Εκπλήσσεσαι που θέτω αυτήν την ερώτηση;;!! Μα σε άλλο κόσμο μεγάλωσα και ζω;;
Νομίζω ότι τα 6 χρόνια βρισιών στο σχολείο δικαιολογούν απόλυτα αυτή την ερώτηση. Ήθελα να δω πως αντιμετωπίζουν το ζήτημα αυτό οι νέες μητέρες, εάν έχει αλλάξει κάτι. Μετά το γκάλοπ πάλι θα σταθμίσω ακόμη μια φορά τα υπερ και τα κατά των ειδικοτήτων που σκέφτομαι, αφού 60 -70 απαντήσεις ναι μεν δίνουν μια γενική εικόνα, αλλά δε μπορούν να θεωρηθούν ότι είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα του συνόλου, και θα επιλέξω.
Την ξέρω την απάντηση "δεν έτυχε", εξάλλου την έχω χρησιμοποιήσει ως τώρα πολλές φορές όταν ρωτάνε φίλοι και γονείς "μα γιατί δεν έχεις ακόμα κοπέλα;;!!" Όμως, Εviri εγώ δε θέλω να κρύβομαι άλλο. Δεν μπορώ συνέχεια να φοράω ένα προσωπείο για την κοινωνία και να είμαι ο πραγματικός εαυτός μου μόνο ανάμεσα στους 4 τοίχους και ούτε καν σε αυτούς μιας και μένω ακόμα με τους γονείς μου. Και για να γίνω ανεξάρτητος πρέπει να βρω δουλειά! Βέβαια δεν θέλω να το διατυμπανίσω, αλλά ταυτόχρονα θέλω να μπορώ να εκφράσω τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου. Αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Αντιθέτως, πρέπει να υποκρίνομαι στους περισσότερους φίλους μου, αφού δεν μπορώ να εκμυστηρευτώ αυτά τα οποία νιώθω και βιώνω είτε είναι ευχάριστα, είτε δυσάρεστα. Ούτε μπορώ να τους απευθύνω την ερώτηση που απευθύνω σε εσάς. Στο δρόμο δεν μπορώ να κρατήσω ούτε το χέρι του συντρόφου μου!!Δεν πιστεύω να θεωρείτε ότι έτσι το διατυμπανίζω... είναι από τις πιο απλές μορφές εκδήλωσης αγάπης και υποστήριξης. Δεν θέλω να δείξω ότι έχω γκόμενο, ούτε λέω "κοιτάξτε με, είμαι γκέι".
Είναι πολύ λογικό να μη ξέρετε τη σεξουαλική ταυτότητα των γιατρών, γιατί πολύ απλά, κανείς δεν πρόκειται να το πει ευθέως ή άλλοι έχουν οικογένεια και κρύβονται πίσω από αυτό. Και είναι αναμενόμενο αυτό, αφού μεγάλωσαν σε χειρότερες εποχές από τη δική μου. Και εννοείται ότι οι περισσότεροι ασθενείς δε θα το ξεψαχνίσουν εφ' όσον αριθμητικά η πλειοψηφία των ανθρώπων είναι ετεροφυλόφιλοι. Άμα δωθεί αφορμή όμως... γίνεται πανηγύρι πίσω από την πλάτη του οποιουδήποτε ομοφυλόφιλου, (εγώ δεν αποτελώ εξαίρεση) με αρκετά αρνητικά σχόλια που δεν ξέρω κατά πόσο επηρεάζουν τις αντιλήψεις των ανθρώπων στο θέμα αυτό.
Απ' όσα διάβασες Εviri, ελπίζω να κατάλαβες ότι και οι γιατροί έχουμε συναισθήματα, αν και με τον καιρό έχουμε χρειαστεί να γίνουμε πιο απαθείς, για να αντέξουμε τον πόνο που αντιμετωπίζουμε καθημερινά. Εγώ ακόμα είμαι στην αρχή, δεν ξέρω πως θα είμαι σε 20 χρόνια. Ο καθένας πάντως έχει αναπτύξει το δικό του μηχανισμό άμυνας, γιατί κανείς δε μας μαθαίνει πως να διαχειριζόμαστε τον πόνο. Άνθρωποι είμαστε, όχι ρομπότ!