Ρωτήστε την ειδικό: Φλώρα Χατζημανώλη Ψυχολογος

[Συντονιστής Org]

Αγαπητά μέλη εδώ μπορείτε να τοποθετείτε τις απορίες /ερωτήματα σας προς την κυρία Φλώρα Χατζημανώλη Ψυχολόγο

 

Για να δείτε το προφίλ της κα Χατζημανώλη πατήστε εδώ :

http://parents.org.gr/forum/member.php?do=getinfo&u=71437

[Φλώρα Χατζημανώλη]

Αρχικό μήνυμα απο xarchos Εμφάνιση μηνυμάτων

"Θα προσπαθησω να αναλυσω με οσο λιγοτερα λογια το σοβαρο μας προβλημα !

Ειμαι πατερας 3 παιδιων ,2 απο τον πρωτο μου γαμο ο μεσαιος μου γιος (7ετων απο τον πρωτο μου γαμο) μας εχει κανει να μην μπορουμε να υσυχασουμε !

ΔΕΝ ΑΚΟΥΕΙ ΚΑΝΕΝΑΝ αν θελει να κανει κατι θα το κανει, εχουμε δοκιμασει τα παντα ( τουλαχιστον ετσι πιστευω) με το να του εξηγησουμε , με τιμωρια- επιβραβευση , καποιες φορες εχει τιμωριθει με ξυλιες . ΤΙΠΟΤΑ ! Περησι πηγε σε ειδικο σχολειο και τα πραγματα καλυτερεψαν αρκετα , φετος ομως στην 1η δημοτικου ενω στο σπιτι καθετε να κανει τα μαθηματα του με προθυμια , στο σχολειο εχουμε παλι σοβαρο προβλημα και εχουνε πεσει ολοι (γονεις αλλων παιδιων και καθηγητες) πανω μας γιατι ο Θανος βριζει πολυ ασχημα (το κανει και στο σπιτι και εχει τιμωριθει για αυτο αλλα συνεχιζει) επισης ενω η δασκαλα του παραδιδει μαθημα εκεινος σηκωνετε και κανει τα δικα του(σκαρφαλωνει , πεταει βιβλια κατω και δεν συμετεχει με το συνολο)

Περησι τον πηγαμε στο ΚΕΔΔΥ και μας ειπαν οτι το παιδι εχει αυτα κι αυτα τα προβληματα και οταν τους ρωτησαμε τι να κανουμε ? Η απαντηση τους ηταν η σιωπη τους ....

Εγω τους τελευταιους 6 μηνες ειμαι εκτος Ελλαδος για οικονομικους λογους και η πρωην γυναικα μου μεγαλωνει τα παιδια μας με τον νεο της συζηγο(αποκτησαν και νεο παιδακι) Μιλαω με τα παιδια μου τουλαχιστον 3 φορες την εβδομαδα στο τηλ. αλλα ειμαι αναγκαστικα μακρια και αυτο με μαραζωνει περισσοτερο ! ΕΙΜΑΙ ΣΕ ΑΠΟΓΝΩΣΗ ΓΙΑΤΙ ΜΕΡΑ ΜΕ ΤΗΝ ΜΕΡΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΤΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ! παρακαλω ας απαντησουν οσοι πραγματικα γνωριζουν δεν μπορω να πειραματιζομαι πανω στο ιδιο μου το παιδι !

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΜΕ ΑΚΟΥΣΑΤΕ"

 

"Καλημέρα.

Διαβάζοντας το μήνυμα σας, αισθάνθηκα την ανησυχία, την αγάπη και το ενδιαφέρον σας για το παιδί σας.

Καταλαβαίνω πως η φάση αυτή είναι δύσκολη για τον Θάνο, όπως και για σας αφού έχετε αναγκαστεί να μεταναστεύσετε.

Καμιά φορά, τα πράγματα από απόσταση μας φαίνονται μεγαλύτερα από ότι είναι.. Καμιά φορά, αφήνουμε την απόγνωση να μιλάει για μας και αυτό νομίζω πως συνέβη σε σας όταν γράψατε πως "μέρα με τη μέρα καταστρέφεται το παιδί σας". Οι δυσκολίες που περνάτε είναι πραγματικές, όμως έχετε σκεφθεί πως μπορεί η συμπεριφορά του παιδιού σας να σχετίζεται με τα γεγονότα της ζωής του και τις αλλαγές σε αυτήν; Και όπως για όλους μας, οι αλλαγές μας αναστατώνουν για λίγο αλλά μετά αρχίζουμε και τις δεχόμαστε και η αναστάτωση μας υποχωρεί, κάπως έτσι να συμβαίνει και με τα παιδιά;

 

Ίσως, λοιπόν, και τονίζω το ίσως γιατί δεν μπορώ να έχω μια πλήρη εικόνα και εσείς είστε ο μόνος που γνωρίζετε για τη ζωή του παιδιού σας, το παιδί σας μέσα από την αντιδραστικότητα του να βρίσκει κάτι σταθερό στη ζωή του, κάτι που είχε πιθανότατα και πριν φύγετε και πριν αποκτήσουν οι γονείς του άλλο μικρότερο παιδάκι (ο Θάνος είναι το μικρότερο παιδί από τον γάμο των γονιών του αλλά το μεσαίο παιδί για τα παιδιά και των δυο σας και ίσως χρειάζεται χρόνο να καταλάβει πως αυτό δεν σημαίνει κάτι αρνητικό για τον εαυτό του ή τη σχέση του μαζί σας).

Αυτό το κάτι είναι η σημασία σας. Μπορεί για αυτό τον λόγο, η συμπεριφορά του να μην αλλάζει εύκολα παρ' όλο που εσείς έχετε δοκιμάσει πολλά, όπως γράψατε.

Σε αυτήν την περίπτωση, θα ήταν καλό να του δείξετε πως η σημασία σας διατηρείται και αν αλλάξει συμπεριφορά. Δείξτε του ενδιαφέρον για άλλα πράγματα όπως τα παιχνίδια του, τα μαθήματα του, τις συμπεριφορές που έχει και σας αρέσουν και που μπορεί να είναι "επιθυμητές" ή "αντίθετες" με την "αντιδραστική του συμπεριφορά". Για παράδειγμα, επιβραβεύστε το τις φορές που μιλάει ευγενικά σε κάποιο παιδί ή σε σας.

Μια άλλη σκέψη που κάνω είναι ότι ο Θάνος δυσκολεύεται να διατηρήσει την ενέργεια του γιατί ίσως δεν έχει καταλάβει τα συναισθήματα που δημιουργεί στους άλλους. Θα ήταν καλό να τον βάλετε στη διαδικασία να μπαίνει στη θέση σας ή στη θέση των άλλων παιδιών όταν βρίζει ή σκαρφαλώνει. Ρωτήστε τον αν ξέρει τι νιώθουν τα άλλα παιδιά, ζητήστε του να το φανταστεί και ρωτήστε τον αν θα ήθελε να είναι στη θέση τους. Μπορεί να έχετε κάνει ήδη μια τέτοια συζήτηση, αφού αναφέρατε πως "του έχετε εξηγήσει". Νομίζω, όμως, πως και σε αυτή την περίπτωση η επάναληψη βοηθάει, αρκεί να φροντίζετε πάντα η συζήτηση να γίνεται για ένα συγκεκριμένο κοντινό περιστατικό- αλλιώς θα μοιάζει με διάλεξη και στα παιδιά αυτό δεν αρέσει..

Γενικά, χρειάζεται να του δείξετε άλλους τρόπους να διαχειριστεί την ενέργεια του. Αν βρίζει, ζητήστε του να πει διαφορετικά αυτό που έχει να σας πει- είναι πιθανό αν βρει άλλο τρόπο να λέει τι τον πειράζει να σταματήσει να βρίζει. Θα ήταν καλό και εσείς όσο μπορείτε να παραμένετε ψύχραιμοι (ο πληθυντικός είναι γιατί αναφέρομαι σε όλους σας, σε όλους όσους έχουν σχέση με τον Θάνο) έτσι ώστε να του δείχνετε με την πράξη πόσο σημαντικός είναι ο έλεγχος της ενέργειας μας.

Πάνω από όλα, όμως, και σύμφωνα με τη δική μου γνώμη, χρειάζεται να συντονίσετε τις προσπάθειες σας με την πρώην γυναίκα σας και να διατηρήσετε καλή επικοινωνία μεταξύ σας. Πιθανόν, έτσι ο Θάνος να νιώσει περισσότερη ασφάλεια και αποδοχή.

 

Ωστόσο, αυτά που σας προτείνω, δεν μπορούν να αντικαταστήσουν την επαγγελματική βοήθεια που κάποιος ειδικός μπορεί να σας προσφέρει. Τα στοιχεία που δώσατε για την επίσκεψη σας στα ΚΕΔΔΥ μου δημιουργούν σκέψεις πως η συμπεριφορά του παιδιού σας μπορεί να υπήρχε και πριν συμβούν οι αλλαγές στη ζωή του. Δεν διευκρινίζετε και δεν σας ζητάω σε καμιά περίπτωση να το κάνετε, τι ακριβώς σας είπαν εκεί ούτε τους λόγους που ο Θάνος πέρυσι φοίτησε σε ειδικό σχολείο. Σκέφτομαι, όμως, πως η βοήθεια ενός ειδικού (αναπτυξιολόγου, παιδοψυχολόγου, ειδικού παιδαγωγού) μπορεί να φανεί χρήσιμη.

 

Είναι καλό να θυμάστε πως τα περισσότερα παιδιά φέρονται κατά καιρούς με τρόπο που μας παραξενεύει, δεν σημαίνει πως θα φέρονται πάντα έτσι. Αν τους δώσουμε εναλλακτικές, θα μάθουν να φέρονται και διαφορετικά. Να θυμάστε λοιπόν πως ο Θάνος μπορεί να ξεπεράσει τις όποιες δυσκολίες του, εφόσον νιώθει πως το αγαπάτε, το συμπονάτε, το αποδέχεστε, το ενθαρρύνετε και πιστεύετε σε αυτόν (συναισθήματα που νομίζω ήδη έχετε). Ίσως, χρειάζεται περισσότερο χρόνο και περισσότερη υπομονή και σταθερότητα εκ μέρους όλων σας.

 

Ελπίζω να σας βοήθησε έστω και κάτι από όσα ανέφερα. Καλή δύναμη.."

 

Αρχικό μήνυμα απο xarchos Εμφάνιση μηνυμάτων

"Πρωτα απ'ολα ευχαριστω για το ενδιαφερον σου ! Το παιδι ειναι διανοητικα μια χαρα, μπορω να σου πω οτι μας παιζει στα δαχτυλα του . Στο κεεδυ δεν μας ειπαν ιδιαιτερους τροπους αντιμετωπισης παρα μονο οτι το παιδι χρειαζετε αγαπη. Αγαπη και σαφως εχει απο ολους μας ! Ειναι φοβερα πεισματαρης απο πολυ μικρος , εχει την δικη του γνωμη και δεν του την αλλαζεις με ΤΙΠΟΤΑ.

Ο χωρισμος σαφως και του κοστισε , οπως σε ολους μας αλλα απο την πρωτη μερα του χωρισμου εγω σαν πατερας δεν εχω χασει επαφη με τα παιδια μου ! Παντα ειμαι και θα ειμαι διπλα τους .

Σε λιγες μερες εχει ραντεβου με παιδοψυχολογο αλλα φοβαμαι το οτι θα τον παει η πρωην γυναικα μου δεν θα απαντησει αντικειμενικα στις ερωτησεις του γιατρου , οι μαναδες μερικες φορες αθελα τους δικαιολογουν τα παιδια απο υπερβολικη αγαπη , ειναι σαν να μην μπορουν να παραδεχθουν το προβλημα στο πραγματικο του μεγεθος. Εγω οπως σου ειπα ειμαι αναγκαστικα εκτος Ελλαδος τους τελευταιους 6 μηνες και αυτο που κανω αυτη τη στιγμη ειναι γιατι πραγματικα θελω να βοηθησω το παιδι μου !!!"

 

"Ακριβώς, επειδή ένιωσα το ενδιαφέρον και την αγάπη σας, πήρα την πρωτοβουλία να σας απαντήσω..Είναι ξεκάθαρο πως είστε δίπλα του και θα συνεχίσετε να είστε, όπως και ότι θέλετε να τον βοηθήσετε και δεν σας κρύβω πως αυτό με συγκινεί..

Σε σχέση με το ραντεβού που έχει το παιδί σας και η πρώην γυναίκα σας, ο παιδοψυχολόγος πέρα από τις πληροφορίες της πρώην γυναίκας σας, θα δει και θα γνωρίσει το παιδί σας- έτσι θα έχει μια δική του αντικειμενική εικόνα. Οι πληροφορίες της πρώην συζύγου σας είναι μόνο ένα κομμάτι από αυτήν.

Αν θέλετε, θα βρεθεί ένας τρόπος να αποκτήσετε και εσείς άμεση επικοινωνία μαζί του, παρά το γεγονός ότι είστε μακριά (τηλέφωνο, e-mail, skype) ώστε να του δώσετε, με τη σειρά σας, τις δικές σας πληροφορίες, τον τρόπο που εσείς βλέπετε την κατάσταση.

 

Καλή δύναμη και πάλι!"

 

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=132883

[xarchos]

Καταρχην σας ειλικρινα σας ευχαριστω για τον χρονο σας !

Εχω αγχωθει φοβερα με ολο αυτο για 2 λογους ενας που αναφερατε και εσεις(επειδη ειμαι μακρια ) και ο δευτερος και συμαντικοτερος επειδη το οτι ο μικρος δεν συμβιβαζετε με τις καταστασεις ειναι σταθερος εδω και αρκετα χρονια.

Φετος εχει παει στην 1η δημοτικου (εχει καθηστερισει ηδη 1 χρονια) και απειλουμεστε απο γονεις και δασκαλους οτι θα αποβληθει απο αυτο το σχολειο, οπως καταλαβαινεται ο Θανος θα εισπραξει την αποριψη που ολο αυτο μονο καλο δεν του κανει !

Απλα σε λιγες μερες εχει η πρωην γυναικα μου ρεντεβου με παιδοψυχολογο αλλα πιστευω οτι η γιατρος δεν θα εχει μια ειλικρινης και σφαιρικη αποψη για τον μικρο γιατι η πρωην γυναικα μου (οπως πολλες μανες πιστευω) εχει την ταση να δικαιολογει τα κουσουρια του(Μερικες φορες εμεις οι ανθρωποι βλεπουμε τα πραγματα με το πως ΘΕΛΟΥΜΕ να τα δουμε και οχι πως ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ειναι)

περιμενω να μαθω ακριβως τα αοτελεσματα κου κεδδυ απο την πρωην γυναικα μου και αν δεν σας γινομαι βαρος θα σας στειλω ακομη ενα μνμα)

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

Στρατης,

[Φλώρα Χατζημανώλη]

Καταρχην σας ειλικρινα σας ευχαριστω για τον χρονο σας !

Εχω αγχωθει φοβερα με ολο αυτο για 2 λογους ενας που αναφερατε και εσεις(επειδη ειμαι μακρια ) και ο δευτερος και συμαντικοτερος επειδη το οτι ο μικρος δεν συμβιβαζετε με τις καταστασεις ειναι σταθερος εδω και αρκετα χρονια.

Φετος εχει παει στην 1η δημοτικου (εχει καθηστερισει ηδη 1 χρονια) και απειλουμεστε απο γονεις και δασκαλους οτι θα αποβληθει απο αυτο το σχολειο, οπως καταλαβαινεται ο Θανος θα εισπραξει την αποριψη που ολο αυτο μονο καλο δεν του κανει !

Απλα σε λιγες μερες εχει η πρωην γυναικα μου ρεντεβου με παιδοψυχολογο αλλα πιστευω οτι η γιατρος δεν θα εχει μια ειλικρινης και σφαιρικη αποψη για τον μικρο γιατι η πρωην γυναικα μου (οπως πολλες μανες πιστευω) εχει την ταση να δικαιολογει τα κουσουρια του(Μερικες φορες εμεις οι ανθρωποι βλεπουμε τα πραγματα με το πως ΘΕΛΟΥΜΕ να τα δουμε και οχι πως ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ειναι)

περιμενω να μαθω ακριβως τα αοτελεσματα κου κεδδυ απο την πρωην γυναικα μου και αν δεν σας γινομαι βαρος θα σας στειλω ακομη ενα μνμα)

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

Στρατης,

 

 

Όπως σας απάντησα και στο forum από όπου ξεκίνησε η συζήτηση μας (http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=132883), πιστεύω πως ο παιδοψυχολόγος, με τον οποίο θα συναντηθεί το παιδί σας και η πρώην γυναίκα σας, θα χρησιμοποιήσει τις πληροφορίες που εκείνη θα του δώσει σε συνδυασμό με άλλα στοιχεία, όπως τη δική του παρατήρηση για τη συμπεριφορά του Θάνου. Πιθανότατα, θα βρεθεί ένας τρόπος ώστε να μιλήσει και μαζί σας, αν του το ζητήσετε.

Είναι σημαντικό να μάθετε για τα αποτελέσματα του ΚΕΔΔΥ, όπως και την εξέλιξη της συνάντησης με τον παιδοψυχολόγο. Έτσι, θα μάθετε και θα καταλάβετε καλύτερα τι του συμβαίνει, όπως και θα αποκτήσετε περισσότερες ιδέες για να τον τρόπο που μπορείτε να τον βοηθήσετε.

Καταλαβαίνω πως η όλη κατάσταση, καθώς και το ότι ήδη ο Θάνος έχει καθυστερήσει μια χρονιά στο σχολείο, σας δημιουργεί την αίσθηση του επείγοντος. Ίσως σας βοηθάει το να σκεφτείτε πως ήδη έχει δρομολογηθεί η συνάντηση με τον παιδοψυχολόγο και ήδη κάνετε ότι μπορείτε για τον Θάνο. Ακόμη, είναι αρχή της σχολικής χρονιάς και πολύ πιθανόν να προλάβετε τους κινδύνους που αναφέρατε (αποβολή από το σχολείο και αίσθημα απόρριψης).

 

Φυσικά και μπορείτε να μου στείλετε ξανά, σε αυτό το forum, όποτε το θελήσετε.

[boy'smam]

Kυρια Χατζημανωλη καλημερα!

Ειμαι μητερα ενος αγοριου που θα γινει 2,5 το Νοεμβρη και ενο 4 χρονων.Θα ηθελα τη συμβουλη σας για τον μικρο μου γιο.

Τα παιδια ξεκινησαν σταθμο πριν 4 εβδομαδες σε διαφορετικους σταθμους γιατι εγινε καποιο λαθος απο το εσπα.ο μεγαλος εχει απιθανη προσαρμογη(στο σχολειο τουλαχστον γιατι στο σπιτι ολο και και αντιδραει λιγακι) ενω ο μικρος δυσκολευεται.Τις πρωτες μερες εκλαιγε πολυ και στο σπιτι και στο σχολειο.ακομη με παρακαλει να τον παρω σπιτι καθε μερα.Μετα ειχε προσκολησση στη δασκαλα και δεν την αφηνε ουτε τουαλετα να παει και εκεινη προσπαθησε να τον "απομακρυνει"και το παιδι αντεδρασε.Ολη την ωρα τη ρωταει "θα ερθει η μαμα μου?"Μπορει απ οτι μου λεει να τη ρωτησει 100 φορες!Αυτα ομως που με ανησυχει πιο πολυ ειναι οτι την τελευταια βδομαδα ξυπναει ενω εχει σταματησει να ξυπναει απο περσυ τη νυχτα και κλαιει παρα πολυ με νευρα,απο τη μια φωναζει μαμα και οταν πηγαινω μου λεει κακη μαμα και με διωχνει και δεν ξερω πως να τον ηρεμησω και αν παω στο δωματιο μου ερχεται στο κρεβατι μου και με χτυπαει.Επισης η δασκαλα του μου ειπε οτι χτυπαει κι εκεινη αλλα και τα παιδακια και εχθες στο σπιτι εκανε κακα πανω του ενω εχει κοψει την πανα απο τον ιουνιο και δεν ειχε ποτε λερωθει με κακα απο την πρωτη μερα που εβαλε εσωρουχο.

Στο σπιτι οταν γυριζουμε εχει φοβερο εκνευρισμο και ενω ειναι ενα παιδακι με φοβερο πεισμα απο την μερα που γεννηθηκε τωρα πια εχει παραγινει και αν δεν γινει το δικο του μπορει να κλαιει χωρις υπερβολή μια ωρα!

Με ολα αυτο να προσθεσω οτι ο μεγαλος εχει γινει πολυ επιθετικος με τον μικρο και τσακωνονται μονιμως και χτυπαει τον μικρο και πλεον ο μικρος ανταποδιδει ενω δεν χτυπουσε ποτε κανεναν.Εγω η θα αρχισω τις τιμωριες μετα απο προειδοποιηση ή θα τους χωρισω η αν εχω κουραστει μπορει και μην αντιδρασω καθολου.Σπανια ο μεγαλος χει φαει καμια ξυλια στο χερι ...

Γενικα εχουν χαθει οι ισσοροπιες για ολους,εγω δεν ξερω καθολου πως να χειριστω ολο αυτο.

Να προσθεσω επισης οτι περασα το καλοκαιρι και μια ελαφρια καταθλιψη,πηγαινα σε ψυχοθεραπευτη με βοηθησε αρκετα αλλα τωρα ειμαι καλυτερα και δεν εχω και λεφτα να συνεχισω.Τοτε εκανα και την αιτηση για το σχολειο για τον μικρο!

Τελος να σας πω οτι εχω φοβερες τυψεις (αλλα κανω φοβερη προσπαθεια να μην το δειχνω καθολου)που συμβαινει αυτο γιατι ειμαι σπιτι,δεν δουλευω και νιωθω οτι πιεζω το παιδι μου να κανει κατι που δεν θελει για να μπορεσω εγω να παρω μια ανασα τα πρωινα αφου γενικα ειμαι μονη μου με τα παιδια καθε μερα μεχρι το βραδυ 9-10 που γυριζει ο αντρας μου και βοηθεια δεν εχω.

η ερωτηση μου ειναι αν πιστευετε οτι πρεπει να τον κρατησω σπιτι?Η αντιδραση αυτη ειναι στα πλασια του φυσιολογικου ή το παιδι εχει πιεστει παραπανω απ οτι αντεχει?Γιατι εγω αυτο νιωθω.Μπορει να εχω χαλαρωσει λιγο που ειμαι ανετη τα πρωινα αλλα σε καμια περιπτωση δεν θελω να πιεσω παραπανω απ οσο αντεχει το παιδι μου να κανει κανει κατι που δεν θελει οταν μαλιστα δεν ειναι και υποχρεωμενο!

Σας ευχαριστω πολυ εκ των προτερων!

[Φλώρα Χατζημανώλη]

Kυρια Χατζημανωλη καλημερα!

Ειμαι μητερα ενος αγοριου που θα γινει 2' date='5 το Νοεμβρη και ενο 4 χρονων.Θα ηθελα τη συμβουλη σας για τον μικρο μου γιο.

Τα παιδια ξεκινησαν σταθμο πριν 4 εβδομαδες σε διαφορετικους σταθμους γιατι εγινε καποιο λαθος απο το εσπα.ο μεγαλος εχει απιθανη προσαρμογη(στο σχολειο τουλαχστον γιατι στο σπιτι ολο και και αντιδραει λιγακι) ενω ο μικρος δυσκολευεται.Τις πρωτες μερες εκλαιγε πολυ και στο σπιτι και στο σχολειο.ακομη με παρακαλει να τον παρω σπιτι καθε μερα.Μετα ειχε προσκολησση στη δασκαλα και δεν την αφηνε ουτε τουαλετα να παει και εκεινη προσπαθησε να τον "απομακρυνει"και το παιδι αντεδρασε.Ολη την ωρα τη ρωταει "θα ερθει η μαμα μου?"Μπορει απ οτι μου λεει να τη ρωτησει 100 φορες!Αυτα ομως που με ανησυχει πιο πολυ ειναι οτι την τελευταια βδομαδα ξυπναει ενω εχει σταματησει να ξυπναει απο περσυ τη νυχτα και κλαιει παρα πολυ με νευρα,απο τη μια φωναζει μαμα και οταν πηγαινω μου λεει κακη μαμα και με διωχνει και δεν ξερω πως να τον ηρεμησω και αν παω στο δωματιο μου ερχεται στο κρεβατι μου και με χτυπαει.Επισης η δασκαλα του μου ειπε οτι χτυπαει κι εκεινη αλλα και τα παιδακια και εχθες στο σπιτι εκανε κακα πανω του ενω εχει κοψει την πανα απο τον ιουνιο και δεν ειχε ποτε λερωθει με κακα απο την πρωτη μερα που εβαλε εσωρουχο.

Στο σπιτι οταν γυριζουμε εχει φοβερο εκνευρισμο και ενω ειναι ενα παιδακι με φοβερο πεισμα απο την μερα που γεννηθηκε τωρα πια εχει παραγινει και αν δεν γινει το δικο του μπορει να κλαιει χωρις υπερβολή μια ωρα!

Με ολα αυτο να προσθεσω οτι ο μεγαλος εχει γινει πολυ επιθετικος με τον μικρο και τσακωνονται μονιμως και χτυπαει τον μικρο και πλεον ο μικρος ανταποδιδει ενω δεν χτυπουσε ποτε κανεναν.Εγω η θα αρχισω τις τιμωριες μετα απο προειδοποιηση ή θα τους χωρισω η αν εχω κουραστει μπορει και μην αντιδρασω καθολου.Σπανια ο μεγαλος χει φαει καμια ξυλια στο χερι ...

Γενικα εχουν χαθει οι ισσοροπιες για ολους,εγω δεν ξερω καθολου πως να χειριστω ολο αυτο.

Να προσθεσω επισης οτι περασα το καλοκαιρι και μια ελαφρια καταθλιψη,πηγαινα σε ψυχοθεραπευτη με βοηθησε αρκετα αλλα τωρα ειμαι καλυτερα και δεν εχω και λεφτα να συνεχισω.Τοτε εκανα και την αιτηση για το σχολειο για τον μικρο!

Τελος να σας πω οτι εχω φοβερες τυψεις (αλλα κανω φοβερη προσπαθεια να μην το δειχνω καθολου)που συμβαινει αυτο γιατι ειμαι σπιτι,δεν δουλευω και νιωθω οτι πιεζω το παιδι μου να κανει κατι που δεν θελει για να μπορεσω εγω να παρω μια ανασα τα πρωινα αφου γενικα ειμαι μονη μου με τα παιδια καθε μερα μεχρι το βραδυ 9-10 που γυριζει ο αντρας μου και βοηθεια δεν εχω.

η ερωτηση μου ειναι αν πιστευετε οτι πρεπει να τον κρατησω σπιτι?Η αντιδραση αυτη ειναι στα πλασια του φυσιολογικου ή το παιδι εχει πιεστει παραπανω απ οτι αντεχει?Γιατι εγω αυτο νιωθω.Μπορει να εχω χαλαρωσει λιγο που ειμαι ανετη τα πρωινα αλλα σε καμια περιπτωση δεν θελω να πιεσω παραπανω απ οσο αντεχει το παιδι μου να κανει κανει κατι που δεν θελει οταν μαλιστα δεν ειναι και υποχρεωμενο!

Σας ευχαριστω πολυ εκ των προτερων![/quote']

 

 

Καλησπέρα.

 

Με όσα μου περιγράψατε, καταλαβαίνω την αναστάτωση και την ανησυχία που υπάρχει αυτή τη στιγμή στη ζωή τη δική σας, του μικρού σας γιου αλλά και όλης της οικογένειας σας. Εξάλλου, είστε όλοι μαζί σαν μια ομάδα και ο ένας επηρεάζεται από τον άλλον.

Έτσι, έχω την αίσθηση, παρ΄όλο που δεν μπορώ σε καμιά περίπτωση να γνωρίζω, ότι ο μικρός σας γιος αισθάνεται το δίλημμα σας για το "αν πρέπει να το κρατήσετε σπίτι ή να συνεχίσει να πηγαίνει στο παιδικό σταθμό;", ένα δίλημμα που μάλλον έχει σχέση με τις τύψεις που μου αναφέρατε. Μοιάζει σαν, αφού και εσείς δεν είστε βέβαιη για την απόφαση σας, να μην μπορεί και εκείνος να προσαρμοστεί σε αυτήν..

Επομένως, ίσως να χρειάζεται να εστιάσετε λίγο και σε σας και στη δική σας αρχική απόφαση να το στείλετε στον παιδικό σταθμό. Εξάλλου, εσείς και μόνο εσείς μπορείτε να αποφασίσετε για τη συνέχιση ή όχι του παιδικού σταθμού.

 

Θέλω να πω πως όταν πήρατε την αρχική σας απόφαση, υπήρχαν κάποιοι συγκεκριμένοι λόγοι που σας οδήγησαν σε αυτήν, για παράδειγμα μου αναφέρατε πως "δεν έχετε βοήθεια" και "μένετε πολλές ώρες μόνη με τα παιδιά". Σε καμιά περίπτωση, το ότι δεν εργαζεστε δεν κάνει την ανάγκη σας για βοήθεια λιγότερο σημαντική και ο παιδικός σταθμός μοιάζει να είναι ένας τρόπος βοήθειας για εσάς.

Επομένως, ακόμη και στην περίπτωση που θα αποφασίσετε να σταματήσει ο μικρός σας τον παιδικό σταθμό, κατά τη γνώμη μου χρειάζεται να ερευνήσετε άλλες εναλλακτικές λύσεις ώστε το "αίτημα" σας για βοήθεια να ικανοποιηθεί. Αυτό σας το λέω, σκεπτόμενη τους λόγους που μπορεί να σας οδήγησαν στην ελαφριά κατάθλιψη που περάσατε πρόσφατα. Θέλω να πω πως είναι πολύ σημαντικό τόσο για εσάς όσο και για τα παιδιά σας, να φροντίζετε τον εαυτό σας παράλληλα με τη φροντίδα που δίνετε στα παιδιά σας.

 

Τώρα, σε σχέση με το ερώτημα σας αν η συμπεριφορά του παιδιού σας εντάσσεται στα πλαίσια του φυσιολογικού, πιστεύω πως καμιά συμπεριφορά των παιδιών δεν είναι μη φυσιολογική.

Ο μικρός σας γιος έχει τους λόγους του να συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο και όντως η συμπεριφορά του φανερώνει πως έχει πιεστεί και δυσκολεύεται. Για αυτό και εκδηλώνει συμπεριφορές που θα ταίριαζαν καλύτερα, αν ήταν μικρότερο σε ηλικία (νυχτερινό κλάμα, λέρωμα). Μοιάζει σαν να έχει και εκείνο το ίδιο δίλημμα μαζί σας: "να μείνω κοντά στη μαμά μου, μένοντας στο σπίτι ή να απομακρυνθώ για λίγο από εκείνη, πηγαίνοντας στον παιδικό σταθμό;"

Πολλά παιδιά στην ηλικία του γιου σας, εκδηλώνουν τέτοιες συμπεριφορές στην έναρξη του παιδικού σταθμού. Αυτό συμβαίνει γιατί ο παιδικός σταθμός είναι ο πρώτος χώρος που τα παιδιά "δοκιμάζουν τις δυνάμεις τους" έξω από το σπίτι, σε μια ηλικία που αναπτύσσεται η αυτονομία τους και το γεγονός αυτό συχνά δημιουργεί αρνητικά συναισθήματα όπως φόβο και θυμό.

Μάλιστα, η συμπεριφορά του παιδιού σας να ρωτάει συνέχεια τη δασκάλα του αν θα γυρίσετε, μου δημιουργεί την αίσθηση πως ο γιος σας φοβάται μήπως το εγκαταλείψετε- ένας συχνός φόβος για τα παιδιά της ηλικίας του.

 

Μέσα από το ερώτημα σας για το τι πρέπει να κάνετε, αισθάνομαι ότι υπάρχει και ένα ακόμη ερώτημα από κάτω: "Τι μπορείτε να κάνετε για να βοηθήσετε το παιδί σας, στην περίπτωση που αποφασίσετε να συνεχίσει τον παιδικό σταθμό;".

Εδώ, χρειάζεται πρώτα από όλα να δείτε τι πραγματικά κρύβεται πίσω από το θυμό του και την άρνηση του να πάει στον παιδικό σταθμό. Μπορεί η δική μου αίσθηση ότι φοβάται μήπως το εγκαταλείψετε να έχει βάση, μπορεί και όχι.

Ρωτήστε το με απλό και φιλικό τρόπο για το τι αισθάνεται στον παιδικό σταθμό και διαβεβαιώστε το πως εσείς μένετε κοντά του, παρόλο που χωρίζετε κάποιες ώρες. Εξηγήστε του ακόμα και τους λόγους που πηγαίνει παιδικό σταθμό, για παράδειγμα πείτε του πως "Θέλετε χρόνο για να του μαγειρέψετε ωραίο φαγητό, να καθαρίσετε το σπίτι σας και γενικά να δουλέψετε".

Δώστε του το μήνυμα πως μπορεί να τα καταφέρει και πως πιστεύετε σε αυτόν. Συζητήστε μαζί του για το τι έκανε στον παιδικό σταθμό, δείχνοντας το ενδιαφέρον σας και επιβραβεύοντας την προσπάθεια του.

Κάτι άλλο που μπορεί να βοηθήσει είναι, εφόσον έχετε τη συνεργασία της δασκάλας του, να πηγαίνετε αρχικά μαζί του στον παιδικό σταθμό και σταδιακά να φεύγετε. Θα μπορούσατε να μένετε σε ένα άλλο δωμάτιο και να σας βρίσκει όταν σας αναζητάει, μετά από λίγο καιρό να φεύγετε για μια ή δύο ώρες γνωστοποιώντας του την κίνηση σας αυτήν και φέρνοντας του ένα μικρό δωράκι πχ μια καραμέλα για επιβράβευση που έμεινε μόνο του και τέλος να φεύγετε και να τον αφήνετε μόνο. Θα μπορούσε και να βοηθήσει το να σας πάρει ένα τηλέφωνο μαζί με τη δασκάλα του κάποια ώρα μέσα στη μέρα, ώστε να σας ακούσει και να βεβαιωθεί πως είστε καλά και θα γυρίσετε για εκείνον.

Ακόμη, σκέφτηκα πως ίσως να το βοηθήσει να έχει στον παιδικό σταθμό ένα αντικείμενο δικό σας ή δικό του που αγαπάει και έχει στο σπίτι του. Η χρήση ενός τέτοιου αντικείμενου (= μεταβατικό), τον πρώτο καιρό που πηγαίνει παιδικό σταθμό, θα μπορούσε να του προσφέρει κάποια ασφάλεια.

 

Γενικά, χρειάζεται να αποφασίσετε τον δικό σας τρόπο διαχείρισης της κατάστασης. Χρειάζεται να απαντήσετε στο αν όντως θέλετε και χρειάζεται το παιδί σας να συνεχίσει τον παιδικό σταθμό και στο ποια θα είναι η δική σας στάση σε όποια απόφαση πάρετε. Είναι πολύ καλό, πάντως, που μου στείλετε το μήνυμα γιατί η κίνηση σας αυτή φανερώνει την επιθυμία σας να κάνετε κάτι για να αλλάξει η υπάρχουσα κατάσταση και η επιθυμία για αλλαγή είναι το πρώτο καθοριστικό βήμα για την επίτευξη της αλλαγής.

 

Ξέρω πως δεν απάντησα ακριβώς στο ερώτημα σας για το αν πρέπει το παιδί σας να συνεχίσει ή όχι τον παιδικό σταθμό αλλά κατά τη γνώμη μου, δεν υπάρχει σωστό και λάθος σε αυτό και ζητούμενο είναι να επιλέξετε εσείς για το παιδί σας και την οικογένεια σας.

Παρ' όλα αυτά, ελπίζω να σας βοήθησε έστω και κάτι από όσο σας είπα.

 

Καλή δύναμη!

[boy'smam]

Καλησπέρα.

 

Με όσα μου περιγράψατε, καταλαβαίνω την αναστάτωση και την ανησυχία που υπάρχει αυτή τη στιγμή στη ζωή τη δική σας, του μικρού σας γιου αλλά και όλης της οικογένειας σας. Εξάλλου, είστε όλοι μαζί σαν μια ομάδα και ο ένας επηρεάζεται από τον άλλον.

Έτσι, έχω την αίσθηση, παρ΄όλο που δεν μπορώ σε καμιά περίπτωση να γνωρίζω, ότι ο μικρός σας γιος αισθάνεται το δίλημμα σας για το "αν πρέπει να το κρατήσετε σπίτι ή να συνεχίσει να πηγαίνει στο παιδικό σταθμό;", ένα δίλημμα που μάλλον έχει σχέση με τις τύψεις που μου αναφέρατε. Μοιάζει σαν, αφού και εσείς δεν είστε βέβαιη για την απόφαση σας, να μην μπορεί και εκείνος να προσαρμοστεί σε αυτήν..

Επομένως, ίσως να χρειάζεται να εστιάσετε λίγο και σε σας και στη δική σας αρχική απόφαση να το στείλετε στον παιδικό σταθμό. Εξάλλου, εσείς και μόνο εσείς μπορείτε να αποφασίσετε για τη συνέχιση ή όχι του παιδικού σταθμού.

 

Θέλω να πω πως όταν πήρατε την αρχική σας απόφαση, υπήρχαν κάποιοι συγκεκριμένοι λόγοι που σας οδήγησαν σε αυτήν, για παράδειγμα μου αναφέρατε πως "δεν έχετε βοήθεια" και "μένετε πολλές ώρες μόνη με τα παιδιά". Σε καμιά περίπτωση, το ότι δεν εργαζεστε δεν κάνει την ανάγκη σας για βοήθεια λιγότερο σημαντική και ο παιδικός σταθμός μοιάζει να είναι ένας τρόπος βοήθειας για εσάς.

Επομένως, ακόμη και στην περίπτωση που θα αποφασίσετε να σταματήσει ο μικρός σας τον παιδικό σταθμό, κατά τη γνώμη μου χρειάζεται να ερευνήσετε άλλες εναλλακτικές λύσεις ώστε το "αίτημα" σας για βοήθεια να ικανοποιηθεί. Αυτό σας το λέω, σκεπτόμενη τους λόγους που μπορεί να σας οδήγησαν στην ελαφριά κατάθλιψη που περάσατε πρόσφατα. Θέλω να πω πως είναι πολύ σημαντικό τόσο για εσάς όσο και για τα παιδιά σας, να φροντίζετε τον εαυτό σας παράλληλα με τη φροντίδα που δίνετε στα παιδιά σας.

 

Τώρα, σε σχέση με το ερώτημα σας αν η συμπεριφορά του παιδιού σας εντάσσεται στα πλαίσια του φυσιολογικού, πιστεύω πως καμιά συμπεριφορά των παιδιών δεν είναι μη φυσιολογική.

Ο μικρός σας γιος έχει τους λόγους του να συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο και όντως η συμπεριφορά του φανερώνει πως έχει πιεστεί και δυσκολεύεται. Για αυτό και εκδηλώνει συμπεριφορές που θα ταίριαζαν καλύτερα, αν ήταν μικρότερο σε ηλικία (νυχτερινό κλάμα, λέρωμα). Μοιάζει σαν να έχει και εκείνο το ίδιο δίλημμα μαζί σας: "να μείνω κοντά στη μαμά μου, μένοντας στο σπίτι ή να απομακρυνθώ για λίγο από εκείνη, πηγαίνοντας στον παιδικό σταθμό;"

Πολλά παιδιά στην ηλικία του γιου σας, εκδηλώνουν τέτοιες συμπεριφορές στην έναρξη του παιδικού σταθμού. Αυτό συμβαίνει γιατί ο παιδικός σταθμός είναι ο πρώτος χώρος που τα παιδιά "δοκιμάζουν τις δυνάμεις τους" έξω από το σπίτι, σε μια ηλικία που αναπτύσσεται η αυτονομία τους και το γεγονός αυτό συχνά δημιουργεί αρνητικά συναισθήματα όπως φόβο και θυμό.

Μάλιστα, η συμπεριφορά του παιδιού σας να ρωτάει συνέχεια τη δασκάλα του αν θα γυρίσετε, μου δημιουργεί την αίσθηση πως ο γιος σας φοβάται μήπως το εγκαταλείψετε- ένας συχνός φόβος για τα παιδιά της ηλικίας του.

 

Μέσα από το ερώτημα σας για το τι πρέπει να κάνετε, αισθάνομαι ότι υπάρχει και ένα ακόμη ερώτημα από κάτω: "Τι μπορείτε να κάνετε για να βοηθήσετε το παιδί σας, στην περίπτωση που αποφασίσετε να συνεχίσει τον παιδικό σταθμό;".

Εδώ, χρειάζεται πρώτα από όλα να δείτε τι πραγματικά κρύβεται πίσω από το θυμό του και την άρνηση του να πάει στον παιδικό σταθμό. Μπορεί η δική μου αίσθηση ότι φοβάται μήπως το εγκαταλείψετε να έχει βάση, μπορεί και όχι.

Ρωτήστε το με απλό και φιλικό τρόπο για το τι αισθάνεται στον παιδικό σταθμό και διαβεβαιώστε το πως εσείς μένετε κοντά του, παρόλο που χωρίζετε κάποιες ώρες. Εξηγήστε του ακόμα και τους λόγους που πηγαίνει παιδικό σταθμό, για παράδειγμα πείτε του πως "Θέλετε χρόνο για να του μαγειρέψετε ωραίο φαγητό, να καθαρίσετε το σπίτι σας και γενικά να δουλέψετε".

Δώστε του το μήνυμα πως μπορεί να τα καταφέρει και πως πιστεύετε σε αυτόν. Συζητήστε μαζί του για το τι έκανε στον παιδικό σταθμό, δείχνοντας το ενδιαφέρον σας και επιβραβεύοντας την προσπάθεια του.

Κάτι άλλο που μπορεί να βοηθήσει είναι, εφόσον έχετε τη συνεργασία της δασκάλας του, να πηγαίνετε αρχικά μαζί του στον παιδικό σταθμό και σταδιακά να φεύγετε. Θα μπορούσατε να μένετε σε ένα άλλο δωμάτιο και να σας βρίσκει όταν σας αναζητάει, μετά από λίγο καιρό να φεύγετε για μια ή δύο ώρες γνωστοποιώντας του την κίνηση σας αυτήν και φέρνοντας του ένα μικρό δωράκι πχ μια καραμέλα για επιβράβευση που έμεινε μόνο του και τέλος να φεύγετε και να τον αφήνετε μόνο. Θα μπορούσε και να βοηθήσει το να σας πάρει ένα τηλέφωνο μαζί με τη δασκάλα του κάποια ώρα μέσα στη μέρα, ώστε να σας ακούσει και να βεβαιωθεί πως είστε καλά και θα γυρίσετε για εκείνον.

Ακόμη, σκέφτηκα πως ίσως να το βοηθήσει να έχει στον παιδικό σταθμό ένα αντικείμενο δικό σας ή δικό του που αγαπάει και έχει στο σπίτι του. Η χρήση ενός τέτοιου αντικείμενου (= μεταβατικό), τον πρώτο καιρό που πηγαίνει παιδικό σταθμό, θα μπορούσε να του προσφέρει κάποια ασφάλεια.

 

Γενικά, χρειάζεται να αποφασίσετε τον δικό σας τρόπο διαχείρισης της κατάστασης. Χρειάζεται να απαντήσετε στο αν όντως θέλετε και χρειάζεται το παιδί σας να συνεχίσει τον παιδικό σταθμό και στο ποια θα είναι η δική σας στάση σε όποια απόφαση πάρετε. Είναι πολύ καλό, πάντως, που μου στείλετε το μήνυμα γιατί η κίνηση σας αυτή φανερώνει την επιθυμία σας να κάνετε κάτι για να αλλάξει η υπάρχουσα κατάσταση και η επιθυμία για αλλαγή είναι το πρώτο καθοριστικό βήμα για την επίτευξη της αλλαγής.

 

Ξέρω πως δεν απάντησα ακριβώς στο ερώτημα σας για το αν πρέπει το παιδί σας να συνεχίσει ή όχι τον παιδικό σταθμό αλλά κατά τη γνώμη μου, δεν υπάρχει σωστό και λάθος σε αυτό και ζητούμενο είναι να επιλέξετε εσείς για το παιδί σας και την οικογένεια σας.

Παρ' όλα αυτά, ελπίζω να σας βοήθησε έστω και κάτι από όσο σας είπα.

 

Καλή δύναμη!

Σας ευχαριστώ παρά πολυ για την άμεση απάντηση!με βοηθήσατε παρά πολυ να καταλάβω κάποια πράγματα και κυρίως το πόσο η δική μου ανασφάλεια επηρέασε και τον μικρό μου!

Ήδη τα πράγματα είναι πολυ καλύτερα τόσο που σήμερα ούτε που έκλαψε παρά μονο λιγάκι παραπονέθηκε.

Μεταβατικό αντικείμενο είχαμε απο την πρώτη μέρα όπως και πάντα τον ρωτάω τι θα ήθελε να κάνουμε η να του φέρω όταν πάω να τον πάρω.

Την Δευτέρα μίλησα και με την δασκάλα του και με διαβεβαίωσε ότι κάθόλη τη διάρκεια που είναι στον παιδικό συμμετέχει σε όλες τις δραστηριότητες και είναι χαρούμενος και ομιλιτικος.της είχε πει και διάφορα πράγματα που Κάναμε το σαββατοκύριακο και της έδειξε και τον χορό που κάνει με τον αδερφό του,πράγμα που μου δείχνει ότι νιώθει μαζί της όμορφα και γι αυτό μοιράζεται μαζί της πράγματα.ΣΗμερα μάλιστα που τον μάλωσα με "απείλησε"ότι θα το πει στη δασκάλα του

Αγόρασα και κάποια βιβλία που αναφέρονται στις πρώτες μέρες του σχολείου και τα διαβάζουμε με μεγάλο ενδιαφέρον.

Επίσης είπαμε με τον άντρα μου να βάλουμε σχολικό για τον μεγαλύτερο που σχολάσει μετά τις 2 ώστε να παίρνω εγώ τον μικρό μετά το φαγητό και αν το επιτρέπει ο καιρός να πηγαίνουμε οι δυο μας κουνιές η να καθομαςτε στο σπίτι μόνοι μας έστω για μια ωριτσα.Μετον μεγάλο έτσι κι αλλιώς έχουμε χρόνο οι δυο μας αφού το μεσημέρι δεν κοιμάται!

Ατύχημα με την τουαλέτα δεν είχαμε ξανά αλλά ο ύπνος του δεν λέει να φτιαξει και υποθέτω ότι εκτός του σχολείου που τον έχει επηρεάσει φταιει και ότι άλλαξε κρεβάτι(απο την κούνια σε μεγαλύτερο) επειδή πήραμε στον μεγάλο μονο κρεβάτι και ζήτησε απο μόνος του να φύγει απο την κούνια και κάθε βράδυ έχουμε θέμα γιατί δεν λέει να κάτσει να χαλαρώσει.μου φαίνεται θα τον ξανά βάλω στην κούνια...

Τέλος να σας πω ότι δυστυχώς βοήθεια είναι πολυ δύσκολο να έχω οπότε αυτό το 4ωρο που είμαι μόνη μου είναι λυτρωτικό αφού κάνω ο,τι δουλειές έχω άνετη με την μουσική μου και την ηρεμία μου!εχω παει και 2 φορές για καφέ με μια φίλη που είχα να το κάνω κάποια χρόνια!μπορει σωματικά να κουράζομαι περισσότερο γιατί εκτός των άλλων κάνω και μιάμιση ώρα καθημερινά πήγαινε έλα στους σταθμούς αλλά ψυχικά είμαι πολυ πιο ξεκουραστη και αυτό με κάνει πιο χαρουμενη!

Σας ευχαριστώ και πάλι για την βοήθεια!

[first time mommy]

Καλημέρα!

Γράφω ελπίζοντας κάποιος να με βοηθήσει γιατί περνάω λίγο άσχημα ψυχολογικά! Πέρσι έμεινα πρώτη φορά έγκυος, είμαι 25 και ο άντρας μου 27 και έχουμε υπάρξει απίστευτα ερωτευμένοι και τρελοί ο ένας με τον άλλον. Έρωτας που κρατούσε απ' το λύκειο βλέπετε... Η αλήθεια είναι ότι 3 χρόνια δεν είμασταν μαζί, αλλά όταν ξαναβρεθήκαμε τα αφήσαμε όλα για να είμαστε μαζί. Η εγκυμοσύνη μου προέκυψε "τυχαία" και τυχερά, καθώς με την πρώτη έμεινα έγκυος. Βέβαια άλλαξαν αρκετά πράγματα, καθώς μπλέχτηκαν οικογένειες, πεθερικά, οικονομικά κ.λπ.... Άλλες φίλες μου που ήταν έγκυες εκείνο το διάστημα με μένα, ήθελαν πολύ να συνεχίσουν τη σεξουαλική ζωή με τον σύντροφό τους. Εγώ από την άλλη από όταν έμεινα έγκυος, δεν ήθελα ούτε να με ακουμπάει, ούτε να με φιλάει. Τώρα, η κορούλα μας είναι 7 μηνών και συνεχίζω να μη θέλω τίποτα. Ο άντρας μου με καταλάβαινε μέχρι ένα σημείο, τώρα όμως αρχίζει να παραπονιέται ότι κάθομαι μόνο για το παιδί κ.λπ. αρχίζει να ψάχνει κινητά και mail μήπως δεν τον θέλω άλλο και τέτοια. Οι γύρω μου, μου λένε πως αφέθηκα, και δεν θα πρεπε να φέρομαι έτσι χωρίς να ντύνομαι καλά, να μη βάφομαι και γενικά να ξεχνάω τη γυναικεία φύση μου και το καταλαβαίνω κι εγώ, αλλά δεν προλαβαίνω. Σπουδάζω, δουλεύω 12ωρο κάθε μέρα, ούτε το κορίτσι μου δεν προλαβαίνω να δω, πως θα μπορούσα να κάνω πράγματα για μένα? Δεν ξέρω πότε θα φτιάξουν τα πράγματα, αλλά εγώ δεν έχω καμία όρεξη για σεξουαλικά θέματα, και όταν προσπαθήσαμε ο πόνος ήταν απίστευτος και δεν θέλω καθόλου πια. Θα διορθωθεί ποτέ η κατάσταση? Φταίνε οι ορμόνες? Τί γίνεται και δεν μπορώ να χαρώ την οικογενειακή ευτυχία που μας προσφέρει η μικρή μας???

Σας ευχαριστώ πολύ, εκ των προτέρων.

[teacher40]

Καλημέρα σας...έχω μια αδερφή που πάσχει από διπολική συναισθηματική διαταραχή από το 16 της (σήμερα είναι 30). Για να είμαι ακριβής αρχικά η διάγνωση ήταν κατάθλιψη μετά εμφάνισε ιδεοληψίες και τελευταία διπολικότητα. Αυτή την εποχή φαίνεται να είναι καλύτερα, αν και λίγο πεσμένη. Θεωρώ όμως ότι ίσως αυτό να είναι φυσιολογικό δεδομένου ότι είναι άνεργη, μόνη και όχι πολύ ικανοποιημένη από τις φιλίες της. Αυτό που με στενοχωρεί και με αγχώνει για το μέλλον της και σε αυτό θα ήθελα τη γνώμη σας σαν ειδικός που είστε...είναι το γεγονός ότι δεν πίνει τα φάρμακάτης (δεν αρνείται ευτυχώς να τα πιει, αλλά δεν τα θυμάται μόνη της, πρέπει να της το θυμήσουμε) και το ότι της έχουν ανοίξει την όρεξη με αποτέλεσμα να παίρνει συνεχώς κιλά. Αυτή τη στιγμή ζει με τους γονείς μας και δεν έχει αναλάβει καμιά ευθύνη. Πιστεύω ότι αυτό συμβαίνει επειδή δεν έχει χρειαστεί, οι γονείς μας είναι υπερπροστατευτικοί, θα γίνει όταν θα αναγκαστεί να το κάνει πιστεύω. Το ερώτημά μου είναι ...θα μπορέσει ποτέ να έχει μια φυσιολογική ζωή, να κάνει μια σχέση, να μείνει μόνη της σε ένα σπίτι (θέλω να την πείσω να μείνει κοντά μου, για να μπορώ να τη βοηθάω όποτε χρειάζεται), να δουλεύει κανονικά; (έχει δουλέψει στο παρελθόν και 4ωρα και 8ωρα, δεν καταλάβαινα να κουράζεται από το ωράριο, αυτό που την έκανε να υποφέρει ήταν οι σκέψεις της). φυσικά δε σκοπεύω να την εγκαταλείψω, πάντα θα την έχω έγνοια και θα είμαι κοντά της, καταλαβαίνω όμως ότι κι η ίδια δε θέλει να στηριχτεί σε εμένα και τον άντρα μου, θέλει να μπορεί να ζήσει μόνη της. Θα καταφέρει να το κάνει;

[Φλώρα Χατζημανώλη]

Σας ευχαριστώ παρά πολυ για την άμεση απάντηση!με βοηθήσατε παρά πολυ να καταλάβω κάποια πράγματα και κυρίως το πόσο η δική μου ανασφάλεια επηρέασε και τον μικρό μου!

Ήδη τα πράγματα είναι πολυ καλύτερα τόσο που σήμερα ούτε που έκλαψε παρά μονο λιγάκι παραπονέθηκε.

Μεταβατικό αντικείμενο είχαμε απο την πρώτη μέρα όπως και πάντα τον ρωτάω τι θα ήθελε να κάνουμε η να του φέρω όταν πάω να τον πάρω.

Την Δευτέρα μίλησα και με την δασκάλα του και με διαβεβαίωσε ότι κάθόλη τη διάρκεια που είναι στον παιδικό συμμετέχει σε όλες τις δραστηριότητες και είναι χαρούμενος και ομιλιτικος.της είχε πει και διάφορα πράγματα που Κάναμε το σαββατοκύριακο και της έδειξε και τον χορό που κάνει με τον αδερφό του' date='πράγμα που μου δείχνει ότι νιώθει μαζί της όμορφα και γι αυτό μοιράζεται μαζί της πράγματα.ΣΗμερα μάλιστα που τον μάλωσα με "απείλησε"ότι θα το πει στη δασκάλα του

Αγόρασα και κάποια βιβλία που αναφέρονται στις πρώτες μέρες του σχολείου και τα διαβάζουμε με μεγάλο ενδιαφέρον.

Επίσης είπαμε με τον άντρα μου να βάλουμε σχολικό για τον μεγαλύτερο που σχολάσει μετά τις 2 ώστε να παίρνω εγώ τον μικρό μετά το φαγητό και αν το επιτρέπει ο καιρός να πηγαίνουμε οι δυο μας κουνιές η να καθομαςτε στο σπίτι μόνοι μας έστω για μια ωριτσα.Μετον μεγάλο έτσι κι αλλιώς έχουμε χρόνο οι δυο μας αφού το μεσημέρι δεν κοιμάται!

Ατύχημα με την τουαλέτα δεν είχαμε ξανά αλλά ο ύπνος του δεν λέει να φτιαξει και υποθέτω ότι εκτός του σχολείου που τον έχει επηρεάσει φταιει και ότι άλλαξε κρεβάτι(απο την κούνια σε μεγαλύτερο) επειδή πήραμε στον μεγάλο μονο κρεβάτι και ζήτησε απο μόνος του να φύγει απο την κούνια και κάθε βράδυ έχουμε θέμα γιατί δεν λέει να κάτσει να χαλαρώσει.μου φαίνεται θα τον ξανά βάλω στην κούνια...

Τέλος να σας πω ότι δυστυχώς βοήθεια είναι πολυ δύσκολο να έχω οπότε αυτό το 4ωρο που είμαι μόνη μου είναι λυτρωτικό αφού κάνω ο,τι δουλειές έχω άνετη με την μουσική μου και την ηρεμία μου!εχω παει και 2 φορές για καφέ με μια φίλη που είχα να το κάνω κάποια χρόνια!μπορει σωματικά να κουράζομαι περισσότερο γιατί εκτός των άλλων κάνω και μιάμιση ώρα καθημερινά πήγαινε έλα στους σταθμούς αλλά ψυχικά είμαι πολυ πιο ξεκουραστη και αυτό με κάνει πιο χαρουμενη!

Σας ευχαριστώ και πάλι για την βοήθεια![/quote']

 

Καλησπέρα!

 

Η περιγραφή της ζωής σας είναι πιο ξεκάθαρη τώρα. Ο τρόπος που γράφετε μου εκπέμπει σιγουριά, αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία.

Είναι πολύ πιο εύκολο να βρούμε λύσεις, όταν σκεφτόμαστε τις δυσκολίες μία- μία ή όταν τις σπάμε σε κομμάτια. Φαίνεται πως κάπως έτσι έγινε με σας. Τώρα, μοιάζει να σας απασχολεί μια δυσκολία- αυτή του ύπνου- αλλά η ύπαρξη αυτής δεν σας σταματάει από το να δείτε τις θετικές εξελίξεις στην οικογένεια σας. Πιστεύω πως θα βρείτε τον τρόπο να διαχειριστείτε και αυτή την δυσκολία.

Είναι σημαντικό που αποφασίσατε να δίνετε χώρο στον εαυτό σας και να τον φροντίζετε και εκείνον όσο μπορείτε. Το να είστε πιο ξεκούραστη ψυχικά και πιο χαρούμενη δεν είναι ανεξάρτητο από τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών σας και τη ζωή της οικογένειας σας- ίσα- ίσα βοηθάει πάρα πολύ στο να νιώθετε κοντά τους, να χαίρεστε τις στιγμές σας μαζί και να αντέχετε τις δυσκολίες της ζωής σας!! Να συνεχίσετε να το κάνετε όσο μπορείτε!

 

Τέλος, σας ευχαριστώ που με ενημερώσατε για την πορεία των πραγμάτων.

Πιστεύω πως αν βοήθησα με κάποια λόγια μου, ήταν γιατί εσείς ήσασταν έτοιμη να τα δεχτείτε και να κάνετε κάτι για να αλλάξουν τα πράγματα.

Οπότε, το μεγαλύτερο "ευχαριστώ" το "οφείλετε" στον εαυτό σας, το παιδί σας, τον άντρα σας και γενικά την οικογένεια σας.

 

Καλή συνέχεια!!

[Φλώρα Χατζημανώλη]

Καλημέρα!

Γράφω ελπίζοντας κάποιος να με βοηθήσει γιατί περνάω λίγο άσχημα ψυχολογικά! Πέρσι έμεινα πρώτη φορά έγκυος, είμαι 25 και ο άντρας μου 27 και έχουμε υπάρξει απίστευτα ερωτευμένοι και τρελοί ο ένας με τον άλλον. Έρωτας που κρατούσε απ' το λύκειο βλέπετε... Η αλήθεια είναι ότι 3 χρόνια δεν είμασταν μαζί, αλλά όταν ξαναβρεθήκαμε τα αφήσαμε όλα για να είμαστε μαζί. Η εγκυμοσύνη μου προέκυψε "τυχαία" και τυχερά, καθώς με την πρώτη έμεινα έγκυος. Βέβαια άλλαξαν αρκετά πράγματα, καθώς μπλέχτηκαν οικογένειες, πεθερικά, οικονομικά κ.λπ.... Άλλες φίλες μου που ήταν έγκυες εκείνο το διάστημα με μένα, ήθελαν πολύ να συνεχίσουν τη σεξουαλική ζωή με τον σύντροφό τους. Εγώ από την άλλη από όταν έμεινα έγκυος, δεν ήθελα ούτε να με ακουμπάει, ούτε να με φιλάει. Τώρα, η κορούλα μας είναι 7 μηνών και συνεχίζω να μη θέλω τίποτα. Ο άντρας μου με καταλάβαινε μέχρι ένα σημείο, τώρα όμως αρχίζει να παραπονιέται ότι κάθομαι μόνο για το παιδί κ.λπ. αρχίζει να ψάχνει κινητά και mail μήπως δεν τον θέλω άλλο και τέτοια. Οι γύρω μου, μου λένε πως αφέθηκα, και δεν θα πρεπε να φέρομαι έτσι χωρίς να ντύνομαι καλά, να μη βάφομαι και γενικά να ξεχνάω τη γυναικεία φύση μου και το καταλαβαίνω κι εγώ, αλλά δεν προλαβαίνω. Σπουδάζω, δουλεύω 12ωρο κάθε μέρα, ούτε το κορίτσι μου δεν προλαβαίνω να δω, πως θα μπορούσα να κάνω πράγματα για μένα? Δεν ξέρω πότε θα φτιάξουν τα πράγματα, αλλά εγώ δεν έχω καμία όρεξη για σεξουαλικά θέματα, και όταν προσπαθήσαμε ο πόνος ήταν απίστευτος και δεν θέλω καθόλου πια. Θα διορθωθεί ποτέ η κατάσταση? Φταίνε οι ορμόνες? Τί γίνεται και δεν μπορώ να χαρώ την οικογενειακή ευτυχία που μας προσφέρει η μικρή μας???

Σας ευχαριστώ πολύ, εκ των προτέρων.

 

 

Καλησπέρα.

 

Από το μήνυμα σας, καταλαβαίνω πως περνάτε μία πολύ δύσκολη περίοδο ζωής- τουλάχιστον σε συναισθηματικό επίπεδο.

 

Θα προσπαθήσω να σας δώσω την δική μου εικόνα για αυτά που διάβασα, αλλά σας τονίζω πως αυτή η εικόνα είναι μια πιθανή εικόνα για το τι συμβαίνει. Δεν μπορώ να σας μιλήσω με βεβαιότητα γιατί δεν μπορώ εκ των πραγμάτων να γνωρίζω σημαντικά στοιχεία από τη ζωή σας και επίσης είστε εσείς πάντα που γνωρίζετε καλύτερα από τον καθένα τι ισχύει και τι όχι.

 

Με όσα διάβασα, έχω την αίσθηση πως από τη μια αντιλαμβάνεστε πως "δεν μπορείτε να χαρείτε την οικογενειακή σας ευτυχία" και από την άλλη αναρωτιέστε γιατί σας συμβαίνει αυτό και γιατί δεν μπορείτε απλά να χαρείτε και να "φερθείτε όπως οι άλλοι σας επισημάνουν και συμφωνείτε εν μέρει μαζί τους" (αναφέρατε πως οι γύρω σας σας λένε πως "δεν θα πρέπει" να φέρεστε έτσι χωρίς να ντύνεστε καλά και να βάφεστε κτλ).

Έτσι, και πάλι μου δημιουργείται η αίσθηση πως δεν σας έχει δοθεί ο κατάλληλος χώρος και χρόνος στο να καταλάβετε το συναίσθημα σας- γιατί μοιάζει να είναι ένα συναίσθημα που δεν μπορεί απλά να φύγει. Θέλω να πω πως δεν υπάρχει λόγος να κρίνετε- αν το κάνετε- τον εαυτό σας που νιώθει όπως νιώθει και να προσπαθείτε μάταια να τον πιέζετε- αν το κάνετε- στο να αισθανθεί καλά.

Σημασία έχει να καταλάβετε πρώτα εσείς αυτό το κομμάτι του εαυτού σας που ενώ θέλει πολύ να χαρεί την οικογενειακή σας ζωή, εντούτοις δεν μπορεί.

Αυτό το κομμάτι του εαυτού σας, μου μοιάζει να δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης- όταν δεν θέλατε φιλιά και χάδια από τον σύντροφο σας.

Η εγκυμοσύνη, αν και θεωρείται το πιο χαρμόσυνο γεγονός στη ζωή μιας γυναίκας, στην πραγματικότητα είναι μια περίοδος με έντονο στρες και ριζικές αλλαγές. Οι ορμόνες- είναι κάτι που και εσείς έχετε σκεφτεί- παίζουν κάποιο ρόλο, όπως και οι αλλαγές στο σώμα και την οργάνωση της ζωής- για να μην αναφέρουμε το ξαφνικό αίσθημα ευθύνης που γεννιέται μαζί με την κυοφορία και αργότερα τη γέννηση του παιδιού. Επομένως, το διάστημα κατά την εγκυμοσύνη όπως και το διάστημα μετά από αυτή, οδηγεί συχνά κι άλλες γυναίκες- όχι μόνο εσάς- στο να μην μπορούν να απολαύσουν όσα συμβαίνουν στη ζωή τους.

Στη δική σας περίπτωση τώρα, εγώ θα έβαζα με ερωτηματικό τρόπο και έναν ακόμη παράγοντα: αυτού του ξαφνικού- του τυχαίου. Αναφέρατε πως η εγκυμοσύνη προέκυψε "τυχαία" και "τυχερά". Σαφέστατα και ήσασταν τυχερή και είναι πολύ όμορφο που είστε μανούλα, αλλά αναρωτιέμαι αν ήσασταν όντως προετοιμασμένη για όλες αυτές τις αλλαγές που συνέβησαν στη ζωή σας. Κι αν δεν ήσασταν προετοιμασμένη, μήπως το συναίσθημα που νιώθετε τώρα έρχεται για να σας βοηθήσει να πάρετε χρόνο και αποστάσεις ώστε να επεξεργαστείτε αυτές τις αλλαγές;

 

Σας τα λέω όλα αυτά γιατί κατά τη γνώμη μου, το σημείο κλειδί είναι να καταλάβετε εσείς πρώτα το συναίσθημα σας και να το αποδεχτείτε, χωρίς να αναρωτιέστε ή να κρίνετε τον εαυτό σας.

Έπειτα, είναι σημαντικό να μιλήσετε με τον σύζυγο σας και να του περιγράψετε πως νιώθετε. Θα ήταν καλή ιδέα να σκεφτείτε μαζί τι συμβαίνει στη σχέση σας και τι χρειάζεστε ο ένας από τον άλλον. Μπορεί η σεξουαλική δυσκολία του πόνου που περιγράψατε να αποτελεί ακόμη ένα σημείο που σας δείχνει πως "περνάτε λίγο άσχημα ψυχολογικά" αλλά μπορεί να είναι και ένα σημείο που σας δείχνει πως και εσείς και ο σύντροφος σας χρειάζεται να φροντίζετε λίγο περισσότερο ο ένας τον άλλον. Εννοώ με καθημερινό τρόπο, επικοινωνώντας, μοιράζοντας τις υποχρεώσεις και χαλαρώνοντας μαζί. Γιατί και η γέννηση ενός παιδιού φέρνει πάντα αλλαγές στη σχέση ενός ζευγαριού και έτσι, είναι λογικό να χρειάζεται να ρυθμίσετε κάποια πράγματα στο μεταξύ σας και πάλι..

Και ίσως αρχικά, να δοκιμάζατε να το πάτε λίγο αργά στο σεξουαλικό τομέα, φτιάχνοντας ατμόσφαιρα, βγαίνοντας έξω- έστω και για μια μικρή βόλτα αν τα προγράμματα σας είναι φορτωμένα- έτσι ώστε να προχωράτε μέχρι εκεί που εσείς νιώθετε ασφάλεια. Πάντως, είναι καλό να επικοινωνήσετε με τον άντρα σας, ώστε να μην παίρνει προσωπικά ότι συμβαίνει- να μην το συνδέει με τον εαυτό του αλλά με τη φάση που περνάτε αυτή τη περίοδο ή με τη φάση που περνάει η σχέση σας.

 

Μια άλλη σκέψη που κάνω αφορά το πρόγραμμα σας. Αναφέρατε πως δουλεύετε καθημερινά 12 ώρες και παράλληλα σπουδάζετε. Η δουλειά είναι απαραίτητη για την επιβίωση και οι σπουδές είναι κάτι σημαντικό για την εξέλιξη μας. Οπότε, δεν είμαι αρμόδια στο να σας προτείνω να σταματήσετε κάτι από αυτά. Αναρωτιέμαι όμως αν είναι πράγματα που κάνατε και πριν την εγκυμοσύνη με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, αν δηλαδή προσπαθείτε να ανταποκριθείτε στις απαιτήσεις για παράδειγμα των σπουδών σας με τον ίδιο τρόπο που το κάνατε και πριν. Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, θεωρώ πως μπορεί να βοηθήσει το να σκεφτείτε για λίγο τις προτεραιότητες σας.

Είστε μητέρα, είστε σύζυγος, είστε εργαζόμενη και είστε σπουδάστρια- φοιτήτρια. Χρειάζεται να δομήσετε κάπως την καθημερινότητα σας με πράγματα που ανταποκρίνονται στους ρόλους που έρχονται πρώτοι για σας. Μια ημέρα έχει 24 ώρες, αν δουλεύετε τις 12 και αυτό δεν μπορεί να αλλάξει και περιμένετε πως στις άλλες 12 θα κοιμηθείτε, θα δείτε την κόρη σας, θα δείτε τον άντρα σας, θα τακτοποιήσετε τυχόν υποχρεώσεις και θα διαβάζετε για τις σπουδές σας και όλα αυτά με καθημερινή ροή, είναι αναπόφευκτο να νιώθετε πίεση και να μην μπορείτε να χαρείτε.

Μια ιδέα θα ήταν να φτιάχνετε ένα πλάνο και να ρυθμίζετε τι έχετε να κάνετε σε μια εβδομάδα, μειώνοντας όσο μπορείτε δραστηριότητες που δεν είναι τόσο σημαντικές για εσάς και αυξάνοντας δραστηριότητες που είναι σημαντικές, μοιράζοντας υποχρεώσεις που μπορείτε να μοιράσετε με συναδέλφους ή με τον άντρα σας, οργανώνοντας το διάβασμα σας κτλ ώστε να δείτε στην πράξη αν μπορεί να βρεθεί λίγος χρόνος για τον εαυτό σας, όπως και για εσάς και τον άντρα σας.

 

Ακόμη, στο ερώτημα σας αν θα διορθωθεί ποτέ η κατάσταση, το πιο σημαντικό, κατά τη γνώμη μου, στο να διορθωθεί μια κατάσταση είναι η θέληση μας στο να τη διορθώσουμε και η απόφαση μας να δράσουμε για αυτό. Το μήνυμα σας δείχνει πως θέλετε να αλλάξουν τα πράγματα. Αυτό που μένει είναι να βρείτε τον δικό σας τρόπο για να τα αλλάξετε.

Τέλος, αν συνεχίσετε να νιώθετε πως δεν μπορείτε να χαρείτε τη ζωή σας και ο πόνος που νιώθετε κατά τη σεξουαλική επαφή συνεχίζει, μια καλή τακτική θα ήταν να επισκεφτείτε έναν ειδικό ψυχικής υγείας: κάποιον ψυχολόγο ή ψυχοθεραπευτή.

 

Καλή δύναμη, υπομονή και πίστη!

[Φλώρα Χατζημανώλη]

Καλημέρα σας...έχω μια αδερφή που πάσχει από διπολική συναισθηματική διαταραχή από το 16 της (σήμερα είναι 30). Για να είμαι ακριβής αρχικά η διάγνωση ήταν κατάθλιψη μετά εμφάνισε ιδεοληψίες και τελευταία διπολικότητα. Αυτή την εποχή φαίνεται να είναι καλύτερα, αν και λίγο πεσμένη. Θεωρώ όμως ότι ίσως αυτό να είναι φυσιολογικό δεδομένου ότι είναι άνεργη, μόνη και όχι πολύ ικανοποιημένη από τις φιλίες της. Αυτό που με στενοχωρεί και με αγχώνει για το μέλλον της και σε αυτό θα ήθελα τη γνώμη σας σαν ειδικός που είστε...είναι το γεγονός ότι δεν πίνει τα φάρμακάτης (δεν αρνείται ευτυχώς να τα πιει, αλλά δεν τα θυμάται μόνη της, πρέπει να της το θυμήσουμε) και το ότι της έχουν ανοίξει την όρεξη με αποτέλεσμα να παίρνει συνεχώς κιλά. Αυτή τη στιγμή ζει με τους γονείς μας και δεν έχει αναλάβει καμιά ευθύνη. Πιστεύω ότι αυτό συμβαίνει επειδή δεν έχει χρειαστεί, οι γονείς μας είναι υπερπροστατευτικοί, θα γίνει όταν θα αναγκαστεί να το κάνει πιστεύω. Το ερώτημά μου είναι ...θα μπορέσει ποτέ να έχει μια φυσιολογική ζωή, να κάνει μια σχέση, να μείνει μόνη της σε ένα σπίτι (θέλω να την πείσω να μείνει κοντά μου, για να μπορώ να τη βοηθάω όποτε χρειάζεται), να δουλεύει κανονικά; (έχει δουλέψει στο παρελθόν και 4ωρα και 8ωρα, δεν καταλάβαινα να κουράζεται από το ωράριο, αυτό που την έκανε να υποφέρει ήταν οι σκέψεις της). φυσικά δε σκοπεύω να την εγκαταλείψω, πάντα θα την έχω έγνοια και θα είμαι κοντά της, καταλαβαίνω όμως ότι κι η ίδια δε θέλει να στηριχτεί σε εμένα και τον άντρα μου, θέλει να μπορεί να ζήσει μόνη της. Θα καταφέρει να το κάνει;

 

 

Καλησπέρα!

 

Συχνά, δεν μπορούμε να νιώσουμε όμορφα για τη δική μας τη ζωή, αν δεν έχουμε βεβαιωθεί πως και η ζωή των δικών μας ανθρώπων θα κυλήσει "ομαλά"..

Δεν σας κρύβω πως ένιωσα συμπόνια με το μήνυμα σας. Η ανησυχία που νιώθετε, κατά τη γνώμη μου, είναι μια ανησυχία καθολική. Και πραγματικά, είναι πολύ δύσκολο να αποδεχτεί κανείς στην πράξη τα όρια του: ότι δεν μπορεί να κάνει όλα όσα θα ήθελε για τους δικούς του ή ότι όσα πράγματα και να κάνει, εκείνα μερικές φορές δεν μπορούν να αλλάξουν μια κατάσταση.

Νιώθω, από το μήνυμα που διάβασα, πως βρίσκεστε ακριβώς σε αυτή τη φάση. Δηλαδή ότι με βάση τη λογική σας, καταλαβαίνετε πως η διπολική διαταραχή ανήκει, κατά το μεγαλύτερο ποσοστό, στη ζωή της αδερφής σας και εκείνη μόνο μπορεί να επιλέξει με ποιον τρόπο θέλει να τη χειριστεί, σε συναισθηματικό επίπεδο όμως ανησυχείτε για το αν τα καταφέρνει, αν ο τρόπος που τη χειρίζεται ήδη είναι αποτελεσματικός, αν θα έχει μια "φυσιολογική ζωή" και αν μπορείτε να τη βοηθήσετε παραπάνω με το να μένει κάπου κοντά σας. Αισθάνθηκα πως ψάχνετε την ισορροπία σε αυτά τα δυο κομμάτια σας: το λογικό και το συναισθηματικό και σας είναι κάπως δύσκολο να έχετε "τον ρόλο μόνο της αδερφής" και όχι κάποιον άλλον: για παράδειγμα του "σωτήρα", του "φροντιστή", της "μητέρας" ως προς την αδερφή σας.

Συγχωρέστε με αν γίνομαι δυσνόητη και σας απαντάω διαφορετικά από ότι περιμένετε, αλλά για' μένα είναι σημαντικό να σας επισημάνω ότι χρειάζεται να βρείτε τις δικές σας δυσκολίες και τα δικά σας όρια στην "οικογενειακή δυσκολία που αντιμετωπίζετε εξαιτίας της διπολικότητας της αδερφής σας". Πιστεύω πως μόνο έτσι μπορείτε να βοηθήσετε εκείνη πραγματικά και να καταλάβετε τι εκείνη χρειάζεται από εσάς.

 

Στο ερώτημα σας τώρα για το αν η αδερφή σας μπορεί να έχει "μια φυσιολογική ζωή", για να μπορούσα να σας απαντήσω θα έπρεπε να υπήρχε ένας καθολικός ορισμός στο "τι σημαίνει φυσιολογική ζωή" γιατί υπάρχουν πολύ λεπτά όρια για το τι είναι φυσιολογικό και τι όχι για τον καθένα μας.

Βέβαια, θα ήταν καλό εξαιτίας της συναισθηματικής της δυσκολίας, η αδερφή σας παράλληλα με τη φαρμακευτική της αγωγή, να ρυθμίσει τη ζωή της με τέτοιο τρόπο ώστε να αντιλαμβάνεται εγκαίρως τα σημάδια που της δηλώνουν ότι πιέζεται παραπάνω και έχει ενδείξεις ότι μπαίνει σε φάση μανίας- υπομανίας ή κατάθλιψης. Έτσι, θα μπορούσε να καταλάβει πότε να ακούει τις σκέψεις της και να της δέχεται περισσότερο και πότε να μην τις ακούει γιατί είναι οι σκέψεις της διπολικότητας. Ίσως, θα ήταν καλό να ξεκινούσε ψυχοθεραπεία ή συμβουλευτική, παράλληλα πάντα με τη φαρμακευτική της αγωγή.

Όλα αυτά, όμως, αφορούν την αδερφή σας και εκείνη- καθώς είναι ενήλικη- έχει το δικαίωμα να τα εγκρίνει ή να τα απορρίψει.

Πολλοί άνθρωποι, τώρα, με διπολική διαταραχή φαίνεται να έχουν προσαρμοστεί στις δυσκολίες τους και να έχουν ζήσει μια "φυσιολογική ζωή". Σαφέστατα, και η αδερφή σας, αν το θελήσει, μπορεί να δημιουργήσει μια σχέση, να κάνει οικογένεια και να δουλεύει συστηματικά. Σίγουρα, μπορεί να αντιμετωπίζει δυσκολίες διαφορετικές από εσάς ή από το μέσο όρο, αυτό δεν σημαίνει πως οι δυσκολίες αυτές είναι ικανές να την εμποδίσουν από το να πετύχει τους στόχους της. Το ζήτημα είναι ότι εκείνη και μόνο μπορεί να ορίσει αυτούς τους στόχους και να αποφασίσει για τη ζωή της.

 

Εσείς, δυστυχώς ή ευτυχώς, το μόνο που μπορείτε να κάνετε είναι να της προτείνετε να επισκεφτεί κάποιον ειδικό ψυχικής υγείας: ψυχολόγο ή ψυχοθεραπευτή, να λαμβάνει συστηματικά τα φάρμακα της και να τις προτείνετε μικρά tips: για παράδειγμα, να βάλει υπενθύμιση στο κινητό της την ώρα λήψης των φαρμάκων, να καταγράφει και να συζητάει με κάποιον ή με σας τις σκέψεις της, να συζητάει μαζί σας πριν πάρει κάποια μεγάλη απόφαση ζωής και γενικά να τις δώσετε συμβουλές για τη ζωή της με τον τρόπο θα δίνατε και θα θέλατε να πάρετε εσείς συμβουλές από μια φίλη σας.

 

Δεν ξέρω πως αισθάνεστε αυτή τη στιγμή που διαβάζετε το μήνυμα μου. Ελπίζω να έχει μειωθεί λίγο η ανησυχία σας.

Κλείνοντας, θέλω να σας τονίσω πως μπορεί η διπολική διαταραχή να είναι ένα ψυχιατρικό ζήτημα που χρειάζεται την προσοχή του "ατόμου που νοσεί", δεν μπορεί όμως να αποτελέσει από μόνο του εμπόδιο για την εξέλιξη και την ευτυχία του ατόμου αυτού.

 

Καλή συνέχεια!

[Ρούλα26]

Καλησπέρα!

Είμαι μητέρα παιδιών 6, 4,5 και 2 ετων.Έχω κάποια προβληματάκια με τον μεγάλο μου γιο που δεν ξέρω και δεν μπορώ να διαχειριστώ.Να πω οτι ειναι ένα πολύ έξυπνο παιδάκι και τρομερά ατακαδόρος.Τα προβληματάκια που έχουμε ειναι τα εξής:Δεν μας ακούει καθόλου είναι τρομερά αντιδραστικός(αυτό το καταλαβαίνω μέχρι ενα σημείο λογο της ηλικίας),αυτό που με εκνευρίζει περισσότερο όμως ειναι ότι μας κοροιδεύει μπροστά στα μούτρα μας.Το κυριότερο πρόβλημά μας παρουσιάστικε τωρα τελευταία.Στο σχολείο του πήγαινε και ζητούσε ευρώ απο συμμαθητές του για να πάρει τυρόπιτες,κακάο κλπ απο τον φούρναρη που πάει στο σχολείο.(παρόλο που πάντα εχει κολατσιό απο το σπίτι).Αυτό εγινε 3-4 φορές.Πάντα του λέγαμε οτι δεν ειναι σωστό κλπ.Το συζητήσαμε με τον σύζυγο και αποφασίσαμε να του βάζουμε κέρμα 2 φορές την εβδομάδα ωστε να μην ζηλεύει.Την πρώτη μέρα που πήρε το κέρμα πάνω στον ενθουσιασμό του λέει στη γιαγιά οτι έφαγε πίτσα και κακάο.Τον ρωτάω εγω λοιπον πως βρε αγόρι μου πήρες και τα 2 αφού δεν σου έφταναν τα λεφτά που σου έδωσα?Εκεί κόλλησε.(Αρα πάλι ζήτησε κερμα αυτή τη φορά για να πάρει κάτι άλλο)Και σ'εμένα που του μίλησα εκείνη την ώρα αλλα και στον μπαμπά του που του μίλησε αργότερα είπε 4-5 διαφορετικές εκδοχές.Οπότε μας λεει και ψέμματα.Εκείνη την ώρα εγώ του είπα πως δεν μπορώ να τον πιστέψω με όλα αυτά τα ψέμματα που μου λέει( γενικά λεει μικροψεμματάκια αλλα δεν ξέρω αν έκανα καλά που του το είπα αυτο).Γενικότερα μας έχει φέρει αρκετές φορές σε δύσκολη θέση επειδή ζητάει πράγματα.Αλλες φορές παιχνίδια άλλες λεφτά η φαγητό.Κι οταν λέω ζητάει εννοώ όχι απο εμάς...

Συγνώμη για το μεγάλο post κι ευχαριστώ.

[Φλώρα Χατζημανώλη]

Καλησπέρα!

Είμαι μητέρα παιδιών 6, 4,5 και 2 ετων.Έχω κάποια προβληματάκια με τον μεγάλο μου γιο που δεν ξέρω και δεν μπορώ να διαχειριστώ.Να πω οτι ειναι ένα πολύ έξυπνο παιδάκι και τρομερά ατακαδόρος.Τα προβληματάκια που έχουμε ειναι τα εξής:Δεν μας ακούει καθόλου είναι τρομερά αντιδραστικός(αυτό το καταλαβαίνω μέχρι ενα σημείο λογο της ηλικίας),αυτό που με εκνευρίζει περισσότερο όμως ειναι ότι μας κοροιδεύει μπροστά στα μούτρα μας.Το κυριότερο πρόβλημά μας παρουσιάστικε τωρα τελευταία.Στο σχολείο του πήγαινε και ζητούσε ευρώ απο συμμαθητές του για να πάρει τυρόπιτες,κακάο κλπ απο τον φούρναρη που πάει στο σχολείο.(παρόλο που πάντα εχει κολατσιό απο το σπίτι).Αυτό εγινε 3-4 φορές.Πάντα του λέγαμε οτι δεν ειναι σωστό κλπ.Το συζητήσαμε με τον σύζυγο και αποφασίσαμε να του βάζουμε κέρμα 2 φορές την εβδομάδα ωστε να μην ζηλεύει.Την πρώτη μέρα που πήρε το κέρμα πάνω στον ενθουσιασμό του λέει στη γιαγιά οτι έφαγε πίτσα και κακάο.Τον ρωτάω εγω λοιπον πως βρε αγόρι μου πήρες και τα 2 αφού δεν σου έφταναν τα λεφτά που σου έδωσα?Εκεί κόλλησε.(Αρα πάλι ζήτησε κερμα αυτή τη φορά για να πάρει κάτι άλλο)Και σ'εμένα που του μίλησα εκείνη την ώρα αλλα και στον μπαμπά του που του μίλησε αργότερα είπε 4-5 διαφορετικές εκδοχές.Οπότε μας λεει και ψέμματα.Εκείνη την ώρα εγώ του είπα πως δεν μπορώ να τον πιστέψω με όλα αυτά τα ψέμματα που μου λέει( γενικά λεει μικροψεμματάκια αλλα δεν ξέρω αν έκανα καλά που του το είπα αυτο).Γενικότερα μας έχει φέρει αρκετές φορές σε δύσκολη θέση επειδή ζητάει πράγματα.Αλλες φορές παιχνίδια άλλες λεφτά η φαγητό.Κι οταν λέω ζητάει εννοώ όχι απο εμάς...

Συγνώμη για το μεγάλο post κι ευχαριστώ.

 

 

Καλησπέρα.

 

Πρώτα από όλα, καταλαβαίνω πόσο φυσικό είναι να νιώθετε αγωνία, εκνευρισμό και σύγχυση με τη συμπεριφορά του μεγάλου σας γιου- τουλάχιστον αυτά είναι κάποια από τα συναισθήματα που εγώ εισέπραξα- σαν να βρίσκονται πίσω από τα λόγια σας..

Είναι σημαντικό, λοιπόν, να βρείτε τον τρόπο ώστε να μπορέσετε να διαχειριστείτε τα δικά σας συναισθήματα- όποια κι αν είναι αυτά- όταν παρατηρείτε πως ο γιος σας σας είπε κάποιο ψέμα ή ζήτησε πάλι κέρμα από κάποιο συμμαθητή του. Και αυτό γιατί όσο πιο ήρεμη είστε, τόσο πιο εύκολο θα είναι για το γιο σας να σας πει την αλήθεια.

Συχνά, τα παιδιά λένε ψέματα από φόβο μην τιμωρηθούν ή μην στεναχωρήσουν τους γονείς τους ή μην πάψουν να είναι αρεστά σε εκείνους, αν και τις περισσότερες φορές- ειδικά μέχρι την ηλικία του γιου σας- ο κυριότερος λόγος είναι ότι δεν μπορούν να διακρίνουν την αλήθεια από το ψέμα- τουλάχιστον με τον τρόπο που το κάνουμε εμείς, οι μεγάλοι. Μπορεί, λοιπόν, εκείνος όταν σας λένε 4-5 διαφορετικές εκδοχές, να προσπαθεί όντως να βρει κάποια εξήγηση. Τα παιδιά πιστεύουν συχνά πως αν πουν ή σκεφτούν κάτι, τότε αυτό που σκέφτηκαν όντως έχει γίνει ή ότι αναιρεί κάποια άλλη προηγούμενη συμπεριφορά.

Αυτό, λοιπόν, που σας προτείνω εγώ είναι αν το παιδί σας σας ξαναπεί κάποιο ψέμα, με ήρεμο τρόπο να του πείτε πως "Συχνά, τυχαίνει να μπερδευόμαστε και να νομίζουμε πως επειδή σκεφτήκαμε κάτι όντως έγινε. Ακόμη, λέμε ψέματα γιατί φοβόμαστε ή θέλουμε να αποφύγουμε κάτι. Πιστεύω πως και σε εσένα συνέβη αυτό. Θέλεις να σκεφτείς αν σου ταιριάζει και για ποιο λόγο σου συμβαίνει;". Ακόμη, μπορείτε να το βοηθήσετε να ξεχωρίσει την αλήθεια από το ψέμα και να του επισημάνετε τα σημεία που στην ιστορία του δεν μοιάζουν αληθή.

Γενικά, είναι καλό να του δώσετε το μήνυμα πως αυτό που του συμβαίνει- με τα ψέματα- μπορεί να συμβεί και σε σας και σε όλους- έτσι θα του είναι πιο εύκολο να το δει και το παραδεχτεί γιατί δεν θα νιώθει μόνος ή "κακός". Μπορείτε να βρείτε και παραδείγματα από ιστορίες ή από τη δική σας παιδική ηλικία.

Αν τελικά σας παραδεχτεί ότι σας είπε ψέματα και όταν όντως σας λέει την αλήθεια, εστιάστε σε αυτό και επιβεβραβεύστε το. Έτσι, θα καταλάβει πως είναι καλό να λέει την αλήθεια.

Σε σχέση τώρα με το πρώτο ζήτημα που μου αναφέρατε- την τάση του να ζητάει πράγματα από άλλους- μοιάζει να μην έχει μάθει- και είναι λογικό για την ηλικία του- τους κοινωνικούς κανόνες. Έτσι, δεν έχει ξεχωρίσει μέσα του από ποια άτομα μπορεί να ζητάει πράγματα και από ποια άτομα όχι. Μπορείτε, λοιπόν, να τον εκπαιδεύσετε σε αυτό, να του πείτε για παράδειγμα ότι "Από τα άλλα παιδιά στο σχολείο μπορεί να ζητήσει κάποιο μολύβι να γράψει και να τους το επιστρέψει, από ένα φίλο του μπορεί να ζητήσει να του δώσει για λίγο κάποιο παιχνίδι ή να παίξουν μαζί και μόνο από εσάς μπορεί να ζητάει χρήματα". Αφού, του το εξηγήσετε αυτό, μπορείτε να παίξετε μαζί: για παράδειγμα να το βάλετε να ζητήσει κάτι που "επιτρέπεται" από κάποιο γείτονα, φίλο, παιδί κτλ. Αν ανακαλύψετε ότι ξανά πήρε κέρμα από κάποιο παιδί, διαχωρίστε αυτή του την τάση από εκείνον. Πείτε του για παράδειγμα "Ξέρω πως δεν ήθελες να ζητήσει κέρμα, αφού έχουμε συμφωνήσει τι επιτρέπεται και τι όχι να ζητάς από τους άλλους, όμως φαίνεται να σε ξεγέλασε και εσένα αυτή η παλιά συνήθεια.. Τι μπορούμε να κάνουμε για αυτό;" Βρείτε ένα όνομα μαζί για αυτή τη συνήθεια και μάθετε του να την ξεχωρίζει και να την ελέγχει- δηλαδή συμφωνήστε να παρατηρείτε για λίγο μαζί αν θα ξαναπάρει κέρμα και αν δεν πάρει, συμφωνήστε από πριν να του δώσετε κάτι που επιθυμεί: ένα παιχνίδι, μια βόλτα, οτιδήποτε. Γενικά, μάθετε του να εστιάζει στην "επιθυμητή" συμπεριφορά.

Όλα αυτά που σας λέω, είναι μόνο μερικές ιδέες που μου ήρθαν στο μυαλό αυτή τη στιγμή. Είμαι σίγουρη πως μπορείτε να βρείτε κι άλλες, ίσως και καλύτερες ιδέες. Εξάλλου, η τακτική που έχετε ήδη ακολουθήσει με τις 2 μέρες που του δίνετε χρήματα, μοιάζει αρκετά βοηθητική.

Τέλος, επειδή μου γράψατε πως έχετε παρατηρήσει αυτή τη συμπεριφορά το τελευταίο διάστημα, σκεφτείτε την πιθανότητα να σχετίζεται με κάποιο γεγονός στη ζωή του παιδιού σας ή την οικογένεια σας ή με κάποια ανάγκη του γιου σας από εσάς.

 

Ελπίζω να σας βοήθησε έστω και κάτι από όσα σας είπα.

 

Καλή δύναμη!

[teacher40]

καλημέρα σας...έχω μια αδερφή 30 ετών, η οποία από τα 16 της πάσχει απο κατάθλιψη. Αρχίσαμε με μια απλή κατάθλιψη που γρήγορα την ξεπέρασε με seropram.Όμως κάθε δύο περίπου χρόνια είχαμε υποτροπές. περίπου το 2005-6 άρχισε να έχει και ιδεοληψίες του τύπου μήπως μπορώ να κάνω κακό σε κάποιον, μήπως μπορώ να επηρεάσω παιδάκια με τη σκέψη μου (δούλευε ως δασκάλα τότε, τώρα κάνει άσχετες δουλειές, γι' αυτόν ακριωβως το λόγο), μήπως είμαι ομοφυλόφιλη επειδή πέφτει το μάτι της στις καμπύλες γυναικών όταν είναι ντυμένες προκλητικά. Δεν έχει κάνει σχέση ως σήμερα να σημειώσω. Πέρυσι το καλοκαίρι εμφάνισε και παρανοικές ιδέες, του τύπου με παρακολουθούν και θέλουν να με σκοτώσουν. Ποιος και γιατί δε μας είπε ποτέ. Άλλαξε γιατρό και σχήμα αγωγής, άρχισε και ψυχανάλυση και αυτή τη στιγμή έχουν φύγει εντελώς οι παρανοικές ιδέες, παραμένουν σταθερές οι ιδεοληψίες (όχι σε βασανιστικό βαθμο, της περνάνε κάποια στιγμή από το μυαλό αλλά τις χειρίζεται) και τη βλέπω καλά σχετικά. Εϊναι λίγο μελαγχολική κάποιες στιγμές αλλά θεωρώ ότι είναι φυσικό αφού εχει μείνει άνεργη , δεν έχει κάποια σχέση και έχει και παράπονα απο τις φίλες της.

 

αυτό που με απασχολεί εμένα σαν αδερφή είναι ότι όλα αυτά τα χρόνια ποτέ δεν έχει πάρει τα φάρμακά της συνειδητά και μόνη της . ευτυχως δεν αρνείται να τα πάρει αλλά πρέπει να της τα δώσουμε εμείς (εγώ ή οι γονείς μας με τους οποίους μένει). κι αναρωτιέμαι : θα μπορέσει ποτέ της να έχει μια φυσιολογική ζωή; να μείνει μόνη; να κάνει σχέση κι η οικογένεια; πως εφόσον πρέπει κάποιος να της θυμίζει να πάρει τα φάρμακά της; έχω και μια φίλη με το ίδιο πρόβλημα που όμως μόνη της παιρνει τα φάρμακά της, ζει μόνη και κρατά και δική της δουλειά. ποια είναι η γνώμη σας; και πώς μπορω εγώ να τη βοηθήσω;

[Φλώρα Χατζημανώλη]

καλημέρα σας...έχω μια αδερφή 30 ετών, η οποία από τα 16 της πάσχει απο κατάθλιψη. Αρχίσαμε με μια απλή κατάθλιψη που γρήγορα την ξεπέρασε με seropram.Όμως κάθε δύο περίπου χρόνια είχαμε υποτροπές. περίπου το 2005-6 άρχισε να έχει και ιδεοληψίες του τύπου μήπως μπορώ να κάνω κακό σε κάποιον, μήπως μπορώ να επηρεάσω παιδάκια με τη σκέψη μου (δούλευε ως δασκάλα τότε, τώρα κάνει άσχετες δουλειές, γι' αυτόν ακριωβως το λόγο), μήπως είμαι ομοφυλόφιλη επειδή πέφτει το μάτι της στις καμπύλες γυναικών όταν είναι ντυμένες προκλητικά. Δεν έχει κάνει σχέση ως σήμερα να σημειώσω. Πέρυσι το καλοκαίρι εμφάνισε και παρανοικές ιδέες, του τύπου με παρακολουθούν και θέλουν να με σκοτώσουν. Ποιος και γιατί δε μας είπε ποτέ. Άλλαξε γιατρό και σχήμα αγωγής, άρχισε και ψυχανάλυση και αυτή τη στιγμή έχουν φύγει εντελώς οι παρανοικές ιδέες, παραμένουν σταθερές οι ιδεοληψίες (όχι σε βασανιστικό βαθμο, της περνάνε κάποια στιγμή από το μυαλό αλλά τις χειρίζεται) και τη βλέπω καλά σχετικά. Εϊναι λίγο μελαγχολική κάποιες στιγμές αλλά θεωρώ ότι είναι φυσικό αφού εχει μείνει άνεργη , δεν έχει κάποια σχέση και έχει και παράπονα απο τις φίλες της.

 

αυτό που με απασχολεί εμένα σαν αδερφή είναι ότι όλα αυτά τα χρόνια ποτέ δεν έχει πάρει τα φάρμακά της συνειδητά και μόνη της . ευτυχως δεν αρνείται να τα πάρει αλλά πρέπει να της τα δώσουμε εμείς (εγώ ή οι γονείς μας με τους οποίους μένει). κι αναρωτιέμαι : θα μπορέσει ποτέ της να έχει μια φυσιολογική ζωή; να μείνει μόνη; να κάνει σχέση κι η οικογένεια; πως εφόσον πρέπει κάποιος να της θυμίζει να πάρει τα φάρμακά της; έχω και μια φίλη με το ίδιο πρόβλημα που όμως μόνη της παιρνει τα φάρμακά της, ζει μόνη και κρατά και δική της δουλειά. ποια είναι η γνώμη σας; και πώς μπορω εγώ να τη βοηθήσω;

 

 

Καλημέρα.

 

Από όσα διάβασα, καταλαβαίνω πόσο πολύ νοιάζεστε την αδερφή σας και πόσο πολύ επιθυμείτε να τη στηρίξετε. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό τόσο για τη μεταξύ σας σχέση όσο και για την πορεία της ψυχικής υγείας της αδερφής σας.

 

Είναι πολύ σημαντικό για εκείνη, όπως και για τον καθένα από εμάς όταν είμαστε αντιμέτωποι με μια ψυχική "διαταραχή", να υπάρχει ένα κατάλληλο υποστηρικτικό δίκτυο, δηλαδή να υπάρχουν άνθρωποι ικανοί να μας ακούσουν, να αποδεχτούν αυτό που βιώνουμε και να μας καταλάβουν.

Επομένως, στο ερώτημα σας "πώς μπορείτε να τη βοηθήσετε", θα σας έλεγα πως είναι πολύ σημαντικό να αφήσετε την αδερφή σας να σας εκφράζει ότι βιώνει μέσα της: ότι σκέφτεται και νιώθει, μένοντας για λίγο σε αυτό και χωρίς να βιάζεστε να της απαντήσετε "λογικά" σε ότι από όσα σας λέει, σας μοιάζει κάπως αλλόκοτο, παράξενο και μπερδεμένο.

Είναι καλό, βέβαια, να της εξηγείτε το πώς σας φαίνονται εσάς όσα σας λέει, επαναφέροντας την όπου χρειάζεται στη λογική και την πραγματικότητα, αλλά αυτό είναι σημαντικό να το κάνετε, αφού πρώτα της δώσετε το μήνυμα πως την κατανοείτε.

 

Εξάλλου, ας μην ξεχνάμε πως η αδερφή σας- όπως και κάθε άτομο με ψυχική "διαταραχή" δεν ευθύνεται ή δεν επιλέγει την έναρξη της "διαταραχής" του. Επιλέγει μόνο τον τρόπο που θα διαχειριστεί τα συμπτώματα αυτής, ώστε να μην επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό τη ζωή του- αν και αυτό πολλές φορές δεν είναι εύκολο-. Η αδερφή σας έχει ήδη κάνει πολύ σημαντικά βήματα σε αυτό: συνδυάζοντας την φαρμακευτική της αγωγή με ψυχοθεραπεία- ψυχανάλυση και μειώνοντας έτσι τις "παρανοϊκές" ιδέες, όπως μου γράψατε.

 

Και πιστέψτε με, δεν είναι καθόλου εύκολο ή απλό για κανένα άτομο που βρίσκεται σε παρόμοια θέση με την αδερφή σας, να αναγνωρίσει την "ασθένεια" του, να διαχωρίσει τον εαυτό του από αυτήν και να δράσει "εναντίον" της. Επομένως, είναι καλό να ενθαρρύνετε την προσπάθεια της και να της επισημαίνετε τις θετικές αλλαγές που κατακτά καθημερινά στη ζωή της.

 

Τώρα, στα ερωτήματα σας για το αν θα μπορέσει να μείνει μόνη ή να κάνει σχέση και οικογένεια, δυστυχώς δεν μπορώ να σας απαντήσω. Όλα αυτά εξαρτώνται από πολλούς παράγοντες και η πορείας της "διαταραχής" της είναι μόνο ένας από αυτούς. Ας μην ξεχνάμε πως υπάρχουν άνθρωποι που δεν κάνουν οικογένεια, παρότι δεν έχουν στο ιστορικό τους ψυχιατρικά θέματα. Και ταυτόχρονα, υπάρχουν άνθρωποι με ψυχιατρικά θέματα που έχουν οικογένειες.

Σαφέστατα, και η πορεία της "διαταραχής" επηρεάζει την ποιότητα ζωής της αδερφής σας, εφόσον χρειάζεται να καταβάλλει σημαντική ενέργεια και προσπάθεια για να διαχειριστεί και να "συμφιλιωθεί" με τα "συμπτώματα" αυτής και έτσι είναι φυσικό να δυσκολεύεται, περισσότερο από άλλους, να οργανώσει τη ζωή της. Αυτό όμως, δεν την αποκλείει αυτόματα, ιδιαίτερα όσο μαθαίνει να αντιμετωπίζει τα συμπτώματα.

 

Το ερώτημα όμως, είναι, το να μείνει μόνη ή να κάνει οικογένεια αποτελούν δικές της επιθυμίες; Γιατί μόνο αν αποτελούν δικές της επιθυμίες, είναι πιο πιθανόν να υλοποιηθούν και μόνο αν αποτελούν δικές της επιθυμίες, μπορούν να "χρησιμοποιηθούν" ως στόχοι και κίνητρα για τη θεραπεία της- ως ένα μέσο να συνεχίσει να διαχειρίζεται την "ασθένεια" της, αφού είναι πιο πιθανό να οργανώσει τη ζωή της, εφόσον έχει οργανώσει τον εσωτερικό της κόσμο.

 

Όταν διάβασα τα ερωτήματα σας, αισθάνθηκα έντονα ότι όλα αυτά αποτελούν δικές σας επιθυμίες για εκείνην. Και αυτό είναι κάτι που με συγκίνησε. Παρ' όλα αυτά, δεν είναι στο δικό μας χέρι να βελτιωθεί ή να αλλάξει η ζωή των δικών μας ανθρώπων. Στο δικό μας χέρι είναι το πώς μπορούμε εμείς να στηρίξουμε τις επιλογές τους και πώς μπορούμε να τους βοηθήσουμε.

 

Θα σας πρότεινα, λοιπόν, σε σχέση με αυτό από την μια να συμφιλιωθείτε σιγά σιγά με την πιθανότητα να μην γίνουν τα όνειρα σας για εκείνη πραγματικότητα και παράλληλα να στρέψετε το βλέμμα σας στην καθημερινή βελτίωση της αδερφής σας.

Από την άλλη, να συζητήσετε ανοιχτά με την αδερφή σας για τις επιθυμίες που η ίδια έχει από τη ζωή της, ρωτώντας την τι τη βοηθάει, τι χρειάζεται από εσάς και στηρίζοντας την όταν τα πράγματα εξελίσσονται διαφορετικά από ότι επιθυμεί.

 

Καλή δύναμη!

[teacher40]

Καλημέρα.

 

Από όσα διάβασα, καταλαβαίνω πόσο πολύ νοιάζεστε την αδερφή σας και πόσο πολύ επιθυμείτε να τη στηρίξετε. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό τόσο για τη μεταξύ σας σχέση όσο και για την πορεία της ψυχικής υγείας της αδερφής σας.

 

Είναι πολύ σημαντικό για εκείνη, όπως και για τον καθένα από εμάς όταν είμαστε αντιμέτωποι με μια ψυχική "διαταραχή", να υπάρχει ένα κατάλληλο υποστηρικτικό δίκτυο, δηλαδή να υπάρχουν άνθρωποι ικανοί να μας ακούσουν, να αποδεχτούν αυτό που βιώνουμε και να μας καταλάβουν.

Επομένως, στο ερώτημα σας "πώς μπορείτε να τη βοηθήσετε", θα σας έλεγα πως είναι πολύ σημαντικό να αφήσετε την αδερφή σας να σας εκφράζει ότι βιώνει μέσα της: ότι σκέφτεται και νιώθει, μένοντας για λίγο σε αυτό και χωρίς να βιάζεστε να της απαντήσετε "λογικά" σε ότι από όσα σας λέει, σας μοιάζει κάπως αλλόκοτο, παράξενο και μπερδεμένο.

Είναι καλό, βέβαια, να της εξηγείτε το πώς σας φαίνονται εσάς όσα σας λέει, επαναφέροντας την όπου χρειάζεται στη λογική και την πραγματικότητα, αλλά αυτό είναι σημαντικό να το κάνετε, αφού πρώτα της δώσετε το μήνυμα πως την κατανοείτε.

 

Εξάλλου, ας μην ξεχνάμε πως η αδερφή σας- όπως και κάθε άτομο με ψυχική "διαταραχή" δεν ευθύνεται ή δεν επιλέγει την έναρξη της "διαταραχής" του. Επιλέγει μόνο τον τρόπο που θα διαχειριστεί τα συμπτώματα αυτής, ώστε να μην επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό τη ζωή του- αν και αυτό πολλές φορές δεν είναι εύκολο-. Η αδερφή σας έχει ήδη κάνει πολύ σημαντικά βήματα σε αυτό: συνδυάζοντας την φαρμακευτική της αγωγή με ψυχοθεραπεία- ψυχανάλυση και μειώνοντας έτσι τις "παρανοϊκές" ιδέες, όπως μου γράψατε.

 

Και πιστέψτε με, δεν είναι καθόλου εύκολο ή απλό για κανένα άτομο που βρίσκεται σε παρόμοια θέση με την αδερφή σας, να αναγνωρίσει την "ασθένεια" του, να διαχωρίσει τον εαυτό του από αυτήν και να δράσει "εναντίον" της. Επομένως, είναι καλό να ενθαρρύνετε την προσπάθεια της και να της επισημαίνετε τις θετικές αλλαγές που κατακτά καθημερινά στη ζωή της.

 

Τώρα, στα ερωτήματα σας για το αν θα μπορέσει να μείνει μόνη ή να κάνει σχέση και οικογένεια, δυστυχώς δεν μπορώ να σας απαντήσω. Όλα αυτά εξαρτώνται από πολλούς παράγοντες και η πορείας της "διαταραχής" της είναι μόνο ένας από αυτούς. Ας μην ξεχνάμε πως υπάρχουν άνθρωποι που δεν κάνουν οικογένεια, παρότι δεν έχουν στο ιστορικό τους ψυχιατρικά θέματα. Και ταυτόχρονα, υπάρχουν άνθρωποι με ψυχιατρικά θέματα που έχουν οικογένειες.

Σαφέστατα, και η πορεία της "διαταραχής" επηρεάζει την ποιότητα ζωής της αδερφής σας, εφόσον χρειάζεται να καταβάλλει σημαντική ενέργεια και προσπάθεια για να διαχειριστεί και να "συμφιλιωθεί" με τα "συμπτώματα" αυτής και έτσι είναι φυσικό να δυσκολεύεται, περισσότερο από άλλους, να οργανώσει τη ζωή της. Αυτό όμως, δεν την αποκλείει αυτόματα, ιδιαίτερα όσο μαθαίνει να αντιμετωπίζει τα συμπτώματα.

 

Το ερώτημα όμως, είναι, το να μείνει μόνη ή να κάνει οικογένεια αποτελούν δικές της επιθυμίες; Γιατί μόνο αν αποτελούν δικές της επιθυμίες, είναι πιο πιθανόν να υλοποιηθούν και μόνο αν αποτελούν δικές της επιθυμίες, μπορούν να "χρησιμοποιηθούν" ως στόχοι και κίνητρα για τη θεραπεία της- ως ένα μέσο να συνεχίσει να διαχειρίζεται την "ασθένεια" της, αφού είναι πιο πιθανό να οργανώσει τη ζωή της, εφόσον έχει οργανώσει τον εσωτερικό της κόσμο.

 

Όταν διάβασα τα ερωτήματα σας, αισθάνθηκα έντονα ότι όλα αυτά αποτελούν δικές σας επιθυμίες για εκείνην. Και αυτό είναι κάτι που με συγκίνησε. Παρ' όλα αυτά, δεν είναι στο δικό μας χέρι να βελτιωθεί ή να αλλάξει η ζωή των δικών μας ανθρώπων. Στο δικό μας χέρι είναι το πώς μπορούμε εμείς να στηρίξουμε τις επιλογές τους και πώς μπορούμε να τους βοηθήσουμε.

 

Θα σας πρότεινα, λοιπόν, σε σχέση με αυτό από την μια να συμφιλιωθείτε σιγά σιγά με την πιθανότητα να μην γίνουν τα όνειρα σας για εκείνη πραγματικότητα και παράλληλα να στρέψετε το βλέμμα σας στην καθημερινή βελτίωση της αδερφής σας.

Από την άλλη, να συζητήσετε ανοιχτά με την αδερφή σας για τις επιθυμίες που η ίδια έχει από τη ζωή της, ρωτώντας την τι τη βοηθάει, τι χρειάζεται από εσάς και στηρίζοντας την όταν τα πράγματα εξελίσσονται διαφορετικά από ότι επιθυμεί.

 

Καλή δύναμη!

 

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τις απαντήσεις σας. Ξέρω -από όσα μου λέει η ίδια - ότι θέλει να βρει μια δουλεια και να μείνει μόνη της. τώρα ζει με τους γονείς μου και θέλει να ανεξαρτητοποιηθεί. επίσης εκφράζει κατά καιρούς την επιθυμία να βρει έναν σύντροφο. οικογένεια δεν είμαι και τόσο σίγουρη ότι θέλει να κάνει αλλά να έχει ένα σύντροφο από ότι καταλαβαίνων ναι...

[Φλώρα Χατζημανώλη]

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τις απαντήσεις σας. Ξέρω -από όσα μου λέει η ίδια - ότι θέλει να βρει μια δουλεια και να μείνει μόνη της. τώρα ζει με τους γονείς μου και θέλει να ανεξαρτητοποιηθεί. επίσης εκφράζει κατά καιρούς την επιθυμία να βρει έναν σύντροφο. οικογένεια δεν είμαι και τόσο σίγουρη ότι θέλει να κάνει αλλά να έχει ένα σύντροφο από ότι καταλαβαίνων ναι...

 

Εγώ σας ευχαριστώ για την επικοινωνία σας.

Είναι σημαντικό που γνωρίζετε τις επιθυμίες της αδερφή σας.. Έτσι, θα μπορέσετε να βρείτε πιο εύκολα τον τρόπο να την στηρίξετε στις επιλογές της. Για παράδειγμα, θα μπορούσατε να της προτείνατε να κοιτάτε μαζί τις αγγελίες για δουλειά, να τη συνοδεύσετε σε κάποια συνέντευξη και γενικά να τη διευκολύνετε πρακτικά- σε ότι εκείνη χρειάζεται.. Ας αφήσετε την ίδια να σας κατευθύνει σε αυτό..

 

Καλή συνέχεια!!

[φουλα27]

κυρια Φλωρα καλησπερα σας!νομιζω οτι αρχιζω και κλεινομαι στον εαυτο μου...αιτια οι παλινδρομες κυησεις που εχω περασει μια τον Αυγουστο και αλλη μια την περασμενη βδομαδα...νομιζω οτι δεν μπορω να αντιμετωπισω τιποτα..ειμαι νοσηλευτρια και βρισκομαι σε αναρρωτικη ακομη λογω κυησης.στην δουλεια θα επιστρεψω σε 10 ημερες και πιστευω πως θα με βοηθησει...μεχρι τοτε ομως τι κανω???νιωθω πολυ αδυναμη ψυχικα..και γενικα ειμαι ενας ανθρωπος που λενε "η ψυχη της παρεας"....

[Φλώρα Χατζημανώλη]

κυρια Φλωρα καλησπερα σας!νομιζω οτι αρχιζω και κλεινομαι στον εαυτο μου...αιτια οι παλινδρομες κυησεις που εχω περασει μια τον Αυγουστο και αλλη μια την περασμενη βδομαδα...νομιζω οτι δεν μπορω να αντιμετωπισω τιποτα..ειμαι νοσηλευτρια και βρισκομαι σε αναρρωτικη ακομη λογω κυησης.στην δουλεια θα επιστρεψω σε 10 ημερες και πιστευω πως θα με βοηθησει...μεχρι τοτε ομως τι κανω???νιωθω πολυ αδυναμη ψυχικα..και γενικα ειμαι ενας ανθρωπος που λενε "η ψυχη της παρεας"....

 

Καλημέρα.

Λυπάμαι για τις παλίνδρομες κυήσεις που έχετε περάσει.

Η παλίνδρομη κύηση είναι ένα δυσάρεστο γεγονός- δεν είναι μόνο πως υπάρχει η απώλεια αλλά και ότι συχνά δεν δίνεται μια ακριβής εξήγηση με αποτέλεσμα να συνοδεύουν την απώλεια αναπάντητα ερωτήματα. Και δυστυχώς είναι συχνό να υπάρξει και δεύτερη παλίνδρομη κύηση, η οποία μεγεθύνει τα αισθήματα απώλειας, αφού πλέον δοκιμάζεται και η ελπίδα της γυναίκας (ακόμη κι όταν ο γιατρός της δεν ανησυχεί).

Δεν ξέρω αν αυτά τα "γενικά λόγια' σας εκφράζουν- σας τα ανέφερα γιατί θεωρώ σημαντικό να κατανοήσετε τη ψυχική διαδικασία που πιθανόν να συνοδεύει τις παλίνδρομες κυήσεις με σκοπό να δείτε τα συναισθήματα σας από άλλο πρίσμα. Θέλω να πω πως μπορεί και να είναι εντάξει που δεν έχετε διάθεση και "κλείνεστε" στον εαυτό σας αυτή την στιγμή. Ίσως, χρειάζεστε τον χρόνο να πενθήσετε, τον χρόνο να μην είστε η "ψυχή της παρέας", τον χρόνο να επεξεργαστείτε την παρούσα κατάσταση. Και στη φάση αυτή είναι σημαντικό να μην πιέζεστε- δεν χρειάζεται να γίνεται χαρούμενη, αν δεν νιώθετε χαρούμενη. Σταδιακά, θα νιώσετε ξανά χαρούμενη: εξάλλου έχει περάσει μόλις μια βδομάδα από την τελευταία παλίνδρομη κύηση.

Αυτό, όμως, που χρειάζεται να θυμάστε είναι ότι "τώρα" νιώθετε πως δεν μπορείτε να αντιμετωπίσετε τίποτα. Σύντομα, μπορεί αυτό να αλλάξει και ακόμη το συναίσθημα μας δεν μας λέει πάντα την αλήθεια για την ικανότητα μας. Δηλαδή, το ότι νιώθετε πως δεν μπορείτε να αντιμετωπίσετε τίποτα δεν σημαίνει αυτόματα πως όντως δεν μπορείτε. Συμπονέστε τον εαυτό σας για αυτό που του συνέβη και έχετε σαν σκέψη πως "μπορεί κι αυτό να περάσει".

Αναφέρατε πως η δουλειά θα σας βοηθήσει και είναι καλό αυτή η στάση σας να σκέφτεστε τι σας βοηθάει. Η δουλειά είναι το ένα πράγμα που σκεφτήκατε. Τι άλλο θα σας βοηθούσε; Αφήστε τον εαυτό σας αυθόρμητα να απαντήσει και γενικά κάντε ότι σας έρχεται στο μυαλό: πάτε βόλτα, δείτε μια ταινία, μιλήστε με ένα φίλο σας ή με το σύντροφο σας, γράψτε κάτι, ζωγραφίστε, οτιδήποτε. Σημασία έχει να βρείτε τι ταιριάζει σε' σας. Αυτό που εγώ μπορώ να σας πω είναι ότι σε "περίοδο πένθους- απώλειας" η επαφή με τα αγαπημένα μας πρόσωπα και η δημιουργική απασχόληση (η ζωγραφική, η μαγειρική, η ζαχαροπλαστική, το γράψιμο, το διάβασμα, το μπλέξιμο, οτιδήποτε φτιάχνουμε με τα χέρια μας) βοηθάνε.

Ελπίζω να σας έδωσα ιδέες για το πώς να συμπαρασταθείτε στον εαυτό σας. Είναι σημαντικό να έχετε υπομονή και να δώσετε στον εαυτό σας χρόνο. Θυμηθείτε πως δεν υπάρχει εύκολος δρόμος για την ανακούφιση της ψυχής μας.

 

Καλή δύναμη.

[iouliam]

Αν και είμαι μέλος πολλά χρόνια σήμερα ανακάλυψα τυχαία αυτή την ενότητα και ήταν σαν δώρο από τον ουρανό!

Έχω περάσει διάφορα τα τελευταία χρόνια 2παλίδρομες, άπειρους τσακωμούς με πεθερικά και μετακόμιση από το σπίτι τους, εξετάσεις, ανακάλυψη θρομβοφιλίας, μία δύσκολη κύηση με ευτυχώς αποτέλεσμα την 2χρονη κορούλα μου, μια άσχημη λοχεία με διαγνωσμένη κατάθλιψη και θεραπεία 9μηνών, που όμως μου άφησε ευερέθιστο έντερο και ακόμα κρίσης πανικού (που νόμιζα πως ξέμπλεξα με αυτές αλλά τους 2τελευταίους μήνες ξαναεμφανίστηκαν αλλά σχεδόν τις ελέγχω πια, αλλά κουράστηκα).

Ο λόγος που σας γράφω είναι γιατί ενώ έχω βρει μια πάρα πολύ καλή ψυχολόγο αυτή τη στιγμή δεν αντέχω οικονομικά να την επισκεφτώ και η μικρή μου έχει κολλήσει πάνω μου με αποτέλεσμα να μην μπορώ να πάω ούτε τουαλέτα. Είναι απέξω και φωνάζει ουρλιάζει καλύτερα "μανούλα βγες έξω". Δουλεύω 4ώρες την ημέρα και μένει με τη μαμά μου ή την αδερφή μου που της αγαπάει και την προσέχουν πάρα πολύ αλλά όσο μεγαλώνει δε θέλει να μένει μαζί τους όταν λείπω. Όταν είμαι κι εγώ σπίτι κανένα πρόβλημα να παίξουν. Τη νύχτα ξυπνάει και ουρλιάζει αν δεν πάω δίπλα της με αποτέλεσμα να την περνάω πέρα δώθε όλη νύχτα και όταν ηρεμεί εγώ να πνίγομαι και εγώ να κοντεύω να καταρρεύσω. Κάθε πρωϊ ξυπνάω κουρασμένη και νιώθω ότι θα κάνω εμετό.

Σας παρακαλώ δώστε μου μια συμβουλή, δε θέλω να της φωνάζω ούτε να πληρώσει τα δικά μου προβλήματα το παιδί.

[Φλώρα Χατζημανώλη]

Αν και είμαι μέλος πολλά χρόνια σήμερα ανακάλυψα τυχαία αυτή την ενότητα και ήταν σαν δώρο από τον ουρανό!

Έχω περάσει διάφορα τα τελευταία χρόνια 2παλίδρομες, άπειρους τσακωμούς με πεθερικά και μετακόμιση από το σπίτι τους, εξετάσεις, ανακάλυψη θρομβοφιλίας, μία δύσκολη κύηση με ευτυχώς αποτέλεσμα την 2χρονη κορούλα μου, μια άσχημη λοχεία με διαγνωσμένη κατάθλιψη και θεραπεία 9μηνών, που όμως μου άφησε ευερέθιστο έντερο και ακόμα κρίσης πανικού (που νόμιζα πως ξέμπλεξα με αυτές αλλά τους 2τελευταίους μήνες ξαναεμφανίστηκαν αλλά σχεδόν τις ελέγχω πια, αλλά κουράστηκα).

Ο λόγος που σας γράφω είναι γιατί ενώ έχω βρει μια πάρα πολύ καλή ψυχολόγο αυτή τη στιγμή δεν αντέχω οικονομικά να την επισκεφτώ και η μικρή μου έχει κολλήσει πάνω μου με αποτέλεσμα να μην μπορώ να πάω ούτε τουαλέτα. Είναι απέξω και φωνάζει ουρλιάζει καλύτερα "μανούλα βγες έξω". Δουλεύω 4ώρες την ημέρα και μένει με τη μαμά μου ή την αδερφή μου που της αγαπάει και την προσέχουν πάρα πολύ αλλά όσο μεγαλώνει δε θέλει να μένει μαζί τους όταν λείπω. Όταν είμαι κι εγώ σπίτι κανένα πρόβλημα να παίξουν. Τη νύχτα ξυπνάει και ουρλιάζει αν δεν πάω δίπλα της με αποτέλεσμα να την περνάω πέρα δώθε όλη νύχτα και όταν ηρεμεί εγώ να πνίγομαι και εγώ να κοντεύω να καταρρεύσω. Κάθε πρωϊ ξυπνάω κουρασμένη και νιώθω ότι θα κάνω εμετό.

Σας παρακαλώ δώστε μου μια συμβουλή, δε θέλω να της φωνάζω ούτε να πληρώσει τα δικά μου προβλήματα το παιδί.

 

Καλησπέρα. Μοιάζει να ήταν για σας η ανακάλυψη αυτής της ενότητας ένας "από μηχανής θεός". Ελπίζω να είναι και στην πράξη ένας τρόπος βοήθειας και συμπαράστασης για εσάς, γιατί αισθάνομαι πως αυτό έχετε ανάγκη αυτή τη στιγμή. Όπως είπατε, έχετε περάσει πάρα πολλά και είναι φυσικό να αισθάνεστε κουρασμένη και εξαντλημένη. Παρόλο που έχετε κάνει θεραπεία για 9 μήνες, μοιάζει να χρειάζεστε- και ο καθένας στη θέσης σας θα χρειαζόταν- συνεχή υποστήριξη και καθοδήγηση. Η συνέχιση της θεραπείας είναι ένας τρόπος αυτής. Όπως είπατε, δεν μπορείτε να αντέξετε οικονομικά κάτι τέτοιο. Αναρωτιέμαι, όμως, αν έχετε δοκιμάσει να επικοινωνήσετε με τη ψυχολόγο τις οικονομικές σας δυσκολίες ώστε να δείτε από κοινού αν υπάρχει κάποια λύση. Ακόμη, ανάλογα την περιοχή που ζει κανείς, μπορεί να υπάρχουν υπηρεσίες που να παρέχουν συμβουλευτική χωρίς οικονομική επιβάρυνση.

Από την άλλη, μοιάζει να χρειάζεστε χρόνο να περάσετε με τον εαυτό σας, να ηρεμήσετε ή να μοιράσετε την ευθύνη της κόρης σας με τον σύζυγο σας. Δεν θέλω να επεκταθώ πάρα πολύ, γιατί θέλω να μείνω στο δικό σας αίτημα που είναι μια συμβουλή για την κόρη σας. Ωστόσο, μου είναι δύσκολο να μην πω δυο κουβέντες για την αίσθηση που μου έδωσε το μήνυμα σας, καθώς θεωρώ πως η συμπεριφορά της κόρης σας είναι κάπως αλληλένδετη και με τη δική σας συμπεριφορά, με το δικό σας ίσως άγχος και τη δική σας ανησυχία.

Η κόρη σας μοιάζει να καταλαβαίνει τι περνάτε και να ανησυχεί για εσάς. Σας τονίζω πως για την ηλικία της είναι συνήθης αντίδραση να μην θέλει να σας αποχωριστεί και να φοβάται για αυτό. Δεν σημαίνει πως όσο μεγαλώνει δεν θα θελήσει ποτέ να μείνει μόνη της. Δείχνει σε αυτή τη φάση- και ίσως και λόγω των γεγονότων που σας συνέβησαν- να σας χρειάζεται πολύ και να έχει ανάγκη να την καθησυχάσετε "ότι δεν θα την εγκαταλείψετε και δεν θα σας συμβεί κάτι κακό".

Στην πράξη, βρείτε ένα σχέδιο να συνηθίσει σταδιακά να σας αποχωρίζετε. Δηλαδή, την νύχτα πηγαίντε δίπλα της όταν είναι ανήσυχη αλλά ενημερώστε την πως θα φύγετε από δίπλα της όταν ηρεμήσει και θα ξαναπάτε για άλλη μία φορά αν είναι πάλι ανήσυχη. Αλλά, αν είναι και 3η φορά ανήσυχη δεν βοηθάει καμία από τις 2 να πηγαινοέρχεστε- θέλω να πω πως και εκείνη χρειάζεται να μάθει να ηρεμεί και μόνη της. Ωστόσο, χρειάζεται να της δώσετε το μήνυμα πως δεν κινδυνεύει καμία από τις δυο σας και ότι είστε εδώ και την αγαπάτε- δηλαδή αν την πλησιάζετε και εκείνη την στιγμή νιώθετε νευριασμένη ή εξαντλημένη, η μικρή σας θα το καταλάβει αμέσως και δεν θα ηρεμήσει πραγματικά. Οπότε, πρώτα ηρεμήστε τον εαυτό σας και έπειτα ηρεμήστε εκείνη.

Ακόμη, μπορείτε να της δώσετε για να κοιμάται στο δωμάτιο της ένα δικό σας αντικείμενο- κάτι από το δικό σας δωμάτιο. Αυτό μπορεί να βοηθήσει στο να νιώσει ασφάλεια το βράδυ.

Γενικά, χρειάζεται χρόνος, επανάληψη και πολύ υπομονή εκ μέρους σας και καταλαβαίνω πως ίσως αυτή τη στιγμή η κατάσταση σας μοιάζει άλυτη. Ωστόσο, δεν είναι. Είμαι σίγουρη πως θα τα καταφέρετε. Εξάλλου, από όσα μου είπατε έχετε μάθει να αντιμετωπίζετε κατά πρόσωπο τα προβλήματα που προκύπτουν και σίγουρα έχετε μέσα σας αποθέματα.

Ελπίζω να σας βοήθησε έστω και ένα πράγμα από όσα διαβάσατε. Καλή δύναμη!

[iouliam]

Καλησπέρα. Μοιάζει να ήταν για σας η ανακάλυψη αυτής της ενότητας ένας "από μηχανής θεός". Ελπίζω να είναι και στην πράξη ένας τρόπος βοήθειας και συμπαράστασης για εσάς, γιατί αισθάνομαι πως αυτό έχετε ανάγκη αυτή τη στιγμή. Όπως είπατε, έχετε περάσει πάρα πολλά και είναι φυσικό να αισθάνεστε κουρασμένη και εξαντλημένη. Παρόλο που έχετε κάνει θεραπεία για 9 μήνες, μοιάζει να χρειάζεστε- και ο καθένας στη θέσης σας θα χρειαζόταν- συνεχή υποστήριξη και καθοδήγηση. Η συνέχιση της θεραπείας είναι ένας τρόπος αυτής. Όπως είπατε, δεν μπορείτε να αντέξετε οικονομικά κάτι τέτοιο. Αναρωτιέμαι, όμως, αν έχετε δοκιμάσει να επικοινωνήσετε με τη ψυχολόγο τις οικονομικές σας δυσκολίες ώστε να δείτε από κοινού αν υπάρχει κάποια λύση. Ακόμη, ανάλογα την περιοχή που ζει κανείς, μπορεί να υπάρχουν υπηρεσίες που να παρέχουν συμβουλευτική χωρίς οικονομική επιβάρυνση.

Από την άλλη, μοιάζει να χρειάζεστε χρόνο να περάσετε με τον εαυτό σας, να ηρεμήσετε ή να μοιράσετε την ευθύνη της κόρης σας με τον σύζυγο σας. Δεν θέλω να επεκταθώ πάρα πολύ, γιατί θέλω να μείνω στο δικό σας αίτημα που είναι μια συμβουλή για την κόρη σας. Ωστόσο, μου είναι δύσκολο να μην πω δυο κουβέντες για την αίσθηση που μου έδωσε το μήνυμα σας, καθώς θεωρώ πως η συμπεριφορά της κόρης σας είναι κάπως αλληλένδετη και με τη δική σας συμπεριφορά, με το δικό σας ίσως άγχος και τη δική σας ανησυχία.

Η κόρη σας μοιάζει να καταλαβαίνει τι περνάτε και να ανησυχεί για εσάς. Σας τονίζω πως για την ηλικία της είναι συνήθης αντίδραση να μην θέλει να σας αποχωριστεί και να φοβάται για αυτό. Δεν σημαίνει πως όσο μεγαλώνει δεν θα θελήσει ποτέ να μείνει μόνη της. Δείχνει σε αυτή τη φάση- και ίσως και λόγω των γεγονότων που σας συνέβησαν- να σας χρειάζεται πολύ και να έχει ανάγκη να την καθησυχάσετε "ότι δεν θα την εγκαταλείψετε και δεν θα σας συμβεί κάτι κακό".

Στην πράξη, βρείτε ένα σχέδιο να συνηθίσει σταδιακά να σας αποχωρίζετε. Δηλαδή, την νύχτα πηγαίντε δίπλα της όταν είναι ανήσυχη αλλά ενημερώστε την πως θα φύγετε από δίπλα της όταν ηρεμήσει και θα ξαναπάτε για άλλη μία φορά αν είναι πάλι ανήσυχη. Αλλά, αν είναι και 3η φορά ανήσυχη δεν βοηθάει καμία από τις 2 να πηγαινοέρχεστε- θέλω να πω πως και εκείνη χρειάζεται να μάθει να ηρεμεί και μόνη της. Ωστόσο, χρειάζεται να της δώσετε το μήνυμα πως δεν κινδυνεύει καμία από τις δυο σας και ότι είστε εδώ και την αγαπάτε- δηλαδή αν την πλησιάζετε και εκείνη την στιγμή νιώθετε νευριασμένη ή εξαντλημένη, η μικρή σας θα το καταλάβει αμέσως και δεν θα ηρεμήσει πραγματικά. Οπότε, πρώτα ηρεμήστε τον εαυτό σας και έπειτα ηρεμήστε εκείνη.

Ακόμη, μπορείτε να της δώσετε για να κοιμάται στο δωμάτιο της ένα δικό σας αντικείμενο- κάτι από το δικό σας δωμάτιο. Αυτό μπορεί να βοηθήσει στο να νιώσει ασφάλεια το βράδυ.

Γενικά, χρειάζεται χρόνος, επανάληψη και πολύ υπομονή εκ μέρους σας και καταλαβαίνω πως ίσως αυτή τη στιγμή η κατάσταση σας μοιάζει άλυτη. Ωστόσο, δεν είναι. Είμαι σίγουρη πως θα τα καταφέρετε. Εξάλλου, από όσα μου είπατε έχετε μάθει να αντιμετωπίζετε κατά πρόσωπο τα προβλήματα που προκύπτουν και σίγουρα έχετε μέσα σας αποθέματα.

Ελπίζω να σας βοήθησε έστω και ένα πράγμα από όσα διαβάσατε. Καλή δύναμη!

 

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για το χρόνο σας και την απάντηση. Θα προσπαθήσω να ακολουθήσω τις συμβουλές σας.

Η ψυχολόγος μου γνωρίζει τα οικονομικά μου και έχει την καλή διάθεση να βοηθήσει αλλά εμένα μου δημιουργεί επιπλέον άγχος να τις χρωστάω έστω και αν τα δίνω όταν μπορώ. Όταν πιέζομαι πάρα πολύ ξαναπάω αλλά για καθοδήγηση όπως είπατε.

Μου είχε πει και αυτή για την αλληλένδετη συμπεριφορά της μικρής και τη δική μου αλλά κάπου έχασα την κατάσταση πάλι.

Ο σύζυγός μου βοηθάει πάρα πάρα πολύ, πραγματικά δεν ξέρω πως βρίσκει τις αντοχές, αλλά η μικρή όταν είμαι εγώ εκεί δε θέλει κανέναν άλλον. Και η αλήθεια είναι ότι ενώ χρειάζομαι χρόνο για μένα φοβάμαι να πάω για έναν καφέ (λόγω της κρίσης πανικού) χωρίς τον άντρα μου. Ξέρω ότι πρέπει να νικήσω τους φόβους μου αλλά νιώθω αδύναμη τώρα. Έχω εξαντληθεί και σωματικά(έχω υπόταση και χαμηλό σάκχαρο λόγω δίαιτας για ευερέθιστό έντερο). Οπότε σήμερα πήρα απόφαση να αλλάξω γιατρό για το σωματικό πρόβλημα μήπως και νιώσω πιο δυνατή και ψυχολογικά.

Ευχαριστώ πάρα πολύ και πάλι, ένιωσα ότι μίλησα με κάποιον που με καταλαβαίνει απόλυτα και δε θα τον στενοχωρήσω.

[Ολυμπία_]

Κυρια Χατζημανωλη , διαβαζοντας τις απαντησεις σας, μου εχει κανει τρομερη εντυπωση το ποσο σοβαρα, υπευθυνα και με μεγαλη ευαισθησια και διακριτικοτητα απαντατε σε ολες τις αποριες μας.

Ειναι φανερο οτι εκτος απο πολυ καλη επαγγελματιας ειστε και ενα θαυμασιο ατομο.

Ευχαριστουμε παρα πολυ για τη συμμετοχη σας σε αυτο το φορουμ και το ενδιαφερον σας .

[Φλώρα Χατζημανώλη]

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για το χρόνο σας και την απάντηση. Θα προσπαθήσω να ακολουθήσω τις συμβουλές σας.

Η ψυχολόγος μου γνωρίζει τα οικονομικά μου και έχει την καλή διάθεση να βοηθήσει αλλά εμένα μου δημιουργεί επιπλέον άγχος να τις χρωστάω έστω και αν τα δίνω όταν μπορώ. Όταν πιέζομαι πάρα πολύ ξαναπάω αλλά για καθοδήγηση όπως είπατε.

Μου είχε πει και αυτή για την αλληλένδετη συμπεριφορά της μικρής και τη δική μου αλλά κάπου έχασα την κατάσταση πάλι.

Ο σύζυγός μου βοηθάει πάρα πάρα πολύ, πραγματικά δεν ξέρω πως βρίσκει τις αντοχές, αλλά η μικρή όταν είμαι εγώ εκεί δε θέλει κανέναν άλλον. Και η αλήθεια είναι ότι ενώ χρειάζομαι χρόνο για μένα φοβάμαι να πάω για έναν καφέ (λόγω της κρίσης πανικού) χωρίς τον άντρα μου. Ξέρω ότι πρέπει να νικήσω τους φόβους μου αλλά νιώθω αδύναμη τώρα. Έχω εξαντληθεί και σωματικά(έχω υπόταση και χαμηλό σάκχαρο λόγω δίαιτας για ευερέθιστό έντερο). Οπότε σήμερα πήρα απόφαση να αλλάξω γιατρό για το σωματικό πρόβλημα μήπως και νιώσω πιο δυνατή και ψυχολογικά.

Ευχαριστώ πάρα πολύ και πάλι, ένιωσα ότι μίλησα με κάποιον που με καταλαβαίνει απόλυτα και δε θα τον στενοχωρήσω.

 

Καλησπέρα. Λέτε πώς "πρέπει να νικήσετε τους φόβους σας" αλλά αναρωτιέμαι αν εννοείται πως θέλετε να συμφιλιωθείτε μαζί τους, ώστε να μην σας "κλέβουν" τη δύναμη σας. Για κάποιο ή κάποιους λόγους, αυτή τη στιγμή οι φόβοι σας υπάρχουν και ίσως και να θέλουν να σας πουν κάτι για σας ή να σας βοηθήσουν στο να πάτε παρακάτω...

Χαίρομαι που μου γράψατε πως έχετε βοήθεια από το σύζυγο σας και υπάρχει επικοινωνία με τη ψυχολόγο σας, στο μέτρο που νιώθετε ασφάλεια και άνεση. Επίσης, χαίρομαι που νιώσατε κατανόηση μέσα από το μήνυμα μου. Σας εύχομαι καλή δύναμη και για κάποιο λόγο νιώθω σίγουρη πως θα βρείτε μια λύση για το ζήτημα της κόρης σας. Είμαι στη διάθεση σας, σε αυτό το forum αν χρειαστείτε κάτι περισσότερο.

Σας ευχαριστώ πολύ και εγώ για την επικοινωνία. Καλή συνέχεια!