πότε μπορεί να πάει διακοπές με τον μπαμπά του?

[maryv]

καλημέρα κι απο μένα, πρώτη φορά γράφω εδώ αν και παρακολουθώ το φόρουμ πάρα πολύ καιρό.

Εφτασα κι εγώ λοιπόν στο διαζύγιο μετά από 10 χρόνια γάμου και έναν γιο 25 μηνών.

Το πρόβλημά μου είναι το εξής. Εντός των ημερών πρόκειται ο άντρας μου να φύγει από το σπίτι και απο Σεπτέμβρη να βάλουμε μπρος το διαζύγιο. Θελει όμως το καλοκαίρι να πάρει το παιδί μαζί του στο πατρικό του, το οποίο είναι στον Εβρο, 1000χλμ μακριά. Το παιδί όμως στην καθημερινότητά του, με ζητάει συνέχεια, και ρωτάει που είμαι, και έρχεται στα δωμάτια και με ψάχνει, θέλει να βλέπει γενικά που είμαι και τι κάνω και να είναι μαζί μου. Είναι λοιπόν σωστό (για το παιδί) να με αποχωριστεί για 1 ή 2 βδομάδες? Και μόνο που σκέφτομαι ότι θα με ζητάει και δεν θα μπορεί να με έχει, στεναχωριέμαι πολύ. Όχι ότι μου είναι και πολύ ευχάριστο εκεί που θα πάει, γιατί τα πεθερικά μου ποτέ δεν με θέλησαν και ο άντρας μου δεν τους εναντιώθηκε και ποτέ στις επιθέσεις του απέναντί μου. Αρα δεν τους έχω καμία απολύτως εμπιστοσύνη.

Τι έχετε να με συμβουλέψετε πάνω σε αυτό το θέμα?

Ευχαριστώ προκαταβολικά για το χρόνο σας και το ενδιαφέρον σας.

[korina1974]

Χωρίς να θέλω να σε επηρρεάσω, εγώ στη θέση σου δεν θα το έδινα. Είναι πολύ μικρό για να φύγει τόσα χιλιόμετρα μακριά σου.

[smartaki09]

Και εγω πιστευω οτι ειναι πολυ μικρο για να φυγει τοσο μακρια,σε αυτη την ηλικια τα παιδακια ειναι ακομη προσκολημενα με την μαμα τους.

[pk33]

είναι σωστό να αποχωριστεί τον πατέρα του για την υπόλοιπη ζωή του; Έχεις τα ΙΔΙΑ ακριβώς δικαιώματα πάνω στο παιδί με τον πατέρα. Το ότι δεν τα βρήκατε μεταξύ σας, δεν σημαίνει ότι έχεις το δικαίωμα να του στερήσεις τον πατέρα του. Και σε άλλη ήπειρο να ήθελε να το πάει διακοπές, πατέρας του είναι. Δηλαδή εσύ γιατί έχεις δικαίωμα να είσαι 1000 χιλιόμετρα μακρυά από τον πατέρα του;

 

Εγώ θα σου έλεγα να πάρεις το παιδί σου ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΣΟΥ και να πάτε διακοπές για να τα βρείτε. Δεν χαλάει ένας γάμος μετά από 10 χρόνια και ένα παιδί!!

 

Αν όμως δεν τα βρείτε, τότε θα πρέπει να θυμάσαι ότι παραμένει πατέρας του παιδιού σου και έχει τα δικαιώματα που έχει κάθε πατέρας

[gt68]

Θα σε ζητάει 1-2 μέρες αλλά αν περνάει καλά θα προσαρμοστεί γρήγορα. Άστο να πάει, ένας μαμάκιας λιγότερος :rolleyes:

[nenapant]

εγω λεω οχι,γιατι σκεφτομαι λιγο πονηρα και λεω,αν εκει που θα παει του πιπιλανε το μυαλο για την μανουλα του και του βαζουν λογια?????Απο τι στιγμη που λες οτι και με τα πεθερικα δεν τα πας καλα τι θα τους εμποδισει να το κανουν,γνωμη μου,παντε ολοι μαζι διακοπες τυπικα για το παιδι σας,να μην καταλαβει κατι!!!!

[annaplani]

Εγώ πάλι θα έλεγα ότι πρέπει να το αφήσεις το παιδί να πάει. Και ο πατέρας του έχει δικαίωμα να το χαρεί και οι παππούδες του. Το ότι δεν τα πηγαίνετε καλά δεν είναι λόγος να στερηθούν το παιδί. Είναι λίγο άδικος ο νόμος με τους άντρες όταν παίρνουν διαζύγιο. Εκεί που είχαν το παιδί τους κάθε μέρα, ξαφνικά τους λένε να το βλέπουν μόνο Σαββατοκύριακα. Σκέψου να υπήρχε νόμος που θα έδινε το παιδί στον πατέρα! Θα άντεχες να μην το βλέπεις κάθε μέρα, ή να μην μπορείς να το πάρεις και να πάτε διακοπές; Μην το αποξενώσεις από τον πατέρα του, στο παιδί σου θα κάνει κακό.

[rkt]

Το παιδί έχει μητέρα όσο έχει και πατέρα.

Πραγματικά, δεν μπορώ να φανταστώ να χωρίζω με τον άντρα μου και να μην βλέπω τα παιδια παρά μόνο το σαββατοκύριακο.

Και να μην μπορώ να τα πάω διακοπές.

Αρα η απάντησή μου στην ερώτηση σου, νομίζω είναι σαφής.

Μην κάνεις αυτό που δεν θέλεις να σου κάνουν.

[melina_g]

Συγγνωμη αλλα απο ότι κατάλαβα δεν συζητάμε εδώ ποια είναι τα δικαιώματα του ενός και ποια του άλλου. Εδώ το θέμα είναι η ψυχολογία του παιδιού. Κι επειδή πριν χωρίσουμε με τον μπαμπά του μικρού (είμαστε σε διάσταση) ρωτήσαμε ΜΑΖΙ παιδοψυχολογο μας είπε πως είναι πολύ νωρίς να αποχωρηστεί το παιδί τη μαμά. Αν ο μπαμπάς έχει ήδη φύγει απο το σπίτι κι έχει βιώσει αυτή την απώλεια, θα νομίζει πως τώρα έχασε τη μαμά και ας του λένε το αντίθετο. Εμένα ακόμα ξυπνάει το βράδυ να τσεκάρει αν είμαι ακόμα στο σπίτι ή έφυγα κι εγώ... Όχι να μη το δώσεις ακόμα. Συνηθίστε όλοι τη νέα κατάσταση κι έχουν πολλά πολλά χρόνια μπαμπάς και γιος να πάνε μαζί διακοπές. Δεν είναι ανάγκη να γίνει φέτος!!!

[rkt]

Πολλά μπορείς να εξηγήσεις στο παιδί, ακόμα και σε ένα παιδί 2 ετών.

Αν ήσουν εσύ στη θέση του μπαμπά θα σου άρεσε να μην έχεις καθημερινή επαφή με το παιδί σου? Να μην μπορείς να το πάρεις το καλοκαίρι στην άδεια σου να πας διακοπές ή να το έχεις σπίτι σου βρε αδερφέ, να το ευχαριστηθείς?

[melina_g]

Φυσικά και μπορείς να εξηγήσεις τα πάντα σε ένα παιδάκι 2 ετών! Ο παιδοψυχολόγος μας είπε να του πουμε ακριβώς τι θα γίνει σαν να μιλάγαμε σε μεγάλο άνθρωπο. Κι έτσι κάναμε. Αλλά μας εξήγησε πως θα είναι τραυματικό να φύγει για πολλές μέρες το παιδί μακριά απο τη μαμά και μάλιστα μας είπε ότι και σκ να τον παίρνει τον πρώτο καιρό όταν θα με ζητάει θα πρέπει να πηγαίνω. Όχι να τον παίρνω βέβαια αλλά να πηγαίνω εκεί. Εμείς παρόλα αυτά αποφασίσαμε να τον βλέπει εδώ για κάποιο καιρό όσες περισσότερες μέρες μπορεί.

Και πάλι όμως ξαναλέω το θέμα δεν είμαστε εμείς. Το θέμα είναι μόνο το παιδί. Φυσικά και δεν είναι εύκολο να το αποχωρίζεται ο μπαμπάς, όπως και δεν είναι εύκολο να το μεγαλώνει μόνο η μαμά αλλα πάντα το πρώτο πράγμα που πρέπει να υπάρχει στο μυαλό όλων των γονιών (χωρισμένων και μη) είναι τα παιδιά.

Και διακοπές θα πάνε και σαββατοκύριακα θα λείπουν και όλα. Κι αν εμείς οι μαμάδες έχουμε πρόβλημα με αυτό ας προσέχαμε.... Το ίδιο όμως ισχύει και για τους μπαμπάδες. Ότι περνάμε εμείς, είναι το αποτέλεσμα των επιλογών μας. Θα πρέπει όμως να μην επιρεάζονται τα παιδιά όσο είναι δυνατόν (δύσκολο πολύ...).

[agapoulini]

καλημέρα κι απο μένα, πρώτη φορά γράφω εδώ αν και παρακολουθώ το φόρουμ πάρα πολύ καιρό.

Εφτασα κι εγώ λοιπόν στο διαζύγιο μετά από 10 χρόνια γάμου και έναν γιο 25 μηνών.

Το πρόβλημά μου είναι το εξής. Εντός των ημερών πρόκειται ο άντρας μου να φύγει από το σπίτι και απο Σεπτέμβρη να βάλουμε μπρος το διαζύγιο. Θελει όμως το καλοκαίρι να πάρει το παιδί μαζί του στο πατρικό του, το οποίο είναι στον Εβρο, 1000χλμ μακριά. Το παιδί όμως στην καθημερινότητά του, με ζητάει συνέχεια, και ρωτάει που είμαι, και έρχεται στα δωμάτια και με ψάχνει, θέλει να βλέπει γενικά που είμαι και τι κάνω και να είναι μαζί μου. Είναι λοιπόν σωστό (για το παιδί) να με αποχωριστεί για 1 ή 2 βδομάδες? Και μόνο που σκέφτομαι ότι θα με ζητάει και δεν θα μπορεί να με έχει, στεναχωριέμαι πολύ. Όχι ότι μου είναι και πολύ ευχάριστο εκεί που θα πάει, γιατί τα πεθερικά μου ποτέ δεν με θέλησαν και ο άντρας μου δεν τους εναντιώθηκε και ποτέ στις επιθέσεις του απέναντί μου. Αρα δεν τους έχω καμία απολύτως εμπιστοσύνη.

Τι έχετε να με συμβουλέψετε πάνω σε αυτό το θέμα?

Ευχαριστώ προκαταβολικά για το χρόνο σας και το ενδιαφέρον σας.

 

πιστευω πωε το μωρο σου ειναι ακομα πολυ μικρο για να μεινει μακρια σου και σε αυτη τη φαση της ζωης σας! ηδη εχει μια αλλαγη στη ζωη του, την αποχωρηση του πατερα του, δεν θα του ειναι ευκολο να το δεχτει! επιβαρυνετε αρκετα με το να του συμβουν τοσες αλλαγες, η μια πισω στην αλλη! υπαρχουν χρονια που θα πανε διακοπες μαζι, δεν υπαρχει λογος να παει τωρα!

[mmdad]

Ασχετα με το οτι χωριζεται ποσο ασχολειται ο πατερας με την καθημερινοτητα του παιδιου? Πχ εμας με τον μεγαλο θα πηγαινε ανετα απο 18 μηνων. Με τον μικρο δεν πανε μαζι ουτε βολτα μεχρι το περιπτερο. Και εγω θα τους παρω και θα παμε διακοπες και ο μπαμπας θα μεινει εδω. Και περισυ το ιδιο εγινε.. Και σιγουρα θα βγουνε απο την βολη τους και θα γκρινιαξουν αλλα θα τους περασει και θα δουν και αλλα πραγματα

[rkt]

Κι αν εμείς οι μαμάδες έχουμε πρόβλημα με αυτό ας προσέχαμε.... Το ίδιο όμως ισχύει και για τους μπαμπάδες. Ότι περνάμε εμείς, είναι το αποτέλεσμα των επιλογών μας. Θα πρέπει όμως να μην επιρεάζονται τα παιδιά όσο είναι δυνατόν (δύσκολο πολύ...).

Σωστή. Συμφωνούμε.

Απλώς εγώ δεν μπορώ να φανταστω να μην μπορώ να πάρω λίγες μέρες τα παιδιά μου, το ίδιο λοιπόν θα αισθανεται και ο μπαμπάς υποθέτω. άρα πρέπει να βρεθεί μία λύση.

Καλά, δεν μπορώ να φανταστώ καν να μην τα έχω κοντά μου καθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό... Να συνεχίσω?

[goody]

rkt αυτο που λες οτι νιωθεις για το παιδακι σου το ιδιο νιωθει και ενα διχρονο για τη μαμα του...

Σαφως και εχουν ισα δικαιωματα οι γονεις και ειναι αδικο για τους πατεραδες να μην βλεπουν καθημερινα τα παιδακια τους, αλλα πανω απο ολα το καλο του παιδιου! Τι να κανουμε, τα πρωτα χρονια εχουν μεγαλυτερο δεσιμο με τη μαμα τους, καποια εχουν αδυναμια στο μπαμπα αλλα τα περισσοτερα μολις αντιληφθουν οτι λειπει η μαμα κλαινε και τη ζητανε, οχι γιατι ειναι μαμοθρευτα αλλα γιατι ειναι πολυ μικρουλια ακομα και ειναι προσκολλημενα σε αυτην.

Πιστευω 2 χρονων ειναι πολυ μικρο για να αποχωριστει τη μαμα του τοσο καιρο και ειδικα με τοσες αλλαγες στην καθημερινοτητα του οπως σωστα ειπαν και αλλες.

[patousitsa]

ειπε μια κοπελα να τα ξαναβρειτε. καλη ιδεα μου φαινεται. εαν θεωρεις πως υπαρχει "χωρος" ακομη για επανασυνδεση ειναι οτι καλυτερο ειδαλλως ισως ειναι καλυτερα και εσυ να πας μαζι του και απλα να τους αφησεις το περιθωριο να χαρουνε το παιδι. να εξηγησεις ομως πως δεν ειναι θεμα εμπιστοσυνης γιατι πιθανοτατα ετσι θα το δουνε. απλα ειναι μικρο και σας εχει αναγκη και τους δυο. καλη δυναμη και ευχομαι να γινει οτι ειναι καλυτερο γι αυτο το πλασματακι

[melina_g]

Σωστή. Συμφωνούμε.

Απλώς εγώ δεν μπορώ να φανταστω να μην μπορώ να πάρω λίγες μέρες τα παιδιά μου, το ίδιο λοιπόν θα αισθανεται και ο μπαμπάς υποθέτω. άρα πρέπει να βρεθεί μία λύση.

Καλά, δεν μπορώ να φανταστώ καν να μην τα έχω κοντά μου καθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό... Να συνεχίσω?

 

Με κίνδυνο να βγούμε οφ τοπικ απλά θα σου πω πως ΔΥΣΤΥΧΩΣ οι περισσότεροι μπαμπάδες δεν αισθάνονται έτσι όταν χωρίζουν. Επειδή αναγκαστικά αυτό τον καιρό έψαξα πολύ και στο ίντερνετ και γνώρισα και πολλές κοπέλες που έχουν χωρίσει είναι ελάχιστοι οι μπαμπάδες που θέλουν να έχουν καθημερινή επαφή με τα παιδιά τους κτλ. Στην αρχή μόνο χτυπιουνται να τα πάνε διακοπές, να τα βλέπουν συνέχεια και σιγά σιγά μένουν οι μαμάδες να παρακαλάνε για να τα πάρουν ένα τηλέφωνο. Όχι πως δεν υπάρχουν βέβαια και οι μπαμπάδες που λές κι ούτε αυτό σημαίνει πως εμείς δεν πρέπει να τα δίνουμε τα παιδιά.

Κι εφόσον νιώθεις έτσι μπες και λίγο στη θέση του παιδιού. Μπορείς να φανταστείς πως θα ένιωθαν τα δικά σου παιδιά πάνω που θα προσπαθούσαν να συνηθίσουν την απουσία του μπαμπά, ξαφνικά να βρίσκονταν με τον μπαμπά πολύ μακριά απο τη μαμά....

[mirtoula4]

Συμφωνώ σε όλα με τη Melina_g. Επειδη του ήρθε τώρα του μπαμπά να το πάει όχι διακοπές αλλά στους γονείς του για να μην τον μουρμουράνε, θα υποστεί το παιδί όλη αυτή την τραυματική κατά τη γνώμη μου εμπειρία?Οχι καλή μου μην το δώσεις. Μην το σκέφτεσαι καν.Οκ κ ο μπαμπάς έχει δικαιώματα κλπ όπως είπαν κ άλλες, αλλά ας πρόσεχε να κρατήσει την οικογένειά του. Τώρα προέχει το παιδί κ η ψυχολογία του. Κάτι τέτοια του αφήνουν μόνιμα τραύματα. έχει χρόνια μπροστά του να το πάει διακοπές ας κρατήσει την όρεξή του για τότε.Γνώμη μου

[gt68]

Σα να μου φαίνεται ότι υπεραναλύετε ένα απλό πράγμα. Αν ο μπαμπάς μπορεί να φροντίσει το παιδί άστο να πάει και δράξου της ευκαιρίας να χαλαρώσεις κι εσύ λίγο. Κάθεστε και σκέφτεστε όλα αυτά τα σενάρια "τι θα γίνει αν..." κι ανησυχείτε για απίθανα πράγματα. Και μετά αναρωτιέστε γιατί οι άνδρες που μεγάλωσαν με μανάδες που σκέφτονταν σαν εσάς είναι μαμάκηδες.

 

.

[melina_g]

Σα να μου φαίνεται ότι υπεραναλύετε ένα απλό πράγμα. Αν ο μπαμπάς μπορεί να φροντίσει το παιδί άστο να πάει και δράξου της ευκαιρίας να χαλαρώσεις κι εσύ λίγο. Κάθεστε και σκέφτεστε όλα αυτά τα σενάρια "τι θα γίνει αν..." κι ανησυχείτε για απίθανα πράγματα. Και μετά αναρωτιέστε γιατί οι άνδρες που μεγάλωσαν με μανάδες που σκέφτονταν σαν εσάς είναι μαμάκηδες.

 

.

 

:shock:

Ο Χριστός κι η Παναγία βρε κοπελιά! Μιλάμε για ένα δίχρονο παιδάκι και για το πρώτο του καλοκαίρι με τους γονείς χωρισμένους....

Τέλοσπάντων δεν το αναλύω άλλο γιατί μου ανέβηκε η πίεση...

 

Στο θέμα μας, αυτό που θα ήθελα να συμπληρώσω είναι πως καλό θα ήταν (δεν ξέρω βέβαια κατα πόσο θα ήταν ευφικτό) να μην πήγαινε κι ο μπαμπάς διακοπές φέτος και να έμενε κοντά στο παιδί που φυσικά θα τον αναζητήσει κι εκείνον ή έστω να μην πήγαινε για πολλές μέρες.

Εμάς για παράδειγμα φέτος ο μπαμπάς δεν θα πάει διακοπές για αυτό τον λόγο. Φτου φτου μη μας ματιάσω αλλά το πάμε πολύ καλά το πράγμα προς το παρόν.

[maryv]

Λοιπόν,σας διάβασα όλες και ευχαριστώ που απαντήσατε. Καταρχίν ο άντρας μου είναι ένας άνθρωπος μεγαλωμένος στην επαρχία, αν φυσικά γνωρίζετε τι σημαίνει αυτό. Διαφορετική τελείως νοοτροπία. Η δε πεθερά μου είναι μια γυναίκα με δυο γιους, εκ των οποίων τον έναν τον ξαναπήρε στο χωριο επειδή κι αυτός ήταν εδώ, και αφού δεν έβρισκε δουλειά τον πήρε κοντά της και τον έχει και τον ταίζει, 32 χρονών μαντράχαλο. Ο άντρας μου ήταν μαζί μου, Αθήνα είμαστε.

Το θέμα μου δεν είναι, όπως διάβασα από μερικές κοπέλες, το άν έχει δικαίωμα ο πατέρας του να βλέπει το παιδί, και φυσικά πρέπει να βλέπει το παιδί, αλλά περισσότερο το πάει (επειδή τον ξέρω) για να το δουν και οι γονείς του, οι οποίοι ένα χρόνο δεν κάνανε καν τον κόπο να έρθουν αθήνα να το δούν, γιατί απλά δε γουστάρουν εμένα.

Έπειτα, το ότι απέκτησα ένα παιδάκι μετά από 5 εξωσωματικές, 1 αποβολή, 3 χειρουργεία κλπ κλπ, δεν σημαίνει ότι δεν έχω το δικαίωμα να αγαπώ τοοοοσο πολύ και να θέλω να το προστατέψω από κάθετί που εγώ κρίνω αντικειμενικά ότι πρέπει. Όχι ότι θα πάθει κάτι με το μπαμπά του, αλλά δεν γουστάρω να παίζουν με την ψυχολογία του δικού μου του παιδιού. Και φυσικά θα ρωτήσω παιδοψυχολόγο για όλα αυτά, δεν είμαι εγωίστρια και ούτε θεωρώ το παιδί κτήμα μου. Και επειδή στο τέλος εγώ αποφασίζω για τη ζωή του παιδιού μου, (και ο πατέρας φυσικά) αν δεν είναι σε ηλικία να φύγει, δεν θα ήθελα να συμβεί.

Και για να αναφερθώ και στο σχόλιο της gt68, κοπέλα μου είσαι πολύ λάθος. Δηλαδή ένας αγοράκι γίνεται άντρας ανεξάρτητος, μόνο όταν μπορεί να αποχωριστεί τη μαμά του από τα δύο του χρόνια? Ή μήπως αυτός που παίρνει άπειρη αγάπη και στοργή και ξέρει να την διοχετεύει όπου και όπως πρέπει? Γιατί απλά αν δώσω στο παιδί μου αυτό που έχει ανάγκη σε αυτή την ηλικία, να σαι σίγουρη ότι μαμάκιας δεν θα γίνει.

[korina1974]

Εγώ θυμάμαι το γιο μου όταν ήταν δυο χρονών, μπορεί να καθόταν με την γιαγιά και τον παππού όλη την ημέρα. Την νύχτα όμως ήθελε μόνο εμένα να τον κοιμήσω, ούτε καν τον μπαμπά του.

Το παιδί έχει ένα πρόγραμμα, μπανάκι, γαλατάκι, παραμύθι, το κρεβατάκι του και το φιλάκι της μανούλας του. Δεν είναι τόσο εύκολο στην ηλικία που βρίσκεται πρώτον να αλλάξει περιβάλλον και μάλιστα μακριά από την μαμά του.

Στο αρχικό σου μήνυμα έγραψες πως σε ακολουθεί παντού ακόμα και στα δωμάτια. Αν το σκεφτείς αυτό και μόνο πρέπει να σε αποτρέψει να τον αφήσεις να το πάρει τόσο μακριά.

Σου έγραψα και παραπάνω, εγώ στην θέση σου δεν θα το συζητούσα καν.

[clueless]

Είμαι μπαμπάς χωρισμένος, και όταν χωρίσαμε το κοριτσάκι μας δεν είχε κλείσει ακόμα τα δύο, θα σου πώ την άποψη μου. Θεωρώ ότι είναι πολυ σημαντικό να δείς όσο πιο πολύ μπορείς αντικειμενικά την μέχρι στιγμής σχέση του παιδιού με το μπαμπά του.

 

Απο όταν γεννήθηκε το κοριτσάκι μας, προσπαθούσα να είμαι όσο πιο κοντά τους μπορούσα. Έκανα τα πάντα εκτός απο το να τη θυλάσσω! Οπότε όταν δυστυχώς ήρθε αυτή η καταραμένη η φάση που χωρίσαμε, το παιδί ναι μέν ήτανε μικρό, αλλα μπορούσε άνετα να μείνει μαζί μου για μέρες χωρίς τη μαμά. Θα ήταν ψέμματα να σου πώ ότι δεν την ζητούσε ή οτι δεν την ήθελε. Αλλα δεν είχε θέμα, να κλαίει και να την ψάχνει. Ευτυχώς κρατήσαμε καλές σχέσεις για χάρη της μικρής, και όποτε είναι με τον ένα ή με τον άλλο, το τηλέφωνο στη μαμά η στο μπαμπά είναι και καθημερινό και όποτε το ζητήσει η μικρή.

 

Αυτό που θέλω να σου πώ δηλαδή είναι πως αν μπορεί ο μπαμπάς να το κρατήσει, έστω και με λίγη βοήθεια, να μη φοβάσαι να τον αφήσεις. Το χρειάζεται και ο πατέρας, και δυστυχώς, απο τη στιγμή που χωρίζουμε στερούμε απο τα παιδιά μας ένα απο τα πιο σημαντικά πράγματα που χρειάζεται μεγαλώνοντας, οπότε πρέπει να συνηθίσει σε αυτή την κατάσταση. Και όπως σου είπανε και άλλοι στο thread, τις πρώτες μια δυο μέρες θα είναι πιο δύσκολα για το μικρούλι, μετα θα συνηθίσει.

 

Όσον αφορά τα άλλα θέματα με τα πεθερικά σου και τη νοοτροπία του άντρα σου, δυστυχώς αυτά θα υπήρχανε χωρίζατε - δε χωρίζατε, οπότε δεν μπορείς να τα αποφύγεις. Δεν είναι όμως αυτός λόγος να στερείτε ο μπαμπάς το παιδί και το παιδί το μπαμπά. Εσύ απλά θα πρέπει όσο πιο πολυ μπορείς να συνεννοείσαι με το πατέρα του παιδιού για το καλό του μικρούλη, και όλοι οι άλλοι αργά η γρήγορα θα πρέπει να συμμορφωθούνε.