Ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου...

[Shield Maiden]

To ξέρω πως είναι στη φύση μας να γκρινιάζουμε για σχεδόν τα πάντα και να είμαστε ανικανοποίητοι και καχύποπτοι (πώς να είμαστε άλλωστε διαφορετικοί με τόσα που μας πνίγουν καθημερινά)… Δεν αποτελώ φυσικά εξαίρεση και γιʼ αυτόν το λόγο χρωστώ στον εαυτό μου να του υπενθυμίσω πως υπάρχει και η φωτεινή πλευρά της ζωής.

Στις 3/9 έφερα στον κόσμο με καισαρική (λόγω προηγούμενης) τον δεύτερο άγγελό μου και πραγματικά όσα έζησα και ένιωσα αυτές τις μέρες είναι πολύ λίγα για να συμπυκνωθούν σε ένα απλό «ευχαριστώ Θεέ μου».

Μια ζεστασιά τυλίγει την καρδιά μου σαν σκέφτομαι όλη τη διαδικασία βήμα-βήμα. Και θέλω να τονίσω πως ναι, η καισαρική έχει τα δύσκολά της, αλλά όταν είναι ιατρικά αναπόφευκτη, καλό είναι να συμφιλιωθείς μαζί της και απλώς να αφεθείς στα πιο θετικά συναισθήματα που έχει μέσα η ψυχή σου. Τα λέω όλα αυτά, γιατί δεν είναι λίγα τα κορίτσια εδώ μέσα που αισθάνονται «μισές» που γέννησαν με καισαρική. Και αυτό τις πληγώνει… Κι όμως θα μπορούσαν να έχουν αυτή τη μέρα σαν φυλαχτό μέσα τους.

Δεν θέλω να μακρηγορώ, απλώς νιώθω «υποχρεωμένη» να ευχαριστήσω δημόσια (έστω και ανώνυμα) το γιατρό μου γιατί μπορεί να… τράβηξα κουπί μαζί του (και εκείνος με εμένα) 9 μήνες, αλλά ειλικρινά τον θεωρώ κορυφαίο επιστήμονα και τον ευχαριστώ για όλα όσα έκανε για την οικογένειά μου. Είχα την τύχη να έχω μια τέλεια αναισθησιολόγο στην επισκληρίδειο, που ακόμα και αν δεν ξέρω ούτε το όνομά της, της εύχομαι ειλικρινά τα καλύτερα να έχει στη ζωή της. Το μαιευτήριο, τέλος, ήταν από την αρχή έως το τέλος υποστηρικτικό σε όλα τα επίπεδα (από τον εντός μισαώρου θηλασμό μετά τον τοκετό, μέχρι συμβουλές, κρέμες για τις πονεμένες μου θηλές και το άτυπο rooming in που είχα χωρίς καν να το ζητήσω).

Δεν ξέρω αν ήμουν εγώ διαφορετική μετά από δύο χρόνια που πέρασαν από την πρώτη καισαρική μου. Ξέρω όμως πως αυτή τη φορά κάθε στιγμή της διαδικασίας την έχω φυλακίσει γλυκά μέσα μου και την αναπολώ με ζέση.

Ήθελα απλώς να μοιραστώ μαζί σας αυτές μου τις σκέψεις και να δώσω κουράγιο σε όλες τις κοπέλες που προσπαθούν να γίνουν μανούλες, αλλά και εκείνες που πλησιάζουν στο στόχο τους. Όποια κι αν είναι η μέθοδος που θα φέρετε στον κόσμο ένα παιδάκι, να ξέρετε πως η προσπάθειά σας είναι ευλογημένη….

[Christinaki81]

Shield Maiden, υπέροχο το μηνυμα σου. ... γεννησα και εγω με καισαρικη το πρωτο μου παιδακι πριν 1,5 χρονο. Νομιζα πως θα νιωθω "μισή" και καλα επειδη δε θα καταλάβαινα τπτ. Οστοσο τελικα για ενα 24ωρο ποναγα τοσο πολυ που ενιωσα πονους γεννας. Μου εχει μεινει αρνητικα η κρυα διαδικασια και το οτι δεν ημουν σωστα προετοιμασμενοι. Αληθεια, πως προετοιμαστηκες για τη δευτερη και το πηρες ετσι θετικα? ? θα κανω και γω το δευτερο με καισαρικη αλλα την τρεμω. Ειδικα αυτο το πατημα στην κοιλια, μετα.....

[Shield Maiden]

Αχ βρε Christinaki81... Αυτά ακριβώς τα συναισθήματα θέλει να "ξορκίσει" το ποστ μου. Σίγουρα η καισαρική δεν είναι εύκολη, αλλά ποιος σου είπε ότι και ο φυσιολογικός τοκετός είναι ανώδυνος; Κάνε μια έρευνα μέσα στο φόρουμ να δεις τι έχουν περάσει άλλες κοπέλες... Εν πρώτοις, όλα είναι στο μυαλό μας. Ξέρεις τι σκεφτόμουν εγώ στη δεύτερη εγκυμοσύνη; Πες ότι σε πιάνει μια σκωληκοειδίτιδα και πρέπει να χειρουργηθείς, θα έχεις εκείνη τη στιγμή το μυαλό να πεις του γιατρού πώς να σε χειρουργήσει; Δες το ως τον διαδικαστικό τρόπο που θα σε φέρει αγκαλιά με το αγγελούδι σου και πίστεψέ με σε αυτή την περίπτωση... ο σκοπός αγιάζει τα μέσα! Να σκέφτεσαι μόνο το αποτέλεσμα του χειρουργείου. Βοηθάει επίσης πολύ αν κάνεις μερική νάρκωση, γιατί τουλάχιστον σε εμένα με το που έσκασε μύτη ο μικρούλης καθ'ολη τη διάρκεια του ραψίματος μου τον είχαν δίπλα και πάνω μου και το μόνο που με ένοιαζε ήταν να με μυρίζει και να με νιώθει... Και η ώρα πραγματικά πέρασε πολύ γρήγορα. Τώρα σε σχέση με την ανάρρωση, σου είπα... Το είδα καθαρά ως ανάρρωση από ένα απαραίτητο χειρουργείο που θα μπορούσε να μου έχει γίνει για οποιονδήποτε άλλον λόγο. Ναι, πονούσα την πρώτη μέρα και μου φαινόταν βουνό να κάνω έστω και ένα βήμα, άλλα έχοντας ένα ακόμα ζουζούνι στο σπίτι να σε περιμένει, θα θέλεις ΕΣΥ η ίδια να περπατήσεις όσο το δυνατόν πιο γρήγορα! Θυμάμαι μου είχαν φέρει τον μεγάλο μου έξω από την πτέρυγα του θαλάμου μου και σηκώθηκα κουτσαίνοντας σχεδόν να τον δω... Τόση λαχτάρα είχα που υπέμεινα τον όποιο πόνο. Θα δεις...Το γεγονός ότι είσαι ήδη μανούλα, θα σου δώσει έξτρα δύναμη... Θετική σκέψη και ΟΛΑ θα πάνε τέλεια!