4χρ παιδί και νέο μέλος στην οικογένεια!!!!

[floraM]

Γειά σας κορίτσια! Γράφω για μια φίλη μου, που της είναι δύσκολο να μπει στο ιντερνετ, και την συμπεριφορά του 4χρ παιδιού της. Πρίν από περίπου 4 μήνες αποκτήσαν ένα αγοράκι. Όσο ήταν έγκυος η μικρή (4χρ) φαινόταν να το έχει δεχθεί μια χαρά και στην αρχή έτσι φαινόταν. Αλλά αργότερα και μέχρι τώρα μερικές φορές η αντιμετώπισή της είναι έντονη σε μερικά πράγματα, δηλ: Γυρνάει από το παιδικό και να χτυπιέται κάτω και να ουρλιάζει για να φάει ή μάλλον για να πάει για ύπνο και δεν μπορούσε να περιμένει, παρόλο που η φίλη μου της μιλούσε ήρεμα και προσπαθούσε να της εξηγήσει ότι δεν μπορούσε εκείνη την στιγμή (τάιζε το μωρό) και αμέσως μετά θα την εβαζε. Η φίλη μου ανάφερε ότι γενικά δίνει περισσότερο προσοχή, τόσο που νοιώθει τύψεις για τον μικρό, στην 4χρ για να μην ζηλέυει αλλά εξακολουθούν να υπάρχουν κρίσεις όπως αυτη που σας περιέγραψα. Ακόμα τα βράδια ξυπνάει με κλάματα και θέλει αγκαλιά κάθε λίγο και λιγάκι για όλο το βράδυ. Δεν ξέρει τι λάθος κάνει; Τι πρέπει παραπάνω να κάνει για να μην νοιώθει η μικρή έτσι; Ευχαριστώ!

[mariaeva1]

Δεν το πιστευα οταν διάβαζα το μυνημα!!!!! Ζω ακριβως την ιδια κατασταση!!!

 

Η κορη μου ειναι 4 χρονων και ο γιος μου 3 μηνων και τις περισσοτερες μερες η ζωη μας ειναι αφορητη γιατι και την δικια μου την πιανουν κρισεις θυμου με ασημαντες αφορμες. Πραγματικα, οταν πλησιαζει η ωρα να την παρω απο το σχολειο, σφιγγεται η ψυχη μου γιατι δεν ξερω πως να την αντιμετωπισω στο σπιτι οπου κλαιει πολυ, κλωτσαει, χτυπαει και γενικα φερεται με εναν απαραδεκτο τροπο.

Πριν να γεννησω ηταν πραγματικα ενα ηρεμο και καλοβολο παιδι και τωρα ερχομαστε σε συγκρουση για ασημαντες αφορμες οπως το να φαει η να ξεντυθει.

Θα σου πω πρωτον τι μου ειπε η παιδιατρος μας . Αυτη υποστηριζει οτι πρεπει να της κανω ολα τα χατηρια, να της λεω συνεχεια "ναι" (σε λογικα πλαισια), και οτι πρεπει να κανω απο δω και μπρος την γαιδουρινη υπομονη γιατι το παιδι μου ...υποφερει!!!Και το πιο πιθανο ειναι οτι για παντα απο δω και μπρος θα υποφερει απο ζηλια.

Εγω θα σου πω οτι προσπαθω να "διεκπεραιωνω" τις αναγκες του μωρου, να το αφηνω σε γιαγιαδες οσο πιο πολυ μπορω και να ασχολουμαι με την κορη μου, να της λεω συνεχεια οτι την ΛΑΤΡΕΥΩ και να μενουμε αρκετα μονες μας. Βεβαια νιωθω συνεχεια τυψεις και για τους δυο αλλα αυτο φανταζομαι θα ειναι παντα ετσι!!

Κατα τα αλλα θα προσπαθησω να συναντηθω και με παιδοψυχολογο για να καταλαβω τουλαχιστον πως μπορω να αποφευγω αυτες τις κρισεις στην αρχη τους.

 

Πες στην φιλη σου υπομονη και μαλλον αυτο εννοουσαν οταν μας ελεγαν " ενα παιδι ισον κανενα"!!!

[annoula1987]

Γεια σας κορίτσια!!Εγώ ακόμα δεν είμαι μανούλα αλλά λόγω του ότι είμαι μεγαλύτερο παιδί (ο αδερφός μου είναι 5 χρόνια μικρότερος) και έχω νιώσει πολλές φορές ζήλια όσο ήμασταν μικρά και πέρα από αυτό,επειδή είμαι βρεφονηπιοκόμος και έχω ζήσει πολλές φορές την ίδια ιστορία,σας προτείνω κάτι που ίσως να βοηθήσει εάν μπορεί να πραγματοποιηθεί!Να βάζετε τα μεγαλύτερα παιδιά να σας βοηθάνε με τα μικρότερα!Δηλαδή,όταν ετοιμάζετε το γάλα ή την κρέμα του μπεμπέ,να λέτε στο μεγαλύτερο παιδί να σας βοηθάει (όπου νομίζετε ότι μπορεί),όταν πάτε να αλλάξετε πάνα,να λέτε να σας δίνει την καθαρή πάνα και τα μωρομάντηλα,όταν θέλετε να το αλλάξετε,να λέτε να διαλέγει το κορμάκι που θέλει να φορέσει το νινί κ.ο.κ!Έτσι αρχίζει να βλέπει στοργικά το νέο μέλος και δεν νιώθει αποκομμένο από σας!Με τα ξεσπάσματα απλά προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή σας αλλά αν έχει την προσοχή σας και όταν φροντίζετε το μωρό,πιστεύω το πρόβλημα θα περιοριστεί σε μεγάλο βαθμό!!Καλή επιτυχία!!

[yasemi]

ρε κοριτσια δε ξερω αλλα το να κανετε συνεχεια τα χατηρια στα πιο μεγαλα δεν ειναι και τοσο σωστο...οκ ζηλευουνε...οκ εχει αλλαξει ολος ο κοσμος τους...οκ...αλλα πρεπει να καταλαβουνε οτι τωρα η οικογενεια μεγαλωσε...και εμεις περναμε κατα διαστηματα διαφορα....

 

 

εγω τι εκανα και δεν εχω μεγαλες αντιδρασεις...μεχρι πριν λιγο καιρο βεβαια που περπατησε το μικρο και αρχισε τωρα και τα μαμα και μπαμπα κλπ....

 

εκτος απο την προετοιμασια πουεειχαμε κατα τη διαρκεια της εγκυμοσυνης...με το που ηρθε το μωρο και εγινε ''μεγαλη αδελφη'' εγινε και η βοηθος μου....φερνει πανες,εβαζε κρεμα στο μωρο με ''βοηθαγε '' να τη κανω μπανιο τωρα κανουν μαζι..της εξηγησα καιτης εξηγω ειμαστε μια οικογενεια και ολοι φροντιζουμε ολους...απλα το μωρο μεχρι να γινει σαν και εσενα που εισαι ετσι ετσι και ετσι πρεπει να του τα μαθουμε....οποτε εσυ θα του τα μαθεις θελεις???και το εσχει παρει σοβαρα το θεμα...επισης ''μαλωνω'' και τη μικρη και καλα για να κουει η μεγαλη αμα κανει αταξια...λεω διαφορα οτι και καλα ειναι σαν ομαδα εναντιον μου....θελει επιμονη και υπομονη...ε αντιδρασεις παντα υπαρχουν....περασαμε τη φαση που ηθελε να τη ταιζω να την παιρνω αγκαλια...της εξηγω με ηρεμο τροπο οσο μπορω αμα επιμενει δεν εχει..οταν μπορω εγω...τοιδιο και καλα κανω στη μικρη της λεω ακου μπεμπα τωρα παιζω με την εδελφη σου...πρεπει να περιμενεις λιγο....τετοια θελει και υπομονη...μη πεσετε στη παγιδα να ριχνετε το μικρο εναντι του μεγαλου...πηγα να το κανω και εγω...σελιγο που θα ζηταει και το μικρο και θα διεκδικει και αυτο εκει θα γινει μετα μαχη....ενα αλλο κολπο ειναι να δειχνεις τα προτερηματα του αν εισσαι μεγαλο παιδια...αχ τι κριμα μπεμπα που δε μπορεις να φας μονη σου και πρεπει να σε ταιζουμε...κακομοιρακι την ελεγε η μεγαλη...

[demi]

βαλτε και εμενα στο κλαμπ....ο μεγαλος 4,5 ετων ο μικρος 7 μηνων και ζουμε ενα δραμα...πηγαμε και σε παιδοψυχολογο (μονη μου δηλ γιατι ο συζυγος αρνειτε να δει το προβλημα)..

ΠΟΝΑΕΙ Η ΚΟΙΛΙΑ ΜΟΥ .............αυτο γινετε βδομαδες τωρΑ ΚΑΙ ΤΡΕΞΑΜΕ σε ολους τους γιατρους...

και δεν ασχολειτε με τιποτα εκτος του μωρου που το δερνει και αρνειτε να φαει...

κατα τα αλλα ειμαστε μια χαρουμενη οικογενεια...........

[floraM]

Ευχαριστώ πολύ κορίτσια για τις απαντήσεις σας. Θα ενημερώσω την φίλη μου και ελπίζω να καλυτερέψουν τα πράγματα.

[Αγγελίνα#2]

Nα σας πω κι εγώ την εμπειρία μου...όταν γεννήθηκε ο δεύτερος γιος μου, ο πρρώτος ήταν 3 χρόνων και 8 μηνών. Μάλιστα, επιδή ήξερα ότι θα γεννήσω Οκτώβριο και θα έχω μπροστά όλο το χειμώνα, επέλεξα να μη στείλω τον μεγάλο παιδικό και μου κουβαλάει συνέχεια αρρώστιες (επιλογή που αποδείχθηκε ορθότατη). Το πρόβλημα όμως ήταν ότι τα είχα και τα δύο όλη μέρα στο σπίτι. νομίζω ότι δεν θα ξεχάσω ποτέ την δεύτερη ημέρα που γυρίσαμε από την κλινική και ήρθε ο μεγάλος στο δωμάτιο που θήλαζα, στήθηκε μπροστά μου με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος και μου είπε απαιτητικά "Και τώρα να μου πεις, αυτόν αγαπάς πιο πολύ η εμένα?"

 

Εκείνη τη στιγμή τα ψιλοέχασα. Μου φάνηκε σαν να μεγάλωσε το παιδί μου από τη μία στιγμή στην άλλη. Γενικα δεν είναι ζηλιάρης, γκρινιάρης ή απαιτητικός σαν χαρακτήρας, μόνο πολύ κολλημένος με μένα, γιατί μέχρι τα 2 του ήμασταν μαζί 24/7. Προσπάθησα να του εξηγήσω ότι μια μαμά δεν μπορεί να ξεχωρίζει τα παιδάκια της και τα αγαπάει όλα το ίδιο. Μάλλον δεν τον έπεισα σε εκείνη τη φάση...

 

Δεν μπορώ να πω ότι ο γιος μου εξωτερικά είχε τις φοβερές αντιδράσεις, πχ δεν άλλαξε συνήθειες στο φαί, τον ύπνο, την τουαλέτα, ούτε έδειξε επιθετικότητα προς το μωρό. Είχε όμως γίνει μουντρούχος, το γέλιο του το ακούγαμε πλέον σπανια και έβαζε εύκολα τα κλάματα. Έδειχνε πληγωμένος, δυστυχισμένος και φαινόταν ότι από μέσα του τον έτρωγε η ζήλια.

 

Από πλευράς μου, δεν θ΄λησα να δώσω διαστάσεις στο θ΄μα και όταν μου το ανέφεραν οι άλλοι προσπαθούσα να το περάσω στο ντούκου, και απέναντι σε αυτούς και στο παιδί. Το ήξερα από πριν ότι θα ήταν έτσι τα πράγματα, και μάλιστα περίμενα και πολύ χειρότερα. Ούτε μπήκα ποτέ στη διαδικασία να νιώσω τύψεις-γιατί, επειδή του χάρισα έναν αδελφό? Παράλογο μου φαινόταν. Τη στάση μου απέναντί του δεν την άλλαξα ιδιαίτερα. Και αυστηρότητα υπήρχε και όρια και τιμωρίες, όπως πριν, με ελάχιστη περισσότερη συγκαταβατικότητα. Απλά φρόντιζα να μην του φωνάζω ούτε να του μιλάω με νεύρα, αλλά να του εξηγώ με ηρεμία τα λάθη του. Σιγά σιγά τον έβαλα στο τριπάκι και να με βοηθάει στο άλλαγμα και στο μπάνιο...και με τον καιρό όλα πήραν το δρόμο τους. Πρέπει πάντως να πω ότι ασχολήθηκαν πολύ και δημιουργικά ο πατέρας του και οι παππούδες, με βόλτες, σινεμά, παιχνίδια κλπ. Αλλά κι γώ φρόντιζα να εξοικονομώ χρόνο ώστε να περνάμε έστω και μια ωρίτσα οι δυο μας μόνοι. Ευτυχώς με 'βοήθησε" σε αυτό και το μωρό, που ήταν πάρα πολύ ήσυχο και δεν δημιουργούσε κανένα προβλημα απο τα συνηθισμένα των νεογέννητων.

 

Το δικό μου το συμπέρασμα δηλαδή είναι ότι απλά πρόκειται για μια αναπόφευκτη φάση, που θα ξεπραστεί παροδικά. Μην το αμελείτε, αλλά μην το κάνετε και μέγα θέμα, και κυρίως, μη μιλάτε για τη ζήλια της μεγάλης μπροστά της- ό,τι χειρότερο.

 

Να προσθέσω τέλος ότι εγώ είδα μεγάλη διαφορά μετά τους 6 μήνες, που σταμάτησα να θηλάζω και να έχω συνέχεια αγκαλιά το μωρό. Τώρα βλεπω με μεγάλη χαρά ότι το παιδί έχει δεθεί πολύ με το αδελφάκι του, το αγαπάει, το καμαρώνει, το προσέχει, το προστατεύει...μόλις σήμερα μου θύμωσε που μάλωνα τον μικρό επειδή πείραζε τις πρίζες!

[Κοριτσομανα]

Καταρχην γεια σου Αγγελινα!

 

Επειτα να σα πω οτι δυστυχως εξ αιτιας της εμπειριας μου ξερω οτι αν αμελησεις το νεο μελος της οικογενειας για να δωσεις βαρυτητα αλλα και χρονο στο μελος που ζηλευει, υπαρχει η πιθανοτητα που συνεβη σε εμενα: οχι μονο το παιδι δεν παυει να ζηλευει την προσοχη του νεοφερμενου μωρου αλλα και το μωρο οταν μεγαλωνει υπαρχει μεγαλη πιθανοτητα να γινει ενα παιδακι ανασφαλες που νοιωθει οτι κατι στερηθηκε...

Και αυτο το καταλαβαινω απο τη συνεχη γκρινια ''εμενα δε με προσεχετε, δε με αγαπατε'' ενω δεν ξεχωριζω τα παιδια μου. Ομως στην αρχη που το ενοιωθε, δεν ειχε αδικο και εγω αλλαξα τακτικη οποτε σιγα σιγα και με το παιχνιδι μεταξυ τους, τα πραγματα στη σχεση τους εστρωσαν, την ανασφαλεια ομως τη νοιωθει και την γκρινια την υπομενουμε ακομη.

 

Με τα διδυμα μετα, δε διαπραγματευτηκα τη στοργη μου και το χρονο, ηξερα οτι καθε τι στο καιρο του πρεπει να γινεται και τα μωρα χρειαζονται την αμεριστη στοργη μας και το χρονο μας ακομη και αν συμβαινει για ενα διαστημα εις βαρος ενος αλλου μεγαλυτερου παιδιου.

 

Εν κατακλειδι, απλως πρεπει να βρεις το συντομοτερο, χρονο και για το αλλο παιδι,ακομη και παραλληλα αν μπορεις, βαλτο και στο παιχνιδι της φροντιδας του μωρου, μην αμελησεις ομως και το μωρο...οπως εκανα εγω!

[Αγγελίνα#2]

Καλησπέρα, καλή μου! Συμφωνώ κι εγώ με αυτά που λες, τέτοια στάση εκ μέρους της μάνας δεν οδηγεί πουθενά. Τα ίδια μου πρότεινε η πεθερά μου αλλά της το 'κοψα από την αρχή. Είναι ξεπερασμένες αυτές οι "μέθοδοι" κι αναποτελεσματικές. Κυρίως γιατί και το μεγάλο παιδί καταλαβα'ινει το λόγο που γίνονται όλα αυτά, δεν ξεγελιέται, και το μικρό μένει άνευ αποτελέσματος με ένα μόνιμο παράπονο, όπως λες κι εσύ! Τα παιδιά έχουν τρομερή διαίσθηση και αντιλαμβάνονται τα πάντα, γι' αυτό και είμαι εντελώς αντίθετη σε κάθε είδους τακτική αυτού του είδους (πχ μη στενοχωριέσαι, εσένα σ' αγαπάμε περισσότερο). Βρίσκω την αλήθεια προτιμότερη, σε κάθε περίπτωση. Μπορεί να ζοριστεί λίγο παραπάνω στην αρχή, αλλά όταν θα το πάρει απόφαση, θα λήξει μια και καλή το θέμα.

 

Να το πάω και πιο μακριά. Πλέον εγώ δεν αποφεύγω να χαϊδεύω, να φιλάω και να λέω γλυκόλογα στο μωρό όταν είναι ο μεγάλος μπροστα. Τα κάνω και στον ίδιο με την ίδια συχνότητα, το έχει καταλάβει και δεν τον ενοχλεί πια. Το πήρε απόφαση αυτό που του είπα εξ αρχής, ότι οι μαμάδες δεν μπορούν να ξεχωρίζουν τα παιδάκια τους. Οπότε, άλλες φορές τρέχει κι αυτός κοντά να χαϊδευτεί κι άλλες απλά συνεχίζει την ασχολία του.

[Κοριτσομανα]

Ετσι ακριβως. Ερχονται σε επαφη με την πραγματικοτητα και την αντιμετωπιζουν αργα ή γρηγορα και βλεπουν οτι η νεα κατασταση δεν ειναι τοσο ασχημη οσο νομιζαν... Δεν ηξερα παντως οτι παλια χρησιμοποιουσαν αυτη τη μεθοδο, εμενα αυθορμητα με ηρθε για να προστατευσω τη μεγαλη μου. Και τι καταφερα; Μια τρυπα στο νερο. Τουλαχιστον δεν ξαναεκανα το ιδιο λαθος με τα διδυμα!

[Αγγελίνα#2]

Εγώ το ήξερα γιατί μου το κοπανούσε η πεθερά μου "εμείς τότε έτσι κάναμε..." Γενικά τη σέβομαι και την εκτιμάω, αλλά το συγκεκριμένο μου το επαναλάμβανε κάθε μέρα, ενώ της είχα πει ότι διαφωνώ και θέλω να το χειριστώ αλλιώς...ε στο τέλος της το πέταξα "ναι, έτσι κάνατε και τα είδαμε τα αποτελέσματα'!

[elenik]

νομίζω ότι δεν θα ξεχάσω ποτέ την δεύτερη ημέρα που γυρίσαμε από την κλινική και ήρθε ο μεγάλος στο δωμάτιο που θήλαζα, στήθηκε μπροστά μου με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος και μου είπε απαιτητικά "Και τώρα να μου πεις, αυτόν αγαπάς πιο πολύ η εμένα?"

Αχ αυτη η εκφραση συναισθηματων...

Απο την μια λες μπραβο και απο την αλλη σε κανουν να συνειδητοποιεις το ποσο φοβουνται ......

 

Καπου πρεπει να το εχω ξαναγραψει αλλα δεν ειμαι σιγουρη.

Καποια στιγμη γυρναει και μου λεει ο Βασιλης οτι ασχολουμαι συνεχεια με τον Γιαννη και αγαπαω εκεινον πιο πολυ.

Προσπαθω λοιπον να του εξηγησω οτι ο Γιαννης ειναι μικρος και δεν ειναι οτι το κανω για οποιονδηποτε αλλο λογο παρα μονο επειδη οι αναγκες του ειναι μεγαλυτερες, δεν ειναι αυτονομος και δεν ξερει ποτε κινδυνευει ακομα.

 

Η θεωρια δεν γινοταν απολυτα κατανοητη οποτε αποφασισαμε για μια μερα να αλλαξουμε θεσεις.

Εγω θα ημουν ο Βασιλης και εκεινος η μαμα.Θα ηταν υπευθυνος για την ασφαλεια του και γενικα θα εκανε οσα εγω (χωρις δουλειες εννοειτε )

 

Και ξεκιναμε :

Ο Γιαννης σβουρα γυρω γυρω.

Εγω κανοντας τον Βασιλη ζητουσα απο την μαμα (ο Βασιλης ) να κατσει να παιξουμε.

Εκεινος θελοντας να δειξει οτι ειναι πολυ ευκολο να το κανει καποιος (να παρατησει τα παντα και να ασχοληθει αποκλειστικα με το μεγαλυτερο παιδακι) ειπε αμεσως ναι και κατσαμε οκλαδον.

Ο Γιαννης ανεβηκε σε μια καρεκλα. Με παραταει συξιλη και παει.

Ξανακαθετε.

Μετα απο λιγο ο Γιαννης μας επερνε τα παιχνιδια.

Εγω κανοντας παλι τον Βασιλης ελεγα στην "μαμα" να τον παρει και να του πει να μας αφησει να παιξουμε.

Εκεινος προσπαθουσε αλλα αδυνατουσε.

Εγω διαμαρτυρομουνα.:mrgreen:

Του εδωσε μια μπαλα και μετα ο Γιαννης εκλαιγε γιατι του επεσε εξω.

Με ξαναπαρατησε.

Μετα ο Γιαννης ηθελε νερο. Παλι ορθιος ο Βασιλης.

Εγω να συνεχιζω να διαμαρτυρομαι και ο Βασιλης να εχει μεινει καγκελο .

Στο τελος του ειπα το θεικο που μου ειχε πει " Ολο με εκεινον ασχολεισαι . Εμενα δεν με αγαπας?" :shock: Καγκελο ο Βασιλης.

Συνεχιστηκε μερικες ωρες αυτο ωσπου ο Βασιλης κλαταρε :lol: και μου λεει "Αχ μαμα να γινουμε τωρα οπως πριν και να ξαναγινω Βασιλης? Ειναι πολυ κουραστικο να εισαι μαμα " :D

Του θυμιζω τι ειχε πει και τον ρωταω αν με καταλαβαινει τωρα...

Ενικηκαμεν :D:D

[leman]

κι εγω του κλαμπ, αν και τωρα πια τα πραγματα εχουν εξομαλυνθει. φαση ηταν (και απολυτως κατανοητη μαλιστα) και περασε. εμενα ο μεγαλος ηταν 5 χρονων οταν γεννησα τη μικρη και το μονο εγγονι και απο τις δυο πλευρες,οποτε καταλαβαινετε οτι ειχε παντα οοοολη την προσοχη, χωρις ομως να ειναι κακομαθημενος. οταν ηρθε η μικρη ειχαμε κι εμεις στην αρχη γκρινια και κλαματα χωρις λογο και διαφορα θεικα οπως: τι ηθελες και το γεννησες το μωρο??, τι μωρο ειναι αυτο που γεννησες?? κλπ. οσο ηρεμα και να μιλουσα στις φασεις της κρισεις δε γινοταν τιποτα-οχι οτι δεν εχανα και την υπομονη μου!! δεχθηκα λοιπον οτι για ενα διαστημα θα εχουμε τετοια προβληματα ζηλιας και για ενα διαστημα καναμε και κανα χατηρι παραπανω. εδω και κανα διμηνο που η μικρη εχει μεγαλωσει και επικοινωνει, παιζει κλπ ειναι αυτοκολητοι!

οσο γι αυτο που προτεινουν καποιοι να βαλεις το μεγαλο στο παιχνιδι της φροντιδας του μωρου δε θα επιανε σε μας, γιατι ο μεγαλος ειχε αποστασιοποιηθει απο το θεμα. δηλαδη ελεγε "γιατι κανατε το μωρο?" λεγαμε "για να εχεις παρεουλα", "μα εγω δε σας ειπα να το κανετε, δε θελω παρεα", οποτε δε θεωρουσε οτι πρεπει να βοηθησει σε κατι το οποιο δεν προκαλεσε. βεβαια παιζει ρολο και η ηλικια. οπως ξαναειπα εμενα ηταν μεγαλος οταν ηρθε το μωρο και δε θα μπορουσα να τον ξεγελασω με τετοια κολπακια.

[yasemi]

Αχ αυτη η εκφραση συναισθηματων...

Απο την μια λες μπραβο και απο την αλλη σε κανουν να συνειδητοποιεις το ποσο φοβουνται ......

 

Καπου πρεπει να το εχω ξαναγραψει αλλα δεν ειμαι σιγουρη.

Καποια στιγμη γυρναει και μου λεει ο Βασιλης οτι ασχολουμαι συνεχεια με τον Γιαννη και αγαπαω εκεινον πιο πολυ.

Προσπαθω λοιπον να του εξηγησω οτι ο Γιαννης ειναι μικρος και δεν ειναι οτι το κανω για οποιονδηποτε αλλο λογο παρα μονο επειδη οι αναγκες του ειναι μεγαλυτερες, δεν ειναι αυτονομος και δεν ξερει ποτε κινδυνευει ακομα.

 

Η θεωρια δεν γινοταν απολυτα κατανοητη οποτε αποφασισαμε για μια μερα να αλλαξουμε θεσεις.

Εγω θα ημουν ο Βασιλης και εκεινος η μαμα.Θα ηταν υπευθυνος για την ασφαλεια του και γενικα θα εκανε οσα εγω (χωρις δουλειες εννοειτε )

 

Και ξεκιναμε :

Ο Γιαννης σβουρα γυρω γυρω.

Εγω κανοντας τον Βασιλη ζητουσα απο την μαμα (ο Βασιλης ) να κατσει να παιξουμε.

Εκεινος θελοντας να δειξει οτι ειναι πολυ ευκολο να το κανει καποιος (να παρατησει τα παντα και να ασχοληθει αποκλειστικα με το μεγαλυτερο παιδακι) ειπε αμεσως ναι και κατσαμε οκλαδον.

Ο Γιαννης ανεβηκε σε μια καρεκλα. Με παραταει συξιλη και παει.

Ξανακαθετε.

Μετα απο λιγο ο Γιαννης μας επερνε τα παιχνιδια.

Εγω κανοντας παλι τον Βασιλης ελεγα στην "μαμα" να τον παρει και να του πει να μας αφησει να παιξουμε.

Εκεινος προσπαθουσε αλλα αδυνατουσε.

Εγω διαμαρτυρομουνα.:mrgreen:

Του εδωσε μια μπαλα και μετα ο Γιαννης εκλαιγε γιατι του επεσε εξω.

Με ξαναπαρατησε.

Μετα ο Γιαννης ηθελε νερο. Παλι ορθιος ο Βασιλης.

Εγω να συνεχιζω να διαμαρτυρομαι και ο Βασιλης να εχει μεινει καγκελο .

Στο τελος του ειπα το θεικο που μου ειχε πει " Ολο με εκεινον ασχολεισαι . Εμενα δεν με αγαπας?" :shock: Καγκελο ο Βασιλης.

Συνεχιστηκε μερικες ωρες αυτο ωσπου ο Βασιλης κλαταρε :lol: και μου λεει "Αχ μαμα να γινουμε τωρα οπως πριν και να ξαναγινω Βασιλης? Ειναι πολυ κουραστικο να εισαι μαμα " :D

Του θυμιζω τι ειχε πει και τον ρωταω αν με καταλαβαινει τωρα...

Ενικηκαμεν :D:D

 

 

oyaoy...ωραιο κολπκακι!!!!θα το εχω υποψιν τωρα που η μικρη τα γξρεμιζει ολα και η μεγαλη νευριαζει:mrgreen:

[Αγγελίνα#2]

elenik μπράβο...καλή φάση!

 

leman κι ο δικός μου ίδια κατάσταση, πρωτο παιδί, εγγόνι, ανήψι κτλ, αλλά ήταν μικρότερος και του αποσπούσες πιο εύκολα την προσοχή...βέβαια προσωπικά δεν είμαι υπέρ της πολύ μικρής διαφοράς ανάμεσα στα παιδιά ούτως ή άλλως. Και το πρώτο δεν μπορείς να χαρείς και έχεις δυο μωρά στην κυριολεξία κρεμασμένα από πάνω σου, εκτός αν έχεις τη σούπερ βοήθεια. Ειδικά εκεί στα 2 με 2,5 χρόνια νομίζω ότι η ζήλια αγγίζει το peak. Προτιμώ από 3,5 μέχρι 5 χρόνια, να έχει το παιδί μια σχετική ωριμότητα να καταλαβαίνει πέντε πράγματα (άσχετα αν δεν θέλει να τα παραδεχτεί στους γονείς). Όμως φυσικά πολλά εξαρτώνται κι από την ιδιοσυγκρασία του ίδιου του παιδιού.

[leman]

elenik μπράβο...καλή φάση!

 

leman κι ο δικός μου ίδια κατάσταση, πρωτο παιδί, εγγόνι, ανήψι κτλ, αλλά ήταν μικρότερος και του αποσπούσες πιο εύκολα την προσοχή...βέβαια προσωπικά δεν είμαι υπέρ της πολύ μικρής διαφοράς ανάμεσα στα παιδιά ούτως ή άλλως. Και το πρώτο δεν μπορείς να χαρείς και έχεις δυο μωρά στην κυριολεξία κρεμασμένα από πάνω σου, εκτός αν έχεις τη σούπερ βοήθεια. Ειδικά εκεί στα 2 με 2,5 χρόνια νομίζω ότι η ζήλια αγγίζει το peak. Προτιμώ από 3,5 μέχρι 5 χρόνια, να έχει το παιδί μια σχετική ωριμότητα να καταλαβαίνει πέντε πράγματα (άσχετα αν δεν θέλει να τα παραδεχτεί στους γονείς). Όμως φυσικά πολλά εξαρτώνται κι από την ιδιοσυγκρασία του ίδιου του παιδιού.

 

 

τελικα εχει και τα καλα της η μεγαλη διαφορα ηλικιας των παιδιων - αν παραβλεψω το γεγονος οτι τα αγαπημενα παιχνιδια της μικρης (9 μηνων) ειναι οι gormitti!!! αλλα αυτο ειναι αλλο θεμα.

[Αγγελίνα#2]

Εγώ πάλι έχω το ανάποδο...θέλει ο μεγάλος να παίζει με τα βρεφικά! τα πιο πολλά ήταν δικά του και την έχει καταβρει! Κι ο μικρός παίζει με ένα τεράστιο και πανάκριβο κάστρο από τα ΕLC! Πολύ γέλιο!