Πέθανε το ψαράκι μας.

[miriki]

Μόλις το ανακάλυψα. Ο μικρός ακόμη δεν το έχει δει. Είμαι πολύ προβληματισμένη. Να του το πω να αρχίσουμε τις δύσκολες συζητήσεις ή να κάνω το κορόιδο;

 

Του έχω πει για τη μητέρα μου ότι είναι στον ουρανό (ναι ξέρω βλακεία) και όταν με ρώτησε αν πετάει του είπα ότι πέθανε και τι σημαίνει αυτό. Δεν τη γνώρισε ποτέ, οπότε συναισθηματικά δεν τον ακούμπησε. Μήπως τώρα με το ψαράκι είναι ευκαιρία να αρχίσουμε να πραγματευόμαστε τα δύσκολα; Ή απλά είμαι μουρλή που πάω να πληγώσω το παιδάκι μου;

[letak_i]

miriki η γνώμη μου είναι να του το πεις με απλά λογάκια κ να μην κάνεις το κορόιδιο.

Ασε τον μικρούλη σου να σε ρωτήσει μονος του οτι θελει καλό θα είναι να έχεις σκεφτεί απο πριν πιθανές ερωτήσεις του κ απαντήσεις σου.

[letak_i]

Μια απώλεια ενός ζώου ( που δυστηχώς συμβαίνει) είναι μια ευκαιρία να μιλήσουμε στα παιδιά μας για τον θάνατο χωρις να επεκταθούμε θέλει λίγο προσοχή αλλά να απαντήσουμε όμως σε ερωτήσεις τους, εγώ προσωπικά έχω μιλήσει στις μικρές μου για τον θάνατο με αφορμή τέτοια περιστατικά.

[jackrussel]

Μόλις το ανακάλυψα. Ο μικρός ακόμη δεν το έχει δει. Είμαι πολύ προβληματισμένη. Να του το πω να αρχίσουμε τις δύσκολες συζητήσεις ή να κάνω το κορόιδο;

 

Του έχω πει για τη μητέρα μου ότι είναι στον ουρανό (ναι ξέρω βλακεία) και όταν με ρώτησε αν πετάει του είπα ότι πέθανε και τι σημαίνει αυτό. Δεν τη γνώρισε ποτέ, οπότε συναισθηματικά δεν τον ακούμπησε. Μήπως τώρα με το ψαράκι είναι ευκαιρία να αρχίσουμε να πραγματευόμαστε τα δύσκολα; Ή απλά είμαι μουρλή που πάω να πληγώσω το παιδάκι μου;

 

νομιζω οτι ειναι μια ευκαρια να πεις κατι γι αυτο το θεμα, ο θανατος μας αφορα,κι εφοσον ειχε σχεση με αυτο το ψαρακι και δεν προκειεται για κατι που δεν τον αφορα καλο ειναι να μιλησεις οσο πιο απλα και ειλικρινα γινεται,,μπορει να σε εκπληξει το παιδακι σου με οσα σου πει

[miriki]

Να του το δείξω κιόλας; Έλα μη γελάτε σοβαρά τώρα έχω μπλοκάρει λίγο. (μια χαρά τα λέω στους άλλους).

[katerinak]

Να του το δείξω κιόλας; Έλα μη γελάτε σοβαρά τώρα έχω μπλοκάρει λίγο. (μια χαρά τα λέω στους άλλους).

 

μικρουλης δεν ειναι ακομα;πιστευεις οτι μπορει κ να μην το αναζητησει αν πεις πχ οτι θα ναι για λιγες μερες καπου αλλου; η αν παρεις καινουριο;;

[miriki]

Κοίτα γενικά δεν του ξεφεύγει τίποτα και θυμάται τα πάντα. Σήμερα ας πούμε δεν πήγε καθόλου κοντά του.

 

Από την άλλη υπάρχουν άνθρωποι μεγάλης ηλικιας στην οικογένεια και άτομα με επιβαρυμένη υγεία. Επίσης στη ζωή συμβαίνουν και πράγματα απροσδόκητα, οπότε καλύτερα να έχει φτιάξει τις άμυνές του και τις αρχικε΄ς του ιδέες, ώστε αν κάτι συμβεί (μακριά από όλους μας ) να μη χρειάζεται να το διαχειριστώ κι εγώ εν βρασμώ....

Κάπως έτσι το σκέφτομαι... Άλλο δεν παίρνω με τίποτα πάντως, ήταν τεράστιο το άγχος κάθε μέρα μην τα τινάξει δεν μπορώ να το ξαναπεράσω.

[Amaryllis*]

Μας είχε συμβεί το ίδιο με τον σκυλάκο μας, η μικρή μου ήταν τότε 3,5 ετών. Βέβαια το σκυλάκι μας νοσούσε σχεδόν 1 μήνα και η μικρή έβλεπε τη φθίνουσα πορεία της υγείας του, το λέω γιατί για μας δεν ήταν κάτι ξαφνικό.

Πριν καταλήξει το ζωντανό, το είχε πάρει ο κτηνίατρος στην κλινική του για καλύτερη περίθαλψη, οπότε το μοιραίο δεν συνέβη σπίτι μας, μας ειδοποίησε ο γιατρός για την ανάγκη ευθανασίας.

 

Τότε είχα προβληματιστεί πολύ πώς να το φέρω στη μικρή, αν και είχα εγώ το περιθώριο του χρόνου στο πότε να της το πώ, και έλεγα στην αρχή πως ο γιατρός έλεγε ότι ο Έκτορας δεν θα γινόταν σύντομα καλά. Οι ερωτήσεις της όμως ήταν καταιγιστικές και όλο και πιο αγωνιώδεις. Η συμβουλή φίλης μου παιδοψυχολόγου ήταν να καταστήσω σαφές ότι ο Έκτορας πια δεν περπατάει, δεν τρώει, δεν πίνει νερό, δεν αναπνέει. Ότι αυτό ήταν το αποτέλεσμα της βαριάς ασθένειας που είχε και ότι τώρα δεν πονάει και δεν ταλαιπωρείται. Εμείς δεν είχαμε την ευκαιρία να τον δούμε ή να τον θάψουμε (τα ανέλαβε αυτά ο μπαμπάς μας), όμως η άποψη της ψυχολόγου ήταν ότι, αν ρωτούσε το παιδί, θα μπορούσε να γίνει αναφορά στο ότι συνήθως τα ζωάκια μας τα θάβουμε στον κήπο μας, όσοι έχουμε, ή ο κτηνίατρος σε μέρος όπου θάβουν ζωάκια.

Σημαντικό κατά την άποψή της ήταν να καταστεί σαφές το μη αναστρέψιμο της κατάστασης και να μην γίνει κανένας συσχετισμός με στοιχεία της φύσης (ουρανός, αστέρια κ.λ.π.) που είναι μέρος της ζωής και προορίζονται στο να δημιουργούν στο παιδί ευχάριστα συναισθήματα.

 

Αν πιστεύεις ότι μπορείς να ανοίξεις την κουβέντα αυτή (όχι τώρα το βράδυ, λέω εγώ…) και να έχεις απλές, ειλικρινείς απαντήσεις, νομίζω πως είναι καλύτερα από το να διαπιστώσει μόνος του την απώλεια, χωρίς να έχει απαντήσεις. Το να του δείξεις το ψαράκι ίσως συντελεί σʼ αυτό το «τελειωτικό» της υπόθεσης…δεν ξέρω… εγώ πάντως δεν άντεξα να πάω στην ευθανασία του Έκτορα. Ίσως να είναι πιο εύκολο με το ψάρι, άλλη σχέση, άλλη αλληλεπίδραση...

[Λαΐδα]

και εγω νομιζω να το πεις....απλα, ηρεμα....ειναι μια καλη ευκαιρια!

[mmdad]

Εγω παλι διαφωνω.

Ειχαμε ενα καναρινι. Δεν το φροντιζα, δεν το πολυεβλεπα γιατι ηταν στην βεραντα. Ηξερα ομως οτι ειναι δικο μου. Οταν πεθανε ουρλιαζα. κατηγορησα τους γονεις μου οτι δεν το φροντιζαν οσο επρεπε, προσπαθηασαν να το ζεστανουν αλλα τιποτα (προφανως). Αρρωστησα με πυρετο.

Απο τοτε δεν ξαναπειραμε κανενα κατοικιδιο σπιτι.

[kristy25]

θα συμφωνησω απολυτα με την τοποθετηση της Amaryllis. κ σου το λεω σαν παιδακι που ακομα βαζει τα κλαματα κ ενα τραυματισμενο ζωακι να δει!

[miriki]

Εγω παλι διαφωνω.

Ειχαμε ενα καναρινι. Δεν το φροντιζα, δεν το πολυεβλεπα γιατι ηταν στην βεραντα. Ηξερα ομως οτι ειναι δικο μου. Οταν πεθανε ουρλιαζα. κατηγορησα τους γονεις μου οτι δεν το φροντιζαν οσο επρεπε, προσπαθηασαν να το ζεστανουν αλλα τιποτα (προφανως). Αρρωστησα με πυρετο.

Απο τοτε δεν ξαναπειραμε κανενα κατοικιδιο σπιτι.

 

πόσο χρονών ήσουν; Μήπως ήσουν μεγαλύτερη;

[mmdad]

πόσο χρονών είσαι; Μήπως ήσουν μεγαλύτερη;

 

Μπορει να ημουν γυρω στα 5... Δεν θυμαμαι. Η μαμα μου ομως το θυμαται!!!! Ημουν λεει 7 και ηταν Απριλης

[miriki]

Εννοείται ότι δεν εννούσα πόσο χρονών είσαι τώρα, μην τρελλαθούμε;

 

Κάπου εκεί πάντως το προσδιόριζα από αυτά που περιέγραψες. Τι να πω. Είπαμε με τον άντρα μου να του το πούμε το πρωί, χωρίς να δει το ψάρι, απλά τη γυάλα άδεια κλπ. Και να του εξηγήσουμε απλά και χωρίς μελοδράματα.... Απαντήσεις δε θα έχω έτοιμες πέραν του αμετάκλητου και της απουσίας.

 

Απλά σκέφτομαι να του προτείνω να τον αποχαιρετίσουμε τον Βαγγέλη (ε ναι είχε και όνομα ο ψάρης ήταν και βαρύς) με μια ζωγραφιά π.χ. ή κάτι τέτοιο, ανάλογα πώς θα μας πάει.

 

Εγώ πάντως στα 8 όταν πέθανε η γιαγιά μου (που δεν την έβλεπα συχνά και δεν ήμουν καθόλου δεμένη μαζί της) μετά από βαριά αρρώστια, δε με ένοιαξε πολύ. Μόνο που φοβόμουν μην την είχαν φέρει στο σπίτι (μα τι σούργελο!)

[mmdad]

Εχω πει μερικες φορες ποσο περιπου ειμαι. Ηταν το 77 και το αναφερω γιατι ηταν τοσο εντονη η αντιδραση μου που η μαμα μου το θυμαται ακομη!!!!!

Εμεις γενικα σαν οικογενεια ειμασταν της αποψης οσο λιγοτερα τοσο καλυτερα οποτε ηταν σοκ οταν το ειδα. Νομιζω ομως επειδη τελικα ειναι πολυ πιο μικρουλης θα το ξεπερασει ευκολα.

[mmdad]

Α! στο σχολειο που ειχαν ενα ψαρακι στην ταξη του μικρου πηγε "διακοπες" (αλλα το βαζακι με το πιπερι του θυμιζει το φαγητο που του ριχνανε)

[malecon]

Εννοείται ότι δεν εννούσα πόσο χρονών είσαι τώρα, μην τρελλαθούμε;

 

Κάπου εκεί πάντως το προσδιόριζα από αυτά που περιέγραψες. Τι να πω. Είπαμε με τον άντρα μου να του το πούμε το πρωί, χωρίς να δει το ψάρι, απλά τη γυάλα άδεια κλπ. Και να του εξηγήσουμε απλά και χωρίς μελοδράματα.... Απαντήσεις δε θα έχω έτοιμες πέραν του αμετάκλητου και της απουσίας.

 

Απλά σκέφτομαι να του προτείνω να τον αποχαιρετίσουμε τον Βαγγέλη (ε ναι είχε και όνομα ο ψάρης ήταν και βαρύς) με μια ζωγραφιά π.χ. ή κάτι τέτοιο, ανάλογα πώς θα μας πάει.

 

Εγώ πάντως στα 8 όταν πέθανε η γιαγιά μου (που δεν την έβλεπα συχνά και δεν ήμουν καθόλου δεμένη μαζί της) μετά από βαριά αρρώστια, δε με ένοιαξε πολύ. Μόνο που φοβόμουν μην την είχαν φέρει στο σπίτι (μα τι σούργελο!)

Θα μπορούσες να μας γράψεις τι του είπατε τελικά, τι άλλο ρώτησε, πως το πήρε κλπ

[kardoulini]

Καλημέρα....ειχα και εγω τους ίδιους προβληματισμούς όταν η μικρή μου ήταν 3.5 και πέθανε το ψαρακι μας.....και τελικά?????? ξυπνησε το είδε (ψοφιο)....και λεει μαμα.....είχες δίκιο τελικά εφαγε πολύ και έσκασε.....και καμια άλλη κουβεντα.....

[miriki]

Μόλις του το είπα. Το είδε κιόλας κούνησα και τη γυάλα για να το καταλάβει. Έκλαψε σχεδόν αμέσως, μάλιστα δεν ήθελε να τον πάρω αγκαλιά και προσπαθούσε να κρατηθεί. Του είπα ότι δεν πειράζει να κλάψει και να στεναχωρεθεί ή ακόμη και να θυμώσει. Του εξήγησα τα σχετικά, του είπα ότι όταν θέλει μπορούμε να το συζητήσουμε, ότι μπορεί να τον αποχαιρετίσει γιατί δεν θα τον ξαναδούμε, αλλά δεν ήθελε. Αποφάσισε να τον πάει ο μπαμπάς στη θάλασσα στα πολύ βαθιά και να μην τον θάψουμε στη γλάστρα.

 

Με ρώτησε γιατί και του είπα ότι δεν ξέρω. Του ανέφερα την εκδοχή να ήταν πάαααααρα πολύ γέρος, είπα πάλι τα σχετικά με τις καρδιές και τις αναπνοές και μετά μου είπε "να φάω τα φιστίκια από το πλαστικό μπολάκι;" (κοινώς άσε με μόνο μου).

 

Θα περιμένω τις επόμενες ημέρες για ερωτήσεις.... και θα σας ενημερώσω. Χαίρομαι που το έκανα το βρίσκω σημαντικό να μη φοβόμαστε τα δύσκολα κι ας μην τα θέλουμε. Αχ με πήραν τα ζουμιά εμένα τώρα......

[kiker80]

Ο γιος μας είναι 3 χρονών και πριν λίγες ημέρες πέθανε ένα από τα κατοικίδια μας και για την ακρίβεια το χελωνάκι μας. Μαζί με τον καλό μου συζητήσαμε και συμφωνήσαμε να ενημερώσουμε τον μικρό και να μην αντικαταστήσουμε απλά το χελωνάκι με ένα νέο. Αλλωστε η απώλεια κάτι-κάποιοιυ αγαπημένου τεκικά είναι μέσα στη ζωή. Ετσι καθήσαμε όλοι μαζί στον καναπέ και τους εξηγήσαμε οτι τα χελωνάκι , πέθανε. Η ερώτηση του του ήταν για το πως πεθανε αυτό -και μας εκανε μια γκριματσα από κάποιο παιδικό που βλέπει- λιώσαμε και οι δυο στα γέλια-δεν μπορούσαμε να συγκρατηθούμε... στην συνεχεια μας ρωτησε αν θα ξαναζωντανέψει και του εξηγήσμαε οτι αυτό δεν γίνεται.Μετά τον ρωτήσαμε τι θέλει να κάνουμε και η απόφαση ήταν να το θάψουμε. Επόμενη ερώτηση ήταν -θα το φάνε τα σκουλίκια τωρα που θα το θάψουμε στον κήπο??και θα βρουμε τα κοκαλα του όπως στους δεινοσαυρους???

ένα παιδί δε σταματάει ποτέ να σε εκπλήσει!!!!!!!

Το χελωνάκι θαφτηκε τελικά στον κήπο και η ιστορία τελειώνει , ετσι απλά για τον κύκλο της ζωής.

[mami]

Πραγματικά είναι απίστευτα τα πιτσιρίκια!!!

 

Η 5,5 χρονών κόρη μου μου είπε χτες: "μαμά θα με αγαπάς πάντα?" - "Μα ναι παιδί μου, φυσικά" της απαντάω - και με ξαναρωτάει:"ακόμα και όταν πεθάνεις"......ΚΑΓΚΕΛΟ η ΜΑΜΑ!!!!!!

[sofi@p]

προχτές ο πεντάχρονος γιος μου έπιασε κυβέντα με τον πεθερό μου (68 ετών) στο τηλέφωνο (μένει επαρχία) και σε κάποια φάση τους άκουσα να λένε (ήταν σε ανοιχτή ακρόαση)

 

-παππού, εσύ είσαι πολύ γέρος?

-ε, είμαι λίγο..

-και θα πεθάνεις?

-ε, κάποια στιγμή θα πεθάνω κι εγώ

-πότε θα πεθάνεις?

-δεν ξέρω το πότε. κανείς δεν το ξέρει...

-και θα πας στο Θεούλη?

-ναι, αλλά πάντα θα σε αγαπώ

-κι εγώ θα σε αγαπώ και θα έρχομαι στο νεκροταφείο και θα σου φέρνω και γλάστρες.

 

 

μετά από αυτή τη συζήτηση, αυτός που δεν αισθανόταν πλέον καλά, ήταν ο πεθερός μου (όπως μου είπε μετά ο άντρας μου)

[apricot]

ειχαμε το ιδο ακριβως θεμα πριν απο μια βδομαδα...πεθανε το ψαρακι μας το οποιο το ειχαμε βεβαια μονο μερικες μερες στο σπιτι!

καποια στιγμη ερχεται η κορη μου και μου λεει "μαμα γιατι το ψαρακι κολυμπαει στο πλαι" επλενα πιατα εγω, παραταω τα πιατα και παω στο ψαρι....το κοιταω...τεντα το ψαρι!!! δεν της λεω τιποτα την κοιταω και μετα απο λιγο της λεω " ε αγαπη μου μαλλον δεν ειναι καλα το ψαρακι μας....και μαλλον εχει.... " το επομενο δευτερολεπτο αρχισε να κλαει με μαυρο δακρυ και με πονο ψυχης και εγω επδειδη θεωρησα σωστο οτι πρεπει να ξερουν την αληθεια ακομη και για το θανατο συνεχισα να της εξηγω

Ηταν δυστυχως ολοφανερο ότι το παιδι δεν μπορουσε να το διαχειριστει….οποτε τι να κανω και εγω? Στον πανικο μου βλεποντας την να κλαει γοερα αρχισα να λεω ότι μαλλον δεν αισθανεται καλα και είναι αρρωστουλη και για αυτό και ξαπλωσε λιγο. Όπως όταν εισαι εσυ αρρωστη της ελεγα ετσι και αυτό. Προτεινα να το παρει η γιαγια που θα ερχοταν λιγη ωρα μετα να το παρει μαζι και να το παει στο ποταμι που εχει περισσοτερο νερακι και οξυγονο και σιγουρα αυτό θα γινοταν καλα!!!!!! Ετσι λοιπον υιοθέτησε αμεσως τη νεα θεωρια και ενώ με ρωτησε 1-2 φορες αν ειμαι σιγουρη ότι θα συνελεθει δεχτηκε με μεγαλη χαρα τη μεταφορα του ψαριου!!!! Το σαββατο λοιπον που μας περασε με το που ξυπνησε ο γιος μου (δικο του ηταν το ψαρι! ) ζητησε να παμε για μπανιο σε εκεινη την παραλια με το ποταμι που είναι το ψαρι γιατι θελει να το δει και το ψαρακι θα τον ψαχνει. Μεχρι εκεινη τη στιγμη ο γιος μου δεν ειχε αντιδρασει στο θανατο του (παντα ετσι κανει αυτος με διαφορες καταστασεις και μας τις εκθετει πολυυυυυυ καιρο μετα).

Οποτε όπως καταλαβατε πηγαμε σε εκεινη την παραλια και ειδαμε και το ψαρακι που ειχε κανει 4 φιλους!!!!!!!!!!!!!!

δεν ξερω αν εκανα καλα...ισως να εκανα λαθος γιατι τ παιδια πρεπει να αντιμετωπιζουν σταδιακα τα παντα....εμεις ομως δεν ειμασταν ετοιμοι!!!!!!

[miriki]

Κοίτα έβαλες την ιδέα.Αφού βλέπεις ότι τα παιδιά δεν ανταποκρίνονται με τίποτα καλά έκανες και το έκοψες. Μπορείς όμως να αρχίσεις να μιλάς για το θάνατο στη φύση (ξεκίνα με τα φύλλα και το λίπασμα που έγραφε και η Αλκυών) που είναι πιο ανώδυνο από το δικό τους ζωάκι και σιγά σιγά ααααν έρθει αφορμή το ξανασυζητάτε.

 

Εμείς δεν αναφέρουμε καθόλου το ψαράκι μας πια. Νομίζω ότι το ψιλοξέχασε κιόλας. Μια γειτόνισσα μας ρώτησε πριν από κανένα μήνα τι κάνει και της εξήγησε ότι πήγε ψηλά (στη γυάλα) και πέθανε και δεν κολυμπάει πια πολύ ψύχραιμα όμως. Και σε κάποια άλλη στιγμή μου είπε ότι στεναχωρέθηκε που το είδε έτσι το ψαράκι και που πια δεν κολυμπάει....

[Daphne-]

προχτές ο πεντάχρονος γιος μου έπιασε κυβέντα με τον πεθερό μου (68 ετών) στο τηλέφωνο (μένει επαρχία) και σε κάποια φάση τους άκουσα να λένε (ήταν σε ανοιχτή ακρόαση)

 

-παππού, εσύ είσαι πολύ γέρος?

-ε, είμαι λίγο..

-και θα πεθάνεις?

-ε, κάποια στιγμή θα πεθάνω κι εγώ

-πότε θα πεθάνεις?

-δεν ξέρω το πότε. κανείς δεν το ξέρει...

-και θα πας στο Θεούλη?

-ναι, αλλά πάντα θα σε αγαπώ

-κι εγώ θα σε αγαπώ και θα έρχομαι στο νεκροταφείο και θα σου φέρνω και γλάστρες.

 

 

μετά από αυτή τη συζήτηση, αυτός που δεν αισθανόταν πλέον καλά, ήταν ο πεθερός μου (όπως μου είπε μετά ο άντρας μου)

 

Παρόμοιος διάλογος με την κόρη μου (κοντά στα 4 και τον πατέρα μου 79)

 

-παππού, είσαι πολύ γέρος?

-ε, ναι....

-και θα πεθάνεις?

-ΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ?

-πότε θα πεθάνεις παιδί μου, δηλαδή να πέσεις ξερός κάτω έτσι (κάνει και αναπαράσταση)

-εεεεεε δώσε μου τη μαμά σου!

 

Πάντως πριν τα 6 τα παιδιά δεν αντιλαμβάνονται πλήρως την έννοια του θανάτου, ειναι εντελώς "βουτηγμένα στη ζωή".....