ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΕΣ ΜΑΜΑΔΕΣ ΤΥΨΕΙΣ ΚΑΙ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ

[ΣΟΦΙΑ]

Από ότι καταλαβαίνω διαβάζοντας τις σκέψεις και τις ανησυχίες μας είναι ότι η πλειοψηφία εργαζόμαστε και προσπαθούμε να ανταπεξέλθουμε με επιτυχία σε όλους τους ρόλους μας.

Αρα νομίζω ότι μια εξειδικευμένη κατηγορία θα βοηθήσει να αναπτύξουμε τις σχετικές ανησυχίες μας.

Πάντως εγώ παιδιά δεν αισθάνομαι τύψεις και ενοχές. Δουλεύω γιατί πρέπει, για μια καλύτερη ζωή. Εχω ελαττώσει στο ελάχιστο τον προσωπικό μου χρόνο.. Φροντίζω και περνώ πολλές ώρες μαζί του παίζοντας το απόγευμα ακόμα και μαγειρεύοντας μαζί.. Τον παίρνω μαζί μου παντού.. Δεν έχω βγει μόνη μου πουθενά πέρα από δύο φορές που πρώτα τον κοίμισα και μετά βγήκαμε.. παρόλο που έχω την πολυτέλεια να μπορώ να τον αφήσω στις γιαγιάδες του.. Ισως το θεωρήσετε υπερβολικό αλλά αυτό εμένα μου προσφέρει ισορροπία γιατί 1ον ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙ ΚΑΙ ΕΜΕΝΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΙ ΘΕΛΩ ΧΡΟΝΟ ΝΑ ΤΟΝ ΧΟΡΤΑΣΩ, και 2ον Δίνοντας το 100% του υπόλοιπου χρόνου μου νομίζω ότι αν και 27 μηνών, το εισπράττει και το αναγνωρίζει...

[Sofia]

Συνονόματη,

 

μάλλον όλοι έχουμε τις ίδιες ανησυχίες.

Εμείς την μικρούλα μας την αφήσαμε από 4 μηνών στη γιαγιά της γιατί έπρεπε να επιστρέψω στη δουλειά μου.

Αυτό που κάναμε όμως είναι όταν έγινε 6 μηνών, μετακομίσαμε από την Αθήνα στην επαρχία (στην πόλη όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα) για να έχει πιο ποιοτική ζωή η μικρή και για να έχουμε κι εμείς περισσότερες ώρες μαζί της. Επίσης θέλαμε να έχουμε ανθρώπους κοντά μας γιατί στην Αθήνα δεν είχαμε κανέναν.

Κι εγώ την μικρή την αφήνω (και μόνο στη γιαγιά της) μόνο όταν υπάρχουν σοβαροί λογοι.

Γενικά τον τελευταίο καιρό έχει αρχίσει να αντιδρά άσχημα. Δηλαδή όταν έρχεται το πρωί η μαμά μου να την πάρει, δεν την πλησιάζει, έρχεται και κολλάει πάνω και μου λέει, "πάρε και μένα μαζί σου στη δουλειά" και με κάνει να αισθάνομαι πολύ άσχημα. Το ξέρω ότι με τη γιαγιά της περνάει καλά γιατί είναι σχετικά νέα (και βόλτες τη βγάζει και παίζει μαζί της), αλλά τί να κάνουμε ;;; Τα παιδιά πάντα προτιμούν να είναι με τους γονείς τους.

Τώρα μάλλον θα τη στείλουμε στον παιδικό. Στην ιδέα αντιδρά πολύ καλά και μάλιστα ζητάει και μόνη της να πάει στο "σχολείο", αν και δεν ξέρει πως είναι. Θα δούμε....

 

Σοφία

[Μαρια Στυλιανακη]

ζητάει και μόνη της να πάει στο "σχολείο"

 

βρείτε ένα σχολείο επειγόντως! ! είναι τόσο ωραίο όταν το ζητούν τα παιδιά και απο μόνα τους! δείχνει ότι έχουν τρομερή ανάγκη για να παίξουν με άλλα παιδάκια και να δούν νέα ερεθίσματα!!

[IRINI]

Νομιζω οτι αγγιξατε το ΑΔΥΝΑΜΟ σημειο ολων μας!!!! και πρεπει να μαθουμε να ζουμε με τις τυψεις.

Πως μπορουμε να τις αποφυγουμε οταν δουλευουμε απο 8 εως 10 ωρες ?

και καποια Σαββατοκυριακα και αργιες?

Ειδικα οταν καποια βραδια μου λεει με γκρινια "εγω θελω να παω στη γιαγια ,εκει θελω να κοιμηθω, δεν θελω εδω στο σπιτι μας ....και διαφορα τετοια νομιζω οτι ειμαι η χειροτερη μανα στον κοσμο.

Με πιανει το παραπονο και σκεφτομαι οτι εγω προσπαθω να αξιοποιω οσο το δυνατο καλυτερα το χρονο μας και οπου παω τον παιρνω μαζι μου και ο προσωπικο μου χρονος ειναι μηδεν και και και...

Επισης εκεινο που με αγχωνει ακομη περισσοτερο ειναι οταν ακουω και διαβαζω για διαφορες συμπεριφορες του παιδιου το οποιο προσπαθει να σου τραβηξει το ενδιαφερον οι τυψεις γινονται ...βουνο.

Θα μπορουσα να μιλαω με τις ωρες ελπιζω με το διαλογο να λυτρωθουμε....

[ΜΑΡΥ.Τ]

Από τύψεις άλλο τίποτα!!!!!!

Ειδικά τις μέρες που πρέπει να μείνω παραπάνω στην δουλεία και δεν προλαβαίνω να τον δω καθόλου ή το πολύ, πολύ να προλάβω το βραδινό του γάλα.

Έχω γεμίσει το γραφείο μου και τον υπολογιστή μου με φωτογραφίες του για να παίρνω δύναμη και να θυμάμαι ότι δουλεύω για να μπορώ να του προσφέρω μια καλύτερη ζωή.

Το κράτος μας δεν προστατεύει την εργαζόμενη μητέρα και έτσι το 8ώρο γίνεται πολλές φορές και 10ωρο και 12ωρο με αποτέλεσμα δυστυχώς να βλέπουμε τα παιδιά μας πολύ λίγο.

Μερικές φορές το σαββατοκύριακο, μπορεί στα ξαφνικά ο μικρός να ζητήσει την γιαγιά του (η οποία τον προσέχει), εκείνη την στιγμή είναι σαν να μου ξεριζώνει την καρδιά, ντρέπομαι που το λέω, αλλά αισθάνομαι αφάνταστη ζήλια και τύψεις.

[ΣΟΦΙΑ]

Από τύψεις άλλο τίποτα!!!!!!

Μερικές φορές το σαββατοκύριακο, μπορεί στα ξαφνικά ο μικρός να ζητήσει την γιαγιά του (η οποία τον προσέχει), εκείνη την στιγμή είναι σαν να μου ξεριζώνει την καρδιά, ντρέπομαι που το λέω, αλλά αισθάνομαι αφάνταστη ζήλια και τύψεις.

 

Ειδικα οταν καποια βραδια μου λεει με γκρινια "εγω θελω να παω στη γιαγια ,εκει θελω να κοιμηθω, δεν θελω εδω στο σπιτι μας ....και διαφορα τετοια νομιζω οτι ειμαι η χειροτερη μανα στον κοσμο..

 

mtheo και εμένα καμμιά φορά τη ζητάει αλλά μην το παίρνεις σαν κακό αυτό, είναι το παρεάκι του - η 2η μαμά του. Να σαι σίγουρη ότι δεν σε αλλάζει με τίποτα. Εμένα με χαροποιεί το γεγονός αυτό γιατί βλέπω ότι έχουν καλή σχέση και όχι αναγκαστική επαφή.. Για δες το έτσι..

 

IRINI αυτό μπορεί να το λέει για να σε ''πειράξει'' καταλαβαίνοντας ότι πιάνει.. τα παιδιά είναι πανέξυπνα και μας αισθάνονται Και εμένα καμμιά φορά όταν τον μαλώνω και θέλει τη γιαγιάκα του ομολογώ ότι με τσακίζει..αλλά αν το σκεφτούμε αντικειμενικά είναι λογικό..

 

Μια φορά απελπίστικα όταν ήταν μωρό που ένα βράδυ που ήταν άρρωστος δεν ήθελε τη δική μου αγκαλιά αλλά της μαμάς μου.. αυτό συνέβη γιατί είχα πανικοβληθεί και το μωρό μου το εισέπραξε αύτό... Εκτοτε δεν έχει ξανασυμβεί ποτέ όταν είναι άρρωστος δεν θέλει κανέναν εκτός από μένα.. Με αποτέλεσμα ναι μεν να ικανοποιείται ο εγωισμός μου αλλά και να τρέμω στην ιδέα μην αρρωστήσει γιατί δεν μένει ειδικά τις πρώτες 1-2 μέρες με κανέναν..

[rike]

Τις έχω στείλει στον παιδικό σταθμό από μωρά και δουλεύω 9-5 που σημαίνει ότι μαζευομάστε σπίτι 6 παρα. Κοιμούνται γύρω τις 9:30 που σημαίνει ο χρόνος μας τις καθημερινές είναι 3 το πολύ 4 ώρες.

 

Επιπλέον δεν κάθομαι ποτέ μετά τις 5 στη δουλειά, αν και αυτό είναι εις βάρος της καρίερας μου.

 

Τύψεις μπορεί να έχω αν τύχει μια φορά να βγούμε μόνοι μας με τον άντρα μου (ελάχιστες φορές έχουμε κάποιον να τις κρατήσει, αφού κοντά μου δεν έχω τους παππούδες γιαγιάδες) και θα μπορούσα να τις πάρω , ΟΧΙ γιατί δουλεύω.

 

Τύψεις ποτέ δεν είχα γιατί δουλεύω και το κάνω για να έχουμε όλοι μας καλύτερη ποιότητα ζωής. Εξάλλου και αυτές κερδισμένες βγαίνουν από τον παιδικό σταθμό που τους προσφέρει πολλά κι εγώ έχω και δική μου ζωή που ξεφεύγω από το σπίτι.

 

Ασχολούμε τόσο πολύ μαζί τους τις υπόλοιπες ώρες που νομίζω ότι θέλω να τους δώσω τους το δίνω.

Παρόλα αυτά και οι έξοδοι σα ζευγάρι χρειάζονται οπότε σιγά σιγά και όσο μεγαλώνουν όταν έχουμε γιαγιά στο σπίτι και ευχαριστιούνται 100% να είναι μαζί της αρχίζω να μην έχω τύψεις να πάω με τον άντρα μου μια βόλτα. Έτσι κι αλλιώς κι από τη γιαγιά έχουν πολλά να πάρουν.

Είμαι της γνώμης ότι από όλους έχουν κάτι να πάρουν ειδικά όσο μεγαλώνουν.

 

Όταν είναι μωρό ΟΚ σίγουρα χρειάζεται πιο πολύ τη μαμά, πχ τους πρώτους 9-10 μήνες (που είναι και η άδεια που μπορεί να πάρει μια μαμά από τη δουλειά της αντί του μειωμένου).

 

Αλλά όσο μεγαλώνει περπατάει ανακαλύπτει, ένα παιδί κλεισμένο στο σπίτι όλη μέρα με μια τη μαμά του δε νομίζω ότι κερδίζει πολλά από ένα σημείο και μετά.

Δε μπορείς να του προσφέρεις συνεχώς, κάποια στιγμή θα εκνευριστείς θα κουραστείς θα θες να μιλήσεις με έναν ενήλικα!

[ΣΟΦΙΑ]

.

Τύψεις μπορεί να έχω αν τύχει μια φορά να βγούμε μόνοι μας με τον άντρα μου (ελάχιστες φορές έχουμε κάποιον να τις κρατήσει, αφού κοντά μου δεν έχω τους παππούδες γιαγιάδες) και θα μπορούσα να τις πάρω , ΟΧΙ γιατί δουλεύω. Τύψεις ποτέ δεν είχα γιατί δουλεύω γιατί το κάνω για να έχουμε όλοι μας καλύτερη ποιότητα ζωής. Ασχολούμε τόσο πολύ μαζί τους τις υπόλοιπες ώρες που νομίζω ότι θέλω να τους δώσω τους το δίνω.

 

Κάπως έτσι και εγώ τα έχω ταξινομίσει και γω μέσα μου... και προς το παρόν διατηρώ μια ισσοροπία!!! Βέβαια και εγώ έχω θέσει κάποια όρια στη δουλειά μου στην οποία είμαι 14 χρόνια κοντά και κάπως το έχω κατακτήσει αυτό.. Βέβαια μειωμένο ωράριο δεν έκανα ποτέ για να χω δικαίωμα να μπορώ να πατήσω πόδι (χωρίς υπερβολές και μόνο κατ΄ανάγκη) όποτε χρειαζεται για το παιδί μου.. χωρίς να μπορεί κανείς να μου πει κουβέντα.. Γενικώς δουλέυω 8ώρο εκτός απο περιπτώσεις (τις έχω κάνει ελάχιστες) που μπορεί λόγω της φύσης της δουλειάς να δουλέψω παραπάνω όσο χρειαστεί..

[ΜΑΡΥ.Τ]

Όταν είναι μωρό ΟΚ σίγουρα χρειάζεται πιο πολύ τη μαμά, πχ τους πρώτους 9-10 μήνες (που είναι και η άδεια που μπορεί να πάρει μια μαμά από τη δουλειά της αντί του μειωμένου).

 

Ποιούς 9-10 μήνες rike???????

Μήπως μιλάς για δημόσιο?????

Εγώ γύρισα στην δουλειά μετά απο 60 μέρες, εδώ στην Θεσσαλονίκη δεν το συζητάνε καν να κάτσεις το μειωμένο.

 

Μάλλον δεν εκφράστηκα σωστά και δεν καταλάβατε αυτό που ήθελα να πω.

Δεν είμαι της άποψης να μην δουλεύει η μητέρα καθόλου, αλλά να δουλεύει λογικές ώρες και να έχει χρόνο για το παιδί της.

Το ωράριο 7 το πρωί με 3 το μεσημέρι είναι επίσης 8ωρο αλλά μέχρι τις 9-10 που κοιμούνται τα παιδιά έχεις πάρα πολλές ώρες μπροστά σου να ασχοληθείς μαζί τους.

[ΣΟΦΙΑ]

Όταν είναι μωρό ΟΚ σίγουρα χρειάζεται πιο πολύ τη μαμά, πχ τους πρώτους 9-10 μήνες (που είναι και η άδεια που μπορεί να πάρει μια μαμά από τη δουλειά της αντί του μειωμένου).

 

Πράγματι στον ιδιωτικό τομέα αυτά δεν γίνονταί. Είναι από πολύ δύσκολο έως αδύνατο να συμβούν ΔΥΣΤΥΧΩΣ

 

Προσωπικά κάθισα 5 μήνες (4 ΜΗΝΕΣ Που δικαιώμουν και τους πήρα όλους μετά και ένα μήνα η ΑΔΕΙΑ μου από την οποία δεν είχα πάρει ούτε μία ΜΕΡΑ).

[Μαρια Στυλιανακη]

το 8ώρο γίνεται πολλές φορές και 10ωρο και 12ωρο

 

όταν μια δουλειά είναι 6 ωρο, θα έλεγα ότι είναι το ιδανικό ωράριο.

Μένει αρκετός χρόνος για το παιδάκι, αλλά και χρόνος για προσωπική ηρεμία... Απο όσο έχω δεί στους γονείς όσοι δουλεύουν 8 ωρο και πάνω, βρίσκονται διαρκώς σε ένα άγχος, για το παιδί τους και για τους εαυτούς τους, αλλά και το παιδί έχει το συναίθημα ότι κάτι του λείπει.

 

Ευχομαι να μπορούσα να σας πώ κάτι που θα σας καθησυχάσει, αλλά οφείλω να είμαι ειλικρινής..

 

Εάν ένα παιδί είναι εώς 5 ετών και μεγαλώνει με αυτό το συναίσθημα, δεν είναι κάτι που μπαίνει έτσι απλά στο περιθώριο στην μετέπειτα ζωή του.

 

Πρίν, μέχρι το νηπιαγωγείο, είναι που μπαίνουν όλες οι βάσεις της συναισθηματικής σιγουριάς, της πληρότητας, και πολλά άλλα....

 

Άνω των 5 ετών είναι λίγο διαφορετικά τα πράγματα, εκεί τα παιδιά αισθάνονται τον ποιοτικό χρόνο πολύ καλύτερα, και παίζει πλέον ρόλο η καλή σχέση και όχι τόσο (όσο νωρίτερα) και ο χρόνος.

 

Θεωρω καθήκον μου να σας πώ, σε όσες δουλεύουν 8 ώρες και πάνω, και το παιδάκι είναι κάτω των 5 ετών, ότι προκαλούν πολύ μεγάλη αρνητική επίδραση στο παιδί τους, μία επίδραση που ΔΕΝ αλλάζει μετά. ....

 

Η προσχολική ηλικία αναπτυξιολογικά θεωρείται η ηλικία που θέτονται όλες οι βάσεις - αυτές που θα ακολουθά και το παιδί αργότερα...

Εάν δείχνει θυμό τώρα, αυτός ο θυμός μέν δεν θα είναι άμεσα φανερός αργότερα, αλλά θα τον ακολουθά ενδόμυχα σε όλη τη ζωή του.

(ο θυμός είναι το πιό συχνό συναίσθημα όταν τα παιδιά έχουν ανάγκη κάτι που δεν τους παρέχεται - όπως προσοχή απο τους γονείς)

 

Μπορεί να κάνει πράγματα που ξέρετε και ξέρει ότι θεωρούνται "αταξίες" όχι απλά για να σας τραβήξει την προσοχή - αλλά επειδή είναι θυμωμένο.

 

Ένα παιδάκι δεν μπορεί φυσικά να καταλάβει τον λόγο για τον οποίο πρέπει να αποχωρίζεται συνέχεια και τους δύο του γονείς.

 

Εάν λοιπόν οικονομικά σας δίνεται αυτή η δυνατότητα, θα σας συμβούλευα, να σκεφτείτε ξανά το εάν αξίζει για να έχετε απλώς καλύτερη ζωή, να βάλετε το παιδί σας σε αυτή την διαδικασία.

 

Ένα παιδί στην προσχολική ηλικία δεν καταλαβαίνει ακόμα τι σημαίνει "καλύτερη ζωή".

Αναπτυξιακά, αυτό που το ενδιαφέρει είναι να έχει το φαγητό του, την μαμά του, τον μπαμπά του, παιχνίδια με άλλα παιδιά, και βόλτες στην φύση. Αυτά καλύπτονται ευτυχώς με λίγα χρήματα.

 

Όταν γίνει 5- 6 ετών, θα μπορεί να το καταλάβει/κατανοήσει/ αποδεχτεί αργότερα, αλλά δεν θα αλλάξει το γεγονός ότι μέσα του, θα έχει το συναίσθημα της απώλειας - ότι κάτι του λείπει, συνέχεια.

 

Στην εφηβεία, αυτός είναι ο καλύτερος λόγος που ένας έφηβος μπορεί να στραφεί στα ναρκωτικά. Ή σε υπερβολική ή μηδαμινή κατανάλωση φαγητού. Επειδή ψάχνει να βρεί τί θα αναπληρώσει το κενό αυτό. Είναι λάθος να νομίζουμε ότι μόνο παιδιά αλκοολικών και βίαιων γονέων στρέφονται στα ναρκωτικά. Δεν χρειάζονται πολλοί λόγοι πλέον να στραφεί σε κάτι τέτοιο ένας έφηβος - σε αυτή την κοινωνία που βασίζεται στο να λύνουμε τα προβλήματά μας τώρα & άμεσα - και τα ναρκωτικά κυκλοφορούν παντού. Είναι μία εύκολη και γρήγορη λύση.

Απο λίγα "τσιγάρα" σε κακή παρέα, με λίγη προδιάθεση και την αίσθηση ότι οι υπόλοιποι της οικογένειας αδιαφορούν μιάς και δεν είναι ποτέ σπίτι, είναι εύκολο να εξιδανικευτούν οι ναρκωτικές ουσίες και να γίνουν συνήθεια, με πιθανή την κλιμάκωση σε πιό βαριά ναρκωτικά.

 

Αυτή είναι μία απο τις χειρότερες περιπτώσεις. Μία άλλη είναι να έχουν πάντα σχέσεις όπου ή εκφράζουν συνέχεια το θυμό τους... λεκτική ή και βίαια - ώς γνωστον η ψυχολογία έχει αποδείξει ότι τα συναισθήματα μεταφέρονται απο τους γονείς στον τρόπο που φέρονται μετά τα παιδιά στις δικές τους σχέσεις -

ή να έχουν συνέχεια σχέσεις με άτομα που μένουν σε άλλη πόλη, άτομα που είναι συναισθηματικά απών.

Έτσι συντηρείται το συναίσθημα της μοναξιάς/ έλλειψης.

 

Θέλω να σας φοβίσω λίγο γιατί είναι στα χέρια σας να κάνετε καλές σχέσεις με τα παιδιά σας, και αυτές δεν δημιουργούνται όταν τα παιδιά σας βιώνουν πιό συχνά απο όλα τα συναισθήματα το ότι τους λείπετε.

 

..με αυτά που γνωρίζω για τα παιδιά, εγώ θα επέλεγα να αλλάξει το ωραριο της δουλειάς μου, στα πρώτα 4 χρόνια του παιδιού μου, τουλαχιστον στις 6 ώρες.

 

Θα ήθελα να τονίσω όμως και το εξής σημαντικό - η καλή σχέση δεν σχετίζεται αποκλειστικά με την ποσότητα του χρόνου.

 

υπάρχουν γονείς που έχουν πάρα πολύ χρόνο με τα παιδιά τους που όμως λόγω προσωπικών προβλημάτων, δεν καταφέρνουν να κάνουν σχέση με τα παιδιά τους. Αυτό έχει το ίδιο αποτέλεσμα με τα παραπάνω.

μιάς και η ουσία είναι ίδια - η απουσία του γονιού - η φυσική ή η συναισθηματική είναι καταλυτικότατη.

 

Επίσης σημαντικό είναι ότι όση επαφή να έχει ένα παιδί με άλλα οικεία πρόσωπα, κανένα απο αυτά δεν αντικαθιστά την μητέρα του και δεν αλλάζει το γεγονός ότι του λείπει εκείνη. Μπορεί να συνηθίσει αυτή την κατάσταση τώρα, και να φαίνεται στους γονείς ότι τα πράγματα είναι εντάξει, αλλά στην πραγματικότητα ? ελπίζω να φάνηκε απο τα παραπάνω τί συμβαίνει.

 

Εάν αισθανθήκατε ότι υπερβάλλω συγχωρήστε με. Απλώς είναι και τα περισσότερα απο αυτά που γράφω - άν όχι όλα - προσωπική εμπειρία και όχι απλώς θεωρίες.

[ΣΟΦΙΑ]

ΜΑΡΙΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΟΛΥ που μας κρούεις τον κώδωνα του κινδύνου.

Θέλω να σε ρωτήσω κάτι.. υπάρχει περίπτωση να νιώθει θυμό και να μην μου τον εξωτερικεύει.. γιατί όπως είπα ο Δημήτρης δεν μου δείχνει κάτι αρνητικό ούτε κατά τη διάρκεια που φεύγω (μόνο όταν είναι άρρωστος που όπως είπα φροντίζω να τα παρατάω όλα και να είμαι εκεί) και γενικά η συμπεριφορά του είναι πολύ ομαλή - είναι πολύ θετικό παιδί (και γω περήφανη μανούλα) και δεν μπορώ να διακρίνω κάτι. Πάντως προσπαθούμε να περνάμε 6 ώρες μπορεί και παραπάνω μαζί κάθε μέρα (από ένστικτο ορμώμενοι και με το σκεπτικό ότι πρέπει τουλάχιστον ο χρόνος που λείπουμε να είναι ίδιος αν όχι λιγότερος με τον χρόνο που είμαστε μαζί). Ο Δημήτρης κοιμάται το μεσημέρι 2-3 ώρες και το βράδυ κοιμάται γύρω στις 11. Το επιδιώκουμε και τον αφήνουμε να κοιμάται τόσο το μεσημέρι γιατί γίνεται κατά τον χρόνο που λείπουμε και μεγαλώνει έτσι το χρόνο που είμαστε μαζί.

Να σημειώσω δε, ότι ο μπαμπας του πάει σπίτι καμμια ώρα νωρίτερα από μένα, έτσι έχει και τον πατέρα του αρκετές ώρες.

Έχω φροντίσει και ο Δημήτρης έχει έρθει στο γραφείο έχει δει που εργάζομαι, τον υπολογιστή μου με την τεράστια φωτογραφία του (του φάνηκε μεγάλη στην οθόνη του υπολογιστή ). Γενικά να χει μια εικόνα του που είμαι και του τι κάνω όταν δεν είμαι εκεί. Διακωμωδούμε δε το γεγονός γιατί όταν παίζουμε και θέλει να μας βάλει τιμωρία στο παιχνίδι (Αλήθεια είναι δυνατόν σε τόσο μικρή ηλικία τα παιδιά να χουν χιούμορ???? είναι μεγάλος ηθοποιός) παίρνει ύφος και μου λέει ''φύγε δουλειά''. Εγώ τότε του κάνω ότι κλαίω λέγοντας του ότι με τίποτα δεν πάω στη δουλειά πάλι θέλω θα κάτσω με το παιδί μου και αυτός το ευχαριστιέται.

[ΜΑΡΥ.Τ]

Μαρία, είναι πολύ σημαντικά αυτά που μας γράφεις.

Αυτό εννοούσα όταν έλεγα ότι δεν μας προστατεύει ο Νόμος. Δυστυχώς στον ιδιωτικό τομέα δεν μπορείς να ρυθμίσεις τις ώρες εργασίας (τουλάχιστον στους περισσότερους.)

Όταν λοιπόν δεν έχεις την οικονομική δυνατότητα να σταματήσεις να εργάζεσαι κάποια χρόνια και όταν υπάρχει η άποψη ότι άνεργοι υπάρχουν πολλοί, αν δεν σου αρέσει το ωράριο παραιτήσου! ( ακούγεται κάπως σκληρό, αλλά ισχύει), τι κάνεις??

Προσπαθώ να διαβάζω για την ψυχολογία του παιδιού και να του δίνω όση περισσότερη αγάπη και τρυφερότητα τις ώρες που περνάμε μαζί, αλλά πώς να καταλάβω αν του είναι αρκετό, αν τον καλύπτω ψυχικά.

[IRINI]

ΚΑΛΗΜΕΡΑ και παλι Μαρια σε ευχαριστουμε !!!Νομιζω οτι επιβεβαιωσες με τον καλυτερο τροπο τις αγωνιες μας.Αλλα περα απο την ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΖΩΗ που ολοι προσπαθουμε να προσφερουμε ειτε ως πραγματικοτητα ειτε ως αλλωθι στον εαυτο μας ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ χωρις δουλεια.Οχι μονο για οικονομικους λογους (και μακροπροθεσμα εννοω) αλλα και για λογους ισορροπιας.Οι λιγοτερες ωρες θα ηταν το ιδανικο αλλα οι περισσοτεροι ουτε δικες μας δουλειες εχουμε οτι τη δυνατοτητα του δημοσιου αν και εκει δεν ειναι παντα ροδινα τα πραγματα.

Εγω τουλαχιστον δεν μπορω να φανταστω τον εαυτο μου να μη δουλευω,να μην ειμαι οικονομικα ανεξαρτητη να μη συναντω ανθρωπους πλην του στενου οικογενειακου περιβαλλοντος και ολα αυτα τελος παντως που συνεπαγονται μια καθημερινης επαφης και τριβης στο χωρο δουλειας.

Ακους, μαθαινεις,βελτιωνεσαι χωρις να υπαρχει η ενδεχομενη γκρινια απο την ελλειψη ενος δευτερου μισθου ή απο την γκρινια ενος ανθρωπου που δεν ασχολειται με τιποτα αλλο πλην του σπιτιου και του παιδιου.

Επισης θα ηθελα ΝΑ ΣΕ ΡΩΤΗΣΩ ποιος πρεπει να ειναι ο ρολος του πατερα σε αυτη την ηλικια και εαν πρεπει να εχει την ιδια συμμετοχη ή μπορει να προσφερει με καποιο αλλο τροπο στη διαπεδαγωγηση του παιδιου

ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ

[rike]

Απο όσο έχω δεί στους γονείς όσοι δουλεύουν 8 ωρο και πάνω, βρίσκονται διαρκώς σε ένα άγχος, για το παιδί τους και για τους εαυτούς τους, αλλά και το παιδί έχει το συναίθημα ότι κάτι του λείπει.

 

Μαρία ευχαριστούμε για όσα λες, αλλά θέλω να παρατηρήσω στην φράση σου ότι, φυσικό είναι το παιδί να έχει συναίσθημα ότι κάτι του λείπει όταν οι γονείς είναι διαρκώς σε ένα άγχος για το παιδί και τους ευατούς τους.

 

Θέλω να πιστεύω όμως, ότι όταν οι γονείς δεν έχουν κανένα άγχος και ενοχή και έχουν βρει ισορροπία στους ευατούς τους και στον τρόπο ζωής και είναι ΟΚ με αυτά που προσφέρουν στο παιδί τους και όντως προσφέρουν, τότε και το παιδί νομίζω είναι μια χαρά.

Θέλω απλά να πω και το πιστεύω ότι οποιαδήποτε ανησυχία ή άγχος των γονιών (λογικό ή παρόλογο) μεταφέρεται στα παιδιά.

Αν πχ πας να αφήσεις το παιδί σου στο σταθμό πρώτη δεύτερη μέρα και είσαι μέσα στο άγχος έτοιμη να σου φύγουν τα δάκρυα το παιδί θα το καταλάβει και θα μεταφέρεις αυτό το άγχος και άρα λογικό είναι να νιώθει κενό. Αν όμως τα έχεις βρει με τον εαυτό σου τις τύψεις και ενοχές σου και είσαι αποφασισμένος, είναι καλύτερα τα πράγματα και για το παιδί.

Αν μια μητέρα θέλει να θηλάσει και είναι αγχομένη το άγχος μεταφέρεται στο παιδί και θα δυσκολευτούν και οι δύο να τα καταφέρουν. Και πολλά άλλα παραδείγματα.

Αν αποενοχοποιηθούμε για το ότι δουλεύουμε τα παιδιά θα το δούνε σαν κάτι εντελώς φυσιολογικό και δε νομίζω ότι θα νιώσουν τόσο μεγάλο κενό αν τους διαθέσουμε όλο τον υπόλοιπο χρόνο μας.

Εάν υπάρχει ένα ΚΑΘΟΡΙΣΜΕΝΟ πρόγραμμα και ρουτίνα το παδί την αποδέχεται μια χαρά.

Άρα δεν πιστεύω σε αυτό το κενό που αναφέρεις ειδικά για το 8ωρο που είναι πλέον το minimum, αρκεί να μην ξεπερνίεται και πλέον πάμε στά άκρα. Ή όπως ακούω από μαμάδες που αφήνουν το παιδί στη γιαγιά τη Δευτέρα, και λένε εεε αφού και αύριο θα το πάω ας κοιμηθεί εκεί κλπ. Τότε συμφωνώ υπάρχει κενό ακαθόριστο πρόγραμμα και θυμός.

 

Από την άλλη μια μάνα που κάθεται στο σπίτι και δε δουλεύει, αλλά τα σέρνει όλη μέρα στις φίλες της να πιει καφέ.....και τσιγάρο. Το θέμα είναι να μην υπάρχουν άλλα προβλήματα... πχ όχι ποιοτικός χρόνος, νεύρα και φωνές στο σπίτι, ξεφόρτωμα για να διασκεδάσουν οι γονείς καυγάδες των γονιών κλπ.

 

Και κακά τα ψέματα ότι και να λέμε... ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΜΗ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ σήμερα. Και αν παρατήσεις ή μειώσεις τη δουλειά σου για 4 χρόνια (για το ένα παιδί) και κάποια χρόνια για να γίνει και το δεύτερο 4ρων άντε να επιστρέψεις στην αγορά εργασίας.

Θέλω να πιστεύω ότι με πολύ σωστή διαπαιδαγώγιση και αντιμετώπιση, σωστές επιλογές για το μεγάλωμα των παιδιών πολύ καλό κλίμα στην οικογένεια, δεν υπάρχει κενό αυτό το κενό και ο θυμός. Και η μητέρα μου δούλευε και δε νιώθω κανένα κενό.... Ομοίως η μητέρα του άντρα μου και δεν έπεσε κανείς μας στα ναρκωτικά. Αν τα θεμέλια της οικογένειας είναι γερά δεν πειράζει να δουλεύει η μάνα.

[Μαρια Στυλιανακη]

Γενικό συμπέρασμα -

δεν είναι οι ώρες εργασίας & ελεύθερου χρόνου που καθορίζουν την σχέση των γονιών ΜΟΝΟ. Είναι και πολλά άλλα. Αυτό το θέμα είναι μόνο ένα κομμάτι απο το σύνολο όλων αυτών.

 

Rike

Και η μητέρα μου δούλευε και δε νιώθω κανένα κενό....

είναι τέλειο το στην δική σας οικογένεια ήταν έτσι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δέν έχει συμβεί σε άλλους το να μήν μπορούν να τα βγάλουν πέρα στον ελάχιστο χρόνο που τους απόμενε μετά τη δουλειά.

 

και αλοίμονο δεν έγραψα ότι πέφτει κάποιος στα ναρκωτικά εάν δουλεύουν και οι δύο γονείς, ούτε ότι δεν κάνει να δουλεύει μια μητέρα .

 

Εγώ είμαι η πρώτη που θα πώ ότι μακάρι η μητέρα μου να δούλευε! Θα είχα γλυτώσει πολλά πράγματα! Αντί αυτού, δεν είχε άλλες φιλίες και έβγαζε όλη της την ανησυχία (για το θεμα του ότι ο πατέρας μου έλειπε συχνά (ήταν πιλότος) ή το ότι ήταν γερμανίδα σε μία χώρα εντελώς διαφορετική κτλ, μετά γιατί είχε μία αποβολή) σε μένα και την αδερφή μου. Σε όλες αυτές τις ώρες έμαθε να λέει ότι σκέφτεται σε μας αντί να τα λέει πχ στην δουλεια σε κάποια φίλη να ξεθυμαίνει (αυτό είναι ένα πολύ ήπιο παράδειγμα). Φυσικά αυτό δεν είναι καθόλου καλό να γίνεται.

 

Νομίζω περιέγραψα περισσότερο ότι πρέπει να υπάρχει μία ισορροπία.

 

Σίγουρα είναι καλύτερα όταν δεν υπάρχει άγχος απο την μητέρα για το ότι δουλεύει πολύ.

Απο την εμπειρία μου απλώς πιστεύω ότι όταν και οι δύο γονείς δουλεύουν οκτάωρο - που το οκτάωρο είναι σύν μία ώρα και το πηγαινέλα έτσι ? - δεν μένει πολύς χρόνος για τα υπόλοιπα.

Εάν ένα παιδί έχει συνηθίσει το να λείπουν οι γονείς του όλη την μέρα, δεν σημαίνει ότι αυτό δεν έχει αρνητικό αντίκτυπο τώρα, επειδή αυτό το έχει αποδεχτεί.

Καταλαβαίνω αυτό που αναφέρεις για το άγχος, σίγουρα μεταφέρεται και δεν είναι καλό αυτό.

Ο λόγος που τα έγραψα αυτά δεν είναι φυσικα για να δημιουργήσω άγχος αλλά ίσως για να ευαισθητοποιήσω καποιο γονέα που μπορεί να έχει διαφορετική επιλογή, ότι θα ήταν καλό να το προσπαθήσει.

Εννοείται ότι εάν δεν γίνεται αλλιώς, δεν έχει νόημα ένας γονέας να ενοχοποιεί και να κατηγορεί τον εαυτό του. Θα κάνει αυτό που μπορεί και αντέχει να κάνει και αυτό θα χρειαστεί να δεχτεί και το παιδί.

Ελπίζω να μήν φάνηκε σαν να επικρίνω γονείς που επιλέγουν να εργάζονται και οι δύο 8ωρο.

Αν τα θεμέλια της οικογένειας είναι γερά δεν πειράζει να δουλεύει η μάνα.

συμφωνώ σε αυτό εντελώς, εννοείται.

Ειδικά όταν υπάρχουν και γιαγιάδες και παπούδες, θείες κτλ που είναι κοντά στην οικογένεια! (απλώς δεν έχουν όλοι αυτή την ευκολία)

 

Αυτά που έγραψα είναι περισσότερο κάτι το ιδανικό - αλλά η ζωή δεν είναι πάντα ιδανική και φυσικά τα παιδιά είναι και σημαντικό να έχουν και την εικόνα ότι κάποιες φορές δεν μπορούμε να κάνουμε παραπάνω απο αυτό που γίνεται την καθε χρονική στιγμή.

παν μέτρον άριστον - που έχουν γράψει και άλλοι εδώ μέσα

 

πώς να καταλάβω αν του είναι αρκετό, αν τον καλύπτω ψυχικά.

νομίζω ότι κάποιος που κάνει αυτή την ερώτηση στον εαυτό του ήδη δείχνει ότι κάνει ότι μπορεί για να προσφέρει τα καλύτερα στο παιδί του.

Τώρα εάν βλέπεις κάτι στην συμπεριφορά του που πιστεύεις ότι δείχνει θυμό, δεν σημαίνει ότι προέρχεται απαραίτητα απο εκεί. Εάν ανησυχείς για κάτι συγκεκριμένο, άνοιξε ένα νέο τόπικ με αυτό το θέμα.

 

ποιος πρεπει να ειναι ο ρολος του πατερα σε αυτη την ηλικια

δεν θα τον διαχώριζα απο άλλες ηλικίες... αυτά που έγραψα γενικά αφορούν όχι μόνο την μαμά. δηλαδή είτε η μαμά είτε ο μπαμπάς έχουν χρόνο είναι το ίδιο - εφ όσον έχουν μία δυνατή στοργική σχέση απο την αρχή και όχι μία σχέση "απόστασης" που δυστυχώς πολλοί άντρες έχουν μάθει απο τους δικούς τους πατεράδες-θέμα χαρακτήρα ίσως.

Στους μπαμπάδες νομίζω δεν είναι τόσο θέμα χρόνου αλλά και θέμα του χτισίματος της σχέσης τους με το παιδί τους.

 

Πολύ συχνά δηλαδή βλέπω μητέρες οι οποίες προσπαθούν να αναπληρώσουν και καποιο κενό εκεί και έχουν δηλαδή διπλές ενοχές/ανησυχίες .

Τα 7 χρόνια που κάνω ομάδες με γονείς, γύρω στο 10% των γονέων είναι μπαμπάδες και άλλο ένα 10% μπαμπάδες που έρχονται μαζι με τις μαμάδες. Σε αυτούς που δεν ερχόντουσαν συνήθως ήταν θέμα εργασίας ο λόγος που δεν μπορούσαν να έρθουν, αλλά ήταν και ένα ποσοστό της τάξεως του 5% (που δεν ανήκει στα υπόλοιπα ποσοστά) που ερχόντουσαν και έφευγαν για να πιούν καφέ κατά τη διάρκεια της συνάντησης.

Πάντα ενθαρρύνω πολύ τους μπαμπάδες που έρχονται μόνοι τους με τα παιδιά τους - δεν είναι εύκολο να είσαι ένας άντρας με άλλες 7-8 μαμάδες.

Όσοι ήρθαν και ήταν σε αυτή την θέση, μετά απο την πρώτη φορά ήταν πολύ άνετοι και δεν έδειχναν να ανησυχούν καθόλου με αυτό - ήταν προσηλωμένοι στα παιδιά τους και στο να τα βοηθήσουν να περάσουν θαυμάσια.

Είναι υπέροχο να βλέπεις ένα παιδί που έχει δύο γονείς που ασχολούνται το ίδιο ενεργά και σίγουρα συμβάλλει κατά πολύ (τι πιο ευτυχές) στην πραγματική τους ευτυχία και ισορροπία.

Προσοχή - με το ενεργά δεν ενοοώ το πόσες ώρες

[maria]

Μαρία έχεις δίκιο,

 

Οι περισσότεροι από εμάς ξέρουμε ότι λείπουμε στα παιδιά μας, και προσπαθούμε να κάνουμε ότι μπορούμε για να περάσουμε χρόνο μαζί τους. Το θέμα είναι ότι οι περισσότεροι από εμάς έχουμε πολλές υποχρεώσεις, και όσο αναφορά την δουλειά δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά πράγματα για να την αποφύγουμε.

 

Εγώ προς το παρόν δουλεύω 6ώρα, τα οποία σταματάνε σε ένα μήνα περίπου. Ξέρω ότι αποκλείεται να συνεχίσω κάτι τέτοιο, παραπάνω καιρό από ότι το δικαιούμαι. Ήδη πρέπει να είμαι ευγνώμων που έχω την δουλειά μου και μπαίνει ακόμη ένας μισθός μέσα στο σπίτι.

 

Ο μπαμπάς του πολλές φορές αργεί λόγο δουλειάς και όταν γυρίζει στο σπίτι είναι πτώμα, έτσι πολλές το νιώθουμε ότι το παιδί μας θέλει περισσότερο. Έτσι τα ωράρια του είναι τέτοια που κοιμάται μετά τις 11, κάποιες φορές και μετά τις 12, και όσο και να θέλουμε εμείς να κοιμηθούμε δεν μας αφήνει. Έτσι το αποτέλεσμα είναι πολλές φορες να καθόμαστε εμείς στον καναπέ μέχρι αργά και αυτός να γυρίζει γύρω γύρω μας, ή να τον κυνηγάμε, ή να μας φέρνει διάφορα παιχνίδια για να παίξουμε μαζί.

 

Το αποτέλεσμα είναι εγώ να κάνω μόνο τις απαραίτητες δουλειές του σπιτιού, και αυτές σε δόσεις. Αυτό κάποιες φορές με πειράζει, για να πω την αλήθεια και αυτό επειδή είχα συνηθήσει τους γονείς μου να τα έχουν όλα πεντακάθαρα και πάντα. Η μητέρα μου δούλευε, στο δημόσιο βέβαια, οπότε ερχόταν νωρίς σπίτι (καμοία σχέση με τις ώρες που γυρίζω εγώ τώρα στα 6ωρα) όμως δεν έχω καθόλου αναμνήσεις από την παιδική μου ηλικία να παίζω μαζί της. Βέβαια τους θυμάμαι πολύ καλά να καθαρίζουν και την μάνα μου να μαγειρεύει διάφορα.

 

Επίσης θυμάμαι ξεκάθαρα τον μπαμπά μου να με πηγαίνει σε λούνα πάρκ, ή στο πάρκο της νέας φιλαδέλφειας που είχε διάφορα ζωάκια. Η μητέρα μου ερχόταν σπάνια σε τέτοιες βόλτες γιατί ήθελε να μαγειρέψει ή να καθαρίσει.

Εγώ σπάνια το κάνω αυτό. Εχθές που είχε τόσο ωραία μέρα, ξέχασα καθαριότητες και τα πάντα, και πήγαμε όλοι μαζί βόλτα. Έτσι ο μικρός νομίζω ότι το χάρηκε, και ας μην είχε και πολύ όρεξη.

 

Έτσι, όση ώρα έχω ελέυθερη και είμαι με το παιδί μου, την περνάμε μαζί, ότι και να κάνουμε και ξεχνάω τα πάντα. Δεν έχω άγχος ότι μου τρώει το χρόνο που εχω για να κάνω δουλειές, οποτε νομίζω ότι το χαίρεται και αυτός πολύ.

[hara]

Δεν έχω τύψεις που εργάζομαι γιατί είναι έτσι η ζωή μας που δεν γίνεται αλλιώς αλλά και γιατί μου αρέσει η δουλειά μου!!

 

Αλλά ναί θα επιθυμούσα να δούλευα λιγότερες ώρες!!

Με το φούλ οκτάωρο που δουλεύω όντως αισθάνομαι ότι δεν τα προλαβαίνω και όντως πολλές φορές αγχώνομαι και περνάω τις εντάσεις στο σπίτι μου!!

 

Άνθρωπος είμαι και όχι η βιονική γυναίκα!!

 

Και η δική μου μητέρα δούλευε και πάντα τη θυμάμαι να τρέχει και να μην φτάνει!!

 

Αλλά στην τελική νομίζω ότι δεν είμαστε απο πορσελάνη οι άνθρωποι και ελπίζω τα παιδιά μου να πάρουν απο την αγάπη που υπάρχει στο σπίτι και όχι απο την απουσία μας.

 

Νομίζω ότι μεγάλο ρόλο παίζει η στάση που έχουν οι γονείς στη ζωή τους και οι αξίες τους...αυτές υϊοθετούν στο τέλος τα παιδιά!!

[ΜΑΡΥ.Τ]

Εχθές το απόγευμα ζωγραφίζαμε με τον μικρό και κάποια στιγμή έκανε μια μουντζούρα και μου λέει να ένα καπέλο θα το φορέσω, κάνει ότι το φοράει και μετά ζωγραφίζει άλλο ένα και το βάζει στο δικό μου κεφάλι, εγώ έκανα τάχα πως μου έπεσε το καπέλο γιατί ήταν πολύ μικρό και του έλεγα να μου κάνει ένα άλλο ποιο μεγάλο.

Το γέλιο που κάναμε φορώντας τα υποτιθέμενα καπέλα τα οποία συνέχεια έπεφταν δεν λέγετε. Κάποια στιγμή έκατσε και ο μπαμπάς μας κάτω στο χαλί και ζήτησε και αυτός καπέλο, ο μικρός είχε ξετρελαθεί και σαχλαμάριζε σκασμένος στα γέλια.

Σας γράφω το συγκεκριμένο περιστατικό γιατί μου έκανε φοβερή εντύπωση που ασχοληθήκαμε επί πόση ώρα με κάτι ανύπαρκτο, το οποίο του φάνηκε τόσο αστείο.

Ελπίζω τουλάχιστον αυτές οι στιγμές να του μένουν και να καλύπτουν τις ώρες που είμαστε μακριά του.

[Μαρια Στυλιανακη]

Να είσαι σίγουρη ότι αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος!

[fokion]

Ενοχες..........

 

Αχχχχχχχχ

τι κουμπι πατατε τωρα......... 2 μηνων σε παιδικο......

Γιατι μπορει κατα το συνταγμα να ειμαστε ολοι ισοι και να εχουμε ιδια δικαιωματα.....

 

Αλλά..........................

 

Η γυναικα μου ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να μην επιστρεξει στην δουλεια της..... γιατι αλλιως θα πρεπει να περασει απο το λογιστηριο της εταιρειας που δουλευει......

 

Και στο δημοσιο????? Τι λεω τωρα... αφου τα ξερετε.....

[Μαρια Στυλιανακη]

είναι δυνατόν βρε παιδιά ,,ναι είναι απο ότι φαίνεται.... αυτό δεν μπορείς να το πας νομικά μιάς και εάν το πας τότε σε απολύουν για άλλο λόγο αργότερα???? .......... χάλια χάλια....

[almak]

Οι εργαζόμενοι μπαμπάδες από όσο γνωρίζω δεν έχουν τύψεις και ανησυχίες για τον συγκεκριμένο λόγο.

 

Υποθέτω πως η κοινωνία μας - μέσα από την καθημερινότητα – έχει θεσμοθετήσει άτυπα πως ο μπαμπάς δουλεύει , άρα λείπει , άρα έτσι είναι τα πράγματα κι ως δια μαγείας άφεση αμαρτιών και όλο το βάρος της καθημερινότητας στην μαμά.

 

Βλέπω πως για να φτάσουμε στην παραπάνω εδραιωμένη κατάσταση πέρασαν αρκετές δεκάδες χρόνια …έως και εκατοντάδες.

 

Εσείς οι σημερινές γυναίκες έχετε απέναντι σας την παραπάνω κατάσταση , συν τις αυξημένες οικονομικές ανάγκες των νοικοκυριών , συν τις αυξημένες υποχρεώσεις απέναντι σε αυτό που λέγετε ισότητα των δύο φύλλων και ότι αυτό συνεπάγεται .

 

Βλέπω πάρα πολλά καρπούζια στην αμασχάλη της γυναίκας και ομολογώ πως δεν θα ‘θελα να ήμουν στην θέση σας .

 

 

Ας μην ψάξει κανείς να βρει ΤΗΝ λύση ,<< πώς θα τα κάνει όλα μαζί >>.

 

Σκόρπιες λύσεις που βελτιώνουν την κατάσταση υπάρχουν και θα αναφέρω μερικές:

 

1) Μειώνουμε τις απαιτήσεις μας σε οικονομικό επίπεδο , άρα δουλεύουμε λιγότερο.

2) Ξεχωρίζουμε τους ρόλους όπως , ο ένας το οικονομικό , και ο άλλος φροντίδα για όλους.

3) Προσπαθούμε να πείσουμε τις γυναίκες ότι δεν είναι και ΤΟ ΑΜΑΡΤΗΜΑ να λείψεις λίγο ακόμα από το παιδί ούτως ώστε να δουλέψεις ή να ασχοληθείς με κάτι άλλο.

 

 

Αυτά μου έρχονται στο μυαλό έτσι στα γρήγορα και σας τα λεω.

 

Στην οικογένεια μου ξεκινήσαμε δουλεύοντας και οι δύο κάνοντας ακριβώς τα ίδια πράγματα ( σπίτι – δουλειά) και αυτήν την στιγμή μετά από 14,5 χρόνια γάμου , ο ένας φροντίζει να έρχονται τα χρήματα σπίτι και ο άλλος φροντίζει πώς θα ξοδεύονται.

 

Στην αρχή της 14,5ετίας είχαμε γκρίνια ( και οι δύο) , στην μέση της 14,5ετίας η γκρίνια συνεχιζόταν , μα και τώρα που σας μιλώ πάλι γκρίνια έχομεν .

 

Τελικό συμπέρασμα

 

Ο μόνος τρόπος είναι ο συμβιβασμός με την πραγματικότητα προς την κατεύθυνση που πονά λιγότερο.

[Μαρια Στυλιανακη]

Στην αρχή της 14,5ετίας είχαμε γκρίνια ( και οι δύο) , στην μέση της 14,5ετίας η γκρίνια συνεχιζόταν , μα και τώρα που σας μιλώ πάλι γκρίνια έχομεν

.

ΧΑΧΑΑΧ τέλειο!

[DREAMCATCHER]

AX!!!!!!!!! ERGAZOMAI MONO TO KALOKAIRI...AX KAI NA BLEPATE TO MIKROULI MOU OTAN TO PAW NA TO AFHSW STH GIAGIA ME TI LUGMOUS KLAIEI.SPARAZEI TO PAIDI MEXRI NA FTASW STH DOULEIA MOU OLO FOU KAI FOU FYSAW KAI 3EFYSAW.TO MONAKRIBAKI MOU!!!DEN GINETAI OMWS ALLIWS.FETOS LEW NA TO PAW SE PAIDIKO STA8MO ETSI ISWS ME TA PAIDAKIA NA 3EXNIETAI...POIOS 3EREI..TO PIO EPIPONO PANTWS EINAI H WRA TOU APOXWRISMU