Εχω κανει κατι λαθος?

[ria22]

χαιρετε,

 

Το αγορακι μ ειναι τριων χρονων,μιλαει και καταλαβαινει τα παντα.

 

χρειαστικε να τον αφησω για 3μηνες περιπου με τον ανδρα μου κ τα πεθερικα μου,λογω μεταναστευσης,το λεω μηπως κ πιστευετε οτι παιζει ρολο σε αυτα που θα αναφερω παρακατω.

 

απο μικρος ειναι ζωηρος,πολυ ζωηρος αλλα ημουνα οκ με αυτο κ δν με ενοχλουσε.υπηρχαν στιγμες που ακουγε υπηρχαν π δν ακουγε,αλλα παντα ελεγα παιδι ειναι,κ λεω ακομα,το θεμα ειναι οτι σε λιγο θα χρειαστω ψυχιατρο.

 

το λεω αυτο γιατι νοιωθω οτι δν με ακουει,καθολου ομως.

ειμαστε στ λεοφορειο αν δν κατσει εκει που θελει αρχιζει κ τσιριζει κ κλαιει χωρις καν να σε ακουει,αν ειμαστε εξω κ δν γινει το δικο του το ιδιο δν υπολογιζει τιποτα,το ξερω παιδι ειναι κ δν καταλαβαινει αλλα,φωναζει τοσο πολυ που πραγματικα εκεινη τν ωρα θελω να ανοιξει η γη κ ν μ καταπει.

στο σπιτι οληηηηηηηηηηηη μερα τρεχει δν υπαρχει ουτε μια στιγμη να κατσει ακομα κ οταν τρωει κουνιεται.

δν μπορω να καταλαβω γιατι φωναζει ετσι,οταν του μιλαω δν με ακουει δν ειναι μαζι μου.

δν ξερω τ εκανα λαθος,κλαιω συνεχεια γιατι νομιζω πως εγω φταιω για ολα και το παιδι μου δν θα με ακουει ποτε....:(:(

 

σας παρακαλω εαν ποτε εχετε αντιμετωπισει κατι παρομοιο,κατατοπιστε με.

 

ευχαριστω πολυ,

[lelaki1980]

Σαν να βλεπω την κορη μου λοιπον....εμενα ειναι 3,5 χρονων και σε διαβεβαιωνω ομως οτι η αλλαγη στη συμπεριφορα της εγινε καπου εκει στα 3.παντα λοιπον ζωηρο παιδι αλλα τους τελευταιους μηνες δεν ακουει απλα καθολου και να ενημερωσω οτι ουτε μεταναστρια υπηρξα και δεν δουλευω κοινως ειμαι σπιτι!!αυτη τη στιγμη που σου γραφω μου φωναζει....καλεεεεε βαλε μακαρονια τωρα ειπαααααα!ουρλιαζει και φωναζει ολη μερα για το παραμικρο δεν καθετε πουθενα και εχει τρελες μα τρελες απαιτησεις.κανει τα παντα για να μου τραβηξει την προσοχη θελει σε ολες τις τηλεορασεις του σπιτιου να παιζει μονο το καναλι nickelodion (παιδικα) και αν τολμησω και το αλλαξω γινετε πανικος.βεβαια δεν καθομαι με σταυρωμενα χερια και την φωνουλα μου την υψωνω και εγω κατα πολυ γιατι διαφορετικα δεν βγαινει...ειναι παρα πολλα αυτα που κανει που θελω πολυ ωρα να τα γραψω και δεν γινετε.....φαγητο στο τραπεζι δεν τρωει θελει μονο στο δωματιο μου να βλεπει τηλεοραση.....λαθος μου αλλα πρεπει και εγω να κανω και καμια δουλεια στο σπιτι......αυτη τη στιγμη τσουλαει και το μπουρνυζι κατω το καθαρο που την εκανα μπανιο..πολυ που με νοιαζει πλεον ε;;;:razz: τελος παντων....πιστευω οτι ειναι φυσιολογικοτατο να παθαινουν εξαρσεις καποια στιγμη και σου μιλαω με παραδειγματα που μαλλον ταιριαζουν τα παιδια μας αλλα μονο εσυ ξερεις την αλλαγη συμπετιφορας του δικου σου παιδιου καλυτερα.αλλα οπως ειπες και εσυ παντα ζωηρος ηταν αλλα οχι τοσο.εεε λοιπον ετσι και με την δικια μου......μην εχεις τυψεις που ελειψες 3 μηνες....εκτος του οτι εχειε ολο τον χρονο να εισαι πλεον μαζι του να εισαι σιγουρη οτι και το παιδι θα το καταλαβει και θα το νιωσει!!!!παντα να ασχολησε μαζι του και να του δειχνεις την αγαπη σου και με λογια..εγω σε καποια ασχετη φαση της ημερας που μπορει να βλεπει τηλεοραση ας πουμε παω την αγκαλιαζω σφιχτα και της λεω με πολυ σοβαρο υφος και οχι ζουζουνιστικο απλα τη λεξη σαγαπω...με κοιταει και απλα ανταποδιδει τα λογια και την αγκαλια.......και μετα συνεχιζει παλι με οοοολα τα αλλα που προανεφερα...

[novak]

Ria καταρχήν ψυχραιμία!!

 

Κατά δεύτερον, κι εμένα ο γιος μου έπαθε τρομερή "κρίση" προσωπικότητας 3 ετών και 3 μηνών. Πάντα ήταν ζωηρό, απαιτητικό και υπερκινητικό παιδάκι, αλλά ξαφνικά χειροτέρεψε τόσο πολύ, που είχαμε ανησυχήσει ότι έχει κάποιο σοβαρό πρόβλημα! Πείσματα, φωνές, κλάματα και υστερίες για ασήμαντες αφορμές (πχ. του αλλάξαμε κανάλι), άρνηση σε όλα (ντύσιμο, μπάνιο, όλα ήταν μια δοκιμασία), να μην μας ακούει καθόλου (πχ. να φεύγει κατ'επανάληψη τρέχοντας στο δρόμο), και αν τον ζορίζαμε λιγάκι μας χτύπαγε...

 

Η φάση συνέπεσε με διάφορες αλλαγές, όπως το ότι περιμένω δεύτερο παιδάκι, το ότι κόψαμε την πιπίλα, το ότι άλλαξε δασκάλα στον παιδικό - μπορεί να συνέβαλλε κάτι από όλα αυτά, μπορεί και όχι...

 

Στην αρχή πανικοβληθήκαμε και κάναμε διάφορα λάθη (τώρα εκ των υστέρων το καταλαβαίνω), όπως το ότι μπήκαμε στο τριπάκι του να προσπαθούμε να πάμε με τα νερά του και να προσπαθούμε να κάνουμε αυτό που θέλει μήπως και αποφύγουμε τις δυσάρεστες καταστάσεις...Φυσικά, από την πίεση που ασκούνταν και σε μας από την κατάσταση αυτή, κάποιες φορές χάσαμε την ψυχραιμία μας και αντιδράσαμε με φωνές (πέσαν και μια δυό ξυλιές στον πωπό, μέγα λάθος!... που φυσικά δεν έπιασε)...

 

Τελικά αυτό που έκανε την κατάσταση κάπως βιώσιμη ήταν η ψυχραιμία και η "αδιαφορία"...Αρχίσαμε να μην του δίνουμε καμμία σημασία όταν άρχιζε να ωρύεται, αν μας χτύπαγε του λέγαμε "με πόνεσες, δεν θα καθήσω άλλο μαζί σου τώρα" και πηγαίναμε σε άλλο δωμάτιο, να τον προειδοποιούμε με συνέπειες και να τις εφαρμόζουμε δεν πά να χτυπιέται κάτω...Ταυτόχρονα προσπαθούσαμε να κάνουμε ευχάριστα πράγματα όλοι μαζί, να τον επιβραβεύουμε όταν πχ. μας άκουγε κλπ. Ένα καλό σύστημα είναι επίσης να κάνεις "συμφωνία" από πριν, πχ. θα πάμε βόλτα αλλά δεν θα βάλεις τις φωνές στο λεωφορείο αν δεν έχει τη θέση που θέλεις, σύμφωνοι;;...

 

Το νταβαντούρι κράτησε 3 μήνες και πέρασε...Δεν κατάλαβα ποτέ αν ήταν το ότι μεσολάβησαν οι διακοπές των Χριστουγέννων που περάσαμε πολύ χρόνο μαζί, το ότι βρήκαμε ίσως τα κουμπιά του (μετά και από τις παλινωδίες από την πλευρά μας στον τρόπο αντιμετώπισής του, που προφανώς δεν βοήθησαν), ή απλά το παιδάκι ωρίμασε...

 

Από μια μαμά που βγήκε (σχεδόν) αλώβητη από παρόμοια μεγάλη καταιγίδα, έχω να σου πω να κάνεις όσο μπορείς υπομονή, να βάλεις όρια και να είσαι όσο μπορείς σταθερή σε αυτά, να είσαι όσο γίνεται τρυφερή και εκδηλωτική μαζί του και να μην "μασάς" από τις υστερίες (καρατσεκαρισμένο: όσο ασχολείσαι, τόσο συνεχίζονται).

 

Α! και μην νιώθεις τύψεις! Όλοι μας μπορεί να κάνουμε λάθη, καμιά φορά και σοβαρά, το θέμα είναι αν είναι στο χέρι μας να τα διορθώνουμε, ή να μαθαίνουμε από αυτά και να προχωράμε παραπέρα...

[derbybaby]

τα ιδια κ εδω! η κριση που διαβαζα οτι τα παιδια περνανε στα 2 εμας μας επιασε τωρα.εχουμε περιπου ενα-εναμιση μηνα που παρατηρησαμε πολυ μεγαλη αλλαγη στη συμπεριφορα του. καταρχην τωρα βλεπουμε οτι ζηλευει τον μικρο ευτυχως ομως εκδηλωνει τη ζηλια του στους αλλους, δλδ διωχνει τη μια γιαγια, δε θελει τον αλλο παππου..

συχνα αρνειται πραγματα που του αρεσαν νομιζω απλα για να κανει φασαρια, αρχισε να ξυπνα μες τη νυχτα κ να μας ψαχνει, πραγμα που μας εχει κουρασει αφανταστα σε συνδυασμο με τα ξυπνηματα του μικρου λογω δοντιων, θελει πραγματα που ξερει οτι δε μπορει να εχει κ γενικα μας τεσταρει σε πολλα επιπεδα..ελπιζω να καλμαρει συντομα γιατι μας εξαντλει κ σωματικα κ ψυχικα αυτη η ενταση.

οποτε κουραγιο σε ολες!!

[ria22]

Kοριτσια αληθεια μου λετε?θα περασει καποια στιγμη ολο αυτο?

δν του εχω δημιουργησει δλδ ψυχολογικα τραυματα που τον αφησα για λιγο καιρο?

ειναι ολη μου η ζωη, κ ο,τι κ να εχω οταν τον βλεπω γινομαι πιο καλα απο ποτε....και δν θελω να ειναι ποτε στενοχωριμενος........και νομιζω οτι αυτες οι φωνες κτλ ειναι επειδη κτ δν του αρεσει...ομως προσπαθω τα καλυτερα για αυτον και απο υλικα αγαθα και το πιο σημαντικο να του δειχνω τν αγαπη μου,οπου σταθουμε κ οπου βρεθουμε...οταν ομως κανει ετσι στεναχωριεμαι τοσο πολυ......που νομιζω οτι δν ειναι μαζι μου......

[derbybaby]

καλημερα! για το καλο ολων μας ελπιζω οτι ειναι φαση, τουλαχστον ετσι μ λενε κ μαμαδες με μεγαλυτερα παιδια κ μια νηπιαγωγος που ρωτησα.τεσταρουν τα ορια τους. εμας που παιζει το θεμα κ της ζηλιας εχει πει πολλες φορες οτι δε με θελει, οτι θελει να μενει στη γιαγια του κ αλλα τετοια ομορφα που ειμαστε ολη μερα καθε μερα μαζι..οποτε δεν νομιζω να ειναι λογω της απουσιας σου αυτη η σταση.κουραγιο!!!!

[lelaki1980]

Kοριτσια αληθεια μου λετε?θα περασει καποια στιγμη ολο αυτο?

δν του εχω δημιουργησει δλδ ψυχολογικα τραυματα που τον αφησα για λιγο καιρο?

ειναι ολη μου η ζωη, κ ο,τι κ να εχω οταν τον βλεπω γινομαι πιο καλα απο ποτε....και δν θελω να ειναι ποτε στενοχωριμενος........και νομιζω οτι αυτες οι φωνες κτλ ειναι επειδη κτ δν του αρεσει...ομως προσπαθω τα καλυτερα για αυτον και απο υλικα αγαθα και το πιο σημαντικο να του δειχνω τν αγαπη μου,οπου σταθουμε κ οπου βρεθουμε...οταν ομως κανει ετσι στεναχωριεμαι τοσο πολυ......που νομιζω οτι δν ειναι μαζι μου......

 

ναι βρε κοριτσι!θα περασει!μην αγχωνεσαι τιποτα απο ολα αυτα που φοβασαι δεν παιζει το πιο σημαντικο οπως ειπες εσυ και μιλας σωστα ειναι να του δειχνεις την αγαπη σου πανω απο ολα!σε αυτη την ηλικια πιστεψε με μονο την αγαπη αναζητουνε πιο πολυ!τα υλικα αγαθα ναι μεν τα κανεις ευτυχισμενα και ετσι γιατι καθε παιδακι χαιρεται οταν παιρνει ενα παιχνιδακι ή κατι αλλο (αν αυτο εννοεις με τον ορο υλικο αγαθο)αλλα η αγαπη της μαμας ειναι αναντικαταστατη!τα παιδια μπορει να ζηλεψουνε και τυχον να εχουν απαιτησεις σε παιχνιδια σε μεγαλυτερες ηλικιες!7-8 χρονων ασε που μπορει να ειναι και πιο ακριβες!!:D:D:D:D τωρα την βγαζουμε και με κατι φθηνο τουλαχιστον εμεις!:mrgreen::mrgreen: ΑΓΑΠΗ λοιπον!

[andromachi19]

Κορίτσια δεν τα διάβασα όλα τα μηνύματα μόνο μερικά, έχω να πω λοιπόν, ότι μην περιμένετε να περάσει μόνη της αυτή η κρίση, τα παιδιά χρειάζονται συζήτηση, και όπως λένε και στην ψυχολογία, ενεργητική ακρόαση, θα σας εξηγήσω πολύ σύντομα τι είναι η ενεργητική ακρόαση, καθώς εδώ δεν μπορώ να σας την εξηγήσω ολόκληρη επειδή θέλει πολλές σελίδες για να γραφτεί, λοιπόν καταρχάς, με τα παιδιά πρέπει να είμαστε 100% ειληκρινείς, να δείχνουμε τα συναισθήματα μας αλλά με τρόπο ώστε να μην δείχνουμε στο παιδί ότι είναι μη αποδεκτό, δηλαδή, δεν χαρακτηρίζουμε ποτέ ένα παιδι, δεν λέμε ποτέ - ΕΙΣΑΙ ΚΑΚΟ ΠΑΙΔΙ, γιατί όπως είναι λογικό, το παιδί δεν είναι κακό, εμείς του δίνουμε τις βάσεις για το τι άνθρωπος θα γίνει, επίσης ποτέ και για κανέναν λόγο δεν τα χτυπάμε, Η ΒΙΑ ΓΕΝΝΑΕΙ ΒΙΑ, ποιός νοήμων άνθρωπος θέλει να βλέπει την θέα ενός φοβησμένου παιδιού με κενό βλέμα( που το έδειρε η μαμά ή ο μπαμπάς)!!τώρα μαθαίνουν τον κόσμο, πρέπει να έχουμε υπομονή μαζί τους, του λέμε λοιπόν αυτό που νιώθουμε- Αυτο που έκανες δεν μου άρεσε και με στεναχώρησαι πολύ π.χ..

Να τους δείχνετε ότι τα αγαπάτε, να τα αγκαλιάζεται, να τα φιλάτε.

 

Αφήνουμε το παιδί να βρίσκει λύσεις στα προβληματά του με την ενεργητική ακρόαση, δηλαδή, όταν μιλάει και κλαίει ασταμάτητα, του μιλάμε δείχνοντας του ότι καταλαβαίνουμε ότι έχει πρόβλημα ή πονάει, ή θέλει κάτι πολύ, δηλαδή συμπάσχουμε μαζί του, τα παιδιά θέλουν να βλέπουν ότι ο γονιός του τα καταλαβαίνει, και όχι να τα κριτικάρει π.χ. - Μην κλαις- κάνεις σαν μωρο- θα σε βάλω τημωρία αν δεν σταματήσεις. Δεν απειλούμε ποτέ το παιδί.

Μπορούμε να του πούμε σε κάποιε περιπτώσεις που θέλει κάτι και θέλουμε και εμείς κάτι από αυτό- αν κάνεις αυτό που θέλω, θα κάνω και εγώ αυτό που θες.

Και τέλος αφήνουμε το παιδί να νιώσει ελεύθερο ότι έχει βούληση σαν άνθρωπος να κάνει αυτό που θέλει, να βρίσκει μόνο του λύσεις στα προβλήματα του όπως είπα και πιο πάνω, έτσι όταν μεγαλώσει θα λύνει τα προβλήματα του μόνο του και θα είναι ένας αυτόνομος άνθρωπος που δεν θα νιώθει αδύναμος και άχρηστος π.χ. όταν παίζει στην άμμο, το αφήνουμε να παίξει μόνο και το κοιτάμε από μακριά, δεν του κάνουμε υποδείξεις π.χ αυτόν τον πύργο δεν τον έφτιαξες καλά ή έλα να σου δείξω πως γίνεται, αφήνουμε το παιδί να δημιουργήσει μόνο του με την φαντασία του, σε περίπτωση που ζυτήσει βοήθεια το βοηθάμε.

Και να μην κάνετε κάτι που δεν θέλετε όταν είστε κουρασμένες και δεν έχετε όρεξη, να μην προσποιήστε ότι θέλετε να τα κάνετε όταν δεν μπορείτε γιατί το καταλαβαίνουν και τα πράγματα γίνονται χειρότερα. Ελπίζω να βοήθησα!!

[andromachi19]

Και κάτι ακόμη, είστε άνθρωποι και έχετε τις δικές σας απόψεις, μην ακούτε αυτό που λένε ότι -οι γονείς απέναντι στο παιδί πρέπει να έχουν την ίδια συμπεριφορά και να συμφωνούν σε οτιδήποτε,<< είναι πολύ λάθος!! Όταν δεν συμφωνείτε για κάτι με τον άλλο γονέα να το δείχνετε, όταν συφωνείτε πάλι να το δείχετε, μην προσποιήστε για τίποτα! γιατί μπερδεύονται πολύ άσχημα τα παιδιά!!

[mefirst]

καλημερα.

εχουμε κ εμεισ μεγαλο προβλημα με την μεγαλη.ειναι τρεισιμισι.ενα πολυ ευαισθητο αλλα κ πεισματαρικο παιδι.στη μεση ειναι η ζηλια για την 15μηνων αδερφη της κ πιθανοτατα κ για την εκ νεου εγκυμοσυνη μου στο τριτο!!

μιλαει καταλαβαινει επικοινωνει αψογα.αλλα μας τρελαινει με τα καπριτσια της!χθες πχ ηθελε να πιει νερο απο ενα συγκεκριμενο ποτηρι που ηταν στο πλυντηριο κ πλενοταν,να χτυπιεται!!λες κ δ καταλαβαινε οτι δ γινοταν!εκει να σε τρελαινει!να χει κολλησει η βελονα!προσπαθουμε ετσι να την ηρεμησουμε προσπαθουμε αλλιωσ,βρε καλο μου βρε χρυσο μου βρε δ γινεται να τοσα αλλα ποτηρια που εχουμε τιποτα!!μια γκρινια απιστευτη...κ η αληθεια ειναι οτι εγω πλεον δ εχω αντοχες κ γινομαι πιο ατεγκτη κ σκληρη απεναντι της αλλα δ μπορω να την χειριστω αλλιως...ξερω οτι δ ειναι αυτο που χρειαζεται αλλα με τρελαινει!

ο πατερασ της παλι,που ειναι πιο υποχωρητικος,ειναι η αδυναμια της.του τριβεται ολη μερα,ολο αγκαλιες-ειδικα χθες-να μην τον αφηνει να την αφησει καθολου..

δ ξερω πως να φερθω,ουτε εγω ουτε ο αντρας μου.προσπαθω καθε μερα να μαι πιο εναλλακτικη πιο μαλακη και τρυφερη,αλλα σε βγαζει απ τα ρουχα σου!μια τρελα!!παρανοια!!!

κ μετα εχουμε κ το πιο μικρο που τελικα καταληγει παραγκωνισμενο..ο,τι θελει η μεγαλη πρεπει να το παρει,ακομα κ αν το κραταει η μικρη.τ αντιστροφο ποτε!

εχω κουραστει κ εχω χαθει...

[mefirst]

Ria καταρχήν ψυχραιμία!!

 

Κατά δεύτερον, κι εμένα ο γιος μου έπαθε τρομερή "κρίση" προσωπικότητας 3 ετών και 3 μηνών. Πάντα ήταν ζωηρό, απαιτητικό και υπερκινητικό παιδάκι, αλλά ξαφνικά χειροτέρεψε τόσο πολύ, που είχαμε ανησυχήσει ότι έχει κάποιο σοβαρό πρόβλημα! Πείσματα, φωνές, κλάματα και υστερίες για ασήμαντες αφορμές (πχ. του αλλάξαμε κανάλι), άρνηση σε όλα (ντύσιμο, μπάνιο, όλα ήταν μια δοκιμασία), να μην μας ακούει καθόλου (πχ. να φεύγει κατ'επανάληψη τρέχοντας στο δρόμο), και αν τον ζορίζαμε λιγάκι μας χτύπαγε...

 

Η φάση συνέπεσε με διάφορες αλλαγές, όπως το ότι περιμένω δεύτερο παιδάκι, το ότι κόψαμε την πιπίλα, το ότι άλλαξε δασκάλα στον παιδικό - μπορεί να συνέβαλλε κάτι από όλα αυτά, μπορεί και όχι...

 

Στην αρχή πανικοβληθήκαμε και κάναμε διάφορα λάθη (τώρα εκ των υστέρων το καταλαβαίνω), όπως το ότι μπήκαμε στο τριπάκι του να προσπαθούμε να πάμε με τα νερά του και να προσπαθούμε να κάνουμε αυτό που θέλει μήπως και αποφύγουμε τις δυσάρεστες καταστάσεις...Φυσικά, από την πίεση που ασκούνταν και σε μας από την κατάσταση αυτή, κάποιες φορές χάσαμε την ψυχραιμία μας και αντιδράσαμε με φωνές (πέσαν και μια δυό ξυλιές στον πωπό, μέγα λάθος!... που φυσικά δεν έπιασε)...

 

Τελικά αυτό που έκανε την κατάσταση κάπως βιώσιμη ήταν η ψυχραιμία και η "αδιαφορία"...Αρχίσαμε να μην του δίνουμε καμμία σημασία όταν άρχιζε να ωρύεται, αν μας χτύπαγε του λέγαμε "με πόνεσες, δεν θα καθήσω άλλο μαζί σου τώρα" και πηγαίναμε σε άλλο δωμάτιο, να τον προειδοποιούμε με συνέπειες και να τις εφαρμόζουμε δεν πά να χτυπιέται κάτω...Ταυτόχρονα προσπαθούσαμε να κάνουμε ευχάριστα πράγματα όλοι μαζί, να τον επιβραβεύουμε όταν πχ. μας άκουγε κλπ. Ένα καλό σύστημα είναι επίσης να κάνεις "συμφωνία" από πριν, πχ. θα πάμε βόλτα αλλά δεν θα βάλεις τις φωνές στο λεωφορείο αν δεν έχει τη θέση που θέλεις, σύμφωνοι;;...

 

Το νταβαντούρι κράτησε 3 μήνες και πέρασε...Δεν κατάλαβα ποτέ αν ήταν το ότι μεσολάβησαν οι διακοπές των Χριστουγέννων που περάσαμε πολύ χρόνο μαζί, το ότι βρήκαμε ίσως τα κουμπιά του (μετά και από τις παλινωδίες από την πλευρά μας στον τρόπο αντιμετώπισής του, που προφανώς δεν βοήθησαν), ή απλά το παιδάκι ωρίμασε...

 

Από μια μαμά που βγήκε (σχεδόν) αλώβητη από παρόμοια μεγάλη καταιγίδα, έχω να σου πω να κάνεις όσο μπορείς υπομονή, να βάλεις όρια και να είσαι όσο μπορείς σταθερή σε αυτά, να είσαι όσο γίνεται τρυφερή και εκδηλωτική μαζί του και να μην "μασάς" από τις υστερίες (καρατσεκαρισμένο: όσο ασχολείσαι, τόσο συνεχίζονται).

 

Α! και μην νιώθεις τύψεις! Όλοι μας μπορεί να κάνουμε λάθη, καμιά φορά και σοβαρά, το θέμα είναι αν είναι στο χέρι μας να τα διορθώνουμε, ή να μαθαίνουμε από αυτά και να προχωράμε παραπέρα...

 

 

 

 

ααααχ οι υστεριες!!τι ειπες τωρα!!!το δευτερο ονομα της πλεον!!και η αρνηση!!να ειναι φαση??ειναι πολυ καιρο τωρα με σκαμπανεβασματα αυτη η ιστορια...συμφωνιες κανω εγω κατα κορον, δ παιζει διαφορετικα...αλλα δυστυχως πιανω πολλες φορες τον εαυτο μου να υψωνει τη φωνη..τι με το φιλοτιμο τι με την συζητηση...αναλογα την περιπτωση μπορει να πιασει μπορει κ οχι..

[ποτάκης]

καταρχήν να σου πω οτι ούτε ειδική είμαι, ούτε να τα πάρεις τοις μετρητοίς αυτά που σου λέω. Απλώς τα αναφέρω, μήπως και πρέπει να ψαχτείς και προς άλλη κατεύθυνση. Εννοώ οτι υπάρχει και μία περίπτωση απλώς το παιδάκι σου να έχει υπερκινητικότητα και διάσπαση προσοχής. Η συμπεριφορά που περιγράφεις (οτι δε σε ακούει και οτι κινείται συνέχεια) μοιάζει με αυτό το σύνδρομο. Το έχει ο ανηψιός μου και απλώς κάνει κάποιες συνεδρίες με εργοθεραπευτή και έχει γίνει άλλο παιδί. Γι' αυτό αν δεις οτι συνεχίζει αυτή τη συμπεριφορά ίσως θα έπρεπε να κλείσεις ραντεβού με ένα αναπτυξιολόγο. Βέβαια, το πιο πιθανό είναι το παιδάκι σου να θέλει να τραβήξει την προσοχή ή να είναι λίγο χαιδεμένο