φοβερη διαυγεια και ακριβεια! Απιστευτο. Οτι και να κανουμε δεν μπορουμε να το κρυψουμε. Το διαισθανεται. Οποτε απλα αποφασισαμε να μην τσακωνομαστε......χεχεχε.....τα παιδια καταλαβαινουν πολυ περισσοτερα απο οσα νομιζουμε και οντως καθρευτιζουν με την συμπεριφορα τους οτι αισθανονται και βλεπουν γυρω. Το ειδαμε στην δικια μας. Καμια φορα εμεις δεν καταλαβαινουμε τι βγαζουμε σαν συναισθημα στο παιδι, οποτε οταν το βλεπουμε ετσι λεμε, 'τι εγινε ρε παιδια? Απο που? Γιατι?' .....αλλα παντα υπαρχει λογος.......:cry: