Δεν ξερει τι θελει

[irene77]

Μεχρι που ο μικρος ηταν 18-20 μηνων και ηταν μαζι μου δεν ειχα κανενα θεμα ουτε συμπεριφορας ουτε φαγητου, η τελος παντων ετσι ενιωθα εγω, απο τοτε που πηγε διακοπες διαρκειας με την μανα μου και μετα που τον βλεπει σχεδον ολη μερα και νυχτα τις περισσοτερες λογο δουλειας εχω χασει την μπαλα..

ο μικρος δεν ακουει, δεν κοιμαται νορμαλ, δεν τρωει, θελει να γινεται μονο το δικο του και αντιδρα με γκρινια και κλαματα αταξιες και δεν καταλαβαινει οτι και αν λες οπως και αν το λες,,,,

αλλα λεω εγω

αλλα η μαμα μου

αλλα ο ενας αλλα ο αλλος

τι ειναι αυτο που μπορω να κανω για να επαναφερω την κατασταση?

εκτος απ το να σταματησω την δουλεια?

Αυτην την στιγμη ειμαστε στην μαμα μου, ο μικρος εχει αμολυσει ολα τα παιχνιδια στο πατωμα αλλα δεν παιζει μαζι τους αλλα δεν τα μαζευει μονο ακολουθει την γιαγια του σε οτι και αν κανει και θελει και αυτος οτι πιανει εκεινη...

σηκωνομαστε για πρωινο ζηταει τα παντα τα ανοιγει και παιζει μαζι τους χωρις να τρωει τιποτα,,

αυτην την στιγμη την εχει πεσει στην οθονη του λαπτοπ του εχω πει μην αγγιζεις ασε με να το τελειωσω και το μονο ποθυ κανει ειναι να συνεχιζει να το κανει...

[katerina25]

Καλά, μην τρελένεσαι, κι ούτε να σταματήσεις τη δουλειά!!!

Ο μικρός σου δεν κάνει και τίποτα διαφορετικό από τα άλλα αυτής της ηλικίας.

Μήπως η μαμά σου τον "παραχαϊδεύει" λίγο και ξεκίνησε ο μικρός τον αγώνα ανεξαρτησίας??? Καταλαβαίνω ότι ξαφνικά που δουλεύεις του λείπεις και ίσως αντιδρά έτσι, αλλά δώσε το στίγμα σου. Εξακολουθείς να είσαι μαμά του, αλλά πρέπει να πας στη δουλειά σου, είναι σε ηλικία που καταλαβαίνει τα πάντα και μπορείς με λίγη φαντασία να του εξηγείς. Όταν έχεις χρόνο αφιέρωσέ τον στο μικρό.

Μπορεί όμως απλά να είναι ένα άτακτο παιδάκι της ηλικίας του, κι απλά ο τρόπος που του βάζεις τα όρια δεν αποδίδει.

Υπομονή!!

[ΜΠΟΥΚΙΤΣΑ]

Η δικη μου γνωμη ειναι πως θα πρεπει να κανετε μια συζητηση με την μαμα σου και να της εξηγησεις ηρεμα πως βλεπεις εσυ τα πραγματα και πως καλο θα ηταν(δεδομενου οτι περναει πολλες ωρες με το εγγονι της) να μην μπερδευει το παιδι.Νομιζω οτι μια ηρεμη συζητηση μαζι της θα λυσει το προβλημα.

[Μαρία-nmeb]

Συμφωνώ με τη ΜΠΟΥΚΙΤΣΑ!

Μπορεί εμείς να τα βλέπουμε μικρά τα παιδιά μας αλλά αυτά καταλαβαίνουν τα πάντα και αναλάγως με το πως τ'αντιμετωπίζουμε μας "εκμεταλεύονται"!

Ασχετα με το τι λένε οι άλλοι, εσύ να είσαι σταθερή και να επιβάλεις τους δικούς σου κανόνες!

Πχ αν ρίχνει όλα τα παιχνίδια στο πάτωμα και δεν παίζει, αλλά ούτε τα μαζεύει, μπορείς να του εξηγήσεις το λόγο που πρέπει να τα μαζέψει και να του ζητήσεις να το κάνει. Αν δεν το κάνει, μπορείς να του πεις πως θα του τα πάρεις και για 1 μέρα δεν θα του τα δώσεις. Αν και πάλι δεν τα μαζέψει τότε πάρτα και κρύψτα για 1 μέρα. Την επομένη δώστα του και πες του πως τα παιχνίδια τα μαζεύουμε και τα προσέχουμε, αν θέλουμε να τα έχουμε!

Όλα αυτά με ήρεμη φωνή, και το κυριότερο να είσαι σταθερή και να μην ενδώσεις σε τυχόν κλάμματα. Έτσι θα καταλάβει οτι η μαμά δεν αστειεύεται!

Ακόμα κι αν ανακατευτούν άλλοι, αγνόησέ τους και ήρεμα και σταθερά να επιμείνεις σ'αυτό που είπες!

Έτσι το παιδί σου θα σε σέβεται και θα εκτιμάει τη δική σου γνώμη πάντα!

Βέβαια αυτή είναι η δική μου άποψη και ο τρόπος που αντιμετωπίζω το δικό μου παιδί

[katiapol]

Ο ρόλος της γιαγιάς είναι να κακομαθαίνει το παιδί... Μην ξεχνάτε, κι εμείς, όσοι τουλάχιστον από εμάς είχαν το προνόμιο να μεγαλώσουν με γιαγιά και παππού, τους κάναμε ό,τι θέλαμε... Τελικά πραγματικά ισχύει ότι του παιδιού μου το παιδί είναι 2 φορές παιδί μου. Κι εγώ έχω σοβαρό πρόβλημα με την μητέρα μου, κάνει ολα τα χατηρια του γιου μου και γενικά τον έχει κάνει ένα κακομαθημένο παιδάκι... Της μιλάω για "πειθαρχία" και μου απαντάει ότι προσπαθώ να καταπιέσω το παιδί και ότι δεν θέλω να το αφήσω να αποκτήσει ελεύθερη προσωπικότητα... Άκουσον άκουσον!!!!

Το αποτέλεσμα;

Το καμάρι μου, είναι 2 ετών, είναι απαιτητικός, φωνάζει, ουρλιάζει, χτυπιέται όταν δεν γίνονται τα χατήρια του, κι αν τολμήσεις να του κάνεις παρατήρηση, σε διώχνει μακρυά και φωνάζει γιαγια και παππού!!!!!

Η αλήθεια είναι πως κάθε ημέρα έχω πονοκέφαλο από αυτό το θέμα, υπάρχουν πολλές φορές που έχω επικαλεστεί τον Ηρώδη αλλά στο τέλος τέλος, όσοι είχαμε παππού και γιαγιά που μας μεγάλωσε θα πρέπει να θυμόμαστε ότι περίπου τα ίδια κάναμε κι εμείς. Απλά τώρα τα βλέπουμε από την πλευρά του γονεα κι όχι του παιδιού...

Χαλαρώστε, δείτε τα πράγματα από την πλευρά του παιδιού σας. και να θυμάστε: από την πολλή αγάπη ποτέ κανείς δεν έπαθε τίποτα...

[νεφελη]

Κ εγω συμφωνω πως καταρχας πρεπει να μιλησεις με τη γιαγια κ να συμφωνησετε σε μια κοινη τακτικη διαπαιδαγωγησης, τουλαχιστον στα βασικα.

Στο κατω κατω αν δεις οτι δε φταιχνει με τιποτα η κατασταση μπορεις να παρεις μια γυναικα/νταντα , αν κ ετσι κι αλλιως σε λιγο δε θα παει σταθμο??

[Έσπερος]

ΕΠαναφέρω  αυτό το θέμα με μια κάπως αστεία απορία. 

 

Ο μικρός μου 16μ συνήθιζε εδω και κάποιους μήνες να ανεβαίνει πάνω μου (σαν να κάνει αλογάκι) και να του τραγουδάω διάφορα τραγουδάκια, κάποιες φορές όντως κάνοντας αλογάκι. Του αρέσει πολύ αυτό και το ζητάει μόνος του όποτε παίζουμε στο κρεβάτι. Κάποια στιγμή άρχισε να δυσφορεί με τα τραγούδια που του έλεγα, άλλαξα ρεπερτόριο και ήταν μια χαρά, μετά πάλι γκρίνιαξε και επέστρεψα στα παλιά, αλλά τώρα είναι καιρός που γκρινιάζει στις 2-3 πρώτες λέξεις οποιουδήποτε τραγουδιού, ενώ ζητάει ο ίδιος να το κάνουμε. Προφανώς μπορώ να εμπλουτίσω κι άλλο το ρεπερτόριο, αλλά δεν νομίζω ότι είναι αυτό το θέμα, γιατί από ένα σημείο και μετά μου φάινεται ότι η άρνηση είναι απλά εκνευρισμός. Δεν το κάνει σε άλλα θέματα που ακούω ότι το κάνουν άλλα παιδιά όπως τι θα βάλει, σε τι πιάτο θα φάει, αν θα πάιξει με το ένα ή το άλλο παιχνίδι κλπ. Μόνο στα τραγούδια. Εκείνη την ώρα μου δείνει την εντύπωση ότι στενοχωριέται που δεν βρίσκω αυτό που θέλει, αλλά αν σταματήσω το παιχνίδι κλαίει πιο πολύ και μετά από λίγη ώρα το ξαναζητάει. Αν είναι ήρεμος προτείνω κάποια άλλη δραστηριότητα αντί για τραγούδι και πιάνει, όταν όμως είναι εκνευρισμένος δεν θέλει ούτε παλαμάκια, ούτε κολλα το ούτε τίποτα. Επίσης, με τον μπαμπά του αυτό το παιχνίδι το κάνει με τελείως διαφορετικό τρόπο, οπότε δεν μπορεί να με βοηθήσει σε αυτό, άλλα κάνει με τον έναν άλλα με τον άλλον. 

 

Καμιά ιδέα για το πώς να το χειριστώ; 

[Mama_Anesti_]

On 8/5/2019 at 9:03 ΜΜ, Έσπερος είπε:

ΕΠαναφέρω  αυτό το θέμα με μια κάπως αστεία απορία. 

 

Ο μικρός μου 16μ συνήθιζε εδω και κάποιους μήνες να ανεβαίνει πάνω μου (σαν να κάνει αλογάκι) και να του τραγουδάω διάφορα τραγουδάκια, κάποιες φορές όντως κάνοντας αλογάκι. Του αρέσει πολύ αυτό και το ζητάει μόνος του όποτε παίζουμε στο κρεβάτι. Κάποια στιγμή άρχισε να δυσφορεί με τα τραγούδια που του έλεγα, άλλαξα ρεπερτόριο και ήταν μια χαρά, μετά πάλι γκρίνιαξε και επέστρεψα στα παλιά, αλλά τώρα είναι καιρός που γκρινιάζει στις 2-3 πρώτες λέξεις οποιουδήποτε τραγουδιού, ενώ ζητάει ο ίδιος να το κάνουμε. Προφανώς μπορώ να εμπλουτίσω κι άλλο το ρεπερτόριο, αλλά δεν νομίζω ότι είναι αυτό το θέμα, γιατί από ένα σημείο και μετά μου φάινεται ότι η άρνηση είναι απλά εκνευρισμός. Δεν το κάνει σε άλλα θέματα που ακούω ότι το κάνουν άλλα παιδιά όπως τι θα βάλει, σε τι πιάτο θα φάει, αν θα πάιξει με το ένα ή το άλλο παιχνίδι κλπ. Μόνο στα τραγούδια. Εκείνη την ώρα μου δείνει την εντύπωση ότι στενοχωριέται που δεν βρίσκω αυτό που θέλει, αλλά αν σταματήσω το παιχνίδι κλαίει πιο πολύ και μετά από λίγη ώρα το ξαναζητάει. Αν είναι ήρεμος προτείνω κάποια άλλη δραστηριότητα αντί για τραγούδι και πιάνει, όταν όμως είναι εκνευρισμένος δεν θέλει ούτε παλαμάκια, ούτε κολλα το ούτε τίποτα. Επίσης, με τον μπαμπά του αυτό το παιχνίδι το κάνει με τελείως διαφορετικό τρόπο, οπότε δεν μπορεί να με βοηθήσει σε αυτό, άλλα κάνει με τον έναν άλλα με τον άλλον. 

 

Καμιά ιδέα για το πώς να το χειριστώ; 

Κοίταξε ενα παιχνιδι μπορεί να εξελιχθεί πολύ απ την παλιά αγαπημένη συνήθεια και να είναι το ίδιο αγαπητό, είτε να ξεχαστεί και να το θυμηθείτε μετά από καιρό κτλ. 

  Αν την ώρα που του δίνεται ή αφορμή να δυσανασχετει δεν έχει κάποιο αλλο λόγο πχ πεινα, ζεστη κτλ ίσως δεν ξέρει πως να εκφράσει αυτό που θέλει. 

 

Εγώ τέτοιες φάσεις τις αντιμετωπισα όπως κι εσύ, δηλαδη προσπαθουσα να τον κανω να ξεχαστεί με άλλο παιχνίδι. Ώσπου μια χαρακτηριστική φορα  ήθελε να κολλησει στον τοιχο μία αφισα αλλά δεν ήθελε ετσι, δεν ήθελε χαρτοταινια κτλ. Ενα τέταρτο πάλευαν με τη γιαγιά του να την κολλήσουν. Στο τέλος εβαλε τα κλάματα απ τα νεύρα του και ή πρώτη μου αντίδραση ήταν να του δείξω πως παίρνουμε βαθιες ανάσες για να ηρεμησουμε. Με μιμιθηκε και ησύχασε. Δεν ασχοληθηκαμε εκεινη την μέρα με την αφίσα και απλα ξεχάστηκε για ενα διαστημα. 

  Πλέον έχει πολύ πλάκα γιατί όταν φτάνει σε σημείο να βάλει τα κλάματα κάνει και τις ανάσες του από μονος του χωρις να του το πω!  

 

Θα μπορούσες λοιπόν ή να αλλάξεις το παιχνιδι, ή να το αφήσεις για λίγο στην άκρη.

  Μεγαλώνοντας θα βρεις και άλλους τρόπους που τον κάνουν να ηρεμεί και να αποφορτιστει. Ή φάση που καταλαβαίνουν αλλά δεν μπορούν να μιλήσουν ειναι ιδιαίτερη και πολυ δύσκολη και για εκείνα.   

 

 

 

[Έσπερος]

Just now, Mama_Anesti_ είπε:

Θα μπορούσες λοιπόν ή να αλλάξεις το παιχνιδι, ή να το αφήσεις για λίγο στην άκρη.

Κυρίως προσπαθώ να το αποφύγω. Να μην καθόμαστε δηλαδή στο κρεβάτι για παιχνίδι, γιατί αν κάτσουμε το ζητάει. Αλλά επίσης αυτό το παίζουμε το πρωί πριν σηκωθούμε και το βράδυ πριν κοιμηθεί, που είμαστε στο κρεβάτι έτσι κι αλλιώς. Εκεί δεν μπορώ να το αποφύγω. Προς το παρόν προσπαθώ να βάλω στο παιχνίδι και ένα ζωάκι που κάνει μουσική για να ασχοληθούμε με αυτά τα τραγούδια. Μέχρι να μάθω μερικούς στίχους απ έξω.