Αλλαζω καθημερινα και απομακρυνομαι

[casperαki]

Νιωθω απλα την αναγκη να εκφραστω.Ισως υπαρχει και καποιος αλλος που νιωθει το ιδιο...

φοβαμαι οτι αρχιζω και μετατρεπομαι σε πολυ κρυο ανθρωπο.Νομιζω εχω αρχισει και αλλαζω αρκετα...σταδιακα ...απο την εγκυμοσυνη μου..αλλα βλεπω οτι αν και περασαν 11 μηνες που γεννησα οι ορμονες μου εχουν κατασταλαξει αλλα τα νευρα μου ειναι ετοιμα ανα πασα στιγμη να εκραγουν.

Πρωτα εχω προσεξει οτι δεν θελω καμια βοηθεια πλεον απο κανεναν.Οταν ημονυ εγκυος πιστευω οτι περασα τοτε μια δυνατη καταθλιψη.αν και δεν εξεταστηκα απο γιατρο πιστευω οτι το περασα.Ασχετος απο αυτο ολες τις δουλειες μονη μου.Μεχρι και στον μηνα μου ανεβα κατεβα σκαλες καθε μερα με κουβα γεματο βρεγμενα ρουχα.Καταλαβαινω τωρα οτι ηταν επικινδυνο για το μωρο.Τοτε δεν το σκεφτηκα καν.ΜΕ επερνε μαμα μου φιλες ολοι και λεγαεν να ερθουν να με βοηθησουν και αρνιομουν,.Ψιλο τσακωθηκα με την μαμα μου που δεν την δεχτηκα να μεινει μαζι μου μερικες μερες στην ρχη που ηρθε ο μπεμπης...ελεγα τοτε " εγω αποφασισα να κανω τελικα αυτο το μωρο εγω θα τα βγαλω περα μονη μου μεχρι στο σημειο που θα καταρευσω.Τοτε θα σε παρω τηλεφωνο να ερθεις.Πρεπει να ζησω τις δυσκολιες γιατι ειναι ευθυνη μου και αν κουραστω καλα να παθω κιολας/."

με πεθερα τα ιδια .Καμια βοηθεια δεν ηθελα ουτε και πηρα τελικα.

Μεγαλωνωντας το μωρο δεν δεχτηκα ΠΟΤΕ καμια συμβουλη τους.Ακομα και κατι που ητνα λογικο δεν δεχομουν.Αν χρειαζομουν κατι ρωταγα τον γιατρο.Η και στο φορουμ καποιες φορες.Στα ματια μου ολοι μοιαζουν ανεπαρκης για να γνωριζουν κατι παραπανω απο εμενα και ας εχουν κανει και αλλα παιδια πριν απο μενα.

Ολες εκνευριζομαστε αν καποιος δεν μας ακουσει σε κατι που θα πουμε για το μωρο μας αλλα εγω εχω φτασει στο σημειο να κοψω και επαφες για αυτο το λογο.

Γενικως ενω ημουν παντα καλοκαρδη κ χαρουμενη κραταω πλεον τρομερη κακια και νιωθω πολλες φορες οτι ειμαι ξερολας.Ακομα και τωρα ομως που σας το λεω το πιστευω....καποιες φορες που με πιεζουν οι αλ΄λοι για διαφορα οτιδηποτε καθομαι και λεω "¨μηπως ειμαι λαθος τελικα σε αυτο και αυτο και αυτο?"αλλα μετα παλι λεω οχι.Θα γινει αυτο που θελω τελειωσε.

Εχω χασει την διπλωματικοτητα που ειχα.Δεν μπορω να κραταω το στομα μου πλεον κλειστο.Αλλαζω πολυ και τρομαζω.Νιωθω οτι δεν εχω κανεναν αναγκη και μαλιστα δεν θελω και πολλα πολλα με κανεναν.

Οταν ερχονται σπιτι μου νιωθω οτι πρεπει να τα εχω ολα στην εντελεια για να μην μιλανε.να μην μου την πουνε.να μην σχολιασουν.

Νιωθω οτι αν ξυπνησω λιγο πιο αργα πλεον το πρωι και το μαθουνε θα με χαρακτηρισουν ενω μου ειναι αδιαφορη η γνωμη τους νιωθω οτι πληγωνομαι...σας μπερδεψα ε?

το κινητο μου μερες ολοκληρες δεν ηξερα που ηταν και δεν με ενδιεφερε ελεγα καλυτερα ...

Στην μανα μου που πηγα εκατσα λιγακι ισα ισα να δει το μωρο και να φυγω.Και που προσφερθηκε με τον θειο μου να μου φτιαξουν και να πληρωσουν τις μπομπονιερες και λαμπαδα αρχικα αρνηθηκα αλλα επιμενουν που ειπα οκ...με μιση καρδια...

Ηθελα εγω να τις κανω.Θελω γενικοτερα ΕΓΩ να κανω ΤΑ ΠΑΝΤΑ για το μωρο μου.ΚΑΝΕΙΣ ΑΛΛΟΣ.

πιστευω οτι θα απομακρυνω τους παντες στο τελος και μια μερα θα το μετανιωσω.

Γιατι εχω μετατραπει σε αυτο το τερας που θελει να ελεγχει τα παντα σοτ σπιτι και στην ζωη.?δεν ημουν ετσι....Γιατι πλεον η κριτικη με τρελενει και με κανει να πεισμωνω απεναντυ σε αυτον που την κανει?καποτε ειλικρινα απο το ενα αυτι εμπαιναν απο το αλλο εβγαιναν.

Σκεφτομαι να μιλαγα με καποιον ψυχολογο.Με ενδιαφερει πολυ απο που προερχετε αυτη η συμπεριφορα και πως να το διορθωσω.

συγγνωμη που σας ζαλισα.Ενιωθα την αναγκη να το πω κοριτσια.

Συγγνωμη και ευχαριστω

[babystar]

Τι συνέβει στην εγκυμοσύνη και είχες κατάθλιψη. Νομίζω από την εγκυμοσύνη ξεκίνησαν όλα...

 

Μιλώντας για τον εαυτό μου, ποτέ δεν ήμουν άνθρωπος που ζητούσα ή ήθελα βοήθεια. Το έχω ξαναπεί, τον τελευταίο μήνα της εγκυμοσύνης, ετοίμασα άπειρα φαγητά, τα έβαλα στην κατάψυξη και τα είχα τις πρώτες μέρες που γύρισα από την κλινική. Δεν ήθελα να με βοηθήσει κανένας-εκτός από το σύζυγο. Με αυτόν ήθελα να περάσω τα πάντα-και ο ίδιος συμφωνούσε και με στήριζε.

 

Η γέννα και το μεγάλωμα μου έδωσαν ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ δύναμη. Αν πριν δε δεχόμουν μια βοήθεια, τώρα δε δέχομαι 100!Ξέρω πως μπορώ να τα καταφέρω μόνη και αυτό το συνειδητοποίησα γιατί μεγαλώνω το μωρό μου μόνη (με σύζυγο εννοείται!),μαγειρεύω, πλένω, όλα μόνη.Και αυτό μου δίνει τρομερή πίστη στον εαυτό μου!Δε νομίζω πως είμαι απόμακρη ή τέρας, απλά μου αρέσει να περνάνε όλα από το χέρι μου-όσα αφορούν στη μπέμπα και την οικογένεια μου. Είμαι εγωίστρια?Μπορεί. Κουράζομαι?Μπορεί. Αλλά ξέρω πως τα πέτυχα μόνη μου, χωρίς πεθερά-καλά, ή μαμά έτσι κι αλλιώς είναι αλλού- ή κάποιον άλλο. Αν ακούσω από γυναίκες που το μωρό όλη μέρα το έχει η μαμά ή η πεθερά, δε δουλεύουν και έχουν και γυναίκα για τις δουλειές, ότι είναι κουρασμένες, γουρλώνω τα μάτια.

 

Μου αρέσει η αυτοπεποίθηση που με γέμισε η μητρότητα. Δεν το παίζω ξερόλας, καμία σχέση-έχω αυτιά και μάτια ανοιχτά και ακούω ΟΛΕΣ τις γνώμες και απλά αποφασίζω τι ταιριάζει στη δική μας οικογένεια και πορευόμαστε....

 

Εσύ λες αλλάζεις. Εγώ αυτό που δεν κατάλαβα είναι γιατί πέρασες κατάθλιψη και γιατί δε δέχεσαι καμία βοήθεια. Ήσουν πάντα έτσι ή ξαφνικά?Αν ήσουν πάντα, ΟΚ. Αλλά αν είναι ξαφνικό, γιατί?Με μπέρδεψες λίγο είναι η αλήθεια...

[iren66]

Γιατι εχω μετατραπει σε αυτο το τερας που θελει να ελεγχει τα παντα σοτ σπιτι και στην ζωη.?δεν ημουν ετσι....Γιατι πλεον η κριτικη με τρελενει και με κανει να πεισμωνω απεναντυ σε αυτον που την κανει?καποτε ειλικρινα απο το ενα αυτι εμπαιναν απο το αλλο εβγαιναν.

Σκεφτομαι να μιλαγα με καποιον ψυχολογο.Με ενδιαφερει πολυ απο που προερχετε αυτη η συμπεριφορα και πως να το διορθωσω.

συγγνωμη που σας ζαλισα.Ενιωθα την αναγκη να το πω κοριτσια.

Συγγνωμη και ευχαριστω

Ίσως γιατί κάτι σε πλήγωσε... Ίσως γιατί τελικά κανείς δεν έχει το δικαίωμα να σου ασκεί κριτική. Ίσως ακόμα γιατί η μητρότητα μας κάνει πιο υπεύθηνες, αλλά και πιο σίγουρες για τον εαυτό μας & συχνά μέχρι και "επιθετικές" αν νιώσουμε πως θιγόμαστε είτε εμείς, είτε η ζωούλα που αναστήσαμε. Το να θέλεις τον έλεγχο στη ζωή & στο σπίτι σου, δε σε καθιστά απαραίτητα "τέρας", ίσως αυτό ακριβώς σου έλλειψε στο παρελθόν& τώρα έχεις ανάγκη να χεις το "πάνω χέρι". Δε σε γνωρίζω, οπότε απλά ρίχνω κάποιες ιδέες, καθώς πολλά απ όσα περιγράφεις τα χω βιώσει την πρώτη φορά που έγινα μανούλα (ανύπαντρη, άρα το ότι "αγρίεψα" ήταν μάλλον αναγκαίο). Περισσότερο απ τον ψυχολόγο με βοήθησε η συχώρεση (όταν μπόρεσα να την δώσω) προς όποιον και ό,τι με πλήγωνε, αλλά και η αίσθηση ασφάλειας που χρειαζόμουν να βρώ ώστε να επανέλθω στον πρότερο καλοσυνάτο εαυτό μου. Συνήθως "αγριεύουμε" όταν φοβόμαστε, είναι η άμυνα μας. Ψάξε μέσα σου τι σε φοβίζει η σε πληγώνει & σε κάνει να αμύνεσαι. Αφού συνειδητοποιείς τις αλλαγές σου, θα βρεις & την αιτία τους.

...απλά μερικές σκέψεις. Να σαι καλά.

[casperαki]

Το εχω ξαναπει και θα το πω παλι ειναι ασχημο μα ειναι και η αληθεια.

Η εγκυμοσυνη μου δεν ηταν προγραμματισμενη.Οταν το εμαθα γκρεμιστηκε ο κοσμος μου.ΤΟ μωρο δεν το ηθελα καθολου.Οι πρωτες βδομαδες ηταν εφιαλτικες.Ακομα και τωρα προσπαθω να μην τα θυμαμαι.Εφτασα στο σημειο να περιμενω μεσα στο νοσοκομειο με την ρομπα και εχοντας ηδη κανει καρδιογραφημα το γιατρο για να κανω εκτρωση.

Ο γιατρος μου ομως αργουσε και εγω χωρις ακομα να το καταλαβω μεχρι και σημερα ντυθηκα και εφυγα.Με μαυρη καρδια.

Στο Λητω στην εθνικη πανω σιγουρα με θυμουνται οι πωλητριες οταν πηγαμε στον 7ο μηνα να αγορασω καροτσι και τα σχετικα με τον αντρα μου που επαθα κριση και δεν μπορουσα να ανασανω και εφυγα τρεχωντας αφηνωντας ον αντρα μου και τα πραγματα.

Ηταν γνωστο οτι το μωρο δεν το ηθελα.Αλλα οπως ανεφερα πιο πανω αποφασισα να το κρατησω και ελεγα τοτε οτι δεν δεχομαι και βοηθεια γιατι πρεπει να υποστω τις συνεπειες των πραξεων μου.Ημουν πολυ σκληρη με τον εαυτο μου.

9 μηνες εκλαιγα μερα και νυχτα.

Εκανα μπανιο και σιχαινομουν την κοιλια μου και το σωμα μου αφου δεν αγκιζα την κοιλια μου ποτε.Προσπαθουσα να αποδειξω στους αλλους αλλα και στον εαυτο μου οτι τα καταφερνω μια χαρα και μαλιστα η ζωη μου δεν αλλαζει.

οταν γεννησα στο χειρουργειο ηταν κ ο αντρας μου.Την ωρα που βγαινει το μωρο εχω να γελαω....και να λεω "επιτελους τελειωσε." και να κλαιω απο χαρα...

Μονο οταν συνεβει ενα περιστατικο με τον μικρο περιπου 40 ημερων αλλαξα και στους 3 μηνες περιπου που τρεχαμε για μια υποτιθεμενη ουρολοιμωξη καταλαβα οτι ειναι γιος μου και οτι τον αγαπαω.Μεχρι τοτε ηταν υποχρεωση για μενα.Επρεπε να τον ταισω.Επρεπε να τον αλλαξω .Επρεπε να τον κρατησω.Μετα που ταρακουνηθηκα ενιωσα τον φοβο μην πονεσει μην τον χασω κ σημερα φυσικα ειναι η ζωη μου...θα πεθαινα για εκεινον.

 

Αυτα για την καταθλιψη...

Πριν μερες ανοιξα ενα τετραδιο που εγραφα οταν ημουν εγκυος.

Σε μια σελιδα εγραφα "ειμαι ενα χοντρο τερας που κυκλοφορει σαν πεθαμενη εδω μεσα"//.....και με πηραν τα ζουμια...δεν με καταλβε πιστευω κανεις τι περασα.ουτε ο αντρας μου που παντα ελεγε υπερβαλω.ακομα χειροτερα οταν ελεγε "το παιδι το θελεις αλλα δεν το ξερεις" τον μισουσα οταν το ελεγε γιατι δεν επερνε σοβαρα τα συναισθηματα μου.

Παντως δεν ημουν ετσι παλιοτερα...τοσο πολυ νευρωτικη και να ελεγχω τα παντα στο σπιτι....και να μην δεχομαι βοηθεια...

Ιρενε ισως εχεις δικιο σε αυτα που εγραψες.θα πρεπει να κατσω και να σκεφτω.

[elenik]

Τυψεις?

Νοιωθεις ασχημα που εννοιωθες ετσι κατα την εγκυμοσυνη για το μωρο και προσπαθεις να το διωξεις με το να το φροντιζεις αποκλειστικα εσυ ?

 

Επισης μπορει να το εκανες αρχικα ωσπου στο τελος παγιωθηκε. Και τωρα φανταζει μονοδρομος.

 

Αν ειναι τυψεις παντως πρεπει να σταματησει. Δεν ειναι αυτονοητο οτι λατρευουμε ενα παιδι απο την κοιλια.

Πχ εγω αυτο που λενε οταν το πρωτοαντικρησα το λατρεψα και βουρκωσα δεν το ειχα. Μετρουσα δαχτυλα να δω αν ειναι ολα εκει με ολα αυτα που ειχε περασει.

 

Κανε ενα βημα σιγα σιγα μπρος.

Ηδη το πρωτο εγινε.

Προσπαθησε να αφησεις καποιον να σε βοηθησει σε κατι.

Σιγα σιγα...εναν εναν...

Να θυμασαι οτι το παιδι βλεπει τον κοσμο απο τα ματια σου και τα συναισθηματα που νοιωθεις το επηρεαζουν στο πως βλεπει τον κοσμο. Γεμισε αυτο τον κοσμο του με αγαπη προς αυτους που το αγαπουν. Και ετσι το λατρευεις περισσοτερο

 

Υποθεσεις κανω απλα. Μπορει να ειμαι και τελειως εκτος.

[Niki81]

Εγω θελω αρχικά να σου πω πως μονο και μονο το γεγονος οτι αντιλαμβανεσαι οτι αποκτας λαθος συμπεριφορα...ειναι το πιο μεγαλο βημα.Βλεπω συχνα γυρω μου μαμαδες με αυτη τη συμπεριφορα που περιγράφεις...ειδικα μαμαδες οι οποιες εχουν ενα παιδακι...και αναρωτιέμαι πραγματικά γιατι???Εγώ μαμα δεν ειμαι και δεν ξερω πως ειναι η μητροτητα.Ισως αν γινω κι εγω μαμα να ειμαι ετσι ξεροκεφαλη κι ακομα χειροτερη.Αλλα δεν καταλαβαινω κιολας που οφειλονται αυτες οι αντιδρασεις.Βλεπω μαμαδες υστερικές που ιδιοτικοποιουνται τα παιδια λες και ειναι προεκταση του χεριου τους,που δεν αφηνουν κανεναν να τα παρει αγκαλια...λες και θα τους τα κλεψουν,κανεναν να πει την παραμικρη συμβουλη...ακομα και ασχετη,που πας να παρεις το παιδακι τους να το παιξεις και σε κοιτανε με μισο ματι και με κακια λες και πας να του κανεις κακο,που γινονται μανιακες με την καθαριοτητα σε υπερβολικο βαθμο και βλεπω τα παιδακια που υιοθετουν τις ιδιες υστεριες και την ιδια νευρικοτητα και απορω...δεν αντιλαμβανονται οτι αυτο που κανουν στο παιδι ειναι λαθος?

Δεν θα προτιμουσες να εισαι πιο χαλαρη,πιο χαμογελαστη?Να σε βλεπει το μωρακι σου ηρεμη και να ειναι ηρεμο κι αυτο?Δε νιωθεις περηφανη που εχεις γυρω σου οικογενεια και φιλους που σε αγαπανε,σε νοιαζονται και θελουν να σε βοηθησουν για να εισαι εσυ και το παιδακι σου καλα?

Εννοειται εσυ εισαι η μαμα...εσυ αποφασιζεις...και εσυ θετεις ορους στην ανατροφη του παιδιου σου.Και αν δε θελεις βοηθεια μπορεις απλα να μη τη δεχτεις.Αλλά την κακια δεν καταλαβαινω.

 

Νομιζω πως αν παρεις λιγο χρονο να σκεφτεις..ποσο ομορφο ειναι να εχεις ανθρωπους γυρω σου να σε αγαπανε και να σε νοιαζονται θα αναθεωρησεις πολλα πραγματα και θα γινεις εσυ καλυτερη για σενα.Στη ζωη δεν ειναι τπτ δεδομενο...και αν ποτε ερθει στιγμη που χρειαστεις βοηθεια σε αυτους τους ανθρωπους που τωρα διωχνεις σε αυτους θα τρεξεις.Αν λιγο ηρεμησεις και μαθεις να χαιρεσαι λιγο περισσοτερο τη ζωη...ολα θα σου φανουν πιο ευκολα και πιο ομορφα.Και αν μονη σου δεν μπορεις...δεν ειναι κακο να ζητησεις καποια συμβουλη απο καποιον ειδικο.Αν και ειμαι σιγουρη πως θα τα καταφερεις μια χαρα.

 

Να το χαιρεσαι το μπεμπακι σου και να μαθεις να χαμογελας πιο συχνα κοριτσακι!!!

[boubis]

Νιωθω απλα την αναγκη να εκφραστω.Ισως υπαρχει και καποιος αλλος που νιωθει το ιδιο...

φοβαμαι οτι αρχιζω και μετατρεπομαι σε πολυ κρυο ανθρωπο.Νομιζω εχω αρχισει και αλλαζω αρκετα...σταδιακα ...απο την εγκυμοσυνη μου..αλλα βλεπω οτι αν και περασαν 11 μηνες που γεννησα οι ορμονες μου εχουν κατασταλαξει αλλα τα νευρα μου ειναι ετοιμα ανα πασα στιγμη να εκραγουν.

Πρωτα εχω προσεξει οτι δεν θελω καμια βοηθεια πλεον απο κανεναν.Οταν ημονυ εγκυος πιστευω οτι περασα τοτε μια δυνατη καταθλιψη.αν και δεν εξεταστηκα απο γιατρο πιστευω οτι το περασα.Ασχετος απο αυτο ολες τις δουλειες μονη μου.Μεχρι και στον μηνα μου ανεβα κατεβα σκαλες καθε μερα με κουβα γεματο βρεγμενα ρουχα.Καταλαβαινω τωρα οτι ηταν επικινδυνο για το μωρο.Τοτε δεν το σκεφτηκα καν.ΜΕ επερνε μαμα μου φιλες ολοι και λεγαεν να ερθουν να με βοηθησουν και αρνιομουν,.Ψιλο τσακωθηκα με την μαμα μου που δεν την δεχτηκα να μεινει μαζι μου μερικες μερες στην ρχη που ηρθε ο μπεμπης...ελεγα τοτε " εγω αποφασισα να κανω τελικα αυτο το μωρο εγω θα τα βγαλω περα μονη μου μεχρι στο σημειο που θα καταρευσω.Τοτε θα σε παρω τηλεφωνο να ερθεις.Πρεπει να ζησω τις δυσκολιες γιατι ειναι ευθυνη μου και αν κουραστω καλα να παθω κιολας/."

με πεθερα τα ιδια .Καμια βοηθεια δεν ηθελα ουτε και πηρα τελικα.

Μεγαλωνωντας το μωρο δεν δεχτηκα ΠΟΤΕ καμια συμβουλη τους.Ακομα και κατι που ητνα λογικο δεν δεχομουν.Αν χρειαζομουν κατι ρωταγα τον γιατρο.Η και στο φορουμ καποιες φορες.Στα ματια μου ολοι μοιαζουν ανεπαρκης για να γνωριζουν κατι παραπανω απο εμενα και ας εχουν κανει και αλλα παιδια πριν απο μενα.

Ολες εκνευριζομαστε αν καποιος δεν μας ακουσει σε κατι που θα πουμε για το μωρο μας αλλα εγω εχω φτασει στο σημειο να κοψω και επαφες για αυτο το λογο.

Γενικως ενω ημουν παντα καλοκαρδη κ χαρουμενη κραταω πλεον τρομερη κακια και νιωθω πολλες φορες οτι ειμαι ξερολας.Ακομα και τωρα ομως που σας το λεω το πιστευω....καποιες φορες που με πιεζουν οι αλ΄λοι για διαφορα οτιδηποτε καθομαι και λεω "¨μηπως ειμαι λαθος τελικα σε αυτο και αυτο και αυτο?"αλλα μετα παλι λεω οχι.Θα γινει αυτο που θελω τελειωσε.

Εχω χασει την διπλωματικοτητα που ειχα.Δεν μπορω να κραταω το στομα μου πλεον κλειστο.Αλλαζω πολυ και τρομαζω.Νιωθω οτι δεν εχω κανεναν αναγκη και μαλιστα δεν θελω και πολλα πολλα με κανεναν.

Οταν ερχονται σπιτι μου νιωθω οτι πρεπει να τα εχω ολα στην εντελεια για να μην μιλανε.να μην μου την πουνε.να μην σχολιασουν.

Νιωθω οτι αν ξυπνησω λιγο πιο αργα πλεον το πρωι και το μαθουνε θα με χαρακτηρισουν ενω μου ειναι αδιαφορη η γνωμη τους νιωθω οτι πληγωνομαι...σας μπερδεψα ε?

το κινητο μου μερες ολοκληρες δεν ηξερα που ηταν και δεν με ενδιεφερε ελεγα καλυτερα ...

Στην μανα μου που πηγα εκατσα λιγακι ισα ισα να δει το μωρο και να φυγω.Και που προσφερθηκε με τον θειο μου να μου φτιαξουν και να πληρωσουν τις μπομπονιερες και λαμπαδα αρχικα αρνηθηκα αλλα επιμενουν που ειπα οκ...με μιση καρδια...

Ηθελα εγω να τις κανω.Θελω γενικοτερα ΕΓΩ να κανω ΤΑ ΠΑΝΤΑ για το μωρο μου.ΚΑΝΕΙΣ ΑΛΛΟΣ.

πιστευω οτι θα απομακρυνω τους παντες στο τελος και μια μερα θα το μετανιωσω.

Γιατι εχω μετατραπει σε αυτο το τερας που θελει να ελεγχει τα παντα σοτ σπιτι και στην ζωη.?δεν ημουν ετσι....Γιατι πλεον η κριτικη με τρελενει και με κανει να πεισμωνω απεναντυ σε αυτον που την κανει?καποτε ειλικρινα απο το ενα αυτι εμπαιναν απο το αλλο εβγαιναν.

Σκεφτομαι να μιλαγα με καποιον ψυχολογο.Με ενδιαφερει πολυ απο που προερχετε αυτη η συμπεριφορα και πως να το διορθωσω.

συγγνωμη που σας ζαλισα.Ενιωθα την αναγκη να το πω κοριτσια.

Συγγνωμη και ευχαριστω

Πόσο πολύ αναγνωρίζω τον εαυτό μου σε αυτά που διαβάζω...Ως αποτέλεσμα μιας προσωπικής αναζήτησης που είχα κατέληξα στο συμπέρασμα ότι εγώ δημιουργώ τις περισσότερες φορές τις εντάσεις λόγω της τελειομανίας μου και φέρνω τους άλλους σε δύσκολη θέση.Αυτό άρχισε να μου συμβαίνει από τότε που έχασα το μωράκι μου και αισθάνθηκα άχρηστη.Από τότε που γέννησα θεωρώ ότι εγώ είμαι υπεύθυνη για όλα και ότι πρέπει να τα κάνω τέλεια για να μην μου ξανασυμβεί καποιο κακό.Λόγω και της φύσης της δουλειάς μου θέλω να έχω τον έλεγχο για όλα για να μην μου ζητηθούν ευθύνες.Συμπέρασμα;Είμαι διαρκώς στην τσίτα και πολλές φορές παραννοώ κουβέντες και πράξεις με αποτέλεσμα να έρχομαι σε αντιπαράθεση με τους ανθρώπους που αγαπώ...Εδώ και λίγες μέρες εφαρμόζω μια τακτική "αργά,χαλαρά,ήρεμα και δε βαριέσαι"(σε λογικά πλαίσια!)και, πίστεψέ με,έχει αποτέλεσμα!Ο μικρός δεν γκρινιάζει τόσο,ο άντρας μου είναι κι αυτός πιο διαλλακτικός και εγώ προλαβαίνω να κάνω και πράγματα για τον εαυτό μου.Παράδειγμα:έπαιρνα πάντα εγώ μετά τη δουλειά τον μικρό από την πεθερά μου γιατί "έπρεπε".Γιατί;Διότι εγώ το είχα καθιερώσει.Ζήτησα λοιπόν από τον άντρα μου να πάει να τον πάρει και έκλεισα ραντεβού στο κομμωτήριο.Χωρίς δεύτερη κουβέντα τον πήρε και τον κράτησε μέχρι να γυρίσω(είχε δουλειά μετά).Χαλαρή και ήρεμη(γιατί έκανα κάτι για μένα)έπαιξα με τον μικρό,μαγείρεψα,καθάρισα το μπάνιο,έβαλα τον μικρό για ύπνο και περίμενα τον άντρα μου να γυρίσει για να του βάλω να φάει.Δεν θύμωσα όταν μου είπε ότι δεν θέλει να φάει φασολάδα και του πρότεινα να του κάνω ομελέτα.Μιλώντας με την κολλητή μου στο τηλέφωνο του έφτιαξα την ομελέτα και πήγα για ύπνο.Για να μην φλυαρήσω άλλο,πιστεύω ότι δουλεύοντας με τον εαυτό σου και ψάχνοντας τί θέλεις εσύ να κάνεις,όχι μόνο τα πρέπει,θα βρεις τη γαλήνη σου.Ε,εντάξει,αν έχεις και κανένα ξέσπασμα δικαιολογημένη!

[mmaria]

εγω παλι, μπορει για τον εαυτο μου να μην δεχομαι συμβουλες ουτε απο τη μανα μου, αλλα για το παιδι θα δεχτω ή τελοσπαντων θα συζητησω και θα ρωτησω (τους δικους μου ανθρωπους) ακομα και για πραγματα μικρα καθημερινα. τι να φαει το απογευμα, αν θα τον ντυσω ελαφρια ή βαρια, επουσιωδη ισως. κι αυτο γιατι δεν δεχομαι να το παιζω απολυτη εξουσια ή εντελως ξερολας στο παιδι επειδη απλα ειναι δικο μου. για τον εαυτο μου δεν με νοιαζει τοσο αν κανω κατι λαθος παιζοντας το ξερολας, για το παιδι μου ομως με νοιαζει και πολυ αν θα κανω κατι λαθος.

και στην τελικη μου αρεσει που επιβεβαιωνεται η αγαπη των δικων μας κατ'αυτο τον τροπο. μου αρεσει να ξερω οτι τοσοι ανθρωποι νοιαζονται το παιδι μου και εμας κατα συνεπεια. και ξερεις ετσι ολοι ειναι πιο χαλαροι και σου λενε χαλαρα τη γνωμη τους χωρις να πιεζουν για να την επιβαλλουν.

δεχομαι πολλη βοηθεια (απο γιαγιαδες) γιατι εκ των πραγματων δεν γινεται διαφορετικα και προσφερω κι εγω στα δικα τους δηλ οπου εκεινες δεν τα καταφερνουν τοσο καλα. πχ να παω να φτιαξω την φορολογικη τους δηλωση, να τους καθοδηγησω για θεματα που εχουν να κανουν με γραφειοκρατεια, να παω να τους μεταφερω τα ψωνια τους με το αυτοκινητο και οτι αλλο περναει απο το χερι μου.

βεβαια, κριτικη δεν δεχομαι απο κανενα, αυτο το εχω επιβαλλει με λιγο αποτομο τροπο, αλλά πλεον αν θελουν κατι να κριτικαρουν, μου το εκφραζουν ως αλλη αποψη που "ΑΝ θελω, την ακουω".

κουραζομαι αρκετα, αλλά αν νιωσω να τα παιζω, θα αφησω πισω χωρις τυψεις κι ενοχες καποιες δουλειες σπιτιου χωρις να νοιαζομαι καθολου τι θα πει ο καθενας (εδω μου βγαινει η αυτοπεποιθηση και η σιγουρια).

ενταξει δεν σπαταλαω και χρονο σε κομμωτηρια, καφε και ψωνια για μενα (τα βαριεμαι), οποτε εχω χρονο για το παιδι.

τελικα θελω να σου πω να βρεις τι πραγματικα θελεις και χρειαζεσαι, χωρις να σε αγχωνει η εικονα της καλης σουπερ μαμας που τα ελεγχει ολα. και λαθη θα κανουμε και θα ξανακανουμε. και να πιστεψεις στους ανθρωπους που σε αγαπανε και σε νοιαζονται. σιγουρα υπαρχουν.

[DALIA]

casperaki προς το παρών επιγραματικά, θα προσπαθήσω να τα διαβάσω όλα και θα επανέλθω...

βρίσκω πολλά κοινά στο χαρακτήρα μας ( όχι όλα αλλά αρκετά ), με τη διαφορά ότι για εμένα το παιδί ήρθε όταν το ήθελα...και ήμουν σχεδόν από πάντα έτσι...

κανοντας αυτοκριτική πολλές φορές καταλήγω στο συμπέρασμα ότι τελικά είμαι παραπάνω εγωίστρια από το κανονικό...

στεναχωριέμαι όταν φτάνω στο σημείο να πω ευχαριστώ ( ξέρω ότι είναι κακό και προσπαθώ να το αποβάλλω, λογικά κάποια στιγμή θα τα καταφέρω )...

[babystar]

Το γεγονός ότι δεν ήθελες το μωρό δε σημαίνει πως πρέπει να "τιμωρείς" τώρα τον εαυτό σου λέγοντας ότι "είναι δική μου ευθύνη και πρέπει να αναλάβω τις ευθύνες των πράξεων μου", που σημαίνει να γίνεσαι σκληρή με τους άλλους, να περνάνε όλα από το χέρι σου και στην τελική να μην απολαμβάνεις την οικογένεια σου...Γιατί έτσι μου φαίνεται ότι συμβαίνει...

 

Αν μπορείς, άφησε πίσω σου εκείνη την περίοδο. Άλλωστε, δεν είσαι η πρώτη, ούτε η τελευταία που δεν ήθελε το παιδί.Απόλαυσε τώρα το μπεμπάκι σου, χαλάρωσε και προσπάθησε να φτιάξεις τη σχέση σου με τον άντρα σου. Μην απομακρύνεσαι και κυρίως μην κλείνεσαι στον εαυτό σου. Θα περάσει αυτή η περίοδος, θα μεγαλώσει ο μπέμπης και κάποτε θα λες "μα γιατί δεν το απολάμβανα τότε?". Δε σου λέω σώνει και καλά να φέρεις τη μαμά σου να σε βοηθάει, αλλά νιώσε λίγο πιο χαλαρή απέναντι στο μωρό και κυρίως απέναντι στον εαυτό σου. Ακόμα και που λες ότι ανέβαινες τα σκαλιά με τα βρεγμένα ρούχα, εξηγείται, γιατί το μωρό δεν το ήθελες, που σημαίνει ότι δε σε "ένοιαζε". Αυτό όμως δε σημαίνει ότι πρέπει μια ζωή να νιώθεις τύψεις για αυτό. Μια δύναμη σε έκανε να ντυθείς και να φύγεις, να μη "ρίξεις" το μωρό σου, που σημαίνει ότι στην τελική το ήθελες και είσαι μια άξια μανούλα. Αγάπησε τον εαυτό σου και τη νέα σου ζωή και όλα θα έρθουν φυσικά. Αυτά πιστεύω εγώ...

[iren66]

Το εχω ξαναπει και θα το πω παλι ειναι ασχημο μα ειναι και η αληθεια.

Η εγκυμοσυνη μου δεν ηταν προγραμματισμενη.Οταν το εμαθα γκρεμιστηκε ο κοσμος μου.

καρδούλα μου, ούτε η δικιά μου ήταν & στα μισά που γράφεις, είναι σα να διαβάζω το ημερολόγιο μου τότε... Το μωράκι το ανακάλυψα ήδη τριών μηνών (έπαιρνα και αντισυλληπτικά τρομάρα μου!), οπότε δεν έμπαινε θέμα έκτρωσης. Πήγα στο γιατρό να μάθω τι τρέχει και είχα μόνο για λίγες ώρες το μήνα αίμα & ο γιατρός μούδειξε στον υπέρηχο ένα παλλόμενο "φασολάκι" μέσα μου και μού πε "Να το! 3μηνών υγειέστατο μωράκι, να σας ζήσει!". και εκείνη την στιγμή πλημμύρισα μέσα μου μ ένα "ΤΟ ΘΕΛΩ!" για το μωράκι αυτό, που παρ όλη την τρελλή ζωή που έκανα τότε, κατάφερε να επιβιώσει και να μεγαλώνει μέσα μου, όμως την ίδια στιγμή μισούσα τον εαυτό μου απίστευτα. Γιατί θέλοντας το μωράκι μου έχανα τον πατέρα του που τον λάτρευα ("Αν το κρατήσεις, χωρίζουμε" & έγινε), έχανα τη ζωή μου, την καριέρα μου, τους φίλους μου (που όλοι νόμιζαν πως είθελα να πιέσω τον μπαμπά -καμία σχέση!), γενικότερα, έχανα όλο το γνωστό μου σύμπαν ως τότε. Από τύψεις , αλλά & απογοήτευση που δε θα μπορούσα πια να συνεχίσω τον μποέμικο τρόπο ζωής μου, τράβηξα μια κατάθλιψη τουλάχιστον δίχρονη, μέχρι να μπορέσω να βρω την άκρη μέσα μου & να ξανααποκτήσω την ισορροπία & την γαλήνη μου με τα νέα δεδομένα. Στο μωράκι μου ήμουν μια χαρά, γέλαγα, έπαιζα μαζί του, το φρόντιζα & όταν κοιμόταν έλιωνα στο κλάμα. Δεν εμπιστευόμουν κανέναν & από κοινωνική & ευχάριστη, είχα γίνει κλειστή & πεισματάρα, μέχρι ανυπόφορη. Αν τελικά δεν ζητούσα βοήθεια απ την μητέρα μου, δεν ξέρω πως θα χα καταλήξει. Με τη βοήθεια της άρχισα να επανέρχομαι λιγο-λίγο, να συγχωρώ, κυρίως εμένα την ίδια & να αναδιοργανώνω τη ζωή μου, ώστε να κάνω πράγματα που με κάνουν καλά, χωρίς να στερώ απ το παιδί μου. Ταυτόχρονα συνειδητοποίησα πως όσο πάλευα για να χω τον απόλυτο έλεγχο στα πάντα, τόσο περισσότερα λάθη έκανα, ενώ όταν αφηνόμουν και λίγο στο ρεύμα, μ ένα μαγικό τρόπο όλα πήγαιναν καλύτερα.

Η συνειδητοποίηση σου είναι το πρώτο βήμα. Η αγάπη μέσα σου & γύρω σου είναι το δεύτερο. Κι η συχώρεση προς τον εαυτό σου, το τρίτο. Προσπάθησε, λιγάκι μόνο, ν αφεθείς & θα νιώσεις ευγνωμοσύνη για την αγάπη που σου προσφέρεται & για την αγάπη που προσφέρεις. Είναι σαν να παίρνεις ανάσα, μετά από πολύ καιρό που έμεινες σφιγμένη

'Οπως σου γραψε & μια άλλη φίλη εδώ, τίποτα δεν είναι δεδομένο. Κι η ζωή μας πολύ μικρή, για να ναι θλιβερή, αυστηρή, δύσκολη & μοναχική.

Πιστεύω, θα τη βρεις την άκρη σου μέσα απ την αγάπη.

[arleta]

μηπως ολα αυτα που μας συμβαινουν (κι εγω εχω τετοιες συμπεριφορες) συμβαινουν επειδη θελουμε να εχουμε τον απολυτο ελεγχο της οικογενειας μας;;; ισως οταν ειμασταν παιδια να ειχαμε παραπονα απο τις οικογενειες μας και τους γονεις μας, αρα τωρα μας βγαινει να γινομαστε παραπανω προστατευτικοι απο οσο πρεπει....

νομιζω (χωρις να ειμαι ειδικος) οτι τετοιου ειδους συμπεριφορες ισως να πηγαζουν απο τα δικα μας παιδικα χρονια, κι ας μη θυμομαστε πολλα....

[apo+mpempa]

Δεν μπορω να πω οτι το χω περασει. Ηθελα και τα δυο παιδια μου, αλλα θελω και ευτυχως εχω βοηθεια, για να κραταω τις ισσοροπιες μου. Δεν νομιζω οτι σημαινει οτι ειμαι κακη μαμα, αν παρω ταπερακι ή αν μου κρατησουν το παιδι για να βγω. Προσωπικα μιλαω δεν μπορω να ειμαι μονο μαμα. Και γιατι να πρεπει να μαλωσεις με οποιον λεει τη γνωμη του, ενω όπως λες ακους την γνωμη του forum? Μηπως σε ενοχλει η επαφη με τους ανθρώπους? Και γιατι το μωρακι σου να γινει(χωρις παρεξηγηση) κολλημενο στη μαμα? Νομιζω, ή καλυτερα ετσι το αντιλλαμβανομαι εγω, ότι αφηνοντας τα μωρακια μας λίγο σε καποιο ατομο που εμπιστευομαστε ειναι η αρχη της κοινωνικοποιησης. Ξεκολλανε απο τη ''φουστα '' της μαμας, και οσο αργοτερα γινει τοσο χειροτερο ειναι.

 

Δεν ξερω αν συμφωνεις με τις αποψεις μου, αλλα σκεψου τες.

[κλάρα]

Αυτά που έγραψες casperaki αν και δεν τα έχω περάσει που φαίνονται γνώριμα...τα έχω συναντίσει πολλές φορρες ......το γεγονός οτι παραδέχεσαι και καταλαβαίνεις την όλη κατασταση έιναι το θετικό της ιστοριάς και μπορείς σιγουρα να βρεις την λύση για να βγεις απο όλο αυτό.....Η προσωπική μου άποψη αν και δεν γνωρίζω αν είναι και η σωστη αλλά θα σου την πω μέσα απο την καρδία μου σαν μανούλα 4 παιδιών και αν θέλεις αν την ακούσεις καλώς.....αν όχι απλα προσπέρασέ την...

Το γεγονός ότι έχεις ένα παιδί δεν σε κανει μοναδική......χιλιάδες γυναίκες γίνονται μανούλες καθημερινα.......Το δικό σου παιδί δεν ειναι το κέντρο του κόσμου...μονο το κέντρο του δικού σου..μικρόκοσμου.......σαφως και θέλεις το καλό του παιδιού σου, σαφως και το αγαπάς,σαφως και είναι το παν στην ζωή σου........αλλά δεν είσαι ΕΣΥ έιναι ενας αλλος ανθρωπος που απλως τον βοηθας να μεγαλωσει....

Γιαυτό χαλαρωσε λίγο ιδιως τώρα που ανοιγει και ο καιρός πάρε φίλες σου τηλ. και πάτε βόλτες με τα καρότσια.....άφησε το μωρό σε κάποιον δικό σου και ασχολήσου με τον εαυτό σου........σίγουρα και η μαμά σου το αγαπάει όπως και εσύ...άλλωστε αυτή σε μεγάλωσε...... δεν σε μεγάλωσε σωστα??????...δεν σε αγάπησε?????γιατι να μην μπορει να φροντίσει λιγο το μωρό σου??????και το σημαντικότερο μάθε να ακούς τους άλλους...άσχετα αν συμφωνεις απόλυτα ή όχι......ακουσε την αποψή τους και σηζητησε την μαζί τους.....δεν τα επιχειρηματα τους και μετά κρινεις......η συναναστροφή με κόσμο θα σου κανει καλο και σε έσενα και στο παιδί σου που απο ότι διαβάζω είναι σχεδων χρονιάρικο και πρεπει να αρχίζει να έχει και αλλα ερεθισματα έξω από την οικογένεια.......

[nicole23]

Caspereki μπορείς να κάνεις ψυχανάλυση...αν έχεις τα κότσια, που όπως καταλαβαίνω τα έχεις...Σκέφτηκα και γω να κάνω, αλλά φοβήθηκα το αποτέλεσμα στην παρούσα φάση... και αν ανακαλύψω ότι καταβάθος θέλω να πάρω μια βαλίτσα και εξαφανιστώ? άστο καλύτερα...

[ALIS]

Τυψεις?

Νοιωθεις ασχημα που εννοιωθες ετσι κατα την εγκυμοσυνη για το μωρο και προσπαθεις να το διωξεις με το να το φροντιζεις αποκλειστικα εσυ ?

 

Επισης μπορει να το εκανες αρχικα ωσπου στο τελος παγιωθηκε. Και τωρα φανταζει μονοδρομος.

 

Αν ειναι τυψεις παντως πρεπει να σταματησει. Δεν ειναι αυτονοητο οτι λατρευουμε ενα παιδι απο την κοιλια.

Πχ εγω αυτο που λενε οταν το πρωτοαντικρησα το λατρεψα και βουρκωσα δεν το ειχα. Μετρουσα δαχτυλα να δω αν ειναι ολα εκει με ολα αυτα που ειχε περασει.

 

Κανε ενα βημα σιγα σιγα μπρος.

Ηδη το πρωτο εγινε.

Προσπαθησε να αφησεις καποιον να σε βοηθησει σε κατι.

Σιγα σιγα...εναν εναν...

Να θυμασαι οτι το παιδι βλεπει τον κοσμο απο τα ματια σου και τα συναισθηματα που νοιωθεις το επηρεαζουν στο πως βλεπει τον κοσμο. Γεμισε αυτο τον κοσμο του με αγαπη προς αυτους που το αγαπουν. Και ετσι το λατρευεις περισσοτερο

 

Υποθεσεις κανω απλα. Μπορει να ειμαι και τελειως εκτος.

 

 

 

ασχετο αλλα το ποσο σε παω δεν λεγεται!ωραιες αποψεις....!

[ALIS]

Εγω θελω αρχικά να σου πω πως μονο και μονο το γεγονος οτι αντιλαμβανεσαι οτι αποκτας λαθος συμπεριφορα...ειναι το πιο μεγαλο βημα.Βλεπω συχνα γυρω μου μαμαδες με αυτη τη συμπεριφορα που περιγράφεις...ειδικα μαμαδες οι οποιες εχουν ενα παιδακι...και αναρωτιέμαι πραγματικά γιατι???Εγώ μαμα δεν ειμαι και δεν ξερω πως ειναι η μητροτητα.Ισως αν γινω κι εγω μαμα να ειμαι ετσι ξεροκεφαλη κι ακομα χειροτερη.Αλλα δεν καταλαβαινω κιολας που οφειλονται αυτες οι αντιδρασεις.Βλεπω μαμαδες υστερικές που ιδιοτικοποιουνται τα παιδια λες και ειναι προεκταση του χεριου τους,που δεν αφηνουν κανεναν να τα παρει αγκαλια...λες και θα τους τα κλεψουν,κανεναν να πει την παραμικρη συμβουλη...ακομα και ασχετη,που πας να παρεις το παιδακι τους να το παιξεις και σε κοιτανε με μισο ματι και με κακια λες και πας να του κανεις κακο,που γινονται μανιακες με την καθαριοτητα σε υπερβολικο βαθμο και βλεπω τα παιδακια που υιοθετουν τις ιδιες υστεριες και την ιδια νευρικοτητα και απορω...δεν αντιλαμβανονται οτι αυτο που κανουν στο παιδι ειναι λαθος?

Δεν θα προτιμουσες να εισαι πιο χαλαρη,πιο χαμογελαστη?Να σε βλεπει το μωρακι σου ηρεμη και να ειναι ηρεμο κι αυτο?Δε νιωθεις περηφανη που εχεις γυρω σου οικογενεια και φιλους που σε αγαπανε,σε νοιαζονται και θελουν να σε βοηθησουν για να εισαι εσυ και το παιδακι σου καλα?

Εννοειται εσυ εισαι η μαμα...εσυ αποφασιζεις...και εσυ θετεις ορους στην ανατροφη του παιδιου σου.Και αν δε θελεις βοηθεια μπορεις απλα να μη τη δεχτεις.Αλλά την κακια δεν καταλαβαινω.

 

Νομιζω πως αν παρεις λιγο χρονο να σκεφτεις..ποσο ομορφο ειναι να εχεις ανθρωπους γυρω σου να σε αγαπανε και να σε νοιαζονται θα αναθεωρησεις πολλα πραγματα και θα γινεις εσυ καλυτερη για σενα.Στη ζωη δεν ειναι τπτ δεδομενο...και αν ποτε ερθει στιγμη που χρειαστεις βοηθεια σε αυτους τους ανθρωπους που τωρα διωχνεις σε αυτους θα τρεξεις.Αν λιγο ηρεμησεις και μαθεις να χαιρεσαι λιγο περισσοτερο τη ζωη...ολα θα σου φανουν πιο ευκολα και πιο ομορφα.Και αν μονη σου δεν μπορεις...δεν ειναι κακο να ζητησεις καποια συμβουλη απο καποιον ειδικο.Αν και ειμαι σιγουρη πως θα τα καταφερεις μια χαρα.

 

Να το χαιρεσαι το μπεμπακι σου και να μαθεις να χαμογελας πιο συχνα κοριτσακι!!!

 

 

 

Καλη μου μολις γινεις μανουλα θα καταλαβεις!Αυτο το τρελο σκαμπανεβασμα διαθεσης και τον τρελο χορο των ορμονων δεν το καταλαβαινεις αν δεν τον ζησεις κακα τα ψεμματα....εγω ενω δεν ημουν ποτε πριν ετσι οταν εμεινα εγυος μου την εδιναν τα παντα...ασε που ειχα μια εμμονη οτι θα μου παρουν τον μπεμπη μου!Μιλαμε ειχα γινει ΣΚΥΛΑ νυχια εβγαζα οταν με πλησιαζαν!Να μου ακουμπησουν την κοιλια δεν το συζητω καν....(ασε που δεν καταλαβαινω αυτη την μανια να πιανουν ξενες κοιλιες)!οταν γεννηθηκε δεν τον εδινα ουτε αγκαλιες ουτε να τον αγγιξουν μεχρι που εκλεισε 6 μηνες και σταματησαμε την αποστειρωση!ασε γενικοτερα ειχα γινει control freak.ηθελα να τα κανω ολα μονη μου και ολα τελεια...στην δευτερη ημουν πολυ πιο χαλαρη!οχι τελειως αλλα αρκετα!Παντως αυτο που καταλαβα ειναι οτι ειχα προβλημα στο να ζηταω βοηθεια..γιατι τελικα νομιζω οτι αυτο χρειαζεται δυναμη....αισθανομουν πολυ λιγη....επρεπε να ειμαι τελεια μαμα συζυγος συντροφος κ.α.Ειχα φορτωσει με πολλα πρεπει τον εαυτο μου μεχρι που κατερευσα!Εγω παντως τις συνεδριες μου τις εκανα!Εχω 2 μωρακια και θελω να τα μεγαλωσω οχι επειδη πρεπει αλλα επειδη θελω....

Casperaki παντως ανοιξες ωραιο θεμα γιατι ειναι ωραιο να ξερεις οτι δεν εισαι μονη και τοτε γραφεις πιο χαλαρα χωρις ενοχες!

[Morchelina]

Γιατι εχω μετατραπει σε αυτο το τερας που θελει να ελεγχει τα παντα σοτ σπιτι και στην ζωη.?δεν ημουν ετσι....

 

Γιατί είσαι τόσο αυστηρή με τον εαυτό σου; Κρίνοντας από τον εαυτό μου την ανάγκη για έλεγχο την έχουμε όταν αισθανόμαστε ανασφαλείς. Τι άλλο μας κάνει πιο ανασφαλείς από μία εγκυμοσύνη και ένα μωρό. Μας φέρνουν τη ζωή μας πάνω κάτω, διακινδυνεύουμε την υγεία μας και από τη μία μέρα στην άλλη είμαστε και απολύτως υπεύθυνες για ένα άλλο πλάσμα. Εσύ που είσαι και μικρή ένας λόγος παραπάνω να ταραχτείς περισσότερο. Από την άλλη από όλη αυτήν την "εμπόλεμη" κατάσταση αντλούμε δύναμη που δεν ξέραμε ότι την είχαμε και ωριμότητα. Και η πρώτη πράξη ωριμότητας ήταν όταν κράτησες το μωρό.

 

Θα αρχίσεις να ξαναβρίσκεις τον εαυτό σου όσο μεγαλώνει το μωρό και αυξάνεται η αυτοπεποίθησή σου. Τέλεια δεν είναι καμία αρκεί να προσπαθούμε για το καλύτερο. Δώσε λίγο χρόνο στον εαυτό σου.

[vaw]

Casperaki καλησπέρα, αν και δεν μου αρέσει να δίνω συμβουλές θα σου πω το εξής, όταν πονάει το δόντι μας πάμε στον οδοντίατρο αμέσως όταν λοιπόν ¨"πονάμε" ψυχικά γιατί να μην πάμε σε έναν ψυχολόγο? Το δόντι αν το αφήσεις χωρίς θεραπεία για καιρό απο εκέι που μπορεί να ήθελε ένα σφράγισμα φτάνει να θέλει απο απονεύρωση μέχρι και εξαγωγή. Το ίδιο παθαίνει και η ψυχούλα μας αν δεν την φροντίσουμε κατάλληλα και έγκαιρα. Εύχομαι να βρεις την ηρεμία σου.

[casperαki]

κοριτσια σας ευχαριστω πολυ για τις απαντησεις σας.Να σας πω την αληθεια δεν εχω σκεφτει καθολου οτι η εγκυμοσυνη μου ισως εχει καποιο "λογο" σε αυτο που εχω τωρα.Και αναφερθηκα στην εγγυμοσυνη γιατι η κοπελα με ρωτησε γιατι πιστευω οτι περασα καταθλιψη την εποχη εκεινη.Αλλιως δεν θα αναφερομουν λεπτομερως.Το εχω ξεπερασει γιατι ειμαι καλα με το μωρο μου.ουτε υπαρχουν στιγμες που δεν τον θελω.Καμια σχεση.Λες και το εζησε κα΄ποιος αλλος ολο εκεινο το ασχημο...."ονειρο"

Βλεπω οτι καποιες απο εσας επισης εχετε γινει πιο σκληρες και δεν δεχεστε και πολλα πολλα απο αλλους

Εκατσα αυτες τις μερες και σκεφτηκα...

Η πεθερα μου με ειχε¨προσβαλει πριν λιγο καιρο λεγωντας μου οτι η μαμα μου δεν μου εμαθε και πολλα πολλα (σε θεμα νοικοκυροσυνης.) και μαλιστα σε μια κουβεντα που ειχαμε για το αν θα παω να δουλεψω (δυσκολα τα οικονομικα μας η αληθεια ειναι) μου ειπε οτι η αλη της νυφη δουλευει και εχει και 2 παιδια και οαντρας την την υποστιριζει (ο δικος μου δενθελει να παω για δουλεια.)ΓΙΑΤΙ ομως η νυφη της η αλλη εχει και το σπιτι τζιτζι και παντα φαγητο για τον αντρα της στο τραπεζι.Σε αντιθεση με εμενα που μια μερα που πηα δοκιμαστικα σε μια δουλεια επικρατουσε ενας πανικος και ενα χαος στο σπιτι μου.Θιχτηκα παρα πολυ.Γιατι μπορει να μην δουλευω αλλα ειλικρινα ειμαι τοσες ωρες στο ποδι μαγειρεμα σιδερο καθημερινα πληντυρια τα παντα και σε ολα αυτα να απασχολω κ αι το παιδι που κουραζομαι.Η μεση μου με εχει πεθανει.Καθημερινα υποφερω λες και ειμαι γρια δεν μπορω να σκυβω πλεον...και ηρθε εκεινη να μου πει αυτες τις κουβεντες?

Οπως επισης κ η αδελφη μου που καμια φορα ερχετε και μου λεει "ουαου!!!το σπιτι σου ειναι πεντακαθαρο και τα πατωματα !!βλεπω καποιος εκανε δουλειες!!!" και παλι θιγομαι...

Ο αντρας μου εχει πει πολλες φορες σε μικροδιαφωνιες "σιγα μωρε και τι κανεις?" ....

νιωθω δηλαδη οτι κανεις σε αναγνωριζει τις προσπαθειες μου.Σε οτιδηποτε.

Ολα αυτα σκεφτομουν αυτες τις μερες και νομιζω οτι αμυνομαι ετσι να μην δεχομαι καμια βοηθεια.

Επισης στο παρελθον γυρω στα 16 17 ειχα φυγει εγω απο το σπιτι μου και με φιλοξενησε μια φιλη μου με την μαμα της.Μετα ξανα γυρω στα 22 μου.Οι στιγμες που εζησα εκει μεσα δεν ηταν ευχαριστες και συνεχως κοπανουσαν οτι "εμεις σε ειχαμε τοσο καιρο" και μαλιστα καομα και τωρα η μαμα της κοπλεας μου λεει " το παιδι σου ειναι σαν παιδι μου ,,,σαν κορη μου σε μεγαλωσα" αυτα ειναι βλακειες βεβαια και ειναι μπιχτες...Απεναντυ σε αυτα τα ατομα ενιωθα μεγαλη υποχρεωση χρονια ετσι?και ας μην ετρωγα παρα μονο οτι περισευε γιατι ηξερα οτι θα ελεγε μετα η μανα οτι με ταιζει ουτε μπανιο εκανα εκει...τελος παντων ειναι μια εποχη που κακως θυμαμαι αλλα νομιζω οτι φταιει και αυτο...οτι δεν θελω τιποτα απο κανεναν για να μην νιωθω υποχρεωση απαναντυ τους.Για να μην μπορουν να ανακατευτουν ποτε πουθενα ξανα στην ζωη μου.

Συγγνωμη για το μεγαλο μνμ αλλα αυτα που ηρθαν αυτες τις μερες στο μυαλο.

Οικονομικα δεν μας περνει να παω σε καποιον ειδικο να με "αναλυση"!!!!οι τιμες ειναι απαγορευτικες.!!!

[arleta]

Casperaki

εχω γραψει και πιο πανω και θα επιμεινω οσο σε διαβαζω.... εχω την εντυπωση πως κατι φταιει απο τα παιδικα σου χρονια. Δυστυχως για τους ανθρωπους εκεινη η αθωα ηλικια δρα καταλυτικα στη ζωη μας... οσο ελαχιστα κι αν θυμομαστε οταν κανουμε μια καλη αναδρομη στο παρελθον εκει ξεθαβουμε τις απαντησεις...

βαλε κατω τον εαυτο σου και ξεσκονισε τον. θα σου παρει καιρο νομιζω, αλλα θα ηρεμησεις πιστευω... θυμησου, σκεψου, ψαξε και αποδεξου. δεν ειναι ευκολο ουτε ευχαριστο. ειναι ομως ενας τροπος.

σ αυτα που λες αναγνωριζω πολλες δικες μου συμπεριφορες. εδω και χρονια κανω αυτη τη δουλεια με τον εαυτο μου (οχι τυχαια). ανακαλυπτω απο που πηγαζουν ολα αυτα, αλλα δε ξερω πως να τα διορθωσω. προσπαθω αλλα δεν ειναι παντα ελεγχομενη η συμπεριφορα μου. οσο για τις δικες μου παιδικες οικογενειακες αναμνησεις, αστες καλυτερα...

[arleta]

Α! επισης... μιλα με το συντροφο σου, ανοιξε τη ψυχη σου σ' αυτον. οσο αυτος ειναι μαζι σου και σε στηριζει δεν εχεις να φοβασαι τιποτα... ειναι ο ανθρωπος που εχεις στη ζωη σου, που σε συμπληρωνει και τον συμπληρωνεις...

ειναι δυσκολα τα πραγματα Casperaki, αλλα πρεπει να γινομαστε καλυτεροι. και κυριως πρεπει να παλευουμε να τα εχουμε καλα με τον εαυτο μας. τα παιδια μας βλεπουν το κοσμο μεσα απο τα δικα μας ματια.... ας τους τον ομορφηνουμε!!!!

καλη δυναμη....

[elenik]

Δεδομενου του 2ου ποστ δεν εχεις κατι που πρεπει να αλλαξεις ουτε θες ειδικο οπως λες. Ειναι σαν να διαβαζω 2 ποστ απο 2 διαφορετικα ατομα

Σε κανεναν δεν αρεσει να μπαινει ο αλλος σπιτι του και να το ψυριζει.

Δεν ειχες κανει ξεκαθαρο οτι αναφερεσαι σε νυφη και πεθερα :lol:

Σοβαρα τωρα αν ηταν να με βοηθησει καποιος με μονο κινητρο του το να αναδειξει την "ανικανοτητα μου" κατ εκεινον.... ουτε εγω θα δεχομουνα βοηθεια.

 

Στις τυψεις αναφερθηκα μονο και μονο επειδη φανηκε το ποσο πονο σου αφησε ολη αυτη η περιοδος. Προφανως εκανα λαθος και ελπιζω αυτο

Βλεπω οτι καποιες απο εσας επισης εχετε γινει πιο σκληρες και δεν δεχεστε και πολλα πολλα απο αλλους

να μην το εννοιωσες απο κατι που ειπα .

 

Η πεθερα μου με ειχε¨προσβαλει πριν λιγο καιρο λεγωντας μου οτι η μαμα μου δεν μου εμαθε και πολλα πολλα (σε θεμα νοικοκυροσυνης.) και μαλιστα σε μια κουβεντα που ειχαμε για το αν θα παω να δουλεψω (δυσκολα τα οικονομικα μας η αληθεια ειναι) μου ειπε οτι η αλη της νυφη δουλευει και εχει και 2 παιδια και οαντρας την την υποστιριζει (ο δικος μου δενθελει να παω για δουλεια.)

Αυτο ειναι κατι που εχετε αποφασισει εσυ και ο συζυγος και πασαρε την στο συζυγο να της πει γιατι οχι να ξεμπερδευεις. :cool:

 

ΓΙΑΤΙ ομως η νυφη της η αλλη εχει και το σπιτι τζιτζι και παντα φαγητο για τον αντρα της στο τραπεζι.Σε αντιθεση με εμενα που μια μερα που πηα δοκιμαστικα σε μια δουλεια επικρατουσε ενας πανικος και ενα χαος στο σπιτι μου.Θιχτηκα παρα πολυ.

Μηπως η νυφη σου βαζει γυναικα και δεν το λεει στην πεθερουλα?

Μηπως βοηθαει και η μαμα της κρατωντας λιγο τα παιδια να κανει καμια δουλεια?

Μηπως ο συζυγος της δουλευει λιγοτερες ωρες? ή μηπως βοηθαει και εκεινος και δεν το λεει στην "μαμα"

Μηπως εχει διαφορετικης ηληκιας παιδια? (εσυ εισαι ακομα μωρομανα απο οτι βλεπω )

Επισης υπαρχουν παιδια που "μαθαινουν" να ειναι στην κουνια και η μαμα να κανει ησυχα δουλιτσες (τα δικα μου δε το χουν το αθλημα :lol:)

Αν τα κανει μονη της και εχει 2 μωρα ειναι ο superman και να ερθει να βαλει και σε μενα κανενα χερι γιατι ειμαι τα ιδια με σενα :D

 

Γιατι μπορει να μην δουλευω αλλα ειλικρινα ειμαι τοσες ωρες στο ποδι μαγειρεμα σιδερο καθημερινα πληντυρια τα παντα και σε ολα αυτα να απασχολω κ αι το παιδι που κουραζομαι.Η μεση μου με εχει πεθανει.Καθημερινα υποφερω λες και ειμαι γρια δεν μπορω να σκυβω πλεον...και ηρθε εκεινη να μου πει αυτες τις κουβεντες?

Σε μας θα τα πεις καλη μου?:lol: Τα ζουμε

 

Οπως επισης κ η αδελφη μου που καμια φορα ερχετε και μου λεει "ουαου!!!το σπιτι σου ειναι πεντακαθαρο και τα πατωματα !!βλεπω καποιος εκανε δουλειες!!!" και παλι θιγομαι...

Η αδερφη σου πιθανοτατα ηθελε να δειξει ποσο φαινεται ολος ο κοπος που εκανες. Ειναι υπεροχο να αναγνωριζει καποιος το ποσο κουραστηκες και μαλλον το πηγε ετσι αλλα σε ειχαν φουντωσει οι αλλοι .

 

Ο αντρας μου εχει πει πολλες φορες σε μικροδιαφωνιες "σιγα μωρε και τι κανεις?" ....

Ειδες? Για αυτο η αδερφη το αναγνωρισε

 

νιωθω δηλαδη οτι κανεις σε αναγνωριζει τις προσπαθειες μου.Σε οτιδηποτε.

Το επαγγελμα της νοικοκυρας ... δυστυχως κανεις δεν το εκτιμαει . Οταν τους λειψει να δω τι θα κανουν.

 

Ξεχωρισε αυτους που εμπιστευεσαι .Δεν υπαρχει λογος να εχεις αμυντικη σταση με ολους . Μην τους βαζεις ολους στο ιδιο καζανι και ακου αυτους που μιλανε με αγαπη και οχι για να μειωσουν τον αλλο γιατι δεν ξερουν να κανουν κατι αλλο.

Η ζωη θελει και συμμαχους

Φιλια

[georgiamami]

Μην πανικοβαλεστε. Δεν ειναι απαραιτητο να τα κανουμε ολα μονες. Δεν ειναι ντροπη να ζηταμε βοηθεια. Και αλλωστε καθετι που αλλαζει στη ζωη μας, διαφοροποιει και τους ρυθμους μας. Και μεχρι να προσαρμοστουμε και να μπουμε στη σειρα σιγουρα ειναι δυσκολα. Εγω ειχα 2 παιδακια, 2 ηληκιωμενους (ο ενας κατακοιτος και ο αλλος μυαλο αλλου) και δουλευα.Ρομποτ ημουν αλλα παει περασε.Απορω κι εγω πως τα εβγαζα περα, αλλα ειναι γεγονος κοριτσια οτι τα καταφερα. Τωρα εχω μονο τα παιδια (οι ηλικωμενοι πεθαναν) και δουλεια. <<Ο ανθρωπος εχει απιστευτη δυναμη μεσα του.Τρομαζει και ο ιδιος οταν την αντικρυσει>>

[iren66]

 

Οικονομικα δεν μας περνει να παω σε καποιον ειδικο να με "αναλυση"!!!!οι τιμες ειναι απαγορευτικες.!!!

Μη σκας καλή μου απ ότι βλέπεις εδώ κανουμε ψυχανάλυση τσάμπα .

Εγώ αυτό που καταλαβαίνω είναι πως πεθερά (& λοιποί 'ισως) το χουν άθλημα να σε στήνουν στο τοίχο, οπότε το πιο φυσικό είναι με τον τρόπο σου να αμύνεσαι. Άρα από κει είναι επισης φυσικό να μη ζητάς βοήθεια.Το θέμα είναι να βρεις τον τρόπο να μη χαλιέσαι μέσα σου, δεν αξίζει τον κόπο καλή μου. 'Οσοι ειν απέξω απ το χορό, πολλά τραγούδια λένε. Δε μπορεί, κάποιοι άλλοι θα υπάρχουν που σε νιώθουν & σε αποδέχονται, στρέψου σ αυτούς. Συζήτα το και με τον καλό σου, το "και τι κάνεις όλη μέρα" δεν είσαι η μόνη που τ ακούς, όμως αν κάτσεις σοβαρά & ήμερα και τον κουβεντιάσεις θα δεις πως δεν το εννοεί, απλά οι άντρες αρέσκονται στη σκέψη πως αυτοί κάνουν όλα τα σοβαρά σ ένα σπίτι & μεις κ...βαράμε!

Γενικά στρέψου προς & αναζήτησε την αποδοχή που χρει'αζεσαι απ αυτούς που σ αγαπάνε.