Γιαγιά - μπέιμπι σίτερ εναλλάξ!

[Lia]

Τη μικρή την προσέχει από 3 μηνών η πεθερά μου για τις ώρες που δουλεύω. Δουλεύω κανονικά το 8ωρό μου μαζεύω τις ώρες από το μειωμένο ωράριο που δικαιούμαι και κάθομαι μια μέρα την εβδομάδα.

Η μικρή, όπως είναι φυσικό την έχει μάθει τη γιαγιά της και είμαι και γω ήσυχη. Επειδή όμως τυχαίνει πολλές φορές να λείπω από τη δουλειά μου επειδη κάτι θα τους τύχει (σαν μεγάλοι άνθρωποι που είναι και ειδικά ο πεθερός μου που κάνει αιμοκάθαρση) αποφάσισα να έχω και μια κοπέλα να κρατάει και αυτή κάποιες μέρες τη μικρή. Έτσι καταλήξαμε να την έχει 2 μέρες η πεθερά μου, 2 μέρες η μπέιμπι σίτερ και τη μια μέρα που κάθομαι εγώ.

Μήπως όμως αυτό είναι κακό για το παιδί; Που αλλάζει συνεχώς χέρια εννοώ;

[Μαρια Στυλιανακη]

όχι εάν αυτό έχει γίνει σταθερά και δεν έγινε απότομα και με τα δύο πρόσωπα.

δεν είναι κακό, να έχει ένα παιδί πολλά πρόσωπα αναφοράς με τα οποία είναι δεμένο!

[Lia]

Προβλέπω "πόλεμο" γιαγιάς εναντίος μπέιμπι σίτερ. Ήδη η γιαγιά μας άρχισε να λέει ότι το παιδί θα πάθει "ψυχικό" επειδή το πέτυχε να κλαίει. "Κάνει απεργία πείνας"!!! (η αλήθεια είναι ότι η μικρή δεν άγγιζε καθόλου το φαγητό της αλλά όταν ήρθε η γιαγιά και την τάισε έφαγε με όρεξη....). Εμένα βέβαια προς το παρόν με ενδιαφέρει να μην έχει η μικρή πρόβλημα, και να είναι όντως χαρούμενο.

Θεωρώ φυσιολογικό το γεγονός ότι ακόμα η μικρή θεωρεί την κοπέλα "ξένη" και δεν νιώθει ασφάλεια και της κάνει "κόλπα". Ελπίζω να μην κάνω λάθος και κάνω κακό στο παιδί... Δε θέλω και πολύ να αρχίζω να παίρνω "τοις μετρητοίς" τα λόγια της γιαγιάς. [/img]

[Μαρια Στυλιανακη]

το κλάμα είναι καλό, γιατί έτσι εκτονώνονται τα παιδιά και εκφράζουν τα φυσιολογικά συναισθήματα που προκύπτουν σε αυτή την αλλαγή.

φόβος ότι κάτι θα αλλαξει τρομερό, ότι δεν θα έχουν πιά τη μητέρα τους ή κάποιον να τα αγαπάει κτλ. όπως έγραψα και αλλού ο φόβος αυτός είναι φυσιολογικός και δεν υπάρχει ανάγκη να προσπαθήσει κάποιος να τον αποτρέψει, αλλά περισσότερο να τον αποδεχτεί παρηγορόντας το παιδί με μια αγκαλιά. Όσο χτίζεται και η σχέση με το νέο αυτό άτομο στον περίγυρό του, αυτός ο φόβος μειώνεται και μπορεί να χαρεί το παιδί την παρουσία του.

Η μετάβαση απλώς θέλει λίγο υπομονή, και σταθερότητα.

Δηλάδή το να σταματήσει κάποιος την προσαρμογή στον παιδικό ή σε μια νέα μπειμπισίτερ απλώς επειδή κλαίει ένα παιδί, μπορεί να επιβεβαιώσει τον φόβο αυτό δηλ. να πιστέψει το παιδί

αα δικαίως φοβόμουν αφού η μαμά σταμάτησε αυτή την κατάσταση μάλλον ήταν κάτι κακό!

και έτσι εάν υπάρχει νέα προσπάθεια, θυμούνται ότι την προηγούμενη φορά, και φοβούνται πάλι απο τη στιγμή που την προηγούμενη φορά αντί να υπάρχει καθυσηχασμός υπήρχε ενεργοποίηση συναγερμού.

Άρα, να διακόπτετε κάτι μόνο όταν υπάρχουν πραγματικοί λόγοι/στοιχεία, και μετά απο αρκετή σκέψη.

"Ψυχικό" πάντως δεν παθαίνει απλώς με το κλάμα

είναι πολύ σημαντικό πάντως η γιαγιά, να μην κάνει πόλεμο στην μπειμπισίτερ μπροστά στο παιδί -

εάν εκείνη δηλαδή δεν της δείχνει εμπιστοσύνη μπροστά στο παιδί, το παιδί θα την μιμηθεί και θα είναι εξαιρετικά δύσκολο το να δεί με θετικά μάτια τον ερχομό της μπειμπισίτερ..

[Lia]

Δυστυχώς αναγκάστηκα να σταματήσω προς το παρόν τη μπέιμπι σίτερ γιατί προχθές η μικρή έκλαιγε πάρα πολύ όταν έφυγα. Και όχι μόνο αυτό... Αρνείται να φάει και να πιει οτιδήποτε... Ενώ μόλις επέστρεψα σπίτι έφαγε την φρουτόκρεμά της όλη με όρεξη - και μάλιστα την τάιζε η κοπέλα....

Δεν μπορώ να νιώθω το παιδί ότι υποφέρει....

Ϊσως να έκανα λάθος με αυτή μου την απόφαση δεν ξέρω..... Δηλ. για παιδ. σταθμό ούτε να το σκέφτομαι!!! :cry:

Φταίω εγώ που είναι έτσι "κολλημένη" μαζί μου; Έκανα κάτι λάθος;

[mama]

Θέλει πολύ δουλειά για να μπορέσει να συνηθήσει το μωρό ένα καινουριο, ξένο πρόσωπο! Όπως λέει και η Μαρία, θέλει υπομονη και σταθερότητα - και απο εσενα αλλα και απο τη baby sitter που πρεπει να προσπαθησει με αγαπη και γλυκο τρόπο να "κερδισει" το παιδι.

Οταν πήραμε για πρώτη φορα κοπέλα για τον μεγάλο μου γιο - 10 μηνων ήταν κι αυτός τότε και τον πρόσεχαν οι γιαγιάδες - περάσαμε μια περιοδο προσαρμογης. Για περιπου 1 μηνα εξακολουθουσαν να έρχονται και οι γιαγιάδες το σπιτι, στην αρχη κάθε μέρα όλες τις ωρες, και μετα σιγα σιγα πιο αραια και λιγοτερες ωρες (και μαλιστα αιφνιδιαστικα, για να γινεται και ο σχετικος ελεγχος) μεχρι που σταματησαν. Τις πρωτες μερες προσεχε το παιδι η γιαγια και η κοπελα παρακολουθουσε και εκανε πραγματα σιγα σιγα μεχρι που λιγο λιγο ανελαβε η κοπελα πληρως - οταν πια το παιδι την ειχε εμπιστευτει και συνηθησει. Βεβαια, υπηρχε και συνεργασια απο τη γιαγια - πχ. φρόντιζε να παιζουν ολοι μαζι και μετα διακριτικα σιγα σιγα πηγαινε στο αλλο δωματιο, κλπ κλπ.. Δεν "υπονόμευε" δηλαδη ποτε η γιαγια την παρουσια της κοπέλας με τη συμπεριφορά της..

[Μαρια Στυλιανακη]

εάν δεν είσαι η ίδια σίγουρη για την απόφασή σου, τότε καμια προσαρμογή δεν μπορεί να πάει καλά - γιατί το νιώθει το παιδί σου αυτό.

 

το ίδιο και με τη γιαγιά απο τη στιγμή που και αυτή είναι σταθερό πρόσωπο. ακόμα και με το να μη λέει τίποτα, τα συναισθήματά της, μπορούν να προκαλέσουν ανασφάλεια στο παιδί σου...

εάν είναι και η μπειμπισίτερ ανασφαλής, και ίσως να μην ξέρει επαρκής τρόπους για να αποσπάσει την προσοχή του, τότε ίσως φταίνε όλα μαζί.

 

Ίσως το ξαναδοκιμάσετε αργότερα .

 

Υπάρχει περίπτωση η μπειμπισίτερ να μην ήταν αρκετά ικανή και να μη σου εξέπνευσε και σένα ασφαλεια σαν άτομο (ότι δηλαδή το μωρό σου θα περνάει καλά μαζί της)?

[Lia]

Υπάρχει περίπτωση η μπειμπισίτερ να μην ήταν αρκετά ικανή και να μη σου εξέπνευσε και σένα ασφαλεια σαν άτομο (ότι δηλαδή το μωρό σου θα περνάει καλά μαζί της)?

 

Η κοπέλα είναι φίλη μου δεν είναι ξένη. (ΔΕΝ θα άφηνα το παιδί σε ξένη,ο κόσμος να χαλούσε!!!) Απλά ίσως είμαι και εγώ υπερβολική όσον αφορά το παιδί. Όπως και να'χει όταν κλαίει, έχει δεν έχει δίκιο (διότι μπορεί απλά να κλαίει επειδή δεν της έχει γίνει το χατήρι) εγώ στενοχωριέμαι. Πόσο μάλλον όταν ξέρω ότι κλαίει και εγώ δεν είμαι εκεί ένώ αυτή θέλει απλά τη μαμά της.

Πάντως και με τον παιδίατρο που το συζήτησα χθες μου είπε τα ίδια πράγματα με εσάς. Ότι πρέπει να κάνω υπομονή και να μην υποχωρήσω. Ακόμα κι αν δεν φάει στην αρχή κάποια στιγμή θα πεινάσει τόσο που θα αναγκαστεί να φάει. Δεν ξέρω αν μπορώ να το αντέξω όμως αυτό. Ίσως το δοκιμάσω κάπως διαφορετικά και σε συνεργασία -αν το θέλει ΄βεβαια- και η κοπέλα. Να τη φωνάζω να έρχεται όταν θα είμαι και εγώ εκεί αλλά να τη φροντίζει αυτή. Δεν ξέρω έχω αγχωθεί πολύ.... Δε φανταζόμουν ότι θα ήταν τόσο δύσκολο. Ευχαριστώ πολύ πάντως. Χάρη στην ανταπόκρισή σας και τις συμβούλές σας μου δίνεται και μένα η δυνατότητα να βλέπω τα πράγματα πιο αντικειμενικά. Τελικά ο ρόλος της μαμάς είναι πολύ δύσκολος ακόμα σε στις πιο, φαινομενικά, εύκολες καταστάσεις.

[Μαρια Στυλιανακη]

όταν είσαι εσύ παρόν το πιό πιθανό είναι να θέλει τη δική σου αγκαλιά όχι τη δική της.

 

όταν είσαι εσύ παρόν λοιπόν δεν θα της την δίνεις γιατί στα μάτια της θα φανεί ότι εκείνη είναι υπαίτια που φεύγεις.

 

απλώς θα είναι δίπλα, θα παίζει με παιχνίδια, όταν την έχεις ταίσει και είναι ευχαριστημένη να την πάρει αγκαλιά για το ρέψιμο... με στόχο να συνηθίσει να βλέπει το πρόσωπό της και να την συνδέσει με κάτι ήρεμο.

 

αμα το παιδί σου θέλει εσένα, αμέσως θα στην δίνει, απο τη στιγμή που είσαι εκεί και σε βλέπει.

αλλιώς θα πιστέψει ότι το άτομο που την κρατάει είναι κακό επειδή δεν την πάει στη μαμά.

όταν φεύγεις τότε θα της την δίνεις και τότε πλέον ασχολείται εκείνη.

 

έτσι θα το κάνετε και με τη γιαγιά. δηλ. δεν γίνεται να τον κρατάει το νέο πρόσωπο απο τη στιγμή που αναζητά το γνώριμο.

όταν πάλι φεύγει το γνώριμο, τότε θα τον παίρνει η μπειμπισίττερ.

 

είναι πολλές τέτοιες λεπτομέρειες που θα κάνουν τη κατάσταση πιο ξεκάθαρη στο παιδί σου.