Ο ΕΡΧΟΜΟΣ ΤΟΥ 2ΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΑΛΛΑΞΕ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟ 1ο

[mama tou kostantinoulh]

Σκέφτομαι καιρο να ανοιξω αυτο το θέμα και θα μου πειτε οτι ειμαι καταπτυστη και το ξερω...Ομως με τον ερχομο του 2ου παιδιου νιωθω διαφορετικα για τον πρώτο μου γιο.

Ο 1ος μου γιος (σχεδον 3,5 ετών) είναι ενα δυσκολο παιδι, από εκεινα που οι αλλοι σου λενε τι καλο παιδακι ειναι (γιατί ως πολύ κλειστος χαρακτήρας ειναι παναγιτσα εξω) και στο σπιτι αλλαζει τελειως και ειναι εντελως κυριαρχικος, τα θελει ολα δικά του (εννοειται θελει και στους γονεις- παπουδες κλπ την αποκλειστικοτητα). Γενικά με εχει ταλαιπωρήσει παρα πολυ ολα αυτά τα χρονια καθως όλο ενα προβλημα εχουμε (αργήσαμε να περπατησουμε, να μιλήσουμε, στο σχολειο δεν τρώμε, δεν εχουμε φιλους, δεν ανοιγομαστε, στην παιδικη χαρα μας τραβαει να παιξουμε μαζί του, μονο με μεγαλους τα παει καλα -τα εχω αναφερει σε αλλο ποστ- στην εγκυμοσυνη μου ειχαμε θεματα με τον υπνο κλπ) Τώρα με το νέο μωρο αρχισαμε να τα ξανακανουμε πανω μας (ενω απο το σχολειο ερχεται στεγνος)ενω εχουμε βγαλει την πανα απο το καλοκαιρι. Την ωρα που εχω αγκαλια το μωρο και το ταιζω θυμαται οτι όλο κατι θέλει, αλλες μερες γινεται μελαγχολικος, αρχισε και μου ζητάει χαδια για να κοιμηθει και θελω 1 ωρα για να τον βαλω για υπνο κλπ. Και ξερω θα μου πειτε ζηλια...Ναι αλλα και γω τί να κανω????Μένω καποιες ώρες μονη και με τους 2 τους και εχω λαλησει. Και όταν ερχεται ο αντρας μου προσπαθω να περναω χρονο με το μεγαλο, να παμε μονοι μας για ψωνια και γενικα να κανουμε κατι μονοι μας.

Και στο τελος .....εχει διαρκως γκρινια, παραπονα, μου λεει οτι ειμαι κακια, με χτυπαει (αυτο ειναι καινουργιο και φοβαμαι το βλεπει απο παιδακια στο σχολειο) και χτες με εφτυσε κιολας(!) εντελως νεα συμπεριφορα.

Με ολα αυτα συνεχως 3,5 χρονια τωρα με φτανει στα ορια μου....

Το μωρο τωρα ειναι περιπου 2 μηνών και δε νιωθω να με ταλαιπωρει παρα το ξενύχτι...

Νομίζω ότι (ειναι δυσκολο και να το γραψω) το αγαπαω περισσοτερο απο τον 1ο! Γίνεται?Πειτε μου οτι ειναι απλα οι ορμονες μου και η ταλαιπωρια γιατί θα ειμαι πολύ αχρηστη μανα αν συμβει αυτο!!Δεν ήθελα ποτε να ξεχωρίζω τα παιδια μου και παντα πιστευα οτι αν συνεβαινε θα ηταν υπερ του 1ου αλλα τώρα το βλεπω εντελως αλλιως. Και αν εχει παρει προσοχη αυτο το παιδι, ενω το μικρο παρατημενο σε μια γωνια.....

Το εχει βιωσει καμια αλλη ή ειμαι τρελη?

[boubis]

Βάλε με στο κλαμπ σου!Τα ίδια και απαράλλαχτα με τη διαφορά ότι δεν έχω εντοπίσει αλλαγή στα συναισθήματά μου,μόνο εξέλιξη.Και τί εννοώ:επειδή μοιάζει πολύ ο χαρακτήρας του με του πατέρα του πιάνω πολλές φορές τον εαυτό μου να θυμώνω μαζί του επειδή φέρεται σαν εκείνον...Χαζομάρα μου αλλά έτσι νοιώθω.Τελευταία πέρασε μια ίωση με γαστρεντερίτιδα και από τότε μου έχει αλλάξει τα φώτα.Το μωρό το περιποιούμαι μόνο όταν ο Θάνος είναι στον παιδικό.Από την ώρα που επιστρέφει και μετά ο μικρός είναι συνήθως μόνος του ή μαζί μου αλλά έχοντάς τον μεγάλο αγκαλιά,θέλει να του χαιδεύω την κοιλίτσα για να κοιμηθεί,αργεί να τον πάρει ο ύπνος,δεν κοιμάται στο κρεβάτι του,δεν θέλει να ντυθεί,να κάνει μπάνιο,να φάει και διαρκώς γκρινιάζει.Προχθές τον έπιασε υστερία και δεν ηρεμούσε με τίποτα και προσπαθούσα να γλιτώσω το μωρό από τα χέρια του.Πολλές φορές εκφράζει την αγάπη του για κείνον με αγκαλίτσες και φιλάκια,αλλά όταν κρατήσω το μωρό λιγο παραπάνω στην αγκαλιά μου γίνεται άλλος άνθρωπος.Ο σύζυγος βοηθάει αλλά επειδή χάνει πολύ έυκολα την ψυχραιμία του περιπλέκει τα πράγματα.Εχω αρχίσει να χάνω το κουράγιο μου και τρέμω στην ιδέα οτι σε 1 μήνα θα γυρίσω στη δουλειά και θα έχω να αντιμετωπίσω και αυτές τις καταστάσεις.Νιώθω να πνίγομαι και ολο αυτό με έχει κάνει να φέρομαι και άσχημα στο σύζυγο.Πόση υπομονή ακόμα να κάνω;

[MAJA]

η ανανγκες του μωρου ειναι μεγαλητερες απο τις ανανγκες για το μεγαλο σου παιδακι,θελεις να το προσεχεις παραπανω,ειναι και μικρουλι (2 μηνων)στρογγυλο,γλυκο,εξερτατε απο σενα 100%θελεις να το αγαλιαζεις,φιλας,χαιδεβεις,......κτλ,ενο το αλλο ειναι ηδη μεγαλο και οχι τοσο "γλυκο"σαν το μωρο..κανει ζημιες,..

.,οταν ομως και το μωρο φτασει και αυτο στην ιδια ηλικια θα "ισιωσουν" τα πραγματα!θα το δεις,ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΜΙΑ ΜΑΜΑ να ΑΓΑΠΑΕΙ παραπανω ενα παιδι απο το αλλο

[Lucy]

Συγγνώμη αλλά θα το πω. Όλα αυτά που περιγράφετε σαν πρόβλημα μου φαίνονται εντελώς φυσιολογικά και είναι κοινή συμπεριφορά στα περισσότερα παιδάκια. Εσείς θα πρέπει να βρείτε τον τρόπο να χειριστείτε αυτές τις "φυσιολογικές και αναμενόμενες" συμπεριφορές και βέβαια να μην τα παίρνετε όλα προσωπικά.

Φυσικά και αγαπάτε τα παιδάκια σας, αλλά έχετε πελαγώσει. Ένα συνηθισμένο λάθος που κάνουν οι γονείς είναι-προκειμένου να μην ζηλέψει το μεγάλο-να ρίχνουν όλη την προσοχή σε αυτό και να ανέχονται συμπεριφορές και να "παραμελούν" το μωρό. Το άλλο λάθος είναι βέβαια να μιλάνε συνέχεια για το μωρό ή τις ανάγκες του μωρού.

Όπως και να΄χει θέλει ισορροπία, σταθερότητα και όρια. Ούτε να κάνουμε ότι δεν υπάρχει το μωρό, ούτε να γίνεται το κέντρο του κόσμου.

[mama tou kostantinoulh]

Ρε κοριτσια συμφωνω με ολα τα παραπανω, αλλα δε με εχουν τρομαξει οι τωρινες αντιδρασεις του 1ου όσο τα δικά μου συναισθηματα απεναντι του. Εγώ φταιω το ξερω και η δικη μου αδυναμια να διαχειριστω την κατασταση. Και ας ειχα διαβασει τοσα πριν γεννησω!Θεωριες!!!!Το μονο που μπορω να σκεφτω ειναι οτι ο μικρος με καταπιεζει λιγοτερο σε σχεση με το μεγαλο αλλα γενικα δε θυμωνω μαζι ! Και σκεψου οτι πριν γεννησω η μοναδικη μου εννοια ηταν ο 1ος!Μεχρι σε ψυχολογο πηγα πριν γεννησω για να με βοηθησει να διαχειριστω τον ερχομο του 2ου!

[Mammy in love]

Συγγνώμη αλλά θα το πω. Όλα αυτά που περιγράφετε σαν πρόβλημα μου φαίνονται εντελώς φυσιολογικά και είναι κοινή συμπεριφορά στα περισσότερα παιδάκια. Εσείς θα πρέπει να βρείτε τον τρόπο να χειριστείτε αυτές τις "φυσιολογικές και αναμενόμενες" συμπεριφορές και βέβαια να μην τα παίρνετε όλα προσωπικά.

Φυσικά και αγαπάτε τα παιδάκια σας, αλλά έχετε πελαγώσει. Ένα συνηθισμένο λάθος που κάνουν οι γονείς είναι-προκειμένου να μην ζηλέψει το μεγάλο-να ρίχνουν όλη την προσοχή σε αυτό και να ανέχονται συμπεριφορές και να "παραμελούν" το μωρό. Το άλλο λάθος είναι βέβαια να μιλάνε συνέχεια για το μωρό ή τις ανάγκες του μωρού.

Όπως και να΄χει θέλει ισορροπία, σταθερότητα και όρια. Ούτε να κάνουμε ότι δεν υπάρχει το μωρό, ούτε να γίνεται το κέντρο του κόσμου.

 

Καλημέρα!Να χαίρεστε όλες τα μωράκια σας!Θα συμφωνήσω με την κοπελιά από δω.Χρειάζεται ισορροπία η όλη κατάσταση.Όλοι οι γονείς κάνουμε λάθη. Όλα τα πράγματα θέλουν πολύ σκέψη και καλό χειρισμό.Δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτό.

[ΚΛΑΡΑΜΠΕΛ]

Καλημέρα και να τα χαίρεσαι και τα δυό σου σποράκια.....

 

Πριν από ενάμιση χρόνο ήρθε η κόρη ,ενώ είχα τον γιό μου 3 χρόνων...Άρχισα να δίνω βάση στο μωρό γιατί εκ των πραγμάτων, με τους μαραθώνιους θηλασμούς με είχε περισσότερη ανάγκη,συν κάτι μαστίτιδες,πυρετούς,πόνους.Προσπαθούσα να ασχοληθώ μαζί του αλλά ποτέ δεν ήταν αρκετό...Άρχισε να μιλάει μωρουδίστικα,ξαναβάλαμε πάνα, ξυπνούσε το μωρό μόλις το έβαζα να κοιμηθεί κλπ....Οι ορμόνες με είχαν κάνει μπαρούτι!Τι έφταιγε το καημένο το μικρούλι....

Δεν είναι όμως έτσι...Πέρασε καιρός για να το καταλάβω.Είσαι σε περίεργη φάση ακόμα με τις ορμόνες συν την κούραση με δύο παιδιά, σε καταλαβαίνω...Προσπάθησε απλώς να σκεφτείς ότι το αγόρι σου είχε μάθει να έχει τη μαμά του μόνο για εκείνον,αυτήν την αλήθεια έζησε μέχρι προσφάτως,ζήτα του να σε βοηθάει,κάνε λίγο τα στραβά μάτια όταν θέλεις να του φωνάξεις και να τον μαλώσεις,σε λίγο καιρό θα καταλάβεις τι σου λέω.Εγώ στην συνέχεια έζησα την απόρριψη για αρκετό καιρό από τον γιό μου,έδειχνε αδυναμία στον πατέρα του πλέον και αυτό με έκανε κουρέλι ...Θέλω να σε προετοιμάσω για να το χειριστείς καλύτερα από εμένα.Τώρα έχεις πάλι δύο μωρά που σε χρειάζονται και τα δύο συναισθηματικά το ίδιο(πρακτικά μόνο περισσότερο το μικρό).Βάλε τα δυνατά σου και προσπάθησε να είσαι εκεί και για τα δύο...

Το σίγουρο είναι κοπέλα μου ότι αγαπάς και τα δύο σου παιδιά το ίδιο.Η αγάπη σε θέματα μητρότητας δεν χωρίζεται,δεν διαιρείται.Η αγάπη πολλαπλασιάζεται και μόλις φύγουν τα πρώτα σύννεφα(ορμόνες,κούραση,προτόγνωρες οικογενειακές καταστάσεις),όλα θα φτιάξουν.Κάνε την υπέρβαση τώρα στα δύσκολα και η ανταμοιβή θα είναι μεγάλη.Καλή συνέχεια.

 

Υ.Γ. Και δεν έχει σημασία πόσο μας έχουν ταλαιπωρήσει τα παιδιά μας,πόσο άτακτα υπήρξαν ή πόσο αγγελούδια...Είναι τα δικά μας μοναδικά πλάσματάκια!Το ξέρεις και εσύ αυτό....Φιλιά στα ζουζούνια σου από τα δικά μου.

[eleni_k]

Κι εγω δυσκολευτηκα πολυ με τον ερχομο του δευτερου μωρου. Η κορη μου τοτε ηταν 3, πισωγυρισματα σε πανες, πιπιλες κτλ ευτυχως δεν ειχαμε, ζηλευε ομως τοσο πολυ που ελιωνε... Εβγαλε κακια, εγινε επιθετικη, περασαμε δυσκολα μεχρι που ο μικρος εγινε 2.

Πλεον ειναι ευκολοτερα τα πραγματα, παιζουν λιγο μαζι, δεν πολυενοχλει ο ενας τον αλλον, δεν δειχνει την ζηλεια της.

Υπομονη θα πρεπει να κανεις, μαλλον, πολυ υπομονη και προσπαθησε να εισαι ηρεμη.

Να σου ζησουν τα παιδακια σου!

[Lucy]

Ρε κοριτσια συμφωνω με ολα τα παραπανω, αλλα δε με εχουν τρομαξει οι τωρινες αντιδρασεις του 1ου όσο τα δικά μου συναισθηματα απεναντι του. Εγώ φταιω το ξερω και η δικη μου αδυναμια να διαχειριστω την κατασταση. Και ας ειχα διαβασει τοσα πριν γεννησω!Θεωριες!!!!Το μονο που μπορω να σκεφτω ειναι οτι ο μικρος με καταπιεζει λιγοτερο σε σχεση με το μεγαλο αλλα γενικα δε θυμωνω μαζι ! Και σκεψου οτι πριν γεννησω η μοναδικη μου εννοια ηταν ο 1ος!Μεχρι σε ψυχολογο πηγα πριν γεννησω για να με βοηθησει να διαχειριστω τον ερχομο του 2ου!

 

Απλά είσαι κουρασμένη και απεγνωσμένη/πελαγωμένη. Και ίσως το καταλαβαίνει και το εκμεταλλεύεται. Προσπάθησε να δείχνεις τουλάχιστον ψύχραιμη και ότι έχεις τον έλεγχο της κατάστασης.

[Mammy in love]

Νομίζω πως είναι λογικό να νιώθεις κάπως με το μεγάλο παιδί.Αισθάνεσαι πως το μωρό σε έχει ανάγκη και παρόλα αυτά δεν σε ταλαιπωρεί ενώ ο μεγάλος ως πιο μεγάλος θα έπρεπε να καταλαβαίνει και να μην έχει την συμπεριφορά που έχει.Έτσι αυτόματα νιώθεις πιο στοργικά απέναντι στο μωρό...Έτσι νιώθεις;

[mama tou kostantinoulh]

Σας ευχαριστώ για τις τοσες αμεσες απαντησεις.Αυτο που με εξοργιζει ειναι οτι ο 1ος μου ως μοναχοπαιδι και 1ο παιδι και στις 2 οικογενειες εχει παρει την απολυτη προσοχή και αγαπη ΟΛΩΝ ακομα και των φιλων μας μη σου πω και της γειτονιας καθως εχει τραβηχτικη φατσουλα...Το δευτερο ειναι και απο αυτους παραμελημενο (αφου λεω μονο εγω θα το αγαπαω αυτο το παιδι) και ισως και γιαυτο νιωθω κοντα μαζι του (για προστασια). Και παρολα αυτα έχουμε διαρκως παραπονα απο τον πρωτο (ειναι και λεων με ωροσκοπο σκορπιο για οσες ξερουν)!!!Παντως εχετε δικιο θελει ισορροπια. Αλλά που να βρεις την ψυχραιμια αναμεσα στο ξενυχτι, την κουραση, τις δουλειες, τις ορμονες.....Και τρεμω στην ιδεα οταν θα ξεκινησω δουλεια σε 2 μηνες πως θα την παλεψω. Ελπιζω να εχουν στρωσει λιγο τα πραγματα.Μαλλον η ολη βιομηχανια γυρω απο τη μητροτητα σε κανει να περιμενεις ονειρικα τα πραγματα και μετα...προσγειωνεσαι!

[mama tou kostantinoulh]

Νομίζω πως είναι λογικό να νιώθεις κάπως με το μεγάλο παιδί.Αισθάνεσαι πως το μωρό σε έχει ανάγκη και παρόλα αυτά δεν σε ταλαιπωρεί ενώ ο μεγάλος ως πιο μεγάλος θα έπρεπε να καταλαβαίνει και να μην έχει την συμπεριφορά που έχει.Έτσι αυτόματα νιώθεις πιο στοργικά απέναντι στο μωρό...Έτσι νιώθεις;

 

Ναι και ας ξερω οτι ειναι λαθος δε μπορω να κανω κατι γιαυτο!

[τον]

εγω επαθα καταθληψη μετα την γεννα του 2 παιδιου λεγοντας στον εαυτο μου οτι τωρα η κορη μου θα χασει απο την αγαπη μου δοτιθα μοιραστη στα δυο η μανα μου με ελεγε τρελη..............χαχαχαχα

Τωρα που τα σκεφτομαι μου φένονται χαζά τότε ομως ζορίστικα πολύ .................

6 μηνες κρατησε το σκηνικό αυτό μετα το ξεπέρασα ....στο τριτο δεν επαιζε κατι τετοιο ............ναι το μωρο μου το αγαπουσα παρα πολυ τι τα αλλα δυο γαιδουρια θα αγαπω ? χαχα πλακα κανω ε!!!

ολα εχουν την αγαπη μου και το καθενα χωριστα .............δεν βλεπω κανενα πιο πολυ ή πιο λιγο ................

[Mammy in love]

Ναι και ας ξερω οτι ειναι λαθος δε μπορω να κανω κατι γιαυτο!

 

Νομίζω πως είναι λογικό.Κάποια στιγμή θα βρεις πάλι τους ρυθμούς σου ,και αν δεν γίνεται από μόνο του προσπάθησε το με πολύ κουβέντα με τον εαυτό σου για να βρείς και εσύ και τα μικρά σου ισορροπία.

[agentP]

Το δευτερο ειναι και απο αυτους παραμελημενο (αφου λεω μονο εγω θα το αγαπαω αυτο το παιδι) και ισως και γιαυτο νιωθω κοντα μαζι του (για προστασια).

Κάπως έτσι ένιωθα κι εγώ για το δεύτερο. Νομίζω ότι τα δεύτερα παιδιά είναι περισσότερο "της μαμάς".

Είναι καινούρια η κατάσταση με το δεύτερο μωρό στο σπίτι και χρειάζεται χρόνος να το συνηθίσετε. Μην συγκρίνεις όμως τα δύο παιδιά, είναι άδικο για το πρώτο μωρό. Θύμιζέ του συχνά πόσο πολύ τον αγαπάς και μην απελπίζεσαι από κάποια άσχημη συμπεριφορά του, πιθανόν να το αντιμετώπιζες ανεξάρτητα από το αν είχε έρθει το μωρό ή όχι.

Και αν εχει παρει προσοχη αυτο το παιδι, ενω το μικρο παρατημενο σε μια γωνια.....

Έλεγα ότι τα ρηλάξ εφευρέθηκαν για τα δεύτερα

[epang]

Και ο "μεγάλος" 3,5 χρονών είναι και αυτός ακόμα μωρό!!! ακόμα δεν έχει αναπτύξει τη λογική του, καλά-καλά δεν έχει κατακτήσει ακόμα κάποιες συνήθειες, είναι νωρίς να έχεις πολλές απαιτήσεις από αυτόν. Το καταλαβαίνει ότι περιμένεις περισσότερα και τσαντίζεται που δεν είναι ώριμος να σου τα δώσει και γιαυτό αντιδράει έτσι απέναντί σου... Σε βλέπει και κουρασμένη, σε μοιράζεται κιόλας εκεί που είχε αποκλειστικότητα, λογικό είναι το παιδάκι σου να είναι τώρα σε μία δύσκολη περίοδο προσαρμογής όπως και εσύ!!! Σε αγαπάει τρελλά και γιαυτό αντιδράει, τον αγαπάς τρελλά και γιαυτό περιμένεις να σε καταλάβει και να μην σε ταλαιπωρεί.. αλλά είναι μωρό..και αυτός.. μην του ζητάς να μεγαλώσει απότομα.. Δείξτου πόσο τον καταλαβαίνεις για να αρχίσει να σε καταλαβαίνει και αυτός, δείξτου πόσο τον αγαπάς για να αρχίσει να στο δείχνει και αυτός. Σιγά-σιγά θα βρείτε το ρυθμό σας, κάνε υπομονή! και μην φορτώνεσαι τώρα με τέτοια άγχη γιατί έχεις πολύ σοβαρή δουλειά μπροστά σου...

Καλή δύναμη και να τα χαίρεσαι τα καμάρια σου!!

[kallisto]

Μην ανησυχεις και μεις τα ιδια περναμε! Ο μπεμπης ειναι 4 μηνων και η κορη μου 3 χρονων και κατι... Απο τη στιγμη που θα ανοιξω τα ματια μου το πρωι τρεχω τρεχω και δεν προλαβαινω με τη μεγαλη... ο μπεμπης ειναι πολυ καλοβολος αλλα απο τοτε που ηρθε η κορη μου μας τρεχει παρα πολυ!

Ολη την ωρα ζηταει απαιτει φωναζει κανει ζηλιες κανει ζημιες ξυπναει το μπεμπη αραδιαζει σε ολο το σπιτι παιχνιδια σε σημειο που να μη χωρας να περασεις, δεν τρωει δεν κοιμαται παρα μονο πολυ πολυ αργα (μπορει και εντεκα και δωδεκα τη νυχτα σου λεω) οπου και τοτε πολλες φορες ξυπναει και κλαιει μαλλον απο νυχτερινους τρομους. Τον αντρα μου δεν τον αφηνει σε χλωρο κλαρι και οταν ερχεται απο τη δουλεια ουτε μπανιο δεν τον αφηνει να κανει γιατι θελει να παιξουν και να ζωγραφισουν κλπ κλπ κλπ

 

Ειναι πολυ δυσκολο ολο αυτο αλλα ο ερχομος του μωρου εχει φερει τα πανω κατω στη ζωη της... Μπορει μεσα στην ημερα να χασω πολλες φορες την υπομονη μου και να φωναξω αλλα σκεφτομαι οτι και αυτη δεν μπορει ν διαχειριστει καθολου αυτη την κατασταση. Σε καταλαβαινω αλλα το μονο που εχω να πω ειναι υπομονη... σε ολους μας!!!

[salomi]

Εχεις πάθει σύγχιση λόγο της κατάστασης. πολλές το περνάνε αλλα λίγες το παραδέχονται. μην φρικάρεις, θα αλλάξει σύντομα το σκηνικό. να τα χαίρεσαι

[alexandroulis]

mama tou konstantinouli, όπως βλέπεις πολλές μανούλες νιώθουν κάπως έτσι στην αρχη λόγω μάλλον ορμονών και κούρασης.....

Εμένα ο μεγάλος είναι τριών και κάτι και το μωρό μου 5,5 μηνών.....

Στην αρχή όταν ήμουν έγκυος στεναχωριόμουν για τον μεγάλο που θα έχανε τα πρωτεία και ένιωθα και τύψεις. Μετά τον ερχομό του μικρού άλλαξα τελείως συμπεριφορά απέναντί του χωρίς καλά καλά να το καταλάβω...... με εκνέυριζαν οι αντιδράσεις του, το ότι ξύπναγε το μωρό, οι ζημιές και οι στριγκλιές όλη μέρα και ήμουν γενικά αρκετά απότομη και αυστηρή μαζί του (να βράσω όλα τα βιβλία που διάβαζα όσο ήμουν έγκυος)...... Μέχρι που μια μέρα αφού του είχα φωνάξει πάλι για κάτι, με κοίταξε πολύ ήρεμος και σκεφτικός και με ρώτησε: "Μαμά, μ' αγαπάς?"......

Αυτό μπορώ να πω ότι με ταρακούνησε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο:oops: ε, από τότε επιστράτευσα όση υπομονη είχα και δεν είχα και κάπως έχουν φτιάξει τα πράγματα, αφού κάποιες μέρες έχω τύψεις για το ανάποδο, το μωρό αφημένο στην κούνια που κουνιέται μόνη της (με έχει σώσει!!) και εγώ να κάνω τον μακουίν στα πατώματα!

[no doubt]

Σε αγαπάει τρελλά και γιαυτό αντιδράει, τον αγαπάς τρελλά και γιαυτό περιμένεις να σε καταλάβει και να μην σε ταλαιπωρεί.. αλλά είναι μωρό..και αυτός.. μην του ζητάς να μεγαλώσει απότομα.. Δείξτου πόσο τον καταλαβαίνεις για να αρχίσει να σε καταλαβαίνει και αυτός, δείξτου πόσο τον αγαπάς για να αρχίσει να στο δείχνει και αυτός. Σιγά-σιγά θα βρείτε το ρυθμό σας, κάνε υπομονή! και μην φορτώνεσαι τώρα με τέτοια άγχη γιατί έχεις πολύ σοβαρή δουλειά μπροστά σου...

Καλή δύναμη και να τα χαίρεσαι τα καμάρια σου!!

Το έθεσες εξαιρετικά!

Όλες το ίδιο παθαίνουν. Εγώ μερικές φορές αντιπαθώ τον μεγάλο μου γιο .

Αλλά τον λατρεύω! πώς γίνεται δεν ξέρω. Ο ταλαίπωρος του ήρθε και διπλό το σοκ με τα δίδυμα...ακόμα χειρότερα. Προσπαθώ να τον καταλάβω αλλά κυρίως να μην καταλάβει εκείνος πώς νιώθω εγώ πολλες φορές.

Το κάθε παιδί μας είναι μοναδικό, όσα παιδιά κι αν έχουμε.

Το μωρό το χαίρεσαι γιατί είναι μικρούλι και απροστάτευτο.

το μεγάλο σου όμως θα τον καμαρώνεις γιατί θα κατακτά πράγματα που θα βλέπεις για πρώτη φορά.

πέρισυ ο δικός μου δεν ήθελε να πάει στη γιορτή του σχολείου και τελικά πήγε με το ζόρι. Με νευρίασε και ήταν από εκείνες τη στιγμές που τον αντιπαθούσα.

Μόλις βγήκε στη σκηνή, χόρεψε και είπε το ποιήματα του τα δάκρυά μου κύλαγαν ποτάμι! Μα τί περήφανη που ήμουν που είναι ο γιος μου!!!!!!!!!!!!

Και όπως είπε και η κοπέλα μην περιμένεις να μεγαλώσει απότομα.

Μην περιμένεις να σεβαστεί το μωρό γιατί δεν πρόκειται.

Υπομονή! Τα παιδάκια είναι ευλογία και αγάπη.

Σε λίγο καΙρό θα τα βλέπεις να παίζουν μαζί και θα τρελαίνεσαι!

[mama tou kostantinoulh]

Το έθεσες εξαιρετικά!

Όλες το ίδιο παθαίνουν. Εγώ μερικές φορές αντιπαθώ τον μεγάλο μου γιο .

Αλλά τον λατρεύω! πώς γίνεται δεν ξέρω. Ο ταλαίπωρος του ήρθε και διπλό το σοκ με τα δίδυμα...ακόμα χειρότερα. Προσπαθώ να τον καταλάβω αλλά κυρίως να μην καταλάβει εκείνος πώς νιώθω εγώ πολλες φορές.

Το κάθε παιδί μας είναι μοναδικό, όσα παιδιά κι αν έχουμε.

Το μωρό το χαίρεσαι γιατί είναι μικρούλι και απροστάτευτο.

το μεγάλο σου όμως θα τον καμαρώνεις γιατί θα κατακτά πράγματα που θα βλέπεις για πρώτη φορά.

πέρισυ ο δικός μου δεν ήθελε να πάει στη γιορτή του σχολείου και τελικά πήγε με το ζόρι. Με νευρίασε και ήταν από εκείνες τη στιγμές που τον αντιπαθούσα.

Μόλις βγήκε στη σκηνή, χόρεψε και είπε το ποιήματα του τα δάκρυά μου κύλαγαν ποτάμι! Μα τί περήφανη που ήμουν που είναι ο γιος μου!!!!!!!!!!!!

Και όπως είπε και η κοπέλα μην περιμένεις να μεγαλώσει απότομα.

Μην περιμένεις να σεβαστεί το μωρό γιατί δεν πρόκειται.

Υπομονή! Τα παιδάκια είναι ευλογία και αγάπη.

Σε λίγο καΙρό θα τα βλέπεις να παίζουν μαζί και θα τρελαίνεσαι!

 

Έχετε δικιο. απαιτώ πολλα απο αυτον ξεχνώντας ποσο μικρος ειναι ακομα! Αλλά σε συγκριση με το μωρο μου φαινεται τοσο μεγαλος. Κι αυτος προσπαθει να με προσεγγισει...με φιλάει, ξεκινησε να μου ζητάει χαδια πριν τον υπνο (που ουτε που να με δει πριν το μωρο ή να τον πάρω αγκαλια!!!)έρχεται το πρωι στο κρεββατι και με φιλαει και με χαιδευει, αλλά πολλες φορες μεσα στην τρελα του ταϊσματος του μικρου, να βγαλω γαλα με το θηλαστρο, αποστείρωση, να ετοιμαστει για το σχολειο κλπ πολλα απο αυτα μου φαινονται βαρος και τα κανω αποκλειστικα γιατι ΠΡΕΠΕΙ! Δεν ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΩ ΝΑ ΤΑ ΑΠΟΛΑΥΣΩ!

Τουλαχιστον No doubt χαιρομαι που πολλες μανουλες περνουν κατι τετοιο και δε νιωθω τοσο μονη σε αυτο. Αλλα η παραδοχή οτι τα παιδια μας πολλες φορες τα αντιπαθουμε οπως πολυ σωστα το εθεσες ειναι δυσκολη! Και ναι ελπιζω να παιζουν καποια στιγμη μαζι....Αλλωστε αυτο δεν θελουμε ολες?

[marilou01]

καλησπέρα, διορθώστε με αν κάνω λάθος, αλλά οι περισσότερες αν όχι όλες που απαντήσατε σε αυτό το θέμα, κάνατε το 2ο παιδάκι σας όταν το 1ο ήταν τριών ετών, σωστά;; Ρώτησα τις προάλλες τον παιδίατρο πότε είναι η "καλύτερη" ηλικία του πρώτου για να κάνουμε και το δεύτερο και μου είπε "2 ετών" και ότι έχω αργήσει Διαφορετικά, μετά τα 4. Τώρα που σας διάβασα κατάλαβα γιατί το είπε..Κι εγώ φοβάμαι το ενδεχόμενο αυτών των καταστάσεων γιατί είμαι και χωρίς βοήθεια..Υπομονή εύχομαι

[marron]

Σε λίγες μέρες θα το ζήσω κι εγώ το δράμα.

Όπως είπαν και οι κοπέλες παραπάνω μέχρι τώρα σκέφτομαι πώς θα γίνει να αγαπήσω το δεύτερο παιδάκι, όπως αγαπώ το πρώτο.

 

 

Όσο για την αγάπη που έχεις δώσει στο πρώτο, μην το μετανιώνεις και μην το ξεχνάς καθώς, είσαι η "Μαμά του Κωνσταντινούλη" και οτι για μεγάλο διάστημα αυτό σε προσδιορίζει παντού... ακόμα και εδώ στο φόρουμ ως ψευδώνυμο.

 

Θέλει ψυχραιμία.

Ειδικά όταν έχεις επωμισθεί και τα δύο παιδιά εσύ αποκλειστικά. Εκεί θέλει να βάλεις χέρι και στους υπόλοιπους να βοηθήσουν μέχρι να ορθοποδήσεις. (μπαμπά,γιαγιάδες,παππούδες,θειους...).

 

Αυτό που με προβληματίζει εμένα προσωπικά είναι οι μέρες που θα λείψω στο μαιευτήριο και το πώς θα του φανεί που θα δει τον αδελφό του στην αγκαλιά μου (2 και 4 μηνών ο μεγάλος).

 

Συμπάσχω.

[Thaumataki]

Mama tou kwnstantinouli,έχω ανοίξει κι εγώ παρόμοιο θέμα. Το θέμα είναι πως το μεγάλο σου ζηλεύει και νιώθει σα να έχει χάσει τα πρωτεία και κάνει τα πάντα να είναι το επίκεντρο. Είναι απολύτως φυσιολογικό!

Δε θεωρώ πως το αγαπάς λιγότερο, απλά οι ορμόνες σου χορεύουν ακόμη σε τρελούς ρυθμούς και το νινάκι σου (να σου ζήσει κιόλας) είναι λογικό να έχει λιγότερες απαιτήσεις απ'ότι το 3χρονο. Τα αγαπάς και τα δυο το ίδιο είμαι σίγουρη!!!!!

Μη νευριάζεις με το μεγάλο και αφιέρωσέ του πιο πολύ χρόνο, δείξτου πως κι εκείνος είναι το επίκεντρο, απλά το νινάκι είναι πιο ανήμπορο να αυτοεξυπηρετηθεί, ενώ εκείνος είναι μεγάλος (δως του λίγο το ρόλο του μεγάλου αδερφού και του προστάτη, να αναλάβει ''ευθύνες'' κατά κάποιο τρόπο)....

[love4four]

Σας ευχαριστώ για τις τοσες αμεσες απαντησεις.Αυτο που με εξοργιζει ειναι οτι ο 1ος μου ως μοναχοπαιδι και 1ο παιδι και στις 2 οικογενειες εχει παρει την απολυτη προσοχή και αγαπη ΟΛΩΝ ακομα και των φιλων μας μη σου πω και της γειτονιας καθως εχει τραβηχτικη φατσουλα...Το δευτερο ειναι και απο αυτους παραμελημενο (αφου λεω μονο εγω θα το αγαπαω αυτο το παιδι) και ισως και γιαυτο νιωθω κοντα μαζι του (για προστασια). Και παρολα αυτα έχουμε διαρκως παραπονα απο τον πρωτο (ειναι και λεων με ωροσκοπο σκορπιο για οσες ξερουν)!!!Παντως εχετε δικιο θελει ισορροπια. Αλλά που να βρεις την ψυχραιμια αναμεσα στο ξενυχτι, την κουραση, τις δουλειες, τις ορμονες.....Και τρεμω στην ιδεα οταν θα ξεκινησω δουλεια σε 2 μηνες πως θα την παλεψω. Ελπιζω να εχουν στρωσει λιγο τα πραγματα.Μαλλον η ολη βιομηχανια γυρω απο τη μητροτητα σε κανει να περιμενεις ονειρικα τα πραγματα και μετα...προσγειωνεσαι!

 

Μαμά του Κωνσταντινούλη,

 

Να σας ζήσουν τα βλαστάρια σας !

 

Έχω κι εγώ 2 παιδάκια με 18,5 μήνες διαφορά.... στην αρχή ήταν όλα ΠΟΛΥ δύσκολα... σιγά-σιγά όμως κι αφού καταλαγιάσουν οι ορμόνες σου, βρίσκεις τους ρυθμούς σου.

Αυτό που έχω πει μεταξύ σοβαρού και αστείου, και που εξακολουθώ να πιστεύω, είναι ότι το 2ο παιδί μεγαλώνει με τον "αυτόματο" πιλότο !

Και πως ΜΕΣΑ ΣΕ ΜΙΑ ΗΜΕΡΑ το 1ο σου παιδί φαντάζει γίγαντας, γίνεται ξαφνικά "ο μεγάλος" της οικογένειας με συνέπεια ΕΣΕΙΣ να έχετε απαιτήσεις από εκείνο...

για μπες λίγο στην θέση του... το γράφεις και μόνη σου ότι είχε όλα "τα φώτα" στραμμένα πάνω του, πως έπαιρνε όληηηηη την αγάπη ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΆ και τώρα ???? τί ????? έχει να μοιραστεί την αγάπη, τον χρόνο, τον χώρο με ένα τόσο δα μικρό πλασματάκι, το οποίο με το που ακουστεί η μαμά ΑΜΕΣΩΣ το παίρνει αγκαλιά, το θηλάζει και το ηρεμεί...

 

Εσένα πώς θα σου φάνταζε όλο αυτό το σκηνικό αν το πάθαινες ????

 

Μικρός είναι, μόλις 3,5. Κάνε υπομονή - δείξ' του ότι τον λατρεύεις (γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να μην...) - προσπάθησε να μοιράζεσαι έστω 1/2-1 ώρα την ημέρα μαζί του κατ' αποκλειστικότητα, παρότρυνέ τον να σε βοηθάει πχ με το άλλαγμα του μωρού, δώσ' του "πρωτοβουλίες" και να δεις που όλα θα στρώσουν....

 

ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ να αντιπαθείς το παιδί σου. Να νευριάζεις, να εκνευρίζεσαι, ναι γίνεται... Έχεις σκεφτεί ότι ίσως ο θυμός σου να έχει να κάνει με εσένα την ίδια που νοιώθεις πως δεν μπορείς να τα προλάβεις όλα και να ανταπεξέρθεις στις ευθύνες σου ???? Εμένα μου πέρναγε από το μυαλό και αυτό...

 

Μια ημέρα, θα τα σκέφτεσαι και θα γελάς !

 

Και κάτι τελευταίο : τώρα πλέον που η μικρή μου ανήκει στα τρομερά 2χρονα.... ο μεγάλος φαντάζει "αρνάκι" μπροστά της !!!! Και σχεδόν έχω ξεχάσει όλα του τα πείσματα και όλες του τις φωνές τότε, όταν είχα γεννήσει το 2ο...