Μωρό, και λοιποί συγγενείς

[maria]

Ανοίγω αυτό το θέμα επειδή σύντομα πρόκειται να αντιμετωπίσω την ίδια κατάσταση, και θα τσακώνομαι με τους δικούς μου..

 

Λοιπόν, όταν έχετε το νεογέννητο σας (άντε 1 ή 2 μηνών) αγκαλιά, πως αντιδράτε όταν οι συγγενείς (ακόμα και οι παππουδογιαγιάδες κάποιες φορέ), έρχονται και σας παίρνουν το μωρό από τα χέρια σας για να το πάρουν αγκαλιά με το έτσι θέλω; Η εναλλακτικά, σηκώνουν π.χ. τα μανίκια ή ετοιμάζονται και σας δηλώνουν ότι ήρθε η στιγμή να πάρουν το παιδί αγκαλιά;

 

Εμένα με εκνεύριζε αφάνταστα αυτό το πράγμα και ομολογώ ότι απομακρύνθηκα από συγγενείς γι αυτό τον λόγο. Δεν με πείραζε το γεγονός να το ζητήσουν και στις περισσότερες περιπτώσεις τον έδινα εαν ήξερα ότι την συγκεκριμένη στιγμή θα καθήσει. Όμως το να το παίρνουν με το έτσι θέλω με εκνεύριζε πολύ. Εκείνη την στιγμή δεν μίλαγα, αλλά φυσικά το καταλαβαίναν ότι με πείραζε (χωρίς να τους νοιάζει ιδιαίτερα).

 

Το χειρότρο της υπόθεσης είναι οι καυάδες με τους γονείς μου οι οποίοι με βγάζαν ότι είμαι υστερική μάνα που δεν αφήνει το παιδί της να κοινωνικοποιηθεί (μιλάμε για 40 ημερών και λιγότερο βρέφος)

 

Εσείς τι κάνατε σε ανάλογες περιπτώσεις??

[Oh-Mamy]

Στωική υπομονη.

[BIZELI]

Κάποιες φορές ενδίδεις γιατί θες, άλλες όχι, άλλες έχεις τα νεύρα σου και είσαι λίγο υπερβολική και την πληρώνουν όλοι. Τελος πάντων, όπως και να χει, κάνε αυτό που νοιώθεις γιατί αυτό έχει σημασία για να είσαι εσύ καλά

[mamavasia]

εμένα τις περισσότερες φορές με ρώταγαν "να το πάρω αγκαλιά?" και όταν δεν γινόταν εξηγούσα τους λόγους.. π.χ. μόλις έφαγε, θέλει άλλαγμα, είνια να φάει τώρα, πάω να την κοιμήσω κλπ. Σίγουρα κάτι απο όλα αυτά θα έχεις να κάνεις στο νεογέννητο. Τώρα βέβαια είναι και φορές που έρχονται να στο αρπάζουν..όταν γινόταν αυτό σε μένα το έδινα αν ήθελα αλλιώς έγερνα προς τα πίσω και έλεγα αχχχχ δεν γίνεται και όλες τις παραπάνω δικαιολογίες. Αν δεν πεις κάτι για να τους εξηγήσεις γιατί δεν το δίνεις δεν ικανοποιούνται επιμένουν...αυτό καταλάβα εγώ.

[demi]

Καλα τι μου θυμισες τωρα....15 ημερων ο φουντουκος και εγω με καισαρικη..ερχονται το σοι του αντρα μου 13 ατομα στο σπιτι χωρις τηλ.και γω κλειστηκα με το μωρο στο δωματιο και δεν βγηκα ουτε για τσισα.κλειδωθηκα κανονικα.η μητερα μου ουρλιαζε οτι ειναι ντροπη αλλα εγω θολωσα τοσο πολυ που δεν με ενδιεφερε.

το καλυτερο δεν σας το ειπα...οταν πηγα να γεννησω ηθελε η αδερφη του να ειναι μεσα οταν κανουν το κλυσμα...αλλα για κακη της τυχη τα ειχα κανει ολα απο το σπιτι και εχασε το σπανιο θεαμα...

ΥΠΟΜΟΝΗ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ ,και αν γινεις και λιγο σκυλα δεν πειραζει.μας δικαιολογουν οι ορμονες μας...

[rosi]

Δυστυχώς, κανείς δεν εκφράζει την ανάγκη να το πάρει αγκαλιά και έτσι το κουβαλάω εγώ συνεχώς (δεύτερο παιδί, βλέπεις)

Πλάκα κάνω, δεν ξεκουράζεσαι όμως όταν κάποιος δικός σου το κρατάει; Μπορείς εκείνη την ώρα να κάνεις κάτι άλλο, να ασχοληθείς με τον εαυτό σου κλπ. Αρκεί βέβαια να έχεις εμπιστοσύνη στο πρόσωπο που θα το πάρει!

[rosi]

ηθελε η αδερφη του να ειναι μεσα οταν κανουν το κλυσμα

 

 

Τι;;;;;;;;;;;; Αν είναι δυνατόν! Γιατί, τι θα κέρδιζε;;;;;;;;;;;;

[demi]

δεν ξερω καλο μου..ειναι και αυτη μανα και επρεπε να ειναι πιο διακριτικη...παντως πρεπει να τα ξεκοψουμε ολα απο την αρχη γιατι εγω το επαιζα καλη και τωρα που δεν γουσταρω αλλο τις ανωμαλιες τους εγινα κακια.τεσπα.ειμαι κακια και μου αρεσει.

[maria]

Αυτό δεν με πειράζει και πολλές φορές ξεκουραζόμουν κιόλας όταν είχα κόσμο (επειδή ο μικρός ήθελε συνεχώς αγκαλιά)

 

Αυτό που με εξόργιζε ήταν ο τρόπος. Η αρπαγή, η δήλωση ότι "τώρα θα πάρω το παιδί αγκαλιά".

 

Πρώτη φορά το βλέπεις. και φίλοι μας ήρθαν στο σπίτι και τον πήραν αγκαλιά. Μάλιστα σε κάποιυς ρώτησα εγώ αν θέλουν να το κρατήσουν. Εμένα με πειράζειπερισσότερο ο τρόπος, του "το θέλω τώρα" λες και είναι κανένα αντικείμενο.

 

Επίσης όταν κάποιες φορές καταφερναμε και τον βάζαμ στο καρότσι του και καθόταν, εαν τον έπαιρνε κπαποιος αγκαλιά, μετά φυσικά δεν ξανακαθόταν στο καρότσι. Όμως τότε εγώ ήμουν αυτή που συνέχιζα την αγκαλιά μέχρι να ξαναηρεμήσει.

 

Επίσης αυτό που με εκνεύριζε περισσότερο ήταν όταν αντι για εμένα απευθύνονταν στην μάνα μου για το παιδί (λες και δεν ήμουν στο δωμάτιο)

 

Εγώ ούτε πριν γεννήσω, αλλά ουτε και τώρα περισσότερο "άρπαζα" τα παιδιά με το έτσι θέλω. Και όμως έτυχε και τα έπαιρνα αγκαλιά εάν το ήθελα γιατί μου τα δίναν.

 

Μιλάω για τέτοιες περιπτώσεις στις οποίες δεν μου δινόταν καν η ευκαιρία να πω κάτι...

[ΣΟΦΙΑ]

δεν ξερω καλο μου..ειναι και αυτη μανα και επρεπε να ειναι πιο διακριτικη...παντως πρεπει να τα ξεκοψουμε ολα απο την αρχη γιατι εγω το επαιζα καλη και τωρα που δεν γουσταρω αλλο τις ανωμαλιες τους εγινα κακια.τεσπα.ειμαι κακια και μου αρεσει.

 

Μην τρελλαθούμε κιόλας το να μην αφήνεις την αδελφη σου να είναι παρών την ώρα που σου κάνουν κλίσμα δεν είναι κακια!!!!!!!!!!!!!!! Υπάρχουν όρια!!!!!!!!!!!!!!!!!! Δεν ξέρω δεν αντιμετώπισα τέτοια προβλήματα ούτε με το μωρό κλπ... δεν μπορώ να πω είναι διακριτικοι και οι δικοί μου και η οικογένεια του άντρα μου.. αλλά γενικά δεν αφήνω και πολλά περιθώρια.. Το σπίτι μου είναι οριοθετημένη περιοχή και να θέλει κανείς να κάνει επίθεση αδιακρισίας βρίσκει τοίχο........ και δεν το τολμά και οπως λέει μια σοφή παροιμία 'καλύτερα να σε φοβούνται παρά να σε λυπούνται'

[medea]

Χμ, Μαρία δύσκολη υπόθεση! Νομίζω ότι έχει να κάνει με τον άνθρωπο. Δηλαδή, υπάρχουν άνθρωποι που είναι διακριτικοί και δε θέλουν να γίνονται βάρος και υπάρχουν άνθρωποι που διεκδικούν με το έτσι θέλω αυτό που θέλουν. Προφανώς αναφέρεσαι στη δεύτερη κατηγορία, που περιέργως είναι και λίγο χονδρόπετσοι αλλά ταυτόχρονα θίγονται πολύ εύκολα αν παραφερθείς. Όπως και να χει, προσωπικά προσπαθώ να βάζω στη θέση τους αυτούς τους ανθρώπους, πάντα όμως με διπλωματία. Όχι ότι δε μου ξεφεύγουν χοντράδες, αλλά τι να κάνουμε "ορμόνες είναι αυτές" όπως ανέφερε και η demi!

[Sofia]

Λοιπόν:

1. Το παιδί ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΧΝΙΔΙ και συγκεκριμένα κούκλα για να πλακώνεται ο κόσμος να το πάρει αγκαλιά.

2. Αν παίρνει ο καθένας αγκαλιά το παιδί μου, τότε όταν όλοι θα φεύγουν και αυτό θα κλαίει, θα πρέπει εγώ να το κουβαλάω συνέχεια.

3. Όταν το μωρό είναι ημερών, για μένα είναι αδιανόητο ο καθένας να το παίρνει αγκαλιά κάθε τρεις και λίγο....

 

Για όλους τους παραπάνω λόγους, έγινα κι εγώ κακιά και στριμμένη (και όπου να 'ναι θα ξαναγίνω).

Επειδή μάλιστα η Μαρία μου ήταν ένα ιδιαίτερα γκρινιάρικο μωρό και μάθαινε εύκολα στις αγκαλιές, έγινα μαλλιά κουβάρια με όσους θέλαν σώνει και καλά να την πάρουν αγκαλιά.

Βέβαια, επειδή εγώ είμαι και πολύ σπαστικιά κα ιδεν μ' αρέσει ούτε εμένα να με αγκαλιάζουν και να με φιλάνε στα καλά καθούμενα, ακόμη και τώρα όταν τραβολογάνε και αρπάζουν την μικρή, αφενός δεν τους αφήνω, και αφετέρου έχω μάθει την μικρή μου να λέει ΌΧΙ.

 

Αμάν πια!!!!

Τί είναι τα παιδιά μας??? Το παιχνιδάκι του καθενός ???

 

Τα είπα και ξελάφρωσα... αλλά έχω τραβήξει απίστευτο άγχος και σύγχυση μ' αυτό το θέμα γιατί η μικρή μου ήταν η πρώτη και στις δύο οικογένειες και φαντάζεστε τί έγινε....

[Oh-Mamy]

Στωικά : Υ Π Ο Μ Ο Ν Η.

Ήμασταν 20 ημερών. Η μάνα μου και η κουμπάρα μου έκοβαν και έραβαν στο τηλέφωνο. Αποτο΄λμώ το σχόλιο « το παιδί θα μεγαλώσει όπως το μεγαλώσει η μάνα του και όχι με ότι λένε γιαγια και κουμπάρα». Παρεξηγήθηκαν και οι δυο!!!!!

ΠΦφφφφφφ

[rena]

Κι εμενα δε μου αρεσει να το παιρνουν ολοι οι ασχετοι αγκαλια το παιδι μου αλλα με τους παππουδες-γιαγιαδες δε θεωρω οτι ειναι το ιδιο.Κατάρχην γιατι με ξεκουραζουν και κατα δευτερον γιατι και το ιδιο το παιδι νιωθει την αγαπη τους με αυτο τον τροπο.

Βλεπω το μικρουλη μου να χαμογελαει στο μπαμπα μου οταν το παιρνει αγκαλια και το μπαμπα μου να κοντευει να βαλει τα κλαματα!Ειναι δυνατον να μη μου αρεσει αυτη η εικονα?

Συμφωνω βεβαια οτι υπαρχουν φορες που δεν πρεπει να το ενοχλουμε το μωρο και να βγαινει απο τη σειρα του και ευτυχως γονεις μου - πεθερικα μου το καταλαβαινουν αυτο.Απλα λεω να μην περναμε στην υπερβολη.Ολα θελουν το μετρο τους!

[ssidi]

Έχω ένα σωρό παραδείγματα να αναφέρω με περιπτώσεις που κυριολεκτικά μου άρπαξαν το παιδί από την αγκαλιά!!

Καταρχάς, και ένα από τα πιο σημαντικά, όταν το παιδί έρχεται για πρώτη φορα σε επαφή με τον οποιοδήποτε εκτός της μαμάς και του μπαμπά, πρέπει η μαμά, κρατώντας το αγκαλιά, να του εξηγήσει ποιος είναι αυτός, και ας είναι και 40 ημερών το μωρό! Όταν έρχεται ο κάθε άγνωστος (γιατί ακόμη και οι συγγενείς μας για το μωρό είναι άγνωστοι) και το αρπάζει από την μαμά του ή ακόμη χειρότερα από την κούνια του το μωρό τρομάζει! Και δεν χρειάζεται να είναι κανείς ψυχολόγος για να το καταλάβει αυτό!

Επιπλέον όλοι αυτοί που θέλουν να το πάρουν αγκαλιά, ειδικά τις πρώτες μέρες τις ζωής του, θα πρέπει να είναι καθαροί, πράγμα που δεν συμβαίνει ποτέ! Θυμώνω πιο πολύ με τον εαυτό μου που δεν αντέδρασα σε όλους εκείνους (δεν μιλάω για παππούδες, γιαγιάδες) που θέλησαν με το έτσι θέλω να πάρουν το μωρό αγκαλιά!

Έπαθα και έμαθα! Ενώ είχα διώξει από το σπίτι την μάνα μου επειδή ήταν κρυωμένη για να μην έρχεται σε επαφή με το μωρό, ήρθε μια απλή γνωστή για επίσκεψη, καταρχάς μου άρπαξε το μωρό χωρίς να με ρωτήσει και επιπλέον το έφερνε συνέχεια δίπλα στο στόμα της!!! Ήταν τότε 2 μηνών! Το αποτέλεσμα? Την επομένη κιόλας μπήκαμε στο νοσοκομείο με ίωση, μου το κατατρυπήσανε, είχε 3 μέρες ορό στο χεράκι του κι όλα αυτά επειδή δεν ήθελα να μαλώσω!!

Ακόμη και τώρα θυμώνω με άσχετους που μόλις το δουν θέλουν να το πάρουν αγκαλιά, του πιάνουν τα χέρια (που τα βάζει συνεχώς στο στόμα) και θέλουν να του δώσουν οποιοδήποτε βρώμικο αντικείμενο να παίξει! Πόσο ανόητοι μπορεί να είναι μερικοί...

Μπορεί να είμαι υπερβολική αλλά το προτιμώ από το να κολλήσει το παραμικρό!

Και σημειώνω: δεν το έχω αποστειρωμένο, απλά δεν θέλω να το πιάνουν με χέρια που ποιος ξέρει τι έπιαναν πριν!

[dora]

Επειδη εμεις περναμε παρα πολλες ωρες εξω σε βόλτες το παιδι ερχεται σε επαφη με παρα πολύ κοσμο και επειδη ειναι και καρακουκλος (ψωναρα μαμα) ολοι θελουν να τον πιανουν...Ερχονται ασχετοι περαστικοι (καλα για τους γνωστους δεν το συζηταω...) και κανουν την μάλλον αυθορμητη κίνηση να πιασουν το παιδι, να το χαιδεψουν... Με το που απλώνουν όμως το χερι τους ακούνε μια στριμενη φωνη να τους λεει.... "Τα ξενα παιδια δεν τα πιανουμε....."

Το ίδιο κανω και με τους γνωστους μονο που το λεω πιο διακριτικα.... "Μηηηη......... κατσε να σου δωσω ενα μαντηλακι detol"

[balabol]

Ένα έχω να σας πω: Το παρατσούκλι μου είναι ΞΥΝΗ, μέχρι και η κολλητή μου λέει έτσι (δεν με πειράζει γιατί αυτή τουλάχιστον ξέρω ότι μ'αγαπάει όταν το λέει).

Γενικώς δεν τολμάνε να πούνε ή να κάνουμε πολλά μπροστά μου γιατί ξέρουνε τι τους περιμένει... δεν έχω άδικα τα γαλόνια κι έτσι έχω βρει και την ησυχία μου.

Ιδίως αν πάει κάποιος να ακουμπήσει την κόρη μου χωρίς να το θέλω ( ή να το θέλει η ίδια) τότε όλοι ξέρουν ότι το παρατσούκλι θα αλλάξει σε ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΗΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ ΜΕ ΤΟ ΠΡΙΟΝΙ.... σου λέει άσε καλύτερα με την τρελλή.

[BIZELI]

επανέρχομαι στο θέμα και αναφερω ότι πλέον αυτή τη δουλειά την κάνει η Αριάδνη για μένα...αν δεν θέλει να την ακουμπήσει κάποιος..ρε που να χτυπάει το ..... του κάτω δεν θα την ακουμπήσει. Είναι πολύ δυνατή και ισχυρογνώμων και αφήνει πολύ λίγους ανθρώπους να έρχονται σε επαφή μαζί της. Κυριολεκτικά αν δεν σε ξέρει και κάνεις κίνηση να την πιάσεις, πλέον από μόνη της σου διώχνει το χερι αν δεν θέλει...αν θέλει σ'αφήνει...οπότε την αφήνω και πράττει όπως αυτή νομίζει στο συγκεκριμένο ζήτημα!

[Νίκη]

Σωστή η Αριάδνη

[tozdel]

μάλλον ήμουν τυχερή, καθώς δεν αντιμετώπισα πολλές αρπαγές....αλλά πιστέψτε με....ένα βλέμμα μου αρνητικό φτάνει!!!

 

οπότε θεωρώ πως έπαιρναν το μύνημα....μην τυχόν!!!

 

από την άλλη, την έδινα κι εγώ ευχαρίστως. η αγκαλιά δεν με πείραζε - εγώ τα έπαιρνα όταν τη φιλούσαν !!!

έλεγα λοιπόν "δεν φιλάμε τα μωράκια" με μια χαριτωμενιά....οπότε ζητούσαν και συγνώμη!!!

 

πάντως, καλύτερα να είμαστε κακές ξυνές και ανάποδες παρά να ζαλίζουν τα μωρά μας άσχετοι!!!

[kourkoumpini]

Αυτο με το αρπαγμα εινια κουραστικο και εκνευριστικο και επικινδυνο για το μωρο. Το επαθα και εγω. Ηταν ο μικρος 10 ημερων και και μπαινουν στο σπιτι πεθερικα και κουνιαδα και η πεθερα ου δν λειε ουτε καλησπερα και οπως τον ειχα ηρεμο στην αγκαλια ετοιμο να ξανακοιμηθει, μου τον αρπαζει κυριολεκτικα μεσα απο τα χερια. Δεν ειπα τιποτα αλλα αγριεψα παρα πολυ. Ενιωσα παρα πολυ ασχημα, ενιωσα οτι χανω τον κοσμο κατω απο τα ποδια μου και επαθα φοβια οτι θα μου παρουν το παιδι. ειπα οτι ξανα δεν προκειται να αφησω κανεναν να ακουμπησει το παιδι αμα δεν θελω. Ειδικα οταν ειναι ημερων. Τωρα τον δινω εννοειται και αφηνω να τον ακουμπανε οι φιλοι και οι συγγενεις, αλλα αυτο το αποτομο αρπαγμα... Και τοτε θα τον εδινα να τον παρουν αγκαλια αλλα οχι ετσι. Εξαλλου προσεξα γενικα οτι το μωρο εκνευριζοταν ειδικα οταν ηταν νεογεννητο με τις πολυωρες επισκεψεις, γκρινιαζε και δεν ηθελε ουτε να φαει ουτε να κοιμηθει. Τα νεοεγεννητα δεν ειναι κουκλες που τα παιρνουμε αγκαλια και τα ινουμε γυρω γυρω και στους υπολοιπους για αγκαλαι και φτου και απο την αρχη. ΚΑι ειναι και επικινδυνο για ιωσεις και νοσηλεια στο νοσοκομειο.