Υπάρχουν περιθώρια για ρίσκα όταν είναι κανείς γονιός;;

[Zuzunaki]

Κορίτσια γεια σας,

σας γράφω για ένα θέμα που με απασχολεί τελευταία. Πρόσφατα πήγα και παρακολούθησα ένα event που έγινε στην Αθήνα, με διάφορους ομιλητές Έλληνες και ξένους, που περιγράφουν πώς κατάφεραν να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα, είχαν κάποιες ιδέες, τις έκαναν πράξη και πέτυχαν. Ήταν πολύ συγκινητικό και ελπιδοφόρο το μήνυμα που έδιναν, στην ουσία έλεγαν ότι " άμα έχεις μια καλή ιδέα, τράβα να την κάνεις, μην υπολογίζεις το ρίσκο και το σύμπαν θα συνωμοτήσει να σε βοηθήσει να την κάνεις πράξη". Ομολογώ ότι ενθουσιάστηκα. Αυτά μέχρι την Κυριακή το μεσημέρι (το συνέδριο ήταν Σάββατο). Γιατί την κυριακή το βράδυ άρχισα να σκέφτομαι ότι τη Δευτέρα έχω δουλειά και πρέπει να ξυπνήσω πάλι στις 7.15 κλπκλπ. Επέστρεψα δηλαδή στην πραγματικότητα...

Να σας πω ότι δουλεύω σε μια (αρκετά) καλή δουλειά, με καλό μισθό, αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίες, καλούς συναδέλφους. Ωστόσο δεν είναι η δουλειά των ονείρων μου και συγκεκριμένα ποτέ δεν φανταζόμουν τον εαυτό μου σε αυτή τη δουλειά, αλλά προέκυψε και επειδή χρηματικά ήτανε συμφέρουσα δεν αρνήθηκα. Μάλιστα για χάρη της εγκατέλειψα την προηγούμενη μου δουλειά που ήταν στο αντικείμενό μου, αλλά το περιβάλλον εργασίας ήταν ασταθές και ο μισθός χαμηλότερος.

Επειδή λοιπόν εργάζομαι σε μία δουλειά που κατά βάθος δεν μου αρέσει άρχισαν να μου μπαίνουν ιδέες αν κάνω καλά, μήπως συμβιβάστηκα νωρίς, μήπως έπρεπε να αψηφίσω την πραγματικότητα και να πάρω ρίσκο να κάνω κάτι πιο ενδιαφέρον, πιο ωραίο...

Όμως στο μυαλό μου μπαίνει ένα ερώτημα: κατά πόσο τελικά ένας άνθρωπος που έχει παιδιά και υποχρεώσεις και ευθύνες μπορεί να πάρει ρίσκο;; Γιατί το 2012 το να αφήσεις "στρωμένη" δουλειά για να κυνηγήσεις ένα όνειρο αβέβαιο (και ίσως απατηλό) είναι αδιανότητο. Η πραγματικότητα με προσγειώνει απότομα όταν βλέπω τα έξοδα και τους λογαριασμούς και όταν το συζητάω με τους γονείς μου ( ίσως κάνω λάθος που το συζητάω μαζί τους). Ο άντρας μου γενικά είναι άνθρωπος κάπως του ρίσκου αν και αυτός έχει συμβιβαστεί με την πραγματικότητα ως ένα σημείο.

Απο τη μία σκέφτομαι ότι έχω πολλά πράγματα που είναι περιζήτητα: μια καλή οικογένεια, φίλους, λεφτά, το μωράκι μου, τα ταξίδια μου. Όμως νιώθω ένα κενό γιατί νιώθω ότι δεν αξιοποιώ στο φουλ τις ικανότητές μου και ότι θα μπορούσα να κάνω πολύ πιο ενδιαφέροντα και σημαντικά πράγματα.

Ένας από τους ομιλητές στο συνέδριο που σας είπα, μας είπε ότι όταν μικρός οι γονείς του τον ρώτησαν " αν δεν υπήρχαν τα λεφτά, τι θα έκανες ως δουλειά;;" και αυτό το ερώτημα μου άρεσε πολύ. Όμως το γεγονός ότι πια έχω ένα παιδί νιώθω ότι με φρενάρει από το να πάρω αποφασεις που αφορούν την προσωπική μου ανάπτυξη, βελτίωση και ψυχική υγεία στο κάτω κάτω. Νιώθω δηλαδή ότι κανω κάποεις θυσίες τώρα για το παιδί (να μαζέψουμε λεφτά, να μην του λείψει τίποτα) όταν όμως αυτό μεγαλώσει εγώ θα είμαι ακόμα στην ίδια βαρετή δουλειά και θα νιώθω το ίδιο κενό.

Η μητέρα μου όταν το κουβέντιασα μαζί της μου είπε μια βαριά κουβέντα: ¨΄ισως να μην ήσουν έτοιμη να κάνεις οικογένεια" πράγμα για το οποίο δεν συμφωνώ καθόλου και με στενοχώρησε πολύ.

Περιμένω τις γνώμες σας.

[goody]

Βαρια κουβεντα ειπε η μαμα σου και φυσικα δεν συμφωνω καθολου μαζι της! Το να εισαι φιλοδοξος και να κυνηγας τα ονειρα σου δεν ειναι ανευθυνοτητα! Ωστοσο νομιζω οτι οταν εχεις οικογενεια ειναι προτιμοτερο να παιρνεις ρισκα χαμηλου κινδυνου που δεν θα οδηγησουν σε καταστροφη αν δεν πετυχουν.

Τωρα στην περιπτωση σου ο ανασταλτικος παραγοντας για μενα δεν ειναι τοσο η οικογενεια σου οσο η κριση. Οταν ολοι κλεινουν και πανε απτο κακο στο χειροτερο καλυτερα να ειμαστε λιγο πιο συντηριτικοι. Κανε υπομονη καμια διετια, ψαξτο και βλεπεις.

[Maya]

Από την πρώτη στιγμή που κάναμε τα παιδιά μας, κι εγώ και ο άντρας μου το μόνο πράγμα που προσπαθούμε να κάνουμε είναι να συνδυάζουμε τα προσωπικά μας ενδιαφέροντα με τα χρήματα. Η εξασφάλιση αυτών που εμείς θεωρούμε απαραίτητα για τα παιδιά (δηλαδή ένα καλό σχολείο και ένα καλό ταξίδι τον χρόνο ως οικογένεια) είναι αδιαπραγμάτευτα. Μετά έρχεται η ικανοποίηση των δικών μας, ατομικών αναγκών. Κι εκεί βάζω το όριο και τα ρίσκα που παίρνουμε. Ο άντρας μου χρειάστηκε να πάρει ένα ρίσκο, οπότε το συζητήσαμε σε αυτό το πλαίσιο. Είδαμε ότι αυτά δεν κινδυνευουν οι ανάγκες μας, και προχώρησε. Εγώ αντίστοιχα δεν πήρα το ίδιο ρίσκο, γιατί ήθελα να είναι περισσότερο χρόνο μαζί τους. Το ΗΘΕΛΑ όμως, ούτε συμβιβάστηκα με μία δουλειά μονο για τα λεφτά, μου αρέσει η δουλειά μου, ίσως η άλλη μου άρεσε περισσότερο. Σε δέκα χρόνια που θα μεγαλώσουν τα παιδιά, θα το ξανασκεφτώ.

Πχ. δεν φεύγουμε στο εξωτερικό, γιατί θέλουμε να τα μεγαλώσουμε σαν ελληνάκια. Σε δέκα χρόνια ίσως να φύγουμε.

Θέλω να πω ότι όλα είναι σχετικά και η μαγική λέξη είναι 'ισορροπία.' Αν αισθάνεσαι ότι μένεις πίσω, και δεν κινδυνεύουν τα βασικά της οικογένειας, τότε πάρε το ρίσκο. Ίσως τα παιδιά να μας εμπνέουν να παίρνουμε περισσότερα ρίσκα!

[Λαΐδα]

καταρχην τη στιγμη που εξασφαλιζεις μια καλη ζωη στο παιδι σου (περα απο την δεδομενη αγαπη σου) , σιγουρα ησουν ετοιμη για οικογενεια, οποτε ακυρη η μαμα!

Θεωρω οτι για καμια ερωτηση τετοιου ειδους δεν υπαρχει η απολυτα σωστη απαντηση. Ολα εχουν να κανουν με συνδυασμο πραγματων οπως:

1) δεδομενα και προυποθεσεις

2) πιθανοτητες και στατιστικη

3) συγκυριες.

Ακομη και αν εχεις μελετησει καλα τα δυο πρωτα, το τελευταιο που παιζει σημαντικο ρολο, δεν μπορεις να το 'μαντεψεις'.

Προσωπικα , θα προχωρουσα αν ειχα μια εξασφαλιση....αν δηλαδη ο συζυγος ειχε μια πιο σταθερη δουλεια που σε περιπτωση 'οχι μεγαλης επιτυχιας' θα μπορουσε να καλυψει τις αναγκες μας. Επισης, σε αυτους τους καιρους, δεν θα επαιρνα με τιποτα δανειο....

Να κανεις κατι συγχρονως δεν γινεται? δηλαδη να ξεκινησεις 'δειλα' χωρις να αφησεις την δουλεια σου προς το παρον??

[mmdad]

Το διαβασα νωριτερα το θεμα σου και ειχα προετοιμασει την απαντηση αλλα θα σου πω την περλυψη. Και εγω και ο συζυγος σαν νεοι και ελευθεροι ρισκαραμε αρκετα, Εγω γιατι ειχα πλατες οποτε και να εμενα χωρις δουλεια δεν θα πιναγα και ο συζυγος γιατι ουτως ή αλλως δεν ειχε στον ηλιο μοιρα οποτε δεν ειχε τιποτα να χασει.

Αλλαξα αρκετες δουλειες. αντικειμενικα καλες. Εστρωνα την επομενη και αφηνα την προηγουμενη. Τελευταια φορα ρισκαρα το 2006 οταν αφησα τα παντα και ακολουθησα τον ερωτα. Απο το 2007 δουλεψα ξανα το 2010,,,

Τωρα?

Τωρα στα 43 δεν αφηνω την δουλεια που εχω. Αυτη την στιγμη μετραει πολυ περισσοτερο το καλο κλιμα και να μπορω να φυγω αν χρειαστει κατι για τα παιδια απο τα περισσοτερα λεφτα ή απο το μια δουλεια στον τομεα μου,,,, ακομη και η αδεια που θα χασω αν αλλαξω εταιρεια,,,

[Sofiade]

Κι εγώ πιστεύω ότι τα ρίσκα είναι γι' αυτούς που δεν έχουν παιδιά ή έχουν πλάτες (οικογενειακή περιουσία) ή που τέλος πάντων έχουν εξασφαλίσει τα προς το ζην με κάποιον άλλο τρόπο π.χ. έχουν σεβαστές οικονομίες στην άκρη για μια δύσκολη στιγμή. Το να αφήσεις μια σίγουρη δουλειά για να κυνηγήσεις το όνειρό σου θεωρώ ότι ειδικά τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή είναι λάθος κίνηση ΕΚΤΟΣ αν μπορείς να το κάνεις εκ του ασφαλούς.

[Zuzunaki]

Κορίτσια ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας! Μερικές φορές σκέφτομαι μακάρι να ζούσαμε σε άλλη χώρα, να είχαμε μεγαλώσει αλλιώς, να ήμασταν έτοιμοι για τολμηρότερα βήματα. Θεωρώ ότι η κουλτούρα της Ελλάδας είναι πιο πολύ προς τη σιγουριά, την εξασφάλιση, παρά ως προς το "επιχειρηματικό ρίσκο" και γενικά το ρίσκο (πχ. αλλάζω χώρα, κάνω κάτι από την αρχή κλπ).

Όπως είπα, η πραγματικότητα είναι μπροστά μας και όπως μου είπε σήμερα ένας φίλος που το συζήτησα "καλά όλα αυτά που λες, και ωραίες οι ιδέες αλλά εγώ ξέρω ότι έχω 2 μωρά που θέλουν τόσα ευρώ για γάλατα και πάνες και δεν με παίρνει να τα στερηθώ"...Προσωπικά ενώ σε γενικές γραμμές έχω μια υποστηριχτική οικογένεια, οι γονείς μου (δημόσιοι υπάλληλοι) υπήρξαν οι μέσοι Έλληνες συμβιβασμένοι οικογενειάρχες που στις 3.30 ήταν στο σπίτι, οι οποίοι δεν ήταν ευχαριστημένοι από τις δουλειές τους και οι οποίοι ακόμα και σήμερα σκέφτονται "έλα μωρέ, ποιος κάνει μια δουλειά που να του αρέσει?" αντί δηλαδή να σκεφτούν και να πουν, τότε που έπρεπε να το πουν, "τι θες να κάνεις; τι θα σου άρεσε να κάνεις; τόλμα, ρίσκαρε, θα σε στηρίξουμε", εκείνοι κάναν το αντίθετο, λέγανε "ωχ μωρέ, που πας να μπλέξεις τώρα; στην οικογένειά μας δεν έχουμε κοννέ σε αυτό τον χώρο. Κανείς δεν κάνει δουλειά που να του αρέσει. Μπες κάπου να βολευτείς να ησυχάσει το κεφάλι σου". Τέλος πάντων....έχω ορκιστεί οτι δεν θα κάνω τα ίδια λάθη με τα δικά μου παιδιά.

ελπίζω κάποια στιγμή να βελτιωθούν τα πράγματα στη χώρα μας, να ανοίξουν ευκαιρίες για κάποιους που θέλουν να κάνουν κάτι, και τα πράγματα να γίνουν ευκολότερα. Στο εξωτερικό θεωρείται πολύ δεδομένο ότι ένας που δοκιμάζει να κάνει κάτι δικό του μπορεί να αποτύχει και μία και δύο και τρεις φορές, κανείς όμως δεν τον αντιμετωπίζει ως loser. Αντίθετα τον θαυμάζουνε γιατί προσπαθεί ξανά και ξανά. Εδώ ο φόβος της αποτυχίας φρενάρει τα πάντα (φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις).

[natasa133]

ego tha sou elega katarxin na deis poso risko einai stin pragmatikotita kai an sas pernei me ti mia douleia na ta epiviosete. episeis tha se rotaga pia einai i ilikia sou kai i ilikia ton paidion. me ton andra mou eimastan se paromoio dileima prin merika xronia. thelame kati allo (idios ekeino) alla den tolmouse na afisei ti douleia tou pou tou prosefere arketa xrimata. den eixame kanena na mas stirixei dunamika. eixame tous goneis tou k ti mana mou pou stis duskoloes stigmes itan ekei alla gia ta vasika. telika stin arxi tis krisis apoluthike k apeleutherothike! perasame 2 duskola xronia omos tora arxizoume na vlepoume fos sto tunel. vevaia exoume pleon fugei sto exoteriko. kati pou to ithela para polla xronia alla den to apofasizame apo anasfaleia k epeidi den upirxe idiaiteros logos.

 

ego merika xronia poio piso eimoun se mia douleia me polu kala lefta kai alles paroxes pou omos suxainomoun. kai i diki mou lutrosi irthe me mia apolusi akrivos ti stigmi pou ithela apegnosmena na paraititho alla den tolmousa (prin kano paidi auto).

 

ti thelo na po me auta? pistevo pos prepei na kunigame to oneiro mas (idika otan ta xronia ergasias pou apomenoun mexri ti suntaxi einai polla). den tolmousa na kano to vima otan omos den upirxe pia kati na xaso k to ekana katalava pos den peiraze kai tha mporousa (i tha eprepe na to eixa kanei).

 

an dld avrio se apolusoun apo tin polu kali douleia pou exeis ti tha kaneis?

 

giati loipon na perimeneis tin apolusi kai den to kaneis apo tora to vima.

 

suzitise to me ton andra sou kai an deis upostirixi vale ta dunata sou k des pos tha to organoseis.

 

 

sorry gia ta greeklish alla den exo ellinika mias k grafo apo etairiko laptop tou exoterikou;)

[mmdad]

Κοιτα ο καθενας αποφασιζει τι θελει να κανει και μεχρι που τον περνει. Πχ για την γενια των γονιων μου το οτι αλλαξα δουλεια ηταν ενα σοκ. Η μητερα μου ξεκινησε να δουλευει στα 17 και σταματησε στα 70 που εκκλεισε η εταιρεια. Ποτε δεν σκεφτηκε να αλλαξει δουλεια.

Στο εξωτερικο οι νεοι δεν εχουν την υποστηριξη που εχουμε (μπορει οχι ολοι αλλα παρα πολλοι στην Ελλαδα). Δεν νομιζω οτι στην Ελλαδα θα σε θεωρησει καποιος loser αν αποτυχεις σε καποια επειχηρηματικη κινηση. Φοβαμαι ομως οτι ετσι οπως ειναι τωρα η κατασταση στην Ελλαδα θα σου πουν πολυ χειροτερα αν αφησεις μια "σιγουρη" δουλεια.

 

Η διαφορα οταν εχεις παιδια και γενικα δικη σου οικογενεια ειναι οτι οι οποιες αποφασεις παρεις επηρεαζουν και αλλους που εξαρτωνται απολυτα απο εσενα.

[Λαΐδα]

εγω μεγαλωσα με γονεις του ρισκου! και λιγο η πολυ με εκαναν και εμενα σαν τα μουτρα τους ....και φυσικο ηταν να επιλεξω και παρομοιο συζυγο...

Αλλα, εχοντας δυο παιδια, θεωρω οτι πανω απο το δικο μου ονειρο ειναι η ασφαλεια τους. Αν πιστευεις οτι τα εξασφαλιζεις ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ δρομο και αν ακολουθησεις, προχωρα!!!!!!

[Zuzunaki]

Σχετικά με αυτό που έγραψε η natasha133, διαβάζω συνεντεύξεις διαφόρων ανθρώπων που έχουν πετύχει στον κλάδο τους και πολλοί από αυτούς λένε ότι όλα ξεκίνησαν με μια απόλυση. Τους διώξανε από τη δουλειά τους και μετά βρήκανε χρόνο, διάθεση και κίνητρο για να κάνουν κάτι δικό τους.

Εγώ φοβάμαι μήπως φτάσω στην ηλικία του μπαμπά μου και της μαμάς μου και έχω ακόμα ερωτηματικά "τι θέλω να κάνω όταν μεγαλώσω;" ή "γιατί δεν το έκανα αυτό τότε που μπορούσα;".

Σχετικά με τα παιδιά, ισχύει όντως ότι το οποιοδήποτε βήμα επηρεάζει και τις δικές του ζωές, για αυτό πιστεύω ότι η ανεξαρτησία και η "ελευθερία" περιορίζονται.

Επίσης το ρίσκο εχει να κάνει και με την ηλικία. Όσο πιο μικρός είναι κανείς τόσο πιο εύκολα κάνει τα βήματα τα τολμηρά, όσο μεγαλώνει γίνεται πιο συντηρητικός και λαμβάνει υπόψιν του πολλά και διάφορα.

[dimmi]

Οχι. Μετά τη δημιουργία οικογένειας δεν ρισκάρεις. Παίρνει κι άλλους η μπάλα.

[jo89]

Εγω πιστευω πως οι ανθρωποι ειμαστε απληστοι μεχρι εκει που δεν παει.....

 

Κοριτσι μου και την δουλεια π ηθελες να εκανες παλι κατι θα εβρισκες....ετσι ειμαστε...

 

Να μην παρεξηγηθω δεν αναφερομαι συγκεκριμενα στην κοπελα γενικα μιλαω....

 

Προσωπικα δνε εχω ακουσει ανθρωπο να λεει ειμαι καλα εχω αυτο/εκεινο κτλ!!Ολοι βαζουν και ενα αχ αμα ειχα ομως και αυτο/εκεινο...

 

Ποτε δεν θα μαστε ευχαριστημενοι....

[dimmi]

Εγω πιστευω πως οι ανθρωποι ειμαστε απληστοι μεχρι εκει που δεν παει.....

 

Κοριτσι μου και την δουλεια π ηθελες να εκανες παλι κατι θα εβρισκες....ετσι ειμαστε...

 

Να μην παρεξηγηθω δεν αναφερομαι συγκεκριμενα στην κοπελα γενικα μιλαω....

 

Προσωπικα δνε εχω ακουσει ανθρωπο να λεει ειμαι καλα εχω αυτο/εκεινο κτλ!!Ολοι βαζουν και ενα αχ αμα ειχα ομως και αυτο/εκεινο...

 

Ποτε δεν θα μαστε ευχαριστημενοι....

έτσι είναι.

Είναι σαν τα σπίτια, όσο μεγάλο κι αν είναι πάντα δεν χωράνε τα πράγματα σου. Για αυτό όλοι παίρνουν μικρά σπίτια πια Για τον ίδιο λόγο παίρνουν και μικρούς μισθούς, σου λέει έτσι κι αλλιώς δε θα σε φτάσουν, πάρε λιγότερα να φτάσουν εμένα

[mama@2]

Και εγω πιστευω, πως απο τη στιγμη που υπαρχουν οικογενεια-- παιδια, δεν ρισκαρουμε ευκολα......

 

Και ο συζυγος μου προσφατα βρεθηκε μπροστα σε μια ευκαρια να κανει μπει συνεταιρος σε μαγαζι, αλλα δεν μπορουμε να το ρισκαρουμε....αυτη τη στιγμη ειναι ο μονος που εργαζεται, δυσκολες οι συνθηκες εργασιας, αλλα καλα τα χρηματα(εχουμε κ δανεια, τα παιδια κλπ)

 

Το αναλυσαμε πολυ, κ αποφασισαμε πως απο τον σεπτεμβρη να βρω πρωτα εγω δουλεια κ βλεπουμε ισως κ εκεινος να αλλαξει δουλεια(προς το παρον οχι κατι δικο μας--για αρχη μεχρι να μαζεψουμε χρηματα υπαλληλοι κ αν κανουμε κατι δικο μας αργοτερα κ αναλογα της καταστασης στην ελλαδα--με τη σημερινη κριση με τιποτα δεν ρισκαρουμε, αργοτερα βλεπουμε.....)

 

 

Συμφωνω με τις κοπελες που λενε πως με τιποτα δεν ειμαστε ευχαριστημενοι....οτι δουλεια κ να κανουμε, ακομη κ κατι δικο μας να κανουμε, παντα θα υπαρχουν πλεονεκτηματα κ μειονεκτηματα....

 

Αλλα το να υπαρχουν μειονεκτηματα κ να αμειβεσαι καλα το προτιμω απο κατι αλλο που μπορει να υπαρχουν κ παλι καποια μειονεκτηματα κ το ρισκο της αμοιβης μαζι....το να δωσεις ψυχη κ σωμα σε μια δικη σου δουλεια κ οικονομικα να μην πηγαινει καλα, αυτο σιγουρα θα ειναι ενα μεγαλο μειονεκτημα...

 

Σαφως σε τετοια εποχη κ με οικογενεια δεν ρισκαρεις ευκολα....

[mmdad]

Den einai kako to na theloume kati parapano apo auto pou exoume. Oute na prospathoume gia to parapano. Allios den tha eixame fygei apo ta spilaia

[natasa133]

Εγω πιστευω πως οι ανθρωποι ειμαστε απληστοι μεχρι εκει που δεν παει.....

 

Ποτε δεν θα μαστε ευχαριστημενοι....

pali kala giati diaforetika de proxorage o kosmos

 

 

An to risko einai na parthei gia na vgalei kapoios perissotera lefta einai (gia mena toulaxiston) diaforetiko apo to an ginete gia na noioseis kalutera os anthropos k na kaneis kati pou sou aresei k se empneei

 

ta paidia theloun k xaroumenous goneis k goneis paradeigmata. Alloste idika oso einai mikra den katalavainoun kai polu tin eleipsi xrimaton (oxi tin apousia xrimaton, tin eleipsi)

 

ego tha sou elega an to theleis pragmatika go for it

 

kai tha thumiso to palio (pou legmae katakoron otan eimoun efivi)

 

kalutera na metanoioseis giati pou ekanes para gia kait pou den ekanes pote!

[zouzounel]

άφησες τη δουλειά που σου άρεσε για μια άλλη με περισσότερα χρήματα

τώρα θες να αφήσεις τη δουλειά με τα περισσότερα χρήματα για να κανεις μια δουλειά που να σου αρέσει

δε σε κρίνω, να σε προβληματίσω θελω

είσαι σίγουρη ότι ξερεις τι ειναι αυτό που θέλεις?

[Eve]

Το comfort zone του καθενός, δηλαδή αυτά με τα οποία είναι 'βολεμένος' μπορεί να τον ικανοποιεί ή όχι.

 

Ολη μας η ζωή είναι γεμάτη ρίσκα, προκλήσεις και δοκιμασίες. Είναι γεμάτη και με αφορμές (οικογένεια, οικονομική κρίση, καιρός...) να και λόγους να τα ακολουθήσουμε ή να μείνουμε στο λεγόμενο comfort zone.

 

Επειδή ζούμε ομως μόνο μια φορά και επειδή μια φορά είμαστε νέοι και δημιουργικοί και όχι 100, πρέπει να σκεφτόμαστε πολύ καλά και με την ψυχή μας πάντα ποιο δρόμο θα ακολουθήσουμε κάθε φορά.

 

Εγώ σαν χαρακτήρας είμαι κατά του βολέματος σε κάθε επίπεδο και μισώ το τέλμα και το συμβιβασμό.

[polina26]

συμφωνώ με dimmi , jo kai zouzounel

 

οπως καταλαβαίνεις απο τα μυνηματα όλων μας ο καθένας έχει άλλα κριτήρια, άλλες γνώμες..

εγώ είμαι της άποψης ή δουλεια να ακολουθω καριέρα όνειρα κλπ ή οικογένεια/.

οταν αποφασίζεις να κάνεις οικογένεια βάζεις πάνω απο όλα αυτήν και όχι τα θέλω σου . πρώτα κοιτάς τα θέλω τις οικογενείας σου να είναι καλά το παιδί σου κλπ..

και να σου πω συμφωνώ και με την μαμά σου γιατί πολύ απλά κατάλαβα τι εννοεί όταν σου είπε ότι δεν ήσουν έτοιμη για οικογένεια .. εννοούσε αυτά που ανέφερα ποιο πάνω ότι όταν κάνεις οικογένεια τα ξεχνάς όλα..!!

ξέρεις αυτό που λένε που όποιος μπλέκετε με τα πιτουρα τον τρώνε και οι κότες??

ξέρεις τι σημαίνει αυτό πως πολύ απλά δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα σε αυτη τη ζωή κάτι θα πρέπει να αφήσουμε πίσω για να είμαστε καλή σε κάτι άλλο...

σκέψου πως ζεις σε μια χώρα που πάει απο το κακό στο χειρότερο και θες να αφήσεις την δουλειά σου επειδή ένας βολεμένος τύπος που έγινε όταν δεν υπήρχε κρίση όταν οι συνθήκες ήταν πολύ καλύτερες είπε ότι πρέπει να παίρνουμε ρίσκα... μάλλον θα έπρεπε να δει τι συμβαίνει γύρω του πριν μιλήσει..

[ZWH]

Eαν ειχα κατι στρωμενο αυτη την δυσκολη εποχη και εχοντα παιδια, δεν θα επαιρνα κανενα απολυτως ρισκο. Οταν καποιος εχει την δουλιτσα του, τα χρηματα του, τα ταξιδια του, δεν μπορει να σκεφτει οτι με μια λαθος κινηση την αλλη μερα μπορει να μην εχει να παρει ψωμι, και πιστεψε με, ταπαντα μπορουν να μας συμβουν.

[Eve]

ννοούσε αυτά που ανέφερα ποιο πάνω ότι όταν κάνεις οικογένεια τα ξεχνάς όλα..!!

 

πόσο μα πόσο διαφωνώ.

 

Αλοίμονο αν τα παιδιά μας πρέπει να σβήνουν τα θέλω μας, τις προσδοκίες μας και τα ονειρά μας για τον εαυτό μας.

[peony]

Εγώ λοιπόν ήμουν κάποια χρονια σε μια δουλεια με καλά χρήματα, όπου το αντικείμενο δεν μου άρεσε καθόλου. Δεν υπέφερα ακριβώς, αλλά καταπιεζόμουν πολύ. Με την πρώτη ευκαιρία άλλαξα δουλειά. Όσο έψαχνα, σκεφτόμουν ότι θα δεχόμουν λιγότερα χρήματα, είχα όμως προκαθορίσει με το νου μου ποιο θα ήταν το κατώτατο όριό μου (με δεδομένο ότι θα άφηνα μια στρωμένη δουλεια). Εν τέλει στάθηκα τυχερή και βρήκα θέση με τον ίδιο μισθό και τέλειο αντικείμενο. Και αυτό βέβαια προ κρίσης...

 

Πάντως, η δουλειά μας είναι το 1/3 και βάλε της ημέρας μας. Το θεωρώ σημαντικότατο να μας αρέσει αυτό που κάνουμε - εφόσον το αντέχουμε οικονομικά. Οπότε, νομίζω ότι έχεις δίκιο να τα αναρωτιέσαι αυτά και είναι απολύτως υγιές αυτό. Απλώς θα πρέπει να θέσεις όρια για το πόσα σε παίρνει να "θυσιάσεις". Επίσης θα χρειαστείς την αμέριστη υποστήριξη του συζύγου.

 

Άλλο παράδειγμα: πριν από κάποια χρόνια διορίστηκα στο δημόσιο ως διοικητικό προσωπικό μέσω ΑΣΕΠ (με μορια, όχι εξετάσεις)... και δεν αποδέχθηκα το διορισμό (παρόλο που θα με βοηθούσε σε σχέση με άδεια μητρότητας, ωράρια κτλ). Άκουσα διάφορα από φίλους και συγγενείς, καταλαβαίνετε. Σε 10 χρόνια ίσως το μετανιώσω, αλλά προς το παρόν χαίρομαι που δεν άφησα το αντικείμενό μου.

[mama@2]

πόσο μα πόσο διαφωνώ.

 

Αλοίμονο αν τα παιδιά μας πρέπει να σβήνουν τα θέλω μας, τις προσδοκίες μας και τα ονειρά μας για τον εαυτό μας.

 

φυσικα κ δεν σβηνουν τα ονειρα μας μετα τον ερχομο των παιδιων...τα ονειρα τα πραγματοποιουμε στη ωρα τους,κ στις καταλληλες συνθηκες, αυτη ειναι η αποψη μου.

 

απλα πριν γινει ενα τετοιο βημα το σκεφτεσαι πολυυυυυυυ καλα....ειδικα αν δεν εισαι πλεον μονος/η στη ζωη κ υπαρχει μια οικογενεια...

 

πριν προχωρησουμε σε ενα ρισκο, πρωτα εχουμε κ κατι στην ακρη για ασφαλεια....δλδ, οταν εχεις μια δουλεια με καλο μισθο, μαζευεις στην ακρη χρηματα, προετοιμαζεσαι, ετσι ωστε αν κατι παει στραβα, να εχεις να ταισεις τα παιδια σου(κ ανταπεξελθεις στις υποχρεωσεις σου), μεχρι να δεις τι θα κανεις.

 

Δυστυχως δεν ειναι λιγοι που παρατησαν τη δουλεια τους για να κανουν κατι δικο τους, δεν πηγε καλα κ εχασαν κ χρηματα κ χρεωθηκαν κ απο πανω...

 

Ευτυχως, αλλοι τα καταφεραν!!!!!!

 

Ειναι ρισκο......

 

Λιγα χρονια πριν κ εγω θα τολμουσα το ρισκο...αλλα σημερα ας ειμαστε ρεαλιστες....τετοια εποχη ειναι για ρισκα?

 

Αργοτερα ισως.....αν πανε καλυτερα τα πραγματα.....

[polina26]

πόσο μα πόσο διαφωνώ.

 

Αλοίμονο αν τα παιδιά μας πρέπει να σβήνουν τα θέλω μας, τις προσδοκίες μας και τα ονειρά μας για τον εαυτό μας.

 

όλα αυτά που ανέφερες δεν σβήνουν αλλά για μένα προσωπικά τα βάζω σε δεύετερη μοίρα,..

για μένα προτεραιότητα είχε έχει και θα έχει η οικογενεία μου

αν ήταν θα έμενα ελευθερη και θα ακολουθούσα φρούδα όνειρα θα άλλαζα δουελιές σαν τα πουκάμισα και θα έκανα την ζωούλα μου ανέμελη σαν την μικρή ολλάνδέζα

 

αλλά προτίμησα την οικογένεια μου και τα ονείρα μου τα προσάρμοσα πάνω σε αυτήν αλλάζοντας τους στόχους μου,,.

κάποτε ήθελα να ταξιδευω ..

πλέον θέλω να ταξιδευω αλλά με παρέα τον άντρα μου και το παιδί..

κάποτε ήθελα μια δικιά μου δουλειά

τώρα έχω δικια μου δουλειά εκμεταλευομένη το κτήμα που μένουμε.. μπορεί να μην ήταν το ονειρό μου να γίνω αγρότισσα αλλά το έκανα πράξη και το αγάπησα στην πορεία..