Ζήλια / αλλαγή συμπεριφοράς

[Vassilis]

Ζήλια / αλλαγή συμπεριφοράς απο το μεγαλύττερο παιδί.

 

Η κόρη μου είναι 3,5 ετών και παρόλη την "προετοιμασία" που κάναμε για την έλευση του αδελφού της (2 μηνών τώρα) παρουσιάζει έντονο πρόβλημα που εκδηλώνεται με ανυπακοή, "αμέλεια" να ειδοποιήσει ότι χρειάζεται να πάει τουαλέτα, "βρέξιμο" κρεβατιού αν και εκεί φοράει πάνα και γενικά συμπεριφορά που είναι αντίθετη με ότι της λέμε είτε οι γονείς είτε η κυρία που την προσέχει το πρωί.

Κατά τα άλλα το "αδελφάκι μου το αγαπάω"....

Τι μπορούμε να κάνουμε ?

Ούτε το μαλακό ούτε το άγριο φαίνεται να έχουν κάποιο αποτέλεσμα.

(Αλήθεια είναι ότι το time out δεν το εφαρμόζουμε συχνά)

Πού πρέπει να εστιαστεί η προσέγγισή μας, να θέσουμε το θέμα λεκτικά ?πχ. η ύπαρξη του αδελφού σου δεν μειώνει την αγάπη μας για σένα ή τι?

Ευχαριστώ εκ των προτέρων για τις πολύτιμες συμβουλές σας.

Βασίλης Ανδρονικίδης

[Μαρια Στυλιανακη]

Γειά σου Vassilis!

 

Το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να δείτε το όλο θέμα σαν κάτι το φυσιολογικό που περνάνε όλες οι οικογένειες.

 

Στρέψτε το ενδιαφέρον σας προς εκείνη ανεξαρτήτως των αλλαγών στην συμπεριφορά της.

 

Όταν κάνει κάτι επικίνδυνο για το αδερφάκι τις, τότε μόνο να της έχετε το time out.

 

Αλλιώς όλα τα άλλα που ανέφερες είναι πολύ φυσιολογικές αντιδράσεις ενός παιδιού που "αποχωρίζεται" ένα κομμάτι της αμέριστης προσοχής που είχε απο τους γονείς.

 

Βρείτε την ευκαιρία να κάνετε περισσότερα πράγματα απο πρίν τώρα που μεγάλωσε - επίσκεψη πχ σε κουκλοθέατρο, ή ζωολογικό κήπο ή σε μουσείο, σε πράγματα που είναι για μεγαλύτερα παιδιά έτσι ώστε να έχει καινούρια ερεθίσματα.

Δείξτε της με πράξεις πόσα ωραία πράγματα έχει φέρει αυτή η αλλαγή.

Προπάντων δείξτε της πως να συμμετέχει σε αυτή την αλλαγή.

Να σκεπάζει το αδερφάκι της, να του κρατάει ενα παιχνίδι. να το βοηθήσει στο μπάνιο του, αυτά όμως προσσεγίστε τα απλά, σαν να ήταν φυσιολογικό.

Είναι καλό να έχει την εντύπωση ότι το νέο αδερφάκι είναι η πηγή παιχνιδιού και διασκέδασης αλλά και μάθησης.

 

Αγνοήστε το βρέξιμο των ρούχων κλπ. Θα περάσει. (μην την "τιμωρείτε" για αυτό)

 

Η αντίδραση της σε αυτά που της λέτε, που ανέφερες, είναι ένδειξη θυμού.

Ο θυμός είναι μία φυσιολογική αντίδραση στην αλλαγή αυτή (στον αποχωρισμό απο μία εποχή οπου μόνο αυτή ήταν στο επίκεντρο) οπότε είναι καλό να τον εκφράσει.

Είναι καλό να έχει την αίσθηση ότι μπορεί να το εκφράσει αυτό, το σημαντικό είναι όμως ότι και εσείς πρέπει να το κάνετε αυτό.

 

Δηλαδή εάν σας μιλάει ασχημα ή φωνάζει ή κάνει πείσματα είναι σημαντικό να της λέτε και εσείς ότι σας στεναχωρεί. Με πραγματικά συναισθήματα. Χωρίς τιμωρία. Τα παιδιά σε αυτή την ηλικία (3,5) είναι πολύ ευαίσθητα στα συναισθήματα αυτών που είναι οικοία τους πρόσωπα, και είναι σημαντικό ένα παιδί να εισπράττει και το αποτέλεσμα των πράξεών του σε συναισθηματικό επίπεδο.

 

Εάν δούν ότι κάνουν κάτι που στεναχωρεί πραγματικά κάποιον θα το λάβουν υπόψη τους ειδικά εάν τους εκφραστεί με απλό τρόπο,( δούν δηλαδή την στεναχωρημένη έκφραση στο πρόσωπο κάποιου).

 

Οι ισορροπίες όμως είναι λεπτές. Μπορεί ένα παιδί να το εκμεταλλευτεί αυτό και συνέχεια να προκαλεί τους γονείς του για μία τέτοια αντίδραση.

Ίσως για να τραβήξει την προσοχή - που δεν την έχει πιά 100% λόγω της αλλαγής αυτής.

Εκεί είναι απαραίτητο να αγνοήσουν οι γονείς τις προσπάθειες αυτές, και να του δίνουν προσοχή επιλεγμένα χρονικά διαστήματα όταν δεν κάνει πεισματα κτλ. κοινώς δηλαδή να προλάβουν το παιδί με μιά αγκαλιά, πρίν κάνει το πείσμα π.χ..

 

Το να αγνοήσεις ένα πείσμα γίνεται με τον να μήν μπαίνεις στην διαδικασία να εκνευριστείς, είτε να δώσεις κάποια τιμωρία, αλλά απλώς με το να προχωράς στο επόμενο βήμα με ανέμελο τόνο (αυτό θέλει όμως πολύ ηθοποιία ). Είτε με το να προσφέρεις εκείνη την στιγμή μία αγκαλιά, έστω και λίγο με το ζόρι στην αρχή.

Θυμήσου, ο λόγος που γίνονται όλα αυτά είναι επειδή φοβάται ότι σας έχει λιγότερο τώρα...! Οπότε αυτό που θέλει, είναι εσάς! Δείξτε της ότι καταβάθος δεν άλλαξε τίποτα - αλλά με πράξεις όχι με λόγια. Δείξτε της φωτογραφίες απο τότε που ήταν εκείνη μωρό, και πείτε της συχνά ιστορίες για το πως ήταν εκείνη μωράκι.

 

Αυτά για την αρχή... ελπίζω να βοήθησα!

[*erin*]

Ο γιος μου είναι 27 μηνών και η κόρη μου 10 μηνών. Ο "μεγάλος" είχε αντιμετωπίσει τον ερχομό του μωρού πολύ καλά και αν εξαιρέσουμε κάποιες αντιδράσεις στην πολύ αρχή φαινόταν να το δέχεται πολύ καλά. Το τελευταίο διάστημα όμως, που η μικρή έχει αρχίσει να μπουσουλάει και να διεκδικεί, η συμπεριφορά του έχει αλλάξει τελείως. Κάνει συνεχώς αταξίες, ενώ πριν έπαιζε αρκετή ώρα μόνος του με τα παιχνίδια του, τώρα δεν ασχολείται καθόλου, και το χειρότερο, έχει γίνει πολύ επιθετικός, τόσο προς την αδελφή του όσο και προς εμάς. Έχω δοκιμάσει δίαφορους τρόπους αντιμετώπισης, αλλά δεν έχει αποδώσει τίποτα. Δεν ξέρω πια πως να τον αντιμετωπίσω. Προσπάθησα να τον βάλω τιμωρία, αλλά μάλλον κι αυτό το έχει πάρει παιχνίδι, γιατί χτυπάει την μικρή και πάει και κάθεται μόνος του στο σημείο που τον βάζω. Και όταν επιτίθεται όμως, και πάει να με χτυπήσει, βλέπω ότι το κάνει αμυνόμενος και αυτό με στενοχωρεί πολύ. Πως να του δώσουμε να καταλάβει ότι δεν έχει χάσει τίποτα από την αγάπη μας και να διορθώσουμε τη συμπεριφορά του. Το κακό είναι ότι κι εγώ πολλές φορές χάνω την υπομονή μου και του φωνάζω. Έχετε καμία ιδέα;

[pk33]

άκρως φυσιολογικό. Μήπως σας ρώτησε και "πόσο ζούν αυτά;"

[*erin*]

Όχι ακόμα. Το θέμα είναι όμως, ποια είναι η σωστή αντιμετώπιση για το παιδί.

[Dimitra83]

άκρως φυσιολογικό. Μήπως σας ρώτησε και "πόσο ζούν αυτά;"

:lol::lol: η κορη μου οταν ειδε τον μικρο με ρωτησε ΄΄τι ειναι τουτο?''

της ειπα ''ο αδερφουλης σου ο μπεμπης'' κ μου λεει ''εγω κοριτσι ηθελα να μη το φερεις σπιτι΄΄

[Dimitra83]

εμεις οποτε τον πειραζε η τον πονουσε δε της διναμε καθολου σημασια αντιθετως περναμε τον μικρο αγκαλια κ τον νταντευαμε περισσοτερο για να παρει το μηνυμα οτι οσο το κανει αυτο τοσο πιο πολυ ασχολουμαστε μαζι του επισης της ελεγα να με βοηθαει πχ να μου φερει τις πανες τα ρουχαλακια που ειχα ετοιμασει για τον μικρο η να κραταει το σαμπουαν οταν τον εκανα μπανιο η εκανα το γαλα κ της ελεγα πηγαινε να μου το φερεις κλπ κ την επιβραβευα παντα.καμια φορα της ελεγα επιτηδες ''ραφαελα προσεχε τον μπεμπη να παει για τσισα η μαμα ναι?μπραβο αγαπη μου σε ευχαριστω'' η οταν ηθελε καμια κουδουνιστρα της ελεγα ''εσυ εισαι πιο μεγαλη κ πιο εξυπνη.εχεις καλυτερα παιχνιδια.ο μπεμπης ειναι μικρος κ χαζουλης δε καταλαβαινει γιαυτο παιζει μαυτα''

[alexandrosaae]

Τη ζήλια τις περισσότερες φορές την περνάμε εμείς οι ίδιοι στα παιδιά μας. Από μωρά που είναι αντιλαμβάνονται και παρατηρούν γύρω τους καταστάσεις και γεγονότα. Έρχεται η στιγμή που εκδηλώνουν, μιμούνται τις αντιδράσεις των γονιών, φίλων, συγγενών κτλ, σε οποιοδήποτε κατάσταση που προέκυψε στο παρελθόν. Βλέποντας το παιδί μας να ζηλεύει σημαίνει ότι έχει δει, έχει νιώσει στο παρελθόν τη ζήλια.

Άρα μιας και εμείς ως γονείς, οφείλουμε να έχουμε υπομονή με το παιδί μας και να του δίνουμε αγάπη χωρίς ανταλλάγματα, πρέπει να καταλάβουμε γιατί ζηλεύουμε εμείς οι ίδιοι για να μπορέσουμε να βοηθήσουμε το ίδιο μας το παιδί και να του δώσουμε να καταλάβει ότι δε χρειάζεται να αντιδρά έτσι.

Το παιδί με αυτό τον τρόπο προσπαθεί να επικοινωνήσει μαζί μας, εμείς πρέπει να το ακούσουμε με σύνεση και σημασία.

Η αγάπη, η ισορροπία στο σπίτι είναι τα όπλα για τέτοιου είδους ψυχολογικές καταστάσεις.

Η ψυχολογική πίεση,η τιμωρία δεν φέρνει το σωστό αποτέλεσμα για το παιδί.

 

Αλέξανδρος

[ρανια222]

καλησπερα σας.μολις μπηκα στο forum και θα ηθελα την βοηθεια οποιου ειναι σχετικος με το θεμα.εχω εναν γιο 5,5 ετων και μια μικρουλα 6 μηνων.απο οταν γεννηθηκε η μικρη ο μεγαλος δεν εδειξε ποτε να ζηλευει,αντιθετος ειναι υπεροχος μαζι της ακομα και με βοηθαει.το θεμα ειναι οτι απο τοτε κοπηκε αποτομα η ορεξη του για το φαγητο και θελει κααααθε βραδι να κοιμαται αναμεσα σε μενα και τον αντρα μου βρισκοντας διαφορες δικαιολογιες.δεν εχει εξωτερικευσει ζηλεια και αυτο αρχιζει να με ανησυχει αρκετα.να παμε σε παιδοψυχολογο λετε?ευχαριστω