ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΕ ΤΟ ΑΔΕΛΦΑΚΙ

[Guest ΕΛΙ]

Έχουμε μία κορούλα 6 ετών. Για 5μιση χρόνια ήταν μοναχοπαίδι. Πάντα μας ζητούσε αδερφάκι και παραπονιόταν που ήταν μοναχοπαίδι. Πριν 6 μήνες αποκτήσαμε και 2ο παιδάκι.Η αντίδρασή της μας ανησυχεί.Νομίζω, αν και δεν το παραδέχεατι ότι τον ζηλεύει.Όλη την ώρα τον πειράζει. Δεν τον αφήνει τον καημένο σε ησυχία. Η όλη συμπεριφορά της μέσα στο σπίτι έχει αλλάξει.Μερικές φορές κάνει σαν τρελό.Άυτά τα κάνει κυρίως στον άντρα μου και στην μητέρα μου.Την πήραμε με το καλό , με το άγριο , τίποτα. Νομίζει ότι ο μπέμπης είναι ιδιοκτησίας της και μπορεί να τον κάνει ότι θέλει.Είμαι σίγουρη οτι τον αγαπάει γιατί αν αρρωσταίνει ο μπέμπης κλαίει από την στεναχώρια της, αλλά μάλλον δεν θέει να τον αγαπάμε εμείς.Δεν τον παίζουμε ποτέ τον καημένο μην ζηλέψει η Μαρία.

Έχει αντιμετωπίσει καμία παρόμοιο πρόβλημα και πώς το χειρίστηκε;

[babilitsa]

Γεια σου καλή μου! θα έλεγα ότι βρισκόμαστε σε παρόμοια φάση. γιατί και εμείς έχουμε την Μελίνα μας που είναι 7 χρόνων και αποκτήσαμε ύστερα από τόσα χρόνια τη μικρή babi που είναι (μάντεψε)... 6 μηνών.

Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα να αντιμετωπίσω πολλά προβλήματα μιας και πρόκειται για ένα πολύ ώριμο και καλό παιδί. ¨Ομως παραμένει το γεγονός ότι όλα αυτά τα χρόνια συνήθισε να ζει σε μια αποκλειστικά δική της οικογένεια :γιαγιά ,παππούς, ξαδέρφια, θείες αλλά και φίλοι που την πρόσεχαν, αυτήν και μόνο αυτήν. Τώρα το βάρος μετατοπίστηκε και η μελίνα έχασε το θρόνο της.

Στην αρχή οι αντιδράσεις της ήταν ακόμα άγουρες και ελεγχόμενες. Της είχα ζητήσει ,ύστερα από πολύ μπλα μπλα να μου μιλάει για τα συναισθήματά της όποια και αν ήταν αυτά. Ακόμα και αν αισθανόταν περίεργα τσιμπηματάκια στην καρδούλα της που τα λένε ζήλεια δεν είχε να κάνει τίποτα άλο απ το κουβεντιάσει. Ολα καλά ,μέχρι εδώ και λίγες μέρες που το πράγμα ωρίμασε τελικά μέσα της και κατάλαβε ότι το μωρό τελικά δεν είναι παιχνίδι και θέλει πολλή φροντίδα. Παραπονιέται για το παραμικρό, μουτρώνει, αντιμιλάει πολύ και κάποιες φορές το πονάει κατά λάθος βρε παιδι μου!

[babilitsa]

συνεχίζω και σόρι για την πολυλογία αλλά νιώθω ότι ίσως να μπορώ να αλληλοβοηθηθούμε. Η συμπεριφορά της βέβαια αλλάζει όταν δει το μωρό να κλαίει γιατί και καλά το μαλώνουμε ή γιατί δε νιώθει καλά. Κλαίει και θεωρεί ότι φταίει αυτή που το κόλλησε ίωση. Αλλά δεν ξέρω αν αυτό είναι στενοχώρια ή απλά ενοχές στιγμιαίες.

Αυτο΄που κάνω είναι:πολύ μα πολύ μπλα μπλα. Αυτό που κάνω και τώρα βέβαια, και να της επισημαίνω πόσο σημαντική και πολύτιμη είναι για μας, πόσα έχουμε περάσει εμείς μαζί τόσα χρόνια και πόσο περήφανους μας κάνει με την όμορφη συμπεριφορά της. ¨ετσι και για λίγο κάτι γίνεται. Α, και με πολλες μα πολλές αγκαλιές και φιλιά και χάδια και γαργαλήματα.

Το μωρό της λέμε ότι έγινε γιατί αυτή το ζήτησε και για να μην είναι μόνη της, όπως εμείς οι γονείς της που είμαστε μοναχοπαίδια.

Αυτά και αν δεν ξεκολλάει από πάνω του όπως το δικό σας το μαράκι της λέμε να ξεκολλήσει γιατί κυκλοφορούν και ιώσεις (αυτό είναι λίγο κακό και ενοχικό αλλά τι να κάνουμε)

Οπως και να χει σκέψου μόνο ότι είναι τόσο μικρές και τόσο μπερδεμένα τα συναισθήματα τους που και αυτές κάπως ΄πρέπει να αντιδράσουν. Το να μην αντιδράσουν είναι το πρόβλημα.

Εδώ εμείς οι μεγάλοι υποτίθεται και πάλι πόσα αδέρφια δεν τρώγονται , πόσες φιλίες δεν χαλάνε από το σαράκι της ζήλειας και κακή διαχείριση των συναισθημάτων μας.

Αυτά και τελείωσα.

Να στε όλοι καλά

[Guest ΕΛΙ]

Άσε babilitsa μου.Πότε θα μας μείνει κανά χέρι του μωρού δεν ξέρω.

Πολύ τυχερά παιδιά τα πρώτα σε αντίθεση με τα καημενούλια τα δεύτερα.

[babilitsa]

ναι, αλλά τελικά τα δεύτερα βγαίνουν πάντα πιο χαιδεμένα και ας είναι κρυφοχαιδεμένα. Γιατί εμείς το παρακάνουμε για να μην μένουν παραπονεμένα και ψιλοπαρατάμε, ασυνείδητα βέβαια ,τα πρώτα.

Εσύ δεν έχεις αδέρφια; Πώς αισθανόσουν για σκέψου!

[sofuka]

Το μωρό της λέμε ότι έγινε γιατί αυτή το ζήτησε και για να μην είναι μόνη της, όπως εμείς οι γονείς της που είμαστε μοναχοπαίδια.

Αυτά και αν δεν ξεκολλάει από πάνω του όπως το δικό σας το μαράκι της λέμε να ξεκολλήσει γιατί κυκλοφορούν και ιώσεις (αυτό είναι λίγο κακό και ενοχικό αλλά τι να κάνουμε)

 

Kορίτσια, αυτά που θα πω είναι βέβαια η προσωπική μου άποψη. Πιστεύω πως δεν πρέπει να ανακατεύουμε τα παιδιά στο γεγονός ότι εμείς αποφασίσαμε να κάνουμε 1, 2, 3 ή περισσότερα παιδιά. Αυτό είναι καθαρά απόφαση των γονιών. Τα παιδιά σ' αυτή την ηλικία είναι λογικό να σκέφτοναι και να λειτουργούν εγωιστικά, καθώς επίσης και να ζηλεύουν. Αυτό είναι το φυσιολογικό και πηγάζει από το ένστικτο αυτοσυντήρησης όλων των ανθρώπων. Ακόμα και παιδιά που ζητούν αδελφάκι, όπως συχνά γίνεται σ' αυτές τις ηλικίες, όταν αυτό έρχεται και βλέπουν ότι στην πράξη μοιράζεται τους γονείς μαζί του, αλλάζουν γνώμη.

Απ' αυτό που βλέπω από τη σχέση των παιδιών μου μεταξύ τους αλλά και από τη δική μου με τα αδέλφια μου είναι πως πάντα υπάρχει η ζήλεια, ο ανταγωνισμός αλλά ταυτόχρονα και η αγάπη, το ενδιαφέρον, ο αλτρουισμός.

Όσο για το ότι τα μεγάλα σας παιδιά είναι όπως λέτε συνεχώς επάνω στα μωρά, δήθεν από αγάπη, αλλά στην πράξη τα ζορίζουνε, έχω να σας πω ότι είναι τυπική συμπεριφορά! Ο πρώτος μου το έκανε στον 2ο όταν ο πρώτος 20 μηνών, το κάνει και τώρα που είναι 9 χρονών στην αδελφή του! Είναι και αγάπη, και κρυφό ζόρισμα και τεστ για να δούνε πόσα ανέχεται ο γονιός και πόσο θα προστατέψει το μωρό και... και... και...

Εγώ από την πρώτη στιγμή που έφερνα το κάθε καινούριο μωρό απ' το μαιευτήριο το έδινα αγκαλιά στο ή στα προηγούμενα (εννοείται είμαι απο πάνω ), δίνω ευθύνες ανάλογα με την ηλικία και πραγματικά τα παιδιά προσέχουν τα μικρότερα αδέλφια τους (εμένα πολλές φορές με έχουν ειδοποιήσει για κάτι επικίνδυνο ή το έχουν αποτρέψει, από πολύ μικρή ηλικία, αλλά η ζήλεια, ζήλεια, μην ξεχνιόμαστε). Άλλοτε είμαι πιο ελαστική όταν ζορίζουν το μωρό, αφήνω ένα περιθώριο και άλλοτε όχι, εξηγώντας τους όμως τους κινδύνους της κάθε συμπεριφοράς. Όσο για τις ιώσεις, έχω πάρει απόφαση ότι δεν μπορώ να τις γλιτώσω, επιτρέπω να φιλάνε το μωρό ακόμα και όταν είναι άρρωστα (ευτυχώς βοηθάει κι ο θηλασμός και το μωρό έχει αρρωστήσει μεν αλλά όχι βαριά). Δεν είναι σωστό να φορτώσουμε το μεγαλύτερο παιδί με ένα σωρό απαγορεύσεις και ενοχές.

Επίσης, γνώμη μου είναι να δείχνετε φανερά την αγάπη σας και στα δύο παιδιά, πολύ γρήγορα το δέχονται σαν φυσικό που είναι και δεν ενοχλούνται γιατί ξέρουν ότι έχουν και τα δύο την αγάπη σας.

Οι μαμάδες έχουνε δύο χέρια και μεγάλη αγκαλιά, αγκαλιάστε τα παιδάκια σας μαζί, αφήστε τα να αγκαλιάσουν το ένα το άλλο, έστω και άγαρμπα, φερθείτε τους ισότιμα και τα πράγματα θα πάρουν το δρόμο τους.

[kel]

Η αδελφική αντιζηλία είναι ο όρος που χρησιμοποιούν οι ψυχολόγοι για να αναφερθούν στην επιθυμία εκδίκησης ανάμεσα στα αδέλφια. Σχεδόν κάθε παιδί αναπτύσσει συναισθήματα ζήλιας και απόρριψης όταν έχει να συναγωνιστεί ένα νέο μέλος στην οικογένεια., ένα μωρό ή ένα πιο ζωηρό παιδάκι, το οποίο μονοπωλεί την προσοχή της μητέρας του .

 

Πράγματι η ζήλια των παιδιών δεν είναι σπάνια. Το μεγαλύτερο παιδί νιώθει ότι κάτι χάνει με τον ερχομό του νέου μέλους. Εκεί που απολάμβανε πολλά πράγματα μόνο του, όπως την προσοχή των γονιών του, τώρα πρέπει να τα μοιράζεται με το αδερφάκι του. Η ζήλια μεταξύ αδερφών παρατηρείται συχνότερα όταν η διαφορά ηλικίας μεταξύ των παιδιών δεν είναι μεγάλη ή ακόμα όταν είναι του ίδιου φύλου. Ο ρόλος των γονιών είναι καθοριστικός στη δημιουργία της ζήλιας μεταξύ των παιδιών και αυτό γιατί οι συγκρίσεις που πιθανόν μπορούν να κάνουν οι γονείς συμβάλουν στην ανάπτυξη του αισθήματος της ζήλιας, αντιπαλότητας και συναγωνισμού.

 

Σε περιπτώσεις που το ένα παιδί μπορεί να έχει υψηλότερες αποδόσεις από το άλλο παιδί, μπορεί να δημιουργήσει το αίσθημα της χαμηλής αυτοεκτίμησης, ακόμα και κατάθλιψης που συνοδεύονται από ζήλια. Σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα, ένα παιδί μπορεί να διακόψει μια δραστηριότητα, ακόμα και αν είναι καλό σε αυτό και αυτό γιατί δεν θέλει να νιώθει κατώτερο από τον/την αδερφό/ή του που μπορεί να έχει καλύτερες επιδόσεις από αυτό, στην συγκεκριμένη δραστηριότητα. Για αυτό και είναι σημαντικό οι γονείς να μην συγκρίνουν τις επιδόσεις των παιδιών τους, αλλά να δέχονται ότι το κάθε παιδί είναι ένα άτομο με τα δικά του ιδιαίτερα χαρίσματα. Αν οι γονείς έχουν πολύ υψηλές φιλοδοξίες, υψηλότερες από τις δυνατότητες του παιδιού, τότε θα επηρεάσουν αρνητικά την αυτοεκτίμησή του.

 

Υπάρχουν διάφοροι παράγοντες που επηρεάζουν την ζήλια μεταξύ των αδερφών. Αυτά είναι, τα ατομικά χαρακτηριστικά των παιδιών, η λειτουργικότητα της οικογένειας, τα παραδείγματα που βλέπουν τα παιδιά σε ταινίες στην τηλεόραση ή αλλού, τα οποία συμβάλλουν στην δημιουργία καταστάσεων ζήλιας.

 

Τι μπορούν να κάνουν οι γονείς για να αποτρέψουν την δημιουργία ζήλιας μεταξύ των παιδιών τους?

Ψ Η ηλικία των παιδιών παίζει ένα σημαντικό ρόλο. Ανάλογα με το επίπεδο αντίληψης τους, οι γονείς μπορούν να μιλούν στο παιδί τους για τη γέννηση και τον ερχομό του αδερφού τους. Έτσι νιώθουν ότι συμμετέχουν στο σημαντικό νέο γεγονός για την οικογένεια που θα αλλάξει την κατάσταση.

Ψ Με το να συμμετέχουν στις προετοιμασίες για το νέο παιδί, για την κούνια και τα ρούχα του, λαμβάνοντας μέρος στις συζητήσεις για το τι θα κάνει η οικογένεια όταν θα έρθει το αδερφάκι, τα κάνει να μη νιώθουν ότι παραμερίζονται ή ότι χάνουν κάτι.

Ψ Οι γονείς, επίσης, μπορούν να κάνουν μια συζήτηση με τα μεγαλύτερα παιδιά, για τους τρόπους με τους οποίους μπορούν αυτά να βοηθούν την οικογένεια όταν θα γεννηθεί το νέο μέλος. Στις περιπτώσεις αυτές είναι χρήσιμο όλοι μαζί να βλέπουν φωτογραφίες των μεγαλύτερων παιδιών όταν γεννήθηκαν και οι γονείς να διηγούνται αυτά που έκαναν όταν γεννήθηκαν τα πρώτα παιδιά. Οι κινήσεις αυτές βοηθούν τα παιδιά στο να νιώσουν ότι η σημασία και το ενδιαφέρον που δίνονται προς αυτά, δεν μειώνεται, αλλά αντίθετα, το κάθε παιδί παίρνει όλη την αγάπη των γονιών του.

Ψ Στις περιπτώσεις που το μεγαλύτερο παιδί είναι ακόμη σε παιδικό κρεβάτι, εάν είναι δυνατόν να του δοθεί ένα κανονικό κρεβάτι, συμβάλλει στο να το κάνει να νιώθει χαρά και να συνδέει με θετικά γεγονότα τη γέννηση του αδελφού του. Οι γονείς δεν πρέπει να απογοητεύονται εάν βλέπουν αρχικά ότι ένα μεγαλύτερο παιδί δεν δείχνει μεγάλη αγάπη στο μικρότερο του αδερφάκι. Η αγάπη αυτή μεγαλώνει σταδιακά. Οι γονείς θα πρέπει να δείξουν στο μεγαλύτερο παιδί πως πρέπει να συμπεριφέρεται στο μικρότερο τους αδερφάκι και το τι είναι επιτρεπτό και τι όχι.

 

Κάποια στιγμή ένα παιδί μπορεί να παρουσιάσει κάποια υποχώρηση στην συμπεριφορά του όταν γεννηθεί ένα νέο παιδί. Επιστρέφει πίσω σε συμπεριφορές που είχε όταν ήταν σε πιο μικρή ηλικία. Η ζήλια αυτή λοιπόν συχνά συνοδεύεται από παιδαριώδη συμπεριφορά, που στόχο της έχει να προκαλέσει την προσοχή και βασίζεται στην πεποίθηση ότι ο μόνος τρόπος για να κερδίσει το παιδί την προηγούμενη πλεονεκτική του θέση είναι να ξαναγίνει μωρό. Οι γονείς πρέπει να αποδέχονται τα φαινόμενα αυτά, που συνήθως είναι παροδικά και να δίνουν τη σημασία που ζητούν τα παιδιά αυτά. Το γεγονός αυτό τους προσφέρει τη σιγουριά που χρειάζονται και την προσοχή που ζητούν και το πρόβλημα υποχωρεί. Υπάρχουν κάποιες περιπτώσεις βέβαια, που η ζήλια θα χειροτερεύει και πιθανόν να γίνει μια αντιπαλότητα. Πολύ σπάνια η κατάσταση αυτή μπορεί να εκφυλιστεί και να εμφανιστούν φαινόμενα βίας και κακοποίησης του ενός από τον άλλον. Στις περιπτώσεις αυτές χρειάζεται βοήθεια από ειδικούς, σύμβουλο οικογένειας, ψυχολόγους και ψυχιάτρους.

 

Συμπερασματικά, πρέπει να τονίσουμε το γεγονός ότι η ζήλια μεταξύ αδελφών είναι σύνηθες φαινόμενο. Ο ρόλος των γονιών είναι καθοριστικός στη γένεση, αλλά και στην αντιμετώπιση του προβλήματος. Ο Dunn, σε μια μελέτη του διαπίστωσε ότι όταν οι γονείς έμεναν αμέτοχοι στους καυγάδες των παιδιών τους, η συχνότητα με την οποία αυτά τσακώνονταν μπορούσε να ελαττωθεί, ιδιαίτερα όταν οι γονείς παράβλεπαν τους καβγάδες και ταυτόχρονα αντέμειβαν τα παιδιά που απείχαν από την σύγκρουση.

 

Στις οικογένειες που υπάρχει, ισότιμη αντιμετώπιση των παιδιών, ισοζυγισμένες αποφάσεις που χαρακτηρίζονται από συμβιβασμό, όταν δημιουργούνται διαφορές και που υπάρχει σεβασμός και εκτίμηση στην προσωπικότητα και στις ιδιαιτερότητες του κάθε μέλους της οικογένειας, οι πιθανότητες για σοβαρά προβλήματα λόγω ζήλιας ελαχιστοποιούνται

 

(πηγή: National parent information network, American academy of pediatrics, Martin Herbert, Οι Καβγάδες των παιδιών, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα).

 

 

 

 

 

 

 

 

Καβγάδες και ζήλια ανάμεσα στα αδέρφια.

 

Πολλοί γονείς αντιμετωπίζουν στην οικογένεια τους έναν εμφύλιο πόλεμο. Οι καυγάδες μεταξύ των παιδιών τους έχουν μετατρέψει το σπίτι σε πεδίο μάχης. Η ζήλια τα θυμώνει πολύ. Σε κάποιες οικογένειες εμφανίζεται σε ήπιο βαθμό και σε άλλες με μεγάλη οξύτητα. Με την γέννηση του δεύτερου παιδιού ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις εκκλήσεις του πρωτότοκου να επιστρέψουμε το παιδί πίσω στο μαιευτήριο. Έπειτα ξεκινάνε οι απρόκλητες επιθέσεις του μεγάλου αδερφού. Πολύ συχνά τραβάνε τα μαλλιά στο μικρό τους αδερφάκι και το χτυπάνε. Και έτσι ξεκινάνε μια σειρά από εμφύλιους πολέμους μεταξύ τους που τραβάει συνήθως μέχρι να ενηλικιωθούν, τότε που διαμορφώνουν την ζωή τους.

Γιατί όμως είναι τόσο έντονη η ζήλια. ο ανταγωνισμός και η ανάγκη του κάθε παιδιού να χαράξει τα δικά του όρια? Τι από όλα αυτά ανήκει στην φυσιολογική διαδικασία εξέλιξης?

Τα αδέρφια μεγαλώνουν σε περιορισμένο χώρο. Λέγοντας περιορισμένο χώρο εννοούμε ότι όλα διεκδικούν χρόνο και προσοχή από τους γονείς τους, οι οποίοι, όμως, δεν μπορούν να εκπληρώσουν τις επιθυμίες τους σε όλη τους την έκταση. Σε όσα κομμάτια και να μοιραστούν οι γονείς δεν θα καταφέρουν να ικανοποιήσουν τις αδηφάγες ανάγκες των παιδιών τους. Αλλά εκτός αυτού υπάρχουν και άλλα πράγματα που προσδιορίζουν τον περιορισμένο χώρο των παιδιών. Για παράδειγμα σε πολλά σπίτια υπάρχει μια τηλεόραση, όπου όλοι μαζί πρέπει να συμφωνήσουν για ένα πρόγραμμα.

Την εξέλιξη της οικογενειακής ηρεμίας επηρεάζει σημαντικά η σειρά γέννησης ενός παιδιού. Ανεξάρτητα ποια σειρά έχει γεννηθεί κάθε παιδί, τίθεται αντιμέτωπο με πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα που προκύπτουν από την θέση του στην σειρά αυτή. Το πρωτόκοτο, έχοντας λάβει με αφοσίωση όλη την αγάπη των γονιών του μέχρι την γέννηση του δεύτερου παιδιού, πρέπει να αντιμετωπίσει το άγχος και τον θυμό για το καινούριο του αδερφάκι, που του κλέβει την αποκλειστικότητα. Το πρώτο παιδί θα ζηλεύει πάντα και θα είναι θυμωμένο με το μωρό. Αυτά τα συναισθήματα είναι φυσιολογικά, εάν εκδηλώνονται με τέτοιο που δεν θα κινδυνεύει το αδερφάκι του. Το δεύτερο παιδί μεγαλώνει με δεδομένο ότι δεν ζει μόνο του με τους γονείς του. Υπάρχει το πρώτο παιδί της οικογένειας που το μυεί στην ζωή. Όντας πιο μεγάλο δείχνει στο μικρό του αδερφάκι πως να παίξει, πώς να κάνει ποδήλατο και άλλα. Αυτό είναι μια μεγάλη βοήθεια για το δεύτερο παιδί, γι? αυτό και μαθαίνουν συνήθως πολύ γρηγορότερα και νωρίτερα από τα πρωτότοκα. Υπάρχει όμως και μια σκοτεινή πλευρά. Τα μικρότερα παιδιά όσο και να προσπαθούν δεν θα φτάσουν εξελικτικά ποτέ τα αδέρφια τους. Έτσι από την γέννηση τους τα βασανίζει το ερώτημα: «Γιατί αυτός τα κάνει καλύτερα από εμένα». Τα μικρότερα αδέρφια έχουν αυτό τον λόγο να ζηλεύουν τα μεγαλύτερα αδέρφια τους.

Οι καυγάδες των παιδιών γίνονται για το καλό της εξελικτικής πορείας τους. Τα παιδιά έχουν ανάγκη να νιώθουν ότι είναι αυτόνομα και ότι μπορούν να καθορίζουν μόνα τους την προσωπική τους ζωή και το διεκδικούν μέσω αυτού του τρόπου. Συνεπώς μέχρι το σημείο εκείνο που δεν κινδυνεύει η ψυχική ή σωματική ακεραιότητα ενός μέλους της οικογένειας η ζήλια και ο καυγάς ανήκουν στην φυσιολογική διαδικασία εξέλιξης. Σε αντίθετη περίπτωση πρέπει να λάβουμε μέτρα, και μέσω ενός ειδικού ψυχικής να εξομαλύνουμε την κατάσταση.

 

 

 

 

 

Ιουλιέτα Λαούρη, Παιδοψυχίατρος

 

Και ξαφνικά το παιδί σας αισθάνεται ότι όλα γύρω του αλλάζουν. Ένας μικρός νέος..εισβολέας κλέβει όλη την προσοχή και την αγάπη σας. Τώρα πια ή μαμά, η δική του μαμά, δεν μπορεί να παίξει μαζί του γιατί πρέπει να θηλάσει και ο μπαμπάς δεν μπορεί να του διαβάσει το παραμύθι γιατί πρέπει να νανουρίσει το μωρό. Ναι, το παιδί σας ζηλεύει το μικρό του αδερφάκι!

 

Η μητρότητα χτύπησε για δεύτερη φορά την πόρτα σας. Ο ενθουσιασμός σας για τον ερχομό του νέου παιδιού είναι μεγάλος, μόνο που κάποιος μέσα στο σπίτι δεν μοιράζεται τη χαρά σας&.Πρόκειται για το πρώτο σας παιδί, που ξαφνικά χάνει την αποκλειστικά που διατηρούσε έως τώρα. Μέχρι πρότινος ήξερε ότι είχε δύο γονείς και ξαφνικά νοιώθει ότι έχει «μισή» μαμά και «μισό» μπαμπά. Ακόμα και η γιαγιά, οι συγγενείς και οι φίλοι δεν δείχνουν πια το ίδιο ενδιαφέρον για το πρωτότοκο παιδί σας. Το μωρό έχει κλέψει όλη την προσοχή και το παιδί σας αισθάνεται μόνο, παραμελημένο και φοβάται για το μέλλον, που δεν διαγράφεται και τόσο&αίσιο. Θα πρέπει πλέον να μοιράζεται τα παιχνίδια του, το χώρο του, το χρόνο αλλά και το ενδιαφέρον των δικών του ανθρώπων. Πως μπορεί να πάρει πίσω όσα του ανήκουν; Πως πρέπει να αντιδράσει; Πως μπορεί να αντιμετωπίσει αυτό τον τόσο αξιαγάπητο «εχθρό»;

 

Ο καθορισμός των ρόλων

 

Η ψυχολογία αναφέρεται συχνά στον εγωκεντρισμό της παιδικής προσχολικής ηλικίας. Τα παιδιά δηλαδή έχουν στο επίκεντρο της σκέψης του στον εαυτό τους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι εγωιστές ή μη κοινωνικά όντα. Σύμφωνα με τους ειδικούς, τα παιδιά αυτής της ηλικίας αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν οτιδήποτε ξεφεύγει από τη σφαίρα των άμεσων εμπειριών ή αντιλήψεων τους. Τα παιδιά προσχολικής και σχολικής ηλικίας έχουν μια ιδιότυπη αντίληψη γύρω από την ιεραρχία της οικογένειας και συνηθίζουν να κρατούν μια επίμονη στάση απέναντι στους κανόνες αυτές της ιεραρχίας. Οι απαράβατοι αυτοί κανόνες που αφορούν , για παράδειγμα , στο ποιος είναι ο μεγαλύτερος και ποιος είναι ο ρόλος του καθένα στην οικογένεια θα πρέπει να είναι σταθεροί, αφού αποτελούν απαραίτητο εφόδιο για τη λειτουργία του παιδιού τόσο στη οικογένεια όσο και στο ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον. Ο καθορισμός των ρόλων για κάθε μέλος της οικογένειας, αλλά και ο επαναπροσδιορισμός τους όποτε αλλάζουν τα δεδομένα είναι πολύ σημαντική υπόθεση. Μην ξεχνάτε ότι τα πρώτα παιδιά γεννιούνται και μεγαλώνουν μόνα τους μαζί με τους γονείς τους απολαμβάνοντας αποκλειστικά όλη τη φροντίδα και το ενδιαφέρον τους, ενώ τα δεύτερα παιδιά έρχονται σε μια ήδη διαμορφωμένη οικογένεια. Αυτό σημαίνει ότι οι ρολόι αλλάζουν και το πρώτο παιδί σας χρειάζεται χρόνο για να δεχτεί την έλευση του νέου μέλους όσο και για να μπορέσει να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες και στην αλλαγή του προγράμματος στην οικογένεια.

 

Μπροστά στα νέα δεδομένα

 

Δεν είναι εύκολο για ένα παιδί να δεχτεί αβασάνιστα τον ερχομό ενός νέου μωρού, ειδικά όταν βρίσκεται σε ηλικία που δεν μπορεί ακόμα να κατανοήσει ότι η αγάπη και η προσοχή των γονιών του δεν μειώνεται, απλώς μοιράζεται. Το παιδί νοιώθει ζήλια, αυτή με τη σειρά της ενέχει θυμό και ο θυμός επιθετικότητα και εκδίκηση. Και μπορεί οι ενήλικες να έχουν αυτοσυγκράτηση ή να έχουν την δυνατότητα να εκτονώσουν δημιουργικά και ανώδυνα το θυμό τους, με τα παιδιά όμως καθηλώνονται στη ζήλια και στο θυμό χωρίς να μπορούν να αξιολογήσουν το κόστος των συναισθημάτων αυτών.

 

Πώς εκφράζουν την ζήλεια τους και πώς αντιμετωπίζετε;

 

 

Πως εκφράζουν τη ζήλια τους

 

Πως θα καταλάβετε ότι το παιδί σας ζηλεύει το μικρό του αδερφάκι; Συνήθως η συμπεριφορά του αλλάζει ξαφνικά και είτε στρέφεται εναντίον του εαυτού του είτε εναντίον των άλλων μελών της οικογένειας και του οικείου περιβάλλοντος. Αν και οι ενδείξεις της ζήλιας διαφέρουν από παιδί σε παιδί, οι πιο συνηθισμένες αντιδράσεις είναι οι ακόλουθες:

 

·Γίνεται επιθετικό απέναντι στο αδερφάκι του ή ακόμα και σε σας, πολλές φορές χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Βρίσκοντας παράλογες και ασήμαντες δικαιολογίες δείχνει τον εκνευρισμό του, χτυπάει, βρίζει, τραβάει τα μαλλιά των άλλων και δαγκώνει.

·Δυσκολεύεται να προσαρμοστεί και υιοθετεί αντικοινωνική συμπεριφορά. Αρνείται πεισματικά να πάει στο σχολείο, να συμμετάσχει σε κοινωνικές εκδηλώσεις και εξόδους.

·Αρνείται πεισματικά να φαει, δείχνει ανόρεκτο αποκτά ιδιοτροπίες και καπρίτσια στο φαγητό και αδυνατίζει. ·Παρουσιάζει διαταραχές στον ύπνο του. Αρνείται ή δυσκολεύεται να κοιμηθεί, ξυπνάει στη μέση της νύχτας, απαιτεί να κοιμηθεί στο δωμάτιο σας ή λερώνει το κρεβατάκι του.

·Λερώνει το βρακάκι του ακόμα και στη διάρκεια της ημέρας, μιλάει και κλαιει σαν μωρό, γενικότερα υιοθετεί συμπεριφορά μικρότερου παιδιού.

·Σε ακραίες περιπτώσεις μπορεί να παρουσιάσει στον εαυτό του ή ακόμη και να αρρωστήσει, δηλαδή να γίνει ξαφνικά φιλάσθενο.

 

Αντιμετωπίστε τη ζήλια

 

·Ζητήστε του να σας εξηγήσει τι ακριβώς νιώθει και συζητήστε μαζί του.

·Μην μειώνετε το παιδί σας και προσπαθήστε να κατανοήσετε τα συναισθήματα του. Το μικρό σας εκφράζει αυτά που νιώθει κι ακόμη και αν τα θεωρείτε παράλογα, θα πρέπει να τα σεβαστείτε.

·Ρωτήστε το τι θέλει και ικανοποιήστε τις επιθυμίες του όσο αυτές είναι στο πλαίσιο της λογικής. Σε καμιά περίπτωση όμως μην επιχειρήσετε να το δωροδοκήσετε ικανοποιώντας κάθε παράλογη απαίτηση του. ·Ενθαρρύνετε το να αισθανθεί φιλικά και θετικά απέναντι στο αδερφάκι του. Εξηγήστε του ότι τώρα θα έχει παρέα και θα αποκτήσει έναν καλό φίλο και να παίζει και να συζητάει.

·Προτρέψετε το να αναλάβει ευθύνες αν φυσικά το επιτρέπει η ηλικία του απέναντι στο αδερφάκι του. Ζητήστε του να το προσέξει, να το ταΐσει, να παίξει μαζί του και να το καθησυχάσει όταν κλαιει. Τα παιδιά χαίρονται όταν του συμπεριφέρονται σαν ενήλικες.

·Εξηγήστε του ότι οι ανάγκες του μωρού τον πρώτο καιρό είναι μεγάλες και ότι την ίδια προσοχή δίνατε και σ' αυτό όταν ήταν μωρό.

·Δώστε του να καταλάβει ότι η αγάπη σας γι' αυτό δεν είναι λιγότερη, ότι μπορείτε να αγαπάτε και τα δύο εξίσου και ότι πάντα θα είναι κάτι ξεχωριστό για σας.

·Δείξτε του έμπρακτα την αγάπη σας και δώστε την προσοχή που τόσο έχει ανάγκη. Μπορεί το νέο σας μωρό να χρειάζεται περισσότερο τη φροντίδα σας, όμως και οι ανάγκες του πρώτου σας παιδιού είναι αυξημένες, ίσως τώρα είναι πολύ περισσότερο.

·Μην ξεχνάτε να του υπενθυμίζετε όσο πιο συχνά μπορείτε πόσο σημαντική θέση έχει στην καρδιά σας.

·Να θυμάστε ότι όλα τα παιδιά θέλουν να δείχνουν ότι είναι δυνατά και πιο ικανά από τα άλλα. Ενθαρρύνεται το παιδί σας να μάθει να αντιμετωπίζει τους άλλους ισότιμα και δίκαια και όχι να επιδιώκει να τους κατατροπώσει...

 

 

 

 

 

 

 

 

Επίσης ενα βιβλιο ειναι "παιδια που ζηλευουν των εκδοσεων Καστανιωτη"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Μπορεείς να διαβασεις και εδώ

http://www.kritipress.gr/2007-02-22/pdf/KPR_220207_019.pdf

[mata]

kel, πολύ χρήσιμα όσα παρέθεσες!!!Και για μας που περιμένουμε ΄2ο παιδάκι, να είμαστε ενημερωμένοι για τρόπους αντιμετώπισης της ζήλιας!

[zouzoula]

Κοριτσια νομιζω οτι βοηθαει πολυ στο θεμα της ζηλειας να γινει μια διακριση αναμεσα στα συναισθηματα και τη συμπεριφορα του πρωτου παιδιου.Εννοω οτι σε καμια περιπτωση δεν πρεςπει να ακυρωνουμε τα συναισθηματα με προτροπες του τυπου "πρεπει να αγαπας το αδερφακι σο" 'η δεν πρεπει να ζηλευεις. Αυτη την αντιληψη ακομα κι αν δεν το λεμε ακριβως το περναμε με διαφορους τροπους.Ο καθενας μας εχει το απολυτο δικαιωμα να αισθανεται οπως αισθανεται.Ομως στο θεμα της συμπεριφορας μπορουμε, και πρεπει να βαλουμε ορια.Μπορουμε καλιστα να πουμε στο μεγαλυτερο παιδι οτι απαγορευεται να κανεις κακο στο μικρο, οπως κι αν αισθανεσαι. Στην ουσια του δινουμε ενα μαθημα ζωης.Τι θα γινοταν στην κοινωνια αν επιτρποταν να δρουμε αναλογα με τη ζηλεια, το θυμο και οτι αλλο μπορει να μας κυριευει?Δεν ξερω ισως επειδη μεγαλωσα με αλλα 4 αδερφια και ποτε δεν τσακωνομασταν μου φαινεται πολυ φυσιολογικο τα αδερφια να φερονται ανθρωπινα μεταξυ τους.Και ακομα κι αν δεν μπορουμε κανεναν να αγαπησει καποιον αλλο σιγουρα μπορουμε να διδαξουμε και να απιτησουμε να υπαρχει αλληλοσεβασμος.

[Guest ΕΛΙ]

ΣΥΜΦΩΝΩ ΟΤΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΟΤΑΝ ΕΧΕΙ ΑΔΕΛΦΑΚΙ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΕΤΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΒΓΕΙ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ. ΑΡΧΙΖΕΙ ΝΑ ΜΟΙΡΑΖΕΤΑΙ, ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ. ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΕΧΩ 2 ΠΑΙΔΙΑ ΘΕΩΡΩ ΟΤΙ ΘΑ ΗΤΑΝ ΜΕΓΑΛΟ ΛΑΘΟΣ ΝΑ ΜΗΝ ΕΚΑΝΑ ΔΕΥΤΕΡΟ. Η ΚΟΡΗ ΜΟΥ ΠΑΡΟΛΑ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝΤΑΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΕΡΧΟΜΟ ΤΟΥ ΜΠΕΜΠΗ. ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΜΗΝ ΔΙΣΤΑΖΕΤΑΙ ΚΑΝΤΕ ΚΑΙ ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΑΙΔΑΚΙ.

[babilitsa]

Ο,τι μοιράζονται τα αδέρφια μεταξύ τους είναι η ίδια τους η ζωή αλλά και συναισθήματα αμοιβαιότητας, εμπιστοσύνης και ασφάλειας και ας μην το καταλαβαίνουν τα ίδια ,ειδικά όταν είναι μικρά.

 

Είναι κέρδος να μοιράζεσαι στιγμές μέσα στο ΄σπίτι σου ,την οικογένειά σου Ακόμα και όταν δυο αδερφια μαλώνουν μεταξύ τους και αλληλο τραβιούνται είναι κέρδος, γιατί υπάρχει δράση...συντελείται εκείνη τη στιγμή μια πράξη, γίνεται κάτι βρε παιδί μου....

 

Βασικά, συνειδητοποιούν όταν μεγαλώνουν, την αξία της αδελφικότητας.

Και σας το λέω και εγώ και ο ''άνδρας ''μου που είμαστε μοναχοπαίδια και συνεπώς μεγαλώσαμε μόνοι μας σαν ''κούκοι''.

 

Στο χέρι και στην καλή διπλωματία του γονιού είναι να δέσει τα παιδιά μεταξύ τους και να λειτουργήσει πυροσβεστικά όταν χρειαστεί. Κουραζόμαστε μερικές φορές και είναι απόλυτα λογικό αλλά όσο μπορούμε πρέπει να δείχνουμε κέφι και απέραντη αγάπη στα παιδιά μας και να προλαβαίνουμε τις καταστάσεις πριν ξεφύγουν....Πάντα καλή διάθεση και χαμόγελο...

 

Κορίτσια για τη μεγάλη μου κόρη που είναι 7 και κάτι, το να ακούει -πριν-από όλες τις τις φιλενάδες για τα αδέρφια τους, χωρίς αυτή να έχει ήταν ,νομίζω πολύ πιο δύσκολο συναισθηματικά.. από τώρα, που έχει ναι μεν ένα μωρό για αδερφάκι.., αλλά τουλάχιστον έχει αδερφάκι.

 

Γιαυτό σας λέω, ότι της τόνιζα το γεγονός ότι ''κι εσύ αγάπη μου το ζήτησες και το επιθύμησες πολύ" για να αντιληφθεί τη διαφορά και να συγκρίνει τις δυο φάσεις μέσα της.

και όντως αυτό πετυχαίνει γιατί προσπαθώ να το κάνω τρόπο που να μην της μεταδίδω ούτε καμμιά ευθύνη ,ούτε κανένα άγχος. Απλά μια γλυκειά υπενθύμιση του 'πριν' με το τώρα.

[dimitra_pr]

Έχω όλα τα προβλήματα που έχετε και έσεις.Ο γιός μου είναι 6χρονών και η μικρή μου είναι 2.Απο τη στιγμή που έμεινα έγκυος ο γιος μου το γνώριζε.Δεν ξέρω πως αλλά το ήξερε.Μου το ζητούσε περιπου ένα χρόνο να του κάνω μία αδελφούλα και να την πούμε Μαρία (απο μία ξεδέρφη του)και έτσι έγινε.Εγώ φυσικά ειχά όλα τα κάκα συπτώματα που έχει μία εγκυμοσύνη και το παιδί το παραμέλησα.Επεφτε πάνω στην κοιλιά μου και του έλεγα πρόσεχε το μώρο,ήθελε να παίξουμε κι εγω δεν μπορούσα.Εγώ καταφερα να διώξω το παιδί μου απο κοντά μου απο τους πρώτους μήνες της εγκυμοσύνης.Με αποτέλεσμα να θέλει μόνο το μπαμπά και καθόλου τη μαμά.Επίσης εγώ είμαι και πιο αυστηρή απο τον άντρα μου οπότε καταλαβαίνετε ότι το παιδί δεν μπορώ να το πλησιάσω με τίποτα.Την αδερφή του την λατρεύει.Φυσικά τη μαλώνει όμως τις περισσότερες φορές είναι αγαπημένοι.Να φανταστείτε όταν πάμε σε παιδότοπο δεν μπορεί να παίξει γιατί έχει το νού του συνέχεια στη μικρή.Θα σας περιγράψω τις τελευταίες μας συνομιλίες.Σήμερα τον ξύπνησα με φιλιά,τον αγκάλιασα, τον έπλυνα και του έδωσα το γάλα να το πίει.Επειδή του έλεγα να κάνει γρήγορα και ότι αν συνεχίσει να παιζει δεν θα τον πάω τελικά σχολείο εκείνος άρχισε να μου λέει ότι,δεν τον άγαπάω,του φέρομαι άσχημα,ότι αυτός φταιεί γιατί είναι χαζός κ.α.Δεν ξέρω πως να τον αντιμετωπίσω σας κουρασα όμως χρειαζομαι τη βοήθεια σας.

[babilitsa]

Δεν ξέρω πως να τον αντιμετωπίσω σας κουρασα όμως χρειαζομαι τη βοήθεια σας.

 

Δήμητρα γειά σου...αν διάβασες όλα τα παραπάνω ίσως βοηθηθείς λίγο. Αν και μεταξύ μας νομίζω ότι ο γιος σου φωνάζει...για προσοχή και άλλη προσοχή

Μάλλον σου λέει: είμαι εδώ, σε χρειάζομαι, δεν είμαι για χάδια και προσοχή όποτε θες αλλά συνέχεια...μιας και δεν είμαι και τόσο μεγάλος..

 

Είναι παραπονάκια μάλλον αυτά που σου κάνει;

 

Γνώμη μου είναι. ..όσο αντέχεις περισσότερο, ασχολήσου μαζί του περισσότερο και επαινεσε τον και χαιδεψε τον και μιλήσέ του πολύ....

 

Ε, τι άλλο;;;

[dimitra_pr]

babilitsa sorry για τη καθυστέρηση, σ' ευχαριστώ πολύ για τις συμβουλές σου.Το ξέρω θέλει πολύ υπομονή και επιμονή να πλησιάσω το γιο μου.Πιστεψέ με όμως έχουν σπάσει τα νεύρα μου.Μόνο όταν παίρνω στα χέρια μου τα μαγικά βιβλία για το πως τα παιδια φέρονται και πως εμείς πρέπει να τους φερόμαστε τοτε λιγο έρχομαι στα λογικά μου.Στο κάτω κατω παιδί είναι, φέρεται φυσιολογικά.

[mariapatra]

Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΣΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΗΣ ΖΗΛΙΑΣ ΕΧΕΙ ΩΣ ΕΞΗΣ....... ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΟΥ ΠΑΙΔΙ ΑΠΟ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΕΧΕΙ ΔΙΑΦΟΡΑ 3 ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΧΡΟΝΙΑ. ΟΤΑΝ ΗΡΘΕ ΣΤΗ ΖΩΗ ΕΙΧΑ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΕΙ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΜΟΥ ΓΙΑΥΤΟ.... ΕΤΣΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΠΗΓΑΜΕ ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΤΟ ΜΩΡΟ ΤΗΣ ΑΝΕΘΕΣΑ ΤΟΝ ΡΟΛΟ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΑΔΕΛΦΗΣ ,ΤΗΣ ΥΠΕΥΘΥΝΗΣ ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΩΜΑ ΤΟΥ ΜΠΕΜΠΗ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΕΓΙΝΕ ΓΙΑ ΠΟΛΥ ΛΙΓΟ .....ΓΙΑΤΙ ΒΑΡΕΘΗΚΕ .....ΟΤΑΝ ΕΜΕΙΝΑ ΕΓΚΥΟΣ ΣΤΟ ΤΡΙΤΟ ΜΟΥ ΠΑΙΔΙ ...ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕ ΗΤΑΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΟΤΙΤΣΙ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΗΤΑΝ....ΚΑΙ ΕΤΣΙ Η ΥΠΑΡΞΗ ΕΝΟΣ ΑΛΛΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ ΤΗΝ ΑΦΗΣΕ ΑΔΙΑΦΟΡΗ . ΕΓΩ ΟΜΩΣ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣΑ ΝΑ ΤΗΝ ΘΕΩΡΩ ΤΗΝ ΜΑΓΑΛΗΤΕΡΗ ,ΟΤΙ ΤΗΝ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ .ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΕΛΕΓΑ ΠΑΝΤΑ ΣΕ ΟΛΑ ΜΟΥ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΕΧΩ ΤΕΣΣΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ Η ΜΑΜΑ ΚΑΙ Ο ΜΠΑΜΠΑΣ ΤΑ ΑΓΑΠΟΥΝ ΤΟ ΙΔΙΟ. ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΩ ΟΜΩΣ ΟΤΙ Η ΖΗΛΕΙΑ ΤΗΣ ΕΚΔΗΛΩΘΗΚΕ ΟΤΑΝ ΓΕΝΝΗΣΑ ΤΗΝ ΜΙΚΡΗ [ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ] ΟΥΤΕ ΣΧΟΛΕΙΟ ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΠΑΕΙ.ΤΗΣ ΜΙΛΑΓΑ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΚΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΗΝ ΠΕΘΕΡΑ ΜΟΥ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΚΟΝΤΑ ΜΟΥ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΑΣΧΟΛΗΘΩ ΕΓΩ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΜΑΖΙ ΤΗΣ .ΜΕ ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΟΛΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΒΡΟΥΝ ΤΗΝ ΛΥΣΗ ΤΟΥΣ.

[anemoni]

Kορίτσια, αυτά που θα πω είναι βέβαια η προσωπική μου άποψη. Πιστεύω πως δεν πρέπει να ανακατεύουμε τα παιδιά στο γεγονός ότι εμείς αποφασίσαμε να κάνουμε 1, 2, 3 ή περισσότερα παιδιά. Αυτό είναι καθαρά απόφαση των γονιών. Τα παιδιά σ' αυτή την ηλικία είναι λογικό να σκέφτοναι και να λειτουργούν εγωιστικά, καθώς επίσης και να ζηλεύουν. Αυτό είναι το φυσιολογικό και πηγάζει από το ένστικτο αυτοσυντήρησης όλων των ανθρώπων. Ακόμα και παιδιά που ζητούν αδελφάκι, όπως συχνά γίνεται σ' αυτές τις ηλικίες, όταν αυτό έρχεται και βλέπουν ότι στην πράξη μοιράζεται τους γονείς μαζί του, αλλάζουν γνώμη.

Απ' αυτό που βλέπω από τη σχέση των παιδιών μου μεταξύ τους αλλά και από τη δική μου με τα αδέλφια μου είναι πως πάντα υπάρχει η ζήλεια, ο ανταγωνισμός αλλά ταυτόχρονα και η αγάπη, το ενδιαφέρον, ο αλτρουισμός.

Όσο για το ότι τα μεγάλα σας παιδιά είναι όπως λέτε συνεχώς επάνω στα μωρά, δήθεν από αγάπη, αλλά στην πράξη τα ζορίζουνε, έχω να σας πω ότι είναι τυπική συμπεριφορά! Ο πρώτος μου το έκανε στον 2ο όταν ο πρώτος 20 μηνών, το κάνει και τώρα που είναι 9 χρονών στην αδελφή του! Είναι και αγάπη, και κρυφό ζόρισμα και τεστ για να δούνε πόσα ανέχεται ο γονιός και πόσο θα προστατέψει το μωρό και... και... και...

Εγώ από την πρώτη στιγμή που έφερνα το κάθε καινούριο μωρό απ' το μαιευτήριο το έδινα αγκαλιά στο ή στα προηγούμενα (εννοείται είμαι απο πάνω ), δίνω ευθύνες ανάλογα με την ηλικία και πραγματικά τα παιδιά προσέχουν τα μικρότερα αδέλφια τους (εμένα πολλές φορές με έχουν ειδοποιήσει για κάτι επικίνδυνο ή το έχουν αποτρέψει, από πολύ μικρή ηλικία, αλλά η ζήλεια, ζήλεια, μην ξεχνιόμαστε). Άλλοτε είμαι πιο ελαστική όταν ζορίζουν το μωρό, αφήνω ένα περιθώριο και άλλοτε όχι, εξηγώντας τους όμως τους κινδύνους της κάθε συμπεριφοράς. Όσο για τις ιώσεις, έχω πάρει απόφαση ότι δεν μπορώ να τις γλιτώσω, επιτρέπω να φιλάνε το μωρό ακόμα και όταν είναι άρρωστα (ευτυχώς βοηθάει κι ο θηλασμός και το μωρό έχει αρρωστήσει μεν αλλά όχι βαριά). Δεν είναι σωστό να φορτώσουμε το μεγαλύτερο παιδί με ένα σωρό απαγορεύσεις και ενοχές.

Επίσης, γνώμη μου είναι να δείχνετε φανερά την αγάπη σας και στα δύο παιδιά, πολύ γρήγορα το δέχονται σαν φυσικό που είναι και δεν ενοχλούνται γιατί ξέρουν ότι έχουν και τα δύο την αγάπη σας.

Οι μαμάδες έχουνε δύο χέρια και μεγάλη αγκαλιά, αγκαλιάστε τα παιδάκια σας μαζί, αφήστε τα να αγκαλιάσουν το ένα το άλλο, έστω και άγαρμπα, φερθείτε τους ισότιμα και τα πράγματα θα πάρουν το δρόμο τους.

 

 

Συμφωνώ απολύτως, μα απολύτως όμως!!! Νιώθω σαν να τα έγραψα εγώ. Τρίτο παιδί μιας οικογένειας με τρία παιδιά κι εγώ, έχω κάνει με τη ... σειρά μου, τρία παιδάκια. Συμφωνώ απόλυτα με τη Sofuka και θα εστιάσω στο τελευταίο: ΑΓΚΑΛΙΑ. Πολλή αγκαλιά για κάθε παιδί. Και να συμπληρώσω κάτι που μου το είπε κάποτε μια οικογενειακή φίλη, μητέρα τριών παιδιών κι εκείνη: Δίνε ιδιαίτερο χρόνο σε κάθε παιδί ξεχωριστά. Εσύ κι εκείνο. Μόνοι σας. Μία φορά την εβδομάδα. Έστω μία ωρίτσα την εβδομάδα οι δυο σας. Με κάθε παιδί όμως. Είναι πολή σημαντικό να νιώθει κάθε παιδί ότι έστω γι αυτό το λίγο έχει ΜΟΝΟ του τη μαμά του. Γιατί όλο τον υπόλοιπο καιρό την "μοιράζεται" εκ των πραγμάτων.

Ακολούθησα τη συνταγή της και πραγματικά βλέπω ότι στα παιδιά μου έχει κάνει πολύ καλό...

[sotiris]

και εμεις αντιμετωπιζουμε τωρα το προβλημα ζηλιας με την κορη μας που ειναι 5 ετων λογω του οτι ζηλευει τον αδελφο της που ειναι 4 μηνων .

το αποτελεσμα ειναι να λερωνει το βρακακι της την ημερα .

Μάλιστα στο Νηπιαγωεγειο μας ειπαν οτι αν συνεχιστει αυτη η κατασταση θα πρεπει να την παρουμε πισω στο σπιτι γιατι δεν μπορουν να τις αλλαζουν συνεχεια ρουχα.( αυτο το κανει και στο σπιτι -στην βολτα κ.λ.π, )

θα ηθελα την βοηθειά σας.