Άγχος αποχωρισμού από τώρα;

[leaner]

Καλησπέρα! Ο μικρούλης μου είναι 6 μηνών και μέχρι τωρα ήταν ιδιαίτερα "κοινωνικός", με την έννοια οτι καθόταν άνετα σε οποιονδήποτε τον έπαιρνε αγκαλιά και γελούσε σε όλους, ακόμα και σε ανθρώπους που δε γνώριζε καθόλου. Εδώ και μερικές μέρες όμως, μόλις τον παίρνει κάποιος αγκαλιά (ακόμα και αν είναι οικείο πρόσωπο, πχ παππούς, γιαγιά) ή απλά τον κοιτάει και του μιλάει, βάζει τα κλάματα και ταυτόχρονα με ψάχνει μέσα στο χώρο. Μόλις με εντοπίσει, μου απλώνει το χέρι για να τον πάρω εγώ αγκαλιά και, αν δεν το κάνω, χαλάει τον κόσμο από τα κλάματα.

 

Απ' όσα έχω διαβάσει, τα "συμπτώματα" αυτά θυμίζουν προσκόλληση και άγχος αποχωρισμού... δεν είναι πολύ νωρίς όμως; νόμιζα οτι η αναπτυξιακή αυτή φάση συνήθως εμφανίζεται γύρω στο έτος. Σας έχει τύχει να εμφανιστεί τόσο νωρίς;

 

Επίσης, αν όντως είναι άγχος αποχωρισμού, ποιός είναι ο καλύτερος τρόπος να το αντιμετωπίσουμε; εκείνη τη στιγμή που κλαίει είναι καλύτερα να τον πάρω όντως αγκαλιά για να δει οτι είμαι εκεί γι' αυτόν; ή να τον αφήσω στην αγκαλιά της γιαγιάς/ παππού για να συνηθίζει; (δεδομένου οτι από δω και πέρα, λόγω δουλειάς, θα περνάει αναγκαστικά κάποια πρωινά την εβδομάδα μαζί τους).

[ChristinaESL]

Καλησπέρα, ρίξε μία ματιά και σε αυτό το θέμα.

[vivien9]

Καλησπέρα! Ο μικρούλης μου είναι 6 μηνών και μέχρι τωρα ήταν ιδιαίτερα "κοινωνικός", με την έννοια οτι καθόταν άνετα σε οποιονδήποτε τον έπαιρνε αγκαλιά και γελούσε σε όλους, ακόμα και σε ανθρώπους που δε γνώριζε καθόλου. Εδώ και μερικές μέρες όμως, μόλις τον παίρνει κάποιος αγκαλιά (ακόμα και αν είναι οικείο πρόσωπο, πχ παππούς, γιαγιά) ή απλά τον κοιτάει και του μιλάει, βάζει τα κλάματα και ταυτόχρονα με ψάχνει μέσα στο χώρο. Μόλις με εντοπίσει, μου απλώνει το χέρι για να τον πάρω εγώ αγκαλιά και, αν δεν το κάνω, χαλάει τον κόσμο από τα κλάματα.

 

Απ' όσα έχω διαβάσει, τα "συμπτώματα" αυτά θυμίζουν προσκόλληση και άγχος αποχωρισμού... δεν είναι πολύ νωρίς όμως; νόμιζα οτι η αναπτυξιακή αυτή φάση συνήθως εμφανίζεται γύρω στο έτος. Σας έχει τύχει να εμφανιστεί τόσο νωρίς;

 

Επίσης, αν όντως είναι άγχος αποχωρισμού, ποιός είναι ο καλύτερος τρόπος να το αντιμετωπίσουμε; εκείνη τη στιγμή που κλαίει είναι καλύτερα να τον πάρω όντως αγκαλιά για να δει οτι είμαι εκεί γι' αυτόν; ή να τον αφήσω στην αγκαλιά της γιαγιάς/ παππού για να συνηθίζει; (δεδομένου οτι από δω και πέρα, λόγω δουλειάς, θα περνάει αναγκαστικά κάποια πρωινά την εβδομάδα μαζί τους).

 

Ναι είναι πολύ φυσιολογικό να μην κάθεται πια σε ξένους ή ακόμα και σε οικεία πρόσωπα από τον 7ο μήνα, είναι η αρχή του άγχους του αποχωρισμού. Ετσι έγινε και με μας, αλλά δεν ανησύχησα γιατί το είχα ήδη διαβάσει σε ένα βιβλίο που έχω για τον πρώτο χρόνο του παιδιού. Εγώ δεν θα τον άφηνα να κλαίει (και δεν τον άφηνα), ποιο το νόημα δεν εκπαιδεύεται έτσι. Όταν έρθει η ώρα να κάτσει τα πρωινά με τους παππούδες, θα βρουν εκείνοι τρόπους να τον αποσπάσουν με παιχνίδια κτλ.

[ChristinaESL]

Ο μικρός σου είναι 6 μηνών. Ακριβώς στην ηλικία που αρχίζει αυτό το φαινόμενο.

Το "άγχος του ξένου" είναι η επιφυλακτικότητα και η συστολή που εκδηλώνει, όταν έρθει αντιμέτωπο με ένα πρόσωπο που δε γνωρίζει. Αυτό το άγχος εμφανίζεται στο δεύτερο μισό του πρώτου έτους.

Γι αυτό, είναι υπεύθυνη η εγκεφαλική ανάπτυξη και οι αυξημένες γνωστικές ικανότητες του βρέφους. Καθώς η μνήμη αναπτύσσεται, το βρέφος είναι σε θέση να ξεχωρίζει τα άτομα που γνωρίζει από αυτά που δεν του είναι οικεία. Οι ίδιες γνωστικές ικανότητες που επιτρέπουν στο βρέφος να αντιδρά θετικά στα άτομα που γνωρίζει, του δίνουν τη δυνατότητα να αναγνωρίζει τα άγνωστα άτομα. Επιπλέον, μεταξύ 6 και 9 μηνών, το βρέφος αρχίζει την προσπάθειά του να κατανοήσει τον κόσμο γύρω του, μία προσπάθεια που προσδοκά και να προβλέπει γεγονότα. Όταν συμβεί ένα γεγονός που δεν το περιμένει, όπως η παρουσία ενός άγνωστου προσώπου, τότε το βρέφος αισθάνεται φόβο, πιθανότατα, χωρίς να γνωρίζει γιατί.

 

Αν και το "άγχος του ξένου" είναι φαινόμενο κοινό σε όλα τα βρέφη μετά τους 6 μήνες, οι διαφορές από βρέφος σε βρέφος είναι σημαντικές. Ορισμένα μωράκια, κυρίως αυτά που έχουν πολλές εμπειρίες με άγνωστα πρόσωπα, παρουσιάζουν μειωμένα επίπεδα άγχους συγκριτικά με αυτά που οι εμπειρίες τους είναι με ανοίκια πρόσωπα είναι περιορισμένες. Επίσης, οι αντιδράσεις τους είναι διαφορετικές, ανάλογα με το άτομο με το οποίο έρχονται σε επαφή. Για παράδειγμα, τα βρέφη τείνουν να δείχνουν λιγότερο άγχος όταν έρχονται σε επαφή με γυναίκες, παρά με άνδρες. Επιπλέον, αντιδρούν πολύ πιο θετικά σε άγνωστα παιδιά, παρά σε άγνωστους ενήλικες, πιθανώς διότι το μέγεθος του σώματος των παιδιών προκαλεί λιγότερο φόβο.

 

Το άγχος αποχωρισμού, από την άλλη, είναι ο δυσφορία που εκδηλώνει το βρέφος, όταν απομακρύνεται από το πρόσωπο που συνήθως το φροντίζει. Το άγχος αποχωρισμού, το οποίο είναι επίσης διαπολιτισμικά καθολικό, αρχίζει περίπου τον 7ο με 8ο μήνα, φτάνει στο αποκορύφωμά του περίπου στους 14 μήνες και μετά μειώνεται. Το άγχος αποχωρισμού αποδίδεται σε μεγάλο βαθμό στους ίδιους λόγους, όπως και στην περίπτωση του "άγχους του ξένου". Οι συνεχώς αναπτυσσόμενες γνωστικές δεξιότητες επιτρέπουν στο βρέφος να θέτει εύλογα ερωτήματα, στα οποία όμως το νεαρό της ηλικίας δεν τουν επιτρέπει να απαντήσει: "Γιατί φεύγει η μαμά μου;", "Πού πηγαίνει;", "Θα επιστρέψει ποτέ;"

 

Το "άγχος του ξένου" και το άγχος αποχωρισμού αντανακλούν τη σημαντική πρόοδο του παιδιού στις κοινωνικές του δεξιότητες. Αντικατοπτρίζουν τόσο τη γνωστική του πρόοδο όσο και την εμφάνιση των συναισθηματικών και κοινωνικών δεσμών ανάμεσα σε αυτό και το πρόσωπο που το φροντίζει.