Το μαρτύριο της παραλίας

[Μίκα]

Το είχε πει στην προ «Γιουροβίζιον 2009» εποχή η ξανθιά ρεπόρτερ του Alpha: «Το σώμα που έχει φτιάξει τόσα χρόνια ο Σάκης (Ρουβάς) κάνοντας γυμναστική είναι ένας τρόπος διαλογισμού για να φτάσει στον στόχο του». Πήρα χαρτί και στυλό και το σημείωσα για να το θυμάμαι πάντα. Δεν ακούς συχνά κοτσάνες τέτοιου βεληνεκούς. (Πώς και δεν έχει γράψει ο Γιώργος Μπαμπινιώτης ένα «Επίτομο Λεξικό Νεοελληνικής Κοτσάνας;»). Την ξαναθυμήθηκα την αρλούμπα στην παραλία, όταν σεμνά σεμνά καθισμένος, με το σεμνό μαγιό μου και μια πετσέτα τυλιγμένη σεμνά γύρω από την κοιλιά μου επιβεβαίωνα ότι ήμουν από τους λίγους στις ηλικίες 30-45 που δεν είχαμε χρησιμοποιήσει τη γυμναστική ως... έναν τρόπο διαλογισμού για να φτάσουμε στον στόχο μας. «Τι την έχεις ζωστεί την πετσέτα;» η αμείλικτη θεία Ιουλία. Η οποία, παρʼ ότι γνώριζε την αιτία του κουκουλώματός μου, είχε αποφασίσει να με ταπεινώσει. «Ανατρίχιασα». «Με 39 βαθμούς;». «Ναι, εγώ κάτω από 40 βαθμούς κρυώνω». «Ε, τότε σκουπίσου καλά γιατί μπορεί να πάθεις... μητρικά». Οι δικές σας θείες (Ιουλίες) τόσο σκληρόψυχες και αιχμηρές είναι; Ειδικά όταν δεν τις έχεις βλάψει σε τίποτα; Οταν το μόνο που προσπαθείς είναι να μην εκθέσεις σε κοινή θέα ένα φυσικό ελάττωμά σου;

 

Ε, ναι, έχω κοιλίτσα. Και δεν θα με απασχολούσε καθόλου το θέμα αν δεν έβλεπα ότι χρόνο με τον χρόνο στις πλαζ φυτρώνουν όλο και περισσότεροι τύποι σαν τον Ντάνιελ Κρεγκ. «Φουσκωτοί» του... απόλυτου (α λα Σάκη) διαλογισμού! Με κοιλιά από μπετόν, μπράτσα, μπούτια και πισινό από σίδηρο, στήθος από ατσάλι. Αν λίγα χρόνια πριν ήμουν από τους πλέον ευπρεπείς τριαντα-σαραντάρηδες με το συμμαζεμένο πάχος μου (όσο ακριβώς χρειαζόταν ώστε να έχω μια ιδέα ψαχνό, για λόγους στυλ), τώρα, με όλους αυτούς του διαλογιστές-Robocop γύρω μου, έχω αρχίσει να αισθάνομαι σαν τον άνθρωπο-ελέφαντα. Ανασφάλειες της ηλικίας, το γνωρίζω. Αλλά και που το γνωρίζω, το πρόβλημα δεν αντιμετωπίζεται δραστικά. Ετσι έχω βρει κι εγώ την (προσωρινή λύση της πετσέτας: βγαίνοντας από τη θάλασσα τυλίγομαι ανέμελα και αδιάφορα, και κρύβω εντέχνως τις (τοσοδούλες) δίπλες μου. Για να νιώθω πιο άνετα. Οχι όμως όταν έχω δίπλα τη θεία Ιουλία. Η οποία κομπάζει: «Από τα 27 μου μέχρι σήμερα δεν έχω φτάσει πάνω από 59 κιλά!». «Το αίμα μας, με το οποίο τρέφεσαι, δεν παχαίνει, μόνο σε δυναμώνει» της επιτίθεται η κόρη της και εξαδέλφη μου. «Κρίμα που δεν πήρες από εμένα», ανταποδίδει με αγάπη η σεβάσμια δέσποινα, «ακόμη και την κωλάρα από την αχώνευτη την αδελφή του μπαμπά σου την πήρες».

 

Οπως καταλαβαίνετε, η ενενηνταφεύγα θεία όπου σταθεί και όπου βρεθεί – και παρά θίνʼ αλός – κάνει ό,τι μπορεί για να καταβαραθρώσει το ηθικό των ανθρώπων που την αγαπάνε και τη φροντίζουν. «Το μαγιό σού φταίει ή έχει κρεμάσει το στήθος σου;», στην κόρη της. «Κοίτα τι ωραία που το υποστηρίζει το σαλβάρι εκείνος ο ψηλός. Αμα έχεις παράστημα, ό,τι θες φοράς, ενώ...», κοιτώντας εμένα από πάνω ως κάτω με κάτι σαν απογοήτευση. Δίνει δε και συμβουλές ώστε να μη βρεθεί κανένας άλλος στη... δυσάρεστη θέση που βρίσκονται οι στενοί συγγενείς της. «Ποτέ μπανάνα μετά τις δύο το μεσημέρι» έλεγε τις προάλλες στην κυρία της διπλανής (υπέρδιπλης) πετσέτας, «γιατί μετά έχεις πρόβλημα στις καύσεις. Να, σαν τον ανιψιό μου...». Και χώθηκα εγώ ολόκληρος κάτω από την πετσέτα. Αποφασισμένος να μην ξαναβγώ. Αλλά την έπιασε πείνα την ολιγόφαγη θεία, όπως κάθε μεσημέρι στις δύο. Μία μπιφτέκια για μένα, μία μπριζόλα χωρίς λίπος για την εξαδέλφη μου και «έναν μουσακά και λίγη αθερίνα, καλοτηγανισμένη» για την υπέργηρη. Η οποία μετά, ενώ εμείς πίναμε σόδα και παρακολουθούσαμε δακρυσμένοι, με ένα παράπονο πικρό σκαλωμένο στον λαιμό, τους και τις Robocops να... διαλογίζονται, παρελαύνοντας με κορμιά-φωτιά και με όλη την έπαρση των καλογυμνασμένων νιάτων τους, παρήγγειλε και παγωτό. «Τρεις μπάλες καϊμάκι με μπόλικο σιροπάκι και καβουρντισμένα αμύγδαλα. Εχετε και πουράκια σοκολάτας; Και τρία από αυτά». Μη ρωτήσετε για χοληστερίνες, τριγλυκερίδια και άλλα τέτοια. Ολες οι τιμές ιδανικές! Αυτό, τη στιγμή που η κόρη της ρυθμίζει τη δική της χοληστερίνη με χάπι, ενώ σε μένα έχει απαγορεύσει ο καρδιολόγος το αλάτι. «Είναι θέμα μεταβολισμού» λέει η θεία, με ένα χολιγουντιανό (έχετε δει την Μπέτι Ντέιβις να κάνει τη σκύλα χαμόγελο. Αλήθεια, ο μεταβολισμός μεταμοσχεύεται; Αν ναι, τον δότη τον έχουμε έτοιμο. Στο μεταξύ πρέπει να αγοράσουμε εγώ μια πιο φαρδιά πετσέτα και η εξαδέλφη μου ένα πιο άνετο παρεό. Αν θέλουμε να συνεχίσουμε τα μπάνια μας με κάποια αξιοπρέπεια. (Την πιθανότητα δημιουργίας πλαζ όπου θα επιτρέπεται η είσοδος μόνο σε – ελαφρώς – υπέρβαρους πώς και δεν την έχουν σκεφτεί; Και όπου οι Ρουβάδες που θα προσπαθούσαν να μπουν θα συλλαμβάνονταν και θα υφίσταντο το μαρτύριο της υποχρεωτικής πάχυνσης; Τι ωραίο που ακούγεται!).

 

[email protected]

 

Δημοσιεύθηκε στο BHMagazino, τεύχος 451, σελ. 8, 7/06/2009.

 

Βάζω τον εαυτό μου στη θέση του συγγραφέα, και είναι σαν να το έγραψα εγώ!!!!

[Mirka]

Πολυ, πολυ καλο...

Γελασα με την καρδια μου, θα μπορουσα κι εγω να το ειχα γραψει!:-D:-D

[agentP]

Ωραίο το κόλπο με την πετσέτα...

[Kiki]

Να σκέυτεσαι ότι υπάρχουν και χειρότερα και σε όποιους αρεσουμε για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε.

Με αυτό το σκεπτικό θα κάνω τις φετινες μου εξορμήσεις στις παραλίες.

[νεφελη]

Απλα να εχετε υποψην σας οτι οσο προσπαθειτε να τυλιχτειτε με πετσετες κ να κρυψετε τα φανερα τοσο πιο μπαμ κανετε το προβλημα.. Παιξτε το ανετες κ ωραιες μαμαδες κ κανεις δε θα ασχοληθει μαζι σας. Ενταξει, αν ειστε κ κατι παραπανω απο το 100 κιλα μην εμφανιστειτε κ με στριγκακι.. Με το καταλληλο μαγιο/παρεο για τις βολτες κ με τον καταλληλο αερα θα τα παμε ολες μια χαρα! Κ Ας λενε οι καλοπροαιρετες θειες κ φιλες πως πρεπει να χασουμε τα επιπλεον κιλα μας.. Εμεις θα τους λεμε πως πρεπει να διωξουν τη ξινιλα απο πανω τους..

[Μίκα]

Δεν ξέρω...ένα κόμπλεξ το έχω μαζί με καμιά δεκαριά παραπανίσια κιλά. Τώρα θα μου πεις, όλος ο κόσμος με σένα θα ασχολείται; Θέλω όμως να αισθάνομαι όμορφη. Καλά, καλά κόβω την κλάψα και τα γλυκά!!!