Χάλια..

[mama tou konstantinou]

Θέλω τόσο πολύ να μιλήσω σήμερα, για ότι μου συνέβει πρωί πρωί και για ότι μου συμβαίνει τόσο καιρό, για όλα όσα με σφίγγουν στο λαιμό μέχρι να λυποθυμίσω από ασφυξία..

Η σημερινή μέρα ξεκίνησε ως εξής: Ξυπνάμε πρωί, συμμαζεύω όλο το σπίτι και έρχεται η ώρα να βάλω το φαγητό του παιδιού μαζί για το σχολείο (κλεισμένα 4 πάει προνήπιο). Το βλέπει και ξεκινάει "δε θέλω να πάω σχολείο, θέλω ναμείνω στη γιαγιά -μητέρα μου μένει από πάνω μας με τον πατέρα μου...μέγα λάθος-". Ξεκινάω λοιπόν τα γνωστά, γιατί δε θες να πας, όλα τα παιδάκια πάνε, και οι φίλοι σου πάνε κι εκεί θα παίξεις και και και χίλια και για να τον ξεκολλήσω από το πείσμα του...(Σημείωση: Πάει στο σχολείο με την καρδιά του, δεν τον πιέζουμε και από ότι μας λέει κάθε μέρα περνάει όμορφα)..Αφού τίποτα δεν φέρνει αποτέλεσμα και ο μικρός αρχίζει να ωρύεται, η ώρα είναι ήδη 8:30 κι εγώ έπρεπε να είμαι στη δουλειά μισή ώρα ήδη , χάνω την ψυχραιμία μου και αρχίζω να του φωνάζω...ουρλιάζει το μικρό και του λέω μη φωνάζεις και μην κάνεις έτσι γιατί θα κάνεις εμετό(κάτι που το συνηθίζει)..συνεχίζει και φυσικά κάνει εμετό τρεις φορές σε όλο το σπίτι..η ψυχραιμία έχει χαθεί εντελώς φωνάζωντας τον αλλάζω και κάνω το λάθος να πάρω τη μανα μου τηλέφωνο να έρθει να με βοηθήσει γιατί η ώρα περνάει και γίνεται ο χαμός στο σπίτι...

έρχεται λοιπόν της λέω τι έγινε φωνάζωντας κι εγώ σχεδόν κλαίγοντας ξινίζει τα μούτρα της και αρχίζει να με βοηθάει να καθαρίσω γρήγορα γρήγορα τους εμετούς...ως δια μαγείας ο μικρός έχει κλέισει το στόμα του και δεν ουρλιάζει πια και χτυπάει το κουδούνι και είναι ο πατέρας μου..."τι έγινε;" λέει "να -απαντάει η άλλη- έκανε το παιδί εμετό, και δεν την ακούς πως του φωνάζει;"

Φούντωσε όλο μου το κεφάλι στο άκουσμα της φράσης..και συνεχίζει ο πατέρας μου "τι γκαρίζεις έτσι ..έλα αγόρι μου να σε πάω εγώ στο σχολείο.." έβαλα τα παπούτσια μου και έφυγα χωρίς να χαιρετήσω κανέναν..νιώθω απέραντη λύπη για την τροπή των πραγμάτων..είμαι καλή μανούλα με μεγάλη αντοχή, ανοχή και υπομονή..αλλά να καμμιά φορά -ελάχιστες φορές- εκτροχιάζομαι λόγω πίεσης, λόγω έλλειψης προσωπικού χρόνου, λόγω του ότι με έχει φάει η κλεισούρα και έχω να βγω βόλτα από τις 05/03 έστω και για μια ώρα μόνη μου, λόγω του ότι το παιδί μου είναι χρυσό και το λατρεύω πιο πολύ κι από τη ζωή μου αλλά μερικές φορές νιώθω ότι με τυραννάει, ειδικά το πρωί όπου όσο και να εξηγώ ότι πάμε η μαμά θα αργήσει στη δουλειά, ο μικρός συνεχίζει πεισματικά να πηγαίνει αργά αργά...όσον αφορά τους παππουδογιαγιάδες είναι εκατομμύρια οι φορές που με έχουν απογοητεύσει από τότε που έγινα κι εγώ γονιός σε πολλά επίπεδα...θυμάμαι μια φορά μια κοπέλα εδώ μέσα είχε πει ότι η μητέρα της ακόμα κι αν την έβλεπε και με μια πέτρα να είχε διένεξη την πέτρα θα υποστήριζε...ε κάπως έτσι είναι και οι γονείς μου, νιώθω πολύ μόνη μου γιατί από τότε που έκανα το παιδί κλείστηκα πολύ λόγω του ότι η μάνα μου δεν θα προσφερθεί ποτέ να το κρατήσει για να πάω κάπου έστω για μια ώρα και τόσα άλλα που με πνίγουν καθημερινά...ήρθαν σήμερα να το παίξουν οι καλοί της υπόθεσης ..πόσο λυπάμαι, να φανταστείτε είμαι μοναχοπαίδι και όταν μεγάλωνα εγώ δεν είχαν καμία σχέση με αυτό που είναι τώρα στο γιο μου , υποστηρικτικοί δηλαδή και όλο μεσ τα μέλια, το αντίθετο

[bee]

Τους έχεις πει ποτέ πώς αισθάνεσαι;

[mama tou konstantinou]

δεν έχει κανένα νόημα..μια φορά προσπάθησα να μιλήσω στη μητέρα μου εν μέσω κλαμμάτων -είχα φτάσει στο αμήν- και έλεγε τα δικά της..δεν έχει νόημα τσάμπα ενέργεια

[bee]

Βάλτους και τους δύο στον καναπέ,κάθισε απέναντι τους και άνοιξε τους την καρδιά σου.Για όσα έχεις νιώσει όλα τα χρόνια της ζωής σου. Αλλιώς μην τους ζητάς βοήθεια για να μην χάνεις το δίκιο σου.

[mama tou konstantinou]

έχεις τόσό δίκιο, δεν έπρεπε το έχω χιλιομετανιώσει δεν έπρεπε να πάρω τηλέφωνο να ζητήσω βοήθεια δεν έπρεπε ...όσο για να τους μιλήσω δεν θα υπάρξει ανταπόκριση άδικα θα "ξεγυμνωθώ" είμαστε πολύ διαφορετικοί κόσμοι

σε ευχαριστώ πάρα πολύ bee

[rena_myst]

Καταρχην αφου σου φερονται ετσι οι γονεις σου....μαλλον εκανες λαθος που φωναξες την μητερα σου να σε βοηθησει.Αν δεν θελεις να επεμβαινουν μην τους δινεις τετοια δικαιωματα.Ολοι οι παππουδογιαγιαδες το ιδιο κανουν.Εγω παρολο που την αφηνω στην μαμα μου καθε πρωι.....οταν λεω κατι, ειναι νομος.Δεν σηκωνω αντιρηση.Το οτι με βοηθανε οι γονεις μου δεν σημαινει πως αποφασιζουν και πως θα μεγαλωσω το παιδι μου.Ασε που η μανα μου με ρωταει σχεδον για τα παντα.Τον μικρο θα ελεγα να προσπαθησεις να τον "δελεασεις" (δεν μου ρχετε αλλη λεξη τωρα) με αλλους τροπους για να μην φερεται ετσι.Για παραδειγμα καντε καποιες συμφωνιες ωστε να του δωσεις κινητρα να μην φερεται ετσι.Θα κανουμε γρηγορα το πρωι να ετοιμαστουμε για να παει και η μανουλα στην δουλεια της και μολις τελειωσει η μανουλα θα ερθει να σε παρει να παμε μια ωραια βολτα.Λεω εγω τωρα......μηπως να δοκιμαζες κατι τετοιο?

[mama tou konstantinou]

rena_myst έχεις κι εσύ δίκιο δεν έπρεπε να ζητήσω βοήθεια το σκυλομετάνιωσα, είναι ελάχιστες οι φορές που ζητώ βοήθεια πίστεψέ με ειλικρινά ελάχιστες φορές, γιαυτό λυπάμαι και τόσο

[maria-giannis]

αχ κοπελα μου ποσο σε καταλαβαινω!υπαρχουν καποιοι ανθρωποι που απλα δε το εχουν.οτι και να κανεις οτι και να πεις απλα δε θα βγαλεις ακρη.τελος.βολτα μπορεις να πας μαζι με το παιδι η να το αφησεις για μια ωρα με το μπαμπα του,εγω τουλαχιστον αυτο κανω γιατι να προσφερθει να κρατησει το παιδι η μανα μου ουτε λογος.απο εκει και περα εφοσον τα πραγματα εχουν ως εχουν απλα δε ξαναζητας τιποτα.χαλας και τη ψυχικη σου υγεια ετσι και χαλας τη ζαχαρενια σου.ο μικρος πεισματα κανει,καποια στιγμη θα του περασει.καντε κατι μαζι οχι απαραιτητα αμεσως μετα τη δουλεια που θα εισαι πτωμα,πηγαινετε μια βολτιτσα καθιστε οι δυο σαν να μιλησετε.διξτου οτι ειναι μεγαλος και καταλαβαινει.μιλα του.πες του τι σε απασχολει και ποσο κουρασμενη εισαι και οτι θες τη βοηθεια του αλλιως στεναχωριεσαι.πιστεψε με ειναι αρκετα μεγαλος για να καταλαβει και θα το εκτιμησει που του ανοιχτηκες.δοκιμασε το δε χανεις τιποτα...

[Αγγελίνα_2]

O πατέρας του παιδιού πού είναι μέσα σε όλα αυτά, καλή μου?

[apricot]

δεν ξερω τι παθαινουν οι γονεις κατι σαν μεταλλαξη με τα εγγονια. εγω σκεφτομαι πως ηταν ο πατερας μου και πως φερεται τωρα στα παιδια μου και δεν το πιστευω....

η μητερα σου υποθετω δεν δουλευει? νομιζω οτι εστω μια γυναικεια συζητηση πρεπει να την κανετε. οχι οτι ειναι υποχρεωμενη να σε βοηθαει αλλα το να μενετε στην ουσια στο ιδιο σπιτι και να μην μπορεις ουτε μια φορα να αφησεις το μικρο εστω μια ωρα εστω 3 φορες το χρονο το βρισκω λιγο παραλογο. δεν ξερω πως ηταν οι σχεσεις παλαιοτερα αλλα δεν ξερω πως γινεται μια γιαγια και μητερα η ιδια να εχει γινει τοσο σκληρη με το ιδιο της το παιδι σε σημειο να το φερνει στα ορια του...

ειναι αδικη μαζι σου και τουλαχιστον νομιζω οφειλεις να της το γνωστοποιησεις..

[rena_myst]

Και ρωτησε την βρε αδερφε.....εσυ οταν με μεγαλωνες αφηνες γονεις και πεθερικα να επεμβαινουν ?

[Eve]

κούκλα μου σε καταλαβαινω. Είναι παρα πολύ δύσκολο να λειτουργεις ψυχραιμα και σωστά όταν λειτουργεις υπο πίεση χρονου. Εσύ βιαζοσουν να πας στη δουλειά σου και ειχες αργήσει και ο μικρός έκανε τα δικά του.

Το μονο που μπορώ να σε συμβουλευσω πρακτικά ειναι να προσπαθείς να "προλαβαινεις" τον εκτροχιασμό της κατάστασης , να αφουγκράζεσαι τη διάθεσή του και να προσπαθεις να την εκτονώσεις με άλλους τροπους.

Μπορει να ακουγεται δυσκολο, αλλά σε γλιτώνει από πολύ κόπο που προκυπτει οταν πια το κακό έχει γινει...

[agentP]

αλλά να καμμιά φορά -ελάχιστες φορές- εκτροχιάζομαι λόγω πίεσης, λόγω έλλειψης προσωπικού χρόνου, λόγω του ότι με έχει φάει η κλεισούρα

Είμαι σίγουρη ότι ούτε οι γονείς σου αμφιβάλουν ότι είσαι καλή μαμά. Είναι πολύ καλό να έχεις έναν άνθρωπο να σε βοηθάει όταν πας να σκάσεις από την πίεση και την κούραση, όπως επίσης είναι πολύ καλό να έχεις έναν άνθρωπο να σε επαναφέρει όταν παρεκτρέπεσαι. Δεν έχω τη μαμά μου να με βοηθάει και δεν μπορείς να φανταστείς πόσο μου λείπει αυτές τις στιγμές που νιώθω ότι χάνω τον έλεγχο.

[mama tou konstantinou]

κορίτσια σας ευχαριστώ όλες τόσο πόλύ που μου γλυκαίνετε την καρδιά με τα λογάκια σας, τα είχα και τα έχω τόσο ανάγκη που μου έρχονται δάκρυα στα μάτια τώρα που γράφω

maria_giannis σε ευχαριστώ τόσο πολύ, δεν είμαι η τέλεια μάνα αλλά πιστεύω ότι όσο μπορώ κάνω, και βόλτες πάμε, και στο σπίτι παίζουμε , και προκειμένου να χαρεί το παιδί δε με νοιάζει αν το σπίτι είναι σαν βομβαρδισμένο, φτάνει να παίξει με την καρδιά του, και παιδότοπο όποτε θέλει, ότι μπορώ για να έχω ένα χαρούμενο παιδί...είναι το πιο καλό παιδί του κόσμου αλλά όταν πεισμώνει με φέρνει στα όρια κάποιες φορές, συνήθως όταν είναι άκυρες ώρες -όπως πριν τη δουλειά-.

Αγγελίνα μου, ο άντρας μου είναι ένα πάρα πολύ καλό παιδί με μεγάλη ανοχή και υπομονή και αυτός, ο οποίος κατά καιρούς με τις κοτσάνες που έχει ακούσει έπρεπε να έχει κουφαθεί και από τα δύο αυτιά, παρ' όλα αυτά είναι πάντα ευγενικός και χαλί να τον πατήσουν για χάρη μου , πράγμα που δεν θα πάψω να εκτιμώ και να υπολογίζω στο μέγιστο μέχρι να πεθάνω...πρακτικά μιλώντας δουλεύει πολλές ώρες αλλά δεν υπολογίζει την κούρασή του προκειμένου να παίξει με το παιδί ή να μας πάει βόλτα κλπ

apricot η μητέρα μου δεν δούλεψε ποτέ της και το moto της είναι το πόσο κουρασμένη είναι..θα σας πω κάτι να μπείτε στο πνεύμα..όταν αποφασίσαμε να πάρουμε σπίτι με τον άντρα μου, μας φώναξε μια μέρα ο πατέρας μου και μας είπε ότι πουλιέται το απο κάτω διαμέρισμα, θα το ανακαινίσουμε και και εμείς θα έχουμε ένα πιάτο φαί στα γεράματα και η μάνα σου θα κρατάει το μωρό (ήμουν έγγυος τότε) ...καθίσαμε λοιπόν το συζητήσαμε με τον άντρα μου και είπαμε ok γιατί όχι , είναι και μεγάλοι άνθρωποι να μας έχουν κοντά..γέννησσα λοιπόν και όταν ήταν το παιδί 9 μηνών ξεκίνησα δουλειά οπότε αναγκαστικά το άφησα στη μάνα μου (μέχρι τότε ήταν ζήτημα να το είχα αφήσει τρεις-τέσσερις φορές..) από το σημείο εκείνο και μετά με το που γυρνούσα σπίτι άκουγα τουλάχιστον 500 φορές τη μέρα τη λέξη κουρασμένη από το στόμα της μάνας μου, έπαιζε να είμαι άυπνη, να νιώθω κομμάτια κι επειδή ο άντρας μου δούλευε να ήθελα να πάω επάνω για παρέα, για να μιλήσω κάπου και ξίνιζε όταν με έβλεπε γιατί ήταν ...ε ναι ..κουρασμένη..για να μην σας τα πολυλογώ όταν το παιδί πήγε δύο επειδή η γκρίνια της δεν αντεχόταν και δημιουργούσε ασχημο κλίμα είπαμε να το πάμε σε παιδικό...το παιδάκι μου δεν προσαρμόστηκε ποτέ γιατί ήταν μονίμως άρρωστο, μέχρι που η παιδίατρος και φίλη μου, μας συνέστησε να σταματήσουμε γιατί είχε αδυνατίσει η άμυνά του..και αυτό που πλήγωνε πιο πολύ από όλα ήταν ότι εάν άκουγε κάποιος τη μάνα μου να μιλάει έλεγε ότι αυτή δεν συμφωνεί με τον παιδικό, ήταν αποκλειστικά δικό μας λάθος η επιλογή, αυτή δεν έχει κανένα πρόβλημα και φταίμε εμείς που ταλαιπωρούμε το παιδί...και χιλιάδες άλλα τέτοια που μαζεύτηκαν μέσα μου και με την πρώτη ευκαιρία με τρυπάνε σαν αγκάθια

[Stellinula]

Δεν έχω τη μαμά μου να με βοηθάει και δεν μπορείς να φανταστείς πόσο μου λείπει αυτές τις στιγμές που νιώθω ότι χάνω τον έλεγχο.

 

το αυτο!

[mama tou konstantinou]

σας ευχαριστώ τόσο πολύ όλες, τόσο πολύ που με ακούτε, δεν φαντάζεστε τι κάνουν τα λόγια σας μέσα μου...

[mama tou konstantinou]

το αυτο!

 

δυστυχώς στην ουσία ούτε κι εγώ , αυτό προσπαθώ να εξηγήσω

[viki35]

Καλημερα και απο μενα κοπελα μου , πρωτα απο ολα να 3ερεις οτι σε νοιωθω απολυτα . Μια ζωη η σχεση με τη μητερα μου ητανε ενα αν οχι χαλια , θα ελεγα μεσα στην κοντρα . Μου πηγαινε κοντρα σε ολα , στα παντα . Παλαιοτερα δεν εδεινα σημασια δεν με ενοιαζε και πολυ και δεν εβλεπα καν το μεγαλο προβλημα . Ολα γινανε ενα χαλι μαυρο οταν παντρευτικα και μειναμε στο πανω διαμερισμα απο το πατρικο μου.Απο την πρωτη στιγμη η μητερα μου , ενω δεν χωνοτανε , δεν ερχοτανε καν στο σπιτι μας , κατεκρινε τα ΠΑΝΤΑ που εκανα , σπανια μπροστα στον ανθρωπο μου ομως , ασχετα αμα του λεω τα παντα οποτε και τα 3ερει . Οι σχεσεις χειροτερεψανε οταν γεννηθηκε ο γιος μας , μην επαναλαμβανομαι κατεκρινε τον τροπο που ημουνα μητερα . Δεν ζητησα ποτε ομως τη βοηθεια της , με τη σειρα μου μεσα μου δεν την εμπιστευομουνα με το παιδι , δεν τον εχει κρατησει ποτε , δεν του εχει αλλα3ει καν ποτε ενα παμπερ , ουτε του εχει δωσει ενα μπιμπερο . Καποια στιγμη εμαθα να ζω ετσι , απο τη μια εμπαιναν αοπ την αλλη εβγαιναν , εγω ειχα και την αδελφη της να λεει λαλακιες , τα πραγματα γινανε λιγο καλυτερα οταν γεννηθηκε και η μικρη και βλεπομασταν λιγο αιραιωτερα ,δεν μπορω να πω στην 2η εγκυμοσυνη μου σταθηκε , οταν ειχα 3ενυχτησει απο τον μεγαλο , τον κρατουσε στο διαμερισμα της εστω για 1 ωρα για να 3εκουραστω ή για να παω τουαλετα και μια φορα τον κρατησε και καταφεραμε και πηγαμε για καφε με τον αντρα μου ,εκεινη ητανε και η τελευταια φορα , δεν τον εχει 3ανακρατησει ποτε απο τοτε γιατι καταλαβαινω οτι ειναι γρια γυναικα πλεον και δεν μπορει σε καμια περιπτωση . Της ειχα καποια ελαφρυντικα τοτε λογω οτι ο πατερας μου ητανε βαρια αρρωστος στο κρεββατι και εκεινη τα ειχε χαμενα . Τελικα μετακομησαμε γιατι δεν αντε3α ουτε τη μητερα μου και εγινε και μια φαση με ενα γειτονα οπου κοντεψαμε να ερθουμε στα χερια , πηγαμε σε ενα σπιτι 1-2 στενα πιο μακρια , τελικα ουτε εκει καλυτερεψαν οι σχεσεις , ο πατερας μοθ χειροτερεψε , εκεινη ειχε αφοσιωθει εντελως σε εκεινον ωσπου τελικα τον χασαμε και επαθε καποιου ειδους καταθλιψη . Δεν δεχτηκε βοηθεια απο μενα ουτε απο τον αντρα μου . Ειναι ομως πολυ καλη γιαγια στα παιδια μας , θελω να τα βλεπει ,πηγαινουμε συχνα στο πατρικο μου και την αφηνω να περναει ωρες με τα παιδια παρουσια μου και βγαινουμε και ε3ω για φαγητο 1 φορα την εβδομαδα ολοι μαζι . Τελικα οι σχεσεις μας γινανε αρκετα καλυτερες οταν εφυγα αρκετα μακρια απο το πατρικο , μετακομισαμε τελικα σε ενα υπεροχο σπιτι αρκετα μακρια της , 8-9 στασεις . Φυσικα και με κατεκρινε στην αρχη αλλα τελικα δεν εδωσα σημασια , της εχω μιλησει πολλες φορες για το ποσο με πληγωσε στη ζωη μου ολο αυτο ομως δεν ακουει , ειναι εγωιστρια για να παραδεχτει οτι εχει κανει λαθος . Τωρα ειμαστε καλα , μιλαμε στο τηλ καθε μερα και βλεπομαστε 2-3 φορες τη βδομαδα . Πιστευω οτι αυτο μας κανει καλο , το μακρια και αγαπημενες . Δεν ειχα ποτε βοηθεια , ισα ισα οταν ειχε αρρωστησει βαρια ο πατερας μου εγω της μαγειρευα και πηγαινα φαγητο στον πατερα μου και εκεινη . Για αυτο πιστευω παντα οτι ειναι καλυτερο το μακρια και αγαπημενοι οταν δεν ταιριαζουμε στα μυαλλα με τους γονεις μας και μας πληγωνουνε τοσο πολυ .

[vmavrid]

Καλημέρα κ από εμένα.

Προσπάθησε να ηρεμήσεις κ να μην νιώθεις τύψεις για το παιδάκι σου. Άνθρωποι είμαστε κ έχουμε τα όριά μας. Κ αυτά τα άτιμα προσπαθούν με τα πείσματά τους να μας κάνουν ότι θέλουν. Μας πουλάνε κ μας αγοράζουν στην κυριολεξία.

 

Έχω εκπλαγεί με τους γονείς σου. Πόσο χρονών είναι? Η υγεία τους?

Κ ποιος ο ρόλος τους κ η προσφορά τους στην οικογένειά σας?

Δηλ. μένουν από πάνω σας κ δεν προσφέρουν βοήθεια με προθυμία παρά μόνο όταν τους ζητηθεί?

Και όσο καιρό σου κρατούσε τον μικρό παραπονιόταν ότι κουραζότανε ενώ με τον παιδικό διαφώνησε?????

 

Είμαι κ εγώ της άποψης για μια συζήτηση μαζί τους αλλά κ πάλι εσύ ξέρεις....

[vmavrid]

Viki μου, όμως η δική σου μητέρα έχει 2 ελαφρυντικά.

Φρόντιζε τον άρρωστο πατέρα σου κ απ' ότι κατάλαβα είναι κ μεγάλη στην ηλικία.

 

Δεν ξέρω ρε κορίτσια την άλλη πλευρά. Δεν μπορώ να την κατανοήσω. Νιώθω τέτοια ευλογία που έχω τους γονείς μου γερούς κ χαλί να τους πατήσεις κ πάντα διαθεσιμους (με χαρά και προθυμία) κ δεν μπορώ να φανταστώ ότι υπάρχουν γονείς που ένώ μπορούν δεν θελουν να ξαλαφρώσουν λίγο τα παιδιά τους.

 

Πραγματικά μου φαίνεται αδιανόητο κ ειδικά τώρα που είμαι κ εγώ μητέρα.

[τον]

Αυτο που πρεπει να κανεις καλη μου ειναι να ξερεις παντα οτι τους κανονες στο σπιτι σου και στοπαιδι σου τους βαζεις εσυ .....τωρα αν οι παπουδογιαγιαδες θελουν να κακομαθαινουν το παιδι και να ειναι αυτη οι καλοι ...(.και εκει πρεπει να υπαρχη μετρο βεβαια .......)η δουλεια τους ειναι αυτη να καλομαθαινουν τα εγγονια τους ....ομως με ορια που θα τους τα βαλεις εσυ ....πχ η πεθερα μου καλομαθαινει την κορη μου και την χαρτζιλικονη συνεχως χωρίς λογο ......προχτες λοιπον μου εκανε παραπονα η πεθερα μου οτι η κορη μου δεν μαζευη τιποτα και δεν την βοηθαει αν τις ζητηση κατι .........και τοτε λοιπον τα ακουσε και αυτη διοτι οτι οτι της δινει οτι θελει ετσι απλα αυτο το αποτελεσμα θα εχει, δεν θα την σεβεται καθολου ...και της ειπα λοιπον οτι να της προτηνει οταν καθετε..πχ να της μαζεψη τα ρουχα ή να της σιδερωση και λιγο ....και μετα μια ασχετη μερα να της δωση κατι για να παρη

αλλα να προσφερει καποια βοηθεια στην γιαγια της χωρις να περνει το ανταλαγμα επιτοπου ...η αληθεια ειναι οτι επιασε το κολπο

 

τώρα στην δικια σου περιπτωση που μαλον το σκηνικο το πρωινο σιγουρα θα επαναλυφθει ......

οταν ο μικρος ξεκινηση την υποτηθεμενη γκρινα δεν θα του δωσης καμια σημασια στα λεγωμενα του δεν θελω να παω....εσυ ψυχραιμη εως αδιαφορη θα του απαντας ελα τωρα αφου σ αρεση στο σχολειο τη γκρινιαζεις και στο κατω κατω ο παπους και η γιαγια δεν μπορουν διοτι θα λοιπουν σημερα για καποια δουλεια και η κουβεντα θα σταματηση εκει ........

 

αν τωρα αυτος συνεχιζη την γκρινια και αφου ξερεις οτι μετα απο τα κλαματα τον εμμετο τον εχει ευκολο θα τον στελνεις στην τουαλετα και θα του πεις να κατσει εκει και να μην κουνηση αν θελει να κανε εμετο ασ κανει μεσα στην λεκανη .......οσο και αν ασχημο ακουγεται αυτο δεν ειναι .....εσυ μπορεις να συνεχιζεις να ετοιμαζεσε για την δουλεια σου ...οταν καταλαβει οτι δεν καταφερνει να χασεις την ψυχραιμια σου ......θα το κοψει μαχαιρι ..............

η κορη μου ειναι 4 και εμενα και παει προνηπιο

κανει και εμενα καποια πρωινα κατι τετοια μονο τον εμετο δεν εχουμε ..προσπαθει βεβαια αλλα δεν τα καταφερνει ......ομως πασαληβει της μυξες τις παντου ..... και την στελνω τουαλετα να παει να σκουπιστη μονη της διχνωντα αδιαφορια γιαυτο που κανει ενω συνεχιζομε να ετοιμαζομε κανονικα .......ενω την εχω ετοιμη για να φυγουμε ..εφτασε σε σημειο να ξεντηθει και να ξαναβαλει τις πιτζαμε της .......

εγω αδιαφορη επερνα την τσαντα μου να φυγω ...για ποτε ντυθηκε και μου ελεγε να την περιμενω να ετοιμαστη

πρεπει να απο μικρα να μαθουν τη τα παιρνει και τη οχι ......

οσο για τους γονεις θα πρεπει να ους πεις αυτα που θελεις την στιγμη που κανουν κατι που σε φερνει αντιθετο σε αυτο που θελεις εσυ ....

ελπιζω να σε βοηθησα λιγο ...........

[mama tou konstantinou]

Καλημέρα κ από εμένα.

Προσπάθησε να ηρεμήσεις κ να μην νιώθεις τύψεις για το παιδάκι σου. Άνθρωποι είμαστε κ έχουμε τα όριά μας. Κ αυτά τα άτιμα προσπαθούν με τα πείσματά τους να μας κάνουν ότι θέλουν. Μας πουλάνε κ μας αγοράζουν στην κυριολεξία.

 

Έχω εκπλαγεί με τους γονείς σου. Πόσο χρονών είναι? Η υγεία τους?

Κ ποιος ο ρόλος τους κ η προσφορά τους στην οικογένειά σας?

Δηλ. μένουν από πάνω σας κ δεν προσφέρουν βοήθεια με προθυμία παρά μόνο όταν τους ζητηθεί?

Και όσο καιρό σου κρατούσε τον μικρό παραπονιόταν ότι κουραζότανε ενώ με τον παιδικό διαφώνησε?????

 

Είμαι κ εγώ της άποψης για μια συζήτηση μαζί τους αλλά κ πάλι εσύ ξέρεις....

 

Οι γονείς μου είναι 72 και 78 χρονών, η υγεία τους είναι καλή χωρίς κάτι συγκεκριμένο, χωρίς να θέλω να ανεβάσω τον εαυτό μου, θεωρώ ότι όλη μου τη ζωή έχω υπάρξει καλό παιδί για αυτούς, θέλω πάντα να προσφέρω, πάντα βοηθάω σε οτιδήποτε χρειαστεί, πάντα προσφέρομαι αλλά καλή κουβέντα δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που άκουσα..Ναι παραπονίόταν όλο τον καιρό ότι κουράζεται πολύ με το παιδί αλλά όταν πήγε στον παιδικό όταν μιλούσε σε τρίτους αλλά ακόμα και σε εμάς έλεγε ότι "εγώ δεν έλεγα τίποτα, εσείς το στείλατε το παιδί μικρό μικρό στο σχολείο και να αρρωσταίνει"

[mama tou konstantinou]

επίσης όταν μιλάει σε τρίτους αναφέρεται στο παιδί λες και είναι ορφανό, μιλάει πάντα σε πρώτο ενικό και είναι τόσο άδικο εφόσον οι ώρες που περνάει το παιδί σπίτι τους είναι τόσο λίγες..αφήστε κορίτσια από όπου και να το πιάσεις βρωμάει..πω πω πόση λύπη νιώθω σήμερα δεν περιγράφεται

[LA LATINA]

Γεια σου Μαμα του Κωνσταντινου, εχουμε μιλησει πολλες φορες και λυπαμαι στ αληθεια που νιωθεις τοσο ασχημα...αρχικα να σου πω οτι οποιος κι αν ηταν στη θεση σου την δυσκολη ωρα θα φωναζε για βοηθεια, ειχες ηδη αργησει στη δουλεια σου και απο εκει προεκυψαν τα νευρα και οι φωνες....οποτε αναγκαστικα προσπαθησες να το λυσεις το θεμα γρηγορα, οσο γινοταν.

Το παιδακι προφανως αντιδραει μ αυτο τον τροπο, θα σου προτεινα να το ξυπνας λιγο νωριτερα ωστε να εχεις μπροστα σου πιο πολλη ωρα, και να μην το πολυσυζητας, θα παμε παιδικο τελος, οχι μην κλαις θα κανεις εμετο κλπ.

Οσο για τους γονεις σου, εγω πιστευω οτι δεν αλλαζουν, απο καλο το κανουν μεν, αγαπανε το εγγονακι τους και δε θελουν να το βλεπουν να κανει ετσι, αλλα μεταξυ του εγγονιου και του παιδιου δικιο εχει το εγγονι που το στελνουν στον παιδικο το καημενο κλπ οποτε μην περιμενεις και πολλα.

Πρεπει να κανουμε υπομονη καλη μου, πανω κατω ολες τα ιδια τραβαμε, εχουμε να βγουμε κατι χρονια για ενα καφεδακι, τα παιδια μας ειναι ταλιμπανακια, οι παππουδες ειναι λιγο αλλουφανπαρκ, πρεπει να κανουμε υπομονη να μεγαλωσουνε τα ταρζανια μας μαλλον.

Αν θες κανε με τη μαμα σου μια κουβεντα και εξηγησε της οτι ετσι δε βοηθαει στη διαπαιδαγωγηση του παιδιου και οτι καποιος παιδοψυχολογος σου ειπε οτι αν του κανουν ολα τα χατηρια θα γινει κακομαθημενο, βρες κατι να της πεις, γιατι δεν το θεωρω καθολου τυχαιο οτι ο μικρος μολις τους ειδε σταματησε να ουρλιαζει...

Ελπιζω να μας πεις ευχαριστα νεα συντομα!

[Babydust]

Δε μπορείς να φανταστείς πόσο σε καταλαβαίνω!!!!

Σίγουρα δεν είσαι μόνη σου.

Και εγώ δυστυχώς έτσι είμαι (οι γονείς μου από πάνω) και εγώ από κάτω με το 2 και κάτι γιό μου.

Ειλικρινά δεν ξέρω τι παθαίνουν οι γιαγιάδες.. έχουν απωθημένα? Ίσως. Τις πιάνει ανταγωνιστικότητα με τις κόρες τους? Ίσως. Πάντως πάντα φταίω εγώ. Άν το παιδί τα κάνει όλα καλά είναι απλώς καλός χαρακτήρας (εγώ δεν υπάρχω στην ανατροφή του, δεν έχω συμβάλλει καθόλου). Αν πάλι τα κάνει όλα στραβά και παρεκτρέπεται, φταίω πάντα εγώ και εκείνο ποτέ και σε τίποτα.

Δεν έχω να σου πω τίποτα άλλο παρά υπομονή. Τώρα βέβαια που το έγραψα αυτό τα δικά μου νεύρα είναι τσατάλια. Έχω φτάσει στο σημείο να παίρνω ηρεμιστικά και αγχολυτικά χάπια. Όχι παιδί, όχι δουλειά, όχι γονείς μου από πάνω όλα με έχουν φτάσει στα όρια. Και να φανταστείς το πιο δύσκολο δεν είναι ούτε το παιδί, ούτε η δουλειά. Είναι η μάνα μου. Μόνο που τη βλέπω πλέον τρελαίνομαι. Με έπρηξε κυριολεκτικά για να κάνω παιδί (υποσχέθηκα πως θα το κρατάει για να πηγαίνω στη δουλειά μου) και φυσικά δεν το έκανε. Κρατάει το παιδί ελάχιστα και με πρήζει πάρα πολύ. Λόγω του κοινού σπιτιού είναι όλη μέρα μεσ'τα πόδια μου να μου δίνει συμβουλές και να αποδοκιμάζει το ότι δουλεύω κτλ. Ειδικά όταν έχει αγκαλιά το παιδί μου (και εγώ βγάζω σκουπίδια γιατί εννοείται πως δεν κάνει δουλειές) υπάρχουν φορές που μου'ρχεται να αρχίσω να ουρλιάζω.

 

Και ξέρεις κάτι, όχι δεν είμαι τρελή. Οι γονείς μου και η συγκατοίκηση με φτάσαν σε αυτό το σημείο. Δεν μπορεί απλά να τρελάθηκα.