Κομπλεξ?ή μηπως ντροπη?

[gianna00]

Γεια σε ολες Με λενε γιαννα και είμαι 16 ετων.Παρακολουθω το φορουμ καιρο και η αληθεια είναι ότι επιτελους πηρα την αποφαση να σας γραψω.Το θεμα που θα κανω ισως θα σας φανει ασυνηθιστο επειδή από οσο εχω παρατηρησει τα περισσοτερα θεματα που εχουν γινει εδώ είναι σχετικα με σχεσεις ή με πιθανες εγκυμοσύνες,κατι το οποιο δε με απασχολει.Συγκεκριμενα,θα σας μιλησω για το ανεξηγητο κομπλεξ μου,το οποιο ουτε εγω αλλα ουτε και κανενας άλλος μπορει να κατανοησει.Αναλυτικοτερα,οπως προειπα,ειμαι 16 και είμαι μαθητρια λυκειου.Σαν ανθρωπος ημουν παντα ντροπαλη αλλα ποτε δεν ειχα καποιο κομπλεξ σχετικα με την εμφανιση μου(με απασχολουσαι καπως το υψος μου αλλα δεν εδινα σημασια).Όλα αυτά μεχρι να παω γυμνασιο οπου ολοι με πειραζαν για αυτό(αλλοι για να γελασω και αλλοι για να με θιξουν).Προσπαθησα να μη δινω σημασια και τελικα ολο αυτό σταματησε φετος που πηγα λυκειο,σε ένα καινουριο περιβάλλον.Δυστυχως όμως όλα αυτά τα πειραγματα μου εχουν αφησει παρα πολλα κομπλεξ. Αρχικα,παρολο που είμαι πολύ λεπτη(45 κιλα),ντρεπομαι να φοραω σορτσακι ή φορεμα.Πιστευω ότι ολοι με κριτικαρουν ασχημα όταν τα φοραω ή πως ολοι με κοιτανε επιμονα επειδή είναι ασχημο.Επιπροσθετα,καθε φορα που εχω φορεσει σορτσακι εχω ακουσει πολύ προκλητικα σχολια από τα λεγομενα λιγουρια (ελπιζω να καταλαβαίνετε τι εννοω) και ειλικρινα ντραπηκα πολύ ολες τις φορες.Αποτελεσματικα,δεν εχω ξαναφορεσει από περυσι.Ντρεπομαι παρα πολύ να φοραω το οτιδήποτε αναδεικνύει το σωμα μου επειδή πιστευω ότι ολοι θα με κραξουν ή θα μου κανουν σχολια τα οποια θα με φερουν σε πολύ δυσκολη θεση.Επιπλεον,επειδη είμαι λεπτη εχω ακουσει σχολια του τυπου "απαππαπα εισαι κοκκαλιαρα,παρε κανα κιλο" ή "αν η γυναικα δεν εχει πιασιματα είναι χαλια" και πολλα αλλα.Ολο αυτό είναι τρομερα ψυχοφθορο για εμενα.Βλεπω άλλες συνομήλικες μου που φορανε ό,τι θελουν και είναι πιο ευσωμες από εμενα και ειλικρινα στεναχωριέμαι που δεν εχω την αυτοπεποιθηση τους. Παραλληλα,ντρεπομαι απίστευτα να παω για μπανιο στη θαλασσα.Μου εχουν γινει προτασεις να παω για μπανιο με φιλες μου και ολες τις φορες αρνουμαι κατηγορηματικα λεγοντας διαφορες δικαιολογιες διοτι πιστευω ότι θα με κοροϊδεύουν για το σωμα μου.Πραγματικα φοβάμαι παρα πολύ ότι αυτό το κομπλεξ μπορει να μου δημιουργησει πρόβλημα και στην υπολοιπη ζωη μου και δε ξερω τι να κανω.Εχω ψαξει να βρω καποιον ιατρικο ορο που μπορει να περιγραφει αυτό που εχω και το μοναδικο που εχω βρει είναι κοινωνιοφοβια.Εχετε αντιμετωπισει τετοια περιστατικα?ευχαριστω

[ChristinaESL]

Καλώς τη Γιάννα! Για αρχή να σου πω ότι τα "κοροϊδευτικά" σχόλια πηγάζουν από το πόσο δικαίωμα έχουν πάρει οι γύρω σου (και όχι απαραίτητα πόσο δικαίωμα τους έχεις δώσει). Ωστόσο, το γεγονός ότι αφήνεις κάτι τέτοιο να σε ενοχλήσει, δείχνει ότι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, τους αφήνεις να πουν τη γνώμη τους γιατί αισθάνονται ότι η γνώμη τους μετράει. Ακόμα και περισσότερα κιλά να είχες για να μην ακούς τα σχόλια τύπου "αν η γυναίκα δεν έχει πιασίματα" κτλ, θα άκουγες σχόλια τύπου "χάσε κανένα κιλό" ή "ωπ! κοίτα! έχεις ψωμάκια". Οι άνθρωποι κάνουν πάντα αυτό που καλύπτει τη δική τους ανασφάλεια: προσπαθούν να μειώσουν τους άλλους, για να φανούν καλύτεροι σε οτιδήποτε. Αυτό δε σημαίνει πάντα ότι είναι κακοί (είτε αυτοί, είτε οι προθέσεις τους), αλλά δε γίνεται να σε επηρεάζει η γνώμη των άλλων για πάντα. Όσο ήμουν στο σχολείο, καθώς και τα πρώτα χρόνια της φοιτητικής μου ζωής, ήμουν αρκετά γυμνασμένη. Έπαιζα μπάσκετ από 7 έως 24 χρονών. Όλα αυτά, σε μία εποχή που το γυμνασμένο σώμα στις γυναίκες δεν ήταν τόσο διαδεδομένο/αποδεκτό. Ποτέ δεν ήμουν αυτή λοιπόν που θα φόραγε τα πολύ γυναικεία ρούχα, όχι γιατί ένιωθα ότι δε μου πάνε στο σώμα, αλλά επειδή ένιωθα ότι δεν πάνε στην...προσωπικότητά μου. Το να σταματήσω το μπάσκετ για να αρέσω πιο πολύ στις φίλες μου ή στα αγόρια στο σχολείο μου, δεν υπήρξε ποτέ ως σκέψη. Μη φανταστείς ότι ήμουν κάτι εξωπραγματικό... Μπάσκετ έπαιζα, δεν έκανα bodybuilding... Ωστόσο όσοι ήθελαν να βρουν κάτι να πουν, όσο δεν έβρισκαν ασχολούνταν με αυτό. Η αλήθεια είναι ότι δε με επηρέαζε και ποτέ. Πάντα είχα 2-3 φίλους στα εκάστοτε σχολεία και δεν ήμουν ποτέ η πιο δημοφιλής, χωρίς να με ενοχλεί.

Το αποτέλεσμα; Στα 28 μας, στο reunion της τάξης μου, εισέπραξα αντίστοιχα σχόλια, από κορίτσια που μόνιμα απέφευγαν μέχρι και τη γυμναστική στο σχολείο. Μη φανταστείς ότι είμαι κανένα μοντέλο, αλλά μετά από τόσα χρόνια ενασχόλησης με τον αθλητισμό, το σώμα μου έχει διαμορφωθεί "κάπως". Μέσα σε όλα ακούστηκε και το ότι θα λιώνω στα μασάζ και τις αδυνατιστικές κρέμες. Να σημειώσω ότι στη συγκεκριμένη εκδήλωση πήγα με blue jean και ένα μπλουζάκι, την ώρα που είχαμε εκπλήξεις γόβας στιλέτο και βραδινού φορέματος. Όταν μεταφέρθηκαν τέτοιου είδους σχόλια, από τη μία χάρηκα και από την άλλη λυπήθηκα. Χάρηκα γιατί θεωρώ το σώμα μου αξιόλογο για την ηλικία μου και για τους ρυθμούς της ζωής μου που δε μου επιτρέπουν να αθληθώ σε επαγγελματικό επίπεδο πια, αλλά λυπήθηκα γιατί ήξερα ότι θα υπάρξουν άνθρωποι που το κόμπλεξ των άλλων θα το υιοθετήσουν και θα το κάνουν δικό τους. Όπως εσύ για παράδειγμα. Γιατί το να μου πεις ότι δε σου αρέσει το σώμα σου είναι ένα πράγμα, αλλά το να μου πεις ότι δεν αρέσει στους άλλους, γι αυτό περιορίζεις το τι θα φορέσεις με βάση το τι θα σε κάνει να σχολιαστείς λιγότερο είναι άλλο πράγμα.

 

Απαντώντας στην τελευταία σου ερώτηση, ανά το κόσμο υπάρχει μια διαταραχή που λέγεται δυσμορφοβία, ωστόσο δε νομίζω ότι έχεις να την φοβάσαι. Πιο πολύ θεωρώ ότι είσαι επιρρεπής στη γνώμη των άλλων, παρά "κομπλεξική" όπως λες και στον τίτλο του ποστ σου.

Προσπάθησε να αγαπήσεις αυτό που έχεις, γιατί θα το έχεις για πάντα. Το σώμα σου είναι αυτό που θα σε σηκώνει και το μυαλό σου αυτό που θα πρέπει να το υποστηρίζει. Μην αφήνεις τους άλλους να κάνουν "κουμάντο" στο συναισθηματικό σου σύνολο. Όλοι έχουμε κάτι, το οποίο θα μας άρεσε να το αλλάξουμε (και όχι μόνο ένα), ακόμα και οι γυναίκες στις φωτογραφίες των περιοδικών. Ωστόσο, πρέπει να βάλεις καλά στο μυαλό σου, ότι αν δεν πιστέψεις στον εαυτό σου και δεν αγαπήσεις το σώμα σου, κανείς δε θα το κάνει για σένα. Όλα αυτά που περιγράφεις (τα σχόλια των γύρω σου και η δική σου προσωπική άποψη) είναι ένας φαύλος κύκλος. Ένα από τα δύο πρέπει να αλλάξει και νομίζω ότι είναι προφανές ποιο από τα δύο είναι στα δικά σου χέρια.

[GEORGIA.K]

Γεια σε ολες Με λενε γιαννα και είμαι 16 ετων.Παρακολουθω το φορουμ καιρο και η αληθεια είναι ότι επιτελους πηρα την αποφαση να σας γραψω.Το θεμα που θα κανω ισως θα σας φανει ασυνηθιστο επειδή από οσο εχω παρατηρησει τα περισσοτερα θεματα που εχουν γινει εδώ είναι σχετικα με σχεσεις ή με πιθανες εγκυμοσύνες,κατι το οποιο δε με απασχολει.Συγκεκριμενα,θα σας μιλησω για το ανεξηγητο κομπλεξ μου,το οποιο ουτε εγω αλλα ουτε και κανενας άλλος μπορει να κατανοησει.Αναλυτικοτερα,οπως προειπα,ειμαι 16 και είμαι μαθητρια λυκειου.Σαν ανθρωπος ημουν παντα ντροπαλη αλλα ποτε δεν ειχα καποιο κομπλεξ σχετικα με την εμφανιση μου(με απασχολουσαι καπως το υψος μου αλλα δεν εδινα σημασια).Όλα αυτά μεχρι να παω γυμνασιο οπου ολοι με πειραζαν για αυτό(αλλοι για να γελασω και αλλοι για να με θιξουν).Προσπαθησα να μη δινω σημασια και τελικα ολο αυτό σταματησε φετος που πηγα λυκειο,σε ένα καινουριο περιβάλλον.Δυστυχως όμως όλα αυτά τα πειραγματα μου εχουν αφησει παρα πολλα κομπλεξ. Αρχικα,παρολο που είμαι πολύ λεπτη(45 κιλα),ντρεπομαι να φοραω σορτσακι ή φορεμα.Πιστευω ότι ολοι με κριτικαρουν ασχημα όταν τα φοραω ή πως ολοι με κοιτανε επιμονα επειδή είναι ασχημο.Επιπροσθετα,καθε φορα που εχω φορεσει σορτσακι εχω ακουσει πολύ προκλητικα σχολια από τα λεγομενα λιγουρια (ελπιζω να καταλαβαίνετε τι εννοω) και ειλικρινα ντραπηκα πολύ ολες τις φορες.Αποτελεσματικα,δεν εχω ξαναφορεσει από περυσι.Ντρεπομαι παρα πολύ να φοραω το οτιδήποτε αναδεικνύει το σωμα μου επειδή πιστευω ότι ολοι θα με κραξουν ή θα μου κανουν σχολια τα οποια θα με φερουν σε πολύ δυσκολη θεση.Επιπλεον,επειδη είμαι λεπτη εχω ακουσει σχολια του τυπου "απαππαπα εισαι κοκκαλιαρα,παρε κανα κιλο" ή "αν η γυναικα δεν εχει πιασιματα είναι χαλια" και πολλα αλλα.Ολο αυτό είναι τρομερα ψυχοφθορο για εμενα.Βλεπω άλλες συνομήλικες μου που φορανε ό,τι θελουν και είναι πιο ευσωμες από εμενα και ειλικρινα στεναχωριέμαι που δεν εχω την αυτοπεποιθηση τους. Παραλληλα,ντρεπομαι απίστευτα να παω για μπανιο στη θαλασσα.Μου εχουν γινει προτασεις να παω για μπανιο με φιλες μου και ολες τις φορες αρνουμαι κατηγορηματικα λεγοντας διαφορες δικαιολογιες διοτι πιστευω ότι θα με κοροϊδεύουν για το σωμα μου.Πραγματικα φοβάμαι παρα πολύ ότι αυτό το κομπλεξ μπορει να μου δημιουργησει πρόβλημα και στην υπολοιπη ζωη μου και δε ξερω τι να κανω.Εχω ψαξει να βρω καποιον ιατρικο ορο που μπορει να περιγραφει αυτό που εχω και το μοναδικο που εχω βρει είναι κοινωνιοφοβια.Εχετε αντιμετωπισει τετοια περιστατικα?ευχαριστω

Καλησπέρα Γιαννα μου. Λοιπόν θέλω να σου πω οτι σε αυτήν την ηλικία όλοι μπορούν να αντιμετωπίσουν κόμπλεξ με το σώμα τους και την εμφάνιση τους. Και εγω στην ηλικία σου ειχα κόμπλεξ με το σώμα μου.Αν δεν δεχτείς εσύ το σώμα σου όπως ειναι πως να το δεχτούν οι άλλοι; Αγάπησε το όπως ειναι και σκέψου οτι μπορει κάποιοι να σου κάνουν αρνητικά σχόλια γιατί μπορει να σε ζηλεύουν γιατί νιώθουν μειονεκτικά απέναντι σου και ειναι και αυτο και μια αμυνα. Τωρα το να χάνεις τα μπάνια σου επειδή νιώθεις άσχημα με το σώμα σου δεν ειναι κρίμα; Σκέψου οτι μπορει οι φίλες σου να νιώθουν οτι εισαι μονίμως ακατάδεκτη και αυτο μπορει να τις κάνει να απομακρυνθούν. Δούλεψε το λίγο και αν θες και νομίζεις οτι μπορεις να το συζητήσεις με την μήτερα σου καλο θα ήταν .

[gianna00]

Καλώς τη Γιάννα! Για αρχή να σου πω ότι τα "κοροϊδευτικά" σχόλια πηγάζουν από το πόσο δικαίωμα έχουν πάρει οι γύρω σου (και όχι απαραίτητα πόσο δικαίωμα τους έχεις δώσει). Ωστόσο, το γεγονός ότι αφήνεις κάτι τέτοιο να σε ενοχλήσει, δείχνει ότι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, τους αφήνεις να πουν τη γνώμη τους γιατί αισθάνονται ότι η γνώμη τους μετράει. Ακόμα και περισσότερα κιλά να είχες για να μην ακούς τα σχόλια τύπου "αν η γυναίκα δεν έχει πιασίματα" κτλ, θα άκουγες σχόλια τύπου "χάσε κανένα κιλό" ή "ωπ! κοίτα! έχεις ψωμάκια". Οι άνθρωποι κάνουν πάντα αυτό που καλύπτει τη δική τους ανασφάλεια: προσπαθούν να μειώσουν τους άλλους, για να φανούν καλύτεροι σε οτιδήποτε. Αυτό δε σημαίνει πάντα ότι είναι κακοί (είτε αυτοί, είτε οι προθέσεις τους), αλλά δε γίνεται να σε επηρεάζει η γνώμη των άλλων για πάντα. Όσο ήμουν στο σχολείο, καθώς και τα πρώτα χρόνια της φοιτητικής μου ζωής, ήμουν αρκετά γυμνασμένη. Έπαιζα μπάσκετ από 7 έως 24 χρονών. Όλα αυτά, σε μία εποχή που το γυμνασμένο σώμα στις γυναίκες δεν ήταν τόσο διαδεδομένο/αποδεκτό. Ποτέ δεν ήμουν αυτή λοιπόν που θα φόραγε τα πολύ γυναικεία ρούχα, όχι γιατί ένιωθα ότι δε μου πάνε στο σώμα, αλλά επειδή ένιωθα ότι δεν πάνε στην...προσωπικότητά μου. Το να σταματήσω το μπάσκετ για να αρέσω πιο πολύ στις φίλες μου ή στα αγόρια στο σχολείο μου, δεν υπήρξε ποτέ ως σκέψη. Μη φανταστείς ότι ήμουν κάτι εξωπραγματικό... Μπάσκετ έπαιζα, δεν έκανα bodybuilding... Ωστόσο όσοι ήθελαν να βρουν κάτι να πουν, όσο δεν έβρισκαν ασχολούνταν με αυτό. Η αλήθεια είναι ότι δε με επηρέαζε και ποτέ. Πάντα είχα 2-3 φίλους στα εκάστοτε σχολεία και δεν ήμουν ποτέ η πιο δημοφιλής, χωρίς να με ενοχλεί.

Το αποτέλεσμα; Στα 28 μας, στο reunion της τάξης μου, εισέπραξα αντίστοιχα σχόλια, από κορίτσια που μόνιμα απέφευγαν μέχρι και τη γυμναστική στο σχολείο. Μη φανταστείς ότι είμαι κανένα μοντέλο, αλλά μετά από τόσα χρόνια ενασχόλησης με τον αθλητισμό, το σώμα μου έχει διαμορφωθεί "κάπως". Μέσα σε όλα ακούστηκε και το ότι θα λιώνω στα μασάζ και τις αδυνατιστικές κρέμες. Να σημειώσω ότι στη συγκεκριμένη εκδήλωση πήγα με blue jean και ένα μπλουζάκι, την ώρα που είχαμε εκπλήξεις γόβας στιλέτο και βραδινού φορέματος. Όταν μεταφέρθηκαν τέτοιου είδους σχόλια, από τη μία χάρηκα και από την άλλη λυπήθηκα. Χάρηκα γιατί θεωρώ το σώμα μου αξιόλογο για την ηλικία μου και για τους ρυθμούς της ζωής μου που δε μου επιτρέπουν να αθληθώ σε επαγγελματικό επίπεδο πια, αλλά λυπήθηκα γιατί ήξερα ότι θα υπάρξουν άνθρωποι που το κόμπλεξ των άλλων θα το υιοθετήσουν και θα το κάνουν δικό τους. Όπως εσύ για παράδειγμα. Γιατί το να μου πεις ότι δε σου αρέσει το σώμα σου είναι ένα πράγμα, αλλά το να μου πεις ότι δεν αρέσει στους άλλους, γι αυτό περιορίζεις το τι θα φορέσεις με βάση το τι θα σε κάνει να σχολιαστείς λιγότερο είναι άλλο πράγμα.

 

Απαντώντας στην τελευταία σου ερώτηση, ανά το κόσμο υπάρχει μια διαταραχή που λέγεται δυσμορφοβία, ωστόσο δε νομίζω ότι έχεις να την φοβάσαι. Πιο πολύ θεωρώ ότι είσαι επιρρεπής στη γνώμη των άλλων, παρά "κομπλεξική" όπως λες και στον τίτλο του ποστ σου.

Προσπάθησε να αγαπήσεις αυτό που έχεις, γιατί θα το έχεις για πάντα. Το σώμα σου είναι αυτό που θα σε σηκώνει και το μυαλό σου αυτό που θα πρέπει να το υποστηρίζει. Μην αφήνεις τους άλλους να κάνουν "κουμάντο" στο συναισθηματικό σου σύνολο. Όλοι έχουμε κάτι, το οποίο θα μας άρεσε να το αλλάξουμε (και όχι μόνο ένα), ακόμα και οι γυναίκες στις φωτογραφίες των περιοδικών. Ωστόσο, πρέπει να βάλεις καλά στο μυαλό σου, ότι αν δεν πιστέψεις στον εαυτό σου και δεν αγαπήσεις το σώμα σου, κανείς δε θα το κάνει για σένα. Όλα αυτά που περιγράφεις (τα σχόλια των γύρω σου και η δική σου προσωπική άποψη) είναι ένας φαύλος κύκλος. Ένα από τα δύο πρέπει να αλλάξει και νομίζω ότι είναι προφανές ποιο από τα δύο είναι στα δικά σου χέρια.

Γεια σας χριστινα και ευχαριστω πολύ για την απαντηση.Η αληθεια είναι ότι είμαι πολύ ευαισθητη με τα σχολια των αλλων.Μην φανταζεστε ότι κλαιω ή κατι τετοιο,απλα μερικες φορες με εκνευριζουν πολύ.Εχω μερικες φιλες (5-6),2 από τις οποιες κρινουν τρομερα ασχημα πχ "βρηκε αυτή αγορι κι δεν βρίσκουμε εμεις?","τι φοραει αυτή" κτλ..Και πολλες φορες αντιδραω λεγοντας τους ότι δεν πρεπει να νοιαζονται.Φαινεται από εκει εχουν καταλαβει ότι "τσιμπαω" και μαλλον για αυτό μου λενε σχολια όπως αυτά που προανεφερα στο προηγουμενο ποστ.Τελος,προσπαθω να ξεπερασω ολον αυτόν τον φοβο,αλλα πραγματικα δε μπορω.Καθε μερα λεω ότι θα τα καταφερω αλλα στο τελος παλι καταληγω στο να αποφευγω να φοραω ρουχα που με αναδεικνυουν.

[gianna00]

Καλησπέρα Γιαννα μου. Λοιπόν θέλω να σου πω οτι σε αυτήν την ηλικία όλοι μπορούν να αντιμετωπίσουν κόμπλεξ με το σώμα τους και την εμφάνιση τους. Και εγω στην ηλικία σου ειχα κόμπλεξ με το σώμα μου.Αν δεν δεχτείς εσύ το σώμα σου όπως ειναι πως να το δεχτούν οι άλλοι; Αγάπησε το όπως ειναι και σκέψου οτι μπορει κάποιοι να σου κάνουν αρνητικά σχόλια γιατί μπορει να σε ζηλεύουν γιατί νιώθουν μειονεκτικά απέναντι σου και ειναι και αυτο και μια αμυνα. Τωρα το να χάνεις τα μπάνια σου επειδή νιώθεις άσχημα με το σώμα σου δεν ειναι κρίμα; Σκέψου οτι μπορει οι φίλες σου να νιώθουν οτι εισαι μονίμως ακατάδεκτη και αυτο μπορει να τις κάνει να απομακρυνθούν. Δούλεψε το λίγο και αν θες και νομίζεις οτι μπορεις να το συζητήσεις με την μήτερα σου καλο θα ήταν .

Γεια και σε εσας γιωργια Εχω συζητησει το συγκεκριμενο θεμα και με τη μαμα μου,και με τον μπαμπα μου αλλα και με μερικες φιλες που καταλαβαινουν αλλα ακουω παντα τα ιδια πχ "μη δινεις σημασια,ζηλευουν κτλ" τα οποια δε με βοηθουν καθολου.Προσπαθω να αγαπησω το σωμα μου αλλα πραγματικα δε μπορω.Επιπροσθετα,το εχω συζητησει και με τον κολλητο μου ο οποιος μου λεει να μην ασχολούμαι καθολου αλλα ουτε αυτό με βοηθαει.Καθε φορα που πηγαινω εξω και βλεπω κοπελες να φορανε ό,τι θελουν ειλικρινα στεναχωριέμαι πολύ..

[nitsa_ge]

Λοιπόν gianna. Κάνε μια άσκηση σε 3 βήματα.

Ξεκίνα φορώντας σορτσάκια, κοντά, κολλητά μέσα στο σπίτι. Να εξοικειωθείς λίγο με την εικόνα σου.

Μετά φόρα αυτά τα ρούχα όταν βγαίνεις έξω για ψώνια, με τους δικούς σου, μέχρι το φούρνο, μέχρι το περίπτερο κλπ και όχι με φίλους.

Και μετά πες στον εαυτό σου οτι για 15 μέρες θα φοράς αυτα τα ρούχα (και με φίλους εννοω) ό,τι κι αν γίνει, ο,τι σχόλιο κι αν ακούσεις. Θα νιώσεις άσχημα, θα πιεστείς, θα ντραπείς, αλλά βρέξει χιονίσει θα το κάνεις για 15 μέρες.

Σαν άσκηση βρε παιδί μου, θα πεις στον εαυτό σου οτι θα το κάνεις με το ζόρι για 15 μέρες. Όταν νιωθεις άσχημα θα λες μέσα σου οτι θα κάνεις υπομονή μέχρι να ολοκληρωθούν οι 15 μέρες και μετά θα γίνουν όλα όπως πριν.

 

Πιστεύω οτι αν το τηρήσεις, με πείσμα, σαν άσκηση, σε 15 μέρες θα νιώθεις αλλιώς.

Καμιά φορά τους φόβους μας πρέπει να τους αντιμετωπίζουμε.

[mkcm]

Γιάννα μου, νομίζω, ότι πέρα από το γεγονός ότι είσαι ευαίσθητο παιδί κι επηρεάζεσαι από σχόλια, ρόλο παίζει και η ηλικία σου και το γεγονός, ότι το σώμα σου αλλάζει. Κι εγώ στην ίδια ηλικία με σένα ήμουν αρκετά αδυνατούλα και τότε άρχισε το σώμα μου να διαμορφώνεται και να γίνεται πιο γυναικείο και δυσκολεύτηκα να το διαχειριστώ.

Ντρεπόμουν τόσο πολύ που ακόμη και όταν φορούσα τις κάλτσες μου είχα κλειστή την πόρτα του δωματίου μου. Φορούσα μόνο τζήν ή φαρδιές μακριές φούστες και φουστάνια (ήταν στην εποχή μου στη μόδα).

Μου πήρε περίπου κανένα 5άμηνο να εξοικειωθώ με το "νέο" μου σώμα, κάτι που φυσικά είχε επηρεάσει τις σχέσεις μου με αγόρια την εποχή εκείνη, αλλά και οι φίλες μου όλο κάτι θα έλεγαν "γιατί φοράς αυτό και όχι το άλλο", "χάλια αυτό το φόρεμα", "βάλε καμιά φούστα κοντή και στενή", κοκ.

Δώσε στον εαυτό σου το χώρο και το χρόνο να συνηθίσει τις αλλαγές που γίνονται και όλα θα πάνε καλά.

Επίσης, μη συγκρίνεις τον εαυτό σου με άλλες κοπέλες, είτε είναι πιο ψηλές, πιο αδύνατες, πιο θηλυκές, κλπ. Πάντα θα υπάρχει κάποιος ή κάποια που είναι πιο κάτι από σένα κι εσύ θα είσαι πιο κάτι από κάποια άλλη.

Και τέλος, πάντα μπορείς να βγείς στην αντεπίθεση....