Τύψεις και συμπεριφορές

[Ειρήνη]

Δημιουργώ αυτό το θέμα, ένα θέμα πολύ «πονεμένο» κατʼ εμέ. Κυριολεκτικά με κατατρώει.

 

Θέλω να ρωτήσω, να μάθω και να μοιραστώ μαζί σας το πως αντιμετωπίζετε… τα νεύρα… τον θυμό… τις εκρήξεις σας…μετά από κάποια σοβαρή «αταξία» του παιδιού σας (κάτι πολύ επικίνδυνο ή κάτι που καταφέρνει τελικά να σας βγάλει από τα ρούχα σας) .

 

Εξηγώ: υπάρχουν στιγμές που κάποια «ζαβολιά» που κάνει ο μικρός μου με βγάζει από τα ρούχα μου. Υπάρχουν στιγμές που νομίζω πως μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι και νομίζω πως θα εκραγώ.

 

Ήμουν σε μια πελάτισσα πριν λίγες εβδομάδες και ο γιος της (3 ετών) ήταν σαν τον δικό μου σε συμπεριφορά: ζιζάνιο, δεν στεκόταν πουθενά, όλα να τα πιάσει, γκρίνια κλπ. Σε κάποια φάση που ο μικρός έφτασε στο «τσακ» να ρίξει την τηλεόραση κάτω, σηκώνεται του βάζει τις φωνές και του ρίχνει μία δυνατή στα πόδια του. Όταν ψιλο-ηρέμισε την ρώτησα «δεν αισθάνεσαι τύψεις όταν το κάνεις αυτό?» Και μου απάντησε ατάραχη «όχι».

 

Προσωπικά όταν ο Ανδρέας θα με φτάσει στο σημείο να τον βάλω «τιμωρία» για μερικά λεπτά ή να του ρίξω καμία στην πάνα του μετά έχω απίστευτες τύψεις, ενοχές με στοιχειώνουν. Είναι φυσιολογικό?

 

Αντιμετωπίζετε εσείς τέτοιο πρόβλημα και αν ναι πως το χειρίζεστε?

 

Ευχαριστώ για τις όποιες απαντήσεις σας.

[Αντιγόνη]

φίλη Ειρήνη,

Μου συμβαίνει και μένα. Το βρίσκω απόλυτα νορμάλ να αισθανόμαστε έτσι μετά από μία έκρηξη θυμού. Είναι το βλαστάρι μας. Μετά καταστεναχωριόμαστε. Όταν με φέρνει η δικιά μου στο αμήν, έχω εκπαιδεύσει τον εαυτό μου να δαγκώνομαι. Δεν σηκώνω ποτέ χέρι (γι αυτό δαγκώνομαι... ) αλλά μπορεί να της φωνάξω ή να της φερθώ απότομα, γιατί εκείνη τη στιγμή δυσκολεύομαι να ελέγχξω τον εαυτό μου. Μετά... πάω να πεθάνω από τις τύψεις που της φώναξα... Προσπαθώ να εφαρμόσω τις τεχνικές που συμβουλεύει η Μαρία μας (Σ.) αλλά μερικές φορές στην πράξη είναι δύσκολο. Όταν π.χ. είσαι και κουρασμένη... Άλλες φορές πάλι τα καταφέρνω. Θέλει προσπάθεια... υπομονή και ψυχραιμία.

[elenik]

Εγω παλι ή κλειδωνομαι στο μπανιο (και ο Βασιλης απ εξω ας ουρλιαζει) ή βγαινω εξω απο την πορτα (την κεντρικη του σπιτιού μου οχι του κτιριου) , κλειδωνω και κανω τσιγαρο (αυτο στα πολυ χοντρα).

Το σπιτι ειναι ενας ας ασφαλης παιδοτοπος (βεβαια ποτε δεν ξερεις αλλα εννοειται οτι εχω τον νου μου και αυτο γινεται για 5 λεπτα το πολυ).

Δεν εχω εμπιστοσυνη στο οτι μπορω να ελενξω τον εαυτο μου οποτε η αποσταση ειναι η μονη ασφαλης μεθοδος.

 

Μια φορα εκανα την ...κια και δεν θελω να ξαναζησω το συναισθημα αυτο ποτε. Ειναι φρικτο. Τι να το κανω να ειναι το παιδι αγγελουδι αν το κανει απο φοβο.

 

Τις φωνες βεβαια δεν τις γλιτωνει (δεν μπορω να ειμαι συνεχεια απ εξω)

[Ειρήνη]

Φίλη Αντιγόνη,

 

Εγώ το βρίσκω εξαιρετικά δύσκολο να κρατηθώ. Γιʼ αυτό και δημιούργησα αυτό το θέμα ώστε να μάθω πως αντιμετωπίζουν οι άλλες μητερούλες αυτό το, μεγάλο κατʼ εμέ, πρόβλημα.

 

Υπάρχουν στιγμές που όταν κάνει κάτι «χοντρό» ή επικίνδυνο και του βάλω τις φωνές φοβάται πολύ (φυσικά άλλες με «γειώνει» κανονικά) και αρκετές από αυτές με κάνουν και στεναχωριέμαι. Σκέφτομαι «μα τι άνθρωπος είμαι που φοβίζω έτσι το παιδί μου?!» και καταρρακώνομαι ψυχολογικά.

 

Τις φορές δε που μόλις τον μαλώσω ή του ρίξω μια στην πάνα και εκείνος γυρίσει και μου πει «μαμάκα αʼ απαπάω πολύ» γίνομαι ένα με το χώμα, κυριολεκτικά.

 

Και πιστέψτε με, δεν είμαι τύπος που του αρέσει να φωνάζει, δεν το ευχαριστιέμαι δηλαδή όταν μαλώνω το μωρό μου, αλλά πραγματικά ο μικρός μου ορισμένες φορές με αυτά που κάνει, όσο ψυχραιμία ή υπομονή και αν έχω, με φτάνει στα όριά μου.

 

Μια φίλη-πελάτισσα (ψυχολόγος) που της είχα μιλήσει γιʼ αυτό μου είχε πει πως τα παιδιά «δοκιμάζουν» τα όριά μας και να προσπαθήσω με ήρεμη φωνή να του μιλήσω. Είναι όμως εφικτό στην πράξη???

[Ειρήνη]

Φίλη Ελένη,

 

Τι να πω… εμένα θυμάμαι η μαμά μου (όταν ζούσε γιατί την έχασα στα 7), δεν είχε τέτοιες «αμφιβολίες» ή τουλάχιστον δεν έδειχνε να έχει. Με μάλωνε και στα πολύ τρελά μου, μου έριχνε μία με την παντόφλα. Ξέρω πως αυτό πλέον δεν θεωρείται σωστό (δεν είναι political correct) αλλά μήπως τελικά υπερβάλω που τα σκέφτομαι όλα αυτά τόσο πολύ?

 

Και αν υπερβάλλω γιατί αισθάνομαι χάλια μόλις μαλώσω έντονα το παιδί (όταν δηλαδή του βάλω τις φωνές)????

[Αντιγόνη]

Ελένη μου, δεν υπερβάλεις!! Και δεν είσαι η μόνη που νιώθεις έτσι! Απλά θέλει πολύ self control. Εγώ βάζω στοιχήματα με τον εαυτό μου για να το πετύχω. Είναι δύσκολο!! Τις προάλλες που έγραψε στον τοίχο λέω στον εαυτό μου "ιδού μία πρόκλησις..".. Πήγα λοιπόν, και αντί να της φωνάξω, την αγκάλιασα και της ψιθύρισα "..γιατί αγάπη μου το κάνεις αυτό αφου΄έχουμε πει ότι είναι λάθος και εσύ είσαι τόσο καλό παιδάκι..?" Ε, λoιπόν σταμάτησε α μ έ σ ω ς, ενώ τις αντίστοιχες φορές που της φώναζα συνέχιζε να το κάνει και να με αγνοεί! Αυτό λοιπόν, μου έδωσε ένα κίνητρο παραπάνω να δαγκώνομαι και να ακολουθώ αυτήν τη τακτική, ελπίζοντας ότι θα μου γίνει και συνήθειο..

[Marilena]

Κι εγω εχω το ιδιο προβλημα... Μαλιστα αν περναγαμ εμια πολυ δυσκολη ημερα και την μαλωνα η της φωναζα και ειδικα αν απλωνα το χερι μου (εννοειται στον ποπο και εννοειται οχι δυνατα) μετα ημουνα να πεθανω κια να σκασω κλπ...

Εχω να σηκωσω χερι πανω παο 20 μερες και να φωναξω περιπου 10 ...

Κανω αλλα πραγματα βεβαια... Π.χ. Οπως λεει η Αντιγονη, εκανε κι εμενα μια γραμη στον τοιχο... Λοιπον της ειπα, σου μαζευω ολες τις μπογιες για τιμωρια (και τις πηρα) και της εδωσα ενα ειδικο σφουγγαρακι και την εβαλα να καθαρισει ΟΛΟ τον τοιχο...

Εχω πάρει και κάποια βιβλιαρακια, που ακομα ομως δεν μπορω να σας πω αν ειναι καλα αφου ειμαι στην αρχη, αλλα κανα δυο πραγματα που αρχισα να εφαρμοζω, δειχνουν να εχουν αποτελεσμα.

Αν σας ενδιαφερει μπορω να σας τα γραψω...

[christina]

Αν και η κόρη μου δεν είναι απο τα ζιζάνια, οταν κάνει κατι, οπως να τσιρίζει για κάτι και κυρίως το κάνει μόνο οταν είναι κουρασμένη, παω δίπλα της, αφου έχω παρει βαθιές ανάσες και της λεω ήρεμα,''αυτό που κάνεις δεν είναι σωστό, θελεις να ηρεμήσεις και να σε παρω αγκαλίτσα, να μου πεις τι θελεις ακριβώς?"

Επειδή είναι αντιδραστική, πρεπει να την φέρνω με τα νερα μου, ήρεμα. Βεβαια κάποιες φορες ειχα χάσει την ψυχραιμία μου και την είχα δείρει στον ποπό, αμέσως μετα εκλαιγα και ερχότανε και με παρηγορούσε το κουκλάκι μου

 

Πιστεύω οτι τα παιδιά εχουν πολλή ενέργεια και δεν ξέρουν πως να την διοχετεύσουνε. Αρα οταν βλέπουμε πως θελουνε να κάνουνε κάποια ζημια, να πειράξουνε την τηλεόραση με κίνδυνο της σωματικής τους ακεραιότητας, να ρίξουνε ενα βάζο, πρέπει να τα ''αποπροσανατολίσουμε'', ζητώντας τους, να κάνουνε κάτι άλλο.

(Βέβαια, σε κάποια στιγμή που θα είναι ηρεμα, θεωρώ πως πρεπει να τους εξηγούμε,οτι κάποιες συγκεκριμένες πράξεις τους και αταξίες για μας, είναι επικίνδυνα και πως θα πρεπει να μας ακούνε και να μην τα επαναλαμβάνουνε,αλλωστε εμεις θέλουμε μόνο το καλό τους ).

 

Οπως να μας βοηθήσουνε σε μια δουλειά. Στην κόρη μου πετυχαίνει αυτό. Αν δω οτι κάνει κάτι που δεν το θεωρώ σωστό, της ζητάω να ερθει να καθαρίσει μαζί μου τα τζάμια, ή να της δώσω την σκούπα swiffer ή να πλύνουμε μαζί την μπέμπα, οτι μου έρθει εκείνη την στιγμή, ώστε να νιώσει χρήσιμη.

[Μαρια Στυλιανακη]

σκεφτείτε μόνο το εξής.

 

σας ρωτάει κάποιος κατώτερός σας κάτι στη δουλειά ( η οποία τυχαίνει και είναι και επικίνδυνη) και κάνει κάτι που είναι επικίνδυνο ή χαζό, και εσείς πως νιώθετε? έχετε άγχος, έχετε ευθύνη, έχετε την επίβλεψη. αν κάτι παει στραβα εσείς είσαστε αυτοί που θα λογοδοτήσετε!

 

πως θα χειριζόσασταν κατι τέτοιο στην δουλειά? Πώς θα το χειριζόσασταν σπίτι?

 

είναι μια παρόμοια κατάσταση, η οποία φορτώνει συναισθήματα που είναι πολύ έντονα τα οποία όχι όλοι άνθρωποι είναι ικανοί να χειριστούν μέσα σε ένα λεπτό,

το οποίο είναι συνήθως το χρονικό διάστημα που καλείται ο γονέας να λύσει ένα πρόβλημα που προκύπτει με το παιδάκι του.

 

είναι στην ουσία ένα high pressure job. είναι αποδεδειγμένο ότι ο χαρακτήρας και οι δεξιότητες των ανθρώπων είναι όλες διαφορετικές, και ότι κάποιοι ταιριάζουν καλύτερα σε high pressure jobs ενώ κάποιοι λιγότερο.

όσοι ταιριάζουν λιγότερο, σαφώς θα δυσκολευτούν και πάρα πολύ και στον ρόλο τους σαν γονείς - μιάς και οι καταστάσεις στις οποίες απαιτείται άμεση λήψη απόφασης είναι συνεχής και διαρκείς και ολοήμερες.

 

τι μπορεί να κάνει λοιπόν ο γονέας?

 

είναι κάτι πολύ απλό και σωστό -

ένα είναι μεν η απόσταση κάτι που συνιστάται πάντα όταν αναμεσα σε δύο άτομα ανεξαρτήτως ηλικίας τα συναισθήματα που βιώνονται είναι τόσο έντονα,

 

αλλά το πιο σημαντικό κατ εμέ,

 

είναι το γεγονός ότι στην πληθώρα των καταστάσεων, αυτή η ανάγκη για λήψη απόφασης στιγμιαία, είναι φαινομενική.

 

δεν είναι απαραίτητο, ΤΩΡΑ να λύσετε το χ θέμα.

δεν είναι απαραίτητο ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ να βρείτε λύση και να πάρετε απόφαση.

δεν κρίνεται ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ το έργο σας σαν γονείς

ΑΠΟ ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑ

δεν θα κριθειτε για αυτο το ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑ για το αν εισαστε καλος γονιός αλλα απο όλα μαζι, μετα απο πολλά πολλά χρόνια.

δεν είσαστε αλάνθαστοι και για αυτό σε κάθε απόφαση δεν ειναι ανάγκη να επιμένετε σαν να είσαστε αλάνθαστοι - θυμηθείτε. μπορεί να κάνετε και λάθος. αυτό είναι πολύ απελευθερωτικό μερικές φορές.

 

το πιο πιθανό είναι ότι αν δεν κάνετε τίποτε, και αφήσετε την λήψη απόφασης για αργότερα μέσα στην ημέρα, ότι δεν θα υπάρχει καμιά μη αντιστρέψιμη άσχημη επίπτωση, τόσο που να δικαιολογεί το να αγχωθείτε να στρεσαριστείτε για εκείνη τη μεμονωμένη στιγμή.

 

 

για αυτό η καθυστέρηση λήψης απόφασης, μπορεί να είναι ακριβώς ότι χρειάζεται, για να ηρεμήσουν τα πνέυματα.

 

elenik αυτό καταλαβαίνω ότι το χρησιμοποιείς για λύση έκτακτης ανάγκης και καλά κάνεις όταν βλέπεις ότι αν δεν το κάνεις θα κάνεις κάτι άλλο που δεν σου αρέσει.

 

λόγω του ότι το να φευγεις έτσι, είναι πολύ τραυματικό απο την άλλη για το παιδί, θα σου έλεγα λίγο να το ψάξεις -

είναι καλυτερη λύση απο το να χτυπήσεις, δεν θα έλεγα ότι είναι καλύτερη λύση απο το να φωνάξεις.

 

και το να φωνάξεις, και το να φυγεις και να κλαίει ένα παιδί πίσω απο μια πόρτα, προκαλούν σε αυτό φόβο. φόβο μη του κάνεις κάτι, μη φύγεις μη θυμώσεις ή φόβο του ότι δεν θα σε ξαναεχει ξανά, ενοχές κτλ.

 

έχει συμβεί σε πολλές μητέρες, και το έχω δεί αυτά τα χρόνια αρκετές φορές και στον παιδικό (ακριβώς το να μπαίνουν στο μπάνιο ) και κατάφερα κάπως να βοηθήσω εκείνες τις μητέρες να οριοθετούν με διαφορετικό τρόπο, τις άλλες ώρες, έτσι ώστε να μη φτάνουν σε αυτό το σημείο.

 

το πρόβλημα σε αυτό είναι δηλαδή ότι μάλλον δεν έχεις βρεί τον τρόπο ακόμα (έχεις καιρό όμως μην ανησυχείς ) να υπάρχει μια οριοθέτηση του παιδιού σου ώστε εσύ να μη νιώθεις εξαναγκασμένη για τα πάντα και πιεσμένη χρονικά εντελώς και να φτάνεις σε εκρήξεις .

 

ο φόβος για αποτυχία του γονιού

ειναι και αυτός ένα μεγαλο αρνητικό θέμα το οποίο το παιδί αισθάνεται και αντιδρά σε αυτό όπως και ένας σκύλος.

 

ΜΥΡΙΖΕΤΑΙ την αμφιβολία σας

το άγχος σας

αν νιωσει ότι δεν είσαστε σίγουροι για κάτι, δεν προκειται να ακολουθήσει, ίσα ίσα θα κλοτσήσει και θα σας "πολεμήσει"... είμαι σίγουρη ότι όλες το έχετε δεί αυτό.

 

είναι πολύ πρωτογονο συναίσθημα πιστεύω - ειναι το ένστικτο που μιλάει!!!

 

τα παιδιά λειτουργούν εντελώς συμφωνα με αυτό.

 

πιστεύω ότι και ο γονιός καλείται και εκείνος να βρεί το ένστικτό του -

για το πως νιώθει το παιδί του εκείνη τη στιγμή, αν μπορεί να καταφέρει αυτό που του ζητάει, εάν αυτό που θέλει το παιδί είναι υπερβολικό και πέραν των ορίων που θέλει να δεχτεί και αντέχει να δεχτεί -

για να έχει μια ειλικρινής, καθαρή, αποφασιστική λήψη αποφάσεων που ακολουθά αυτό το ένστικτο.

 

προσπαθήστε λοιπόν να μην ακούτε τα λογικά πρέπει - τώρα πρέπει αυτό επειδή συμβαίνει το τάδε.

ρωτήστε τον εαυτό σας... μπορεί ? αποφασιστε ανάλογα.

ρωτήστε τον εαυτό σας .... καλά σοβαρολογεί!? με αυτό που ζητάει ? δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει αυτο τώρα .

πείτε αυτό που σκέφτεστε με το συναίσθημα που το σκέφτεστε. ακούστε δηλαδή αυτό που σας λέει το ένστικτο και το συναίσθημά σας για το κάθε τι.

με αυτό το τρόπο κερδίζετε και χρόνο (αναλογιζόμενοι για 5 δευτερόλεπτα).

 

το ένστικτο, δείχνει το δρόμο.

 

ο θυμός ο έντονος και οι εκρήξεις δεν έχουν να κάνουν με ένστικτο, έχουν να κάνουν με συσσώρευση πολλών στιγμών που με την λογική έχετε κατακρατήσει αρνητικά συναισθήματα/ενστικτα, και σας βγαίνουν όλα μαζί.

 

όταν κάποιος ακολουθεί το ένστικτό του, αυτό τον βοηθάει να μην έχει τέτοια συσσώρευση.

 

επαναλαμβάνω ότι ο θυμός δεν είναι ένστικτο -

το ένστικτο είναι ενα καθοδηγητικό συναισθημα πολύ πιο γρήγορο απο την λογική σκέψη και την αντίδραση που έχουμε. συμβαίνει πολύ πρίν.

μακάρι να ήξερα παραπάνω για αυτό, αλλά η ουσία είναι

ότι είναι κάτι πολύ μαγικό

που δεν μας έχει διδάξει κανείς ή πολλοί τέλος πάντων πόσο πολύτιμο είναι και πόσο μας βοηθάει - και πόσο έξυπνο είναι αυτό το συστημα που στην τελική κουβαλάμε μέσα μας.

 

θεωρώ ότι ένας γονιός μπορεί να είναι αληθινά ευτυχισμένος στο ρόλο του μόνο οταν το ακολουθεί.

 

γιατί πολύ απλά στην τελική, αυτό το σύστημα είναι τόσο έξυπνο, που δεν μπορείς και να το αποφύγεις!!! αν δηλαδή διαλέξεις λάθος δρομο, θα υπάρχει εκεί και θα σε βασανίζει μέχρι να κάνεις τη σωστή επιλογή.

 

ακόμα και αν η λογική έχει επιτάξει μια απόφαση για την οποία λογικά είμαστε σίγουροι, το ένστικτο θα υπάρχει, εκεί να ενοχλεί να αγχώνει εάν αυτό που δείχνει είναι αντίθετο .

 

 

πιστεύω ότι αυτο το concept βοηθάει και πάρα πολύ τους γονείς και τους κάνει να νιώσουν καλύτερα επειδή πολύ απλά, λόγω γέννησης του παιδιού τους, κάποιες φορές τυχαίνει να έχουν χάσει μια καλή επαφή με τον εαυτό τους -

αγχωμένοι απο το να πετύχουν και να τα κάνουν όλα σωστά, έχουν στραμμένη την προσοχή στο παιδί τους πρώτα και μετά πολύ μετά στον εαυτό τους.

 

όμως πως να ακούσεις το ένστικτό σου έτσι? ειναι μακριάααααα φωνάαααζεειιιιι και ξαφνικά μια φορά κάθε τόσο επιστρατεύει τον κύριο θυμό, την κυρία απελπισία, τον κύριο δεν αντέχω άλλο, και καταφέρνει και σπάει την πόρτα με την βοήθειά τους.....

 

ελπίζω αυτά που έγραψα να σας βοηθήσουν, πολλοί γονείς αν όχι οι περισσότεροι βρίσκονται στην θέση σας.

 

ανάσα, εστιασμός στο ένστικτό σας στα δικά σας συναισθήματα,... και μετά αποφαση και αντίδραση... είναι λιγότερο απο ένα λεπτό. το έχετε στη διάθεσή σας αυτό το λεπτό.

[alvadi]

Ειρήνη μου, έχω αναφερθεί σ'αυτό το θέμα ξανά και γω.

 

Έχω μαλώσει πολλές φορές την μεγάλη μου κόρη από την ηλικία των 4 και μετά και με φωνές αλλά και δέρνοντας την ψηλά στους μηρούς. Το έχω συζητήσει στο forum και ντρέπομαι πάρα πολύ για αυτό αλλά έχει συμβεί και δεν μπορώ να το αλλάξω αλλά μπορώ να το βελτιώσω και μέχρι στιγμής παρά τις ψιλοδυσκολίες τα έχω καταφέρει μπορώ να πω. Με βοήθησε πολύ όχι μόνο η Μαρία Στυλιανάκη που γράφει και συμβουλεύει εκπληκτικά μπορώ να πω, αλλά και η Αντιγόνη και η Δώρα αν θυμάμαι καλά και όλες οι μαμάδες που συμμετέχουν στο forum. Ξέρεις τι κάνω όταν βλέπω ότι φτάνω στο αμήν? Πάω και πίνω ένα ποτήρι νερό, δεν μου το είπε κανείς αυτό δεν ξέρω πως εξηγείται, αλλά από την κρεβατοκάμαρα η διαδρομή στη κουζίνα και ο χρόνος του ενός δύο λεπτών που διαρκεί η διαδικασία το να ανοίξεις το ψυγείο και να βάλεις να πιες ένα ποτήρι νερό με ηρεμεί. Το παιδί εκείνη την ώρα δεν νιώθει ότι το εγκαταλείπω και δεν έχει πάρει και είδηση ότι είμαι στα όρια μου....

 

Τώρα αν ο μικρός που είναι 2 ετών και κάτι κάνει καμμιά αταξία την αντιμετωπίζω εντελώς διαφορετικά και με πλάκα (δεν με έχει εκνευρίσει ποτέ - δεν ξέρω αν είναι αδυναμία αυτό) αλλά από ότι θυμάμαι σε αυτή την ηλικία ούτε με την κόρη μου εκνευριζόμουν.

 

Μαρία Στ. πήγα σε σύμβουλο γονέων για την μεγάλη μου και συζητήσαμε και μου είπε πως περνάει μία εγωκεντρική φάση (είναι η ηλικια της ακόμα που το δικαιολογεί) και ότι έχει πάρα πολύ ενέργεια μέσα της και πρέπει να της δίνω να κάνει δουλειές και να την ανταμοίβω μετά με κάτι (μία γόμα έστω).

Την μέρα που της είπα ότι θα της αφιέρώσω δεν έχω καταφερει να το κάνω (μία χάλια καιρός, μία πάρτυ, μία αρρωσταίνει το ένα, την άλλη το άλλο, τώρα έχουμε εργασίες στο σπίτι ....άσε.....)

 

Οπότε Ειρήνη μου (συγνώμη αν ξέφυγα κάπου) διάβασε προσεκτικά το κείμενο της Μαρίας και είμαι σίγουρη ότι θα βρεις τις απαντήσεις που θέλεις μόνη σου!!

[Ειρήνη]

Μαριλένα μου σε καταλαβαίνω, έτσι νιώθω και ʽγω, πάω να σκάσω μετά.

 

Φυσικά να γράψεις οτιδήποτε νομίζεις ότι θα μπορούσε να βοηθήσει. Για την ιστορία και μόνο να αναφέρω πως επειδή είμαι γενικά πολύ του διαβάσματος και της ενημέρωσης έχω ήδη «φάει» 8 βιβλία (κάποια αγοράζω και κάποια μου φέρνει η κυρία που μένει από πάνω μας, η οποία είναι ψυχολόγος), τα οποία με έχουν βοηθήσει να συνειδητοποιήσω αρκετά πράγματα και με ΄χουν βοηθήσει σε πολλά επίπεδα.

 

Όσο όμως και αν με έχουν βοηθήσει (ειλικρινά σε μεγάλο βαθμό) εγώ πάντα, πρωτίστως, εμπιστεύομαι το ένστικτό μου σαν μαμά του. Αν δηλαδή το ένστικτό μου, μου «έλεγε» πως καλά κάνω που φωνάζω στο παιδί θα το έκανα παρά τις αντιδράσεις της σύγχρονης παιδαγωγικής. Αλλά το ένστικτό μου σε αυτήν την περίπτωση «φωνάζει». Φωνάζει πως είναι λάθος να μαλώνω το παιδί σε τόσο έντονο ύφος ή/και να του ρίξω μία στην πάνα.

 

Έχω πάρει τις αποφάσεις μου, θα προσπαθήσω να μετράω μέχρι το 10 (μιλάμε για «σοβαρές» περιπτώσεις και όχι για αστεία κατʼ εμέ πράγματα όπως το να σπάσει κάτι κλπ., τα οποία δεν με προβληματίζουν καθόλου!) και αυτό σε πρώτη φάση μέχρι να καταφέρω να ξεπεράσω τα πρώτα δευτερόλεπτα ενός ενδεχόμενου ξεσπάσματος από πλευράς μου.

 

Θα το «πιάσω» από εκεί λοιπόν και εδώ είμαστε θα γράψω το πώς πήγε.

 

Αναμένω τις αντιδράσεις και άλλων μαμάδων/μπαμπάδων.

 

Θα επανέλθω με σχόλια και για τις άλλες απαντήσεις.

 

Ευχαριστώ

[Μαρια Στυλιανακη]

ναι Pam

περνάει μια εγωκεντρική φάση, και όλα τα παιδιά της ηλικίας της, και είναι πολύ σύνηθες κάποιος αν δεν το γνωρίζει (να του το εξηγήσει κάποιος αναλυτικά) να θυμώνει

Εδώ με τον σύντροφό μου μιλάμε και του το εξηγώ ξανά και ξανά και πάλι δεν καταλαβαίνει και θεωρεί απαράδεκτο πως κάποια παιδιά μιλούν πχ με άσχημο τρόπο ή φέρονται εγωιστικά!

Είναι κρίμα που είναι μπορώ να πω αρκετά δύσκολο για κάποιον να βάλει πέρα αυτές τις πεποιθήσεις, (το ότι πχ είναι απαράδεκτο και ανήκουστο πχ ενα παιδί να αντιμιλήσει να μη το νοιαζει καθόλου το γύρω του περιβάλλον κτλ...όοοολα αυτά που συμβαίνουν...! )

και να πει,

χμ.... μάλλον δεν το κάνει επίτηδες...

δεν το κάνει επειδή είναι κακομαθημένο,,,

δεν το κάνει επειδή εγώ έχω κάνει κάτι λάθος, ή

δεν το κάνει επειδή δεν ήμουν αρκετά αυστηρή,

δεν το κάνει επειδή εγώ έδειχνα υπερβολικά την αγάπη μου...

είναι απλώς η ηλικία κάποιες φορές ....

τι να πω.... κουράγιο!

καλό και αυτό με το ποτήρι με το νερό...

βρείτε κάτι στο οποίο έχετε εύκολα πρόσβαση που θα είναι τέτοιες στιγμές το σημείο απ οπου θα πιαστείτε για να ηρεμήσετε τον εαυτό σας

[ΡΙΑ]

Πολυ ενδιαφεροντα αυτα που ειπες Μαρια. Εγω παιρνω συμβουλες και απο την "Νταντα πρωτων βοηθειων". Προτου εκραγω απο τα νευρα μου τα στελνω στην καρεκλα της τιμωριας. Καθε φορα που κανουν και κατι κακο, δεν νευριαζω πλεον καθολου, τους δειχνω την καρεκλα και καθονται εκει 5 λεπτα ο καθενας χωρις να μιλανε. Ετσι πιστευω οτι θα σκεφτουν το λαθος τους....και θα ηρεμησει και το κεφαλακι μου.

[elenik]

elenik αυτό καταλαβαίνω ότι το χρησιμοποιείς για λύση έκτακτης ανάγκης και καλά κάνεις όταν βλέπεις ότι αν δεν το κάνεις θα κάνεις κάτι άλλο που δεν σου αρέσει.

 

λόγω του ότι το να φευγεις έτσι, είναι πολύ τραυματικό απο την άλλη για το παιδί, θα σου έλεγα λίγο να το ψάξεις -

είναι καλυτερη λύση απο το να χτυπήσεις, δεν θα έλεγα ότι είναι καλύτερη λύση απο το να φωνάξεις.

 

και το να φωνάξεις, και το να φυγεις και να κλαίει ένα παιδί πίσω απο μια πόρτα, προκαλούν σε αυτό φόβο. φόβο μη του κάνεις κάτι, μη φύγεις μη θυμώσεις ή φόβο του ότι δεν θα σε ξαναεχει ξανά, ενοχές κτλ.

.

 

Δεν το ειχα σκεφτει αυτο

Βεβαια ευτυχως δεν το εκανα πολυ συχνα (μονο σε οριακες καταστασεις πχ. να κλαιει να κοπανιεται για κατι και να μην ακουει απλα να ουρλιαζει εκεινη την στιγμη και εγω να εχω πονοδοντο. Ενοιωθα την τσιριδα να μου τρυπαει το κεφαλι)

Βεβαια πρν μπω στο μπανιο μαζευα ολο το κουραγιο μου και ελεγα "Η μαμα στεναχωρηθηκε πολυ. Θα παω να ηρεμησω , ηρεμησε και εσυ και μετα θα το συζητησουμε" (οχι οτι ακουγε κανεις βεβαια γιατι με τοση τσιριδα μονη μου τα λεγα , μονη μου τα ακουγα). Και οσο τσιριζε εξω απο την πορτα ελεγα δυνατα "Μολις σταματησεις να τσιριζεις και εισαι ετοιμος να μιλησουμε θα ερθω".

Πλεον βεβαια δεν θα το ξανακανω.Το ειχα σκεφτει σαν time out και για μενα και για τον Βασιλη

[mata]

Πλεον βεβαια δεν θα το ξανακανω.Το ειχα σκεφτει σαν time out και για μενα και για τον Βασιλη [/quote

 

Είναι πολύ εύκολο να κάνουμε κάτι κάποιες φορές και να μην καταλαβαίνουμε εάν είναι λάθος ή σωστό!Το πιο σημαντικό είναι ότι οι περισσότερες από εμάς κατόπιν συμβουλών τα διορθώνουμε. Εγώ χαίρομαι που διαβάζω όταν κάποιος διορθώνει κάτι. Και για τον εαυτό μου χαίρομαι όταν συμβαίνει αυτό!!Μπράβο σε όλες μας που μπορεί να κάνουμε λάθη αλλά είμαστε ανοιχτόμυαλες και τα διορθώνουμε!!! Στο κάτω κάτω είμαστε γονείς αλλά είμαστε και άνθρωποι!!

[Marilena]

Πάντως κι εγώ βλέπω ότι βελτιώνομαι πολύ μέρα με την μέρα και η μικρή το ίδιο...

Βέβαια με ΠΟΛΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥ ΠΟΛΥΥΥΥΥΥΥ ΠΟΛΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥ μεγάλη προσπάθεια...

Τα βιβλία με βοηθάνε πολύ, όχι τόσο ώς προς το τίνα κάνω (εννοείται ότι άν δεν συμφωνούν και με το ένστικτο αλλά και με τον χαρακτήρα του καθενός... ότι και να λένε...) όσο ως προς το να καταλάβω γιατί κάνει κάποια πράγματα, και τότε... αντιδράω πολύ καλύτερα...

 

Θα επανέλθω...

[Ειρήνη]

Χριστίνα,

 

Τα λεγόμενά σου είναι σαν να είναι λόγια μου, σε κατανοώ πλήρως. Και μένα ο μικρός μου, όταν με φτάνει στο αμήν με «παρηγορεί» και με αγκαλιάζει και μου λέει συνεχώς «σʼ απαπάω μαμάκα!» και αυτό είναι που κυριολεκτικά με κάνει αλοιφή και με στεναχωρεί ακόμα περισσότερο που τον μάλωσα λίγα μόλις λεπτά πριν.

 

Θα «διαφωνήσω» στο ότι ο δικός μου (2 ετών ακριβώς) είναι πολύ ζιζάνιο αλλά ειλικρινά δεν με πειράζει όταν κάνει «ζημιές». Δεν είναι πως το κάνουν επίτηδες απλά συμβαίνει με την φυσιολογική περιέργεια που έχουν σε αυτές τις ηλικίες.

 

Όμως… και εδώ είναι το δικό μου θέμα… είναι και στιγμές που σε φέρνουν στο αμήν, εμένα τουλάχιστον. Φαντάσου τώρα να σε έχει τρελάνει να τον βγάλεις έξω βολτίτσα (που τον βγάζω καθημερινά ακόμα και όταν πνίγομαι από δουλειά) και προσπαθείς να μαγειρέψεις, να τακτοποιήσεις, να τα κάνεις όλα σαν τρελή ώστε να του κάνεις το χατίρι και αφού (ιδρωμένη) τα ψιλο-καταφέρεις και του λες «έλα αγόρι μου να σου βάλω παπούτσια να σε βγάλω την βόλτα σου» να καταλήγεις να τον κυνηγάς 10 λεπτά και να μην κάθεται με τίποτα, να τσιρίζει και να χτυπιέται… ε, εμένα κάτι τέτοια είναι που με φέρνουν στο αμήν.

 

Φιλικά Ειρήνη

[Ειρήνη]

Μαρία

 

Σʼ ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για τις πολύτιμες, πραγματικά, συμβουλές και για τον χρόνο σου.

 

Για την ώρα κρατώ πολύ έντονα μέσα μου αυτό:

 

ανάσα, εστιασμός στο ένστικτό σας στα δικά σας συναισθήματα,... και μετά αποφαση και αντίδραση... είναι λιγότερο απο ένα λεπτό. το έχετε στη διάθεσή σας αυτό το λεπτό.

 

Θα επανέλθω.

[Ειρήνη]

Φίλη Pam,

 

Θα πω για άλλη μια φορά πως δεν είναι οι αταξίες που με φτάνουν στα όριά μου. Είναι αυτές οι στιγμές που νιώθω ότι ο μικρός μου με «δοκιμάζει» για κάποιο λόγο. Και ενώ τις περισσότερες έχω την υπομονή να «αντιπαρέλθω» υπάρχουν κάποιες στιγμές ΔΕΝ μπορώ να βρω την δύναμη και ξεσπάω. Και το κακό είναι πως ξεσπάω επάνω του.

 

Ξέρεις, πλέον στην ζωή μου δεν κρίνω κανέναν τουλάχιστον κακόβουλα πια. Οτιδήποτε (και το εννοώ) έκρινα & κατέκρινα (ειδικά κακόβουλα) το έχω «λουστεί» και γιʼ αυτό πλέον δεν κρίνω κανέναν, ειλικρινά σου μιλάω. Θυμάμαι παλιότερα που όταν άκουγα από τα διπλανά σπίτια καμιά μανούλα να μαλώνει δυνατά το παιδί της σκεφτόμουν «υστερική είναι? Τι μαλώνει έτσι το μωρό???!» και να που βρέθηκα και εγώ σε αυτή την θέση….Το παλεύω όμως, ειλικρινά το παλεύω και ξέρω πως θα τα καταφέρω με υπομονή και την τεράστια αγάπη μου γι αυτό το πλάσμα.

 

Φιλικά

[mata]

Ειρήνη μου, το σημαντικό που έχω να σου πώ εγώ, (απο την μικρή μου εμπειρία ως 5,5 χρονών μανούλα)είναι ότι όλοι μας κάποιες στιγμές δεν φερόμαστε στα παιδιά μας με τον σωστότερο τρόπο.Κάποιες στιγμές όλοι ξεφεύγουμε.. : Το σημαντικό είναι να μην καταφεύγουμε στο ξύλο για δική μας εκτόνωση(και φυσικά εσύ δεν κάνεις κάτι τέτοιο, εννοείται, απλά κάποιες στιγμές φωνάζεις).

Συμπεριφορές οι οποίες δεν θεωρούνται κατάλληλες, μας κυριεύουν αρκετές φορές στη ζωή μας, το πιο σημαντικό όμως είναι να τις αναγνωρίζουμε και να παραδεχόμαστε ότι δεν πράξαμε σωστά, γιατί έτσι μόνο τις καταπολεμούμε. Και εσύ από ότι βλέπω έχεις όλη τη διάθεση!!!

[alvadi]

Φίλη Pam,

 

Θα πω για άλλη μια φορά πως δεν είναι οι αταξίες που με φτάνουν στα όριά μου. Είναι αυτές οι στιγμές που νιώθω ότι ο μικρός μου με «δοκιμάζει» για κάποιο λόγο. Και ενώ τις περισσότερες έχω την υπομονή να «αντιπαρέλθω» υπάρχουν κάποιες στιγμές ΔΕΝ μπορώ να βρω την δύναμη και ξεσπάω. Και το κακό είναι πως ξεσπάω επάνω του.

 

Ξέρεις, πλέον στην ζωή μου δεν κρίνω κανέναν τουλάχιστον κακόβουλα πια. Οτιδήποτε (και το εννοώ) έκρινα & κατέκρινα (ειδικά κακόβουλα) το έχω «λουστεί» και γιʼ αυτό πλέον δεν κρίνω κανέναν, ειλικρινά σου μιλάω. Θυμάμαι παλιότερα που όταν άκουγα από τα διπλανά σπίτια καμιά μανούλα να μαλώνει δυνατά το παιδί της σκεφτόμουν «υστερική είναι? Τι μαλώνει έτσι το μωρό???!» και να που βρέθηκα και εγώ σε αυτή την θέση….Το παλεύω όμως, ειλικρινά το παλεύω και ξέρω πως θα τα καταφέρω με υπομονή και την τεράστια αγάπη μου γι αυτό το πλάσμα.

 

Φιλικά

 

Ειρήνη μου, έτσι νιώθω και γω με την μεγάλη μου και μερικές φορές ακόμα πιο χειρότερα από εσένα. Νιώθω ότι με εκδικείται. Εχθές το απόγευμα ενώ ήμασταν ήρεμοι όλοι, είχαμε διαβάσει και επικρατούσε στο σπίτι μία χαρούμενη κατάσταση, άρχισε η μεγάλη να φωνάζει στον Βασίλη είσαι παλιόπαιδο, είσαι παλιόπαιδο, το μικρό τσαντίστηκε και της όρμηξε και άρχισαν τις χειρονομιες μεταξύ τους. Τους χώρισα, έβαλα το μικρό τιμωρία στο δωμάτιο και έκλαιγε ο καημένος (και πολυ στεναχωριόμουν αλλά τον ζηλεύει πολύ η μεγάλη) και φώναξα στην μεγάλη. Την ρώτησα αν της αρέσει να της φωνάζω που είναι ολόκληρη κοπέλα και μου απάντησε ότι δεν τη πειράζει καθόλου και της αρέσει.

 

Μαρία Στ., μιλάμε για τον εγωκεντρισμό και μου λες ότι και ο σύντροφος σου δεν μπορεί να δεχτεί ένα παιδί να είναι τόσο εγωκεντρικό. Και γω που είμαι γυναίκα κα μάνα και γω δεν μπορώ να το δεχτώ. Σκέφτομαι είναι τόσο αναίσθητη? Με βλέπει ότι φτάνω σπίτι και δεν κάθομαι καθόλου, τρέχω να ταισω τα μικρά, να τα αλλάξω, να κάνω τα χατήρια της μεγάλης και πολλές φορές δεν έχω προλάβει ούτε να αλλάξω, να βγάλω τα ρούχα μου, να βάλω τις παντόφλες μου, να πάω στην τουαλέτα ρε παιδί μου, έχω και γω δικαίωμα να πάω στην τουαλέτα πριν φτάσω στο μη περαιτέρω, και 'κεινη συνεχίζει μαμά νερό, μαμά πεινάω, μαμά έλα να σου πω. Της αφιέρωσα χρόνο, την διάβασα μα έχει και τα αδέλφια της....της έχω μιλήσει για το πόσο τυχερή είναι που έχει αδέλφια (εγώ είμαι μοναχοπαίδι).

Εκείνη την ώρα δείχνει να το καταλαβαίνει, μετά ξαναρχίζει.....τελος πάντων υπομονή, υπομονή, υπομονή .........

[Ειρήνη]

Μάτα, έχεις απόλυτο δίκιο.

 

Η συμπεριφορά προς τα παιδιά μας, κάποιες φορές, δεν διαφέρει από την συμπεριφορά που έχουμε απέναντι στα υπόλοιπα αγαπημένα μας πρόσωπα.

 

Κάποιες φορές λοιπόν, φερόμαστε με τρόπο που δεν θα θέλαμε, στα άτομα που αγαπάμε πολύ. Πόσες φορές δεν μετανιώσαμε για κάτι που είπαμε, πόσες φορές δεν μετανιώσαμε για κάτι που κάναμε ή που δεν κάναμε.

 

Να σου πω την αλήθεια Μάτα μου, αυτό είναι που θέλω να αποφύγω. Δεν θέλω να κάνω «σοβαρά» λάθη σε ότι αφορά το παιδί μου. Δεν θέλω να κοιτάω πίσω κάποτε και να λέω «μα γιατί το έκανα αυτό… μα γιατί έβαλα τέτοιες φωνές στην ψυχούλα μου…. Μα γιατί δεν έκανα εκείνο?»…

 

Σαφέστατα θα κάνω λάθη, αν είναι δυνατόν. Θα ήθελα όμως, τα λάθη που γνωρίζω πως είναι λάθη εκ των προτέρων να τα αποφύγω (τουλάχιστον όσο είναι δυνατόν). Θέλω να ξέρω πως προσπάθησα.

 

Και πρέπει να σας πω, πως ήδη βλέπω θετικά αποτελέσματα. Έχω αλλάξει την συμπεριφορά μου σε αυτό το σημείο (μην φανταστείς κάτι το «τρομερό» απλά συγκρατούμαι πριν βάλω φωνή και πλέον δεν νιώθω την ανάγκη-από την συμπεριφορά του γιου μου-να «εκραγώ» όπως πριν) και βλέπω την γλύκα του γιου μου σε όλο της το μεγαλείο! Είναι ένας άγγελος..

 

Φιλιά στην Καβάλα!

[Μαρια Στυλιανακη]

pam νομίζω ότι και εσύ, ίσως δεν βρίσκεις τρόπο να βάλεις όρια πριν φτάσεις εξω φρενών? υπάρχει περίπτωση να είναι έτσι ? να καταπίνεις δηλαδή πολλά μέχρι να κάνεις κάποια οριοθέτηση?

τότε είναι που δεν είναι εφικτή, γιατί μπαίνουν θυμοί στη μέση που είναι για άλλους λόγους.

 

ίσως πρέπει να αλλάξεις το ρυθμό με τον οποίο κάνεις μια οριοθέτηση. ίσως σε βοηθήσει να το ξεκινήσεις αυτό ένα ΠΣΚ όταν έχεις λίγο περισσότερο χρόνο,

να μιλήσετε, να πείς τι χρειάζεσαι απο εκείνη/-ο.

όχι με ένταση, σε πολύ ήρεμο κλίμα. μπορεί τα παιδιά να είναι εγωκεντρικά στα συναισθήματά τους,

αλλά αυτό δεν σημαίνει καθόλου ότι με συζήτηση και με την λογική δεν μπορεί κανείς να οριοθετήσει την συμπεριφορά τους μέχρι κάποιο σημείο.

με επιβράβευση ή απώλεια προνομίων ΠΑΡΑ πολύ ζυγισμένη και όχι υπερβολική.

 

σίγουρα με όλες τις υποχρεώσεις δεν προλαβαίνεις να τα κάνεις όλα αυτά

φτάνεις στο αμήν και μετά δεν μπορείς να μετριάσεις το θυμό σου.

είναι ένας φαύλος κύκλος. προσπάθησε λίγο να τα βάλεις σε μια σειρά, μια μέρα που σου το επιτρέπει το πρόγραμμά σου. - μια ώρα βρες - που να εξηγήσεις τους νέους κανόνες.

να εξηγήσεις πότε θυμώνεις, γιατί,... πότε είσαι πάρα πολύ χαρούμενη και θέλεις να τα πάρεις αγκαλιά. για να ξέρουν..

 

μη συζητάς σαν να μιλάς με μεγάλους όσον αφορά τα συναισθήματά τους.

απλώς θα κάνεις μια διαπραγμάτευση ξεκάθαρη για τα πράγματα που σε ενοχλούν

η ερώτηση που της έκανες ήταν στάνταρ ότι θα απαντήσει έτσι - γιατί μάλλον και εσύ όταν την ρώτησες ήσουν θυμωμένη - ? ή και εκείνη ήταν θυμωμένη και απο αντίδραση απάντησε έτσι - δεν ήταν δηλαδή μια συζήτηση χωρίς κάποιο άλλο βάρος.

 

είναι πάρα πολύ δύσκολο να τα φέρεις όλα βόλτα! πρέπει να έισαι σε ένα συνεχές άγχος!?.... δυστυχώς όσο και να ήταν ωραίο, ένα παιδί δεν μπορεί ούτε είναι καλό να καταλάβει το άγχος αυτό,.. αλλιώς θα ένιωθε ένοχο που προκαλεί τέτοια αναστάτωση απλως με την ύπαρξή του.

 

τι μπορείς να κάνεις?...?

προσπάθησε να δείς ότι ο θυμός σου, δεν έχει σχέση με τα παιδιά σου.

έχει σχέση με την πολύ δύσκολη κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι - η τεράστια αυτή πίεση φταίει...

προσπάθησε να βρείς τι μπορείς να κόψεις....

να βάλεις κάποιες στιγμές προτεραιότητα τον εαυτό σου. δεν γίνεται με τρία παιδιά να μην το κάνεις κάποιες φορές αυτό με την βοήθεια ολονών.

θα τρελλαθείς αυτό είναι βέβαιο....

πριν φτάσεις σε αυτό το σημείο, κανόνισε κάποια λεπτά της ημέρας, κάθε μέρα να τα έχεις για τον εαυτό σου. να ανασυγκροτείς δυνάμεις, να βάζεις πλάνο στην ημέρα... αλλιώς θα σου βγαίνει θυμός εκεί που δεν οδηγεί σε τίποτε ίσα ίσα σε χειρότερα πράγματα. βάλε ένα ξυπνητήρι να χτυπάει μια συγκεκριμένη ώρα και να ξέρεις ότι όταν χτυπήσει αυτό το ξυπνητήρι, είναι ο χρόνος για σένα.

μπορείς να το συμφωνήσεις αυτό και με τα παιδιά σου.

ότι όταν χτυπάει αυτό και κάνει μπιπ μπιπ, είναι ή ώρα που έχετε συμφωνήσει ότι η μαμά θα ξεκουραστεί.

μπορεί τότε εκείνη να ξεκουραστεί μαζί σου. ή να διαβάσει ένα βιβλιαράκι στο κρεβάτι της ή να παίξει με ένα παζλ.

μίλα έτσι απλά όπως τα γράφω όχι περίπλοκες αιτιολογήσεις κτλ.

κανόνισε επιβράβευση απο πρίν, έτσι ώστε να έχουν κίνητρο να ακολουθήσουν αυτό που προτείνεις. μην ξεκινήσεις δηλαδή την πρόταση αυτής της αλλαγής με "εάν δεν τότε δεν θα....." τότε αποκλείεται νά πετύχει. υπενθύμιζέ τους το και τακτικά. (μια δυο φορές την ημέρα στα πεταχτά).

 

αν δεν θέλεις με ξυπνητήρι μπορείς να λές πρίν το φαγητό μετά το μπάνιο να περιγράφεις δηλαδή στα παιδιά ποια στιγμή, θα γίνεται τί. θα το έχετε συμφωνήσει απο την προηγούμενη, και την επόμενη μέρα θα το υλοποιείτε.

 

βάλε ένα παγούρι με νερό να πίνει απο εκεί μόνη της όταν θέλει.

εάν υπάρχει αυτό και παρόλα αυτά σου ζητάει να της βάλεις θα κάνεις ένα όριο. δεν γίνετια να γίνεις ράκος απλώς επειδή ένα παιδί θέλει να σε κάνει να τρέχεις πάνω κάτω! ! άλλο αγάπη, και άλλο να έχεις πλήρη υποταγή...!

υπάρχουν όρια σε αυτά τα πράγματα, ο καθένας έχει άλλα, παν μέτρον άριστον ισχύει σε αυτα. εκεί όμως είναι δική σου ευθύνη, αυτό να το οριοθετήσεις. το παιδί δεν θα το καταλάβει απο μόνο του και ουτε και μπορεί, και είναι αδικο να του το ζητάμε - και άδικο να θυμώνουμε επειδή δεν το καταλαβαίνει. εσύ είσαι αυτή που καθοδηγείς, οριοθετείς και κινείς τα νήματα στο σπίτι. εσύ είσαι αυτή που δεν θα αφήσεις να σε ποδοπατεί ένα παιδί - γιατί όντως,

εάν ένα παιδί αφεθεί να του ικανοποιείται η κάθε επιθυμία την κάθε στιγμή, με τον τρόπο που το ζητάει, αποκλείεται να μην ποδοπατηθεί τελικά ο γονέας.

 

ψάξε ποιά θέλεις να είναι τα όρια, και βρές χρόνο για να το συζητήσετε, να τα συμφωνησετε και τέλος να τα υλοποιήσετε. να θυμάσαι, εσύ είσαι ο διαιτητής σε αυτή την κατάσταση, και χάνεις την δύναμή σου όταν αφήνεις τους "παίκτες" να φτιάχνουν αυτοί τους κανόνες που τους βολεύουν.

οι κανόνες μπορούν μια χαρά να είναι πολύ δίκαιοι και βολικοί για όλους χωρίς να ποδοπατούν τα αναγκαία όρια.

και μια χαρά μπορεί ένα παιδί, ακόμα και εγωκεντρικό, να ωθηθεί ώστε να τους ακολουθήσει και να τους αποδεχτεί, με τρόπους πολύ καλούς.

 

απλώς δεν έχεις βρεί ακόμα το τρόπο. θα τον βρείς, είμαι σίγουρη.

 

κάνε το πάντως για τον εαυτό σου για να βρείς θέληση και δύναμη να ανταπεξέλθεις...!

[manoula]

Να πω κάτι γενικό;;

Χθες είχαμε συνάντηση στον παιδικό της Έλενας και όταν έδωσαν το λόγο στους γονείς σοκαρίστηκα.ΟΛΟΙ ΟΛΟΙ ΟΛΟΙ οι γονείς (και εγώ φυσικά) γεμάτοι τύψεις. Που δουλεύουν πολύ, που δεν έχουν χρόνο, που έκαναν μωρό και το μεγάλο ζορίζεται, που το στέλνουν στο σταθμό και ταλαιπωρείται από αρρώστιες κλπ. Αφού η υπεύθυνη μεταξυ σοβαρου και αστείου έλεγε πως η ψυχολόγος πιο πολύ ασχολείται με τις μαμάδες παρά με τα παιδιά.

Και ρωτάω: είναι καλό αυτό. Προφανώς όχι!!Και τί αντίκτυπο έχει στα παιδιά μας, πόσο κακό τους κάνει σε κάθε ένα χωριστά και στην ομαδική τους ζωή;; Νόμιζα ότι είμαι μειοψηφία αλλά τελικά...

[alvadi]

Αχ Μαρία μου πόσο ευχαριστιέμαι να διαβάζω τα post σου. Πόσο ήρεμα και εύκολα φαίνονται όλα...πόσο θα ήθελα να σε έχω μαζί μου και την ώρα που κάνω το λάθος να μου βγάζεις κόκκινη κάρτα...πόσο χρήσιμη θα ήσουν....

 

pam νομίζω ότι και εσύ, ίσως δεν βρίσκεις τρόπο να βάλεις όρια πριν φτάσεις εξω φρενών? υπάρχει περίπτωση να είναι έτσι ? να καταπίνεις δηλαδή πολλά μέχρι να κάνεις κάποια οριοθέτηση? τότε είναι που δεν είναι εφικτή, γιατί μπαίνουν θυμοί στη μέση που είναι για άλλους λόγους.

 

Εύστοχο! Τι να κρυφτώ? έτσι είναι..... ανέκαθεν ήταν έτσι....στο γραφείο, στις σχεσεις μου, στο σπίτι...δεν ήθελα να χαλάω το χατήρι του άλλου, είμαι άνθρωπος που δεν λέει όχι ευκολα...έχεις απόλυτο δίκιο δυστηχώς

 

 

μη συζητάς σαν να μιλάς με μεγάλους όσον αφορά τα συναισθήματά τους.

απλώς θα κάνεις μια διαπραγμάτευση ξεκάθαρη για τα πράγματα που σε ενοχλούν

η ερώτηση που της έκανες ήταν στάνταρ ότι θα απαντήσει έτσι - γιατί μάλλον και εσύ όταν την ρώτησες ήσουν θυμωμένη - ? ή και εκείνη ήταν θυμωμένη και απο αντίδραση απάντησε έτσι - δεν ήταν δηλαδή μια συζήτηση χωρίς κάποιο άλλο βάρος.

 

Όντως βλέποντας τη διαφορά ηλικίας μεταξύ τους πολλές φορές ξεχνάω ότι και η μεγάλη μου κόρη είναι έναι παιδί και θέλω να με καταλάβει λες και είναι ενήλικας.

 

Κατά τ'άλλα θα προσπαθήσω να ακολουθήσω τις συμβουλές σου, μου άρεσαν όπως τις διατύπωσες και δεν μου φαίνονται υπερβολικές ή μη εφικτές.