Εχω γεννησει εδω και μήνες βέβαια αλλα τωρα άρχισε να με τρωει πιο πολύ μέσα μου αυτό. Κάποια στιγμή στο φόρουμ ειχα διαβασει για το μετατραυματικό στρες που έχουν κάποια μωρά που δε γεννιούνται όπως τα προοριζει η φυση να γεννηθούν, κι απο τοτε αυτο χώθηκε στο κεφαλι μου και τειγυρνουσε. Εγω γεννησα με καισαρική τομή, κατεπείγουσα κιόλας έναν μηνα νωρίτερα απο την πητ. Ενω πιστευω ότι θα πρεπε τουλάχιστον να μου το ακουμπήσουν πάνω μου, μονο μου τον εδειξαν και τον πηρανε. Εκλαψε πολύ το μανάρι μου κι εγω παρεα και πλέον σκέφτομαι οτι αυτο το βιαιο ανοιγμα της κοιλιας και εισβολη στο χωρο του και ότι τον βγαλανε εξω ενω δεν ήταν έτοιμος και ουτε μπορούσε να αντιδράσει, ισως να του έχει προκαλεσει καποιο τραυμα . Θα ήθελα πραγματικά να ξέρω τις γνώμες σας ή ίσως καποια ξέρει κατι παραπάνω πανω σε αυτο. Θέλω να κάνω τα πάντα ωστε να διορθωσω ότι μπορω. Στο ίντερνετ διαβασα ότι υπάρχουν και ψυχοθεραπείες μωρων γιαυτό το λογο, αστειο μου φαίνεται αλλα υπάρχει. Μου φαίνεται τοσο λογικο να χει καποιο τραυμα, αφού ακόμα κι εγω εχω μετα τη γέννα, οχι επειδή με κοψανε αλλα επειδή δεν ένιωσα τον πονο, επειδή ο αντρας της ζωής μου βγηκε με το ζόρι απο τη κοιλια, επειδη τον πήρανε μακριά μου και δεν ήμουν η πρώτη που τον πήρε αγκαλιά (καθε φορά που το σκέφτομαι αυτο κλαιω). Αυτα! Θα μπορούσα να γράψω κι αλλα, αλλα δεν είστε ψυχολογοι.
Και τωρα μόλις διαβασα αρθρο για το vaginal seeding και στεναχωρηθηκα ακόμα πιο πολυ που στο μωρό μου δεν προσφερα κατι τόσο απλο. Και απλώς πηγε σε ενα πολύ φωτεινο δωματιο με αλλα δεκα μωρα.