δε με ακούνε τα παιδιά μου!

[eirtza]

Ελπίζω να έχετε μια καλή συμβουλή να μου δώσετε γιατί τα νεύρα μου δε αντέχουν αλλο!

 

Τα παιδιά μου (2 κορίτσια δίδυμα σχεδόν 7 χρονών) δε με ακούνε, ή τουλάχιστον όχι όσο θα ήθελα. Όταν μιλάω ευγενικά, με ήρεμη φωνή συνήθως δε δίνουν σημασία. Μετά που θα υψώσω τη φωνή ή θα τις πιάσω από το χέρι και θα τραβήξω έτσι την προσοχή τους, ακούνε και κάνουν αυτό που λέω, αλλά για λίγο. Και αυτο αφορά τα πάντα. Να μαζεψουν τα παιχνίδια τους, να πάνε για ύπνο το βράδυ, να κάτσουν όμορφα στο τραπέζι, να ετοιμαστούν για να πάνε στη γυμναστική κλπ.

 

Αλλά δε μου αρέσει να φωνάζω, να απειλώ πχ. μαζεψε τα παιχνίδια σου αλλιώς θα τα πετάξω. Καθε φορά που το κάνω στενοχωριέμαι με τον εαυτό μου, γιατί αντιλαμβάνομαι ότι αυτό τους προκαλεί μακροπρόθεσμα φόβο και άγχος. Και εγώ νίωθω ότι δε τα καταφέρα, κάθε φορά που χάνω την ψυχραιμία μου.

 

Εσείς πως τα καταφέρνετε; Πώς μαζευουν τα παιδιά το δωμάτιο τους; Τους το μαζευτετε εσεις; Πως πανε για ύπνο; Ειδικά το βράδυ που πρεπει να πανε για ύπνο, χανω πιο γρηγορα την ψυχραιμία μου γιατί είμαι και εγώ κουρασμένη.

 

Σταματάω εδώ και θα χαρώ να λάβω εποικοδομητικές προτάσεις

[Adios amigos]

Καλημέρα.

Εγώ αυτό που μπορώ να σκεφτώ είναι πώς θα πρέπει τα όρια και οι κανόνες που θέτεις να γίνουν πιο σαφείς:

Δε χρειάζεται να απειλείς. Απλά θα το κάνεις και θα λες ότι αυτό που έγινε είναι η συνέπεια της πράξης σας. (πχ το ότι πέταξες το παιχνίδι οφείλεται στο ότι δεν το μάζεψαν). Προσπάθησε όμως να μην υπερβάλλεις στις αντιδράσεις σου. Δε θέλεις να τις στεναχωρήσεις , θέλεις απλά να γίνουν υπεύθυνες και να μάθουν το σεβασμό στην ελευθερία του άλλου.

 

Δώσε το καλό παράδειγμα, και ζήτα τους να σε βοηθήσουν όποτε κάνεις μία δουλειά. Κανε το να φανεί ως παιχνίδι. Η ανταμοιβή τους θα είναι να αφιερώσεις αποκλειστικό χρόνο σε εκείνες , όταν τελειώσετε - πχ να πάτε στο λούνα παρκ, να ζωγραφίσετε όλες μαζί. Θα τους εξηγήσεις ότι τώρα που σε βοήθησαν, οι δουλειές έγιναν πιο γρήγορα, και έτσι έχετε περισσότερο χρόνο μαζί.

 

Πρέπει να είσαι σταθερή, και να σκέφτεσαι ότι πολλά από αυτά που κάνουν τα κάνουν μόνο και μόνο για να σου τραβήξουν την προσοχή - έστω και με αρνητικό τρόπο-.

 

Ελπίζω να βοήθησα.

[Unpluged]

Δεν μπορώ να σου δώσω συμβουλές, γιατί δεν ξέρω την κατάσταση. Τους χαρακτήρες των παιδιών, πώς οργανώνετε το σπίτι σας, τι ερεθίσματα έχουν από το περιβάλλον τους κλπ.

Θα σου πω τι κάνουμε εμείς, ή μάλλον τι κάναμε, γιατί τώρα είναι πιο ... ψηλοί από εμάς και ό,τι έγινε, έγινε...

Υπάρχουν κανόνες που είναι γνωστοί από πριν. Υπήρχαν κανόνες για το πόσο και πότε θα παίξουν ηλεκτρονικά. Κανόνες για τι τι τρώμε και πότε. Για το πώς φερόμαστε όταν έχουμε φίλους στο σπίτι μας, πώς φερόμαστε όταν πηγαίνουμε στα ξένα σπίτια, τι μπορούμε και τι δεν μπορούμε να αγοράσουμε από το σούπερ μάρκετ, πότε σταματάμε το παιχνίδι, ποια παιχνίδια μαζεύουμε, πότε πάμε για ύπνο κλπ.

Συνήθως τους συμφωνούσαμε. Άλλες φορές ήταν ... ανταλλακτικοί (θα έρθουν οι φίλοι σας στο σπίτι αλλά μετά.....).

Αν κάτι δεν λειτουργεί, αλλάζουμε τον κανόνα. Θα μου πεις, είσαι με το ρολόι στο χέρι? θα σου πω, ναι. Κάθε μέρα που είχαμε σχολείο την επόμενη, ήμασταν με το ρολόι στο χέρι. 8.00 μάζεμα παιχνίδια και μπάνιο, 8.30 βραδινό φαγητό (στην αρχή το είχαμε πιο νωρίς αλλά το μεταφέραμε), 9.00 στο κρεβάτι, 9.30 το φως σβήνει.

Εννοείται το προσαρμόζαμε στις ανάγκες αλλά με πολύ μικρή απόκλιση.

 

Εννοείται τις αργίες το αλλάζαμε, αλλά πάντα με προσυμφωνία.

Πχ, αν ήθελαν να δουν μία ταινία το βράδυ της παρασκευής, θα έπρεπε μέχρι να αρχίσει η ταινία να έχουν μαζευτεί παιχνίδια και να έχουν γίνει μπάνιο και φαγητό (δεν τρώμε μπροστά στην τηλεόραση).

 

Για την προετοιμασία πάντα υπάρχει πρόβλημα. Έχουν άλλη αίσθηση του χρόνου. Το μυστικό είναι, σύμφωνα με το ρυθμό του παιδιού να υπολογισεις και τον χρόνο προετοιμασίας. Δεν υπάρχει άλλη λύση, νομίζω.

 

Τώρα πια γίνονται αυτόματα. Τις προάλλες ο μικρός (α' γυμνασίου) λέει στον μεγάλο, φέτος που θα έχω κι εγώ εξετάσεις, έλα να συμφωνήσουμε πώς θα μοιραζόμαστε στα δύο τις δουλειές.

 

 

 

Η οργάνωση πολλές φορές είναι πιεστική και για εμάς τους μεγάλους, ειδικά αν είμαστε από τη φύση μας χύμα όπως εγώ. Αλλά τελικά δεν λειτουργεί αλλιώς. Όλα αλλάζουν όταν τα παιδιά αποκτήσουν τις συνήθειες που πρέπει και αυτονομηθούν.

[mpouli]

Εγω στα διδυμα εχω κανόνες και ορια σιγουρα γιατι αλλιως το χάνω το παιχνιδι.στον υπνο κανω οπως και η φίλη μας ειπε το πολυ 9 στα κρεβατια τους εκτος παρασκευη και σαββατο.πριν κοιμηθουν σιγουρα μαζεύουν τα παιχνιδια τους στα κουτια τους.εχω πίνακα επιβράβευσης στο ψυγειο και αυτο με βοηθησε παρα πολυ στο τελος της εβδομαδας κερδίζουν πχ αυτοκόλλητο,αυγο κοντέρ κτλ παντα τους προετοιμάζω λιγο πιο πριν πχ σε 5 λεπτα πανε για μπανιο.οσο αναφορα τα απογευματα μαγειρεύουμε μαζι η" παμε παιδικη χαρα ωστε να ειναι εξω απο το σπιτι απασχολούμενα και να μην βρίσκουν χρονο να τσακωνοντε συνεχεια...παντα πρεπει να εισαι σταθερή σε αυτα που λες,και υπομονη!!!

[mariab]

Θα συμφωνήσω και εγώ με την Unpluged. Πρόγραμμα και "ανταλλαγές".

 

Κι εμείς το χειμώνα είμαστε με το ρολόι στο χέρι. Το ίδιο και το καλοκαίρι δηλαδή, γιατί τα παιδιά δεν έχουν σχολείο, αλλά εμείς εξακολουθούμε και δουλεύουμε. Έχουμε εντάξει τα καθημερινά μαζέματα στην ημερήσια ρουτίνα τους. Κάθε βράδυ πριν το γάλα ξέρουν ότι πρέπει να μαζευτεί το σαλόνι και το δωμάτιο τους. Όταν ήταν πολύ μικρές το κάναμε μαζί. Τώρα τους κάνω απλώς ενημερώσεις για το τι ώρα είναι γιατί ακόμη το χάνουν. Αυτό που έχω δει εγώ ότι είναι εξαιρετικά σημαντικό είναι το να κλείνει τηλεόραση και τάμπλετ πολύ ώρα πριν έρθει η ώρα για μάζεμα και ύπνο. Σε εμάς η τηλεόραση κλείνει απαραιτήτως στις 7. Μετά παίζουν, ζωγραφίζουν, τσακώνονται :razz:. Γενικά έχω δει ότι η τηλεόραση παίζει μεγάλο ρόλο. Όποτε μας έχει ξεφύγει είναι πάντα τσιτωμένες και έτοιμες για καβγά.

 

Κι εγώ παλιότερα έχω πετάξει παιχνίδι. Το έκανα όμως. Δεν ήταν απλή απειλή, αλλιώς δεν θα με έπαιρναν στα σοβαρά. Κατά τα άλλα κάνουμε κι εμείς συμφωνίες. Εάν είναι μαζεμένο το σπίτι θα πάμε βόλτα, εάν κάνετε αυτό θα κάνουμε εκείνο. Να πω την αλήθεια, δεν το βλέπω σαν εκβιασμό, αλλά σαν κοινή λογική και αυτό τους το εξηγώ συχνά. Τους λέω ότι το σπίτι θα πρέπει σίγουρα να μαζευτεί. Εάν κάνουν και αυτές το μερίδιο τους θα τελειώσουμε πιο γρήγορα και θα έχουμε χρόνο για κάτι διασκεδαστικό. Εάν δεν συμβάλουν θα πρέπει να τα κάνω όλα εγώ, οπότε μέχρι να τελειώσω θα έχει περάσει πια η ώρα και δεν θα προλάβουμε. Νομίζω ότι είναι κάτι λογικό που το καταλαβαίνουν και οι ίδιες.

[babycobra]

πωπω ... το θέμα μου..έτσι είμαι με τη μεγάλη, ετών εννιάμιση..δεν με ακούει καθόλου όμως..και συνειδητοποίησα ότι το θέματο έχω εγώ..δλδ μπορεί να λέω πενήντα φορές "μάζεψε το βρακί σου" να μην ακούει και να φωνάζω αντί να της στερήσω κάτι που της αρέσει..θέλει ψυχραιμία και σταθερότητα, ακόμη και στον τόνο της φωνής.πολύ δύσκολο, το ξέρω.

[Unpluged]

πωπω ... το θέμα μου..έτσι είμαι με τη μεγάλη, ετών εννιάμιση..δεν με ακούει καθόλου όμως..και συνειδητοποίησα ότι το θέματο έχω εγώ..δλδ μπορεί να λέω πενήντα φορές "μάζεψε το βρακί σου" να μην ακούει και να φωνάζω αντί να της στερήσω κάτι που της αρέσει..θέλει ψυχραιμία και σταθερότητα, ακόμη και στον τόνο της φωνής.πολύ δύσκολο, το ξέρω.

 

Καλά στα εννιάμιση το λένε ... προ εφηβεία και δεν σε σώζει τίποτα. Μόνο να περιμένεις να περάσει, αν περάσει και αναίμακτα θα είσαι πολύ τυχερή. Άσε, τα έχω περάσει.

[babycobra]

Καλά στα εννιάμιση το λένε ... προ εφηβεία και δεν σε σώζει τίποτα. Μόνο να περιμένεις να περάσει, αν περάσει και αναίμακτα θα είσαι πολύ τυχερή. Άσε, τα έχω περάσει.

 

άσε..με νιώθεις..μάχη για το οτιδήποτε και αντίδραση..αν το πει ο πατέρας της μέλι - γάλα..πολλές φορές είμαι στα όριά μου..πραγματικά..είμαι κι εγώ ανυπόμονη, αυτή βούδας,δλδ χαρακτήρες κόντρα..και άστα να πάνε..

[eirtza]

Ευχαριστώ για τις άμεσες απαντήσεις!

 

Σαφή όρια και σταθερότητα, θεωρώ και εγώ ότι είναι πολύ σημαντικά.

Δυσκολεύομαι όμως να τα τηρώ. Όχι βέβαια γιατί δε τα ξέρω αλλα γιατί πολλές φορές πλέον είμαι τόσο κουρασμένη που δεν θέλω να μπω σε αντιπαραθέσεις. Και δυστυχώς όταν τελικά παω να "επαναφέρω στην τάξη" ή τελοσπάντον να τους πω τι να κάνουν τότε έχουν ξεφύγει. Πχ και το σαλόνι και το δωματιό τους εί΄ναι γεμάτο με τα παιχνίδια τους, αν όχι όλο το σπίτι. To "μαζεύω αυτό που παίζω και μετά ξεκινάω κάτι άλλο", δεν το έχουνε μάθει. Και αποσπάται η προσοχή τους από τα παιχνίδια τόσο εύκολα!

 

Κατά πόσο είναι ρεαλιστικό να περιμένω από παιδιά 6-7 χρονών το δωμάτιό τους μόνα τους; ή να ετοιμάζονται μόνα τους για ύπνο; Σε εσας πως είναι;

 

Τελοσπάντον, εγώ πρέπει να θέσω τα όρια και να είναι σαφή. Και μετά να βρω την υπομονή να είμαι σταθερή και ήρεμη. αλλα πώς;

 

Από που αντλείτε δύναμη και υπομονή, ειδικά προς το τέλος της μέρας; Τι σκέφτεστε; Εγώ σκέφτομαι ότι είναι οι κόρες μου και τις αγαπάω αλλά μετά από τις 8.00 το βράδυ νιώθω επιθετικότητα μέσα μου αν δεν είναι στο κρεβάτι τους. Το πρόγραμμα είναι να ξαπλώνουν στις 7.30 γιατί πρέπει να ξυπνήσουν στις 6.30. Και όταν κοιμούνται λιγότερο δυσκολεύουν να ξυπνήσουν το πρωί, είναι κουρασμένες το απόγευμα κλπ.

[mkcm]

Πράγματι, τα όρια, οι κανόνες (σε λογικά πλαίσια, έτσι) και το πρόγραμμα είναι σωτήρια. Για μένα ορισμένα ακόμα τιπς δουλεύουν:

1. Όχι τηλεόραση τις καθημερινές. Έχω διαπιστώσει, ότι όταν η μεγάλη βλέπει τηλεόραση τις μέρες που έχει παιδικό πραγματικά βγαίνει εκτός ελέγχου. Οπότε εμείς Δευτέρα - Πέμπτη την έχουμε κλειστή, Παρασκευή βλέπουμε μισή ώρα και το αργότερο μέχρι τις 4.30 και το Σαββατοκύριακο το πρωί λίγο και το μεσημέρι λίγο και that's it.

2. Μία ώρα προ ύπνου ανεβαίνουμε πάνω στο παιδικό και απασχολούμαστε ήρεμα. Ξεφυλλίζουμε βιβλία, τραγουδάμε σε κύκλο (τα δυό παιδιά κι εγώ), λέμε ιστορίες δικές μας, όπου η μεγάλη προσθέτει κατά το δοκούν (ο μικρός είναι ακόμα μπέμπης, αλλά διασκεδάζει αφάνταστα με τον κύκλο), κλπ.

3. Η ρουτίνα ύπνου είναι αδιαπραγμάτευτη και ως προς την ώρα και ως προς τη διαδικασία. Το αργότερο μέχρι τις 8 είμαστε στα κρεβάτια μας, άντε μερικές φορές 8.30. Όταν αργούμε είναι η μεγάλη εκτός εαυτού (κλάματα χωρίς λόγο, γκρίνια και μίρλα, κλπ.).

4. Ήρεμη και σταθερή φωνή ακόμη και στο μάλωμα. Αν καμιά φορά ξεφύγω και φωνάξω τα πράγματα γίνονται πολύ χειρότερα. Παραμένοντας ήρεμη, ημρεμεί και το παιδί και διαχειρίζεται πολύ καλά την κούρασή του και τα συναισθήματά του.

5. Δίνω εναλλακτικές και παρουσιάζω συνέπειες. Ποτέ δεν αναφέρω συνέπεια που δεν ευσταθεί και πάντα τηρώ τις συνέπειες απαρέγκλητα. Πλέον έχει καταλάβει ότι η μαμά όταν θα παρουσιάσει μια συνέπεια θα την τηρήσει.