Eτεροθαλή αδεέλφια με μεγάλη διαφορά ηλικίας (μεγάλο παιδί από πρώτο γάμο μπαμπά)

[Skybeam]

Καλή σας ημέρα.

 

Είμαι έγκυος το πρώτο μου παιδάκι, καλώς εχόντων των πραγμάτων θα γεννήσω λίγο πριν κλείσω τα 40. Είμαι μαζί με τον άντρα μου 11 χρόνια (συζούμε τα 10, παντρεμένοι τα 7) κι έχει έναν γιο 16 ετών που ζει με τη μαμά του και τον ετεροθαλή αδελφό του από τον 2ο γάμο της μαμάς.

 

Τον μικρό τον γνωρίζω από 4,5-5 ετών, οι σχέσεις μας είναι καλές, ιδιαίτερα αφότου μπήκε στην εφηβεία και συνεννοούμαστε καλύτερα. Όσο ήταν μικρός ερχόταν για φαγητό κάθε 2η Κυριακή, τώρα που μεγάλωσε συχνότερα (κυρίως έξω με τον μπαμπά του για καφέ, μπιλιάρδο και τέτοια "αντρικά!). Εγώ ευτυχώς κατάφερα να έχω ρόλο φίλης και μάλιστα του αρέσει που μιλάμε για μουσική (ακούμε την ίδια μουσική), για σχέσεις, "μαμουνιές" της εφηβείας και γενικώς για τα πάντα. Με εμπιστεύεται και τον εκτιμώ όλο και περισσότερο (είναι πολύ καλό παιδί).

 

Μια ενδεχόμενη εγκυμοσύνη δική μου την αντιμετώπιζε από παιδί πολύ καλά ("θα έχω περισσότερους φίλους") και τώρα που τα καταφέραμε δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα... εκτός από έναν γενικότερο ήπιο προβληματισμό στην οικογένεια, τη μεγάλη διαφορά ηλικίας μεταξύ τους.

 

Χτες εξέφρασε με κάποιον προβληματισμό το εξής "Δηλαδή εγώ τι θα του είμαι? Ο υπερβολικά μεγάλος του αδελφός?". Του απαντήσαμε ότι θα είναι ο μεγάλος του αδελφός και νονός του.

 

[Στην προσπάθειά μου να δέσω τα παιδιά περισσότερο πρότεινα να βαφτίσει τον μικρό μου ο μεγάλος του αδελφός (μαζί με τον κουμπάρο που μας πάντρεψε βέβαια), πρόταση που έγινε δεκτή με ενθουσιασμό και έκπληξη από τον μπαμπά, και με ευχαρίστηση από τον νεαρό. Είναι σημαντικό για μένα να ενισχυθεί το δέσιμο μεταξύ τους, μιας και αφενός θα είναι αδέλφια με οικογένειες χωρίς αντιπαραθέσεις, αφετέρου αισθάνομαι την ανάγκη να έχει το παιδί μου έναν στενό δικό του άνθρωπο όταν εμείς θα έχουμε φύγει (δεν νομίζω να κάνω άλλο παιδί, αλλά και να προκύψει κάτι τέτοιο δεν αλλάζει κάτι μέσα στο μυαλό μου)].

 

Κάτι άλλο που σκεφτόμουν να κάνω για να συνδυάσει ο μεγάλος πιο θετικά τη γέννηση του μικρού, είναι να του πάρουμε ένα δώρο που να του το δώσουμε όταν γεννηθεί ο μικρός. Στα μικρά παιδιά λέμε ότι "του το έφερε το μωρό", εδώ απλώς θέλω να κάνω μια θετική συσχέτιση.

 

Αρχικά σκεφτόμουν ένα κομπιούτερ αλλά τα οικονομικά μας θα είναι στενά και δε νομίζω ότι θα μπορέσω. Δεύτερη σκέψη να του ανοίξω έναν λογαριασμό με κάποια λίγα μαζεμένα λεφτά (200-300 ευρώ, όσα μπορέσουμε) και να του βάζουμε κατά διαστήματα ό,τι μπορούμε, και να του το δώσουμε στη γέννηση του μικρού λέγοντάς του ότι σε ενάμιση χρόνο (που θα είναι δεκαοκτώ) θα μπορέσει να πάρει τα χρήματα και συνεισφέρει στις σπουδές του ή να πάρει κάτι που θα διαλέξει εκείνος για τον εαυτό του. Δεν είμαι σίγουρη όμως ούτε γι' αυτή την επιλογή δώρου, δεν θέλω ούτε κατά διάνοια να φανεί σαν "δωροδοκία" ούτε και το κάνω μ' αυτό το σκεπτικό, το κάνω με την έννοια ακριβώς που το είπα (θετική συσχέτιση) και έτσι θέλω να εκληφθεί.

 

Θα εκτιμούσα τη γνώμη των μαμάδων, των χωρισμένων μαμάδων, των ψυχολόγων στο επάγγελμα, και των ίδιων των εφήβων.

 

Ευχαριστώ!

[letak_i]

Καλημέρα, θα σου γράψω σαν παιδί χωρισμένων γονιών με μια αδερφούλα πολυ πολυ μικρότερη απο τόν ίδιο πατέρα.

Καταρχήν μπράβο σας που έχεται τόσο καλή σχέση μεταξύ σας με το παιδί (μπαμπάς κ εσύ) κ νομίζω οτι όλα θα πάρουν το δρόμο τους λόγω αυτού, δεν υπάρχει κανένας λόγως να ανησυχείς κ το χειρίζεσαι μια χαρά, τα αδέρφια παρά την διαφορά ηλικίας θα βρόυν το τρόπο να επικοινωνούν άριστα.

Στα λέω όλα αυτά γιατί στην δική μου περίπτωση δεν είχα καμμία σχέση με τον πατέρα μου απο 10 χρόνων που μας παράτησε ουσιαστικά κ αν κ του δώσαμε μια ευκαιρία καντά στα 16 μας χρόνια (τότε τον ξαναείδαμε ) δεν την άρπαξε απλά την πέταξε!

Οταν είμουν 20 περίπου γεννηθηκε η αδερφή μόυ την οποία βέβαια δεν έχω γνωρίσει ποτέ (αμαρτιες πατέράδων) αν κ προσπάθησε ο ίδιος μέσω facebook στα 9 της χρόνια να γνωρίστούμε αλλά εγώ δυστηχώς δεν είμουν σε φάση να έχω καμμιά σχέση τότε.

Τώρα πού είναι 14 κ έχει μόνη της facebook επικοινωνόυμε κάπως αλλά βλέπεις οτι δεν γνωριζόμαστε καλά καλά, δεν ξέρω πολλά γ αυτήν κ δεν ξέρω κ τι γνωρίζει για μένα (υπαρχει κ δυσκολία γλώσσας). Τέλος πάντων μην σε ζαλίζω με τα δικά μου στα γράφω απλά για να δείς οτι πολλά πράγματα εξαρτόνται απο την στάση που έχουμε εμείς οι μεγάλοι οι γονείς δλδ.

Οσο για το δώρο ειναι μια καλή ιδεα να πάρεται κάτι αλλα ακόμα κ αν δεν μπορείτε οικονομικά δεν πειράζει το μόνο που θα ήθελα να σας τονίσω κ είμαι σιγουρη ότι το ξέρεται είναι να μην αλλάξετε κάτι στην συμπεριφορά κ στην καθημερινότητα με το παιδι όταν με το καλό έρθει το μωρό κ όλα θα πάνε καλά.

Πάλι μπάβο σας

[Melia13]

Συγχαρητηρια για τον τροπο που αντιμετωπιζεις το γιο του αντρα σου. Και πολυ καλη η ιδεα σου να γινει νονος. Ετσι ανετα δικαιολογεις και τον λογο που θελεις να του κανεις δωρο (παντα στους νονους κατι παιρνουμε). Οσο για το ιδιο το δωρο θα προτεινα ενα ποσο γυρω στα 200-300 ευρω να τα κανει οτι νομιζει εκεινος .

[Macorina]

Νομίζω ότι δεν πρέπει να αγχώνεσαι.

Ο σύντροφός μου έχει μια κόρη που είναι τώρα 15 και γέννησα το μικρό μου πριν ένα χρόνο και κάτι περίπου. Φαντάσου ότι εκτός από την ήδη δυσκολούτσικη κατάσταση, είχαμε και έχουμε και σαμποτάζ και πολλά πολλά λόγια από την μητέρα της μικρής.

Όταν ήμουν έγκυος είχα πολύ μεγάλη αγωνία για το πώς θα το πάρει η μικρή, μήπως ζηλέψει ή μήπως χαλαστεί γενικώς μαζί μου ή με τον πατέρα της (κυρίως). Καμία σχέση. Ακόμα βέβαια είναι δύσκολο να έχουν ουσιαστική σχέση τα παιδιά μεταξύ τους (γιατί είναι πολύ μικρός ο Φοιβάκος), αλλά τα παιδιά προσαρμόζονται στις καταστάσεις πολύ πιο εύκολα από τους μεγάλους. Και νομίζω ότι από την προσπάθειά μας να τα υπολογίσουμε όλα, δημιουργούμε εμείς τα προβλήματα. Για παράδειγμα, το να κάνεις ένα μωρό με τον άντρα σου είναι το πιο φυσιολογικό. Το να έχουν σχέση μεταξύ τους είναι κάτι που χτίζεται με τον καιρό και με τον χρόνο που θα μοιράζονται.

Κατά την άποψή μου, δεν χρειάζεται να του κάνετε κάποιο δώρο, γιατί έτσι δημιουργείται θέμα γύρω από κάτι που είναι απλό και φυσικό. Δεν ξέρω αν το εξηγώ σωστά. Δηλαδή, αν το αντιμετωπίσετε ως απλό και φυσικό, έτσι θα το αντιληφθεί και ο μικρός. Και έννοια σου, θα βρει τρόπο να χειριστεί όλα του τα συναισθήματα, αφού ήδη υπάρχει καλή σχέση μεταξύ σας.

Ξέρω ότι θέλεις να προγραμματίσεις και να διασφαλίσεις ότι τα δυο παιδιά θα έχουν την καλύτερη σχέση μεταξύ τους. Όμως νομίζω ότι αυτό είναι λάθος. Αυτό που μπορείς να κάνεις είναι να τα φέρνεις σε επαφή, να εξοικειώνονται μεταξύ τους, και όταν είναι σε μια ηλικία που θα μπορούν να επικοινωνήσουν, θα γίνει κι αυτό. Και είμαι σίγουρη ότι το αίμα κάνει τη δουλειά του, και υπάρχει μια τρυφερότητα εξ'ορισμού και χωρίς προσπάθεια. Το βλέπω στο μωρό μας, που όταν βλέπει την αδελφή του δεν μπορεί να ξεκολλήσει τα μάτια του από πάνω της και αυτό το έκανε από βρέφος.

Με το καλό και μην αγχώνεσαι

[marchalina]

Skybeam ολα μια χαρα..Εχει ηδη εναν αδερφο ετεροθαλη απο τη μητερα του ..το χει δει το εργο

Μην σε αγχωνει τιποτα..εφοσον υπαρχει καλη σχεση ..ολα θα ερθουν φυσικα

Για μενα το δωρο ειναι υπερβολη(στην ηλικια του)..ισως να εβγαινε εξω με τον πατερα του να γιορτασουν μαζι τη γεννηση του μωρου

Γενικα μην σε προβληματιζει..σας εχει ζησει 11 χρονια..νιωθει μελος της οικογενειας

[Skybeam]

letak_i, λυπάμαι κούκλα μου που το πέρασες όλο αυτό. Εύχομαι κι ελπίζω πλέον να μπορείς να αφήνεις πίσω σου σιγά-σιγά αυτό το παρελθόν και είμαι σίγουρη πως όταν έρθουν τα δικά σου παιδάκια θα μπορέσεις να τους μεταδώσεις τον πλούτο των συναισθημάτων σου και να αποκτήσεις μια όμορφη και δεμένη οικογένεια!

 

Melia, ναι, ίσως ένα δωράκι για να κλείσουμε την "κουμπαριά" θα έχει πλάκα!

 

Macorina παρόμοια φάση, ε? Πιστεύω και σ' εμάς να εξελιχθούν έτσι ομαλά τα πράγματα μιας και νομίζω ότι έχουμε τα φόντα! Κι εγώ εμπιστεύομαι την εξέλιξη της σχέσης εξ αίματος.

 

marchalina κι αυτό σωστό! Λογικά δεν θα πρέπει να αισθάνεται αμφιβολίες και ανασφάλειες (αισθάνομαι ότι περισσότερο δείχνει να έχει ανασφάλειες η μαμά του, αλλά δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες.).

[marchalina]

Ο αδερφος της μικρης μου ηταν 11 οταν γεννηθηκε.

Στο μαιευτηριο δεν τον αφηναν να μπει και εβγαζα το μωρο εξω στο σαλονακι του μαιευτηριου να την δει και να την αγγιξει!! Τον φεραμε σπιτι μετα το πρωτο 10ημερο για να ζησει μαζι μας αυτες τις πρωτες μερες με την αδερφη του ! Η μικρη τον βλεπει και λιωνει!!!! Το ιδιο και αυτος!!

[lelaki1980]

εμενα οταν γεννηθηκε η μικρη μου ο γιος του αντρα μου που εχουμε καταπληκτικη σχεση ηταν 15!!με τον αντρα μου ειμαστε μαζι 10 χρονια οποτε ο μικρος με ξερει πολυ καλα!!την αδερφη του την λατρευει το ιδιο και αυτη που ειναι μολις 2.5 χρονων!!απλα εχουμε τωρα που ειναι 17 τα της εφηβειας τα λεγομενα!! καφεδακια κοριτσακια κτλ οποτε την βλεπει 1 φορα την εβδομαδα λογω σχολειων το σαβατοκυριακο μονο για κανα 2ωρο γιατι εχει εξοδο το βραδυ!!εχω πολυ καλη σχεση και με την μαμα του και εγω και ο αντρας μου!!οποτε αν το παιδι δε νιωσει ποτε παραμελημενο ασχετα αν οι γονεις του εχουν χωρισει τοτε ειναι ολα μια χαρα!!και αυτο που κανουν οι μαμαδες να βαζουν λογια στο παιδι για τον μπαμπα κτλ ειναι απαραδεκτο γιατι δεν καταλαβαινουν οτι κακο κανουν μονο στο παιδι τους!!οτιδηποτε και να εχει συμβει σε ενα ζευγαρι τα παιδια παντα πρεπει να ειναι στην απεξω!! ο μπαμπας ειναι μπαμπας και η μαμα μαμα!πρεπει να εχει και τους δυο γονεις διπλα του να τον αγαπανε και να ενδιαφερονται ασχετα αν δεν ζουν μαζι...ειμαστε ολοι μια οικογενεια και για τα παιδια που οι γονεις τους ειναι μαζι αλλα και για αυτα που οι γονεις τους δεν ειναι...

[Skybeam]

οτιδηποτε και να εχει συμβει σε ενα ζευγαρι τα παιδια παντα πρεπει να ειναι στην απεξω!! ο μπαμπας ειναι μπαμπας και η μαμα μαμα!πρεπει να εχει και τους δυο γονεις διπλα του να τον αγαπανε και να ενδιαφερονται ασχετα αν δεν ζουν μαζι...

Mακάρι να ήταν έτσι ο κόσμος, αλλά προφανώς τα πάθη κι οι εγωϊσμοί συχνά υπερνικούν το καλό των παιδιών.

 

Στη συγκεκριμένη περίπτωση τη δική μου, το ψάχνω τόσο πολύ γιατί ο δικός μας νεαρός βίωσε και το χωρισμό της μαμάς του από τον πατριό του (όχι ό,τι καλύτερο ένα παιδί 16 ετών να έχει γνωρίσει δις τη διάλυση της οικογένειας).

 

Οπότε δεν θέλω καθόλου αυτό το παιδί να έχει ποτέ παράπονο από το δικό μου σπίτι (και λέω έτσι με την έννοια ότι αισθάνομαι εγώ κυρίως υπεύθυνη στο σπίτι για τη διαχείριση τέτοιων λεπτών πραγμάτων. Οι μπαμπάδες/άντρες δεν είναι τόσο ευαίσθητοι συνήθως στην ψυχολογία των παιδιών... λένε/κάνουν καμμιά φορά και χοντράδες γιατί δεν τους κόβει πάντα).

[letak_i]

Μπράβο βρε κορίτσια σε όλες όσες αντιμετωπίζεται με ωριμότητα κ με γνώμονα το καλό των παιδιών τέτοιες καταστάσεις είναι πολύ καλό σας το λέω εγώ που βίωσα την απόρριψη σαν παιδί.

Skybeam εννοείτε οτι όλα αυτά τα έχω αφήσει πίσω μου, ήδη εχω την δική μου οικογένεια 2 κορίτσακια κ είμαι εγκυος στο τρίτο, είμαι 34 πλέον κ ψιλοευαίσθητη στην κατάσταση μου!!

Μακάρι κ η συζηγος του πατέρα μου κ ο ίδιος να σκεφτόταν με αυτό τον τρόπο όλα θα ήταν πολύ καλήτερα αυτη την στιγμή κ πιο πολύ για την αδερφή μου( εμείς είμαστε 6 αδέρφια απο την μαμα μου), που είναι 14 σε μια ευαίσθητη ηλικία κ ακόμα δεν μας εχει γνωρίσει.

Είναι πολύ σκληρό να στερείς με τον λάθος τρόπο σου την σχέση του ίδιου σου του παιδίου με τα αδέρφια του κ ασ έχουν κ 20 χρόνια διαφορα!

[roubies]

Skybeam με το καλό να έρθει το μωράκι σας και να το χαίρεστε!!!Να σε συγχαρώ και εγώ με τη σειρά μου που φέρεστε με τέτοια ωριμότητα και αγάπη απέναντι στο παιδί.Έχει ζήσει ήδη πολλά αφού η μητέρα του χώρισε για δεύτερη φορά.Όμως όπως περιγράφεις τη σχέση σας δεν νομίζω πως θα υπάρχει πρόβλημα γιατί ήδη έχετε χτίσει μια σχέση αγάπης,σεβασμού και αλληλοκατανόησης.Βρίσκω πολύ καλή την ιδέα να είναι ο νονός του μωρού σας,διπλός ρόλος και αδερφός και πνευματικός πατέρας.Τώρα όσον αφορά στο δώρο δεν ξέρω.Πάντως δεν νομίζω ότι είναι απαραίτητο.Μπορείτε να του το κάνετε όταν γίνουν τα βαφτίσια.Εσύ όμως ξέρεις καλύτερα τον χαρακτήρα του παιδιού.Όλα θα πάνε καλά.

[Skybeam]

Skybeam εννοείτε οτι όλα αυτά τα έχω αφήσει πίσω μου, ήδη εχω την δική μου οικογένεια 2 κορίτσακια κ είμαι εγκυος στο τρίτο, είμαι 34 πλέον κ ψιλοευαίσθητη στην κατάσταση μου!!

Συγχαρητήρια! Να τα χαίρεσαι όλα τα πιτσιρίκια σου και με το καλό να έρθει το μωρό!

 

Βρίσκω πολύ καλή την ιδέα να είναι ο νονός του μωρού σας,διπλός ρόλος και αδερφός και πνευματικός πατέρας.Τώρα όσον αφορά στο δώρο δεν ξέρω.Πάντως δεν νομίζω ότι είναι απαραίτητο.Μπορείτε να του το κάνετε όταν γίνουν τα βαφτίσια.Εσύ όμως ξέρεις καλύτερα τον χαρακτήρα του παιδιού.Όλα θα πάνε καλά.

Ναι, αυτός ο διπλός ρόλος είναι πολύ σημαντικός για μένα.

Όσο για τον χαρακτήρα του, δεν ζητάει ο φουκαράς, ποτέ δεν ζήτησε... από μικρός έδειχνε να καταλαβαίνει ότι το σπίτι μας ήταν οικονομικά περιορισμένο (σε αντίθεση με της μαμάς του) και δεν είχε απαιτήσεις. Με δική μου πρωτοβουλία αναρωτήθηκα... αν και τελικά τείνω (όπως ειπώθηκε πιο πάνω) στο ότι ένα απόγευμα/βράδυ με τον μπαμπά του για να "γιορτάσουν" το μωρό ίσως να του είναι πιο πολύτιμο από δώρο ή χρήματα...

[Macorina]

Πάντως νομίζω ότι αν όλες οι "σύνθετες" οικογένειες αντιμετώπιζαν με τόση ωριμότητα τις καταστάσεις δεν θα υπήρχαν προβληματικοί ενήλικες. Παλιά (την εποχή των γονιών μας) έκαναν ό,τι ήθελαν, και δεν σκέφτονταν τίποτα. Κι εγώ που είμαι παιδί χωρισμένων γονιών και που και οι δυο γονείς μου ξαναπαντρεύτηκαν και ο πατέρας μου έκανε και άλλα τρία παιδιά, έχω βιώσει την απόρριψη στο πετσί μου, γιατί ο πατέρας μου δεν ασχολήθηκε καθόλου μαζί μας αφού χώρισαν και όχι λόγω της νέας του οικογένειας. Το ήξερα από τότε αυτό, ότι ούτε η γυναίκα του, ούτε τα ετεροθαλή μου αδέλφια φταίνε σ'αυτό. Και ήμουν μόνο 12 χρονών. Κι αυτή μου η εμπειρία μου δίνει τη δυνατότητα να βλέπω πράγματα στη σχέση του συντρόφου μου με την κόρη του, που ίσως να μην είναι εμφανή.

Δεν χρειάζεται ούτε υπερβολικός ζήλος στην προσπάθειά μας να την καλοπιάσουμε (γιατί το αντιλαμβάνεται και εναντιώνεται, μόνο από αντίδραση), ούτε φυσικά αδιαφορία. Χρειάζεται φυσικότητα, κατανόηση και πολλή αγάπη.

Μπράβο σας, πάντως που έχετε δομήσει μια τόσο καλή σχέση.

[Skybeam]

Το ήξερα από τότε αυτό, ότι ούτε η γυναίκα του, ούτε τα ετεροθαλή μου αδέλφια φταίνε σ'αυτό.

Έτσι όπως το λες είναι. Χρειάζεται το ενδιαφέρον να πηγάζει αρχικά από τον γονιό. Αν όμως οι δεύτερες σύζυγοι έβαζαν λίγο το χέρι τους για να "γλυκάνουν" και να σπρώξουν το ενδιαφέρον του πατέρα, τότε πολλά θα άλλαζαν. Αυτό όμως προϋποθέτει έναν καλοπροαίρετο και δοτικό άνθρωπο. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι έτσι όμως. Υπάρχουν και οι άνθρωποι που δεν κάνουν κακό, δεν επιχειρούν όμως να κάνουν και το καλό.

 

Υπάρχουν κι άλλοι που πάνε ανάλογα με τα φεγγάρια τους, τις διαθέσεις τους δηλαδή. Μου έχει τύχει να είναι η μέρα του παιδιού και να είμαι σκοτισμένη και θολωμένη τόσο πολύ μες στο μυαλό μου με τα δικά μου προβλήματα, που να μην έχω όρεξη για βαβούρα. Και τότε έχω πει "δεν τον παίρνεις να πάτε για καφέ και φαϊ οι δυο σας"? Ευτυχώς υπάρχει κατανόηση μεταξύ μας ως ζευγάρι και η παράκλησή μου έγινε δεκτή χωρίς να πάρει άδικες προεκτάσεις.