Πες το στην μανούλα...

[moon child]

καλησπέρα κόρες,

 

αν και συγκλονισμένη από το θέμα της ημέρας, θα παραθέσω εδώ τον προβληματισμό μου...

 

τελευταία λείπω ακόμη περισσότερες ωρες από το σπίτι... φεύγω στις 7μιση και γυρίζω τις καλές μέρες στις 7μιση...

 

την προηγούμενη εβδομάδα, που είχε κακές μέρες, είδα τα μικρά μου σύνολο 6-7 ώρες...

 

γυρίζω λοιπον, ή την πέρνω τηλέφωνο όταν ξέρω οτι φτάνει σπίτι, και λέω στην μεγάλη μου, που είναι 4 παρά κατι, πως πέρασες αγάπη? τι κάνατε στο σχολείο? πες στην μαμά πως ήταν η μέρα σου? και φυσικά συγκεκρμένες ερωτήσεις, τί ζωγράφισες σήμερα? Σε τάισε η γιαγιά μπιζελάκια? Τί είδες στο όνειρο το μεσημέρι (της αρέσει να λέει τα όνειρα της)

 

δυστυχώς όμως δεν ανοιγει πολές πολές κουβέντες... είναι ζωηρή, υπερικινητική και ανυπάκουη...

 

θέλω να την μάθω να μου δίνει ραπόρτο, πείτε το όπως θέλετε, αλλά θέλω να ξέρω λεπτομέρειες της μέρας της... ΄θελω να μου λέει λεπτομέρειες για όταν είναι μακρυά μου, θέλω να ξέρω όσα περισσότερα γίνεται...

 

θέλω να μάθει να μου μιλάει, να νιώθει άνετα να μου λέει τα πάντα...

 

ας μήν εστιάσουμε στην σχίζα της μάνας που θέλει να έχει τον έλεγχο... ας μιλήσουμε για τα παιδιά...

 

πως τα κάνουμε να μας ανοίγονται? πως διδάσκεται η επικοινωνία σε ποιο συγκεκριμένα πλαίσια, όπως του έχεις 2 ώρες να κάνεις και να μάθεις τα πάντα?

 

ακούω ιδέες...

[mmdad]

Χμμμ

Να σου πω τι πιανει στον αντρα μου.. Δεν τον ρωταω τιποτα. Δεν του μιλαω και τα ξερναει ολα!! Αν ρωτησω - μου λεει οτι κανω ανακριση.

Καθενας εχει διαφορετικο χαρακτηρα. Του μεγαλου θα του τα βγαλω με το τσιγγελι. Ο μικρος με το που ακουει το τηλεφωνο τρεχει να μου πει τι χρωμα ηταν η σουπα και τι εφαγε το μεσημερι. Παντως η γιαγια τους ξεψαχνιζει καλυτερα...

 

Μπορει οταν γυραναει απο το σχολειο να μην θελει να μιλησει εκεινη την ωρα αλλα λιγο αργοτερα να αρχισει να τα λεει με το ν και με το σ.

[Λαΐδα]

την ρωτας συνεχεια, καθε μερα....ε καποια στιγμη αφου δεν μπορει να σε μπουφλισει θα μαθει να απανταει ..εγω ετσι εκανα!!!!

[moon child]

αχ... δεν έχουμε εμείς χρόνο και πρέπει να εξασφαλίσουμε και την επικοινωνία όπως την θέλουμε...

 

αλλά την θέλουμε... μάλλον πληροφόρηση πείτε την, αλλά εγώ δεν μπορώ να την βγάλω... ρωτάω και την μάνα μου, που είναι περισσότερο μαζί της, και μεγάλωσε εμένα που μόνο πως κάνω σεξ με τον άντρα μου δεν της λέω, και πάντα τα ξερνούσα όλα χαρτί και καλαμάρι στην μαμά... αλλά ούτε εκείνη δεν τα καταφερνει μαζί της...

 

το πιο απογοητευτικό είναι οτι άν την ζορίσεις, αρχίζει την μυθοπλασία... και μετά χάνεται εντελώς το παιχνίδι...

 

και όλα αυτά ενώ μιλάει ΑΣΤΑΜΑΤΗΤΑ... μόνη της, μαζί μας, με τους φανταστικούς φίλους... αλλά ποτέ για τα νέα της...

[peony]

Mια από τα ίδια... πολύ δύσκολα μου λένε οτιδήποτε για το πώς τα πέρασαν όταν τις ρωτάω. Μόλις χτες μάλιστα μου έλεγαν κάτι μαμάδες ότι η θεωρία λέει να μην τα ρωτάμε πώς περάσανε στο σταθμό. Αυτό γιατί είναι η προσωπική ζή του παιδιού, το πρώτο του "μυστικό". Μου ακούγεται σαν να έχει κάποια βάση - άλλωστε, είπαμε, εμένα δεν μου λένε. Τουλάχιστον ευθέως.

 

Αμα τις πιάσω στο μπούρου μπούρου "και γω στη δουλειά σήμερα έφαγα αυτό, έκανα το άλλο κτλ κτλ" τότε μου λένε κι αυτές πραγματάκια. Και σε ανύποπτες φάσεις (ποτέ μετά από ερώτησή μου) μου λένε διάφορα, η μεγάλη κυρίως, για συμμαθητές, δασκάλες, παιχνιδια κτλ.

[mmdad]

Δεν νομιζω οτι ειναι προσωπικο θεμα. Ειναι η καθημερινοτητα τους και δεν τους κανει εντυπωση. Αν κανουν κατι διαφορετικο δεν το λενε?

Πχ σημερα ο μεγαλος πηγαν με το σχολειο στο super market (το ηξερα γιατι τους ειδε η γιαγια). Μου λεει λοιπον χωρις να τον ρωτησω: Ξερεις ποιον ειδα σημερα?κτλ.

Οταν τον ρωτησα τι κανατε εκτως απο το σουπερ μαρκετ μου ειπε τιποτα. Απο τις 8μιση μεχρι τις 5μισι (αντε μειον μια ωρα στο σουπερμαρκετ) δεν μπορει να μην εκαναν τιποτα. απλα δεν εκαναν κατι διαφορετικο απο οτι κανουν τις αλλες μερες...

[moon child]

τζιφος, τζιφος, και... τζιφος...

 

αν της πω τα δικά μου για παραπλάνηση με πεθαίνει στις ερωτήσεις και στο τέλος λέω εγώ τα νέα μου...

 

τιποτα δεν το λες που έφαγε την πρώτη της τιμωρία στην άκρη της τάξης και δεν είπε κουβέντα... ή ότι σήμερα πήγε η παλιά της δασκαλα και ειχε αγκαλίτσες και φιλάκια... ούτε οτι ο τάδε δάγκωσε στο λαιμό τον μπροστινό του στην σειρά για το 'τσίσα τρένο', και έβγαλε αίμα...

 

και ούτε ένα σχόλιο...

 

και αν επιμείνω τι φαγάκι μαγείρεψε σήμερα η κυρία κ, θα μου πει μοσχομπιζελοζελέ και μετά μακαρόνια με φιδέ, και στο παραζόρισμα ντολμαδάκια γιαλαντζί, πολύ γιαλαντζί όμως...

 

δοκίμασα και την αναπαράσταση, πχ, δείξε μου πως παίζετε στο σχολείο? πως χορεύετε.? και εκεί οτι να ναι...

 

το μόνο θετικό είναι οτι δεν μεταφέρει λόγια και κουβέντες από το ένα σπίτι στο άλλο (θέλω να πιστεύω δλδ, διαφορετικά θα εκτεθώ ανεπανόρθωτα)

[mmdad]

Τιποτα δεν ειναι γιατι δεν την αφορουσαν αμεσα (αν την ειχαν δαγκωσει θα την ρωταγες συγκεκριμενα). Εμενα οι δικοι μου ισως θυμουνται τα τελευταια γεγονοτα της ημερας και οχι τα συμμαντικοτερα. Πχ επαιζε ο μικρος με τους φιλους του μεγαλου, τον εριξαν κατω και ματωσε η μυτη του. Ο μεγαλος το θυμοταν (εκιενη την μερα εφυγε στις 3μιση). Ο μικρος θυμοταν οτι τον εσπρωξε ενα παιδακι αργοτερα αλλα δεν χτυπησε οποτε ολα καλα (τον γυρισα αναποδα και ειδα οτι οντως ειχε μια γρατζουνια στην μυτη και μια πληγουλα στα χειλια)

[kourkoumpini]

αυτο το θεμα αρχισε να με προβληματιζει και εμενα. να μαθαινω δηλαδη τι γινεται στον παιδικο. (το προβλημα μου ηταν οτι αρχισε να γινεται επιθετικος στο σπιτι και ηθελα να διαπιστωσω ανα κανενα τον δερνει στο σχολειο). στην αρχη οταν τον ρωτουσα δεν ελεγε τιποτα. τον αφησα λιγο. χθες λοιπον του λεω "θες να πουμε ενα μυστικο;" και λεει "ναι". και αρχισα να τον ρωταω για τον παιδικο και αρχισε να απανταει. και σημερα τον ρωτησαμε και απαντησε. και περυσι ελεγε διαφορα κουτσομπολια που δεν μιλουσε ακομα καλα, ελεγε ονοματα και εδειχνε πως χορευουν. αλλα τωρα που μιλαει τον ρωταμε χωρις περιεργεια ομως, ετσι απλα και χωρις πιεση. τον αφηνω να διηγειται λεγοντας "αληθεια; πωπω!!, και μετα τι εγινε" και κτλ. ισως βεβεια εινια και πιο μικρος και γι αυτο να απανταει. αλλα ισως να ειναι που μιλαμε απευθειας. ισως να μην απανταει επιεδη τη ρωτας στο τηλεφωνο.

[kourkoumpini]

ποιο ειναι το γεγονος της ημερας;:oops::oops: αληθεια δεν ξερω

[peony]

H απαγόρευση συναθροίσεων στο κέντρο λόγω άφιξης Μέρκελ (για μένα αυτό είναι...). Επίσης η Lady Gaga έκανε εμετό 4 φορές επί σκηνής :lol: (αλλα δεν νομίζω ότι αναφερόμαστε σε αυτό)

[moon child]

οχι, το γεγονός ήταν εδώ στο φόρουμ ο θάνατος νεογνού...

[kyra]

πως τα κάνουμε να μας ανοίγονται? πως διδάσκεται η επικοινωνία σε ποιο συγκεκριμένα πλαίσια, όπως του έχεις 2 ώρες να κάνεις και να μάθεις τα πάντα?

 

 

Αυτό που περιγράφεις δεν είναι .... ακριβώς επικοινωνία. Είναι ανάκριση και μάλιστα από το τηλέφωνο.

Ένας τρόπος επικοινωνίας είναι να χαλαρώσεις δίπλα στο παιδί και να αρχίσεις... 'ούφ, είχα μία πολύ δύκολη μέρα σήμερα, αλλά είμαι χαρούμενη που είμαστε μαζί τώρα. Ξέρεις μου λείπεις πολύ κατά τη διάρκεια της μέρας, αλλά σε έχω συνέχεια στο μυαλό μου'. Μετά, λές για τη μέρα σου, μιλάς για τους συναδέλφους σου (πχ. να δεις τί αστείο έγινε σήμερα), πάντα με τρόπο κατάλληλο και ενδιαφέρον για ένα παιδί. Μετά, το αφήνεις να κάνει ερωτήσεις, απαντάς με κέφι και απλότητα και μετά ρωτάς. Εσένα ποια ήταν η ωραιότερη στιγμή της ημέρας σου? Την πρώτη μέρα θα απαντήσει ίσως μονολεκτικά. Με την εγκατάσταση της σχέσης εμπιστοσύνης, θα πει περισσότερο, ίσως κάποια στιγμή, να καταφέρετε να το κάνετε και στο τηλέφωνο αυτό.

Εμένα ο γιος μου που του αρέσει να μου μιλάει για το σχολείου του, από το τηλέφωνο είναι πάντα στο 'καλά, θα τα πούμε όταν γυρίσεις'. Νομίζω στα 4, δεν ερχόταν καν!

Καλή επιτυχία.

[ΑΦΡΟΔΙΤΗ]

Δεν εχω διαβασει τι σου ειπαν τα κοριτσια...

Μια λυση που μπορει να δουλεψει ειναι σε πρωτη φαση να σταματησεις να την ''πιεζεις'' και ν αρχισεις να μιλας ειτε με την μανα σου ειτε με τον αντρα σου ..πως περασατε την ημερα (θα λες κι εσυ μονη σου τι εκανες...και θα λενε κι εκεινοι)

Καποια στιγμη (αργα ή γρηγορα) θα μπει κι αυτη στο τρυπακι και θ αρχισει να τα λεει μονη της ...

 

Υπομονη

[sofi@p]

κι εγώ συνήθως του λέω πώς πέρασε η δική μου μέρα, του περιγράφω κάποια περιστατικά, ακόμη και φανταστικά που ξέρω ότι θα του κινήσουν το ενδιαφέρον και μετά τον ρωτάω πώς τα πέρασε αυτός στο σχολείο. τον ρωτάω για τους φίλους του, τί ζωγράφισαν, αν του άρεσε το φαγητό κλπ. υπάρχει κι ένα τετράδιο επικοινωνίας με το σχολείο όπου μας σημειώνουν και κάποιο θέμα που συζήτησαν εκεί, οπότε το συνεχίζουμε στο σπίτι (πχ αυτή τη βδομάδα συζητούν τον κύκλο του νερού). πάντως μια φορά που τον ρώτησα τί έκανε στο σχολείο πήρα την απάντηση : τίποτα ιδιαίτερο, μαμά. τα ίδια και τα ίδια....

8-)

[yasemi]

η κορη μου ειναι 5 παει νηπιο (εννοω ημεγαλη μου κορη )πηγαινε και δυο χρονια στο παιδικο,,,,το πρωτο χρονο κατι ψιλοελεγε,,,περσυ ουτε κουβεντα,τι εγινε πως περασατε??καλα,,,αυτο,,,ητανε η λεξη της σε ολα,,,καλα μαμα,,,α και παραπονο οτι τα αγορια ειναι πολυ ατακτα και οι κυριες τους φωναζουν συνεχεια και με πιανει το κεφαλι μου με αυτα τα αγορια,,,αυτα ομως,,,,ουτε στο μπαμπα ουτε σε μενα τιποτε αλλο ουτε στη γιαγια ουτε στο παππου,,,,,δεν εκανα ποτε βεβαια τυπου ανακριση ,,,αλλα ξερεις απλα του ενδιαφεροντος,,,

 

τωρα που παει νηπιο απο τη στιγμη που θα την παρω στο σχολασμα μεχρι να κοιμηθει σχεδον ολο μπορου μπουρου ειναι,,,και αυτο μαμα και εκεινο μαμα και το αλλο,,,,:rolleyes::rolleyes:8-)8-):lol: δεν αλλαξα κατι,,,απλα το παιδι μαλλον μεγαλωσε και καταλαβε οτι δε το κανω απο ανακριση αλλα απλα απο πραγματικο ενδιαφερον ,,,τις μερες που δεν εχουμε γυμναστικη το απογευμα εχουμε καθιερωσει το ''καφεδακι '' μας,,,γυρναμε απο το ολοημερο εγω φτιαχνω καφε να κρατησω ανοιχτο το ματι μου σε αυτες χυμο ή σοκολατα ζεστη αναλογα και τα λεμε,,,,ο μπαμπας ακομη εχει μεινει παραπονεμενος γιατι ο καημενος γυρναει της λεει ελα κοριτσι μου να μου πεις τα νεα σου να σου πω τα δικα μου ασε με μπαμπα τωρα,,,,οποτε τι θελω να πω,,,ισως απλα την ωρα που την παιρνεις στο τηλεφωνο να μη θελει,,,καλυτερα απο κοντα σου ειπανε και οι κοπελες πολλες καλες συμβουλες,,,,η μικρη μου απο την αλλη ειναι το ρουφιανακι της οικογενειας με το που μπει ο πατερας της τα λεει ολα χαρτι και καλαμαρι αλλος χαρακτηρας ομως,,

 

τελος δε ξερω πως ειναι τα ωραρια σας αλλα καλο ειναι πχ μια μερα της ημερας πχ βραδυνο τραπεζι να μαζευοσαστε ολοι μαζι και να λετε τα της ημερας,,,καποια στιγμη θα ανοιξει και αυτη το στοματακι της,,,και μη ξεχνας αυτα που μπορει εμεις να θεωρουμε σημαντικα τα μικρα να τα θεωρουνε ασημαντα οπως το οτι ενα αλλο παιδι δαγκωσε αλλο παιδακι,,δεν αφορα την ιδια ή απλα να μην ητανε μπροστα πχ,,,ε οσο για τη τιμωρια μη περιμενεις να στο πει κανενα παιδακι,,,,μπορει να φοβαται να στο πει,,,,γενικα θα πουνε αυτο που θεωρουνε αυτα σημαντικο,,,,πχ προχτες μαμαααααααα η κυρια μας επιασε σαλιγκαριααααααα ,,,

[DALIA]

Eγώ και σ'αυτό το θέμα πιστεύω ότι είναι θέμα παιδιού.

Υπάρχουν παιδιά που είναι παρλάρε και σου λένε τα πάντα όλα χαρτί και καλαμάρι και άλλα που τα βγάζεις με το τσιγγέλι και πάλι αν.

Ο δικός μου γιος ανήκει στην 2η κατηγορία και παρόλλο που έχουμε περισσότερο χρόνο δεν ανοίγεται. Αν καταλάβω ότι κάτι τον στεναχωρεί πάντα πάω από πλάγιους δρόμους για να έρθουμε στο θέμα μας.

Αυτό που κάνω εγώ είναι να του επαναλαμβάνω και να του εξηγώ συνέχεια πόσο πιο καλά αισθανόμαστε όταν συζητάμε με την μανούλα οτιδήποτε μας στεναχωρεί.

[miriki]

Όταν θέλω να μάθω κάτι για τον μικρό μου ρωτάω το μίκυ συνήθως.... ή τη σβούρα ή το μπαλάκι ή τελοσπάντων καταλάβατε.

 

Στην τάξη μου από την άλλη, τους λέω ότι πρέπει να τα λένε όοοοολα στη μαμά και το μπαμπά. (ακόμη κι αυτά που δε με συμφέρουν, π.χ. ότι τους φώναξα). και θυμίσου να πεις αυτό και θυμηθείτε να τους πείτε εκείνο.

[moon child]

Τα έχω δοκιμάσει αυτά, και δεν έχω καταφέρει κάτι… νομίζω ότι επειδή είναι φυγόπονη, δεν θέλει να ζορίζεται πολύ, το να βάλει την σκέψη της σε μια σειρά και να αφηγηθεί κάτι την δυσκολεύει και έτσι το αποφεύγει…

Επίσης έχει και ένα θέμα με το να περιγράψει τον χρόνο… πχ το «πριν από» και «μετά το» το βρίσκουμε, αλλά μας δυσκολεύει λίγο η χρονική σειρά των πραγμάτων, και ότι μας στρεσάρει το παρατάμε…

Ώρες ώρες επίσης μου δίνει την εντύπωση ότι ζορίζεται να εκφράσει με λόγια τα συναισθήματα της, πχ δεν λέει ποτέ αν χάρηκε, αν φοβήθηκε, δεν νομίζω ότι μπορεί να τα κατηγοριοποιήσει ακόμη καλά ώστε να τα εκφράσει…

Γενικά δλδ νομίζω ότι πέραν του ότι μάλλον είναι αδιάφορη, το βρίσκει και δύσκολο, δεν ξέρει πώς να το κάνει…

Μερικές φορές το βράδυ τωρα όταν διαβάζουμε παραμύθι την ρωτώ πχ τι έγινε πριν από και τονίζω την σειρά των γεγονότων…. Μπας και αρχίσουμε να ξετυλίγουμε το κουβάρι του χρόνου…

[miriki]

Σε αυτή την ηλικία είναι πολύ πιθανό να μην έχει καταλάβει εσύ δεν ξέρεις πώς περνάει και τι κάνει. Να μην έχει συνειδητοποιήσει δηλ. ότι δεν είσαι εκεί ή το ότι δεν είσαι εκεί σημαίνει ότι δεν έχετε την ίδια εμπειρία εκείνη της στιγμή.

 

Το ίδιο και για την έκφραση των συναισθημάτων της. Ίσως να μην ξέρει πώς λέγεται αυτό που νιώθει ή ακόμη και να μην καταλαβαίνει ότι νιώθει κάτι εκείνη τη στιγμή. Η αναγνώριση του συναισθήματός μας και η σχετική αυτεπίγνωση είναι το πρώτο πρώτο κομμάτι της συναισθηματικής νοημοσύνης και χρειάζεται πολλή εξάσκηση για να το κατακτήσεις. Σκέψου ότι ακόμη κι ενήλικες δεν το καταφέρνουν πάντα.

 

Όντως ισχύει αυτό που λες για το χρόνο. Σκέψου ότι το να βάλουν ιστορία στη σειρά είναι στόχος του νηπιαγωγείου (5 ετών)

[miriki]

Θα σε βοηθούσε πολύ πιστεύω να διαβάσεις λίγο για τον τρόπο που σκέπτονται τα παιδιά σε αυτήν την ηλικία, γιατί είναι ποιοτικά διαφορετικός από τον τρόπο των ενηλίκων.

[pax]

Αυτό που περιγράφεις δεν είναι .... ακριβώς επικοινωνία. Είναι ανάκριση και μάλιστα από το τηλέφωνο.

 

Συμφωνώ, χωρίς παρεξήγηση. Η μητέρα μου είχε μεγάλο καημό να της λέμε τα πάντα, και γι΄αυτό είμαι λίγο ευαίσθητη σ΄αυτό το θέμα και πάντα μπαίνω στη θέση του παιδιού. Δεν πίεζε ακριβώς η μητέρα μου, αλλά δεν καταλάβαινε βρε παιδί μου ότι μπορεί να μην έχεις όρεξη να μιλήσεις... κι ότι στο κάτω κάτω δεν γίνεται να ζεις δυο φορές την ημέρα σου, μια για σένα και μια για τη μητέρα σου.

 

Θα σου πρότεινα να επικεντρωθείς στην καλή επικοινωνία τις ώρες που είσαι με το παιδί, και μην προσπαθείς να ελέγξεις τις ώρες που λείπεις. Το παιδί σου κι εσύ είστε δύο διαφορετικοί άνθρωποι, δεν χρειάζεται να μοιράζεστε μέχρι και τις λεπτομέρειες.

[moon child]

Θα σε βοηθούσε πολύ πιστεύω να διαβάσεις λίγο για τον τρόπο που σκέπτονται τα παιδιά σε αυτήν την ηλικία, γιατί είναι ποιοτικά διαφορετικός από τον τρόπο των ενηλίκων.

 

πρότεινε μου κάτι... βλέπω τις διαφορές και θα ήθελα να διαβάσω γι αυτές...

 

παχ, δεν της κάνω βρε αναάκριση από το τηλέφωνο, από κοντά την κάνω την ανάκριση!

 

στο τηλέφωνο την ρωτάω τα βασικά, λίγο για να μάθω τίποτα, λίγο για να μιλήσουμε λίγο παραπάνω, και μ' αρέσει απλά να την ακούω... το κάνω για μένα δηλαδη...

[pax]

παχ, δεν της κάνω βρε αναάκριση από το τηλέφωνο, από κοντά την κάνω την ανάκριση!

 

Κι μαμά μου έτσι ... δεν την έκανε από τηλεφώνου την ανάκριση, από κοντά την έκανε, και μάλιστα με πολύ μαλακό τρόπο ... πράγμα που από μια ηλικία και μετά με εκνεύριζε ακόμη περισσότερο. Όταν την έβλεπα να παίρνει ένα πολύ γλυκό και κουβεντιαστό ύφος, άλλαζα δωμάτιο, αλλά σε 5 λεπτά όλως τυχαίως πάλι δίπλα μου βρισκόταν με το ίδιο ύφος. Το ξέρω ότι το έκανε με πολύ καλές προθέσεις, αλλά ήταν πολύ φορτικό. Αφού σκεφτόμουν "τι καλά να ήμασταν 10 αδέρφια, να μην προλάβαινε να ασχοληθεί!"

[DALIA]

Το ίδιο και για την έκφραση των συναισθημάτων της. Ίσως να μην ξέρει πώς λέγεται αυτό που νιώθει ή ακόμη και να μην καταλαβαίνει ότι νιώθει κάτι εκείνη τη στιγμή. Η αναγνώριση του συναισθήματός μας και η σχετική αυτεπίγνωση είναι το πρώτο πρώτο κομμάτι της συναισθηματικής νοημοσύνης και χρειάζεται πολλή εξάσκηση για να το κατακτήσεις. Σκέψου ότι ακόμη κι ενήλικες δεν το καταφέρνουν πάντα.

 

Τι μου θύμισες τώρα κοριτσάκι..

Όταν ο μικρός πήγαινε νηπιαγωγείο με το παραπάνω ασχολήθηκαν σχεδόν όλη τη χρονιά...( μας είχε ενημερώσει βέβαια η δασκάλα ) και όντως βοήθησε πάρα πολύ τα παιδιά.

Ο δικός μου όταν ξεφεύγω και δεν το πάω από πλάγιους οδούς και όντως θυμίζει ανάκριση μου απαντάει ορθά κοφτά " και που θες να θυμάμαι τώρα ":-x ακόμη και για γεγονός πριν 2-3 ώρες..