Δυσφορια στο θηλασμο

[marchalina]

Ενω ημουν εγκυος στο 2ο παιδακι μου φροντισα να ενημερωθω καλα για το θηλασμο

Ηδη το 1ο μου παιδακι εκανα αντλησεις με θηλαστρο για 2 μηνες και το πηγαινα στο νοσοκομειο -οσο εζησε

Ημουνα σιγουρη οτι θα καταφερνα αποκλειστικο θηλασμο Δεν ειχα ουτε μπουκαλια στο σπιτι ουτε αποστειρωτη

Μετα την καισαρικη οταν μου εφεραν το μωρο το εβαζα με επιμονη και υπομονη(απο τους πονους) στο στηθος Την 3η μερα θηλαζε αποκλειστικα

Οκ , οι θηλες με πονουσαν πολυ και ηταν δυσκολο Θηλαζε συνεχεια , οπως τα περισσοτερα μωρα

Το θεμα μου ειναι αλλο Ενιωθα απο τις πρωτες κιολας στιγμες του θηλασμου δυσφορια (που δεν οφειλοταν στο πονο)..οτι δεν θελω να θηλασω

Αρνητικες σκεψεις με κυριευαν Δεν ηθελα να ακουω τις λεξεις "θηλαζω "και τα παραγωγα αυτης..φουντωνα μεσα μου οταν ακουγα "βυζαινει" οτιδηποτε εχει να κανει με το στηθος το γαλα μου "πινει γαλα απο τη μαμα της"

Τελικα "πατησα "στα λεγομενα της παιδιατρου (οτι το παιδι δεν χορταινει) και εκανα μεικτη διατροφη μεχρι και το 5ο μηνα μου ωσπου αποθηλασα τελειως

Πρωτη φορα τα εξομολογουμαι αυτα Εχω την ευλογη απορια Τι μου συνεβη;

Γιατι τετοια αρνηση ; Εχει κανεις καμια ιδεα;; Εχει συμβει σε καποια αλλη ;;

Ευχαριστω

[black_rose]

Μήπως έπαθες επιλόχεια κατάθλιψη?Αυτό μου ήρθε στο μυαλό διαβάζοντας το μήνυμα σου..

[Palladin]

Αν και δεν έχω εμπειρία από δυσάρεστα συναισθήματα κατά τη διάρκεια του θηλασμού, πιστεύω ότι στο ασυνείδητό μας αποτυπώνονται συναισθήματα από τις πρώτες ακόμα στιγμές μετά την γέννησή μας, συναισθήματα που με πρώτη ευκαιρία και κατάλληλες συνθήκες βγαίνουν στην επιφάνεια. Ως βρέφος είχες σωστή φροντίδα; Η μαμά σου ήταν στοργική απέναντί σου; Μήπως έχεις βιώσει κάποιου είδους εγκατάλειψη ή κακοποίηση στη ζωή σου;

[EviQ]

Όταν ήμουν έγκυος στο πρώτο μου παιδί ήθελα να θηλάσω (όπως και οι περισσότερες έγκυοι μάλλον) για αρκετό καιρό.Αν με ρώταγες βέβαια (όπως και τις περισσότερες εγκύους μάλλον!!!) πόσο είναι το "πολύ καιρό" δεν ξέρω τι θα έλεγα!

Το θεωρούσα κάτι το τόσο φυσικό, απλό και πηγαίο που δεν ένιωθα την ανάγκη να ενημερωθώ. Ενημερώνεσαι για το πως θα ταίσεις το παιδί με το κουτάλι?

'Οταν γέννησα έπαθα μεγάλη νίλα στο θέμα αυτό. Πόναγα και μάτωνε το στήθος μου και αυτά σε συνδυασμό με το ότι το παιδί ήταν μικρό σε βάρος, με οδήγησαν στο (λάθος) θήλαστρο και φυσικά στη μείωση του γάλακτος και τον αποθηλασμό μετά από 40 μέρες.

Στο δεύτερο παιδί και αφού είχα βρει το parents και την Αγλαϊα, είχα τις ίδιες δυσκολίες στην αρχή όμως είχα τις γνώσεις για το τί συμβαίνει και πονάω, καθώς και την σιγουριά ότι το πρόβλημα λύνεται.

Θηλάζω ακόμη την 19 μηνών κόρη μου.

Πότε δεν θα το ξεπεράσω μέσα μου, ότι "αδίκησα" με την άγνοιά μου το γιό μου.

Ο θηλασμός ήταν κάτι που ήθελα πολύ να κάνω καί τις 2 φορές. Την μία το πέτυχα, την άλλη όχι. Την μία φορά είχα γνώσεις, την άλλη όχι.

Και στις 2 περιπτώσεις όμως είχα έντονο συναίσθημα, ότι το σώμα μου μέσα από αυτήν την διαδικασία είναι ένα "μέσο". Δεν είναι πια δικό μου να το ορίζω. Ασχημο συναίσθημα θα έλεγα, όπως όταν (μην παρεξηγήσετε τα λόγια μου παρακαλώ!) κάποιος σε ακουμπάει ενώ δεν θέλεις. Και θέλεις να το αποφύγεις αλλά δεν μπορείς.Όχι πάντα, κυρίως τον πρώτο καιρό και μετά από κάτι μαραθώνιους θηλασμούς, ή όταν με κατέβαλε το άγχος ότι έχω χίλια πράγματα να κάνω και δεν προλαβαίνω αν θηλάζω όλη την ώρα.

Δεν νομίζω ότι είναι σπάνιο να νιώθει έτσι μια νέα μαμά, νομίζω ότι λίγο πολύ όλες μας δεν έχουμε προετοιμαστεί για τον ρόλο που αναλαμβάνουμε συναισθηματικά όταν γινόμαστε μάνες. Ούτε μας μαθαίνει κανείς στη ζωή μας πραγματικά πως να δινόμαστε συναισθηματικά. Γιατί είναι μεγάλη προσφορά να χαρίζεις στην ουσία τον εαυτό σου για το καλό ένος μικρού πλάσματος. Κι ενώ όλες μας το κάνουμε χωρίς δισταγμό, είναι κάτι που φέρνει σεισμό μέσα μας και τα πράγματα αργούν μερικές φορές να βρουν τις ισορροπίες τους.

Είναι το ίδιο κινητήριο συναίσθημα, πίσω από μία έγκυο που παλεύει να "συμβιβαστεί" με τη ζωούλα που κουβαλάει μέσα της και την ταλαιπωρεί.

Το ίδιο πίσω από μια μάνα που έχει νεύρα, ξεσπάσματα και μετά τύψεις.

Είναι το συναίσθημα "ναι τα δίνω όλα και θα τα έδινα κι άλλες χίλιες φορές

αλλά......δεν ήξερα ότι μπορεί μετά να νιώσω χωρίς εαυτό!....

Κορίτσι κάνε ότι καλύτερο μπορείς για το παιδάκι σου,και μην αφήνεις χώρο για άσκοπες τύψεις στη ζωή σου. Είναι σίγουρο ότι δεν θα τα κάνεις όλα σωστά, αλλά θα ξέρεις ότι κάτι έκανες καλά όταν το μωράκι σου θα σε αγκαλιάσει και θα σου πεί "τελικά είσαι η πιο γλυκιά μαμά του κόσμου!!"

[marchalina]

Black Rose Δε νομιζω Το ολο θεμα περιοριζοταν στο θηλασμο

Τα ειχα σκεφτει και οργανωσει τελεια, ημουν προετοιμασμενη να κοπιασω να τα καταφερω ...και ξαφνικα δεν ηθελα το μωρο μου να (με) θηλαζει σαν να μην "αντεχα" αυτη την επαφη με το στηθος μου...και με θυμωναν οι λεξεις που εχουν να κανουν με θηλασμο

Δεν τολμησα να το πω πουθενα απο ντροπη

[marchalina]

Palladin ενδιαφερουσα προσεγγιση

Evi με αγγιξαν πολυ αυτα που εγραψες

[aglaia]

και ξαφνικα δεν ηθελα το μωρο μου να (με) θηλαζει σαν να μην "αντεχα" αυτη την επαφη με το στηθος μου...και με θυμωναν οι λεξεις που εχουν να κανουν με θηλασμο

Δεν τολμησα να το πω πουθενα απο ντροπη

 

marchalina, κάνεις πολύ καλά και μοιράζεσαι αυτά τα συναισθήματα.

 

Δεν είσαι η μόνη, είναι και άλλες μητέρες που τα νοιώθουν αλλά ντρέπονται να μιλήσουν γι αυτά.

 

Ο θηλασμός είναι μια πολύ στενή σωματική και συναισθηματική σχέση και ενώ μπορεί για κάποιες μητέρες να είναι πολύ εύκολη και αυτονόητη, για κάποιες άλλες είναι πολύ δύσκολη έως αδύνατη.

 

Το πώς νιώθει η μητέρα γι αυτή τη σχέση μπορεί να εξαρτάται από το απώτατο παρελθόν της ή να δημιουργήθηκε όλο αυτό την ώρα του τοκετού και τις πρώτες ώρες μετά.

 

Το παρελθόν δεν μπορεί να το αλλάξει μια μητέρα αλλά ίσως μπορεί να αλλάξει την αντιμετώπισή του αν έχει την κατάλληλη βοήθεια.

 

Αν θέλεις γράψε περισσότερες λεπτομέρειες για τον τοκετό και πότε ακριβώς (δηλαδή πόση ώρα μετά τον τοκετό) έγινε ο πρώτος θηλασμός.

[souzi201]

Η περίοδος από την κύηση μέχρι και τους πρώτους μήνες ζωής του παιδιού ψυχικά είναι ενιαία (παρόλο που τις χωρίζουμε με εξωτερικά κριτήρια κύηση-λοχεία). Είναι μια ευαίσθητη περίοδος όπου η νέα μαμά προσπαθεί να προσαρμοστεί καταρχάς στο νέο της ρόλο και κατόπιν στις ανάγκες του μωρού της. Για να το κάνει αυτό προσπαθεί να ταυτίζεται με το μωρό της για να μπορεί να καταλάβει τι νοιώθει και τι έχει κάθε φορά. Για να ταυτιστεί δεν έχει άλλο τρόπο παρά να ανατρέξει -ασυνείδητα φυσικά- στην περίοδο που εκείνη ήταν μωρό (έχει δίκιο η Palladin, απλώς δεν μπορείς να απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα) Επίσης, κάθε γυναίκα έχει στο νου της ένα φανταστικό μωρό όπως εκείνη το έχει φανταστεί. Έτσι, όταν γεννήσει μια άλλη βασική διεργασία που λαμβάνει χώρα είναι να προσμοστεί και να ταιριάξει το μωρό του νου της με το πραγματικό της μωρό.

Όλα αυτά τα γράφω για να πω ότι είναι πολύ φυσιολογικό μέσα σε όλες αυτές τις έντονες ψυχικές διεργασίες να υπάρχουν πολύ έντονα συναισθήματα και πολλές φορές αντίθετα μεταξύ τους. Όπως λέει και η Αγλαΐα πολλές μητέρες ντρέπονται (ή αρνούνται) την ύπαρξη των αρνητικών συναισθημάτων. Το αναφέρεις φευγαλέα αλλά καταλαβαίνω ότι προφανώς κάποια στιγμή πέρασες πολύ δύσκολα. Ασφαλώς ποτέ δεν μπορούν να βγουν συμπεράσματα ούτε καν υποθέσεις με αυτό τον τρόπο, ωστόσο είναι πολύ σημαντικό που μοιράζεσαι αυτές τις σκέψεις..

[μαμαλευτερακι]

αγαια ριμενω ε αγωνια να γραψεισ κιαλα στο θεμα τισ κοπελασ

[marchalina]

Η αληθεια ειναι οτι δισταζα να γραψω γι αυτο και σας ευχαριστω για τη θερμη αντιμετωπιση

Αγλαια , το μωρο ηρθε στον κοσμο με καισαρικη (λογω προηγουμενης καισαρικης) στις 39 +5 και ενω με ειχαν ηδη πιασει οι πονοι

Ηταν μια εγκυμοσυνη καλη αλλα την περασα ξαπλα λογω του προηγουμενου προωρου τοκετου -παρ ολα αυτα με αρκετα καλη ψυχολογια

Εκανα επισκληριδιο αναισθησια και 1,5 ωρα μετα αγκαλιασα το μωρο και το εβαλα στο στηθος

Η μικρη επιασε τη θηλη σχετικα ευκολα και σωστα -οπως ελεγαν οι μαιες Τη μια γιατι με την αλλη ειχαμε θεμα -ηταν επιπεδη αλλα με τον καιρο την τραβηξε εξω Την ειχα συνεχεια στο στηθος στο μαιευτηριο (ειχαμε τα μωρα μαζι μας) Το πρωτο βραδυ την εδωσα στις μαιες λογω αφορητων πονων (ειχαν ξεχασει να μου κανουν επαναληπτικη δοση επισκληριδιου) και εκει ταιστηκε με μπουκαλι

Φυγαμε απο το μαιευτηριο με αποκλειστικο θηλασμο και τα συγχαρητηρια της παιδιατρου που τα καταφεραμε

Οι θηλες ματωσαν λιγακι και πονουσαν αρκετα αλλα αυτα ηταν στο προγραμμα και τα αντιμετωπιζα με το σωστο τροπο απ οσα εχω διαβασει

Θα ανφερω κατι που βιωσα στο μαιευτηριο και λιγες μερες μετα την επιστροφη μου ΚΟιταζοντας απο το παραθυρο τα φυλλα των δεντρων γινοντουσαν ανθρωπινες μορφες Ειχα συνειδηση οτι δεν ηταν πραγματικο ..μηπως ηταν απορια της αναισθησιας ή των ορμονων;

Πετουσα στα συννεφα που ειχα κανει ενα παιδι τελειομηνο (και δεν περασαμε καμια ταλαιπωρια)

Βεβαια δεν κρυβω οτι ημουνα ιδιαιτερα ευσυγκινητη οταν σκεφτομουν το παιδακι που εχασα 3 χρονια πριν απο επιπλοκες λογω προωροτητας Και το σκεφτομουνα πολυ συχνα

Sousi τα αρνητικα συναισθηματα αφορουσαν κυριως το μωρο που εχασα Σαν να καταλαβα να συνειδητοποιησα οτι τοτε ειχε χαθει ενα παιδι σαν και αυτο που ειχα τωρα

Η δυσφορια στο θηλασμο που αναφερω ηταν πιο εντονη στο σπιτι παρα στο μαιευτηριο

[Palladin]

Δηλαδή αν κατάλαβα καλά, την ώρα του θηλασμού βίωνες εντονότερα την απώλεια του πρώτου παιδιού, και όχι τόσο την ώρα του παιχνιδιού πχ. Σαν πένθος που το πρώτο παιδί δεν μπόρεσες να το αγκαλιάσεις και να ζήσει τέτοιες στιγμές;

 

Μπράβο που μοιράζεσαι αυτές τις σκέψεις, έχω την εντύπωση ότι υπάρχουν πολλές μητέρες που βρέθηκαν σε παρόμοια θέση.

[aglaia]

Η αληθεια ειναι οτι δισταζα να γραψω γι αυτο και σας ευχαριστω για τη θερμη αντιμετωπιση

 

Λογικό είναι να διστάζεις να γράψεις. Όλοι θεωρούμε ότι τα παιδιά μας φέρνουν μόνο θετικά συναισθήματα ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να είναι.

 

Όμως η σχέση μας με τα μωρά μας είναι ίσως η πιο έντονη σχέση που βιώσαμε ποτέ, η πιο βαθειά και κυρίως η πιο απαιτητική. Ειδικά το πρώτο διάστημα που το μωρό έχει την απόλυτη ανάγκη μας.

 

Θα ανφερω κατι που βιωσα στο μαιευτηριο και λιγες μερες μετα την επιστροφη μου ΚΟιταζοντας απο το παραθυρο τα φυλλα των δεντρων γινοντουσαν ανθρωπινες μορφες Ειχα συνειδηση οτι δεν ηταν πραγματικο ..μηπως ηταν απορια της αναισθησιας ή των ορμονων;

 

Oι παραισθήσεις αναφέρονται ως σπάνια παρενέργεια της επισκληριδίου και της ραχιαίας αναισθησίας. Τα ποσοστά είναι μικρά, λιγότερα από 20:10.000 ή αλλιώς μικρότερα απο 0,2%.

 

 

Πετουσα στα συννεφα που ειχα κανει ενα παιδι τελειομηνο (και δεν περασαμε καμια ταλαιπωρια)

Βεβαια δεν κρυβω οτι ημουνα ιδιαιτερα ευσυγκινητη οταν σκεφτομουν το παιδακι που εχασα 3 χρονια πριν απο επιπλοκες λογω προωροτητας Και το σκεφτομουνα πολυ συχνα

 

Sousi τα αρνητικα συναισθηματα αφορουσαν κυριως το μωρο που εχασα Σαν να καταλαβα να συνειδητοποιησα οτι τοτε ειχε χαθει ενα παιδι σαν και αυτο που ειχα τωρα

Η δυσφορια στο θηλασμο που αναφερω ηταν πιο εντονη στο σπιτι παρα στο μαιευτηριο

 

Ο θηλασμός, επειδή είναι μια τόσο στενή σωματική και συναισθηματική σχέση, μπορεί να κάνει τον πόνο να αναδυθεί από το υποσυνείδητο ή το ασυνείδητο. Ο πόνος μπορεί να είναι τόσο ισχυρός που να είναι δυσβάσταχτος.

 

Μπορεί να βίωσες πολύ πόνο από την απώλεια του προηγούμενου παιδιού σου, ίσως να μην είχες την ευκαιρία να τον εκφράσεις, ίσως να θεωρούσες το σώμα σου υπεύθυνο γι αυτή την απώλεια. Το σώμα σου που δεν ήταν ικανό να περατώσει εκείνη την κύηση.

 

Μπορεί να είναι κάτι εντελώς άσχετο με τη συγκεκριμένη απώλεια αλλά να έχει σχέση με κάτι που βίωσες στο παρελθόν και μπορεί να μην το θυμάσαι καν. Ειδικά αυτά που δεν θυμόμαστε, δεν έχουμε την ικανότητα να τα επεξεργαστούμε αλλά παραμένουν ως τραύματα χαραγμένα βαθειά μέσα μας και ο πόνος τους μπορεί να αναδυθεί με αφορμή οτιδήποτε μπορεί να φτάσει σε αντίστοιχο βάθος, ανεξάρτητα από το αν το νέο ερέθισμα είναι ευχάριστο ή δυσάρεστο.

 

Γράφω σενάρια που μπορεί να μην έχουν καμία σχέση με τη δική σου περίπτωση αλλά είναι σενάρια υπαρκτά, έτσι όπως καταγράφονται εδώ και χρόνια τα συναισθήματα των μητέρων που βιώνουν απώλεια παρόμοια με τη δική σου ή που βιώνουν παρόμοια αρνητικά συναισθήματα.

[marchalina]

Ευχαριστω για ολες τις πληροφοριες μου μου εδωσες Αγλαια

Τα περισσοτερα απλα τα αγνοουσα

Θελω να προσθεσω οτι καμια φορα οταν τα πραγματα πανε απροσμενα καλα και δεν υπαρχει θεμα ζωης ή θανατου , εχουμε την ευκαιρια και την αναγκη ισως να βγαλουμε απο μεσα μας ολη την πιεση που βιωσαμε

Πιστευω οτι ειχα "χωρο" αυτη τη φορα και για παραισθησεις και για να δωσω σημασια στο συναισθημα μου -με ενα υγιεστατο παιδι στο σπιτι

Ελπιζω αν ποτε κανω αλλο παιδι να τα καταφερω καλυτερα

Σας ευχαριστω ολες για την αντιμετωπιση σας στο θεμα μου

[souzi201]

Sousi τα αρνητικα συναισθηματα αφορουσαν κυριως το μωρο που εχασα Σαν να καταλαβα να συνειδητοποιησα οτι τοτε ειχε χαθει ενα παιδι σαν και αυτο που ειχα τωρα

Η δυσφορια στο θηλασμο που αναφερω ηταν πιο εντονη στο σπιτι παρα στο μαιευτηριο

 

Το φαντάστηκα, γι' αυτό έδωσα αυτό το hint ότι υπάρχει κι αυτό το σημαντικό γεγονός (η απώλεια) που έχει συμβεί και οπωσδήποτε σχετίζεται

όπως είπε και η Αγλαΐα ο θηλασμός είναι μια πολύ κοντινή σχέση και έτσι ευοδώνει την παλινδρόμηση ακόμη περισσότερο

 

Θελω να προσθεσω οτι καμια φορα οταν τα πραγματα πανε απροσμενα καλα και δεν υπαρχει θεμα ζωης ή θανατου , εχουμε την ευκαιρια και την αναγκη ισως να βγαλουμε απο μεσα μας ολη την πιεση που βιωσαμε

Πιστευω οτι ειχα "χωρο" αυτη τη φορα και για παραισθησεις και για να δωσω σημασια στο συναισθημα μου -με ενα υγιεστατο παιδι στο σπιτι

 

Είναι έτσι ακριβώς όπως το γράφεις, συμφωνώ απόλυτα. Είναι πολύ σημαντικό το ότι έχεις πολύ καλή επαφή με τα συναισθήματα σου.