Πως ειναι η ζωη με 2 παιδια?

[korinaki]

Εχουμε ενα μωρακι 3 μηνων περιπου,και σκεφτομαστε να κανουμε και δευτερο.Εκτος απο τους πρωτους 2 μηνες που ηταν δυσκολοι,δεν μπορω να πω οτι νιωθω κουρασμενη..Επισης δεν δουλευω(απο επιλογη).Εχω ακουσει διαφορες γνωμες για τα 2 παιδια..Βλεπω γυναικες με 2 παιδια που αγκομαχανε και λενε πως ειναι πολυ δυσκολα,κι αλλες που μπορει να εχουν και παραπανω και να ειναι μες την τρελη χαρα και ακουραστες!!Πως γινεται αυτο?Τελικα ειναι πολυ δυσκολα με τα δυο παιδια?Ποια η διαφορα με το ενα παιδι?

[nefeli]

Η διαφορά ειναι μεγάλη, αλλά την καταλαβαίνεις μόνο όταν κανεις και το δευτερο. Εγώ έχω δυο παιδια με 17 μήνες διαφορά. Ηταν επιλογή μου να τα κάνω. Υπάρχουν στιγμές που περνάμε απίθανα αλλά και άλλες που ειναι χάλια. Φυσικά αυτό εξαρτάται και απο το παιδί και το χαρακτήρα του.

Εγώ υπολόγιζα οτι επειδή τα δικά μου θα εχουν λίγη διαφορά δεν θα ζηλευει το ένα τ΄αλλο. Και όμως.. Δεν ξεχνάω το γιο μου, να έχει απλωμένα τα χεράκια του και να φωνάζει μαμα για να τον πάρω, την ώρα που εγώ θήλαζα το μωρό. Τώρα που μεγαλώσανε (3 χρ. και 22 μηνών)πολλές φορέσ ο μεγάλοσ δεν θέλει να μπει η αδερφη του στο δωματιο, αλλά μόνο εγώ. Στην εγκυμοσύνη δεν έκανε να τον σηκώνω, γεγονός που ήταν πολύ δύσκολο, μια και το παιδί χρειαζόταν αγκαλιά και βοήθεια, αφου ήταν μωρό και αυτό.

Πωσ περνούσε η μέρα μου? Τάιζα και άλλαζα ολη μέρα... Τώρα τα πράγματα ειναι κάπως καλύτερα. Εχουν αρχίσει να παιζουν μερικές φορές μαζι (ελάχιστες) Η μικρή τρώει σχεδόν μόνη της και ταίζω μόνο τον μεγάλο.(ο οποιοσ τρώει περισσότερα φαγητά. αλλα οχι μονοσ του).Γενικότερα έχω κλειστεί σπιτι, γιατί μου ειναι δύσκολο να πάω κάπου μόνη μου με τα παιδία.(δεν έχουμε και πεζόδρομους) Οταν ετοιμαζόμαστε να πάμε κάπου όλη η οικογένεια μαζί, ξεκινάει καράβι...Ντύνω πρότα την μικρή, μετά τον μεγάλο και ώσπου να ντυθώ εγώ εχει ξεχτενιστέί ή μικρή ή έχει κανει κακά. Μέχρι να την αλλάξω έχει βγάλει ο μεγάλοσ τα παπουτσια και φτου και απο την αρχή.

Παρ'ολα αυτα ποτε δεν μετάνιωσα που έχουν λίγη διαφορα τα παιδία μου. Πιστευω τα δύσκολα για μένα θα ειναι ακομα 6-12 μήνες μετα θα ειμαι πιο χαλαρη.

Πιστευω να μην σε απογοητευσα...

[nnm004]

Εμενα τα παιδια μου εχουνε διαφορα 19 μηνες και 10 μερες , δηλαδη εχουμε ενα μικρο μωρο και ενα μεγαλο μωρο κοιτα ευκολο δεν ειναι σιγουρα αλλα δεν ειναι και ακατορθωτο , δεν αγκομαχουμε φυσικα , απλως εντα3ει ειναι λογικο οτι τρεχουμε παραπανω απο οτι αμα ειχαμε 1 παιδι μονο . Ο μεγαλος μας δεν κοιμαται πολυ καλα τα βραδια και ερχεται σε μας οπου και εκει καποιες φορες δεν κοιμαται , ευελπιστω ομως οτι μεγαλωνοντας θα αλλα3ει και αυτο , εξαλλου τωρα μπηκαμε στους 24 μηνες μας . Για να τους βγαζουμε βολτα μαζι και μονη μου και εγω πηραμε ενα απο αυτα τα καροτσια για δυδιμα και εχει πολυ πλακα χαχαχαχα . Χαιρομαι που καναμε 2ο παιδακι τοσο συντομα , ειμαι λιγακι κουρασμενη αλλα τα λατρευω τα μικρα μου που τα βλεπω να μεγαλωνυνε μαζι . Εδω λεμε να κανουμε και το 3ο σε 2 χρονια το αργοτερο για να μεγαλωσουνε ολα μαζι .Και ολα αυτα χωρις βοηθεια απο γιαγιαδες και παπουδες .Η μανα μοθ ειναι ηλικιωμενξη και δεν της αφηνουμε ποτε κανενα απο τα μωρα ουτε για 1ωρα , η μαμα του αντρα μοθυ ειναι νεα μεν αλλα ειναι μακρια απο εδω , ειναι λαρισα , οποτε τους βλεπουμε 1 φορα στις 3 βδοαδες τοτε οκ βοηθαει και κοιμομαστε λιγακι και πολυτιμη η βοηθεια της , αλλα ουασιαστικα μονοι μας τα μεγαλωνουμε.

[grace]

Εχουμε ενα μωρακι 3 μηνων περιπου,και σκεφτομαστε να κανουμε και δευτερο.Εκτος απο τους πρωτους 2 μηνες που ηταν δυσκολοι,δεν μπορω να πω οτι νιωθω κουρασμενη..Επισης δεν δουλευω(απο επιλογη).Εχω ακουσει διαφορες γνωμες για τα 2 παιδια..Βλεπω γυναικες με 2 παιδια που αγκομαχανε και λενε πως ειναι πολυ δυσκολα,κι αλλες που μπορει να εχουν και παραπανω και να ειναι μες την τρελη χαρα και ακουραστες!!Πως γινεται αυτο?Τελικα ειναι πολυ δυσκολα με τα δυο παιδια?Ποια η διαφορα με το ενα παιδι?

κοιτα εγω εχω 2 κοριτσακια 6 μιση και 8 μιση και θελω κι αλλο εδω και 3 χρονια αλλα τζιφος! να σου πω εγω τις ηθελα κοντα γιατι μεγαλωνουν παρεα. πισρευω οτι αυτες που αγκομαχανε μαλλον δεν το θελαν το 2ο, μη σου πω ουτε το 1ο.αν εχεις ορεξη τοτε να κανεις και να κανεις και 3ο και 4ο αν μπορεις. η μονη διαφορα ειναι οτι με το 1 κανεις πραγματικα τα παντα και δεν σε κρατουν οι υποχρεωσεις του μικροτερου. το κακο ειναι οτι το 1 παιδι μεγαλωνει πολυ μοναχικα και στην πλειοψηφια συνεχιζουν και στην ενηλικη ζωη αυτη τη μοναχικοτητα. δεν εχουν μαθει να μοιραζονται το κυριοτερο: τη ζωη τους!!οπτε λιγο κουραση για σενα τα επομενα 15 χρονια για μια πιο ευτυχισμενη ενηλικη ζωη των παδιων σου. ως γνωστων οι πολυτεκνες οικογενειες ειναι κ οι πιο ευτιχισμενες. τωρα που μπορεις .. να μην την πατησεις σαν κι εμενα κ καποιες φιλες μου που τωρα δυσκολευομαστε.και ειμαι τυχερη που τα εκανα μαζεμενα γιατι τωρα θα τρωγα ηττα!! και φαντασου οτι ειμαι μονο 28!! ΦΙΛΙΑ

[katerina2]

Δεν έχω βιβλιογραφία να παραθέσω, αλλά, από όσα έχω διαβάσει, ιδανικός αριθμός παιδιών (για την ευτυχία όλων των μελών της οικογένειας) είναι τα 3.

Ας μας πει όμως και η Μαρία Στυλιανάκη. Θα με ενδιέφερε να διαβάσουμε μια εμπεριστατωμένη άποψη.

[angi]

Πολυ ωραιο το θεμα κοριτσια.

Και εμεις επειδη ταλαιπωρηθηκαμε λιγο μεχρι να ερθει ο μικρος.ο γιατρος μου μου εχει πει οτι πρεπει να μεινω ξανα εγκυος μεχρι να χρονισει ο μπεμπης (μεχρι τον Ιουλιο).Εγω δεν εχω βαλει μπροστα ακομα καθως θελω να περασει και η βαπτιση (Απριλιος) και μετα.

Δεν ξερω αν πρεπει να με φοβιζει το συντομο του πραγματος και οι δυσκολιες με δυο μωρα....

Ειχα μια υπεροχη εγκυμοσυνη,ενα εξαιρετικο τοκετο,αλλα το 40ημερο.....θανατος.Πολυ πολυ δυσκολα και οταν το σκεφτομαι εχοντας και ενα μωρο ακομη στα ντουζενια του,δεν ξερω αν θα μπορω να ανταπεξελθω.

Ειναι δυσκολα,αλλα μεγαλωνουν γρηγορα μωρε...Δεν θα ειναι πολυ καλα στην συνεχεια;

[ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 13]

Ρε συ korinaki το έχεις ξανανοίξει το θέμα, ξεχάστηκες; Εγώ το θυμάμαι γιατί σου απάντησα!

[ζενια]

σιγουρα δεν ειναι ευκολη αλλα ενα θα σου πω''η χαρα υπερτερει της κουρασης τελικα''!!

[Eleni*]

Γεια σας υπεροχες μανουλες!!!! Λεγομαι Ελενη ειμαι 24 και γραφω πρωτη φορα στο φορουμ. Λοιπον ας αρχισω....πριν 15 μηνες εφερα στον κοσμο το πρωτο μου μωρακι και αν και ειμαι πολυ χαρουμενη γι αυτο και δεν αλλαζω το παιδακι μου με τπτ στον κοσμο, η αληθεια ειναι οτι καποιες στιγμες (ειδικα στην αρχη) ετρεχα και δεν εφτανα στην κυριολεξια και γενικοτερα ημουν σε απογνωση.....απ την αλλη τωρα που μεγαλωνει και μπαινει σε προγραμμα εχω αρχισει και νοσταλγω ενα βρεφακι και η αληθεια οτι αν και η μεταβαση απ την ζωη της ανεμελης εικοσαρας στην οικογενειακη ζωη ηταν καπως...τωρα εχει αρχισει και μου αρεσει που μπαινω σε σειρα..... οποτε θα ηθελα να μαθω πως τα καταφερνετε οι μανουλες με 2 η και περισσοτερα παιδακια? εχετε καποιο προγραμμα? μπορειτε να μου περιγραψετε? η καθημερινοτητα σας ποια ειναι? και με το χερι στην καρδια αξιζει τον κοπο να αρχισω ξανα απ την αρχη για ενα σευτερο μωρακι? ευχαριστω εκ των προτερων

[kinkajoujou]

Την ίδια απορία είχα κι εγώ αυτές τις μέρες, που αναμένω σύντομα το δεύτερο γονιδιακό μου πόνημα και η μεγάλη είναι στα ντουζένια της :-?

 

Ας μας πουν οι πιο έμπειρες, γιατί μαθαίνω ότι άνοιξαν οι εγγραφές στης Μπέτυ Φορντ, να προλάβω από τώρα αν είναι...

[jackrussel]

ωραιο θεμα ανοιξες, με ενδιαφερει κι εμενα

τι λενε οι πιο εμπειρες?

[linav]

Aν λέγαμε ότι δεν υπάρχει ζόρι με 2 παιδιά, μάλλον ψέμα θα ήταν. Εγώ επέλεξα τα παιδιά μου να έχουν διαφορά 4 χρόνια μεταξύ τους έτσι ώστε να μπορώ να συννενοηθώ με την μεγάλη όταν έπρεπε να ασχοληθώ με τη μικρή και να μην έχω να τρέχω ταυτόχρονα με 2 μωρά. Από την άλλη όμως νιώθω απίστευτα ευτυχισμένη που έχω 2 παιδιά και δεν μετανιώνω με τίποτα που αποφάσισα να κάνω και δεύτερο παιδί παρόλη την έξτρα κούραση και τρέξιμο. Τις βλέπω τώρα που μεγαλώνουν, παίζουν μαζί και συζητάνε και είναι μοναδικό το συναίσθημα. Εχω βέβαια και βοήθεια από γιαγιάδες, οπότε κάπως μοιράζεται η κούραση κάποιες φορές. Πάνω από όλα όμως είναι να υπάρχουν και οι κατάλληλες συνθήκες -οικονομικές, επαγγελματικές, καλή σχέση στο ζευγάρι, κτλ-για το μεγάλωμα της οικογένειας.

[3girls]

Επειδή ξεπέταξα την μία, καθώς η δεύτερη άργησε, έλεγα η αφελής 'χαλαρά". Οσο η δεύτερη ήταν μωράκι, τις κουμάνταρα. Τώρα που ξεπετάχτηκε και η δεύτερη, είδα την "γλύκα". Δύο διαφορετικά ανθρωπάκια προσπαθούν με κάθε τρόπο να τραβήξουν την προσοχή σου και την αγάπη σου!!! Αλλες φορές η καλύτερη στιγμή και άλλες η χειρότερη. Τώρα σχετικά με δουλειές του σπιτιού και τα σχετικά, εξαρτάται από τη διαφορά ηλικίας και την οργάνωση κάθε οικογένειας-νοικοκυριού.

[kinkajoujou]

Εμένα αυτό που με προβληματίζει πιο πολύ είναι πώς μοιράζεις τον ποιοτικό χρόνο ανάμεσα στα παιδιά, τις δουλειές του σπιτιού και τα διαδικαστικά κάπως τα καταφέρνεις υποθέτω. Αλλά η μεγάλη ας πούμε έχει την αποκλειστικότητα μέχρι στιγμής στο να διαβάσουμε, να μάθουμε πράγματα, να παίξουμε, να μιλάμε κλπ... αυτό μετά πώς το μοιράζεις ανάμεσα σε δύο παιδιά με διαφορετικές ηλικίες, διαφορετικά επίπεδα αντίληψης και διαφορετικές ανάγκες;

[mirtoula4]

Εγω με την μικρή εμπειρία μου με δυο παιδιά, η μεγάλη 2 χρονών και 3 μηνών και ο μικρός 5 μηνών, έχω να πω ότι κουράζομαι μεν αλλά λιγότερο από όσο περίμενα - γιατί κ με το ένα κουράζεσαι - και ότι είμαι πολύ ευτυχής!οι πρώτες 40 μέρες ήταν οι πολύ δύσκολες, μετά μπήκε μια σειρά.νιώθω σαν να είχα πάντα 2!

[babycobra]

Επειδή ξεπέταξα την μία, καθώς η δεύτερη άργησε, έλεγα η αφελής 'χαλαρά". Οσο η δεύτερη ήταν μωράκι, τις κουμάνταρα. Τώρα που ξεπετάχτηκε και η δεύτερη, είδα την "γλύκα". Δύο διαφορετικά ανθρωπάκια προσπαθούν με κάθε τρόπο να τραβήξουν την προσοχή σου και την αγάπη σου!!! Αλλες φορές η καλύτερη στιγμή και άλλες η χειρότερη. Τώρα σχετικά με δουλειές του σπιτιού και τα σχετικά, εξαρτάται από τη διαφορά ηλικίας και την οργάνωση κάθε οικογένειας-νοικοκυριού.

 

βλέπω το μέλλον μου στο ποστ σου..αυτή τη διαφορά ηλικίας θα έχουν οι δικιές μου..μπαίνω την πέμπτη να γεννήσω τη δεύτερη..κι εγώ έτσι το έχω φανταστεί ακριβώς..

[babycobra]

Επίσης συμφωνώ , θέλει βοήθεια η κατάσταση, αν υπάρχουν φίλες, γιαγιάδες κλπ, όλα καλοδεχούμενα, από ένα πιάτο φαγητό μέχρι φύλαξη του μεγάλου παιδιού ή πχ να στο πάνε σε μία δραστηριότητα

[eleni_k]

Εμένα αυτό που με προβληματίζει πιο πολύ είναι πώς μοιράζεις τον ποιοτικό χρόνο ανάμεσα στα παιδιά, τις δουλειές του σπιτιού και τα διαδικαστικά κάπως τα καταφέρνεις υποθέτω. Αλλά η μεγάλη ας πούμε έχει την αποκλειστικότητα μέχρι στιγμής στο να διαβάσουμε, να μάθουμε πράγματα, να παίξουμε, να μιλάμε κλπ... αυτό μετά πώς το μοιράζεις ανάμεσα σε δύο παιδιά με διαφορετικές ηλικίες, διαφορετικά επίπεδα αντίληψης και διαφορετικές ανάγκες;

 

Αν κάποιος έχει την απάντηση να την μοιραστεί μαζί μας πάραυτα!!!

Η ζωή μου έχει έρθει τούμπα μετά το δεύτερο παιδί, παρότι ήταν προγραμματισμένο και συνειδητή επιλογή... Αυτός ο ρημαδιασμενος ποιοτικός χρόνος είναι ελάχιστος, πόσο μάλλον να μοιραστεί στα δυο... Θαυμάζω τις μανούλες που καταφέρνουν και συνδυάζουν τα πάντα, για μένα αυτό φαντάζει ουτοπία... Πάντα στο τέλος της ημέρας νιώθω τύψεις, αισθάνομαι λίγη ως επαγγελματίας, νοικοκυρά, σύζυγος και το χειρότερο ως μαμά... Ευελπιστώ σε καλύτερες μέρες θα έρθουν έτσι δεν είναι;;;

Πάντως υπάρχουν πολλές στιγμές πλέον (αφού μεγάλωσαν τα παιδιά) που νοιώθεις ευτυχισμένη και πλήρης... Και μετά έρχεται η κατάρρευση!!!

[Maya]

Ωραία ερώτηση και ο καθένας θα απαντήσει από τα βιώματά του, γιατί δεν υπάρχει μία απάντηση.

ΤΟ ένα άκρο είναι να ζεις ΓΙΑ τα παιδιά και ΜΟΝΟ. Αυτό είναι εύκολο αλλά λίγο βαρετό. Σε πολλές γυναίκες όμως ταιριάζει οπότε δεν έχω κάτι να πω. Αν δηλαδή παρατήσεις όλα τα άλλα και ασχοληθείς μόνο με τα παιδιά, ο χρόνος φτάνει και περισσεύει

Το άλλο άκρο είναι να τα 'αναθέσεις' σε πρόθυμους (ή πληρωτικούς) τρίτους και να συνεχίσεις τη ζωή σου, λίγο πολύ βέβαια. Πέφτεις με τα μουτρα στη δουλειά ή όπου αλλού επιλέξεις και αυτά μεγαλώνουν μία χαρά....

Υποτίθεται επιθυμούμε τη δύσκολη μεσαία λύση. Αυτή θέλει ΟΡΓΑΝΩΣΗ και πάλι ΟΡΓΑΝΩΣΗ.... Εγώ που είναι μη οργανωτικό άτομο, υποφέρω αλλά συνεχίζω να προσπαθώ. Επίσης θέλει και ΑΠΕΝΟΧΟΠΟΙΗΣΗ αλλά σε αυτό είμαι καλή. Δηλαδή: Το βρεφάκι στην αρχή θέλει συγκεκριμένη φροντίδα που επιτρέπει ενασχόληση με το μεγαλύτερο παιδάκι, που στην περίπτωσή μου ήταν και αυτό μωρό. Εγώ διάλεξα μία δραστηριότητα για να περνάμε μαζί χρόνο, ο οποίος είχε μειωθεί αρκετά, αλλά έγινε πιο ποιοτικός και -το κυριότερο- είμασταν οι δύο μας. Σίγουρα δεν τον απομάκρυνα αλλά δεν επέτρεπα να μου χαλάει τη 'στιγμή' μου με το μωρό, δηλαδή το θηλασμό. Τα κατάφερα επειδή είχα βοηθεια.

Αργότερα με ΟΡΓΑΝΩΣΗ και πάλι κάναμε κάτι για τον έναν κάτι για τον άλλον, τώρα στα 6 και 4 πάμε σχεδόν παράλληλα αλλά τώρα ζητούν το δικό τους χρόνο οπότε είναι πιο εύκολο να τους καλύψεις τις ανάγκες. Γενικά βοηθάει να μάθουμε τα παιδιά να εκφράζουν τις ανάγκες τους, ώστε να μην σπάμε το κεφάλι μας αν θέλουν κατι.Επίσης μαγική λέξη είναι ΣΕΒΑΣΜΟΣ, στους γονείς εννοώ. Ο μπαμπάς και η μαμά κοιμούνται μόνοι, πάνε 2-3 μέρες μόνοι διακοπές, βγαίνουν 1-2 φορές το μήνα μόνοι και θέλουν να είναι μόνοι μετά τις 9.00 το βράδυ, ώστε να έχουν δύναμη να κάνουμε ωραία πράγματα όλοι μαζί.

 

Η αλήθεια είναι ότι με τα δύο παιδιά, είναι σημαντικό να έχεις φίλους με παιδιά στην ηλικία αυτή και για ψυχοθεραπεία και για παρέα χωρίς να φοβάσαι μήπως χαλάσεις το σπίτι του άλλου ανθρώπου. Και αργότερα στις διακοπές πάλι βοηθάει πολύ.

 

Το να κρατήσουμε τη ζωή μας σε κάποια επίπεδα με δύο παιδιά, θέλει όλα τα παραπάνω και έναν συμμετοχικό σύντροφο (αυτό είναι και το πιο δύκολο)

[polina26]

Γεια σας υπεροχες μανουλες!!!! Λεγομαι Ελενη ειμαι 24 και γραφω πρωτη φορα στο φορουμ. Λοιπον ας αρχισω....πριν 15 μηνες εφερα στον κοσμο το πρωτο μου μωρακι και αν και ειμαι πολυ χαρουμενη γι αυτο και δεν αλλαζω το παιδακι μου με τπτ στον κοσμο, η αληθεια ειναι οτι καποιες στιγμες (ειδικα στην αρχη) ετρεχα και δεν εφτανα στην κυριολεξια και γενικοτερα ημουν σε απογνωση.....απ την αλλη τωρα που μεγαλωνει και μπαινει σε προγραμμα εχω αρχισει και νοσταλγω ενα βρεφακι και η αληθεια οτι αν και η μεταβαση απ την ζωη της ανεμελης εικοσαρας στην οικογενειακη ζωη ηταν καπως...τωρα εχει αρχισει και μου αρεσει που μπαινω σε σειρα..... οποτε θα ηθελα να μαθω πως τα καταφερνετε οι μανουλες με 2 η και περισσοτερα παιδακια? εχετε καποιο προγραμμα? μπορειτε να μου περιγραψετε? η καθημερινοτητα σας ποια ειναι? και με το χερι στην καρδια αξιζει τον κοπο να αρχισω ξανα απ την αρχη για ενα σευτερο μωρακι? ευχαριστω εκ των προτερων

 

αχ.. αυτο είναι ένα θέμα που το έχω συζητήση άπειρες φορές με την νύφη μου η οποία δεν έχει 1-2 έχει 4. με 2 χρόνια διαφορά το καθένα.. θα σου πω κάτι πολύ απλό που μου λέει και εκείνη κάνε εσύ παιδιά και μετά θα βρεις την ρεγουλά σου δεν είναι εύκολα δεν έχεις χρόνο για τον εαυτό σου μαλώνουν συνέχεια αλλά όταν σε αγγαλιάζουν και σε λένε μανούλα μου τα ξεχνάς όλα και ξέρεις ότι θα τα καταφέρεις... ο άντρας σου να σε βοηθάει και μετά όλα γίνονται είναι πάντα θέμα οργάνωσης... άντε με το καλό το δεύτερο

[ada9]

Εμένα αυτό που με προβληματίζει πιο πολύ είναι πώς μοιράζεις τον ποιοτικό χρόνο ανάμεσα στα παιδιά, τις δουλειές του σπιτιού και τα διαδικαστικά κάπως τα καταφέρνεις υποθέτω. Αλλά η μεγάλη ας πούμε έχει την αποκλειστικότητα μέχρι στιγμής στο να διαβάσουμε, να μάθουμε πράγματα, να παίξουμε, να μιλάμε κλπ... αυτό μετά πώς το μοιράζεις ανάμεσα σε δύο παιδιά με διαφορετικές ηλικίες, διαφορετικά επίπεδα αντίληψης και διαφορετικές ανάγκες;

Κι εγω εχω θέμα μ αυτό....ο γιος μου ειναι 5 χρ κ ήδη εχουμε ξεκινήσει να "διαβάζουμε" έχει μαθει το ονομα του, καποια γραμματα κ καποιους αριθμούς, του έχω παρει κ βιβλια με γραμματα κ αριθμους για την ηλικια του κ θελει να ασχολείται. Η μικρη ειναι 2 χρ και θελει να ασχολουμαι συνεχεια μαζί της...δεν μ αφήνει να ασχολουμαι καθόλου με το μεγάλο...οπότε πρεπει να λειπει από το σπίτι για να κάτσουμε να διαβασουμε

Το να εχουν τα παιδια διαφορά εχει τα θετικα αλλά εχει κ τα αρνητικα...

[Λαΐδα]

Η Maya τα ειπε πολυ ωραια!. Τα δικα μου εχουν διαφορα τρια χρονια και εχω την τυχη και να ειναι δυο ηρεμα και καλοβολα παιδακια αλλα και να εχω αρκετη βοηθεια. Και δεν λεω απο παπουδογιαγιαδες, αλλα απο ¨ξενα¨ χερια.

Αυτο σημαινει οτι εκτος απο τις ωρες που δουλευω, ολος ο αλλος χρονος ειναι αφιερωμενος στα παιδια. Απο τοτε που ο μικρος εγινε 18 μηνων κανουμε σχεδον τα παντα ολοι μαζι. Απασχολουνται δηλαδη συγχρονως. Ζωγραφικη, χειροτεχνιες, ιστοριες, παιδοτοπους, εργαστηρια και για τους δυο. Αυτο με βοηθησε πολυ αλλα αρεσε και στους δυο και πιστευω οτι εχει βοηθησει στο να δεθουν μεταξυ τους, γιατι ειναι αχωριστοι τωρα πια.

Οποτε το ¨προβλημα¨ ηταν τους πρωτους μηνες και μεχρι να γινει ο μικρος εναμισο. Εκει ο πατερας καταφερε και αποσπουσε περισσοτερο χρονο του μεγαλου , κατι που δεν στοιχισε στον ιδιο γιατι απασχολουνταν το ιδιο αλλα αντι να ειμαι εγω η και εγω και ο μπαμπας, επαιζεμε το μπαμπα και λιγοτερο και με τους δυο μας.

Νομιζω οτι λιγο ¨κακομαθαινουμε¨τα παιδια μας και φυσικα βαζω και τον εαυτο μου μεσα. Οπως το παιδι πρεπεινα αρρωστησει για να κανει αντισωματα, ΄οπως πρεπει να κουραστει για να μαθει, ετσι πιστευω οτι πρεπει και να ¨ζοριστει ¨ συναισθηματικα. Δεν μπορει να του δειχνουμε συνεχως οτι πρακτικα θα μονοπωλει παντα τη ζωη μας και μετα ναπεριμενουμε να μπορει να ανταπεξελθει στις μικροαπογοητευσεις της ζωης. Δηλαδη ειναι φυσικο και να ψιλοζηλεψει, και να ψιλοστεναχωρηθει που χανει το μονοπωλιο αλλα και να αντιληφθει οτι δεν ειναι δυνατον ολη τη μερα ναασχολουμαστε μονο μαζι του.

Οσο πιο πολυ το εχουμε κακομαθει τοσο πιο πολυ θα το δυσκολεψει στην αρχη αλλα καιευτυχως θα το επαναφερει καπως στην πραγματικοτητα.

Αν και εμεις λοιπον ειμαστε ΄νορμαλ΄ και οχι παθολογικα κολλημενοι στα παιδια μας, θα βρουμε χρονο και για δυο και για τρια κοκ. Απλα εχοντας μονο ενα παιδι ειναι φυσικο να ειμαστε ¨παθολογικα κολημενοι ¨! Κανοντας ομως το δευτερο θα βρουμε την ισορροπια που μας χρειαζεται. Για αυτο, καθολου μην ανησυχειτε!!!

[kourkoumpini]

πώς ζεις με 2 παιδια; ζεις φυσιολογικα γιατι απλα μαθαινεις να προσαρμοζεσαι και εσυ και αυτα. εχω και εγω 2 παιδακια με 22 μηνες διαφορα μεταξυς τους. εμενα η βολτα με ζορισε πολυ στην αρχη. ωρα εχω ξεκινησει να τα πηγαινω και βολτα και ο μεγαλος προσαρμοζεται. εχουν αρχισει ηδη να "παιζουν" και μαζι. ξαπλωνουν μαζι στο πατωμα, η ομεγαλοςμπαινει στο παρκονα κανει παρεα με τον μπεμπη. οταν καθομαι με τον μεγαλο να ζωγραφισουμε, διαβασουμε κτλ εχω διπλα και το μπεπη στο ρηλαξ και του μιλαω και του λεω τι κανουμε. ολα ειναι θεμα προσαρμογης κατα τη γνωμη μου. σιγα σιγα βρισκεις τους ρυθμους σου. οσο για τις δουλεις, αλλες μερες κανω αλλες δεν κανω και πολλα πολλα. αλλα εχω τον μπεμπη ακομα στο ρηλαξ η στο πατωμα και ο μεγαλος περιφερεται η αδειαζει τα ντουλαπια της κουζινας. αυτο θα το εκανε ετσι κι αλλιως ακομα και μονος του

[jackrussel]

Η Maya τα ειπε πολυ ωραια!. Τα δικα μου εχουν διαφορα τρια χρονια και εχω την τυχη και να ειναι δυο ηρεμα και καλοβολα παιδακια αλλα και να εχω αρκετη βοηθεια. Και δεν λεω απο παπουδογιαγιαδες, αλλα απο ¨ξενα¨ χερια.

Αυτο σημαινει οτι εκτος απο τις ωρες που δουλευω, ολος ο αλλος χρονος ειναι αφιερωμενος στα παιδια. Απο τοτε που ο μικρος εγινε 18 μηνων κανουμε σχεδον τα παντα ολοι μαζι. Απασχολουνται δηλαδη συγχρονως. Ζωγραφικη, χειροτεχνιες, ιστοριες, παιδοτοπους, εργαστηρια και για τους δυο. Αυτο με βοηθησε πολυ αλλα αρεσε και στους δυο και πιστευω οτι εχει βοηθησει στο να δεθουν μεταξυ τους, γιατι ειναι αχωριστοι τωρα πια.

Οποτε το ¨προβλημα¨ ηταν τους πρωτους μηνες και μεχρι να γινει ο μικρος εναμισο. Εκει ο πατερας καταφερε και αποσπουσε περισσοτερο χρονο του μεγαλου , κατι που δεν στοιχισε στον ιδιο γιατι απασχολουνταν το ιδιο αλλα αντι να ειμαι εγω η και εγω και ο μπαμπας, επαιζεμε το μπαμπα και λιγοτερο και με τους δυο μας.

Νομιζω οτι λιγο ¨κακομαθαινουμε¨τα παιδια μας και φυσικα βαζω και τον εαυτο μου μεσα. Οπως το παιδι πρεπεινα αρρωστησει για να κανει αντισωματα, ΄οπως πρεπει να κουραστει για να μαθει, ετσι πιστευω οτι πρεπει και να ¨ζοριστει ¨ συναισθηματικα. Δεν μπορει να του δειχνουμε συνεχως οτι πρακτικα θα μονοπωλει παντα τη ζωη μας και μετα ναπεριμενουμε να μπορει να ανταπεξελθει στις μικροαπογοητευσεις της ζωης. Δηλαδη ειναι φυσικο και να ψιλοζηλεψει, και να ψιλοστεναχωρηθει που χανει το μονοπωλιο αλλα και να αντιληφθει οτι δεν ειναι δυνατον ολη τη μερα ναασχολουμαστε μονο μαζι του.

Οσο πιο πολυ το εχουμε κακομαθει τοσο πιο πολυ θα το δυσκολεψει στην αρχη αλλα καιευτυχως θα το επαναφερει καπως στην πραγματικοτητα.

Αν και εμεις λοιπον ειμαστε ΄νορμαλ΄ και οχι παθολογικα κολλημενοι στα παιδια μας, θα βρουμε χρονο και για δυο και για τρια κοκ. Απλα εχοντας μονο ενα παιδι ειναι φυσικο να ειμαστε ¨παθολογικα κολημενοι ¨! Κανοντας ομως το δευτερο θα βρουμε την ισορροπια που μας χρειαζεται. Για αυτο, καθολου μην ανησυχειτε!!!

 

μ αρεσεις!!!!! με καλυψες πληρως

δεν νομιζω οτι κατι αλλο θα με εξεφραζε περισσοτερο αυτην τη στιγμη

[kinkajoujou]

Ωραία ερώτηση και ο καθένας θα απαντήσει από τα βιώματά του, γιατί δεν υπάρχει μία απάντηση.

ΤΟ ένα άκρο είναι να ζεις ΓΙΑ τα παιδιά και ΜΟΝΟ. Αυτό είναι εύκολο αλλά λίγο βαρετό. Σε πολλές γυναίκες όμως ταιριάζει οπότε δεν έχω κάτι να πω. Αν δηλαδή παρατήσεις όλα τα άλλα και ασχοληθείς μόνο με τα παιδιά, ο χρόνος φτάνει και περισσεύει

Το άλλο άκρο είναι να τα 'αναθέσεις' σε πρόθυμους (ή πληρωτικούς) τρίτους και να συνεχίσεις τη ζωή σου, λίγο πολύ βέβαια. Πέφτεις με τα μουτρα στη δουλειά ή όπου αλλού επιλέξεις και αυτά μεγαλώνουν μία χαρά....

Υποτίθεται επιθυμούμε τη δύσκολη μεσαία λύση. Αυτή θέλει ΟΡΓΑΝΩΣΗ και πάλι ΟΡΓΑΝΩΣΗ.... Εγώ που είναι μη οργανωτικό άτομο, υποφέρω αλλά συνεχίζω να προσπαθώ. Επίσης θέλει και ΑΠΕΝΟΧΟΠΟΙΗΣΗ αλλά σε αυτό είμαι καλή. Δηλαδή: Το βρεφάκι στην αρχή θέλει συγκεκριμένη φροντίδα που επιτρέπει ενασχόληση με το μεγαλύτερο παιδάκι, που στην περίπτωσή μου ήταν και αυτό μωρό. Εγώ διάλεξα μία δραστηριότητα για να περνάμε μαζί χρόνο, ο οποίος είχε μειωθεί αρκετά, αλλά έγινε πιο ποιοτικός και -το κυριότερο- είμασταν οι δύο μας. Σίγουρα δεν τον απομάκρυνα αλλά δεν επέτρεπα να μου χαλάει τη 'στιγμή' μου με το μωρό, δηλαδή το θηλασμό. Τα κατάφερα επειδή είχα βοηθεια.

Αργότερα με ΟΡΓΑΝΩΣΗ και πάλι κάναμε κάτι για τον έναν κάτι για τον άλλον, τώρα στα 6 και 4 πάμε σχεδόν παράλληλα αλλά τώρα ζητούν το δικό τους χρόνο οπότε είναι πιο εύκολο να τους καλύψεις τις ανάγκες. Γενικά βοηθάει να μάθουμε τα παιδιά να εκφράζουν τις ανάγκες τους, ώστε να μην σπάμε το κεφάλι μας αν θέλουν κατι.Επίσης μαγική λέξη είναι ΣΕΒΑΣΜΟΣ, στους γονείς εννοώ. Ο μπαμπάς και η μαμά κοιμούνται μόνοι, πάνε 2-3 μέρες μόνοι διακοπές, βγαίνουν 1-2 φορές το μήνα μόνοι και θέλουν να είναι μόνοι μετά τις 9.00 το βράδυ, ώστε να έχουν δύναμη να κάνουμε ωραία πράγματα όλοι μαζί.

 

Η αλήθεια είναι ότι με τα δύο παιδιά, είναι σημαντικό να έχεις φίλους με παιδιά στην ηλικία αυτή και για ψυχοθεραπεία και για παρέα χωρίς να φοβάσαι μήπως χαλάσεις το σπίτι του άλλου ανθρώπου. Και αργότερα στις διακοπές πάλι βοηθάει πολύ.

 

Το να κρατήσουμε τη ζωή μας σε κάποια επίπεδα με δύο παιδιά, θέλει όλα τα παραπάνω και έναν συμμετοχικό σύντροφο (αυτό είναι και το πιο δύκολο)

 

Θα σε τυπώσω να σε βάλω στο ψυγείο μου για τις δύσκολες ώρες!

 

Εγώ απέχω παρασάγγας από το μοντέλο "ζω μόνο για τα παιδιά μου", αλλά η πραγματικότητα με δυσκολεύει, γιατί μη έχοντας απολύτως καμία βοήθεια, αναγκαστικά ο χρόνος πρέπει να πάει στο παιδί-ιά και τα πολλά πράγματα που έχω στο κεφάλι μου να κάνω για μένα μένουν πίσω. Κι αυτό παρόλο που μιλάμε για ένα βολικό παιδάκι, που έχει τη σειρά του και δεν είναι τραγικά απαιτητικό. Αλλά όταν είμαστε μόνο οι δυο μας όλη τη μέρα σχεδόν, μοιραία θα μονοπωλήσει το χρόνο μου, μπορεί να παίζει με τα δικά της για λίγη ώρα, αλλά μετά θέλει και κάποιον να μοιραστεί και το βρίσκω λογικό, το αντίθετο θα με παραξένευε!

 

Σκέφτομαι ότι θα πρέπει να αρχίσω να αυξάνω τις δικές μου ώρες αναγκαστικά για να τα προλάβω όλα, να σηκώνομαι π.χ. από τις 5 για να κερδίσω κάποιες ώρες. Κι εύχομαι να βγει και το μωράκι λίγο βολικό, γιατί αν μας τύχει το μοντέλο με τους κολικούς την κάτσαμε!

 

Μετά από άνοιξη λέω να στείλω και τη μεγάλη σχολείο, έστω για λίγες ώρες τη μέρα να ξεφεύγει κι αυτή και να αρχίσει να ξεκολλάει από το σπίτι και σιγά-σιγά πρέπει να ψάξω και καμιά sitter να μπορέσουμε επιτέλους να βγούμε και καμιά φορά μόνοι με τον άντρα, πριν παρέλθει 5ετία!