Θηλασμος και απογοήτευση, αγχολυτικά κ επιλόχεια

[Pipila33]

Γεννησα με προγραμματισμενη καισαρικη το πρωτο μου μωρο ( δεν φοβομουν μην πονεσω,  ειχα θεματα ψυχολογικα σε ολη την διαρκεια της εγκυμοσύνης επαθα οτι συμβαίνει στην επιλοχειο και γενικα φοβόμουν μην παθω καμια κριση στο νοσοκομείο απο πανικο και λυποθυμησω και αλλα τραγικα την. Ωρα της γεννας.) ετσι λοιπον εκανα καισαρικη με ολικη ναρκωση η οποια με πειραξε κιολας.  Το μωρο μου ειναι 10 ημερων.  Εγω εχω ξεκινησει να εμφανιζω παλι εντονα σημαδια θλιψης και ενοχης ενω ξεκινησα αγωγη αντικαταθλιπτικα και αγχολιτικα απο την πρωτη μερα στο μαιευτηριο τα οποια παιρνω μεχρι τωρα.  Δεν θυλασα καθολου, μου δωσανε κατι χαπακια να σταματησει το γαλα, (ολοι ηταν πανω απο το κεφαλι μου γιατροι και μου ελεγαν μη θυλασεις δεν πειραζει θα παθεις μαστιτιδα το ενα το αλλο) και αυτο με εχει πληγωσει ποιο πολυ απο ολα, το οτι τελικα δεν κοπικε το γαλα ενω εχω δεμενο στηθος,  νιωθω αναξια σαν μανα.  Το παιδι μου δεν θα παρει αντισοματα και ολα αυτα τα οφελη του θηλασμου και φταιω εγω για αυτο. Δεν θα δεθω με το μωρο μου συναισθηματικα....  Δεν σκεφτηκα σωστα και εκανα λαθος βηματα. Κλαιω ολη μερα και κατηγορω τον εαυτο μου που παιρνω αγωγη και δεν μπορω να θηλασω. Ουτε μια σταγονα δεν του εδωσα...  Ουτε καν προσπαθησα...  Σκεφτηκα να κανω επαναγαλακτισμο αλλα τι θα γινει με τα φαρμακα που παιρνω.... Ειχα ρωτησει τον εξωτερικο γυναικολογο μου ( γεννησα σε δημοσιο νοσοκομείο) ποια φαρμακα πανε με τον θηλασμο αλλα δεν απαντησε εγκαίρως οποτε άρχισα την αγωγη.  Ο ψυχιατρος μου ηθελε να θηλασω εστω και μια εβδομαδα και εκανα λαθος που δεν τον άκουσα.  Ρωτησα για επαναγαλακτισμο και μου ειπανε θα ερχοντε σταγονες και θα ταλαιπωρηθω και καλυτερα να δινω ξενο γαλα.  Εφαγα και το λεγομενο μπουλινγκ απο καποιους και ντρεπομαι να λεω πλεον οτι δεν θηλαζω.  Καθομαι πανω απο το μωρο και μαυριζει η ψυχη μου και νιωθω οτι του εκανα μεγαλο κακο με την καισαρικη και το ξενο γαλα. :'( δεν ξερω αληθεια τι να κανω..... Και ολα αυτα τα λαθος βηματα μονο κ μονο επιδη φοβηθηκα την επιλοχειο που μαλλον ηρθε...... Και η αγωγη δεν εχει δρασει ακομα καλα.....  Και νιωθω ενοχες....  Και δεν μπορω να σταματησω να νιωθω αναξια μανα που το μωρο της δεν ελαβε τα απαραιτητα, που δεν θα ειναι δυνατο μωρο, που η μανα του δεν του προσφερε τιποτα.... 

[Adios amigos]

οποία μάνα αγαπάει το μωρό της είναι άξια!!! και το ότι έχεις ενοχές σημαίνει ότι το αγαπάς, το νοιάζεσαι, θέλεις το καλύτερο γι' αυτό, δείχνει ότι  είσαι πολύ καλή μαμά.

Το μωρό σου χρειάζεται εσένα, όχι όποιο μοντέλο "τέλειας μανούλας" πλασάρεται. Εσένα με τα όριά σου, τα προτερήματά σου - που σίγουρα έχεις αλλά δε μας τα ανέφερες - και τα ελαττώματά σου που επίσης όλες εμείς έχουμε. 

ΟΛΕΣ οι μάνες έχουν ελαττώματα και καμία μα καμία δεν είναι τέλεια. Ακόμη και αυτές που το παίζουν ειδήμονες και φωτεινοί παντογνώστες. Η διαφορά είναι το ποιες έχουν τα κότσια να αντικρίσουν και να αποδεχτούν τις αδυναμίες τους,όπως για παράδειγμα κάνεις εσύ τώρα.  

[ΑΡΓΚ]

16 ώρες πρίν, Pipila33 είπε:

Γεννησα με προγραμματισμενη καισαρικη το πρωτο μου μωρο ( δεν φοβομουν μην πονεσω,  ειχα θεματα ψυχολογικα σε ολη την διαρκεια της εγκυμοσύνης επαθα οτι συμβαίνει στην επιλοχειο και γενικα φοβόμουν μην παθω καμια κριση στο νοσοκομείο απο πανικο και λυποθυμησω και αλλα τραγικα την. Ωρα της γεννας.) ετσι λοιπον εκανα καισαρικη με ολικη ναρκωση η οποια με πειραξε κιολας.  Το μωρο μου ειναι 10 ημερων.  Εγω εχω ξεκινησει να εμφανιζω παλι εντονα σημαδια θλιψης και ενοχης ενω ξεκινησα αγωγη αντικαταθλιπτικα και αγχολιτικα απο την πρωτη μερα στο μαιευτηριο τα οποια παιρνω μεχρι τωρα.  Δεν θυλασα καθολου, μου δωσανε κατι χαπακια να σταματησει το γαλα, (ολοι ηταν πανω απο το κεφαλι μου γιατροι και μου ελεγαν μη θυλασεις δεν πειραζει θα παθεις μαστιτιδα το ενα το αλλο) και αυτο με εχει πληγωσει ποιο πολυ απο ολα, το οτι τελικα δεν κοπικε το γαλα ενω εχω δεμενο στηθος,  νιωθω αναξια σαν μανα.  Το παιδι μου δεν θα παρει αντισοματα και ολα αυτα τα οφελη του θηλασμου και φταιω εγω για αυτο. Δεν θα δεθω με το μωρο μου συναισθηματικα....  Δεν σκεφτηκα σωστα και εκανα λαθος βηματα. Κλαιω ολη μερα και κατηγορω τον εαυτο μου που παιρνω αγωγη και δεν μπορω να θηλασω. Ουτε μια σταγονα δεν του εδωσα...  Ουτε καν προσπαθησα...  Σκεφτηκα να κανω επαναγαλακτισμο αλλα τι θα γινει με τα φαρμακα που παιρνω.... Ειχα ρωτησει τον εξωτερικο γυναικολογο μου ( γεννησα σε δημοσιο νοσοκομείο) ποια φαρμακα πανε με τον θηλασμο αλλα δεν απαντησε εγκαίρως οποτε άρχισα την αγωγη.  Ο ψυχιατρος μου ηθελε να θηλασω εστω και μια εβδομαδα και εκανα λαθος που δεν τον άκουσα.  Ρωτησα για επαναγαλακτισμο και μου ειπανε θα ερχοντε σταγονες και θα ταλαιπωρηθω και καλυτερα να δινω ξενο γαλα.  Εφαγα και το λεγομενο μπουλινγκ απο καποιους και ντρεπομαι να λεω πλεον οτι δεν θηλαζω.  Καθομαι πανω απο το μωρο και μαυριζει η ψυχη μου και νιωθω οτι του εκανα μεγαλο κακο με την καισαρικη και το ξενο γαλα. :'( δεν ξερω αληθεια τι να κανω..... Και ολα αυτα τα λαθος βηματα μονο κ μονο επιδη φοβηθηκα την επιλοχειο που μαλλον ηρθε...... Και η αγωγη δεν εχει δρασει ακομα καλα.....  Και νιωθω ενοχες....  Και δεν μπορω να σταματησω να νιωθω αναξια μανα που το μωρο της δεν ελαβε τα απαραιτητα, που δεν θα ειναι δυνατο μωρο, που η μανα του δεν του προσφερε τιποτα.... 

 

Μίλησε με τον ψυχίατρό σου και μην ακούς κανέναν άλλο. Αν δεν έχεις άνεση να τον πάρεις τηλέφωνο ανά πάσα στιγμή, ζήτησέ του να σου συστήσει κάποιο συνεργάτη του, πολλοί ψυχίατροι συνεργάζονται και με ψυχολόγο.

Μπορώ να σου πω και εγώ και όποιος ρωτήσεις ότι ο θηλασμός στην Ελλάδα γενικά είναι υπό διωγμόν και ελάχιστες γυναίκες θηλάζουν σε σχέση με όσες θα μπορούσαν να θηλάσουν, και φαντάζομαι δεν εννοείς ότι το 90% των Ελληνίδων είναι κακές μανάδες που απογοήτευσαν τα παιδιά τους. Αλλά το πώς νιώθεις τώρα, δεν νομίζω ότι έχει να κάνει με το αν θήλασες ή όχι, από όσα λες το πρόβλημα με το άγχος και τον πανικό υπήρχε από πριν.

Είσαι στις 10 μέρες και ο επαναγαλακτισμός γενικά γίνεται, είναι αστείο να σε ανησυχεί αν θα πετύχει στις 10 μέρες, αλλά πρέπει να συνεννοηθείς με παιδίατρο και ψυχίατρο για το αν και πώς επιτρέπεται με τα φάρμακα που παίρνεις. Και για το αν έχεις αυτή τη στιγμή την ψυχική ηρεμία να το κάνεις. Δε θα βάλεις το μωρό στο στήθος και θα πιει αν αυτό σκέφτεσαι. Θα αφιερώσεις αρκετές βδομάδες όπου θα ασχολείσαι κυριολεκτικά όλη τη μέρα με το θηλασμό, με απογοητεύσεις κιόλας γιατί το μωρό θα απορρίπτει το στήθος, δε θα πιάνει σωστά, θα θες ηρεμία να πιάσει ξανά και ξανά, θα πρέπει να έχεις άπειρη υπομονή και να το δεις θετικά, και το κυριότερο: μπορεί να επηρεάσει το τι φάρμακα θα παίρνεις και να λειτουργείς με ελάχιστο ύπνο. 

Τον γυναικολόγο ξέχασέ τον στη φάση που είσαι, δεν θα σου δώσει συμβουλές ούτε ψυχικής υγείας ούτε φροντίδας του μωρού. Θα πρέπει να μιλήσεις με τον ψυχίατρό σου και με παιδίατρο - σύμβουλο θηλασμού αν θες να προχωρήσεις.

Αλλά δεν μπορείς να είσαι καλή μαμά αν δε φροντίσεις πρώτα τον εαυτό σου, αυτό να μην το ξεχνάς. Από όσα έχεις γράψει και στο παρελθόν, θα σου έλεγα να πάρεις τον άντρα σου και να πάτε μαζί στον ψυχίατρο σου. Χρειάζεσαι πάρα πολύ βοήθεια, και δεν είναι ντροπή. Μη ζητάς συμβουλές από όποιον σε πίεσε να κρατήσεις το μωρό, που τώρα απλά θα σε κρίνει γιατί δεν έγινες ξαφνικά μια ήρεμη μαμά που είναι πάνω σε ένα ροζ συννεφάκι. Μίλησε με το γιατρό σου, ζήτησε να έχεις συχνή επικοινωνία με τον ίδιο ή με ψυχολόγο, και ζήτησε να είναι και ο άντρας σου ενημερος για την κατάσταση. Το μωρό σου μια χαρά θα είναι αν εσύ είσαι καλά.

[Mama_Anesti_]

  Περισσότερο καλή μάνα ή λιγότερο δεν σε κάνει ο τρόπος που γεννησες. Άλλες γίνονται μάνες γεννώντας φυσιολογικά, άλλες με καισαρική και άλλες φροντίζοντας ένα παιδάκι που δεν έφεραν στον κοσμο. Καμια δεν είναι καλύτερη μανα απ την άλλη.

  Ο θηλασμός δεν είναι αυτοσκοπος. Είναι ένας τρόπος σίτισης όπως και το μπιμπερο! Για μένα το δέσιμο που αναφέρεις δεν έρχεται με τον θηλασμό και δεν μπορώ να δεχτώ πως μόνο οι θηλάζουσες δένονται αμεσα με τα παιδιά τους. Ή αγκαλιά, τα χάδια, ή φωνή της μανουλας, ή μυρωδιά της είναι ότι χρειάζεται το μωρό για να νιώσει ασφάλεια κ δεσιμο με την μαμά του!

  Ακόλουθα την αγωγή σου,.η επιλοχειος κατάθλιψη είναι μία δύσκολη δοκιμασία που με την σωστή καθοδήγηση ξεπερνιέται. Το μωρακι σου είναι 10 ημερών και είναι διπλα σου! Σε έχει ανάγκη όπως και εσύ εκείνο! Προσπάθησε να αποβαλεις το άγχος και να χαρείς τις στιγμές του γιατι τα μικρουλια μας μεγαλώνουν πολύ γρήγορα τελικά! 

  Να σου ζησει!

 

[ninika84]

Θα συμφωνήσω με τη @Mama_Anesti.πρωτα να κοιτάξεις να συνέλθεις και να σταθείς στα πόδια σου γιατί αν αισθάνεσαι εσύ καλά θα είναι και το μωρό σου καλά.Μανα δε σε κάνει ο θηλασμός!Μην το ξεχνάς αυτό.

[Pipila33]

Εχω και ψυχιατρο και ψυχολογο που με την ψυχολογο αρχισαμε τωρα συνεδριες γιατι η παλια που ειχα πηρε αδεια.  Γενικα νομιζω τα εχω βαλει πολυ με τον εαυτο λογο που απο την αρχη της εγκυμοσύνης μου νιωθω οτι εκανα λαθος βηματα εως τωρα.  Γενικα νιωθω οτι εχω χασει τον εαυτι μου με ολο αυτο....  Στην αρχη στο μαιευτηριο ειχα συναισθήματα για το μωρο η αρχισανε να δημιουργουντε....  Τωρα το βλέπω και νομιζω οτι δεν νιωθω κατι....  Εχω βοηθεια απειρη και με βοηθανε στο να το ταιζουν να κοιμαμαι αλλα γενικα νομιζω οτι παραεχω βοηθεια στο τελος το μωρο μου θα λεει την μανα μου μαμα.... Μου δειχνει καποια πραγματα και στο τελος μου το παιρνει απο τα χερια για να τα κανει σωστα... Μια το ταιζει εκεινη μια εγω... Γενικα κανει πραγματα με το μωρο που θα ηθελα και εμενα να μιυ βγαινουν να κανω.... Γενικα δειχνει οτι το αγαπαει πολυ ενω εγω οχι.... Εχω και τα πεθερικα μου εδω ολοι μαζι ολη μερα γουτσουγουτσου και λενε τραγουδακια στο μωρο εμενα ομως δεν μου βγαινει τιποτα απο αυτα και στεμαχωριεμαι.....  ( ευτυχως θα φυγουν σε λιγες μερες).... Πριν λιγο κρατουσα το μωρο αγκαλια στα ποδια μου και το κοιτουσα και ενιωθα ενα κενο...  Οτι κραταω ξενο μωρο....  Δεν ξερω γιατι συνβαινει αυτο ειλικρινα και δεν θελω κατι τετοιο.  Θελω να βλεπω το μωρο και να το θελω οσο τιποτα αλλο....  Ομως δεν συνβαινει αυτο και εχω και τυψεις που αφορουν οσα εγραψα πριν.....  Ολοι με στηρίζουν ενω εγω νιωθω τοσο ασχημα που ουτε μια αγκαλια με ουσια δεν προσφερω....  Οι αλλες μαμαδες νιωθουν ασχημα και με επιλοχειο διοτι κουραζοντε ξενυχτανε κ ολα αυτα...  Εγω που εχω βοηθεια παλι νιωθω ασχημα....   Νιωθω και σωματικα αδυναμη ενω εκανα εξετασεις...  Εχω πονοκεφαλους κοπωση.... Ταχυπαλμιες,  εχω και υποχονδριαση και γενικα φοβαμαι οτι θα παθω καρδια στην λοχεια που εχω διαβασει οτι μπορει να παθεις διαφορα...  Νιωθω γενικα ενα μαυρο χαλι.....  Ολοι λενε θα μου περασει και θα δεθω με το μωρο....  Πως ομως αφου νιωθω κενη......

Επεξεργάστηκαν 4 Αυγούστου,2018 by Pipila33

[Sansa]

1 hour ago, Pipila33 είπε:

Εχω και ψυχιατρο και ψυχολογο που με την ψυχολογο αρχισαμε τωρα συνεδριες γιατι η παλια που ειχα πηρε αδεια.  Γενικα νομιζω τα εχω βαλει πολυ με τον εαυτο λογο που απο την αρχη της εγκυμοσύνης μου νιωθω οτι εκανα λαθος βηματα εως τωρα.  Γενικα νιωθω οτι εχω χασει τον εαυτι μου με ολο αυτο....  Στην αρχη στο μαιευτηριο ειχα συναισθήματα για το μωρο η αρχισανε να δημιουργουντε....  Τωρα το βλέπω και νομιζω οτι δεν νιωθω κατι....  Εχω βοηθεια απειρη και με βοηθανε στο να το ταιζουν να κοιμαμαι αλλα γενικα νομιζω οτι παραεχω βοηθεια στο τελος το μωρο μου θα λεει την μανα μου μαμα.... Μου δειχνει καποια πραγματα και στο τελος μου το παιρνει απο τα χερια για να τα κανει σωστα... Μια το ταιζει εκεινη μια εγω... Γενικα κανει πραγματα με το μωρο που θα ηθελα και εμενα να μιυ βγαινουν να κανω.... Γενικα δειχνει οτι το αγαπαει πολυ ενω εγω οχι.... Εχω και τα πεθερικα μου εδω ολοι μαζι ολη μερα γουτσουγουτσου και λενε τραγουδακια στο μωρο εμενα ομως δεν μου βγαινει τιποτα απο αυτα και στεμαχωριεμαι.....  ( ευτυχως θα φυγουν σε λιγες μερες).... Πριν λιγο κρατουσα το μωρο αγκαλια στα ποδια μου και το κοιτουσα και ενιωθα ενα κενο...  Οτι κραταω ξενο μωρο....  Δεν ξερω γιατι συνβαινει αυτο ειλικρινα και δεν θελω κατι τετοιο.  Θελω να βλεπω το μωρο και να το θελω οσο τιποτα αλλο....  Ομως δεν συνβαινει αυτο και εχω και τυψεις που αφορουν οσα εγραψα πριν.....  Ολοι με στηρίζουν ενω εγω νιωθω τοσο ασχημα που ουτε μια αγκαλια με ουσια δεν προσφερω....  Οι αλλες μαμαδες νιωθουν ασχημα και με επιλοχειο διοτι κουραζοντε ξενυχτανε κ ολα αυτα...  Εγω που εχω βοηθεια παλι νιωθω ασχημα....   Νιωθω και σωματικα αδυναμη ενω εκανα εξετασεις...  Εχω πονοκεφαλους κοπωση....  Νιωθω γενικα ενα μαυρο χαλι.....  Ολοι λενε θα μου περασει και θα δεθω με το μωρο....  Πως ομως αφου νιωθω κενη......

Καλησπέρα κορίτσι μου.  Συμφωνώ με όλα τα κορίτσια που σου απάντησαν και εφόσον είναι και μανούλες και έχουν γεννήσει ξέρουν από 1ο χέρι τι σου λένε! Διάβασε τα ξανά και ξανά μέχρι να νιώσεις καλύτερα, να απενεχοποιησεις τον εαυτό σου και να πάρεις δύναμη. Άλλαξε τον τρόπο σκέψης σου. Όταν κοιτάς το μωράκι σου μην σκέφτεσαι "νιώθω κενό " αλλά "νιώθω έτσι λόγω της επιλοχειας κατάθλιψης, όχι γιατί δεν το αγαπάω ". Όσο για τον θηλασμό : οι 2 ξαδέρφες μου που δεν τις είχανε θηλάσει έχουν πολύ πιο γερό οργανισμό από εμένα (για παράδειγμα) που είχα θηλασει 5-6 μήνες. Πολύ καλός ο θηλασμός όταν είναι εφικτός αλλά μην αισθάνεσαι άσχημα και ενοχές επειδή δεν μπόρεσες! Απενεχοποιησου, μια χαρά μητέρα είσαι, σε παρακολουθούν και ειδικοί, όλα καλά θα πάνε. Φιλιά 

[ΑΡΓΚ]

1 ώρα πρίν, Pipila33 είπε:

Εχω και ψυχιατρο και ψυχολογο που με την ψυχολογο αρχισαμε τωρα συνεδριες γιατι η παλια που ειχα πηρε αδεια.  Γενικα νομιζω τα εχω βαλει πολυ με τον εαυτο λογο που απο την αρχη της εγκυμοσύνης μου νιωθω οτι εκανα λαθος βηματα εως τωρα.  Γενικα νιωθω οτι εχω χασει τον εαυτι μου με ολο αυτο....  Στην αρχη στο μαιευτηριο ειχα συναισθήματα για το μωρο η αρχισανε να δημιουργουντε....  Τωρα το βλέπω και νομιζω οτι δεν νιωθω κατι....  Εχω βοηθεια απειρη και με βοηθανε στο να το ταιζουν να κοιμαμαι αλλα γενικα νομιζω οτι παραεχω βοηθεια στο τελος το μωρο μου θα λεει την μανα μου μαμα.... Μου δειχνει καποια πραγματα και στο τελος μου το παιρνει απο τα χερια για να τα κανει σωστα... Μια το ταιζει εκεινη μια εγω... Γενικα κανει πραγματα με το μωρο που θα ηθελα και εμενα να μιυ βγαινουν να κανω.... Γενικα δειχνει οτι το αγαπαει πολυ ενω εγω οχι.... Εχω και τα πεθερικα μου εδω ολοι μαζι ολη μερα γουτσουγουτσου και λενε τραγουδακια στο μωρο εμενα ομως δεν μου βγαινει τιποτα απο αυτα και στεμαχωριεμαι.....  ( ευτυχως θα φυγουν σε λιγες μερες).... Πριν λιγο κρατουσα το μωρο αγκαλια στα ποδια μου και το κοιτουσα και ενιωθα ενα κενο...  Οτι κραταω ξενο μωρο....  Δεν ξερω γιατι συνβαινει αυτο ειλικρινα και δεν θελω κατι τετοιο.  Θελω να βλεπω το μωρο και να το θελω οσο τιποτα αλλο....  Ομως δεν συνβαινει αυτο και εχω και τυψεις που αφορουν οσα εγραψα πριν.....  Ολοι με στηρίζουν ενω εγω νιωθω τοσο ασχημα που ουτε μια αγκαλια με ουσια δεν προσφερω....  Οι αλλες μαμαδες νιωθουν ασχημα και με επιλοχειο διοτι κουραζοντε ξενυχτανε κ ολα αυτα...  Εγω που εχω βοηθεια παλι νιωθω ασχημα....   Νιωθω και σωματικα αδυναμη ενω εκανα εξετασεις...  Εχω πονοκεφαλους κοπωση.... Ταχυπαλμιες,  εχω και υποχονδριαση και γενικα φοβαμαι οτι θα παθω καρδια στην λοχεια που εχω διαβασει οτι μπορει να παθεις διαφορα...  Νιωθω γενικα ενα μαυρο χαλι.....  Ολοι λενε θα μου περασει και θα δεθω με το μωρο....  Πως ομως αφου νιωθω κενη......

 

Oταν φύγουν τα πεθερικά, ποιο είναι το πλάνο; Θα μείνουν οι γονείς σου; Υπάρχουν συγγενείς κοντά; Ο άντρας σου έχει κατανοήσει την κατάσταση ή πιστεύει ότι όλα πάνε καλά;

[ΑΡΓΚ]

Πάντως κοπέλα μου, και δεν ξέρω πώς να το πω ώστε να μην ακουστεί σαν κριτική γιατί δεν είναι, υπάρχουν δύο θέματα που πρέπει να αντιμετωπίσετε:

Το πρώτο είναι η ψυχική σου υγεία και πρέπει να βρεις τις ισορροπίες σου. Με φάρμακα, με συνεδρίες, με ηρεμία, με ξεκούραση και χωρίς άγχος. Με πολλή υπομονή κι ας πάρει όσο χρόνο θέλει. Στο διάστημα αυτό, πρέπει οι γονείς σου και ο άντρας σου να καταλάβουν ότι δεν είσαι καλά, και ότι μπορεί και να μην είσαι σε θέση καν να προσέξεις το μωρό μόνη, γιατί πάνω από όλα για εσένα είναι η δική σου υγεία σε αυτή τη φάση. Μία γυναίκα που νιώθει χάλια, για να προσφέρει στο παιδί, πρέπει πρώτα να νιώσει καλύτερα, οπότε μη βάζεις τύψεις και εγωισμούς στο παιχνίδι. Άρρωστη είσαι, όχι κακούργος.

Το δεύτερο και εξίσου σημαντικό, είναι το μωρό. Το μωρό χρειάζεται αγάπη και φροντίδα. Χρειάζεται να το ταϊσουν, να το κοιμίσουν, να το αλλάξουν, αλλά και να το πάρουν αγκαλιά και να το αγαπάνε. Αν νιώθεις ότι δεν μπορείς τώρα να τα προσφέρεις όλα αυτά, δεν πειράζει. Νιώσε πρώτα καλύτερα εσύ. Αλλά το μωρό στο ενδιάμεσο, τα χρειάζεται όλα αυτά. Οπότε αν εσύ τώρα δεν μπορείς, χωρίς τύψεις και ντροπές, εξηγήσου στους δικούς σου. Μπορεί ο άντρας σου να μείνει σπίτι ένα διάστημα; Αν όχι, πες στη μητέρα σου να μείνει μαζί σας. Στείλε το μωρό στα πεθερικά στην χειρότερη. Αλλά μην σκέφτεσαι "αν δεν το προσέξω εγώ το μωρό θα είμαι κακή μάνα" και μετά να κάθεσαι πανικόβλητη να το κοιτάς και να σε πιάνει πανικός. Κρίμα είναι και για τους δύο σας, και δεν κάνει καλό ούτε σε εσένα ούτε στο μωρό.

 

[Pipila33]

Ευχαριστώ πολυ για τις απαντησεις....  Τελικα βλεπω κ αλλες το περασαν απο τα λιγα που εψαξα εδω στο φορουμ αλλες πολυ αλλες λιγο....  Τελικα ειναι δυσκολο να γινεσαι γονιος ευχαριστώ για την συμπαρασταση μακαρι να φτιαξουν ολα το θελω τοσο πολυ

[Pipila33]

Εχω απεριοριστη βοηθεια οπως εγραψα και ποιο πανω που σπανιζει η αληθεια ειναι.  Εχω απλα εσωτερικο πολεμο μεσα μου και δεν ξερω αν θα γινω ποτε καλα...  Νιωθω πολυ ασχημα και μπερδεμενη συναισθηματικα

[Adios amigos]

θα γίνεις, οι ορμόνες σου είναι άνω κάτω. 

 

όλα καλά θα πάνε, αφού έχετε υγεία εσύ και το μωράκι σου, θα τη βρεις την άκρη. 

προσπάθησε να βγαίνεις βολτίτσες μόλις συνέλθεις από τη γέννα, θα σε βοηθήσει.