Λογοτεχνικά βιβλία για παιδιά 8-12 χρονών

[jannis]

Τι εισηγήσεις έχετε για παιδιά που αρχίζουν να διαβάζουν τα πρώτα τους λογοτεχνικά; Από κλασίκα αλλά και καινουργια βιβλία;

[Sonne]

Δεν ξέρω τι κυκλοφορεί τώρα, αλλά θα αναφέρω κάποια που με είχαν συναρπάσει ως παιδί:

 

- Η σειρά "Ο μικρός βρικόλακας"

- Σταθερές αξίες: Άλκη Ζέη, Ζωρζ Σαρή κλπ.

- Ο Τωμ Σόγιερ

- Ο Όλιβερ Τουίστ (διασκευασμένος για παιδιά, δυστυχώς δε θυμάμαι τις εκδόσεις)

 

Επίσης διάβαζα πολλά εικονογραφημένα, τη Φρουτοπία, αλλά και κομικς, π.χ. Λούκυ Λουκ μανιωδώς. Εικονογραφημένες είχα πρωτοδιαβάσει και την Ιλιάδα και την Οδύσσεια, πάλι δυστυχώς δε θυμάμαι τις εκδόσεις.

 

Αν μένεις Αθήνα, ίσως η επίσκεψη σε κάποιο σοβαρό βιβλιοπωλείο με καταρτισμένους πωλητές (π.χ. η Πολιτεία στην Ακαδημίας) βοηθήσει περισσότερο.

 

Καλές αναγνώσεις, καλούς αναγνώστες!

[ekavi_]

Επίσης Ιούλιο Βερν;

[μητσουκο]

Κάρολο Ντίκενς,Ιούλιο Βερν,Πηνελόπη Δέλτα.Αλκη Ζέη ,Ζωρζ Σαρρή,Μενέλαο Λουντέμη..

[Ekabn]

Μικρό Νικόλα

Ούγκο (τρία έχει νομίζω η σειρά) (http://www.psichogios.gr/site/Books/show/20877/oygko-kai-zozefina)

και τα πάντα του Ευγένιου Τριβιζά

Μυθολογία του Στεφανίδη (http://www.art-book.gr/view_cat1.php?basket=1&b_id=425-%CE%9C%CE%91-%CE%95%CE%9B-06&cat_id=1&page=1&type=2&quantity=1&x=10&y=13)

αλλά και οι άλλες μυθολογίες (της Ζαραμπούκα ας πούμε) δεν είναι κακές

[jannis]

Ευχαριστώ πολύ. Καλές οι εισηγήσεις.

Ψάχνω ποιοτικά βιβλία που να τραβάνε τα παιδιά όμως.

(οχι τον σπασίκλα...)

Εκαβη το Ούγκο φαίνεται καλή εισηγηση. Πήρα πρόσφατα ένα της Γρίπε, μετάφραση Αλκης Ζέη ''Ο νυκτερινός μπαμπάς΄΄ και το διαβάζω εγώ πρώτα! αλλά μου άρεσε η συγγραφέας.

Είναι ένα μεταβατικό στάδιο αυτό, που το παιδί ανακαλύπτει την λογοτεχνία και θέλω να βρώ βιβλία που να τους μιλάνε. Επίσης αν είναι από καλούς Ελληνες συγγραφείς θα τους προσφέρουν ιδιαίτερα στην γλώσσα.

Καποια κλασσικά είναι διαχρονικά. Ο γιος μου δίαβασε τον τρελλαντώνη και η κόρη μου την Πολυάνα και το παιχνίδι της χαράς. Δυσκολεύτηκαν αλλά τους άρεσαν, τους τράβηξαν Καποια άλλα όμως είναι δύσκολα. Πήγα να τους διαβάσω τα Χριστουγενιάτικα κάλαντα τα Χριστούγεννα και σταματήσαμε γιατί ήταν πολύ δυσάρεστο για αυτά...

Ιούλιος Βερν ναι είναι διαχρονικός τώρα θα ξεκινήσουν.

Από σύγχρονους καμοια ιδέα;

[Sonne]

Ευχαριστώ πολύ. Καλές οι εισηγήσεις.

Ψάχνω ποιοτικά βιβλία που να τραβάνε τα παιδιά όμως.

(οχι τον σπασίκλα...)

 

Ποιά ακριβώς βιβλία κατά τη γνώμη σου τραβάνε το "σπασίκλα"; Και τι αντιλαμβάνεσαι εσύ ή τα παιδιά σου ως τέτοιον; Νομίζω είναι λίγο νωρίς για να βάλεις τέτοιες ετικέτες σε λογοτεχνικά έργα ή σε αναγνώστες. Δε θα έλεγα ότι στις ηλικίες 8-12 ετών μπορεί κανείς να διακρίνει τους μικρούς αναγνώστες σε "ποιοτικούς", "σπασίκλες", "επιφανειακούς" ή οτιδήποτε άλλο. Ταμπέλες θα φάνε με το κουτάλι στη ζωή τους μεγαλώνοντας.... Όπως έγραψες κι εσύ, το ζητούμενο είναι ν' αγαπήσουν το βιβλίο. Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να διαβάσει Ιούλιο Βερν από τη μία, ο καθένας έχει δικαίωμα να έρθει στη ζωή του με ποιοτική, υψηλή λογοτεχνία από την άλλη (και να έχει την ελευθερία να την απορρίψει). Και για να μπω στην ουσία, τόλμα να δώσεις στα παιδιά σου κάτι που θεωρείς ότι είναι για "σπασίκλες" και περίμενε αντιδράσεις... Δεδομένου ότι τα παιδιά είναι πολύ πιο ανοιχτά από τους μεγάλους, μπορεί να σε εκπλήξουν.

[jannis]

Ποιά ακριβώς βιβλία κατά τη γνώμη σου τραβάνε το "σπασίκλα"; Και τι αντιλαμβάνεσαι εσύ ή τα παιδιά σου ως τέτοιον; Νομίζω είναι λίγο νωρίς για να βάλεις τέτοιες ετικέτες σε λογοτεχνικά έργα ή σε αναγνώστες. Δε θα έλεγα ότι στις ηλικίες 8-12 ετών μπορεί κανείς να διακρίνει τους μικρούς αναγνώστες σε "ποιοτικούς", "σπασίκλες", "επιφανειακούς" ή οτιδήποτε άλλο. Ταμπέλες θα φάνε με το κουτάλι στη ζωή τους μεγαλώνοντας.... Όπως έγραψες κι εσύ, το ζητούμενο είναι ν' αγαπήσουν το βιβλίο. Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να διαβάσει Ιούλιο Βερν από τη μία, ο καθένας έχει δικαίωμα να έρθει στη ζωή του με ποιοτική, υψηλή λογοτεχνία από την άλλη (και να έχει την ελευθερία να την απορρίψει). Και για να μπω στην ουσία, τόλμα να δώσεις στα παιδιά σου κάτι που θεωρείς ότι είναι για "σπασίκλες" και περίμενε αντιδράσεις... Δεδομένου ότι τα παιδιά είναι πολύ πιο ανοιχτά από τους μεγάλους, μπορεί να σε εκπλήξουν.

 

Οχι δεν εννούσα αυτό! Μάλλον το αντίθετο από αυτό που κατάλαβες.

Εννοούσα το βιβλίο ''Το ημερολόγιο ενός σπασίκλα'' το οποίο δεν θεωρώ ποιοτικό (και ότι μπορεί να έχει και κακή επίδραση σε μικρά παιδιά) αλλά τράβηξε τον γιο μου και διάβασε 3 ή 4 στα 7.5 του.

Δεν διακρίνω τους αναγνώστες - τα βιβλία όμως τα διακρίνω.

Ό γιος μου διάβασε επίσης τον Τρελλαντώνη και του άρεσε.

Δεν ελέγχω τι διαβάζει δανείζεται από βιβλιοθήκη και από φίλους και αγοράζει ''με τα λεφτά του'' στο βιβλιοπωλείο.

Μπορώ όμως να του χαρίζω βιβλία που εγώ βιβλία που θεωρώ ότι αξίζουν, γιατί ναι οσες φορές χάρισα καλά βιβλία στα παιδιά και τα διάβασαν (ή τους τα διάβασα πιο μικρά) και τους άρεσαν.

[Sonne]

A στο καλό, κι εξεπλάγην κι εγώ που ένας γονιός που σκέφτεται ν΄ανοίξει τέτοιο τόπικ φοβάται μην κάνει τα παιδιά του "σπασίκλες". Όπως είδες, το πήρα λίγο πατριωτικά , γιατί από πιτσιρίκα ήμουν βιβλιοφάγος (δυστυχώς δεν είμαι πια), αλλά ουδέποτε θεώρησα ότι αυτό με κάνει φυτό, σπασικλάκι κλπ., και ούτε με αντιμετωπισε έτσι το περιβάλλον μου. Ναι, φυσικά και θα επιλέξουμε για τα παιδιά μας αυτό που θεωρούμε καλύτερο - το ίδιο, άλλωστε, δεν κάνουμε και όσον αφορά τα παιχνίδια που τους παίρνουμε; Οπότε καλά κάνεις και του παίρνεις βιβλία που κατά τη γνώμη σου αξίζουν. Το λάθος που ίσως πρέπει να αποφεύγουμε είναι να λέμε στα παιδιά μας "α, αυτό είναι κλασικό, ΠΡΕΠΕΙ να το έχεις διαβάσει". Γενικά πρέπει να αντιμετωπίζουν το βιβλίο ως ψυχαγωγία καθαρή, όχι ως υποχρέωση, εκπαίδευση, τρόπο να μας ευχαριστήσουν κλπ.

[Ekabn]

Επανέρχομαι με μερικά ακόμη (που είχα διαβάσει εγώ ως μικρή και ακόμη τα θυμάμαι

 

-Παραμύθια από το τηλέφωνο (http://www.protoporia.gr/paramythia-apo-to-tilefono-p-343095.html?osCsid=d0p11qk77sva78n5pvj7auhoh3), είναι μικρές ιστοριούλες. Μια από τις ιστορίες τη σκέφτομαι ακόμη πολύ συχνά, είναι για έναν άνθρωπο με γυάλινο κεφάλι, όπου όλοι μπορούσαν να δουν τί σκέφτεται και σκέφτομαι πόσο επίκαιρο είναι αυτό το μήνυμα αυτή την εποχή που όλα είναι ονλάιν και τόσοι και τόσοι έχουν πρόσβαση σε όσα κάνουμε και λέμε ονλάιν (και κάτι άλλα πάλι του Ροντάρι, όπως η τούρτα στον ουρανό ας πούμε, αλλά μου άρεσαν λιγότερο)

 

-τα διηγήματα για παιδιά που έχει γράψει ο Όσκαρ Ουάιλντ (θυμάμαι το σκληρόκαρδο γίγαντα,α λλά υπάρχουν κι άλλα, ας πούμε το φάντασμα του κάντερβιλ μου άρεσε πολύ: http://www.kastaniotis.com/book/978-960-03-0282-0)

 

- ο μικρός πρίγκιπας (το κλασικό, του σαιν εξυπερύ, δεν έχω υπόψη μου κάτι άλλαπου κυκλοφορούν εν είδει σειράς τί ρόλο βαράνε)

 

- ο μικές μες στη σουπιέρα (πολύ γέλιο http://www.psichogios.gr/site/Books/show/1001642/o-mikes-mes-sth-soypiera-adeto)

 

Πάντως, έχω έναν προβληματισμό (δεν έχω καταλήξει σε συμπέρασμα) σχετικά με το τί βιβλία πρέπει να προτείνει μια μητέρα στο παιδί της (με απασχολείκαι για τον εαυτό μου): η δική μου μητέρα μου έπαιρνε αρκετά βιβλία με θέματα όπως η κατοχή και η μικρασιατική καταστροφή. Νομίζω ότι ορθώς έπραττε, καλό είναι ένα παιδί να έχει υπόψη του τί θα πει πόλεμος. Αλλά ακόμη θυμάμαι το άγχος που μου δημιουργούσαν αυτά τα βιβλία, θυμάμαι τις περιγραφές που αφήναν τη γιαγιά νεκρή στο μπαλκόνι για να συνεχίζουν να παίρνουν τη μερίδα του φαγητού της, θυμάμαι πώς έπρεπε να χάσεις τα πάντα, να πουλήσεις ό,τι είχες και δεν είχες για ένα μπιτόι λάδι (που κι αυτό μπορεί να έβγαινε νοθεμένο), και οκ, για τη μικρασιατική καταστροφή ήμουν πια έκτη δημοτικού αλλά εκεί κι αν μιλάμε για φρίκη... Ακόμη με κηνυγάνε αυτές οι εικόνες, δεν είμαι σίγουρη΄αν έπρεπε να τα είχα διαβάσει αυτά πριν τα δέκα ας πούμε, δεν ξέρω...

Πάντως εγώ προτιμώ πιο τραλαλα επιλογές, θέλω να παιρνάνε καλά τα παιδιά όταν διαβάζουν, θέλω να θέλουνε να πάνε να διαβάσουνε. Και το μικρό νικόλα που σου πρότεινα μην το υποτιμάς, μπορεί να μην έχει τίποτα μεγάλα και τρανταχτά μηνύματα, όμως περνάς τόσο καλά, είναι τόσο straightforward η λογική του, τόσο ειλικρινής, περιγράφει αυτή την απίθανη φιλία αυτών των υπέροσων παιδιών, πόσο καλό είναι για τα σημερινά παιδιά να μαθαίνουν για τις αλάνες και τα παρατημένα αυτοκίνητα που υπήρχαν κάποτε, επίσης να διαβάζουν ιστορίες καθημερινές, για παιδιά που πάνε σχολείο όπως αυτά, για πράγματα που γίνονται στο σχολείο (νομίζω πολλά βιβλία βάζουν τα παιδιά σε σκηνικά λίγο εκτός της καθημερινότητάς τους και καλά κάνουν, αλλά είναι καλό να διαβάζουν και κάτι πιο κοντά στη ζωή που όντως ζουν).

 

Αυτά

[jannis]

Επανέρχομαι με μερικά ακόμη (που είχα διαβάσει εγώ ως μικρή και ακόμη τα θυμάμαι

 

-Παραμύθια από το τηλέφωνο (http://www.protoporia.gr/paramythia-apo-to-tilefono-p-343095.html?osCsid=d0p11qk77sva78n5pvj7auhoh3), είναι μικρές ιστοριούλες. Μια από τις ιστορίες τη σκέφτομαι ακόμη πολύ συχνά, είναι για έναν άνθρωπο με γυάλινο κεφάλι, όπου όλοι μπορούσαν να δουν τί σκέφτεται και σκέφτομαι πόσο επίκαιρο είναι αυτό το μήνυμα αυτή την εποχή που όλα είναι ονλάιν και τόσοι και τόσοι έχουν πρόσβαση σε όσα κάνουμε και λέμε ονλάιν (και κάτι άλλα πάλι του Ροντάρι, όπως η τούρτα στον ουρανό ας πούμε, αλλά μου άρεσαν λιγότερο)

 

-τα διηγήματα για παιδιά που έχει γράψει ο Όσκαρ Ουάιλντ (θυμάμαι το σκληρόκαρδο γίγαντα,α λλά υπάρχουν κι άλλα, ας πούμε το φάντασμα του κάντερβιλ μου άρεσε πολύ: http://www.kastaniotis.com/book/978-960-03-0282-0)

 

- ο μικρός πρίγκιπας (το κλασικό, του σαιν εξυπερύ, δεν έχω υπόψη μου κάτι άλλαπου κυκλοφορούν εν είδει σειράς τί ρόλο βαράνε)

 

- ο μικές μες στη σουπιέρα (πολύ γέλιο http://www.psichogios.gr/site/Books/show/1001642/o-mikes-mes-sth-soypiera-adeto)

 

Πάντως, έχω έναν προβληματισμό (δεν έχω καταλήξει σε συμπέρασμα) σχετικά με το τί βιβλία πρέπει να προτείνει μια μητέρα στο παιδί της (με απασχολείκαι για τον εαυτό μου): η δική μου μητέρα μου έπαιρνε αρκετά βιβλία με θέματα όπως η κατοχή και η μικρασιατική καταστροφή. Νομίζω ότι ορθώς έπραττε, καλό είναι ένα παιδί να έχει υπόψη του τί θα πει πόλεμος. Αλλά ακόμη θυμάμαι το άγχος που μου δημιουργούσαν αυτά τα βιβλία, θυμάμαι τις περιγραφές που αφήναν τη γιαγιά νεκρή στο μπαλκόνι για να συνεχίζουν να παίρνουν τη μερίδα του φαγητού της, θυμάμαι πώς έπρεπε να χάσεις τα πάντα, να πουλήσεις ό,τι είχες και δεν είχες για ένα μπιτόι λάδι (που κι αυτό μπορεί να έβγαινε νοθεμένο), και οκ, για τη μικρασιατική καταστροφή ήμουν πια έκτη δημοτικού αλλά εκεί κι αν μιλάμε για φρίκη... Ακόμη με κηνυγάνε αυτές οι εικόνες, δεν είμαι σίγουρη΄αν έπρεπε να τα είχα διαβάσει αυτά πριν τα δέκα ας πούμε, δεν ξέρω...

Πάντως εγώ προτιμώ πιο τραλαλα επιλογές, θέλω να παιρνάνε καλά τα παιδιά όταν διαβάζουν, θέλω να θέλουνε να πάνε να διαβάσουνε. Και το μικρό νικόλα που σου πρότεινα μην το υποτιμάς, μπορεί να μην έχει τίποτα μεγάλα και τρανταχτά μηνύματα, όμως περνάς τόσο καλά, είναι τόσο straightforward η λογική του, τόσο ειλικρινής, περιγράφει αυτή την απίθανη φιλία αυτών των υπέροσων παιδιών, πόσο καλό είναι για τα σημερινά παιδιά να μαθαίνουν για τις αλάνες και τα παρατημένα αυτοκίνητα που υπήρχαν κάποτε, επίσης να διαβάζουν ιστορίες καθημερινές, για παιδιά που πάνε σχολείο όπως αυτά, για πράγματα που γίνονται στο σχολείο (νομίζω πολλά βιβλία βάζουν τα παιδιά σε σκηνικά λίγο εκτός της καθημερινότητάς τους και καλά κάνουν, αλλά είναι καλό να διαβάζουν και κάτι πιο κοντά στη ζωή που όντως ζουν).

 

Αυτά

 

Eυχαριστώ για τις εισηγήσεις.

Οταν λέω ποιοτικό εννοώ από άποψη γλώσσας, περιεχομένου, γνώσεων, φαντασίας, και μηνυμάτων. Δεν χρειάζεται να τα έχει όλα μαζί αλλά να έχει κάτι να του προσφέρει. Δεν είμαι και τοσο υπέρ των ''δασκαλίστικων'' βιβλίων που έχουν ρητά /απόλυτα μηνύματα, στο πιο παιδικό για παράδειγμα προτιμάμε τον Τριβιζά, τον αγαπάνε τα παιδιά μου.

Και σίγουρα δεν θα διάλεγα βιβλία για τα οποία τα παιδιά δεν είναι έτοιμα συναισθηματικά. 'Οπως για παράδειγμα την έπαθα με τα Χριστουγενιάτικα Κάλαντα αλλά σταμάτησα μόλις το κατάλαβα.

Ναι λίγο ''τραλαλά'' μου αρέσει, αλλά νομίζω ότι μπορεί να είναι και ευχάριστο και ποιοτικό. Αυτό ψάχνω.

 

Α και μια χαρά τον βρίσκω τον Μικρό Νικόλα και μια χαρα μηνυματα έχει για μένα μάλιστα διαβάζω εγώ τώρα για να βελτιώσω τα γαλλικά μου και πραγματικά ξεκαρδίζομαι.

[Ekabn]

Το ωραίο με το μικρό Νικόλα είναι το εξης: όταν ήμουνα μικρή θυμάμαι τον πατέρα μου να διαβάζει το μικρό νικόλα και να σκάει στα γέλια σε σημεία που εγώ δεν τα έβρισκα καθόλου αστεία, τα θεωρούσα πολύ φυσιολογικά πράγματα να λέει/σκέφτεται ένα παιδί, κι εγώ έτσι σκεφτόμουνα. Εγώ γελούσα σε άλλα σημεία. Τώρα που μεγάλωσα και τα ξαναδιαβάζω, ε, γελάω εκεί που γέλαγε κι ο πατέρας μου

Και ναι, για τα γαλλικά είναι ό,τι πρέπει :):)

[Ekabn]

Τελικά, νομίζω το καλό βιβλίο είναι αυτό που αρέσει και στους μεγάλους

[arieta]

"Tο μεγάλο ταξίδι της κινέζικης πάπιας" Εκδόσεις Καστανιώτη.

 

Μας άρεσε πολύ!