ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΑΓΩΝΙΑ ΣΤΟ/ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΙΔΙΚΟ!

[vassokalo]

Καλημέρα,

 

η μικρή μου - 28 μηνών - ξεκίνησε 01 Οκτώβρη τον σταθμό και η προηγούμενη εβδομάδα ήταν η πρώτη ολόκληρη - λόγω ιώσεων.

 

Ενώ, ήμουν προετοιμασμένη για όλες τις αντιδράσεις - θυμούς, κλάματα , αλλαγή συμπεριφοράς - δεν μπορώ να διαχειριστώ την αγωνία της! Όλη την ημέρα μόλις ακούσει σχολείο - φυσικά προσπαθώ να το αποφύγω - γίνεται σκυθρωπή. Το πρωί μόλις ξυπνήσει αρχίζει να κλαψουρίζει που είναι ο μπαμπάς και η μαμά - μερικές φορές ενώ είμαστε δίπλα της. Πηγαίνοντας στο σχολείο πάλι κλάμα και αγωνία....που πάμε, πότε θα έρθεις , στο πί και φι θα έρθεις...προσπαθώ να είμαι αδιάφορη και τραγουδάω στο δρόμο ή της λέω τι θα κάνουμε μετά.

 

Γενικά το παιδί έχει μαραζώσει... Όλη την ημέρα σκεπτική και κάπως! Βέβαια, μόλις την παίρνω λύνεται η γλώσσα της και μου μιλάει - μιλάει πολύ. Αν την ρωτήσεις για την δασκάλα την αγαπάει λέει και την Παρασκευή που έλειπε με ρώτησε δέκα φορές που ήταν η Φανούλα...

 

Έχω ρωτήσει την παιδίατρο, φίλους και συγγενείς για το θέμα και όλοι λένε ότι δεν μένει κάτι στο παιδί απλά θέλει το χρόνο του! Ο χρόνος δεν με πειράζει αρκεί να ξέρω ότι δεν κάνω κάτι λάθος! Ξέρω ότι μία από τις δυσκολίες είναι ότι είμαστε πολύ δεμένοι ως οικογένεια και ασχολούμαστε πολύ μαζί της ( μαμά, μπαμπάς και γιαγιά ) γιατί να θέλει να το χάσει αυτό? Από την άλλη, είναι ένα παιδί πολύ ώριμο με όμορφο λόγο και άποψη για όλα!

 

Η δασκάλα μου είπε ότι έχει μια αγωνία όλη την μέρα και ζητάει συνέχεια να έρθουν οι γονείς! Από την άλλη χαλαρώνει και παίζει και γελάει. Εκείνη είναι αισιόδοξη και ασχολείται με την μικρή πολύ καθώς τα άλλα παιδάκια έχουν ήδη προσαρμοστεί από τον Σεπτέμβριο. Την ημέρα που έλειπε εκείνη, η άλλη δασκάλα μου είπε ότι αυτό που είδε δεν είναι αγωνία αλλά γκρίνια...

 

Σκέφτηκα και την προοπτική του να μην της αρέσει κάτι στο σχολείο αλλά... όσο μπορώ να δω, το κλίμα μου εμπνέει εμπιστοσύνη και όλοι φέρονται με αγάπη και υπομονή!

 

Ξέρω ότι η αγωνία η δική μου είναι μεγάλη και την επηρεάζω αλλά προσπαθώ να μένω ψύχραιμη. Φυσικά παλινδρομήσαμε με τον ύπνο - όχι πως κοιμότανε ποτέ εύκολα ή όλη την βραδιά!

 

Κύρια Στυλιανάκη, διάβασα τα περισσότερα άρθρα σας και θα ήθελα και την δική σας γνώμη...

 

Ενδόμοιχα, ξέρω ότι όλα θα πάνε καλά....

 

Σας ευχαριστώ,

 

Βάσω

[Μαρια Στυλιανακη]

όλα αυτά που περιγράφεις μου φαινονται πολύ φυσιολογικά.

 

το οτι σου είπε για την δασκάλα της, και την αναζήτησε,

το θεωρώ το βασικότερο.

 

σημαίνει ότι εχει δημιουργηθεί δέσιμο μεταξύ της και της δασκάλας,

 

και αυτό ειναι ο πιο σημαντικός σταθεροποιητικός παράγοντας.

αφου σου είπε κιόλας και για ένα παιδάκι,

 

και αυτό πάρα πολύ θετικό.

 

απο όλα αυτά που γράφεις,

δεν έχεις κανένα λόγο ανησυχίας,

 

αλλά σκέψου όμως, ότι αυτά σου τα συναισθήματα,

 

θα ήταν περίεργο να μην υπήρχαν.

αποδέξου τα δηλαδή και δες το ότι όπως και εκείνη εχει αγωνία,

 

εχεις και εσύ.

 

είναι κάτι καινούριο, είναι μια αλλαγή,

και κάθε αλλαγή, πάντα κάνει μια συναισθηματική αναμπουμπούλα.

 

δες λοιπον τα δικά σου συναισθήματα αλλά και της κόρης σου σαν κάτι φυσικό και όχι κάτι που απαραίτητα πρέπει να κατπολεμήσεις.

 

το πιο βασικό , το να εχει σχέση εμπιστοσύνης με την δασκάλα, ήδη έχει γίνει με επιτυχια - απο εκεί και πέρα όλα θα πάνε καλά,όπως έγραψες και απο μόνη σου.

 

μην προσπαθείς να κανεις σαν να μη συμβαίνει τίποτα, εσωτερικά μέσα σου, πάντως. θα ήταν περίεργο, να μην αισθανόσουν τίποτα,

ακόμα και σε όλες τις καλύτερες ανθρωπινως δυνατο συνθήκες στον παραδεισένιο τελειο παιδικό σταθμό!.

θυμήσου ότι ειναι και για σένα ενας αποχωρισμός. δεν ειναι μονο το άγχος του να παρεις τις σωστές αποφάσεις.

[vassokalo]

Καλημέρα!

 

σας ευχαριστώ για την απάντηση...τα λόγια σας ήταν ενθαρυντικά...

Εύχομαι να περάσουν γρήγορα όλα αυτά και να σας γράψω καλά νέα!

 

Συνεχίστε την καλή προσπάθειά σας!

 

Ευχαριστώ και πάλι,

 

 

Βάσω

[vassokalo]

...και αφού έχω όλη την καλή διάθεση και την υπομονή να την περάσω την προσαρμογή και να ξεκολλήσω και εγώ...

 

...η μικρή μετά από δύο απανωτές ωτίτιδες και δύο ακόμη ιώσεις προσπαθεί να συνηθίσει την ιδέα του σχολείου αλλά δεν βοηθούν οι διακοπές, ούτε η ταλαιπωρία και ο πόνος της!

 

...κλαίει συνεχώς...μας θέλει δίπλα της συνέχεια...βγαίνει στο μπαλκόνι και μας φωνάζει το πρωί ( δυστυχώς ή ευτυχώς σπίτι και δουλειά είναι πάνω - κάτω ) και έχει μονίμως την ανασφάλεια αυτή! Μέχρι και με την γιαγιά που περνάγανε καλά - και την λατρεύει την μικρή- δεν κάθεται! την μαμά μου, τον μπαμπά μου να φωνάξεις! τόση είναι η αγωνία της που στο κρεββάτι της το μεσημέρι ( ο ύπνος είναι ο εφιάλτης της/μας ) που λέει : την μαμά μου να φωνάξετε , δεν θέλει να δει το παιδί της? !!! Αν τα ακούς αυτά από παιδί 28 μηνών τρελαίνεσαι!

 

κάνω μπάνιο και είναι απ' έξω και κλαίει ... φυσικά της μιλάμε πολύ...την μαλώνουμε μπας και ....αλλά δεν! κατανοεί τα πάντα, κάνει και δηλώσεις τύπου : δεν θα κλάψω στο σχολείο, τέλος το κλάμα μαμά! αλλά μόλις ντυθώ για να κατέβω στην δουλειά....μας ακούει η γειτονιά! Τώρα είναι σπίτι λόγω ωτίτιδας...

 

Τι κάνω λάθος ? ότι ξαναγυρνάω ? ότι πονάω και εγώ? ότι και η γιαγιά την παρηγορεί με τις ώρες? Ήμουν πολύ αυστηρή στο θέμα του κρεββατιού μας - κοιμόμουν δίπλα της στο πάτωμα για να μην ξανακυλίσουμε - αλλά κουράστηκα...στην πραγματικότητα είμαι ράκος! Οπότε παλλινδρομήσαμε και σε αυτό!

 

προέχει η μικρή πάνω από όλους μας...πώς να την βοηθήσω να μην πονάει τόσο?

[liana03]

Γεια σου Vasso, κατανοώ την ανησυχία σου και τους προβληματισμούς σου.

Από αυτά που διάβασα νομίζω (μπορεί και να κάνω λάθος) ότι πρώτα από όλα εσύ δεν είσαι απόλυτα σίγουρη αν πρέπει να πάει στον σταθμό και από την άλλη υπάρχει η εναλλάκτικη της γιαγιάς και πιστεύω ότι η μικρή το γνωρίζει αυτό.

Για παράδειγμα εμείς δεν είχαμε άλλη εναλλακτική και από την στιγμή που το είχαμε συνηδητοποιήσει το πήρε και ο μικρός απόφαση.

Ο τρόπος που αντιδρά η μικρή είναι απόλυτα φυσιολογικός αλλά μήπως εσείς σκέφτεσται ότι είναι καλύτερα να μην πάει ακόμα στον σαθμό; Πάντως αν τελικά το έχεται αποφασίσει και είσαι σίγουρη για την απόφασή σου να γνωρίζεις ότι το στάδιο της προσαρμογής διαρκεί πολλές φορές περισσότερο από 1 μήνα. Η αλήθεια είναι ότι είναι πολύ δύσκολή αυτή η περίοδος θελεί υπομονή.

[vassokalo]

LIANA ,

 

ευχαριστώ για την απάντηση. Και εσύ μου λες αυτό που υποψιάζομαι εγώ και μου λένε όλοι. Ότι δηλαδή εγώ δεν μπορώ να "προσαρμοστώ" στην ιδέα. Η αλήθεια είναι ότι ούτε μια μέρα δεν έχω κάνει πίσω στην απόφασή μου για τον σταθμό. Και βλέπω μάλιστα με την συμπεριφορά της αυτή ότι μάλλον είναι απαραίτητο να ξεκολλήσουμε όλοι μας. Ξέρω ότι κρατάει πολύ η προσαρμογή μα όλοι - τουλάχιστον αυτά που διάβασα - μιλούν για δυσκολία στο σχολείο όχι κατά την διάρκεια της ημέρας!

 

Σήμερα είναι καλύτερα και πήρα λίγο θάρρος.... είναι τρομερό να μην μπορείς να πας ούτε τουαλέτα! το πέρασα 10 μήνες με απίστευτους κολικούς... ελπίζω τώρα να κρατήσει λιγότερο!

 

Από χτες, υιοθέτησα μια συμπεριφορά που μάλλον έπιασε... αγνόησα λίγο το κλάμα και την ίδια οδηγία έδωσα και στην μητέρα μου και στον μπαμπά της. Μάλλον η πολύ παρηγοριά δεν της κάνει καλό. Μακάρι να ήξερα το σωστό....

 

Αλλά για να βρω την συνταγή μάλλον πρέπει να κάνω 100 παιδιά!!!