Συμπεριφορά και "σωματικές εκδηλώσεις"

[cathy]

Η κορούλα μου είναι 3 ετών. Είναι ένα πανέξυπνο παιδί το οποίο έχω καταλάβει οτι αντιλαμβάνεται πολλά περισσότερα απο όσα εμείς νομίζουμε και περιμένουμε για την ηλικία της. Ο παιδίατρος χαρακτηριστικά μου λέει οτι ανήκει στην κατηγορία των "μικρομέγαλων" που ταλαιπωρούν τους γονείς γιατί δεν ξέρουν πως να τα χειριστούν. Όλα ξεκίνησαν πριν ένα χρόνο όταν γεννήθηκε ο αδερφός της. Πρώτο παιδί, πρώτο ανίψι, εγγόνι κτλ είχε μάθει να έχει την πλήρη και αμέριστη προσοχή από όλους, κάτι το οποίο όμως δεν σταμάτησε να συμβαίνει, εντελώς συνειδητά, για να μην εκδηλώσει ζήλια απέναντι στο αδερφάκι της. Η ζήλια ήρθε όμως αναπόφευκτα όταν ο μικρός 6 μηνών ξεκίνησε να μπουσουλάει, να παίρνει πράγματα δικά της και γενικά όταν προσπάθησε και αυτός να συμμετέχει στην οικογένεια. Τότε λοιπόν ξεκίνησε να τον χτυπάει, κάτι που ποτέ δεν είχε δει σαν πράξη απο εμάς, να τον σπρώχνει, να του λέει "είσαι κακό παιδί" και "μαμά μάλωσέ τον". Επίσης ξεκίνησαν οι εκρήξεις θυμού, η συνεχής άρνηση για τα πάντα, η γκρίνια και ένα μόνιμο ΟΧΙ και ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΤΙΠΟΤΑ!

Δυόμιση ετών κόψαμε την πάνα και τότε της παρουσιάστηκε πρόβλημα δυσκοιλιότητας το οποίο εξακολουθεί μέχρι τώρα γιατί προφανώς πονάει και δεν θέλει να πάει τουαλέτα για αυτό κρατιέται μέχρι που δεν πάει άλλο. Τους τελευταίους μήνες δεν θέλει να της πλένω το πιπί της, ούτε να την αγγίζω εκεί..αφού την πήγα στον παιδίατρο είδε οτι έχει κλείσει εσωτερικά και της το άνοιξε. Φυσικά απο τότε το πράγμα χειροτέρεψε..τώρα δεν θέλει να κάνει ούτε μπάνιο που το λάτρευε, ούτε να βάλει πάνα το βράδυ μην τυχόν και της βάλουμε αλοιφή. Τις τελευταίες μέρες βγάζει τις πέτσες απο τα δάχτυλα της!! Είναι ανατριχιαστικό, φαίνεται το δέρμα της απο κάτω..Δεν ξέρω τι να κάνω πια, είμαι σε απόγνωση..έχω δοκιμάσει τα πάντα. Διαβάζω βιβλία για τη συμπεριφορά των παιδιών, πως να βάζουμε όρια, πως να τους ενισχύουμε την αυτοπεποίθηση κτλ και δεν παίρνει ούτε με την συζήτηση, ούτε με time out, με "τιμωρία" πχ δεν θα δεις παιδικά ή δεν θα παίξεις με το ταδε παιχνίδι γιατί δεν τηρείς τη συμφωνία μας και άλλα τέτοια, ούτε με αδιαφορία. Αυτό που με αγχώνει είναι οτι έχει εκδηλώσει σωματικό άγχος να πω? δεν ξέρω ποια είναι η σωστή ορολογία. Να προσθέσω οτι μετακομίσαμε πρόσφατα και δεν ξέρω μήπως παίζει και αυτό κάποιο ρόλο..Πως μπορείς να χειριστείς τέτοιες καταστάσεις?

[Aimee]

Καλησπέρα Cathy!

Ο μικρός σου είναι τώρα έξι μηνών; Μήπως το κοριτσάκι σου πηγαίνει στον παιδικό;

[goody]

Δυσκολη φαση περναει η μικρη σου..δεν εχω να σου δωσω πολλες συμβουλες μιας και δεν το εχω ζησει, παντως για την οριοθετηση, για να δεις αν εχει αποτελεσμα καποια τακτικη πρεπει να την εφαρμοσεις μια-δυο βδομαδες. Το λεω γιατι κι εγω ελεγα οτι καποια πραγματα δεν πιανουν αλλα τα εκανα μια δυο φορες μονο.

Για το πιπι της εξηγησε της πως να το πλενει μονη της την ωρα του μπανιου, παρτε παιχνιδια,γοργονες και δεν ξερω τι αλλο ωστε να το ξαναδει θετικα. Αφου καταλαβαινει πολλα εξηγησε της γιατι εκλεισε και της το ανοιξε η γιατρος και πως αν δεν το πλενει θα το ξαναπαθει, σιγουρα θα καταλαβει.

[Λαΐδα]

εγω πιστευω οτι η μικρη θελει την αμεριστη προσοχη και στοργη σας....Δοκιμαστε και αυτο.....Θεωρω οτι κανεις δεν κακομαθε απο την εκδηλωση της αγαπης.....

[jackrussel]

νομιζω οτι ο ερχομος του αδερφου της και η μετακομιση ειναι μεγαλες δοκιμασιες για ενα 3χρονο, ποσο μαλλον για ενα ευφυες τριχρονο που αντιλαμβανεται τα παντα

 

αγαπη στοργη καθησυχασμος, κι ας ειναι εις βαρος της οριοθετησης προεχει να ηρεμησει

 

μπαμπας παπουδογιαγιαδες να ασχοληθουν μαζι της αποκλειστικα καποιες ωρες?

παει παιδικο?

[miriki]

Συμφωνώ κι εγώ ότι δεν είναι κατάλληλη εποχή για τέτοιου είδους οριοθέτηση. Μπορείς να επιβραβεύεις κάθε της θετική προσπάθεια αποσιωπώντας τις κακές συμπεριφορές και απλά λέγοντας να έτσι φερόμαστε στα μωρά κλπ. Πάρτο αγκαλιά το παιδί και ζούπα το λιγάκι σ' έχει ανάγκη....Φίλα το, κανάκεψέ το σα μωρό. Ξέρω και μετά θα πέσεις στα ηρεμιστικά γιατί πόσο να αντέξεις, αλλά αξίζει τον κόπο.

 

Αχ μανούλες...

 

Α, επίσης ωραία αντίληψη έχει ο παιδίατρος για τα παιδιά που φροντίζει να του πεις. Αυτά τα παιδιά δεν ταλαιπωρούν τους γονείς να του πουν, γιατί καταλαβαίνουν τα πάντα και δε χρειάζεται να τους τα κάνεις όλα δίφραγκα. Αρκεί μια ματιά και συνεννοείσαι. Δε χαρίζουν κάστανα, αλλά ξέρουν να επικοινωνούν τις δυσκολίες τους.

[ΜΑΡΙΑΛ]

Η ζήλια ήρθε όμως αναπόφευκτα όταν ο μικρός 6 μηνών ξεκίνησε να μπουσουλάει, να παίρνει πράγματα δικά της και γενικά όταν προσπάθησε και αυτός να συμμετέχει στην οικογένεια.

από την εμπειρία μου, (έχω τεσσερα παιδιά από πεντε χρονών μέχρι δυο μηνών) σου προτείνω το εξείς...

μην αφήνεις τον μικρό να της χαλά τα πράγματα....

πχ παίζει ήσυχα η μεγάλη με τα τουβλάκια της, πάει ο μικρός και τησ τα χαλάει, ψιλομαλώνεις τον μικρό και τον βγάζεις από το δωμάτιο...

επείσης μην την υποχρεώνεις να μοιράζεται μαζί του τα πράγματά της, ρώτα την δίνοντας την και τη δυνατότητα της άρνησης χωρίς κυρώσεις "θέλεις να του δώσεις ένα τουβλάκι, ή όχι;" έτσι αισθάνεται ότι κρατά τον έλεγχο των δικό της πραγμάτων....

Τις τελευταίες μέρες βγάζει τις πέτσες απο τα δάχτυλα της!! Είναι ανατριχιαστικό, φαίνεται το δέρμα της απο κάτω.

πες της ότι μπορεί να πάθει μόλυνση και να αρρωστήσουν τα χεράκια της, ότι εσύ δεν έχεις πρόβλημα να το κάνει αλλά τα μικρόβια τρυπώνουν και κάνουν ζημιά (εμένα έπιασε όταν ο μεγάλος μου έβαζε τα χέρια του από αντίδραση στο στόμα ) και γέμιζε αυτρες

και δεν παίρνει ούτε με την συζήτηση, ούτε με time out, με "τιμωρία" πχ δεν θα δεις παιδικά ή δεν θα παίξεις με το ταδε παιχνίδι γιατί δεν τηρείς τη συμφωνία μας και άλλα τέτοια, ούτε με αδιαφορία.

με επιβράβευση; δηλαδή αν σταματήσεις τη γκρίνια θα σου βάλω καινούργιο παιδικό? ή πίνακα επιβράβευσης;

[ψαράκι]

Δεν προλαβαίνω να γράψω όλα όσα θα ήθελα, γι' αυτό επικεντρώνομαι στο γεγονός ότι τραυματίζει τον εαυτό της. Αυτό που κάνει η κόρη σου ονομάζεται αυτοτραυματισμός. Αν μπορείς ζήτα βοήθεια από ειδικό ψυχικής υγείας (π.χ. παιδοψυχολόγο) ή/και αν πηγαίνει παιδικό ίσως μπορεί να βοηθήσει και η δασκάλα. Είναι σύνθετο πρόβλημα και καλό θα ήταν να αντιμετωπιστεί άμεσα και προσοχή και ψυχραιμία.

[katerina2]

Δώσε τη δυνατότητα στην κόρη σου να σου μιλήσει, να ανοιχτεί, να εκφραστεί. Όταν τη βλέπεις να αυτοτραυματίζεται, κάνε μία προσπάθεια να της τραβήξεις την προσοχή και κάνε ό,τι περνάει από το χέρι σου εκείνη την ώρα για να της δώσεις χώρο και χρόνο να σου μιλήσει για το πώς αισθάνεται. Ο αυτοτραυματισμός είναι πιθανότατα αποτέλεσμα μη εξωτερίκευσης του άγχους. Το παιδί έχει άγχος γιατί δεν ξέρει πώς να διαχειριστεί τις τόσες συνταρακτικές αλλαγές στη ζωή του. Η διέξοδός της όταν "φτάνει στο αμήν" είναι να βγάζει το δέρμα της.

Γενικά, δώσε της το παράδειγμα για το πώς μιλάμε για τα συναισθήματά μας και κάνε την να σου μιλήσει κι εκείνη.