αγχος με το μωρο

[boubouka82]

καλησπερα κοριτσια..ειμαι και εγω μια ανχομενη μανα .μια μανα που φοβαται οτο δεν θα τα καταφερει αλλα 66 μερες τα καταφερνει..μια μανα που φοβαυαι οτι θα την παρει απο κατω λογω ξενυχτιων αλλα τελικα καθε μερα ειναι πιο δυνατη..μια μανα που δεν αγαπησρ το παιδι της απο την πρωτη μερα αλλα τωρα το αγαπαει πολυ..μια μανα που ειναι μπετδεμενη για το πιο ειναι το προτυπο της καλης μανας αλλα τελικα δεν υπαρχει.μια μανα που με τα παιδια γενικος δεν ειχα ιδιαιτερες σχεσεις αλλα τωρα με το δικο μου βλεπω μια αλλη πλευρα του εαυτου μου που με αφηνει εκπληκτη.εγω και μιλαω γλυκα σε παιδι..εγω και γελαω με το γελειο του.εγω και γελαω με τις κλανιτσες τουτελικα καταλαβαινω οτι μεσα μας κρυβουμε πολλα συναισθηματα που οταν βγαινουν στην επιφανεια μας τρομαζουν και λεμε τωρα το κανω σταληθεια η γτ πρεπει;και οσο περνανε οι μερες ανακαλυπτω οτι ναι το κανω σταληθεια..περα απο την αρχη πλεον δεν με πειραζει που σηκονομαι τα βραδια και ανακαλυπτω οτι εχω υπομονη αλλα μετα περναν και οι αδχημες σκεψεις ως ποτε;ο αντρας μου δουλευει αλλα οταν ειναι εδω βοηθαει παρα πολυ..περνανε μερικες φορες πολλες αδχημες σκεψεις εχω πολυ υπομονη για ολα κσιαν δεν τα καταφερω;και αν τσαντιστω πανω στην γκρινια του μωρου και μου στριψει;οποτε κλαιει δεν μπορω σπαραζει η καρδια μου και μου λενε αστο δεν παθαινει τιποτα κΙ εγω νιωθω τυψεις.τι μανα ειμαι;θελω να βγω με τον αντρα μου μονοι και νιωθω τυψεις να ταφησω στην μανα μου και παμε παλι ειμαι καλη μανα;θα τα καταφερω και αν μου στριψει;δλδ τι κολημα αυτο οτι θα τρελαθω..αμαν αυτες οι ορμονες..ποτε θα ετθουν στα ισα τους να το χαρω οπως πρεπει και οχι καθε μερα με αγχος..

[boubouka82]

επισης αγχονομαι οταν γκρινιαζει και δεν ξερω τι να κανω.του βαζω πιπιλα τιποτα αγκαλια τιποτα χκαι εκει με κοβει κρυος ιδρωταςε.τι δεν κανω καλα;γτ στην μανα μου ηρεμει;δλδ πολλα σκαμπανεβασματα..μιση μερα καλα μιση με αρνητικες σκεψεις..τοχει περασει καμια σας;και αν ναι ποσο κρατησε;

[Mammy in love]

Αχ Αχ Αχ ...Ειναι αρχή ακόμα...Σιγά σιγά θα χαλαρώσεις κάπως.Καπως έτσι το τονίζω.Πάντα θα αναρωτιέσαι ¨κάνω καλή δουλειά ,είμαι καλή μαμά¨;Welcome to the club;)!

[πιτσιποπι]

αχχχχχ... πως σε καταλαβαινω..... εδω και 5 μηνες ακριβως τα ιδια...! πριν γεννησω ''ηξερα'' τα πατα για τα παιδια! ημουν σιγουρη οτι θα τα καταφερω σε ολα! ελα μωρε ελεγα σιγα παιδι εχει η ταδε ... και θα κλαψει και θα γκρινιαξει σιγα το πραγμα πως κανουν ετσι πια...! μεχρι που γεννησα και ηρθα σπιτακι με το μπεμπεκι μου..... και τωρα :confused::confused: εκλαιγε η μικρη εκλαιγα καιγω.. δεν ειμαι καλη μανα ελεγα δεν με θελει το παιδι μου, εκανε εμετο το παιδι, πααγια μου ελεγα κατι εχει το παιδι μου.... δεν εκανε κακα το παιδι αμαν ελεγα κατι δεν κανω καλαεγω, εγω φταιω δεν ειμαι καλη μανα. ξυπνουσα τη νυχτα νομιζοντας οτι κλαιει και εφταχνα γαλα τρελαμενη να προλαβω και η μικρη εβλεπε ονειρα γλυκα... αγχος, αγωνια, τρελα μεχρι που ενα πρωινο πηγα στην κουνια της και μολις της χαιδεψα την πλατουλα μου εσκασε το πρωτο χαμογελακι... τοτε εκτος του οτι χεστηκα πανω μου (sory για την εκφραση) απο τη χαρα μου σα να εφυγε ολο το αγχος! καλα οχι ολο απλα θα με περασετε για χαζη ητα σαν να μου ελεγε οτι ολα καλα. τεςπα αγχος εχεις απο τη στιγμη που μαθαινεις οτι εισαι εγκυος μεχρι τη μερα που θα φυγεις απο τουτη τη ζωη. απο τη στιγμη που καεις ενα παιδακι και ξερεις οτι εισαι εσυ υπευθυνη γι'αυτο σε τρομαζουν ολα και σε αγχωνουν ολα ακομα και τα πιο απλα πραγματα. οσον αφορα για την αγκαλια που ειπες οτι στη μαμα σου ηρεμει, να ξερεις ενα πραγμα. τα μωρακια μας μας καταλαβαινουν καλυτερα απ'οτι εμεις αυτα. οταν ειμαστε χαρουμενες ειναι και αυτα, οταν εχουμε νευρα το ιδιο και αυτα οταν στενοχωριομαστε το ιδιο και αυτα κοκ... οτι αισθανομαστε τους το μεταφερουμε. οποτε αν εσυ εκεινη τη στιγμη εισαι φορτισμενη την ωρα που γκρινιαζει το μπουμπουκι σου δεν προκειται να το κανεις καλα αν δν ηρεμησεις. ηρεμει στη μαμα σου γιατι εκεινη ειναι πιο ηρεμη τη συγκεκριμενη στιγμη. κανε ενα πειραμα την επομενη φορα που θα κλαιει και θα αισθανεσαι απελπισια, νευρα, στενοχωρια κτλ, παρε 3-4 βαθιες ανασες και σκεψου κατι που σε κανει χαρουμενη.. ας πουμε σκεψου πως ενιωσες τη μερα που εμαθες οτι εισαι εγκυος η οταν καταλαβες οτι κατι εκει μεσα σε κλωτσαει εκτος του οτι θα ηρεμησεις θα χαρεις κιολας θα δεις οτι θα χαμογελασεις σε 2 λεπτα το πολυ θα δεις πως θα ηρεμησει και το μικρακι σου! αυτα απο μενα. ελπιζω να βοηθησουν τα λογια μου... να σου ζησει το μωρακι σου!

[Macorina]

Το άγχος είναι συνώνυμο της μητρότητας! Αυτό έχω καταλάβει... Όμως είναι το πιο όμορφο και δημιουργικό άγχος. Κι εγώ από την πρώτη στιγμή που κατάλαβα την εγκυμοσύνη μου είχα άγχος. Πρώτα για το αν είμαι έτοιμη για να κάνω παιδί, μετά αν θα είναι καλά, αν είμαι σωστή στην διατροφή μου και τον τρόπο ζωής μου για να κάνω ένα υγιές μωρό, μετά για τη γέννα, αν θα καταφέρω να αντέξω τον πόνο, μετά αν θα καταφέρω να θηλάσω, να το αναστήσω, να περάσει το πρώτο 40ήμερο, να περάσει το πρώτο τρίμηνο, ο πρώτος χρόνος, να περπατήσει, και τώρα να μιλήσει. Φαντάζομαι ότι πάντα θα υπάρχει άγχος για κάτι, γιατί υπάρχει αυτό το νοιάξιμο αυτή η απέραντη αγάπη, που σε κάνει να θέλεις πάντα να κάνεις το καλύτερο που μπορείς για το παιδί σου. Γιατί αυτό το πλάσμα είναι κομμάτι του εαυτού σου, βιολογικά, συναισθηματικά και πρακτικά. Γιατί αυτό το πλάσμα σε έχει ανάγκη όπως το λουλούδι το νερό, και δεν μπορεί να επιβιώσει αν εσύ δεν το φροντίσεις.

Και σε αποζημιώνει πάντα με ένα χαμόγελο, με μια αγκαλιά ή μόνο με το που το βλέπεις να μεγαλώνει υγιές και όμορφο.

Δεν ξέρω δηλαδή τελικά αν αυτό που νιώθουμε όλες είναι άγχος ή απλώς άνευ όρων αγάπη, το πιο δυνατό συναίσθημα που έχουμε ζήσει μέχρι τώρα στη ζωή μας.

[boubouka82]

καλημερα..δεν ξερω και σημερα το πρωι παλι με ανχος σηκωθηκα.ωρες ωρες απορω με τον εαυτο μου γτ μου συμβαινει αυτο..φευγει ερχετε μες την ημερα αλλα τα βραδια εξαφανιζετε.ισως γτ τον βαζω για υπνο και τοτε χαλαρωνω και εγω..τωρα τον εχει ο μπαμπας του μεσα και κοιμουντε..εγω στο μπαλκονι με βαρος στο στομαχι..μαλλον θελω διακοπες ναλλαξει το ματι παρασταση..τον αλλο μηνα πρεπει να παμε οπωσδηποτε καο θα παμε...δεν γινετε ναμαι ετσι..εχω πολλα χρονια μπροστα μου και θελω να τα ζησω ευχαριστα..τοσες κοπελες εκαναν παιδια και τα καταφεραν..γτωοχι εγω

[πιτσιποπι]

καλημερα..δεν ξερω και σημερα το πρωι παλι με ανχος σηκωθηκα.ωρες ωρες απορω με τον εαυτο μου γτ μου συμβαινει αυτο..φευγει ερχετε μες την ημερα αλλα τα βραδια εξαφανιζετε.ισως γτ τον βαζω για υπνο και τοτε χαλαρωνω και εγω..τωρα τον εχει ο μπαμπας του μεσα και κοιμουντε..εγω στο μπαλκονι με βαρος στο στομαχι..μαλλον θελω διακοπες ναλλαξει το ματι παρασταση..τον αλλο μηνα πρεπει να παμε οπωσδηποτε καο θα παμε...δεν γινετε ναμαι ετσι..εχω πολλα χρονια μπροστα μου και θελω να τα ζησω ευχαριστα..τοσες κοπελες εκαναν παιδια και τα καταφεραν..γτωοχι εγω

 

 

 

κοριτσακι μου ακομα ειστε σε περιοδο προσαρμογης. ακομα μαθαινετε ο ενας τον αλλο. καμια δεν γεννηθηκε να ξερει. ολες στην πορεια τα ανακαλυψαμε. και ακομα ανακαλυπτουμε και μαθαινουμε. οπως εμεις λοιπον ετσι και εσυ θα τα καφερεις και μονο που σε τρωει αυτο το αγχος ειναι ενα σημαδι οτι τα καταφερνεις μια χαρα γιατι αγαπας το παιδακι σου και θελεις να δωσεις το καλυτερο γι'αυτο. πηγαινε διακοπες παιξε με το νινι και τον αντρουλη σου και ολα θα παρουν το δρομο τους. πολλα φιλια....

[derbybaby]

κοπελα μ πιστεψε με θα περασουν τοσο μα τοσο γρηγορα οι μερες που ολο αυτ το αγχος κ ι αρνητικες σκεψεις θα σου φαινονται μακρινο ονειρο.ειναι οντως νωρις ακομα!κ εγω στο πρωτο μ αγορακι ημουν σε κακο χαλι.κλαμα, πονος στεναχωρια δεν ευχαριστιομουν το μωρο για σχεδον 2 μηνες!μετα ηρεμησε αυτος καπως, ηρεμησα κ εγω κ τωρα εχει κ αδερφουλη!συντομα θα τα ξεπερασεις κ θα τα ξεχασεις ολα κ θα αρχισετε να ευχαριστιεστε με ομορφες οικογενειακες στιγμες!

αα κ υποψην, εφοσον εχεις καπου να τον αφησεις να βγεις με τον αντρα σ κ καθολου να μην εχεις τυψεις!θα γυριεις πιο ηρεμη κ θα το καταλαβει κ το μωρο!

[boubouka82]

derbybaby γιατι στεναχωριωσουν;τι σκεφτοσουν και σε εριχνε ψυχολογικα;εγω στεναχωριεμαι γτ δεν μπορω ναμαι απο πανω του οληκη την ωρα θελω ναραξω λιγι μονη μου και αυτο με κανει να νιωθω τυψεις.θελω να τον αφησω μια μερα να κοθμηθω σαν ανθρωπος αλλα νιωθω τυψεις...κλαιει και δεν σκεφτομαι εγω την πιπιλα και νιωθω τυψεις που το σκεφτηκε αλλος..στεναχωριεμε που με πιανει κρυος. ιδρωτας οταν ειναι ανυσηχι και δεν ξερω πως να το ευχαριστησω..γενικα βασανιζω το κεφαλι μου με βλακειες γιατι προτυπο μανας δεν υπαρχει.και ενω εχω την λογικη μεσα μοτ μπλεκετε και το παραλογο και μου τα κανει μανταραα

[elenip]

derbybaby γιατι στεναχωριωσουν;τι σκεφτοσουν και σε εριχνε ψυχολογικα;εγω στεναχωριεμαι γτ δεν μπορω ναμαι απο πανω του οληκη την ωρα θελω ναραξω λιγι μονη μου και αυτο με κανει να νιωθω τυψεις.θελω να τον αφησω μια μερα να κοθμηθω σαν ανθρωπος αλλα νιωθω τυψεις...κλαιει και δεν σκεφτομαι εγω την πιπιλα και νιωθω τυψεις που το σκεφτηκε αλλος..στεναχωριεμε που με πιανει κρυος. ιδρωτας οταν ειναι ανυσηχι και δεν ξερω πως να το ευχαριστησω..γενικα βασανιζω το κεφαλι μου με βλακειες γιατι προτυπο μανας δεν υπαρχει.και ενω εχω την λογικη μεσα μοτ μπλεκετε και το παραλογο και μου τα κανει μανταραα

 

Να σου ζήσει το μωράκι σου... νομίζω ότι όλα όσα περιγράφεις τα έχουμε ζήσει όλες οι μαμάδες εγώ στη ζωή μου γενικά είμαι άνθρωπος των γραμμάτων... έχω 2 πτυχία ΑΕΙ και πριν έρθει το μωρό διάβαζα συνέχεια....όταν γεννήθηκε το μωρό έλεγα σε φίλους και γνωστούς ότι ήθελα manual / εγχειρίδιο χρήσης... τα βρήκα μπαστούνια μαζί του :p έφερα την μαμά μου από την επαρχία να κάτσει λίγο τον πρώτο καιρό γιατί φοβόμουν και αγχωνόμουν για τα πάντα.. κάποια θέματα π.χ. το τάισμα, το άλλαγμα, το μπάνιο τα είχα πάρει από την αρχή ζεστά και τα έκανα όλα μόνη μου, γενικά στην φροντίδα του δεν είχα κανένα θέμα.. το θέμα μου το μεγάλο ήταν όταν έκλαιγε και δεν ήξερα γιατί... εκεί με έπιανε πανικός.. στην μαμά μου ηρεμούσε και κοιμόταν... αυτό που καταλαβαίνω τώρα είναι ότι τα μωρά αισθάνονται το άγχος μας τον πανικό μας και αντιδρούν ανάλογα.... εμάς είχε και παλινδρόμηση και χειροτέρευε η κατάσταση... το πόσο θα διαρκέσει αυτό που περνάς έχει να κάνει με πολλά πράγματα.... τώρα 3 χρόνια μετά όλα μου φαίνονται τόσο αστεία όταν τα σκέφτομαι αλλά τότε μου φαινόντουσαν βουνό.... αυτό είχε σαν αποτέλεσμα νεύρα / τσακωμοί με το σύζυγο / πολύυυυυυυυυ κλάμα.... πιστεύω ότι όλα οφείλονταν στο άγχος της πρωτάρας.... θα σε συμβούλευα να χαλαρώσεις όσο μπορείς / να πηγαίνεις βολτίτσες με το μωρό συνεχώς / να βρίσκεις χρόνο για τον ευατό σου, εάν μπορείς να αφήνεις λίγο το παιδί και σε κάποιον άλλον να πας να κάνεις κάτι και για σένα π.χ. ενα καφέ / ενα κομμωτήριο... αυτό που θα πρέπει να καταλάβεις όμως είναι ότι τώρα η ζωή σου θα είναι απλώς διαφορετική από αυτή που ήταν... οπότε μην περιμένεις να αλλάξουν πράγματα από μόνα τους.. η ζωή σου άλλαξε ούτως ή άλλως με το παιδί... θα πρέπει να προσαρμοστείς σε ένα διαφορετικό τρόπο ζωής πια... όσο για το καλή / κακή μάνα μην τρελαίνεσαι... έχεις ένα παιδί το αγαπάς και κάνεις ότι καλύτερο νομίζεις γι΄αυτό.... εάν είσαι ευτυχισμένη εσύ θα είναι ευτυχισμένο και το παιδί.... σου εύχομαι να χαλαρώσεις και να απολαύσεις κάθε ημέρα της μητρότητας ..

[boubouka82]

derbybaby γιατι στεναχωριωσουν;τι σκεφτοσουν και σε εριχνε ψυχολογικα;εγω στεναχωριεμαι γτ δεν μπορω ναμαι απο πανω του οληκη την ωρα θελω ναραξω λιγι μονη μου και αυτο με κανει να νιωθω τυψεις.θελω να τον αφησω μια μερα να κοθμηθω σαν ανθρωπος αλλα νιωθω τυψεις...κλαιει και δεν σκεφτομαι εγω την πιπιλα και νιωθω τυψεις που το σκεφτηκε αλλος..στεναχωριεμε που με πιανει κρυος. ιδρωτας οταν ειναι ανυσηχι και δεν ξερω πως να το ευχαριστησω..γενικα βασανιζω το κεφαλι μου με βλακειες γιατι προτυπο μανας δεν υπαρχει.και ενω εχω την λογικη μεσα μοτ μπλεκετε και το παραλογο και μου τα κανει μανταραα

[koukouvaya]

επισης αγχονομαι οταν γκρινιαζει και δεν ξερω τι να κανω.του βαζω πιπιλα τιποτα αγκαλια τιποτα χκαι εκει με κοβει κρυος ιδρωταςε.τι δεν κανω καλα;γτ στην μανα μου ηρεμει;δλδ πολλα σκαμπανεβασματα..μιση μερα καλα μιση με αρνητικες σκεψεις..τοχει περασει καμια σας;και αν ναι ποσο κρατησε;

 

 

boubouka82, "ανατριχιάζω" διαβάζοντας το μήνυμά σου, γιατί θα μπορούσα να το έχω γράψει εγώ, είναι όλα όσα σκέφτομαι και νιώθω εδώ και 35 μέρες που έγινα μαμά.

Έχω καταλάβει και καταλήξει στο ότι δε μπορεί να είμαι η μοναδική στον πλανήτη Γη, που δε γεννήθηκε με το υπέρτατο μητρικό ένστικτο,που σχεδόν όλες φαίνεται να γεννήθηκαν. Εγώ δεν τις γνωρίζω, αλλά θα υπάρχουν κ άλλες σαν κ εμένα σκέφτομαι. Αλλά είναι συγκινητικό/ενθαρρυντικό να το διαπιστώνεις κ με τα μάτια σου μέσα από τα λόγια μιας άλλης νέας μαμάς.

Πριν από λίγες μέρες αποφάσισα ότι δεν ωφελεί κανέναν πραγματικά να αναρωτιέμαι αν αγαπάω το μπεμπη μου και αν ναι αν είναι αρκετή η αγάπη και σωστή αγάπη κτλ. Λέω, μπέμπη, εγώ σου έτυχα, εσύ μου έτυχες και ευελπιστώ πως θα πορευτούμε όσο πιο καλά γίνεται. Κάποιες στιγμές ξενυχτιού, κούρασης είναι τόσο δύσκολες κ πού να μην είχα κ τον άντρα μου κ εγώ που βοηθάει. Επίσης ο μπέμπης συχνά στην αγκαλιά μου σπαράζει κ τον παίρνει η μαμά μου και κάθεται ήσυχος ήσυχος και δεν ξέρω τι να σκεφτώ, συνήθως ανακούφιση που δεν κλαίει πια, όμως αμφιβάλλω και για τις ικανότητές μου...

[mirk]

αχ αυτα τα αγχη που περιγραφεις ακουγονται τοσο γνωριμα σε ολες μας...ιδιαιτερα το ερωτημα αν ειμαστε επαρκεις και καλες για τα παιδια μας...ας δουμε τη θετικη του πλευρα!!! ετσι μονο γινομαστε καλυτερες για τα παιδια μας..μεσα απο τον προβληματισμο και απο τη διορθωση των αστοχιων μας!

[boubouka82]

boubouka82, "ανατριχιάζω" διαβάζοντας το μήνυμά σου, γιατί θα μπορούσα να το έχω γράψει εγώ, είναι όλα όσα σκέφτομαι και νιώθω εδώ και 35 μέρες που έγινα μαμά.

Έχω καταλάβει και καταλήξει στο ότι δε μπορεί να είμαι η μοναδική στον πλανήτη Γη, που δε γεννήθηκε με το υπέρτατο μητρικό ένστικτο,που σχεδόν όλες φαίνεται να γεννήθηκαν. Εγώ δεν τις γνωρίζω, αλλά θα υπάρχουν κ άλλες σαν κ εμένα σκέφτομαι. Αλλά είναι συγκινητικό/ενθαρρυντικό να το διαπιστώνεις κ με τα μάτια σου μέσα από τα λόγια μιας άλλης νέας μαμάς.

Πριν από λίγες μέρες αποφάσισα ότι δεν ωφελεί κανέναν πραγματικά να αναρωτιέμαι αν αγαπάω το μπεμπη μου και αν ναι αν είναι αρκετή η αγάπη και σωστή αγάπη κτλ. Λέω, μπέμπη, εγώ σου έτυχα, εσύ μου έτυχες και ευελπιστώ πως θα πορευτούμε όσο πιο καλά γίνεται. Κάποιες στιγμές ξενυχτιού, κούρασης είναι τόσο δύσκολες κ πού να μην είχα κ τον άντρα μου κ εγώ που βοηθάει. Επίσης ο μπέμπης συχνά στην αγκαλιά μου σπαράζει κ τον παίρνει η μαμά μου και κάθεται ήσυχος ήσυχος και δεν ξέρω τι να σκεφτώ, συνήθως ανακούφιση που δεν κλαίει πια, όμως αμφιβάλλω και για τις ικανότητές μου...

αυτο που εχω καταλαβει 68 μερες τωρα ειναι οτι ολα ειναι μεσα στο μυαλο μας..μα ολα ομως.εμεις αφηνουμε δεν ξερω για πιο λογο να μας καταβαλουν οι ασχημες σκεψεις.απλα βλεπω οτι τοτε ετυχε που ηρεμησε στην μανα μου.και σε μενα εχει ηρεμησει πολλες φορες αλλα μια ασχημη στιγμη μας κανει να ξεχασουμε τις καλες.τα παιδια ναι στην αρχη ειναι ζορι.απετουν ξενυχτια..εφοσον επιλεξαμε να γινουμε μανες θα εχουμε υπομονη..εγω ωρες ωρες σκεφτομαι οτι ειμαι πολυ αχαριστη γτ αλλες επιθυμουν παιδι και δεν μπορουν να κανουν..αλλες υιοθετουν..και εγω που με την μια προσπαθεια τα καταφερα γτ να νιωθω ετσι..αλλοι δεν εχουν την υγια τους και παρακαλανε ναναι καλα. και εμεις που την εχουμε την καταστρεφουμε με μελανχολια.οχι πρεπει να βαλουμε πισμα το παιδι μενει ορφανο απο μανα.την μανα του θελει διπλα του σε ολες τις φασεις της ζωης του..δεν θα μας παρει απο κατω..δεν πρεπει..καμια δεν γεννγθηκε τελεια

[boubouka82]

λεω αυτα για να τα ακουσω και εγω ακομα δεν εχω ισιωσει αλλα το πολεμαω..ναι δεν ειμαι η μανα που θελω ναχω το παιδι μου αγκαλια ολη την ωρα..ε και;που ειναι το κακο;αυτο σημαινει οτι δεν το αγαπαω;εδω αγαπησαμε εναν ξενο ανθρωπο και τον καναμε αντρα μας και ανεχομαστε την καθε παραξενια του.δεν θα ανεχτουμε το παιδι μας..ελεος δλδ..επισης πιστευω οτι ενα κακο μας εχει κανει και το ιντερνετ..ψαχνουμε να βρουμε τι εχουμε μεσω του διαδυκτιου.αν το ψαξεις καλα καλα θα δεις οτι ολες οι αρρωστιες πανω κατω τα ιδια συμπτωματα εχουν.γιατι ναναι επιλοχειος καταθλιψη ολο αυτο που περναμε και να μην ειναι περιοδος προσαρμογης με τον εαυτο μας και το παιδι μας?γιατι να μην λεγετε αγχος αφου και μονο με την λογικη το μεγαλωμα ενος πλασματος που εχει αναγκη απο την δικια μας φροντιδα και του πατερα του ειναι πολυ μεγαλη ευθυνη.γιατι να ειμαστε τελειομανης?γιατι πρεπει να τα εχουμε ολα στην εντελεια?και το σπιτι να μεινει βρομικο δεν εννοω σταυλος ποιος θα με κρινει?και μια μερα να μην μαγειρεψω τι εγινε?ποιος θα με κρινει?το παιδι μου ναναι ταισμενο καθαρο και εγω την βγαζω με ενα τοστ..εγω ναμαι καλα και θαναι και το παιδι μου..δεν ξερω ταχω παρει πολυ με τον εαυτο μου που δεν ξερω τι θελω.που ειμαι 30 χρονων γομαρα και σκεφτομαι ετσι..γιατι να τρελαθω επειδη εκανα παιδι?αλλοι χανουν παιδια σπιτια οικονομικα και τους βλεπεις το πολεμανε..πφφφ ατιμες ορμονες..επειδη και εγω δεν περασα λιγα στα 22 μου σκοτωθηκε ο πατερας μου στα 25 η γιαγια μου και το πολεμησα δεν με πηρε απο κατω μονο το 2010 που με επιασε μια αρωστοφοβια στο ξαφνικο αλλα την ξεπερασα θα το ξεπερασω και αυτο..δεν θα με παρει απο κατω..

[koukouvaya]

boubouka82, όπως λες είναι όλα στο μυαλό μας. Εγώ είμαι 32 χρονών, παλιά ήμουν πιο αισιόδοξη κ ανέμελη, λίγο η ηλικία, λίγο ότι για 3 χρόνια συνεχόμενα συνέβησαν κάποια γεγονότα στην οικογένειά μου, που δεν ήξερα τι κατάληξη θα έχουν και γέμισα άγχος και ακόμη και όταν ξεπεράστηκαν τα προβλήματα, δεν ήμουν πια ίδια, όλο ζούσα με το φόβο ότι κάτι κακό μπορεί να γίνει. Και τώρα δεν το έχω ξεπεράσει εντελώς, αλλά οφείλω στο παιδί μου και σε εμένα να μη ζω με τέτοια ψυχολογία.

Απ' την άλλη το καλό της ηλικίας μου είναι ότι ακόμη κ τις ώρες της μεγάλης εξάντλησης (πχ βραδινοί θηλασμοί διαρκείας με εμένα να αγωνίζομαι να κρατηθώ ξύπνια) έχω πλήρη επίγνωση ότι είμαι ευλογημένη που αξιώθηκα να κάνω ένα παιδάκι. Γενικά προτιμώ κ προσπαθώ να μη με παίρνει από κάτω, εξάλλου ξέρουμε ότι η ταλαιπωρία είναι σχετικά παροδική. Απλά όταν είσαι στο μάτι του κυκλώνα, δλδ όταν βιώνεις την απόλυτη κούραση, μπορεί να στη βιδώσει και να κλατάρεις για λίγο, πράγμα που είναι φυσιολογικό, είτε το βαφτίσει κανείς επιλόχειο κατάθλιψη είτε όχι. Φυσιολογικό είναι από εκεί που ήμασταν τα ανέμελα/ατίθασα νιάτα, όταν κλείνεσαι μες στο σπίτι κ πρέπει όλο το 24ωρο να φροντίζεις ένα βρέφος, να τα παίζεις.

Και κάτι άσχετο: έχει αρχίσει και μου τη δίνει που όλοι έχουν μια συμβουλή να δώσουν και με αντιμετωπίζουν σα να είμαι ανίδεη. Πχ μου έχουν πει αρκετοί με χαμογελάκι ειρωνίας "α, το μαθαίνεις το παιδί ν κοιμάται σε ησυχία και μετά δε θα ξέρεις τι να κάνεις". Αφού ο μπέμπης με το θόρυβο πετάγεται και ξυπνάει και δεν τον ξαναπαίρνει εύκολα ο ύπνος, για αυτό και εγώ μέχρι να καλοκοιμηθεί, αποφεύγω τη φασαρία. Δεν έχει νόημα που θυμώνω με τους τρίτους, ας έχουν την άποψήτους, αλλά παρόλα αυτά θυμώνω! Μου βγαίνουν εκεί οι ορμόνες, τι να πω...

[boubouka82]

ξερετε τι λαθος μου αναγνωρησα;οτι μπηκα στο ιντερνετ και εψαξα για την επιλοχειο καταθλιψη και διαβασα και στο φορουμ μαμαδες που δεν θελαν τα παιδια τους,μαμαδες που ηταν σε ορια τρελλας και διαφορες εμπειριες και εχω φοβηθει τοσο πολυ μην το παθω και εγω..το αγχος ειναι λογικο να υπαρχει αλλα οχι να μας καταβαλει και να μην ευχαριστιωμαστε τιποτα..πισμα θελει πιστευω οτι αξιζουμε και στην τελικη να πουμε οτι κανουμε τα παντα οχι με το παραμικρο να απελπιζομαστε..τελικα το ιντερνετ περισσοτερο κακο κανει παρα καλο..

[boubouka82]

καλε ελατε να μιλησουμεε..πειτε κατι

[vivien9]

Boubouka82 γεια σου! Αυτά που περιγράφεις τα έχω νιώσει κι εγώ, κι όπως σου λένε τα κορίτσια, μάλλον είναι συνηθισμένα συναισθήματα τους πρώτους μήνες της μητρότητας. Θυμάμαι ότι όταν ο μπέμπης ήταν 2 μηνών η μόνη παρηγορητική σκέψη για να επιβιώσω εκείνες τις μέρες είναι ότι σύντομα θα έπρεπε να πάω σε κάτι βαφτίσια όποτε αναγκαστικά θα άφηνα τον μπέμπη στην μαμά μου και θα πήγαινα μόνη με τον άντρα μου .

 

Η μόνη διαφορά βρε κορίτσια με όσα διαβάζω συνήθως είναι ότι ποτέ δεν σκέφτηκα ότι το μωρο μου είναι άτυχο που με έχει για μαμά, το αντίθετο μάλιστα. Από την αρχή σκεφτόμουν τι τυχερό μωρό που είναι, όχι γιατί είμαι καμιά φανταστική μαμά, αλλά απλώς γιατί έχει και τους 2 γονείς του που το αγαπούν και το προσέχουν, έχει τις βασικές του ανάγκες ικανοποιημένες, παίρνει αγάπη από το περιβάλλον, αυτά βασικά! 'Αλλα μωρά γεννιούνται μες στην φτώχεια, άλλα είναι εγκαταλλελημένα κτλ κτλ..από εκεί και πέρα και λάθη θα κάνω, και πολλές φορές νιώθω να πνίγομαι (τώρα τελευταία που μεγάλωσε και συνηθισα κιόλας όχι τόσο) αλλά έτσι είναι η ζωή, κανένα παιδί δεν μεγαλώνει σε τέλειες συνθήκες.

 

Για το ίντερνετ δεν συμφωνώ, εμένα με βοηθάει απίστευτα να ενημερώνομαι για οτιδήποτε μου έρθει στο κεφάλι.. εντάξει σε αγχώνουν καμιά φορά αυτά που διαβάζεις αλλά ως άτομο συνηθίζω να μην παίρνω τπτ τοις μετρητοις αν δεν το δω με τα μάτια μου πρώτα.